If I should have a daughter ... | Sarah Kay

Vertaald door: Axel Saffran Nagekeken door: Els De Keyser

Mocht ik een dochter krijgen,

If I should have a daughter,

instead of "Mom,"

dan zal ze me

she's going to call me "Point B,"

Punt B noemen in plaats van Mama,

zodat ze weet dat wat er ook gebeurt,

because that way she knows that no matter what happens,

at least she can always find her way to me.

ze altijd de weg naar mij zal kunnen vinden.

And I'm going to paint solar systems on the backs of her hands

En ik schilder zonnestelsels in haar broekzakken

zodat ze het hele universum moet leren

so she has to learn the entire universe

before she can say, "Oh, I know that like the back of my hand."

voordat ze kan zeggen: "Oh, dat ken ik als mijn broekzak".

And she's going to learn

En ze zal leren

that this life will hit you hard in the face,

dat dit leven je hard in het gezicht mept,

wait for you to get back up just so it can kick you in the stomach.

wacht tot je weer staat, om je vervolgens in de maag te trappen.

But getting the wind knocked out of you

Maar buiten adem geslagen worden

is the only way to remind your lungs

leert je longen

how much they like the taste of air.

de smaak van lucht waarderen.

Er is hier pijn

There is hurt, here,

die niet te verzachten is door pleisters of poëzie.

that cannot be fixed by Band-Aids or poetry.

So the first time she realizes that Wonder Woman isn't coming,

Dus wanneer ze beseft

dat Wonder Woman niet gaat komen,

I'll make sure she knows

zorg ik dat ze weet

she doesn't have to wear the cape all by herself,

dat ze de cape niet alleen hoeft te dragen.

because no matter how wide you stretch your fingers,

Want hoe wijd je je vingers ook spreidt,

your hands will always be too small

je handen zullen altijd te klein zijn

to catch all the pain you want to heal.

om alle pijn te vangen die je wilt helen.

Believe me, I've tried.

Geloof me, ik heb het geprobeerd.

"And, baby," I'll tell her,

"En, schatje," vertel ik haar,

don't keep your nose up in the air like that.

steek je neus niet zo de lucht in.

I know that trick; I've done it a million times.

Ik ken die truc... miljoenen malen gedaan.

You're just smelling for smoke

Je speurt naar rook

so you can follow the trail back to a burning house,

om die te volgen naar een brandend huis,

waar je de jongen vindt die alles verloor,

so you can find the boy who lost everything in the fire

to see if you can save him.

om te trachten hem te redden.

Or else find the boy who lit the fire in the first place,

Of anders vind de jongen die het aanstak,

to see if you can change him.

om te trachten hem te veranderen."

But I know she will anyway,

Maar ik weet: ze doet het toch,

so instead I'll always keep an extra supply

dus houd ik altijd een extra voorraad

of chocolate and rain boots nearby,

chocolade en regenlaarzen paraat,

because there is no heartbreak that chocolate can't fix.

want er is geen hartzeer dat chocolade niet kan helen.

Oké, er is wel wat dat chocolade niet heelt.

Okay, there's a few that chocolate can't fix.

But that's what the rain boots are for,

Maar daar zijn de regenlaarzen voor.

because rain will wash away everything, if you let it.

Want regen wast alles weg, als je het toelaat.

I want her to look at the world

Ik wil dat ze de wereld ziet

through the underside of a glass-bottom boat,

door de onderkant van een glasbodemboot

to look through a microscope

dat ze door een microscoop

at the galaxies that exist

naar de sterrenstelsels kijkt

on the pinpoint of a human mind,

op het topje van een menselijke geest,

because that's the way my mom taught me.

want dat is wat mijn moeder me leerde.

That there'll be days like this.

"Er zijn dagen zoals deze"

(Singing) There'll be days like this, my momma said.

♫ Er zijn dagen zoals deze, zei mijn moeder me. ♫

When you open your hands to catch

wanneer je je handen opent om te vangen

and wind up with only blisters and bruises;

en slechts blaren en wonden oogst;

when you step out of the phone booth and try to fly

wanneer je uit de telefooncel stapt en weg wil vliegen

and the very people you want to save

en de mensen die je wilde redden

are the ones standing on your cape;

op je cape blijken te staan;

when your boots will fill with rain,

wanneer je laarzen vollopen met regen,

and you'll be up to your knees in disappointment.

en je tot je knieën in teleurstelling staat.

