If I should have a daughter ... | Sarah Kay

Translator: Sutthada Kulavitaya Reviewer: Pathumjit Atikomkamalasai

ถ้าฉันมีลูกสาว

If I should have a daughter,

instead of "Mom,"

แทนที่จะให้เรียก "แม่"

she's going to call me "Point B,"

ลูกจะเรียกฉันว่า "จุด B"

เธอจะได้รู้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

because that way she knows that no matter what happens,

at least she can always find her way to me.

เธอจะหาทาง กลับมาหาฉันได้เสมอ

And I'm going to paint solar systems on the backs of her hands

ฉันจะวาดภาพระบบสุริยะ บนหลังมือลูก

เธอจะได้เรียนรู้จักรวาล

so she has to learn the entire universe

before she can say, "Oh, I know that like the back of my hand."

ก่อนที่จะพูดได้ว่า "ฉันคุ้นเคยมันดี เสมือนเป็นหลังมือตัวเอง"

And she's going to learn

เธอจะเรียนรู้

that this life will hit you hard in the face,

ว่าการใช้ชีวิตจะเจ็บเหมือน ถูกตบแรงๆ ที่หน้า

wait for you to get back up just so it can kick you in the stomach.

รอให้เธอลุกขึ้นยืนใหม่ เพื่อที่มันจะได้ต่อยท้องเธอซ้ำ

But getting the wind knocked out of you

แต่ว่าการโดนต่อยท้องหนักๆ

is the only way to remind your lungs

เป็นทางเดียวที่จะ เตือนปอดของเธอ

how much they like the taste of air.

ว่ามันรักสัมผัส ของอากาศมากแค่ไหน

มันมีความเจ็บปวด ตรงนี้

There is hurt, here,

that cannot be fixed by Band-Aids or poetry.

ที่ไม่อาจรักษาได้ด้วย พลาสเตอร์ยาหรือบทกลอน

So the first time she realizes that Wonder Woman isn't coming,

เพราะฉะนั้นครั้งแรก ที่เธอตระหนัก

ว่าวันเดอร์ วูแมน จะไม่มาช่วย

I'll make sure she knows

ฉันจะเช็คให้มั่นใจ

she doesn't have to wear the cape all by herself,

ว่าเธอไม่ต้องสวมผ้าคลุม ด้วยตัวคนเดียว

because no matter how wide you stretch your fingers,

เพราะไม่ว่าเธอจะยืด ฝ่ามือออกไปขนาดไหน

your hands will always be too small

มือของเธอจะยังคงเล็กเกินไป

to catch all the pain you want to heal.

ที่จะกุมความเจ็บ ที่เธออยากรักษา

Believe me, I've tried.

เชื่อสิ แม่ลองมาแล้ว

"And, baby," I'll tell her,

ฉันจะบอกเธอว่า "ลูกแม่"

don't keep your nose up in the air like that.

"อย่าทำจมูกเชิดแบบนั้น"

I know that trick; I've done it a million times.

แม่รู้จักมุกนี้ แม่ทำมาเป็นล้านครั้งแล้ว

You're just smelling for smoke

ลูกแค่พยายาม จะตามกลิ่นควัน

so you can follow the trail back to a burning house,

หาทางไปยังบ้านที่มีเพลิงไหม้

so you can find the boy who lost everything in the fire

ลูกจะได้เจอผู้ชาย ที่เสียทุกอย่างไปกับไฟ

to see if you can save him.

เพื่อจะได้หาทางช่วยเขา

Or else find the boy who lit the fire in the first place,

หรือไม่ ลูกจะพบผู้ชาย ที่เป็นคนก่อเพลิงเอง

to see if you can change him.

เพื่อหาทางเปลี่ยนเขา

But I know she will anyway,

แต่ฉันรู้ว่า ยังไงเธอก็จะพยายาม

so instead I'll always keep an extra supply

ฉันเลยจะเตรียม

of chocolate and rain boots nearby,

ช็อคโกแลตกับบู๊ตกันฝนไว้ใกล้ๆ

because there is no heartbreak that chocolate can't fix.

เพราะว่าไม่มีอกหักครั้งไหน ที่ช็อคโกแลตทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่ได้

Okay, there's a few that chocolate can't fix.

โอเค อาจมีบางครั้ง ที่ช็อคโกแลตไม่ช่วย

But that's what the rain boots are for,

แต่ว่านั่นคือเหตุผล ที่ฉันเตรียมบู๊ตกันฝน

because rain will wash away everything, if you let it.

เพราะว่าฝนจะชำระล้างทุกอย่าง ถ้าเธอยอมให้มันทำ

I want her to look at the world

ฉันอยากให้เธอมองโลก

through the underside of a glass-bottom boat,

ผ่านพื้นกระจกเรือ

to look through a microscope

อยากให้เธอใช้กล้องจุลทรรศน์

at the galaxies that exist

มองไปยังกาแล็กซีที่อยู่บน

on the pinpoint of a human mind,

จุดเล็กๆ ใน ความคิดของเรา

because that's the way my mom taught me.

แม่สอนฉันมาแบบนี้

That there'll be days like this.

ว่ามันจะมีวันที่เป็นแบบนี้

(Singing) There'll be days like this, my momma said.

♫ มันจะมีวันที่เป็นแบบนี้ แม่บอกไว้♫

When you open your hands to catch

วันที่เธอยื่นมือออกไปคว้า

and wind up with only blisters and bruises;

แต่กลับได้บาดแผล และรอยฟกช้ำ

when you step out of the phone booth and try to fly

วันที่เธอก้าวออกจากตู้โทรศัพท์ และพยายามจะบิน

and the very people you want to save

แต่ผู้คนที่เธออยากช่วย

are the ones standing on your cape;

คือคนที่ยืนเหยียบผ้าคลุมของเธออยู่

when your boots will fill with rain,

วันที่ฝนนองเต็มในบู๊ตกันฝน

and you'll be up to your knees in disappointment.

