The paradox of choice | Barry Schwartz | TED

بری شوارتز و تناقض انتخاب

Translator: Sara Tehranian Reviewer: Behrad Tehrani

I'm going to talk to you about some stuff that's in this book of mine

می‌خواهم در مورد بعضی قسمت‌های این کتابم برایتان صحبت کنم

that I hope will resonate with other things you've already heard,

که امیدوارم با چیزهای دیگری که تا به حال شنیده‌اید همخوانی داشته‌باشد

and I'll try to make some connections myself,

و خودم سعی می‌کنم بین این‌ها ارتباط برقرار کنم، اگر تا حالا خودتان به آن‌ها دقت نکرده‌اید

in case you miss them.

But I want to start with what I call the "official dogma."

می‌خواهم با چیزی که من اسمش را "اصل رسمی" می گذارم شروع کنم

The official dogma of what?

اصل رسمیِ چه چیزی؟

The official dogma of all Western industrial societies.

اصل رسمیِ تمام جوامع صنعتی غربی

And the official dogma runs like this:

طبق این اصل رسمی

if we are interested in maximizing the welfare of our citizens,

راه به حداکثر رساندن رفاه شهروندانمان

the way to do that is to maximize individual freedom.

به حداکثر رساندن آزادی شخصی است

The reason for this is both that freedom is, in and of itself, good,

چرا که اولاً آزادی به خودی خود

valuable, worthwhile, essential to being human,

خوب، ارزشمند و لازمۀ انسان بودن است

and because if people have freedom,

و همچنین با داشتن آزادی

then each of us can act on our own

هر کدام از ما می‌تواند

to do the things that will maximize our welfare,

برای به حداکثر رساندن رفاه خود تلاش کند

and no one has to decide on our behalf.

و لازم نیست هیچ‌کس از طرف ما تصمیمی بگیرد

The way to maximize freedom is to maximize choice.

و راه به حداکثر رساندن آزادی، به حداکثر رساندن انتخاب است

The more choice people have, the more freedom they have,

انتخاب بیشتر باعث آزادی بیشتر می شود

and the more freedom they have,

و آزادی بیشتر

the more welfare they have.

رفاه را بالا می برد

This, I think, is so deeply embedded in the water supply

به نظر من این عقیده به قدری در ما ریشه‌ گرفته

that it wouldn't occur to anyone to question it.

که هیچ‌کس حتی فکر زیر سؤال بردن آن را هم نمی‌کند

و این در زندگی ما تأثیر خیلی عمیقی گذاشته

And it's also deeply embedded in our lives.

I'll give you some examples

برایتان چند مثال از دستاوردهای پیشرفت مدرن می‌زنم

of what modern progress has made possible for us.

This is my supermarket.

این سوپرمارکت نه چندان بزرگیست که من از آن خرید می‌کنم

Not such a big one.

I want to say just a word about salad dressing.

می‌خواهم چند کلمه در مورد سس سالاد صحبت کنم

A hundred seventy-five salad dressings in my supermarket,

صد و هفتاد و پنج نوع سس سالاد در سوپرمارکت من هست

if you don't count the 10 extra-virgin olive oils

تازه اگر ده نوع مختلف روغن زیتون فوق خالص

and 12 balsamic vinegars you could buy

و دوازده نوع سرکه بالزامیک را به حساب نیاوریم

to make a very large number of your own salad dressings,

تا اگر احیاناً هیچ‌کدام از صد و هفتاد و پنج سس با مذاقتان سازگار نبود

in the off-chance that none of the 175 the store has on offer suit you.

بتوانید انواع مختلف سس‌های سالاد دلخواهتان را با آن‌ها درست کنید

So this is what the supermarket is like.

این از سوپرمارکت

And then you go to the consumer electronics store

و حالا برویم به فروشگاه لوازم الکترونیک تا یک سیستم استریو انتخاب کنیم

to set up a stereo system --

speakers, CD player, tape player, tuner, amplifier --

باند صدا، پخش سی‌دی، پخش نوار، تونر، آمپیلیفایر

and in this one single consumer electronics store,

و در همین یک فروشگاه لوازم الکترونیک به تنهایی

there are that many stereo systems.

این تعداد سیستم استریو هست

We can construct six and a half million different stereo systems

می توانیم شش و نیم میلیون سیستم استریوی مختلف بسازیم

out of the components that are on offer in one store.

فقط با قطعاتی که در این یک فروشگاه عرضه می‌شود

You've got to admit that's a lot of choice.

قبول کنید که انتخاب‌های خیلی زیادی داریم

In other domains -- the world of communications.

یک مثال دیگر-- دنیای ارتباطات

There was a time, when I was a boy,

وقتی یک پسربچه بودم

when you could get any kind of telephone service you wanted,

زمانی بود که می‌توانستیم هر سرویس تلفنی که می‌خواستیم بگیریم

as long as it came from Ma Bell.

البته به شرطی که از شرکت ما بل بود

You rented your phone, you didn't buy it.

تلفن را اجاره می‌کردیم. نمی‌خریدیمش

One consequence of that, by the way, is that the phone never broke.

و البته یک نتیجه‌اش این بود که تلفنمان هیچ‌وقت خراب نمی‌شد

And those days are gone.