En die dagen heb je des te meer reden om 'dank je' te zeggen.

And those are the very days you have all the more reason to say thank you.

Because there's nothing more beautiful

Want er is niets mooiers dan

than the way the ocean refuses to stop kissing the shoreline,

de oceaan die trouw de kust blijft kussen

no matter how many times it's sent away.

ongeacht hoe vaak hij wordt teruggestuurd.

You will put the wind in win some, lose some.

Jij stopt de wind in windst/verlies.

You will put the star in starting over, and over.

Jij stopt de sterren

in ster-ker en ster-ker.

And no matter how many land mines erupt in a minute,

En ongeacht hoeveel landmijnen elke minuut ontploffen,

be sure your mind lands

zorg dat je geest blijft landen

on the beauty of this funny place called life.

op al het schone in dit vreemde leven.

And yes, on a scale from one to over-trusting,

En ja, op de schaal van 1 tot goedgelovig,

I am pretty damn naive.

ben ik behoorlijk naïef.

But I want her to know that this world is made out of sugar.

Maar ze moet weten dat de wereld van suiker is.

It can crumble so easily,

Hij kruimelt zo gemakkelijk,

but don't be afraid to stick your tongue out and taste it.

maar steek gerust je tong uit om hem te proeven.

"Baby," I'll tell her, "remember, your momma is a worrier,

"Schatje," zeg ik haar, "je mama is een zenuwpees,

and your poppa is a warrior,

en je vader is een strijder,

en jij bent het meisje met kleine handjes en grote ogen

and you are the girl with small hands and big eyes

who never stops asking for more."

dat altijd om meer blijft vragen."

Remember that good things come in threes

Onthoud dat al het goede in drieën komt

and so do bad things.

... net als het slechte.

Always apologize when you've done something wrong,

Bied altijd je excuses aan wanneer je iets fout doet.

Maar verontschuldig je nooit

but don't you ever apologize

voor je weigering de glans in je ogen te dimmen.

for the way your eyes refuse to stop shining.

Your voice is small, but don't ever stop singing.

Je stem is klein, maar stop nooit met zingen.

And when they finally hand you heartache,

En als men je dan hartepijn toeschuift,

when they slip war and hatred under your door

als ze oorlog en haat onder je deur door duwen

and offer you handouts on street-corners

en je aalmoezen geven van

of cynicism and defeat,

cynisme en nederlaag,

you tell them that they really ought to meet your mother.

vertel je ze maar dat ze echt eens met je moeder moeten praten.

(Applause)

Thank you. Thank you.

Dank u. Dank u.

(Applause)

(Applaus)

Dank u.

Thank you.

(Applause)

(Applaus)

Thanks.

Bedankt.

(Applaus)

(Applause)

Dank u.

Thank you.

(Applause)

(Applaus)

Oké, ik wil graag dat jullie een moment

All right, so I want you to take a moment,

and I want you to think of three things that you know to be true.

denken aan drie dingen

waarvan jullie weten dat ze waar zijn.

They can be about whatever you want --

Ze mogen over van alles gaan --

technology, entertainment, design,

technologie, entertainment, design,

your family, what you had for breakfast.

je familie, wat je als ontbijt had.

The only rule is don't think too hard.

De enige regel is: niet te hard denken.

Okay, ready? Go.

Oké, klaar? Nu.

Okay.

Oké.

So here are three things I know to be true.

Van deze drie dingen weet ik dat ze waar zijn.

I know that Jean-Luc Godard was right when he said that,

Ik weet dat Jean-Luc Godard gelijk had

toen hij zei: "Een goed verhaal

"A good story has a beginning, a middle and an end,

heeft een begin, een midden en een eind,

although not necessarily in that order."

maar niet noodzakelijk in die volgorde."

Ik weet dat ik ongelofelijk nerveus en opgewonden ben om hier te staan,

I know that I'm incredibly nervous and excited to be up here,

which is greatly inhibiting my ability to keep it cool.

wat een zelfverzekerde houding erg lastig maakt.

(Gelach)

(Laughter)

And I know

En ik weet

dat ik de hele week gewacht heb om deze mop te vertellen.

that I have been waiting all week to tell this joke.

(Gelach)

(Laughter)

Waarom werd de windhaan uitgenodigd door TED?

Why was the scarecrow invited to TED?

Omdat hij op eenzame hoogte stond.

Because he was out standing in his field.

(Gelach)

(Laughter)

I'm sorry.

Sorry.