และเธอทรุดลงเพราะความผิดหวัง

And those are the very days you have all the more reason to say thank you.

และอีกหลายๆ วันที่เธอ จะมีเหตุผลให้พูด "ขอบคุณ"

Because there's nothing more beautiful

เพราะว่าไม่มีอะไรสวยงามไปกว่า

than the way the ocean refuses to stop kissing the shoreline,

การที่ทะเลปฏิเสธที่จะ หยุดโอบกอดชายฝั่ง

no matter how many times it's sent away.

ไม่ว่ามันจะถูกผลักไส ออกไปกี่ครั้งก็ตาม

You will put the wind in win some, lose some.

เธอจะเรียนรู้ทั้งชัยชนะ และความพ่ายแพ้

You will put the star in starting over, and over.

เธอจะเรียนรู้และพยายาม

ที่จะเริ่มใหม่อีกครั้ง และอีกครั้ง

And no matter how many land mines erupt in a minute,

ไม่ว่าในหนึ่งนาทีจะมีคนเหยียบ กับระเบิดมากแค่ไหน

be sure your mind lands

จงมั่นใจว่าความคิดของเธอ

on the beauty of this funny place called life.

จะเหยียบย่างสู่ความสวยงาม ของสิ่งประหลาดที่เรียกว่าชีวิต

And yes, on a scale from one to over-trusting,

จริงอยู่ ว่าถ้าจะวัดระดับความเชื่อคนง่าย

I am pretty damn naive.

ฉันค่อนข้างจะไร้เดียงสา

But I want her to know that this world is made out of sugar.

แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่า โลกนี้สร้างมาจากน้ำตาล

It can crumble so easily,

มันสามารถละลายได้ง่ายๆ

but don't be afraid to stick your tongue out and taste it.

แต่อย่ากลัวที่จะยื่นลิ้น ออกมาแตะเพื่อชิมรสของมัน

"Baby," I'll tell her, "remember, your momma is a worrier,

"ลูกแม่" ฉันจะบอกเธอ "จำไว้ว่าแม่ของลูกขี้กังวล

and your poppa is a warrior,

และพ่อของลูก คือนักสู้

and you are the girl with small hands and big eyes

และลูกคือเด็กน้อย กับมือเล็กๆ และตาโตๆ

who never stops asking for more."

ที่ไม่เคยหยุดถามคำถาม"

Remember that good things come in threes

จำไว้ว่าสิ่งดีๆ จะเข้ามาทีละสาม

and so do bad things.

และสิ่งแย่ๆ ก็เหมือนกัน

Always apologize when you've done something wrong,

อย่าลืมขอโทษเสมอ เมื่อลูกทำอะไรผิด

แต่อย่าขอโทษ

but don't you ever apologize

ที่ดวงตาของลูกไม่เคย หยุดส่องประกาย

for the way your eyes refuse to stop shining.

Your voice is small, but don't ever stop singing.

เสียงของลูกอาจจะเล็ก แต่อย่าหยุดร้องเพลง

And when they finally hand you heartache,

และเมื่อพวกเขาทำให้ หัวใจลูกเจ็บปวด

when they slip war and hatred under your door

เมื่อพวกเขาสอดความเกลียดชัง ผ่านมาทางช่องประตู

and offer you handouts on street-corners

หรือยื่นกระดาษที่เต็มไปด้วย

of cynicism and defeat,

คำถากถางและความพ่ายแพ้

you tell them that they really ought to meet your mother.

ลูกบอกเขาไป ว่าเขาควรจะ พบกับแม่ของลูก

(Applause)

Thank you. Thank you.

ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thanks.

ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

ขอบคุณ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

All right, so I want you to take a moment,

เอาละ ฉันอยากให้คุณ หยุดคิดสักนิดนึง

and I want you to think of three things that you know to be true.

ฉันอยากให้คุณนึกถึงสามสิ่ง

ที่คุณรู้ว่าเป็นความจริง

They can be about whatever you want --

เกี่ยวกับอะไรก็ได้

technology, entertainment, design,

เทคโนโลยี การบันเทิง ดีไซน์

your family, what you had for breakfast.

ครอบครัว สิ่งที่คุณทานเมื่อเช้านี้

The only rule is don't think too hard.

กฎข้อเดียวคือ อย่าคิดหนักเกินไป

Okay, ready? Go.

โอเค พร้อมไหมคะ

Okay.

โอเค

So here are three things I know to be true.

นี่คือสามสิ่งที่ฉันรู้ว่าเป็นจริง

I know that Jean-Luc Godard was right when he said that,

ฉันรู้ว่าจอห์น-ลุค โกดาร์ดพูดถูก

ตอนที่เขาพูดว่า "เรื่องเล่าที่ดี

"A good story has a beginning, a middle and an end,

จะมีตอนเริ่ม ตอนกลาง และตอนจบ

although not necessarily in that order."

แต่ไม่จำเป็นต้องตามลำดับนั้น"

I know that I'm incredibly nervous and excited to be up here,

ฉันรู้ว่าฉันตื่นเต้นมากๆ ที่จะขึ้นมาพูดบนนี้

which is greatly inhibiting my ability to keep it cool.

ซึ่งมีผลต่อความสามารถของฉัน ที่จะทำให้ทอล์คนี้เจ๋ง

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And I know

และฉันรู้

that I have been waiting all week to tell this joke.

ว่าฉันรอมาตลอดอาทิตย์ เพื่อที่จะเล่นมุกนี้

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ทำไมหุ่นไล่กาถึงถูก TED เชิญมาพูด

Why was the scarecrow invited to TED?

เพราะมันยืนโดดเด่นอยู่คนเดียว

Because he was out standing in his field.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

I'm sorry.

ขอโทษค่ะ

Okay, so these are three things I know to be true.

