One of the most controversial medical procedures in history - Jenell Johnson

Vertaald door: Dick Stada Nagekeken door: Tahlia Flora

In 1935, neurophysiologist John Farquhar Fulton

In 1935 presenteerde neurofysioloog John Farquhar Fulton

presented some shocking new research.

een schokkend nieuw onderzoeksresultaat.

After removing the frontal lobes of two chimps,

Nadat hij de voorhoofdskwabben bij twee chimpansees had verwijderd,

he found they no longer experienced frustration or anxiety.

ontdekte hij dat ze geen frustratie of angst meer ervoeren.

Zoals zijn onderzoeksmedewerker opmerkte,

As his research associate noted, it was as if they’d joined a “happiness cult.”

was het alsof ze zich hadden aangesloten bij een ‘gelukscultus’.

Admittedly, the surgery had cost Fulton’s chimps some cognitive functions.

Toegegeven, de operatie had de chimpansees van Fulton

een aantal cognitieve functies gekost.

But to Portuguese neurologist Egas Moniz,

Maar voor de Portugese neuroloog Egas Moniz

this was a small sacrifice for what seemed to be eternal happiness.

was dit een kleine opoffering voor wat leek op eeuwig geluk.

Moniz believed that replicating this procedure in humans

Moniz geloofde dat het toepassen van deze procedure bij mensen

could cure mental illness.

geestesziekten zou kunnen genezen.

And it was this therapeutic intention

En het was deze therapeutische intentie

that led to one of the most controversial and destructive

die leidde tot een van de meest controversiële

en destructieve medische behandelingen van de 20e eeuw:

medical treatments of the 20th century:

the lobotomy.

de lobotomie.

Today, we know mental illness comes in many forms and emerges for many reasons.

Tegenwoordig weten we dat geestesziekten vele vormen aannemen

en verschillende oorzaken hebben.

But in the early 20th century,

Maar in het begin van de 20e eeuw

these complex conditions weren't clearly delineated,

waren deze complexe omstandigheden niet duidelijk afgebakend

and researchers had various theories about their origins.

en hadden onderzoekers verschillende theorieën over hun oorsprong.

Moniz believed the symptoms of what we now call depression, OCD, and bipolar disorder

Moniz geloofde dat de symptomen

van wat we nu depressie, OCS en bipolaire stoornis noemen,

stemmed from negative ideas getting fixed in the neural fibers

voortkwamen uit negatieve ideeën die vastzaten in de neurale vezels

which connect different parts of the brain.

die verschillende delen van de hersenen met elkaar verbinden.

Specifically the thalamus and frontal lobes,

Met name de thalamus en de voorhoofdskwabben,

which regulate emotion and sensation.

die emotie en gevoel reguleren.

He proposed that severing these fibers could eliminate the associated conditions,

Hij stelde voor dat het doorsnijden van die vezels,

de bijbehorende aandoeningen zou kunnen uitschakelen,

which led him to invent the prefrontal lobotomy.

wat hem ertoe bracht de prefrontale lobotomie uit te vinden.

Bij deze procedure boorde een chirurg in de schedel en sneed hij de witte stof af

In this procedure, a surgeon would drill into the skull and cut the white matter

connecting the prefrontal cortex to the rest of the brain.

die de prefrontale cortex met de rest van de hersenen verbindt.

Initially, his peers were skeptical.

Aanvankelijk waren zijn vakgenoten sceptisch.

Moniz’s fundamental theory was already controversial.

De fundamentele theorie van Moniz was al controversieel.

And psychiatrists advocating for treatments like psychoanalysis

En psychiaters die pleitten voor behandelingen zoals psychoanalyse

criticized this invasive surgical solution.

hadden kritiek op deze ingrijpende chirurgische oplossing.

But Moniz was undeterred.

Maar Moniz liet zich niet afschrikken.

He lobotomized 38 individuals with conditions including anxiety,

Hij lobotomiseerde 38 personen met aandoeningen zoals angst,

schizophrenia, and depression.

schizofrenie en depressie.

And his hastily written results reported that two-thirds of these patients

Zijn haastig geschreven resultaten meldden dat tweederde van deze patiënten

had become tranquil, amicable, and free from distressing hallucinations.

rustig en vriendelijk waren en geen verontrustende hallucinaties hadden.

At the time, psychiatrists saw calm behavior as a sign of recovery,

Psychiaters zagen kalm gedrag destijds als een teken van herstel,

so when Moniz brashly declared the treatment a success,

dus toen Moniz de behandeling onbezonnen tot een succes verklaarde,

his peers agreed.

waren zijn vakgenoten het daarmee eens.

Newspapers celebrated the surgery;

Kranten prezen de operatie;

Moniz was awarded the Nobel Prize;

Moniz kreeg de Nobelprijs

and his procedure became especially popular in the US

en zijn ingreep werd vooral populair in de VS

thanks to neurologist Walter Freeman and neurosurgeon James Watts.

dankzij neuroloog Walter Freeman en neurochirurg James Watts.

As a country that had institutionalized nearly half a million people

Als land dat bijna een half miljoen mensen had geïnstitutionaliseerd

for mental health reasons,

om gezondheidsredenen,

many hoped the new treatment would allow this population

hoopten velen dat de nieuwe behandeling deze groep mensen in staat zou stellen

to live relatively normal lives.

een relatief normaal leven te leiden.