Okay, so these are three things I know to be true.

Oké, dat zijn dus drie dingen waarvan ik weet dat ze waar zijn.

But there are plenty of things I have trouble understanding.

Maar er zijn een hoop dingen die ik niet begrijp.

So I write poems to figure things out.

Dus schrijf ik gedichten om ze te begrijpen.

Sometimes the only way I know how to work through something

Soms is de enige manier waarop ik me ergens doorheen sla,

het schrijven van een gedicht.

is by writing a poem.

Sometimes I get to the end of the poem,

Soms, bij het eind van het gedicht

look back and go, "Oh, that's what this is all about,"

kijk ik terug en denk: "Oh, daar gaat het over."

En soms beland ik bij het eind

and sometimes I get to the end of the poem

en heb niets opgelost,

and haven't solved anything,

but at least I have a new poem out of it.

maar het heeft wel een nieuw gedicht opgeleverd.

Spoken-word poetry is the art of performance poetry.

Gesproken woordpoëzie is de kunst van de voordracht.

I tell people it involves creating poetry

Ik noem het: gedichten schrijven

that doesn't just want to sit on paper,

die niet op papier willen staan;

that something about it demands it be heard out loud

ze verlangen luidop gehoord worden

or witnessed in person.

in persoonlijke aanwezigheid.

When I was a freshman in high school,

In de eerste klas van de middelbare school

I was a live wire of nervous hormones.

was ik een bundel zenuwachtige hormonen.

And I was underdeveloped and over-excitable.

Ik was onderontwikkeld

en overgevoelig.

And despite my fear

Ondanks mijn angst

of ever being looked at for too long,

om te lang te worden aangekeken,

I was fascinated by the idea of spoken-word poetry.

was ik gefascineerd door het idee van gesproken woordpoëzie.

I felt that my two secret loves, poetry and theater,

Het voelde alsof mijn twee geheime liefdes, poëzie en theater,

samen een baby hadden gekregen

had come together, had a baby,

... die ik moest leren kennen.

a baby I needed to get to know.

Dus besloot ik het te proberen.

So I decided to give it a try.

My first spoken-word poem,

Mijn eerste gesproken woordgedicht,

packed with all the wisdom of a 14-year-old,

gevuld met alle wijsheid van een 14-jarige,

was about the injustice

ging over de ongerechtigheid

gezien te worden als onvrouwelijk.

of being seen as unfeminine.

The poem was very indignant,

Het gedicht was zeer verontwaardigd,

en grotendeels overdreven,

and mainly exaggerated,

but the only spoken-word poetry that I had seen up until that point

maar de enige gesproken woordpoëzie die ik tot dan had gezien

was mainly indignant,

was voornamelijk verontwaardigd,

so I thought that's what was expected of me.

dus ik dacht dat dat de bedoeling was.

The first time that I performed,

De eerste keer dat ik voordroeg

the audience of teenagers hooted and hollered their sympathy,

floot en schreewde het tienerpubliek zijn sympathie,

and when I came off the stage, I was shaking.

en ik kwam trillend van het toneel.

I felt this tap on my shoulder,

Ik voelde een tik op mijn schouder,

and I turned around to see

draaide me om en zag

this giant girl in a hoodie sweatshirt emerge from the crowd.

een reus van een meisje in een sweatshirt met capuchon.

She was maybe eight feet tall

Ze leek wel 2 meter lang

and looked like she could beat me up with one hand,

en kon me vast met één hand vermoorden,

but instead she just nodded at me and said,

maar ze knikte naar me en zei:

"Hee, dat voelde ik echt. Dank je."

"Hey, I really felt that. Thanks."

And lightning struck.

Het kwam aan als een bliksemschicht.

I was hooked.

Het liet me niet meer los.

I discovered this bar on Manhattan's Lower East Side

Ik ontdekte een kroeg aan Manhattan's Lower East Side

waar een wekelijkse poëzieavond gehouden werd,

that hosted a weekly poetry open Mic,

and my bewildered, but supportive, parents took me

en mijn verbijsterde, maar ondersteunende ouders vergezelden me

to soak in every ounce of spoken word that I could.

zodat ik elke druppel poëzie kon absorberen.

I was the youngest by at least a decade,

Ik was op tien jaar afstand de jongste,

but somehow the poets at the Bowery Poetry Club

maar de dichters in de Bowery Poetry Club

didn't seem bothered by the 14-year-old wandering about.

leken ongestoord door de 14-jarige die er rondliep --

In fact, they welcomed me.

in feite verwelkomden ze me.