โอเค นั่นคือสามสิ่งที่ฉันรู้ว่าเป็นจริง

But there are plenty of things I have trouble understanding.

แต่ยังมีอีกหลายสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ

So I write poems to figure things out.

ฉันเลยเขียนกลอนเพื่อหาทางออก

Sometimes the only way I know how to work through something

บางครั้ง ทางเดียวที่ฉัน จะเข้าใจบางสิ่ง

is by writing a poem.

คือการเขียนกลอน

Sometimes I get to the end of the poem,

และบางครั้ง ฉันเขียนมาถึงตอนจบ

look back and go, "Oh, that's what this is all about,"

และมองกลับไปแล้วพบว่า "อย่างนี้นี่เอง"

และบางครั้ง ฉันเขียนมาถึงตอนจบ

and sometimes I get to the end of the poem

และไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลย

and haven't solved anything,

but at least I have a new poem out of it.

แต่อย่างน้อยฉันก็ได้กลอนบทใหม่

Spoken-word poetry is the art of performance poetry.

การขับกลอน คือศิลปะการแสดงของกลอน

I tell people it involves creating poetry

ฉันบอกคนอื่นว่ามันคือบทกลอน

that doesn't just want to sit on paper,

ที่ไม่ใช่แค่เพื่อเขียนไว้บนกระดาษ

that something about it demands it be heard out loud

แต่คือบางสิ่งที่ต้องการ จะถูกขับกล่าวออกมา

or witnessed in person.

ให้ผู้อื่นได้ยิน

When I was a freshman in high school,

ปีแรกในไฮสคูลของฉัน

I was a live wire of nervous hormones.

ฉันคือมนุษย์ ที่เต็มไปด้วยฮอร์โมน

And I was underdeveloped and over-excitable.

ฉันยังไม่โตเต็มที่

และถูกกระตุ้นได้ง่ายเกินไป

And despite my fear

ถึงแม้ว่าฉันจะกลัว

of ever being looked at for too long,

ที่จะถูกผู้คนจ้องมองเป็นเวลานานๆ

I was fascinated by the idea of spoken-word poetry.

เสน่ห์ของการขับกลอน กลับทำให้ฉันหลงใหล

I felt that my two secret loves, poetry and theater,

ฉันรู้สึกว่าคนรักลับๆ ของฉัน อย่างบทกลอนและการแสดง

ได้มาอยู่ร่วมกัน และมีลูกออกมา

had come together, had a baby,

ลูกที่ฉันจำเป็นต้องทำความรู้จัก

a baby I needed to get to know.

So I decided to give it a try.

ฉันเลยตัดสินใจที่จะลอง

My first spoken-word poem,

กลอนบทแรกของฉัน

packed with all the wisdom of a 14-year-old,

เต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาด ของเด็กอายุ 14

was about the injustice

เกี่ยวกับความไม่เป็นธรรม

of being seen as unfeminine.

ของการถูกมองว่า ไม่เหมือนผู้หญิง

The poem was very indignant,

กลอนบทนั้นเต็มไปด้วยความเดือดดาล

และโอ้อวดจนเกินจริง

and mainly exaggerated,

but the only spoken-word poetry that I had seen up until that point

แต่กลอนแบบเดียว ที่ฉันเคยเห็นมาถึงตอนนั้น

was mainly indignant,

ค่อนข้างที่จะดุเดือด

so I thought that's what was expected of me.

ฉันเลยนึกว่านั่นคือ สิ่งที่ฉันควรจะเขียน

The first time that I performed,

ครั้งแรกที่ฉันแสดง

the audience of teenagers hooted and hollered their sympathy,

วัยรุ่นที่ฟังส่งเสียง แสดงความเห็นใจ

and when I came off the stage, I was shaking.

ขาของฉันยังสั่น ตอนที่ฉันลงจากเวที

I felt this tap on my shoulder,

ฉันรู้สึกได้ถึงสัมผัสบนไหล่ของฉัน

and I turned around to see

ฉันหันกลับไปมอง และพบกับ

this giant girl in a hoodie sweatshirt emerge from the crowd.

เด็กผู้หญิงตัวใหญ่ในเสื้อฮู้ด ก้าวออกมาจากฝูงชน

She was maybe eight feet tall

มันดูเหมือนว่าเธอสูงแปดฟุต

and looked like she could beat me up with one hand,

และดูเหมือนว่าเธอสามารถ รังแกฉันได้ด้วยมือข้างเดียว

but instead she just nodded at me and said,

แต่เธอกลับแค่พยักหน้าให้ฉัน

และพูดว่า "เฮ้ ฉันรู้สึกได้จริงๆ ขอบคุณนะ"

"Hey, I really felt that. Thanks."

ฉันรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า

And lightning struck.

ฉันถูกผูกติดกับบทกลอน

I was hooked.

I discovered this bar on Manhattan's Lower East Side

ฉันพบบาร์แห่งหนึ่งในแมนฮัตตัน

ที่จัดการแสดง ขับกลอนทุกสัปดาห์

that hosted a weekly poetry open Mic,

and my bewildered, but supportive, parents took me

พ่อแม่ที่สับสน แต่สนับสนุนของฉันพาฉันไป

to soak in every ounce of spoken word that I could.

เพื่อจมอยู่กับทุกถ้อยคำของบทกลอน

ฉันเด็กกว่าคนอื่นๆ อย่างน้อยก็สิบปี

I was the youngest by at least a decade,

but somehow the poets at the Bowery Poetry Club

แต่ยังไงก็ตาม นักกวีที่คลับนั้น

didn't seem bothered by the 14-year-old wandering about.

ดูจะไม่เดือดร้อนกับบทกลอน ของเด็กอายุ 14

In fact, they welcomed me.