ولی دیگر آن دوران گذشته

We now have an almost unlimited variety of phones,

امروزه تقریباً تعداد بی‌شماری تلفن مختلف داریم

especially in the world of cell phones.

به خصوص در دنیای تلفن‌های همراه

These are cell phones of the future.

اینها تلفن‌های همراه آینده‌اند

My favorite is the middle one --

وسطی مورد علاقۀ من است

the MP3 player, nose hair trimmer, and crème brûlée torch.

ام‌پی‌تری پلیر، موی دماغ کوتاه کن، و مشعل کِرِم بروله

And if --

و اگر احتمالاً تا حالا آن را درفروشگاهتان ندیده‌اید، نگران نباشید

(Laughter)

if by some chance you haven't seen that in your store yet,

you can rest assured that one day soon, you will.

مطمئن باشید که به زودی می‌بینیدش

And what this does is it leads people to walk into their stores,

و این باعث می‌شود که

مردم وارد فروشگاه بشوند و این سؤال را بپرسند:"تلفنی دارید که کارهای زیادی انجام ندهد؟"

asking this question.

And do you know what the answer to this question now is?

و آیا می‌دانید که امروز جواب این سؤال چیست؟

The answer is "no."

جواب "نه" است

It is not possible to buy a cell phone that doesn't do too much.

ممکن نیست بتوانیم تلفن‌ همراهی بخریم که کارهای زیادی انجام ندهد

So, in other aspects of life that are much more significant than buying things,

همچنین، در دیگر جنبه های زندگی هم که خیلی مهم‌تر از خرید اجناس هستند

the same explosion of choice is true.

با انفجار انتخاب مواجه هستیم

Health care.

خدمات درمانی -- دیگر در آمریکا

It is no longer the case in the United States

that you go to the doctor, and the doctor tells you what to do.

نمی توانید بروید دکتر و او به شما بگوید که چه کار باید بکنید

Instead, you go to the doctor,

به جایش می روید دکتر

and the doctor tells you, "Well, we could do A, or we could do B.

و دکتر به شما می‌گوید، خوب، می توانیم الف را انجام بدهیم، یا می توانیم ب را انجام بدهیم

A has these benefits and these risks.

الف این خوبی‌ها را دارد، و این خطرات احتمالی را

B has these benefits and these risks.

ب این خوبی‌ها را دارد، و این خطرات احتمالی را. چه‌کار می‌خواهی بکنی؟

What do you want to do?"

And you say, "Doc, what should I do?"

و شما می‌گویید، "دکتر، چه کار باید بکنم؟"

And the doc says, "A has these benefits and risks,

و دکتر می گوید:" الف این خوبی‌ها را دارد، و این خطرات احتمالی را، و ب این خوبی‌ها را دارد، و این خطرات احتمالی را

and B has these benefits and risks.

What do you want to do?"

چه‌کارمی‌خواهی بکنی؟"

And you say, "If you were me, Doc, what would you do?"

و شما می‌گویید "دکتر، اگر شما جای من بودید چه‌کارمی کردید؟"

And the doc says, "But I'm not you."

و دکتر می گوید: "ولی من جای تو نیستم."

And the result is -- we call it "patient autonomy,"

و نتیجه این است-- ما این را "آزادی بیمار" می نامیم

which makes it sound like a good thing,

که از اسمش به نظر می آید چیز خوبی باشد

but what it really is is a shifting of the burden and the responsibility

ولی در حقیقت، انتقال بار مسؤولیت تصمیم‌گیری

از کسی است که چیزی می‌داند

for decision-making

from somebody who knows something -- namely, the doctor --

به نام دکتر

به کسی که هیچ چیز نمی‌داند و به احتمال خیلی زیاد بیماراست

to somebody who knows nothing and is almost certainly sick

and thus, not in the best shape to be making decisions --

و به همین دلیل در شرایط خوبی برای تصمیم گیری نیست

namely, the patient.

به نام بیمار

There's enormous marketing of prescription drugs

تبلیغات بسیار زیادی برای داروهای تجویزی می‌شود

to people like you and me,

برای امثال من و شما

which, if you think about it, makes no sense at all,

که وقتی فکرش را بکنید، اصلاً منطقی به نظر نمی‌رسد

since we can't buy them.

چون بدون نسخه نمی‌توانیم بخریمشان

Why do they market to us if we can't buy them?

چرا برای ما تبلیغ می کنند اگر نمی‌توانیم بخریمشان؟

The answer is that they expect us to call our doctors the next morning

چون انتظار دارند که فردا صبح به دکترمان زنگ بزنیم

and ask for our prescriptions to be changed.

و بخواهیم که دارویمان را عوض کند

Something as dramatic as our identity

چیزی به اهمیت هویت ما

has now become a matter of choice,

حالا قابل انتخاب شده

as this slide is meant to indicate.

همان‌طور که این اسلاید نشان می‌دهد: "ما به تحت فشار گذاشتن بچه‌هایمان اعتقاد نداریم. وقتش که برسد خودشان جنسیت مناسبشان را انتخاب می‌کنند."

We don't inherit an identity; we get to invent it.

ما هویتمان را به ارث نمی بریم، می‌توانیم آن‌را ابداع کنیم

And we get to reinvent ourselves as often as we like.