And it was here, listening to these poets share their stories,

En hier, luisterend naar deze dichters

leerde ik dat poëzie niet verontwaardigd hoeft te zijn;

that I learned that spoken-word poetry didn't have to be indignant,

het kan leuk zijn, of pijnlijk

it could be fun or painful

or serious or silly.

of serieus of gek.

The Bowery Poetry Club became my classroom and my home,

De Bowery Poetry Club werd mijn leerschool en mijn thuis.

and the poets who performed

De dichters moedigden me aan

encouraged me to share my stories as well.

om ook mijn verhalen te vertellen.

Never mind the fact that I was 14.

Dat ik 14 was, gaf niet --

They told me, "Write about being 14."

ze zeiden: "Schrijf hoe het is om 14 te zijn."

So I did and stood amazed every week

Dat deed ik en ik stond elke week versteld

dat deze briljante, volwassen dichters

when these brilliant, grown-up poets

laughed with me and groaned their sympathy

met me lachten en kreunden uit sympathie

and clapped and told me, "Hey, I really felt that too."

en klapten en zeiden: "Hee, dat voelde ik ook echt."

Now I can divide my spoken-word journey

Ik kan mijn gesproken woord-reis

into three steps.

opdelen in 3 stappen.

Step one was the moment I said,

Stap 1 was het moment dat ik zei:

"I can. I can do this."

"Dit kan ik."

And that was thanks to a girl in a hoodie.

Dat was dankzij een meisje met capuchon.

Step two was the moment I said,

Stap 2 was het moment dat ik zei:

"I will. I will continue.

"Dit ga ik doen. Ik ga door.

I love spoken word. I will keep coming back week after week."

Ik houd van gesproken woord. Ik kom elke week terug."

And step three began

En stap 3 begon

when I realized I didn't have to write indignant poems,

toen ik besefte dat mijn gedichten niet verontwaardigd hoefden te zijn,

if that's not what I was.

als ik dat niet was.

There were things that were specific to me,

Er waren dingen die specifiek van mij waren,

and the more that I focused on those things,

en hoe meer ik me daarop richtte,

the weirder my poetry got,

hoe vreemder mijn poëzie werd,

but the more that it felt like mine.

maar tegelijk voelde ze ook meer als van mij.

It's not just the adage "Write what you know."

Het is niet slechts het gezegde 'schrijf wat je weet',

It's about gathering up all of the knowledge and experience

het is het aanwenden van alle kennis en ervaring

you've collected up to now

die je tot nu hebt vergaard

to help you dive into the things you don't know.

om je dingen te helpen uitpluizen die je niet kent.

I use poetry to help me work through what I don't understand,

Ik gebruik poëzie om werkbaar te maken wat ik niet begrijp,

maar benader elk nieuw gedicht

but I show up to each new poem

met een rugzak vol ervaringen van voorheen.

with a backpack full of everywhere else that I've been.

When I got to university, I met a fellow poet

Op de universiteit ontmoette ik een mede-dichter

who shared my belief in the magic of spoken-word poetry.

die mijn geloof deelde in de magie van gesproken woordpoëzie.

And actually, Phil Kaye and I

Toevallig delen Phil Kaye en ik

coincidentally also share the same last name.

ook nog onze achternaam.

When I was in high school I had created Project V.O.I.C.E.

Op de middelbare school creëerde ik Project V.O.I.C.E.

as a way to encourage my friends to do spoken word with me.

om mijn vrienden over te halen, met mij te dichten.

But Phil and I decided to reinvent Project V.O.I.C.E.,

Maar Phil en ik besloten het project te vernieuwen --

this time changing the mission

nu met het nieuwe doel

to using spoken-word poetry as a way to entertain,

om met gesproken woordpoëzie te vermaken,

onderwijzen en inspireren.

educate and inspire.

We stayed full-time students, but in between we traveled,

We bleven full-time studenten, maar daarnaast reisden we,

performing and teaching

droegen voor en onderwezen

nine-year-olds to MFA candidates,

negen-jarigen tot universiteitsstudenten

from California to Indiana to India

van Californië tot Indiana tot India

to a public high school just up the street from campus.

tot een middelbare school even verderop.

And we saw over and over

We zagen telkens weer

the way that spoken-word poetry

hoe gesproken woordpoëzie

cracks open locks.

sloten openbreekt.

