Eman Mohammed: The courage to tell a hidden story

Translator: Thanapon Chaivanichakul Reviewer: Bank Light

When I turned 19, I started my career

ฉันเริ่มทำงานตอนที่ฉันอายุย่างเข้า19 ปี

as the first female photojournalist

ในตำแหน่งช่างภาพหญิงคนแรก

in the Gaza Strip, Palestine.

ในย่านกาซาของปาเลสไตน์

My work as a woman photographer

งานของฉันในฐานะเป็นช่างภาพหญิง

was considered a serious insult

มักโดนดูถูกอย่างหนักหนา

to local traditions,

จากประเพณีท้องถิ่น

and created a lasting stigma

และกลายเป็นมลทิน

for me and my family.

ของฉันและครอบครัว

The male-dominated field made my presence

ในสนามรบที่ผู้ชายเป็นผู้นำ ทำให้การเป็นอยู่ของฉัน

unwelcome by all possible means.

ไม่เป็นที่ต้อนรับในทุกโอกาส

They made clear that a woman

พวกเขาชี้ชัดว่าผู้หญิง

must not do a man's job.

ไม่ควรทำงานของผู้ชาย

Photo agencies in Gaza refused to train me

บริษัทถ่ายภาพในกาซาไม่ยอมสอนงานให้ฉัน

because of my gender.

ด้วยเหตุผลว่าฉันเป็นผู้หญิง

The "No" sign was pretty clear.

ป้าย "ห้าม" มันเด่นชัดมาก

Three of my colleagues

ครั้งหนึ่ง เพื่อนร่วมงานของฉันสามคน

went as far as to drive me to an open air strike area

ทำถึงขนาดขับรถพาฉันไปในเขตทิ้งระเบิดจริง

where the explosion sounds

ที่ที่เต็มไปด้วยเสียงระเบิด

were the only thing I could hear.

เป็นเสียงเดียวที่ฉันได้ยิน

Dust was flying in the air,

ฝุ่นตลบอบอวลเต็มอากาศ

and the ground was shaking like a swing beneath me.

พื้นเขย่าเหมือนมีชิงช้าแกว่งอยู่ใต้พื้น

I only realized we weren't there to document the event

ฉันคิดได้ว่าเราไม่ได้มาเพื่อถ่ายภาพแน่

when the three of them got back into the armored Jeep

ก็ตอนที่เพื่อนฉันหันหลังและเดินกลับขึ้นรถ

and drove away, waving and laughing,

และขับออกไปพร้อมโบกมืออำลาพร้อมกับหัวเราะ

leaving me behind in the open air strike zone.

พวกเขาทิ้งฉันไว้คนเดียวในเขตทิ้งระเบิดนี้

For a moment, I felt terrified,

ในห้วงเวลาหนึ่งฉันรู้สึกกลัว

humiliated, and sorry for myself.

รู้สึกอับอายขายหน้าและสงสารตัวเอง

My colleagues' action was not

การกระทำของเพื่อนไม่ใช่

the only death threat I have received,

การขู่เอาชีวิตเพียงอย่างเดียวที่ฉันได้รับ

but it was the most dangerous one.

แต่เป็นครั้งที่อันตรายที่สุด

The perception of women's life in Gaza

มุมมองในชีวิตของผู้หญิงในกาซา

is passive.

ดูค่อนข้างจะเฉยชาต่อโลก

Until a recent time, a lot of women were not allowed

จนไม่นานมานี้ ที่ผู้หญิงหลายคนถูกห้าม

to work or pursue education.

ให้ทำงานหรือเรียนต่อ

At times of such doubled war including

ในช่วงเวลาที่มีสงครามสองแบบเกิดขึ้น

both social restrictions on women

ทั้งการกำหนดหน้าที่ทางสังคมของผู้หญิง

and the Israeli-Palestinian conflict,

และความขัดแย้งระหว่างอิสราเอลกับปาเลสไตน์

women's dark and bright stories were fading away.

เรื่องราวทั้งดีและร้ายของผู้หญิง ค่อยๆ เลือนลางจางหายไป

To men, women's stories were seen

ในสายตาของผู้ชาย เรื่องของผู้หญิงถูกมอง

as inconsequential.