و می توانیم هر چند بار که بخواهیم آن‌را از نو ابداع کنیم

And that means that every day, when you wake up in the morning,

و این یعنی هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شویم

باید تصمیم بگیریم که می‌خواهیم چطور آدمی باشیم

you have to decide what kind of person you want to be.

With respect to marriage and family:

در مورد ازدواج و خانواده

there was a time when the default assumption that almost everyone had

یک زمانی بود که تقریباً پیش فرض همه این بود که

is that you got married as soon as you could,

در اولین فرصتی که بتوانیم ازدواج می‌کنیم

and then you started having kids as soon as you could.

و بعد در اولین فرصتی که بتوانیم بچه دار می‌شویم

تنها انتخاب واقعی این بود که با چه کسی

The only real choice was who,

not when, and not what you did after.

نه این که چه زمانی و نه این که بعد از آن چه کنیم

Nowadays, everything is very much up for grabs.

امروزه، همه چیز به هم ریخته‌است

I teach wonderfully intelligent students,

من به دانشجوهای فوق العاده باهوشی درس می‌دهم

and I assign 20 percent less work than I used to.

و بیست درصد کمتر از گذشته به آن‌ها تکلیف می‌دهم

And it's not because they're less smart,

نه به خاطر این که هوششان کمتر است

and it's not because they're less diligent.

و نه به خاطر این که پشتکار کمتری دارند

It's because they are preoccupied, asking themselves,

بلکه چون ذهنشان دائم مشغول این است که از خودشان بپرسند

"Should I get married or not? Should I get married now?

"آیا باید ازدواج کنم یا نه؟ آیا الان باید ازدواج کنم؟

Should I get married later?

آیا بعداً باید ازدواج کنم؟ اول باید بچه دار بشوم یا کار مهم‌تر است؟"

Should I have kids first or a career first?"

All of these are consuming questions.

همه ی این سؤال‌ها انرژی می‌برند

And they're going to answer these questions,

و آن‌ها به این سؤالات جواب می‌دهند

whether or not it means not doing all the work I assign

حتی اگر باعث شود نتوانند تکالیفی را که من به آن‌ها می‌دهم انجام دهند

and not getting a good grade in my courses.

و نمرۀ خوبی از درس من بیاورند

And indeed they should.

و باید هم این کار را بکنند. این ها سؤالات خیلی مهمی هستند

These are important questions to answer.

Work.

کار -- ما خیلی خوشبختیم، چون همان‌طور که کارل هم اشاره کرد

We are blessed, as Carl was pointing out,

with the technology that enables us to work every minute of every day

با تکنولوژی می‌توانیم

در هر لحظه از هر روز و از هر جایی روی زمین به کارهایمان برسیم

from any place on the planet --

except the Randolph Hotel.

البته غیر از هتل رندلف

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

There is one corner, by the way,

البته (در همان هتل هم) یک گوشه‌ای هست

that I'm not going to tell anybody about, where the WiFi actually works.

که جایش را به هیچ‌کس نمی‌گویم، که اینترنت بی‌سیم کار می‌کند

I'm not telling you about it, because I want to use it.

جایش را به شما نمی‌گویم چون خودم می‌خواهم از آن استفاده کنم

So what this means,

خوب حالا نتیجۀ این آزادی انتخاب فوق العاده‌ای که ما داریم

this incredible freedom of choice we have with respect to work,

در ارتباط با کار، این است که باید تصمیم بگیریم

is that we have to make a decision,

again and again and again,

دوباره و دوباره و دوباره

about whether we should or shouldn't be working.

درباره این که آیا باید کار کنیم یا نه

We can go to watch our kid play soccer,

می‌توانیم به جایش برویم و بازی فوتبال بچه‌مان را تماشا کنیم

and we have our cell phone on one hip and our Blackberry on our other hip,

و البته موبایلمان توی یک جیب

و بلک‌بری مان توی آن یکی جیب

and our laptop, presumably, on our laps.

و لپتاپمان هم به طبع روی پایمان است

And even if they're all shut off,

و حتی اگر همۀ این‌ها هم خاموش باشند

every minute that we're watching our kid mutilate a soccer game,

هر لحظه که داریم به بچه‌مان که دارد مثلاً فوتبال بازی می‌کند نگاه می‌کنیم

we are also asking ourselves,

از خودمان می‌پرسیم

"Should I answer this cell phone call?

"به این زنگ تلفن همراه جواب بدهم؟

Should I respond to this email? Should I draft this letter?"

به این ایمیل جواب بدهم؟ پیش نویس آن نامه را آماده بکنم؟"

And even if the answer to the question is "no,"

و حتی اگر جوابمان به این سؤال "نه" باشد

it's certainly going to make the experience of your kid's soccer game

تجربه‌مان از بازی فوتبال بچه‌مان

very different than it would've been.

متفاوت خواهد بود با آنچه می‌توانست باشد

So everywhere we look,

پس به هر جایی که نگاه می‌کنیم

big things and small things, material things and lifestyle things,

از چیزهای کوچک و بزرگ، تا لوازم مادی و روزمره

life is a matter of choice.

کل زندگی انتخاب است

And the world we used to live in looked like this.

و دنیایی که قبلاً در آن زندگی می کردیم این شکلی بود

[Well, actually, they are written in stone.]