But it turns out sometimes, poetry can be really scary.

Maar soms blijkt poëzie

ook heel eng te zijn.

Soms moet je tieners

Turns out sometimes,

you have to trick teenagers into writing poetry.

met een list tot poëzie verleiden.

So I came up with lists. Everyone can write lists.

Dus bedacht ik lijstjes.

Iedereen kan lijstjes maken.

And the first list that I assign

De eerste opdracht die ik geef

is "10 Things I Know to be True."

is "10 dingen waarvan ik weet dat ze waar zijn."

Dan gebeurt er dit, wat jullie ook zouden ontdekken

And here's what happens, you would discover it too

if we all started sharing our lists out loud.

als wij onze lijstjes zouden vergelijken.

At a certain point, you would realize that someone has the exact same thing,

Je zou beseffen dat

iemand precies hetzelfde heeft

or one thing very similar,

of iets soortgelijks,

to something on your list.

als wat op jouw lijst staat.

And then someone else

En iemand anders

has something the complete opposite of yours.

heeft precies het tegenovergestelde van jou.

Third, someone has something you've never even heard of before.

Een derde heeft iets waar je nog nooit van gehoord hebt.

Fourth, someone has something you thought you knew everything about,

En een vierde heeft iets waarover je alles dacht te weten,

but they're introducing a new angle of looking at it.

maar belicht dat op een nieuwe manier.

And I tell people that this is where great stories start from --

Ik vertel mensen dat grote verhalen daar beginnen --

these four intersections

deze vier kruispunten

of what you're passionate about

van wat jou fascineert

and what others might be invested in.

en waar anderen iets mee hebben.

And most people respond really well to this exercise.

Voor de meeste mensen werkt dit erg goed.

But one of my students, a freshman named Charlotte,

Maar een van mijn studenten, een brugklasser, Charlotte,

was not convinced.

was niet overtuigd.

Charlotte was very good at writing lists, but she refused to write any poems.

Charlotte was erg goed in het maken van lijstjes, maar weigerde poëzie.

"Miss," she'd say, "I'm just not interesting.

"Juf," zei ze, "ik ben gewoon niet interessant.

I don't have anything interesting to say."

Ik heb niks interessants te vertellen."

So I assigned her list after list,

Dus ik liet haar lijst na lijst maken,

and one day I assigned the list

en op een dag was de opdracht:

"10 Things I Should Have Learned by Now."

"10 Dingen die ik al geleerd had moeten hebben."

Number three on Charlotte's list was,

Charlotte's Nummer drie was,

"I should have learned not to crush on guys

"Ik zou moeten weten niet verliefd te worden

three times my age."

op mannen van 3 keer mijn leeftijd."

I asked her what that meant,

Ik vroeg haar wat ze bedoelde,

and she said, "Miss, it's kind of a long story."

en ze zei: "Juf, dat is een lang verhaal."

And I said, "Charlotte, it sounds pretty interesting to me."

En ik zei: "Charlotte, het klinkt behoorlijk interessant."

And so she wrote her first poem,

Dus scheef ze haar eerste gedicht,

a love poem unlike any I had ever heard before.

een liefdesgedicht zoals ik nog nooit had gehoord.

Het gedicht begon ...

And the poem began,

"Anderson Cooper is woest aantrekkelijk."

"Anderson Cooper is a gorgeous man."

(Laughter)

(Gelach)

"Zag je hem op 60 Minutes,

"Did you see him on 60 Minutes,

racing Michael Phelps in a pool --

wedstrijdzwemmen met Michael Phelps --

nothing but swim trunks on --

met alleen een zwembroek aan --

diving in the water, determined to beat this swimming champion?

het water in duikend om de zwemkampioen te verslaan?

Na de race zwaaide hij zijn natte, wolkenwitte haar

After the race, he tossed his wet, cloud-white hair

and said, 'You're a god.'

en zei, 'Je bent een god.'

Nee, Anderson, jij bent de god."

No, Anderson, you're the god."

(Laughter)

(Gelach)

(Applause)

(Applaus)

Now, I know that the number one rule to being cool

Nu weet ik dat de basisregel van cool zijn

is dat je onaangedaan lijkt,

is to seem unfazed,

to never admit that anything scares you

nooit toegeeft dat iets je beangstigt,

of indruk maakt of je opwindt.

or impresses you or excites you.

Somebody once told me

Iemand vertelde me ooit dat je

it's like walking through life like this.

dan zo door het leven loopt.

