Eman Mohammed: The courage to tell a hidden story

ایمان محمد: شهامت برای گفتن داستانی پنهان

Translator: soheila Jafari Reviewer: Ali Ebrahimi

When I turned 19, I started my career

من کارم را در ۱۹ سالگی

as the first female photojournalist

به عنوان اولین عکاس خبری زن

in the Gaza Strip, Palestine.

در نوار غزه در فلسطین آغاز کردم.

My work as a woman photographer

کار من به عنون یک عکاس زن

was considered a serious insult

توهینی جدی

to local traditions,

به سنت های محلی به شمار آمد،

and created a lasting stigma

و ننگی ماندگار برای

for me and my family.

من و خانواده ام پدید آورد.

The male-dominated field made my presence

روحیه ی مرد سالارانه ی حاکم بر این حوزه

unwelcome by all possible means.

به هیچ وجه پذیرای حضور من نبود.

They made clear that a woman

آنها روشن ساخته بودند که زنان

must not do a man's job.

نمی بایستی کارهای مردانه انجام دهند.

Photo agencies in Gaza refused to train me

موسسه های عکسبرداری غزه به دلیل جنسیتم

because of my gender.

از آموزش من سرباز می زدند.

The "No" sign was pretty clear.

نشان "نه" بسیار روشن و آشکار بود.

Three of my colleagues

سه نفر از همکارانمتا آنجا پیش رفتند

went as far as to drive me to an open air strike area

که مرا با خودرو تا یک منطقه بازحمله ی

where the explosion sounds

هوایی بردند که صدای انفجار

were the only thing I could hear.

تنها صدایی بود که می توانستم بشنوم.

Dust was flying in the air,

گرد و خاک فضا را پر کرده بود،

and the ground was shaking like a swing beneath me.

و زمین زیر پاهام مثل تاب تکان می خورد.

I only realized we weren't there to document the event

زمانی پی یردم که برای مستند سازی آن رویداد

به آن مکان نرفته بودیم

when the three of them got back into the armored Jeep

که سه همکارم سوار بر جیپ زره پوش شدند

and drove away, waving and laughing,

و درحالیکه دست تکان می دادند و

leaving me behind in the open air strike zone.

می خندیدند، از آنجا دور شدند

و مرا در منطق حمله هوایی جا گذاشتند.

For a moment, I felt terrified,

برای یک لحظه، احساس ترس و

humiliated, and sorry for myself.

تحقیرکردم و برای خودم متاسف شدم.

My colleagues' action was not

این کار همکارانم

the only death threat I have received,

تنها تهدید به مرگی نبود که

با آن مواجه شده بودم

but it was the most dangerous one.

اما خطرناک ترین آنها بود.

The perception of women's life in Gaza

درک از زندگی زنان در غزه

is passive.

درکی انفعالی است.

Until a recent time, a lot of women were not allowed

تا همین اواخر، زنان زیادی اجازه نداشتند

to work or pursue education.

کار کنند و یا ادامه تحصیل دهند.

At times of such doubled war including

در زمان جنگ دو گانه ای که در یک جبهه

both social restrictions on women

محدویت های اجتماعی علیه زنان

and the Israeli-Palestinian conflict,

و در دیگری، درگیری های اسرائیل

women's dark and bright stories were fading away.

و فلسطین را در بر می گرفت،

داستان های تاریک و روشن زنان

To men, women's stories were seen

در حال رنگ باختن بودند.

در نظر مردان، داستان های زنان

as inconsequential.

بی اهمیت بودند.

I started paying closer attention

من شروع کردم به پرداختن

to women's lives in Gaza.

به زندگی زنان در غزه.

Because of my gender, I had access

به دلیل جنسیتم، به جهانی دسترسی داشتم

to worlds where my colleagues were forbidden.

که همکارانم اجازه ی ورود به آن نداشتند.

Beyond the obvious pain and struggle,

در ورای درد و رنج های آشکار،

there was a healthy dose

مقدار قابل توجهی

of laughter and accomplishments.

خنده و موفقیت وجود داشت.

In front of a police compound in Gaza City

در جلو پادگان پلیس در غزه

during the first war in Gaza,

در طی جنگ اول غزه،

an Israeli air raid managed to destroy the compound

حمله هوایی اسرائیل موفق به از بین بردن

and break my nose.

پادگان شد و بینی من شکست.

For a moment, all I saw was white, bright white,

برای یک لحظه، تنها چیزی که دیدم

like these lights.

سفید براق بود، شبیه به این چراغ ها.

I thought to myself I either got blind

با خودم فکر کردم که یا نابینا شده ام

or I was in heaven.

و یا اینکه در آسمان هستم.

By the time I managed to open my eyes,

تا زمانی که بالاخره موفق شدم

چشمانم را باز کنم،

I had documented this moment.

این لحظه را در ذهن خود حک کرده بودم.

Mohammed Khader, a Palestinian worker

محمد خادر، یک کارگر فلسطینی

who spent two decades in Israel,

که دو دهه را در اسرائیل گذرانیده بود،

as his retirement plan,

تصمیم گرفت برای دوره بازنشستگی اش

he decided to build a four-floor house,

یک خانه چهار طبقه بسازد،

only by the first field operation at his neighborhood,

تنها با اولین عملیات زمینی در محله شان،

the house was flattened to the ground.

ساختمان با خاک یکسان شد.

Nothing was left but the pigeons he raised

جز کبوترهایی که پرورش داده بود،

and a jacuzzi, a bathtub

یک جکوزی و یک وان حمام که از تل آویو

that he got from Tel Aviv.

خریده بود چیزی برایش باقی نماند.

Mohammed got the bathtub

محمد وان را

on the top of the rubble

در بالای ویرانه ها قرار داد

and started giving his kids

و شروع کرد هر روز صبح

an every morning bubble bath.

کودکانش را در آن حمام کردن.

My work is not meant to hide the scars of war,

کار من مخفی کردن زخم های ناشی از جنگ نیست،

but to show the full frame

بلکه نشان دادن تصویر کاملی از داستان های

of unseen stories of Gazans.

دیده نشده و نهان غزه نشینان است.

As a Palestinian female photographer,

این سفر پرمشقت بقا و روزمره گی من

the journey of struggle, survival and everyday life

به عنوان یک عکاس زن فلسطینی،

has inspired me to overcome the community taboo

الهام بخشم برای گذر از تابوهای اجتماعی،

and see a different side of war and its aftermath.

و دیدن روی دیگر جنگ و آثار آن بوده است.

I became a witness with a choice:

تبدیل شدم به شاهدی با یک انتخاب:

to run away or stand still.

فرار یا ایستادن و مقاومت.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)