That is to say, there were some choices,

"خوب در واقع هیچ چیز را نمی‌توان تغییر داد، انگار که همه چیزروی سنگ حک شده‌است."می‌شود گفت که قبلاً هم انتخاب‌هایی وجودداشته

but not everything was a matter of choice.

ولی همه چیز قابل انتخاب نبوده

The world we now live in looks like this.

و دنیایی که الان در آن زندگی می‌کنیم این شکلی است: "ده فرمان - کیتِ خودتان انجام بدهید."

[The Ten Commandments Do-It-Yourself Kit]

و سوال این است که آیا این خوب است یا بد؟

And the question is: Is this good news or bad news?

And the answer is "yes."

و جواب بله است

(Laughter)

(خنده)

We all know what's good about it,

همه ما خوبی‌های این تغییر را می‌دانیم

so I'm going to talk about what's bad about it.

پس من در مورد کاستی‌هایش برایتان صحبت می‌کنم

All of this choice has two effects,

این همه انتخاب دو تأثیر دارد

two negative effects on people.

دو تأثیر منفی روی مردم

One effect, paradoxically,

تأثیر اول، به شکلی پارادکس گونه

is that it produces paralysis rather than liberation.

این است که به جای آزادی، فلج ایجاد می‌کند

With so many options to choose from,

با این همه انتخاب‌های مختلف

people find it very difficult to choose at all.

انتخاب کردن بسیار دشوار می‌شود

I'll give you one very dramatic example of this,

برایتان یک مثال خیلی بارز می‌زنم

a study that was done of investments in voluntary retirement plans.

یک تحقیقی انجام شده‌بود درباره سرمایه‌گذاری اختیاری برای دوران بازنشستگی

A colleague of mine got access to investment records from Vanguard,

یکی از همکاران من به مدارک سرمایه‌گذاری شرکت ونگارد

the gigantic mutual fund company,

غول شرکت‌های سرمایه‌گذاری

of about a million employees and about 2,000 different workplaces.

در مورد تقریباً یک میلیون کارمند و دو هزار کارفرمای مختلف دسترسی پیدا کرده‌بود

What she found is that for every 10 mutual funds the employer offered,

و چیزی که فهمید این بود که

به ازای هر ده انتخابی که کارفرما برای سرمایه‌گذاری عرضه کرده

rate of participation went down two percent.

نرخ مشارکت دو درصد پایین رفته

You offer 50 funds -- 10 percent fewer employees participate

پنجاه انتخاب عرضه می‌کنید -- ده درصد کارمندان کمتری شرکت می کنند

than if you only offer five.

به نسبت وقتی که پنج انتخاب عرضه کنید. چرا؟

Why?

Because with 50 funds to choose from,

چون با داشتن پنجاه گزینه

it's so damn hard to decide which fund to choose,

آن‌قدر سخت است که تصمیم بگیریم کدام را انتخاب کنیم

that you'll just put it off till tomorrow,

که تصمیم گیری را به فردا موکول می کنیم

and then tomorrow

و باز فردا، و باز فردا

and then tomorrow and tomorrow,

و فردا، و فردا

and, of course, tomorrow never comes.

و آن فردا هیچ‌وقت نمی‌آید

Understand that not only does this mean

دقت کنید که این نه تنها نشان می‌دهد که

that people are going to have to eat dog food when they retire

مردم مجبور می شوند وقتی بازنشسته شدند غذای سگ بخورند

because they don't have enough money put away,

چون پول کافی پس‌انداز نکرده‌اند

it also means that making the decision is so hard

بلکه نشان می‌دهد که این تصمیم‌گیری آن‌قدر سخت بوده

that they pass up significant matching money from the employer.

که کارمند پولی را که کارفرما حاضر بوده معادل مبلغ سرمایه‌گذاری شده توسط او پرداخت کند هم از دست داده

By not participating, they are passing up as much as 5,000 dollars a year

با تصمیم نگرفتن، آنها تا پنج هزار دلار در سال از دست می‌دهند

from the employer,

مبلغی که کارفرما حاضر بوده معادل سرمایه‌گذاری شان با کمال میل به آنها پرداخت کند

who would happily match their contribution.

So paralysis is a consequence of having too many choices.

پس این فلج‌شدن نتیجه داشتن انتخاب‌های بیش از اندازه است

And I think it makes the world look like this.

و به نظر من باعث می‌شود دنیا به این شکل در بیاید

[And lastly, for all eternity, French, bleu cheese or ranch?]

"و برای آخرین بار می‌پرسم، تصمیم ابدی: سس فرانسوی، بلو چیز (پنیر آبی)، یا رنچ؟"

(Laughter)

You really want to get the decision right if it's for all eternity, right?

می‌خواهید درست تصمیم بگیرید اگر تصمیم ابدی است، نه؟

You don't want to pick the wrong mutual fund or wrong salad dressing.

نمی خواهید در جای نادرستی سرمایه‌گذاری کنید یا سس سالاد اشتباهی را انتخاب کنید

So that's one effect.

این یک اثر، اثر دوم این است که

The second effect is that, even if we manage to overcome the paralysis

حتی اگر بتوانیم بر این فلج غلبه کنیم و تصمیم بگیریم

and make a choice,

we end up less satisfied with the result of the choice

از نتیجه این تصمیم‌گیری رضایت کمتری خواهیم داشت

than we would be if we had fewer options to choose from.