You protect yourself

Je beschermt jezelf

from all the unexpected miseries or hurt that might show up.

tegen alle onverwachte leed of pijn.

Maar ik tracht zo door het leven te lopen.

But I try to walk through life like this.

And yes, that means catching all of those miseries and hurt,

En ja, dan vang je al die ellende en pijn.

but it also means that when beautiful, amazing things

Maar wanneer mooie, verbazingwekkende dingen

uit de hemel vallen,

just fall out of the sky,

I'm ready to catch them.

ben ik klaar om ze te vangen.

I use spoken word to help my students

Met gesproken woord laat ik mijn studenten

rediscover wonder,

verbazing herontdekken,

to fight their instincts to be cool and unfazed

hun instinct tegengaan om cool en onaangedaan te zijn,

and, instead, actively pursue being engaged with what goes on around them,

en actief verbinding te hebben met alles om zich heen,

so that they can reinterpret and create something from it.

zodat ze kunnen herinterpreteren en er iets mee scheppen.

It's not that I think that spoken-word poetry

Niet dat ik denk dat gesproken woord

de ideale kunstvorm is.

is the ideal art form.

I'm always trying to find the best way to tell each story.

Ik zoek altijd naar de beste manier om elk verhaal te vertellen.

I write musicals; I make short films alongside my poems.

Ik schrijf musicals, maak korte films naast mijn poëzie.

But I teach spoken-word poetry

Maar ik onderwijs gesproken woordpoëzie

because it's accessible.

omdat het toegankelijk is.

Niet iedereen kan noten lezen

Not everyone can read music or owns a camera,

of bezit een camera,

but everyone can communicate in some way,

maar iedereen kan communiceren,

and everyone has stories that the rest of us can learn from.

en iedereen heeft verhalen

waarvan de rest van ons kan leren.

Plus, spoken-word poetry allows for immediate connection.

Daarbij laat gesproken woordpoëzie directe connecties toe.

Niet zelden voelen mensen zich alleen

It's not uncommon to feel like you're alone

or that nobody understands you,

of onbegrepen,

but spoken word teaches

maar gesproken woord leert

that if you have the ability to express yourself

dat met het vermogen jezelf uit te drukken

en het lef om die verhalen en meningen te presenteren,

and the courage to present those stories and opinions,

you could be rewarded

je beloond zou kunnen worden

with a room full of your peers,

met een ruimte vol leeftijdsgenoten,

or your community, who will listen.

of je gemeenschap, die luisteren.

And maybe even a giant girl in a hoodie

Misschien zelfs een reusachtig meisje met capuchon

who will connect with what you've shared.

die zich verbonden voelt met wat je deelde.

And that is an amazing realization to have,

Dat is een groots besef,

especially when you're 14.

vooral op je veertiende.

Plus, now with YouTube,

Plus, nu met Youtube

is die connectie niet eens beperkt tot één ruimte.

that connection's not even limited to the room we're in.

I'm so lucky that there's this archive of performances

Ik bof zo, dat er een heel archief met voordrachten is

die ik mijn studenten kan laten zien.

that I can share with my students.

It allows for even more opportunities

Dat geeft ze nog meer gelegenheid

om een dichter of een gedicht te vinden

for them to find a poet or a poem that they connect to.

waar ze een band mee hebben.

Once you've figured this out,

Het is verleidelijk -- wanneer je dit eenmaal weet --

it is tempting to keep writing the same poem,

om steeds hetzelfde gedicht te schrijven,

or keep telling the same story, over and over,

of telkens hetzelfde verhaal te vertellen,

once you've figured out that it will gain you applause.

omdat je daarmee kunt rekenen op applaus.

It's not enough to just teach that you can express yourself.

Enkel zelfexpressie onderwijzen is niet genoeg;

You have to grow and explore

je moet groeien en onderzoeken

and take risks and challenge yourself.

en risico's nemen en jezelf uitdagen.

And that is step three:

En dat is stap drie:

infusing the work you're doing

je werk doordringen

met de specifieke dingen die jou tot jezelf maken,

with the specific things that make you you,

even while those things are always changing.

zelfs al veranderen die dingen voortdurend.

Because step three never ends.

Want stap drie eindigt nooit.

But you don't get to start on step three,

Maar je komt pas toe aan stap drie,

until you take step one first:

na het nemen van de eerste stap: ik kan dit.

"I can."