ที่จริงแล้ว พวกเขาต้อนรับฉัน

And it was here, listening to these poets share their stories,

ฉันได้ฟังบทกลอน ที่เล่าเรื่องราวของพวกเขา

และฉันเรียนรู้ว่า บทกลอนนั้น ไม่จำเป็นต้องดุเดือด

that I learned that spoken-word poetry didn't have to be indignant,

มันสามารถสนุก หรือเจ็บปวด

it could be fun or painful

or serious or silly.

หรือจริงจัง หรือโง่เขลา

The Bowery Poetry Club became my classroom and my home,

สถานที่นั้น กลายมาเป็น ห้องเรียนและบ้านของฉัน

and the poets who performed

และนักกวีที่แสดง

encouraged me to share my stories as well.

สนับสนุนให้ฉันแชร์ เรื่องราวของฉัน

Never mind the fact that I was 14.

โดยที่ไม่สนใจว่าฉันอายุแค่ 14

They told me, "Write about being 14."

พวกเขาบอกฉันให้เขียน เกี่ยวกับการเป็นเด็กอายุ 14

So I did and stood amazed every week

ฉันเลยเขียน และแปลกใจทุกครั้ง

ที่นักกวีที่ยอดเยี่ยม และเป็นผู้ใหญ่

when these brilliant, grown-up poets

laughed with me and groaned their sympathy

หัวเราะกับฉัน และส่งเสียง พึมพัมด้วยความเข้าใจ

and clapped and told me, "Hey, I really felt that too."

ปรบมือให้ และบอกฉันว่า "เราเคยรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน"

Now I can divide my spoken-word journey

ตอนนี้ฉันสามารถแบ่ง การเดินทางของบทกลอนของฉัน

into three steps.

ได้เป็นสามขั้นตอน

Step one was the moment I said,

หนึ่ง คือตอนที่ฉันคิดว่า

"I can. I can do this."

"ฉันทำได้ ฉันทำสิ่งนี้ได้"

And that was thanks to a girl in a hoodie.

และนั่นก็ต้องขอบคุณ เด็กผู้หญิงในเสื้อฮู้ดคนนั้น

Step two was the moment I said,

สอง คือตอนที่ฉันคิดว่า

"I will. I will continue.

"ฉันจะทำ จะทำต่อไป

I love spoken word. I will keep coming back week after week."

ฉันรักการขับกลอน และฉัน จะกลับมาที่นี่ทุกสัปดาห์"

And step three began

ขั้นที่สามเริ่มต้นขึ้น

when I realized I didn't have to write indignant poems,

ตอนที่ฉันตระหนักว่า ฉันไม่ต้องเขียนกลอนที่ดุเดือด

if that's not what I was.

ถ้ามันไม่ใช่ตัวฉัน

There were things that were specific to me,

มีหลายๆ สิ่งที่ พิเศษสำหรับฉัน

and the more that I focused on those things,

และยิ่งฉันโฟกัสกับสิ่งเหล่านั้น

the weirder my poetry got,

บทกลอนของฉันก็ยิ่ง ประหลาดขึ้นเรื่อยๆ

but the more that it felt like mine.

แต่มันกลับรู้สึก เป็นตัวฉันมากขึ้น

It's not just the adage "Write what you know."

ที่ว่า"เขียนสิ่งที่คุณรู้" ไม่ใช่แค่คำกล่าว

It's about gathering up all of the knowledge and experience

แต่มันคือการรวบรวม ความรู้และประสบการณ์

you've collected up to now

ที่คุณได้สะสมมาตลอดชีวิต

to help you dive into the things you don't know.

เพื่อช่วยคุณเข้าใจสิ่งที่คุณไม่รู้

I use poetry to help me work through what I don't understand,

ฉันใช้บทกลอนช่วย อธิบายสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ

but I show up to each new poem

แต่ฉันพบปะกับ กลอนบทใหม่

with a backpack full of everywhere else that I've been.

ด้วยกระเป๋าที่เต็มไปด้วย

ทุกสิ่งที่ได้เรียนรู้มา

When I got to university, I met a fellow poet

ตอนที่ฉันเข้ามหาลัย ฉันได้พบเพื่อนนักกวีคนหนึ่ง

who shared my belief in the magic of spoken-word poetry.

ซึ่งแชร์ความเชื่อของฉัน เกี่ยวกับความมหัศจรรย์ของบทกลอน

And actually, Phil Kaye and I

ที่จริงแล้ว ฟิล เคย์ กับฉัน

coincidentally also share the same last name.

บังเอิญแชร์นามสกุลเดียวกันด้วย

When I was in high school I had created Project V.O.I.C.E.

ตอนที่ฉันอยู่ไฮสคูล ฉันก่อตั้งโปรเจ็ค V.O.I.C.E.

as a way to encourage my friends to do spoken word with me.

เพื่อสนับสนุนเพื่อนๆ ให้เขียนและขับกลอนเหมือนฉัน

But Phil and I decided to reinvent Project V.O.I.C.E.,

แต่ฟิลกับฉัน ตัดสินใจที่จะพัฒนา โปรเจ็ค V.O.I.C.E.

this time changing the mission

ครั้งนี้ เราเปลี่ยนจุดมุ่งหมาย

to using spoken-word poetry as a way to entertain,

เป็นการใช้บทกลอนเพื่อสร้างความบันเทิง

educate and inspire.

ความรู้ และแรงบันดาลใจ

We stayed full-time students, but in between we traveled,

เรายังคงเป็นนักศึกษา ในระหว่างนั้น เราเดินทาง

performing and teaching

แสดง และสอน

nine-year-olds to MFA candidates,

จากเด็ก 9 ขวบ ถึงนักศึกษาปริญญาโท

from California to Indiana to India

จากแคลิฟอร์เนีย ถึงอินเดียน่า ถึงอินเดีย

to a public high school just up the street from campus.

ถึงโรงเรียนรัฐบาล ถัดจากมหาวิทยาลัย

And we saw over and over

และเราได้พบกับ

the way that spoken-word poetry

วิธีที่บทกลอน

cracks open locks.