در مقایسه با وقتی که انتخاب‌های کمتری برای تصمیم‌گیری داشتیم

And there are several reasons for this.

و این دلایل مختلفی دارد

One of them is, with a lot of different salad dressings to choose from,

یکی از آنها این است که با انتخاب‌های مختلف سس سالاد

if you buy one and it's not perfect -- and what salad dressing is? --

اگر یکی را بخریم و فوق‌العاده نباشد-- و می‌دانید که سس سالاد چیست؟

it's easy to imagine that you could've made a different choice

راحت می‌توانید تصور کنید که می‌توانستید انتخاب متفاوتی کنید

that would've been better.

که بهتر باشد. و آنچه اتفاق می‌افتد این است که

And what happens is,

this imagined alternative induces you to regret the decision you made,

این انتخاب خیالی شما را وادار می‌کند از تصمیمتان پشیمان شوید

and this regret subtracts from the satisfaction you get

و این پشیمانی رضایت ناشی از تصمیمی که گرفته‌اید را کم می‌کند

out of the decision you made,

even if it was a good decision.

حتی اگر آن تصمیم خوبی بوده‌باشد

The more options there are, the easier it is to regret anything at all

هر قدر انتخاب‌های بیشتری داشته باشیم

that is disappointing about the option that you chose.

راحت‌تراز کوچک‌ترین چیز مأیوس کننده‌ای دچار پشیمانی از انتخابمان می‌شویم

Second, what economists call "opportunity costs."

دوم، آنچه که اقتصاددانان "هزینه فرصت‌ها" می نامند

Dan Gilbert made a big point this morning

دن گیلبرت امروز صبح به نکته مهمی اشاره کرد

of talking about how much the way in which we value things

در مورد این‌که چقدر اهمیت چیزها

depends on what we compare them to.

به آنچه با آن‌ها مقایسه‌شان می‌کنیم بستگی دارد

Well, when there are lots of alternatives to consider,

خوب، انتخاب‌های بسیاری را می‌توانیم درنظربگیریم

it's easy to imagine the attractive features of alternatives that you reject

به راحتی می‌توانیم جنبه‌های جذاب

انتخاب‌های کنار گذاشته‌شده را درنظربگیریم

that make you less satisfied with the alternative that you've chosen.

جنبه‌هایی که باعث می‌شوند رضایت کمتری از انتخابی که کرده‌ایم پیداکنیم

Here's an example.

[I can't stop thinking about those other available parking spaces on W 85th Street]

یک مثال می‌زنم. "نمی‌توانم به آن همه جای پارک درخیابان هشتاد و پنج غربی فکر نکنم." از آنهایی که اهل نیویورک نیستند عذرمی‌خواهم

If you're not a New Yorker, I apologize.

(خنده)

مثلا باید این‌طوری فکرکنید

Here's what you're supposed to be thinking.

این‌ها یک زوجند در همپتون

Here's this couple on the Hamptons. Very expensive real estate.

یک جای خیلی گران

Gorgeous beach. Beautiful day. They have it all to themselves.

ساحل زیبا. روز عالی. همه چیز در اختیارشان است

What could be better?

بهتر از این چه می‌خواهند؟

"Damn it," this guy is thinking,

این آقا دارد فکرمی‌کند، "لعنتی! الان آگوست است

"It's August. Everybody in my Manhattan neighborhood is away.

همه اهالی منهتن سفرند

I could be parking right in front of my building."

می‌توانستم درست جلوی ساختمانمان پارک کنم."

And he spends two weeks nagged by the idea

و دو هفته تمام این فکر آزارش می‌دهد

that he is missing the opportunity, day after day,

که هرروز که می‌گذرد دارد یک پارکینگ عالی را از دست می‌دهد

to have a great parking space.

(Laughter)

Opportunity costs subtract from the satisfaction

هزینه فرصت‌ها باعث کم‌شدن رضایت ما از آنچه انتخاب‌کرده‌ایم می‌شوند

that we get out of what we choose,

even when what we choose is terrific.

حتی وقتی آنچه انتخاب‌کرده‌ایم عالی است

And the more options there are to consider,

وهرچه انتخاب‌های بیشتری در اختیار باشد

the more attractive features of these options

جنبه‌های جذاب بیشتری از این انتخاب‌ها

are going to be reflected by us as opportunity costs.

به صورت هزینه فرصت‌ها به نظرمان می‌رسند

Here's another example.

حالا یک مثال دیگر

(Laughter)

Now, this cartoon makes a lot of points.

این کاریکاتور نکات زیادی دربردارد

It makes points about living in the moment as well,

نکاتی هم دارد درمورد زندگی در لحظه

and probably about doing things slowly.

و حتی با آرامش انجام‌دادن کارها

But one point it makes is that whenever you're choosing one thing,

اما یک نکته‌اش هم این است که وقتی یک چیزی را انتخاب می‌کنید

you're choosing not to do other things,

انتخاب می‌کنید که دیگر کارها را انجام ندهید

and those other things may have lots of attractive features,

و آن کارهای دیگر ممکن است جنبه‌های خیلی جذابی داشته‌باشند

and it's going to make what you're doing

که باعث کم شدن جذابیت کاری شوند که دارید انجام‌می‌دهید

less attractive.