Ik reis veel om les te geven,

I travel a lot while I'm teaching,

and I don't always get to watch all of my students reach their step three,

en ik zie niet altijd elke student zijn stap drie bereiken,

maar ik had veel geluk met Charlotte,

but I was very lucky with Charlotte,

dat ik haar reis kon zien ontvouwen.

that I got to watch her journey unfold the way it did.

I watched her realize

Ik zag haar leren

dat ze, door haar waarheden in in haar werk te stoppen,

that, by putting the things that she knows to be true into the work she's doing,

gedichten kan schrijven die alleen Charlotte kan schrijven --

she can create poems that only Charlotte can write,

over oogbollen, en liften, en Dora de ontdekkingsreiziger.

about eyeballs and elevators and Dora the Explorer.

En ik probeer verhalen te vertellen die alleen ik kan vertellen.

And I'm trying to tell stories only I can tell --

Zoals dit verhaal.

like this story.

Ik heb lang nagedacht over de beste manier om dit verhaal te vertellen,

I spent a lot of time thinking about the best way to tell this story,

and I wondered if the best way

en of de beste manier

een PowerPoint zou zijn of een korte film

was going to be a PowerPoint, a short film --

en waar precies het begin, het midden en het eind waren.

And where exactly was the beginning, the middle or the end?

I wondered whether I'd get to the end of this talk

Ik vroeg me af of aan het eind van deze presentatie

and finally have figured it all out, or not.

alles me duidelijk zou zijn, of niet.

And I always thought that my beginning was at the Bowery Poetry Club,

Ik dacht altijd dat mijn debuut in de Bowery Poetry Club was,

but it's possible that it was much earlier.

maar misschien was dat al veel eerder.

In preparing for TED,

Tijdens mijn voorbereiding

ontdekte ik deze oude dagboekpagina.

I discovered this diary page in an old journal.

I think December 54th was probably supposed to be 24th.

Ik denk dat 54 december eigenlijk 24 december zou moeten zijn.

It's clear that when I was a child,

Het is duidelijk dat ik als kind

I definitely walked through life like this.

zo door het leven ging.

I think that we all did.

Ik denk dat we dat allemaal deden.

I would like to help others rediscover that wonder --

Ik wil anderen die verwondering helpen herontdekken --

to want to engage with it, to want to learn,

ermee aan de slag willen gaan, ervan willen leren,

to want to share what they've learned,

willen delen wat ze hebben geleerd,

what they've figured out to be true

wat ze aan waarheid ontcijferd hebben,

and what they're still figuring out.

en wat ze nog aan het ontcijferen zijn.

So I'd like to close with this poem.

Ik sluit graag af met het volgende gedicht.

Toen ze Hiroshima bombardeerden,

When they bombed Hiroshima,

the explosion formed a mini-supernova,

vormde de explosie een mini-supernova,

so every living animal, human or plant

zodat ieder dier, mens of plant

that received direct contact with the rays from that sun

in direct contact

met de stralen van die zon

was instantly turned to ash.

ter plekke in as veranderde.

And what was left of the city soon followed.

Wat nog over was van de stad volgde spoedig.

The long-lasting damage of nuclear radiation

De langdurige schade van nucleaire straling

caused an entire city and its population

veranderde een hele stad en haar bewoners

to turn into powder.

in poeder.

When I was born, my mom says I looked around the whole hospital room

Toen ik geboren werd,

keek ik volgens mijn moeder de ziekenhuiskamer rond

with a stare that said, "This? I've done this before."

met een blik die zei: 'Dit? Dit heb ik eerder gedaan.'

She says I have old eyes.

Ze zegt dat ik oude ogen heb.

When my Grandpa Genji died, I was only five years old,

Toen mijn opa Genji stierf, was ik vijf jaar oud,

but I took my mom by the hand and told her,

maar ik nam mijn moeder bij de hand en zei:

"Don't worry, he'll come back as a baby."

"Geen zorgen, hij komt terug als baby."

And yet, for someone who's apparently done this already,

En toch, voor iemand die dit blijkbaar al eens gedaan heeft,

I still haven't figured anything out yet.

heb ik nog steeds geen idee hoe het moet.

My knees still buckle every time I get on a stage.

Mijn knieën knikken bij ieder optreden.

My self-confidence can be measured out

Mijn zelfvertrouwen kun je meten

in teaspoons mixed into my poetry,

in theelepeltjes, vermengd in mijn gedichten,

and it still always tastes funny in my mouth.

en het smaakt elke keer weer vreemd.