ปลดล็อกความคิดของผู้คน

But it turns out sometimes, poetry can be really scary.

แต่กลับกลายเป็นว่า บางครั้ง

บทกลอนกลาย เป็นสิ่งที่น่ากลัว

กลับกลายเป็นว่าบางครั้ง

Turns out sometimes,

you have to trick teenagers into writing poetry.

คุณต้องหาทางหลอกให้ เด็กวัยรุ่นเขียนบทกลอนขึ้นมาได้

So I came up with lists. Everyone can write lists.

ฉันเลยสร้างลิสต์ขึ้นมา ใครๆ ก็สามารถเขียนลิสต์ได้

And the first list that I assign

ลิสต์แรกที่ฉันสั่งคือ

is "10 Things I Know to be True."

"10 อย่างที่ฉันรู้ว่าเป็นจริง"

และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่คุณจะค้นพบเหมือนกัน

And here's what happens, you would discover it too

if we all started sharing our lists out loud.

เมื่อเราเริ่มแชร์ลิสต์ของพวกเรา

At a certain point, you would realize that someone has the exact same thing,

ณ จุดนึง คุณจะพบว่า

บางคน มีสิ่งเดียวกันเป๊ะ

or one thing very similar,

หรือสิ่งที่คล้ายกันมากๆ

to something on your list.

กับลิสต์คุณ

And then someone else

และใครอีกคน

has something the complete opposite of yours.

จะมีสิ่งที่ตรงข้ามโดยสิ้นเชิง

Third, someone has something you've never even heard of before.

สาม บางคนจะมีสิ่งที่คุณ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

Fourth, someone has something you thought you knew everything about,

และสี่ บางคนจะมีสิ่งที่คุณ นึกว่าคุณรู้จักเป็นอย่างดี

but they're introducing a new angle of looking at it.

แต่เขานำเสนอ มุมมองใหม่ของสิ่งเดียวกัน

And I tell people that this is where great stories start from --

ฉันบอกคนอื่นว่า นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวดีๆ

these four intersections

จุดตัดสี่จุดนี้

of what you're passionate about

ของสิ่งที่คุณสนใจ

and what others might be invested in.

และคนอื่นอาจ สนใจเหมือนกัน

And most people respond really well to this exercise.

ผู้คนส่วนใหญ่ตอบสนอง กับกิจกรรมนี้ได้ดีมาก

But one of my students, a freshman named Charlotte,

แต่ชาร์ล็อตต์ นักเรียนคนหนึ่งของฉัน

was not convinced.

ไม่รู้สึกแบบเดียวกัน

Charlotte was very good at writing lists, but she refused to write any poems.

ชาร์ล็อตต์เขียนลิสต์ได้เก่งมากๆ แต่เธอปฏิเสธที่จะเขียนกลอน

"Miss," she'd say, "I'm just not interesting.

"ครูคะ" เธอพูด "หนูว่าหนูไม่น่าสนใจ

I don't have anything interesting to say."

หนูไม่มีอะไรเจ๋งๆ จะพูด"

So I assigned her list after list,

ฉันเลยสั่งให้เธอเขียนลิสต์ แล้วก็ลิสต์

and one day I assigned the list

จนวันนึง ฉันให้เธอเขียนลิสต์เกี่ยวกับ

"10 Things I Should Have Learned by Now."

"10 อย่างที่ฉันควรจะรู้ได้แล้ว"

Number three on Charlotte's list was,

ข้อสามบนลิสต์ของชาร์ล็อตต์เขียนว่า

"I should have learned not to crush on guys

"ฉันควรรู้ได้แล้วว่า ฉันไม่ควรหลงชอบ

three times my age."

ผู้ชายที่แก่กว่าฉันสามเท่า"

I asked her what that meant,

ฉันถามเธอว่า หมายถึงอะไร

and she said, "Miss, it's kind of a long story."

เธอบอก "ครูคะ เรื่องมันยาว"

And I said, "Charlotte, it sounds pretty interesting to me."

ฉันเลยบอกว่า "ชาร์ล็อตต์ มันฟังดูน่าสนใจ"

And so she wrote her first poem,

เธอเลยเริ่มเขียน กลอนบทแรกของเธอ

a love poem unlike any I had ever heard before.

กลอนรัก แบบที่ฉันไม่เคยได้ยินที่ไหน

And the poem began,

มันเริ่มต้นด้วย

"Anderson Cooper is a gorgeous man."

"แอนเดอร์สัน คูเปอร์ เป็นผู้ชายที่หล่อมาก"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"คุณเห็นเขาในรายการ 60 Minutes

"Did you see him on 60 Minutes,

racing Michael Phelps in a pool --

แข่งกับไมเคิล เฟลป์ส ในสระว่ายน้ำไหม

nothing but swim trunks on --

ใส่แค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว

diving in the water, determined to beat this swimming champion?

แหวกว่าย ตั้งใจจะ เอาชนะแชมป์นักว่ายน้ำ

After the race, he tossed his wet, cloud-white hair

หลังขึ้นจากน้ำ เขาสะบัดผมสีขาว

and said, 'You're a god.'

พูดว่า "คุณคือพระเจ้า"

No, Anderson, you're the god."

ไม่ แอนเดอร์สัน คุณสิพระเจ้า"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Now, I know that the number one rule to being cool

ฉันรู้ว่ากฎข้อหนึ่ง ของการที่จะเป็นคนเจ๋ง

is to seem unfazed,

คือการทำเป็นไม่สะทกสะท้าน

to never admit that anything scares you

การไม่ยอมรับว่ามีความกลัว

or impresses you or excites you.

หรือความประทับใจ หรือตื่นเต้น

Somebody once told me

ใครบางคนเคย บอกฉันว่า

it's like walking through life like this.

มันเหมือนการใช้ชีวิต ด้วยการเดินแบบนี้

You protect yourself

from all the unexpected miseries or hurt that might show up.