Third: escalation of expectations.

سوم: بالا رفتن توقعات

This hit me when I went to replace my jeans.

زمانی متوجه این قضیه شدم که رفته‌بودم شلوارجین جدید بخرم

I wear jeans almost all the time.

من تقریباً همیشه شلوارجین می‌پوشم

There was a time when jeans came in one flavor,

و یک زمانی بود که فقط یک مدل شلوار جین وجودداشت

and you bought them, and they fit like crap.

و آن را می‌خریدیم و به تنمان زار می‌زد

They were incredibly uncomfortable,

و بسیارهم ناراحت بود

and if you wore them long enough and washed them enough times,

و اگر به مدت کافی می‌پوشیدیم و می‌شستیمش

they started to feel OK.

کم کم به نظر اندازه می‌شد

I went to replace my jeans after years of wearing these old ones.

خلاصه بعد از سال‌های سال پوشیدن این شلوارجین‌های قدیمی، رفتم یک شلوارجین جدید بخرم

I said, "I want a pair of jeans. Here's my size."

و گفتم:"می‌دانید، یک شلوارجین می‌خواهم، سایزم این است."

And the shopkeeper said,

و مغازه‌دار گفت

"Do you want slim fit, easy fit, relaxed fit?

"می‌خواهید راسته باشد، آزاد یا گشاد؟

You want button fly or zipper fly? You want stonewashed or acid-washed?

زیپ‌دار می‌خواهید یا دگمه‌دار؟ سنگ شور می‌خواهید یا اسید شور؟

Do you want them distressed?

مدل پاره پوره می‌خواهید؟

Do you want boot cut, tapered?" Blah, blah, blah on and on he went.

دم‌پا گشاد یا چسبان، و و و و..." و همین‌طور ادامه داد

My jaw dropped.

فکم پایین آمد و بعد که حالم به جا آمد گفتم

And after I recovered, I said,

"I want the kind that used to be the only kind."

"آن مدلی را می‌خواهم که قدیم‌ها تنها مدل بود."

(Laughter)

(خنده)

He had no idea what that was.

روحش خبر نداشت چه مدلی را می‌گویم

(Laughter)

این شد که من یک ساعت وقت صرف امتحان کردن همۀ این جین‌های لعنتی کردم

So I spent an hour trying on all these damn jeans,

and I walked out of the store -- truth --

و راستش را بگویم که با خوش‌اندازه‌ترین جین عمرم از فروشگاه آمدم بیرون

with the best-fitting jeans I had ever had.

I did better.

تصمیم بهتری گرفتم. آن همه انتخاب باعث شد بتوانم تصمیم بهتری بگیرم

All this choice made it possible for me to do better.

But --

اما حالم بدتربود

I felt worse.

Why? I wrote a whole book to try to explain this to myself.

چرا؟ من یک کتاب کامل نوشته‌ام تا این موضوع را برای خودم تحلیل کنم

The reason is --

دلیل این که حالم بدتر بود این است که

(Laughter)

The reason I felt worse is that with all of these options available,

با داشتن این همه انتخاب

my expectations about how good a pair of jeans should be went up.

توقع من از میزان خوبی یک شلوار جین بالا رفت

I had very low, no particular expectations when they only came in one flavor.

قبلاً توقعم خیلی کم بود

وقتی فقط یک مدل شلوار جین وجودداشت من توقع خاصی نداشتم

When they came in 100 flavors, damn it, one of them should've been perfect.

اما وقتی صد مدل آمد، لعنتی

یکی‌شان باید فوق‌العاده می‌بودند

And what I got was good, but it wasn't perfect.

و شلواری که من انتخاب کردم خوب بود، اما فوق‌العاده نبود

And so I compared what I got to what I expected,

پس من چیزی که انتخاب کردم را با چیزی که توقع داشتم مقایسه کردم

and what I got was disappointing in comparison to what I expected.

و انتخاب من در مقایسه با توقعم مأیوس کننده بود

اضافه کردن انتخاب‌ها به زندگی مردم

Adding options to people's lives

can't help but increase the expectations people have

توقعشان را

about how good those options will be.

از خوب بودن آن انتخاب‌ها زیاد‌می‌کند

And what that's going to produce is less satisfaction with results,

و این باعث رضایت کمتراز نتایج می‌شود

even when they're good results.

حتی وقتی نتایج خوب باشند."همه‌شان عالی به نظر‌می‌رسند، بی‌صبرانه منتظرم مأیوس بشوم!"

[It all looks so great. I can't wait to be disappointed.]

هیچ‌کس در دنیای بازاریابی این را نمی‌داند

Nobody in the world of marketing knows this.

چون اگر آنها می‌دانستند، شما نمی‌دانستید

Because if they did, you wouldn't all know what this was about.

The truth is more like this.

حقیقت بیشتر شبیه این است

[Everything was better back when everything was worse.]

همه چیز بهتر بود آن موقع که همه چیز بدتر بود

The reason that everything was better back when everything was worse

دلیل این که همه چیز بهتر بود آن موقع که همه چیز بدتر بود

is that when everything was worse,

این است که وقتی همه چیز بدتر بود

it was actually possible for people

مردم می‌توانستند تجربیات غافل‌گیر کنندۀ دلنشینی داشته‌باشند

to have experiences that were a pleasant surprise.