But from the beginning there were problems.

Maar er waren gelijk al problemen.

First, the notion of a “normal life”

Ten eerste werd het idee van een ‘normaal leven’ bepaald

was determined by this period’s restrictive social mores,

door de beperkende sociale normen van die periode,

which had led huge numbers of people to be institutionalized

die ertoe hadden geleid dat talloze mensen werden geïnstitutionaliseerd,

simply because they didn’t conform.

gewoon omdat ze zich niet aan de regels hielden.

So, while many people in these facilities did need medical help,

Dus hoewel veel mensen in deze instellingen

medische hulp nodig hadden,

some lobotomy recipients had no mental illness whatsoever.

hadden sommige patiënten met een lobotomie helemaal geen psychische aandoening.

Second, the details and timeline of the surgeries’ results

Ten tweede waren de details en de tijdlijn van de resultaten van de operaties

were unpredictable and inconsistent.

onvoorspelbaar en niet consistent.

In 1941, when future US President John F. Kennedy’s sister Rosemary

Toen in 1941 Rosemary, zus van toekomstig Amerikaanse president John F. Kennedy,

underwent a prefrontal lobotomy,

een prefrontale lobotomie onderging,

it permanently impaired her ability to speak and walk.

verminderde dat blijvend haar vermogen om te spreken en te lopen.

And even when the surgery did help patients manage

En zelfs als de operatie patiënten hielp

om overweldigende emoties en hallucinaties te beheersen,

overwhelming emotions and hallucinations,

they often experienced significant side effects.

ondervonden ze vaak aanzienlijke bijwerkingen.

These included apathy, abrupt personality changes, and cognitive impairment.

Deze omvatten apathie,

abrupte persoonlijkheidsveranderingen en cognitieve stoornissen.

Tragically, the stigma around mental illness kept people from discussing

Tragisch genoeg weerhield het stigma rond geestesziekten mensen ervan

their negative experiences,

hun negatieve ervaringen te bespreken,

so the procedure kept happening.

dus bleef de procedure doorgaan.

But prefrontal lobotomies required a team of surgeons and specialized equipment,

Maar voor een prefrontale lobotomie was een team van chirurgen

en gespecialiseerde apparatuur nodig,

making them out of reach for most patients.

waardoor ze voor de meeste patiënten onbereikbaar waren.

At least until 1945,

In ieder geval tot 1945,

when Freeman began developing a simpler and cheaper alternative.

toen Freeman begon met de ontwikkeling van een eenvoudiger en goedkoper alternatief.

In his new transorbital lobotomy,

Bij zijn nieuwe transorbitale lobotomie

the patient was first rendered unconscious via electroshock therapy.

werd de patiënt eerst bewusteloos gebracht met elektroshocktherapie.

Then, an ice pick-like instrument

Vervolgens werd een soort ijspriem door het dunne bot van zijn oogkas geduwd

was pushed through the thin bone of their eye socket

and manipulated to sever the fibers

en bewogen om de vezels door te snijden

between the thalamus and frontal lobes.

tussen de thalamus en de voorhoofdskwabben.

Transorbital lobotomy was intended to be performed by physicians

Transorbitale lobotomie was bedoeld om door artsen zonder chirurgische training

without surgical training in under ten minutes.

uitgevoerd te worden in minder dan tien minuten.

And Freeman proved his procedure’s efficiency during a hospital visit,

Freeman bewees de efficiëntie van zijn procedure tijdens een ziekenhuisbezoek,

where he performed the surgery 228 times in just 12 days.

waar hij de operatie 228 keer uitvoerde in slechts twaalf dagen.

Transorbital lobotomy was immediately controversial.

Transorbitale lobotomie was onmiddellijk controversieel.

Even Freeman’s long-time collaborator James Watts

Zelfs Freemans oude medewerker James Watts

was against making such a consequential surgery

was tegen zo’n rigoureuze operatie,

quick, dirty, and accessible to amateurs.

snel, akelig en toegankelijk voor amateurs.

But the procedure remained popular throughout the Western world

Maar de procedure bleef populair in de hele westerse wereld

until the 1950s,

tot de jaren vijftig,

when tranquilizers began offering a less permanent

toen kalmerende middelen een minder permanent

and more predictable alternative.

en voorspelbaarder alternatief werden.

By the mid-60s, lobotomies were most often found in science fiction and horror films,

Halverwege de jaren 60

werden lobotomieën het vaakst gezien in sciencefiction- en horrorfilms,

where they became a potent metaphor

waar ze een krachtige metafoor werden

for brutally controlling those who don't fit the norm.

voor het bruut beheersen van degenen die niet aan de norm voldeden.

Today, lobotomy serves as a chilling reminder that scientific progress

Tegenwoordig dient lobotomie als een huiveringwekkende herinnering

die wetenschappelijke vooruitgang

requires transparency and clear ethical standards.

transparantie en duidelijke ethische normen vereist.

Because without honest reflection,

Want zonder eerlijke reflectie kunnen zelfs pogingen

even efforts to alleviate human suffering can cause serious harm.

om menselijk lijden te verzachten ernstige schade aanrichten.