คุณป้องกันตัวคุณเอง

จากสิ่งลึกลับหรือ ความเจ็บปวดที่คาดไม่ถึง

But I try to walk through life like this.

แต่ฉันพยายามใช้ชีวิต ด้วยการเดินแบบนี้

And yes, that means catching all of those miseries and hurt,

ใช่ มันคือการรอรับ สิ่งลึกลับและความเจ็บปวด

but it also means that when beautiful, amazing things

ในขณะเดียวกัน เมื่อสิ่งสวยงามและมหัศจรรย์

just fall out of the sky,

ร่วงลงมาจากฟ้า

I'm ready to catch them.

ฉันก็พร้อมที่จะรับมันด้วย

I use spoken word to help my students

ฉันใช้บทกลอนเพื่อช่วยนักเรียน

rediscover wonder,

ค้นพบความประหลาดใจ

to fight their instincts to be cool and unfazed

เพื่อต่อสู้กับสัญชาตญาณ ที่จะทำเป็นไม่สะทกสะท้าน

and, instead, actively pursue being engaged with what goes on around them,

เพื่อรับรู้และตอบสนอง กับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวพวกเขา

so that they can reinterpret and create something from it.

ให้พวกเขาได้ตีความ และสร้างบางสิ่งขึ้นมา

It's not that I think that spoken-word poetry

มันไม่ใช่ว่า ฉันคิดว่าบทกลอน

is the ideal art form.

คือศิลปะในอุดมคติ

I'm always trying to find the best way to tell each story.

ฉันพยายามหาวิธีที่ดีที่สุด ที่จะเล่าเรื่อง

I write musicals; I make short films alongside my poems.

ฉันเขียนบทละครเพลง ฉันสร้างหนังสั้นคู่กับกลอน

But I teach spoken-word poetry

แต่ฉันสอนการขับกลอน

because it's accessible.

เพราะมันเข้าถึงได้ง่าย

Not everyone can read music or owns a camera,

ไม่ใช่ทุกคนที่อ่าน โน้ตเพลงได้

หรือมีกล้องถ่ายรูป

but everyone can communicate in some way,

แต่ทุกคนสามารถสื่อสารได้

and everyone has stories that the rest of us can learn from.

และทุกคนมีเรื่องราวของตัวเอง

ที่คนอื่นสามารถเรียนรู้ได้จากมัน

Plus, spoken-word poetry allows for immediate connection.

และบทกลอนสามารถ เชื่อมโยงผู้คนอย่างรวดเร็ว

It's not uncommon to feel like you're alone

มันไม่ใช่เรื่องแปลก ที่คุณรู้สึกโดดเดี่ยว

or that nobody understands you,

หรือไม่มีใครเข้าใจคุณ

but spoken word teaches

แต่บทกลอนสอนให้รู้ว่า

that if you have the ability to express yourself

คุณสามารถที่จะแสดงออก

and the courage to present those stories and opinions,

และคุณมีความกล้าที่จะเล่าเรื่อง

you could be rewarded

โดยที่สิ่งตอบแทน

with a room full of your peers,

คือห้องที่เต็มไปด้วย เพื่อนของคุณ

or your community, who will listen.

หรือชุมชนของคุณ ที่จะตั้งใจฟัง

And maybe even a giant girl in a hoodie

หรือแม้แต่เด็กผู้หญิงตัวใหญ่ ในเสื้อฮู้ด

who will connect with what you've shared.

จะเข้าถึงเรื่องที่คุณแชร์

And that is an amazing realization to have,

และนั่นคือความรู้สึกที่มหัศจรรย์

especially when you're 14.

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าคุณอายุ 14

Plus, now with YouTube,

แถมด้วยตอนนี้เรามี YouTube

that connection's not even limited to the room we're in.

ที่ทำให้การเชื่อมโยงไม่จำกัด อยู่ในห้องที่เรานั่งอยู่

I'm so lucky that there's this archive of performances

ฉันโชคดีมากที่เรามีวิดีโอ

ที่ฉันสามารถแชร์มันกับนักเรียน

that I can share with my students.

It allows for even more opportunities

และเพิ่มโอกาสดีๆ มากมาย

ให้พวกเขาได้ค้นพบกวี หรือบทกลอน

for them to find a poet or a poem that they connect to.

และสร้างความเชื่อมโยง

Once you've figured this out,

คุณจะพบว่ามันน่าดึงดูด

it is tempting to keep writing the same poem,

มันน่าดึงดูดที่จะเขียนบทกลอนบทเดิม

or keep telling the same story, over and over,

หรือเล่าเรื่องเดิม ครั้งแล้วครั้งเล่า

once you've figured out that it will gain you applause.

เมื่อคุณพบว่ามันได้รับเสียงปรบมือ

It's not enough to just teach that you can express yourself.

แค่การเป็นตัวคุณเองมันยังไม่พอ

You have to grow and explore

คุณต้องเติบโต ค้นหาสิ่งใหม่ๆ

and take risks and challenge yourself.

ต้องลองเสี่ยง ท้าทายตัวเอง

And that is step three:

และนั่นคือขั้นตอนที่สาม

infusing the work you're doing

ใส่ใจในงานที่คุณทำ

with the specific things that make you you,

ด้วยการใส่รายละเอียดที่เป็นตัวคุณ

even while those things are always changing.

แม้ขณะที่สิ่งเหล่านั้น เปลี่ยนแปลง

Because step three never ends.

เพราะว่าขั้นตอนที่สาม ไม่มีที่สิ้นสุด

But you don't get to start on step three,

แต่คุณข้าม ไปขั้นที่สามไม่ได้

until you take step one first:

จนกว่าคุณจะเริ่มขั้นที่หนึ่ง ขั้นที่ "คุณทำได้"

"I can."