Nowadays, the world we live in -- we affluent, industrialized citizens,

امروزه دنیایی که ما در آن زندگی می‌کنیم-- ما شهروندان وفورنعمت‌زدۀ صنعتی

with perfection the expectation --

با توقعات و کمال‌طلبی‌ها

the best you can ever hope for

بهترین حالتی که می‌توانیم امیدش را داشته‌باشیم این است که نتیجه به خوبی توقعمان باشد

is that stuff is as good as you expect it to be.

You will never be pleasantly surprised,

هرگز نمی‌توانیم به شکل دلنشینی غافل‌گیر شویم

because your expectations, my expectations,

چون که توقعاتمان سر به فلک کشیده‌اند

have gone through the roof.

The secret to happiness -- this is what you all came for --

راز شادی -- این چیزی که شما همه به خاطرش آمدید این‌جا

the secret to happiness is:

راز شادی، کم توقعی است

low expectations.

(Laughter)

(خنده)

[You'll do]

(تشویق)

(Applause)

(Laughter)

I want to say --

می‌خواهم برای یک لحظه از خودم بگویم

just a little autobiographical moment --

that I actually am married to a wife,

من ازدواج کرده‌ام

and she's really quite wonderful.

و همسرم بی‌نظیراست

I couldn't have done better.

بهترازاین نمی‌شد. از معیارهایم کوتاه نیامدم

I didn't settle.

But settling isn't always such a bad thing.

در عین حال کوتاه آمدن همیشه چیز بدی نیست

Finally,

و در آخر، یک نتیجه خریدن شلوار جینی که درست اندازه نیست

one consequence of buying a bad-fitting pair of jeans

when there is only one kind to buy

وقتی فقط یک مدل وجوددارد

is that when you are dissatisfied and you ask why, who's responsible,

این است که وقتی ناراضی باشیم و بپرسیم چرا

چه کسی مسؤول است، جوابش واضح است

the answer is clear: the world is responsible.

دنیا. ما چه تقصیری داریم؟

What could you do?

When there are hundreds of different styles of jeans available

وقتی صدها مدل شلوارجین وجوددارد

and you buy one that is disappointing

و یکی را می‌خریم که آخرش از آن ناراضی هستیم

and you ask why, who's responsible,

و می‌پرسیم چرا، چه کسی مسؤول است؟

it is equally clear that the answer to the question is "you."

باز هم جوابش واضح است، خودمان

You could have done better.

می‌توانستیم بهترعمل کنیم

With a hundred different kinds of jeans on display,

با صدها مدل شلوارجین

there is no excuse for failure.

بهانه‌ای برای شکست وجود ندارد

And so when people make decisions,

پس وقتی مردم تصمیمی می‌گیرند

and even though the results of the decisions are good,

و با این‌که نتیجه‌اش هم خوب است

they feel disappointed about them;

احساس شکست می‌کنند

they blame themselves.

خودشان را سرزنش می‌کنند

Clinical depression has exploded in the industrial world

در دنیای صنعتی افسردگی در این نسل بیداد می‌کند

in the last generation.

I believe a significant -- not the only, but a significant -- contributor

من فکرمی‌کنم که یک عامل مهم، نه تنها عاملِ

to this explosion of depression and also suicide,

این افسردگی و همین‌طور خودکشی

is that people have experiences that are disappointing

این است که مردم تجربیات ناامید کننده‌ای دارند

because their standards are so high,

چراکه استانداردهایشان بالاست

and then when they have to explain these experiences to themselves,

و وقتی می‌خواهند این تجربیات را برای خودشان تحلیل کنند

they think they're at fault.

فکر می‌کنند مقصرخودشان هستند

So the net result is that we do better in general, objectively,

و نتیجه این می‌شود که عملکردمان به طورعینی درمجموع بهتراست

and we feel worse.

و حالمان بدتر. چرا انتخاب مردم را بدبخت می‌کند: 1. پشیمانی و پشیمانی پیش بینی شده 2. هزینه فرصت‌ها 3. بالا رفتن توقعات 4. سرزنش خود

So let me remind you:

پس بگذارید یادآوری کنم

this is the official dogma, the one that we all take to be true,

این "اصل رسمی" است، به حداکثر رساندن رفاه یعنی به حداکثر رساندن آزادی، به حداکثر رساندن آزادی یعنی به حداکثر رساندن انتخاب، انتخاب بیشتر یعنی آزادی بیشتر، آزادی بیشتر یعنی رفاه بیشتر.اصلی که همه‌مان درستیش را قبول داریم

and it's all false.

و درست نیست. غلط است

It is not true.

There's no question that some choice is better than none.

بحثی نیست که انتخاب داشتن بهترازنداشتن است

But it doesn't follow from that

اما نتیجه‌اش این نیست که هرچه بیشترانتخاب داشته‌باشیم بهتراست

that more choice is better than some choice.

There's some magical amount. I don't know what it is.

یک عدد جادویی وجوددارد. نمی‌دانم آن عدد چیست

I'm pretty confident that we have long since passed the point

مطمئنم که مدت‌هاست ازآن مرزگذشته‌ایم

where options improve our welfare.