ว่ามันไม่สำคัญ

I started paying closer attention

ฉันเริ่มใส่ใจมากขึ้น

to women's lives in Gaza.

กับชีวิตของผู้หญิงในกาซา

Because of my gender, I had access

ด้วยความเป็นผู้หญิง ฉันจึงสามารถเข้าถึง

to worlds where my colleagues were forbidden.

โลกต้องห้ามของเพื่อนของฉัน

Beyond the obvious pain and struggle,

ภายใต้ความเจ็บปวดและการฝ่าฟันที่เห็นได้ชัด

there was a healthy dose

มันมีความสุขสมบูรณ์แฝงอยู่

of laughter and accomplishments.

ทั้งเสียงหัวเราะและความสำเร็จ

In front of a police compound in Gaza City

ด้านหน้าของสถานีตำรวจในเมืองกาซา

during the first war in Gaza,

ในช่วงการโจมตีครั้งแรกในกาซา

an Israeli air raid managed to destroy the compound

กองทัพทางอากาศของอิสราเอลได้ทำลายสถานีลง

and break my nose.

และทำให้ฉันดั้งหัก

For a moment, all I saw was white, bright white,

ในเวลาชั่วครู่ ฉันเห็นเพียงแค่สีขาว ขาวสว่างจ้า

like these lights.

เหมือนแสงพวกนี้แหละ

I thought to myself I either got blind

ฉันคิดในหัวว่าถ้าไม่ใช่เพราะฉันตาบอด

or I was in heaven.

ก็คงเป็นเพราะฉันอยู่ในสวรรค์

By the time I managed to open my eyes,

กว่าฉันจะลืมตาได้

I had documented this moment.

ฉันก็ได้บันทึกความทรงจำชั่วขณะนั้นไว้แล้ว

Mohammed Khader, a Palestinian worker

โมฮัมเมด คาเดอร์ เจ้าหน้าที่ชาวปาเลสไตน์

who spent two decades in Israel,

ใช้เวลากว่าสองทศวรรษในอิสราเอล

as his retirement plan,

ในระหว่างช่วงเกษียณ

he decided to build a four-floor house,

เขาตัดสินใจสร้างบ้านสี่ชั้น

only by the first field operation at his neighborhood,

แต่แค่เพียงการรบครั้งแรกในละแวกนั้น

the house was flattened to the ground.

ก็ทำให้บ้านของเขาก็ถูกพังทลายลง

Nothing was left but the pigeons he raised

ไม่มีอะไรเหลือเลย ยกเว้นนกพิราบที่เขาเลี้ยง

and a jacuzzi, a bathtub

และอ่างจากุซซี่

that he got from Tel Aviv.

ที่เขาได้มาจาก เทล อาวีฟ

Mohammed got the bathtub

โมฮัมเมดได้เก็บอ่างนั้น

on the top of the rubble

ไปวางไว้บนซากปรักของบ้าน

and started giving his kids

และเริ่มให้ลูกของเขา

an every morning bubble bath.

ได้อาบน้ำกับฟองสบู่ในทุกเช้า

My work is not meant to hide the scars of war,

การทำงานของฉันไม่ใช่การซ่อนรอยแผลจากสงคราม

but to show the full frame

แต่เป็นการแสดงให้เห็นภาพรวมทั้งหมด

of unseen stories of Gazans.

ของเรื่องที่ถูกซ่อนไว้ของชาวเมืองกาซา

As a Palestinian female photographer,

ในฐานะช่างภาพหญิงชาวปาเลสไตน์

the journey of struggle, survival and everyday life

การเดินทางอย่างดิ้นรน และการใช้ชีวิตรอดในแต่ละวัน

has inspired me to overcome the community taboo

ทำให้ฉันมีแรงบันดาลใจในการ ก้าวข้ามข้อห้ามของสังคม

and see a different side of war and its aftermath.

และเห็นอีกด้านของสงครามและสิ่งที่เหลืออยู่

I became a witness with a choice:

ฉันกลายเป็นพยาน ที่มีทางเลือก

to run away or stand still.

เลือกที่จะวิ่งหนี หรือ เลือกที่จะยืนอยู่ต่อไป

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)