ฉันเดินทางเยอะมาก ตอนที่สอน

I travel a lot while I'm teaching,

and I don't always get to watch all of my students reach their step three,

และฉันไม่ได้เห็น นักเรียนทุกคนก้าวถึงขั้นที่สาม

but I was very lucky with Charlotte,

แต่ฉันโชคดีที่ได้เห็นชาร์ล็อตต์

that I got to watch her journey unfold the way it did.

ที่ฉันได้เห็นการเดินทางของเธอ

I watched her realize

ฉันมองเธอเรียนรู้

ว่าการใส่สิ่งที่เธอรู้ว่าเป็นจริงเข้าไป

that, by putting the things that she knows to be true into the work she's doing,

she can create poems that only Charlotte can write,

เธอสามารถเขียนกลอนที่ มีแค่เธอที่เขียนได้

about eyeballs and elevators and Dora the Explorer.

เกี่ยวกับลูกตา และลิฟต์ และดอร่า สาวน้อยนักผจญภัย

And I'm trying to tell stories only I can tell --

และฉันพยายามจะเล่าเรื่อง ที่มีแต่ฉันที่เล่าได้

อย่างเช่นเรื่องนี้

like this story.

I spent a lot of time thinking about the best way to tell this story,

ฉันใช้เวลาค่อนข้างนาน เพื่อหาวิธีที่ดีที่สุดที่จะเล่าเรื่องนี้

and I wondered if the best way

และฉันไม่แน่ใจว่า วิธีที่ดีที่สุด

was going to be a PowerPoint, a short film --

จะเป็นพาวเวอร์พอยท์ หนังสั้น

And where exactly was the beginning, the middle or the end?

หรือตรงไหนกันแน่คือตอนเริ่ม ตอนกลาง หรือตอนจบ

I wondered whether I'd get to the end of this talk

และฉันสงสัยว่า ตอนจบของทอล์คนี้

and finally have figured it all out, or not.

ฉันจะเข้าใจมันทั้งหมด หรือเปล่า

And I always thought that my beginning was at the Bowery Poetry Club,

และฉันจะคิดเสมอว่าจุดเริ่มต้น คือที่คลับที่ฉันเคยไป

but it's possible that it was much earlier.

แต่มันเป็นไปได้ว่า จุดเริ่มอาจจะเกิดก่อนหน้านั้น

In preparing for TED,

ตอนที่ฉันเตรียมมาพูด TED

I discovered this diary page in an old journal.

ฉันพบกับหน้านึงในไดอารี่เล่มเก่าของฉัน

I think December 54th was probably supposed to be 24th.

ฉันคิดว่าวันที่ 54 ธันวาคม ควรจะเป็นวันที่ 24

It's clear that when I was a child,

มันชัดเจนว่า เมื่อตอนที่ฉันเป็นเด็ก

I definitely walked through life like this.

ฉันเดินผ่านชีวิตของฉันแบบนี้

I think that we all did.

ฉันคิดว่า พวกเราทุกคนก็เหมือนกัน

I would like to help others rediscover that wonder --

ฉันอยากจะช่วยให้คนอื่น ค้นพบความรู้สึกนั้น

to want to engage with it, to want to learn,

ความอยากที่จะเป็นส่วนร่วม ที่จะเรียนรู้

to want to share what they've learned,

ที่จะแชร์เรื่องราว ที่ได้เรียนรู้มา

what they've figured out to be true

เรื่องที่เขาพบว่าเป็นความจริง

and what they're still figuring out.

และเรื่องที่เขายังคง พยายามหาคำตอบ

So I'd like to close with this poem.

ฉันเลยขอปิดด้วยกลอนบทนี้

ตอนที่ระเบิดลงฮิโรชิม่า

When they bombed Hiroshima,

the explosion formed a mini-supernova,

การปะทุก่อให้เกิดซูเปอร์โนวา

so every living animal, human or plant

ทำให้ทุกสิ่งมีชีวิต สัตว์ มนุษย์ หรือพืช

that received direct contact with the rays from that sun

ที่ได้รับการสัมผัสโดยตรง

จากรังสีแผดร้อนนั้น

was instantly turned to ash.

แหลกสลายเป็นผุยผง

And what was left of the city soon followed.

และสิ่งที่ถูกทิ้งไว้กับเมืองนั้น

The long-lasting damage of nuclear radiation

การทำลายล้างของรังสีนิวเคลียร์

caused an entire city and its population

ทำให้เมืองทั้งเมือง และผู้คน

to turn into powder.

กลายเป็นฝุ่นละออง

When I was born, my mom says I looked around the whole hospital room

ตอนที่ฉันเกิด แม่บอกว่า ฉันมองไปรอบๆ ห้อง

กับสายตาที่พูดว่า "ฉันเคยทำสิ่งนี้มาก่อน"

with a stare that said, "This? I've done this before."

She says I have old eyes.

เธอบอกว่าฉันมี นัยน์ตาของผู้ผ่านโลก

When my Grandpa Genji died, I was only five years old,

ตอนที่คุณตาเกนจิตาย ฉันอายุแค่ห้าขวบ

but I took my mom by the hand and told her,

แต่ฉันกุมมือของแม่ไว้ และบอกว่า

"Don't worry, he'll come back as a baby."

"อย่ากังวลเลย คุณตาจะกลับมาเกิดใหม่"

And yet, for someone who's apparently done this already,

ถึงอย่างนั้น แม้ว่าฉันจะเคย ทำสิ่งนี้มาก่อน

I still haven't figured anything out yet.

ฉันยังคงไม่เข้าใจมัน

My knees still buckle every time I get on a stage.

ขาของฉันยังคงสั่น ทุกครั้งที่ก้าวขึ้นเวที

My self-confidence can be measured out

ความมั่นใจของฉันถูกตวงได้

in teaspoons mixed into my poetry,

ด้วยช้อนชา ผสมลงไปในบทกลอน

and it still always tastes funny in my mouth.