مرزی که تا آنجا با زیاد‌شدن انتخاب‌ها رفاه عمومی بهبود می‌یابد

Now, as a policy matter -- I'm almost done --

حالا، به عنوان یک خط مشی -- تقریباً صحبتم تمام شده

as a policy matter, the thing to think about is this:

به عنوان یک خط مشی، چیزی که باید به آن فکر کنیم این است

what enables all of this choice in industrial societies

آنچه در دنیای صنعتی تمام این انتخاب‌ها را ممکن می‌سازد، وفورنعمت است

is material affluence.

There are lots of places in the world,

جاهای بسیاری در این دنیا هستند

and we have heard about several of them,

و در مورد خیلی‌هایشان شنیده‌ایم

where their problem is not that they have too much choice.

جاهایی که مشکل این نیست که بیش ازاندازه انتخاب دارند

مشکل این است که انتخاب‌هایشان بیش ازاندازه کم است

Their problem is they have too little.

So the stuff I'm talking about is the peculiar problem

پس چیزهایی که من در موردشان صحبت‌ می‌کنم، مشکل ویژۀ

of modern, affluent, Western societies.

جوامع غربی مدرن ثروتمند است

And what is so frustrating and infuriating is this:

و آنچه که بسیار ناامید کننده و عصبانی‌کننده‌است این است

Steve Levitt talked to you yesterday

"استیو لویت" دیروز دربارۀ این‌که چرا

about how these expensive and difficult-to-install child seats

این صندلی‌های گران مخصوص بچه که نصبشان هم آن‌قدر مشکل است، به درد نمی‌خورند صحبت‌کرد. فقط پول هدر دادن هستند

don't help.

It's a waste of money.

What I'm telling you is that these expensive, complicated choices --

آنچه می‌گویم این است که این انتخاب‌های گران و پیچیده

it's not simply that they don't help.

این‌طور نیست که کمکی نمی‌کنند

They actually hurt.

بلکه در واقع ضرر دارند

They actually make us worse off.

آنها در واقع وضعمان را بدتر می‌کنند

If some of what enables people in our societies

اگر بخشی از آنچه به مردم جوامع ما امکان این همه انتخاب را می‌دهد

to make all of the choices we make

were shifted to societies in which people have too few options,

به جوامعی منتقل شود که مردم انتخاب‌های بیش از اندازه کمی دارند

not only would those people's lives be improved,

نه تنها زندگی آن مردم بهتر می‌شود

but ours would be improved also.

که زندگی ما هم بهتر می‌شود

This is what economists call a "Pareto-improving move."

این چیزی است که اقتصاددانان "حرکت بهبودی بخش پریتو" می‌نامند

Income redistribution will make everyone better off,

توزیع درآمد وضع همه را بهتر می‌کند-- نه فقط وضع مردم فقیر را

not just poor people,

because of how all this excess choice plagues us.

به خاطر اینکه همه این انتخاب‌های اضافه برای ما دردسر ایجاد می‌کنند

So to conclude.

[You can be anything you want to be -- no limits.]

پس برای نتیجه‌گیری، شما این کاریکاتور را می‌بینید، "تو می‌توانی به هر چه می‌خواهی برسی - هیچ محدودیتی وجود ندارد."

You're supposed to read this cartoon and, being a sophisticated person, say,

و با توجه به این‌که یک شخص فرهیخته هستید می‌گویید

"Ah! What does this fish know? Nothing is possible in this fishbowl."

"آه! این ماهی چه چیزی سرش می‌شود؟

دریک تنگ ماهی به هیچ جا نمی‌شود رسید."

Impoverished imagination, a myopic view of the world --

تخیل ضعیف، فاقد قدرت آینده‌نگری

that's the way I read it at first.

من در نگاه اول این‌طور دیدمش

The more I thought about it, however,

اما هرچه بیشتر در موردش فکرکردم

the more I came to the view that this fish knows something.

بیشتر فهمیدم که این ماهی یک چیزی سرش می‌شود

Because the truth of the matter is,

چرا که حقیقت این است که

if you shatter the fishbowl so that everything is possible,

اگر تنگ ماهی را بشکنیم تا همه چیز ممکن شود

you don't have freedom.

You have paralysis.

نتیجه‌اش آزادی نمی‌شود، فلج می‌شود

If you shatter this fishbowl so that everything is possible,

اگر تنگ ماهی را بشکنیم تا همه چیزممکن شود

you decrease satisfaction.

رضایت را کم می‌کنیم

You increase paralysis, and you decrease satisfaction.

فلج را زیاد و رضایت را کم می‌کنیم

Everybody needs a fishbowl.

هر کسی یک تنگ ماهی لازم دارد

This one is almost certainly too limited --

این یکی مسلماً خیلی محدود است

perhaps even for the fish, certainly for us.

شاید حتی برای ماهی، چه برسد به ما

But the absence of some metaphorical fishbowl is a recipe for misery

اما نبود یک جور تنگ ماهی استعاری، باعث بدبختی است

and, I suspect, disaster.

و من فکرمی‌کنم باعث فاجعه

Thank you very much.

خیلی ممنون

(Applause)

(تشویق)