But in Hiroshima, some people were wiped clean away,

Maar in Hiroshima werden sommige mensen weggevaagd.

leaving only a wristwatch or a diary page.

Ze lieten enkel een horloge of dagboekpagina achter.

So no matter that I have inhibitions to fill all my pockets,

Dus het geeft niet dat mijn zakken uitpuilen met onzekerheden,

ik blijf het proberen,

I keep trying,

hoping that one day I'll write a poem

hopend dat ik ooit een gedicht schrijf,

I can be proud to let sit in a museum exhibit

goed genoeg om in een museum te exposeren

as the only proof I existed.

als het enige bewijs dat ik bestond.

Mijn ouders noemden me Sarah,

My parents named me Sarah, which is a biblical name.

wat een bijbelse naam is.

In the original story, God told Sarah she could do something impossible, and --

God vertelde Sarah dat ze iets onmogelijks kon doen

en ze lachte,

she laughed,

want de eerste Sarah,

because the first Sarah,

she didn't know what to do with impossible.

die wist niet wat ze met onmogelijk moest aanvangen.

And me?

En ik? Nou, ik ook niet,

Well, neither do I,

maar ik zie het onmogelijke iedere dag.

but I see the impossible every day.

Impossible is trying to connect in this world,

Onmogelijk is verbinding trachten te maken in deze wereld

trying to hold onto others while things are blowing up around you,

met de anderen, terwijl om je heen dingen verwoest worden,

knowing that while you're speaking,

wetend dat terwijl je spreekt,

zij niet slechts wachten om iets te zeggen -- ze luisteren.

they aren't just waiting for their turn to talk -- they hear you.

Ze voelen precies wat jij voelt

They feel exactly what you feel

at the same time that you feel it.

op het moment dat jij het voelt.

It's what I strive for every time I open my mouth --

Daarnaar streef ik telkens wanneer ik mijn mond open:

that impossible connection.

die onmogelijke connectie.

There's this piece of wall in Hiroshima

Er is een stuk muur in Hiroshima,

that was completely burnt black by the radiation.

volkomen zwartgeblakerd door de straling.

Maar op het trapje ervoor, zat iemand

But on the front step, a person who was sitting there

blocked the rays from hitting the stone.

die de stenen afschermde van de stralen.

Het overblijfsel

The only thing left now

is een permanente schaduw positief licht.

is a permanent shadow of positive light.

Na de atoombom,

After the A-bomb,

specialists said it would take 75 years

zeiden experts dat het 75 jaar zou duren

for the radiation-damaged soil of Hiroshima City

voor op de besmette grond van Hiroshima

to ever grow anything again.

ooit nog iets zou groeien.

But that spring, there were new buds popping up from the earth.

Maar die lente ontsproten nieuwe knoppen aan de grond.

When I meet you, in that moment,

Wanneer ik je ontmoet, in dat moment,

I'm no longer a part of your future.

ben ik niet langer deel van je toekomst.

I start quickly becoming part of your past.

Ik begin spoedig deel van je verleden te worden.

But in that instant, I get to share your present.

Maar in dat moment deel ik je heden met je.

And you, you get to share mine.

En jij deelt het mijne met mij.

And that is the greatest present of all.

Dat is het allermooiste geschenk.

So if you tell me I can do the impossible --

Dus vertel me dat ik het onmogelijke kan doen,

en ik zal je waarschijnlijk uitlachen.

I'll probably laugh at you.

I don't know if I can change the world yet,

Ik weet niet of ik de wereld kan veranderen,

because I don't know that much about it --

want ik weet er niet zo heel veel van --

and I don't know that much about reincarnation either,

en ik weet ook niet erg veel over reïncarnatie,

maar als je me hard genoeg laat lachen,

but if you make me laugh hard enough,

vergeet ik soms in welke eeuw we leven.

sometimes I forget what century I'm in.

This isn't my first time here. This isn't my last time here.

Dit is niet mijn eerste keer hier. Het is ook niet mijn laatste.

Dit zijn niet de laatste woorden die ik deel.

These aren't the last words I'll share.

But just in case, I'm trying my hardest

Maar voor het geval dat... doe ik mijn best

to get it right this time around.

om het deze keer goed te doen.

Thank you.

Dank u.

(Applause)

(Applaus)

Thank you.

Dank u.

(Applause)

(Applaus)

Thank you.

Dank u.

(Applause)

(Applaus)

Thank you.

(Applause)