และมันยังคงให้รสประหลาด ทุกครั้งที่ชิม

But in Hiroshima, some people were wiped clean away,

แต่ที่ฮิโรชิม่า คนถูกลบออกไป

leaving only a wristwatch or a diary page.

เหลือไว้แค่นาฬิกาข้อมือ หรือหน้าไดอารี่

So no matter that I have inhibitions to fill all my pockets,

ดังนั้น ถึงแม้จะถูกขวาง ไม่ให้เติมเต็มกระเป๋าของฉัน

I keep trying,

ฉันยังคงพยายาม

hoping that one day I'll write a poem

หวังว่าวันนึง ฉันจะเขียนบทกลอน

I can be proud to let sit in a museum exhibit

ให้มันได้เป็นสิ่งหนึ่งในพิพิธภัณฑ์

as the only proof I existed.

เพื่อเป็นหลักฐานเดียว ว่าฉันเคยมีชีวิตอยู่

พ่อแม่ตั้งชื่อฉันว่า ซาร่า

My parents named me Sarah, which is a biblical name.

ซึ่งเป็นชื่อจากคัมภีร์ไบเบิล

In the original story, God told Sarah she could do something impossible, and --

ในต้นเรื่อง พระเจ้าบอกซาร่าว่า เธอสามารถทำเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เธอหัวเราะ

she laughed,

because the first Sarah,

เพราะว่าซาร่าคนนั้น

she didn't know what to do with impossible.

เธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรที่เป็นไปไม่ได้

And me?

ฉันหรือ เอ่อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

Well, neither do I,

but I see the impossible every day.

แต่ฉันเห็นความเป็นไปไม่ได้ทุกวัน

Impossible is trying to connect in this world,

ความเป็นไปไม่ได้กำลังพยายาม จะเชื่อมต่อโลกใบนี้

trying to hold onto others while things are blowing up around you,

ยึดเหนี่ยวผู้อื่น ตอนที่สิ่งรอบตัวคุณแหลกสลาย

knowing that while you're speaking,

รู้ไว้ว่าตอนที่คุณกำลังพูดอยู่นี้

มันไม่ได้แค่รอเวลาที่มันจะพูด มันได้ยินคุณ

they aren't just waiting for their turn to talk -- they hear you.

They feel exactly what you feel

มันรู้สึกแบบเดียวกับที่คุณรู้สึก

at the same time that you feel it.

เวลาเดียวกับที่คุณรู้สึก

It's what I strive for every time I open my mouth --

มันคือเป้าหมายของฉัน ทุกครั้งที่ฉันเปิดปากพูด

that impossible connection.

นั่นคือการเชื่อมต่อที่เป็นไปไม่ได้

There's this piece of wall in Hiroshima

มีผนังส่วนหนึ่งที่ฮิโรชิม่า

that was completely burnt black by the radiation.

ที่ถูกเผาจนมอดไหม้ด้วยรังสี

But on the front step, a person who was sitting there

แต่ที่บันไดขั้นแรก คนที่นั่งอยู่ตรงนั้น

blocked the rays from hitting the stone.

ป้องกันรังสีไม่ให้สัมผัสแผ่นหิน

สิ่งเดียวที่เหลือตอนนี้

The only thing left now

is a permanent shadow of positive light.

คือรอยเงาของแสงสว่าง

After the A-bomb,

หลังจากระเบิดครั้งนั้น

specialists said it would take 75 years

ผู้เชี่ยวชาญบอกว่า มันจะใช้เวลา 75 ปี

for the radiation-damaged soil of Hiroshima City

กว่าที่พื้นดินในฮิโรชิม่า

to ever grow anything again.

จะสามารถใช้เพาะปลูกได้อีกครั้ง

But that spring, there were new buds popping up from the earth.

แต่ในฤดูใบไม้ผลินั้น ต้นกล้ากลับงอกออกมาจากพื้นโลก

When I meet you, in that moment,

ตอนที่ฉันพบคุณ ณ ขณะนั้น

I'm no longer a part of your future.

ฉันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของ อนาคตของคุณอีกต่อไป

I start quickly becoming part of your past.

ฉันกลายมาเป็นส่วนหนึ่ง ของอดีตของคุณ

But in that instant, I get to share your present.

แต่ ณ เวลานั้น ฉันได้แชร์ปัจจุบันของคุณ

And you, you get to share mine.

และคุณได้แชร์ ปัจจุบันของฉัน

And that is the greatest present of all.

และนั่นคือของขวัญที่ดีที่สุด

So if you tell me I can do the impossible --

เพราะฉะนั้น ถ้าคุณบอกว่าฉัน สามารถทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

ฉันคงจะหัวเราะใส่คุณ

I'll probably laugh at you.

I don't know if I can change the world yet,

เพราะฉันไม่รู้ว่า จะสามารถเปลี่ยนโลกใบนี้ได้รึยัง

because I don't know that much about it --

เพราะฉันไม่รู้จักมันมากนัก

and I don't know that much about reincarnation either,

และฉันไม่รู้เกี่ยวกับ การกลับชาติมาเกิด

but if you make me laugh hard enough,

แต่ถ้าคุณทำให้ฉันหัวเราะมากพอ

sometimes I forget what century I'm in.

บางครั้งฉันจะลืมว่า อยู่ในยุคไหน

This isn't my first time here. This isn't my last time here.

นี่ไม่ใช่ชีวิตแรกของฉัน และนี่ไม่ใช่ชีวิตสุดท้าย

These aren't the last words I'll share.

นี่จะไม่ใช่คำพูดสุดท้ายที่ฉันจะแชร์

But just in case, I'm trying my hardest

แต่อย่างไรก็ตาม ฉันพยายามอย่างดีที่สุด

to get it right this time around.

ที่จะทำให้มันใช่ในครั้งนี้

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

(Applause)

ขอบคุณ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)