Why are we happy? Why aren't we happy? | Dan Gilbert

راز شاد زیستن از زبان دن گیلبرت

Translator: Ali Moeeny Reviewer: Hasan Moeeni

وقتی بیست دقیقه وقت برای سخنرانی به شما بدهند،

When you have 21 minutes to speak,

دو میلیون سال برای شما خیلی طولانی به نظر می رسد.

two million years seems like a really long time.

ولی از دیدگاه تکاملی دو میلیون سال چیزی نیست.

But evolutionarily, two million years is nothing.

با این حال در طی دو میلیون سال وزن مغز انسان تقریبا سه برابر شده است.

And yet, in two million years,

the human brain has nearly tripled in mass,

going from the one-and-a-quarter-pound brain of our ancestor here, Habilis,

از مغز هابیلیس که حدود نیم کیلو بوده است،

به این تکه گوشت یک و نیم کیلویی که بین گوشهای ما قرار دارد رسیده ایم.

to the almost three-pound meatloaf everybody here has between their ears.

یک مغز بزرگ به چه درد می خورد که طبیعت اینقدر علاقمند بوده است که برای ما مغز بزرگتری تدارک ببیند.

What is it about a big brain

that nature was so eager for every one of us to have one?

روشن شده است که وقتی مغز اندازه اش سه برابر می شود،

Well, it turns out when brains triple in size,

they don't just get three times bigger; they gain new structures.

به این معنی نیست که فقط سه بار بزرگتر شده است بلکه ساختارهای جدیدی به آن اضافه می شود.

And one of the main reasons our brain got so big is because it got a new part,

و یکی از مهمترین دلایلی که مغز ما اینقدر بزرگ شده است این است که یک قسمت جدید

به اسم لب پیشانی به آن اضافه شده است. به طور خاص، قسمتی که به آن قشر پیش پیشانی می گوییم.

called the "frontal lobe,"

particularly, a part called the "prefrontal cortex."

و فایده قشر پیش پیشانی برای انسان،

What does a prefrontal cortex do for you

that should justify the entire architectural overhaul of the human skull

که دردسر بزرگ کردن جمجه و مغز را در یک چشم به هم زدن از دید تکاملی توجیه می کرده است،

in the blink of evolutionary time?

این است که، مشخص شده که قشر پیش پیشانی خیلی کارها می کند،

Well, it turns out the prefrontal cortex does lots of things,

ولی یکی از مهمترین این کارها این است که

but one of the most important things it does is it's an experience simulator.

امکان شبیه سازی تجربه ها را به انسان می دهد.

می دانید که خلبانها برای تمرین از شبیه سازهای پرواز استفاده می کنند،

Pilots practice in flight simulators

so that they don't make real mistakes in planes.

تا اشتباهات را در هواپیمای واقعی انجام ندهند.

Human beings have this marvelous adaptation

انسان ها این سازگاری بی نظیر را پیدا کرده اند،

that they can actually have experiences in their heads

که می توانند قبل از اینکه در دنیای واقعی چیزها را امتحان کنند،

before they try them out in real life.

در ذهنشان آنها را تجربه کنند.

This is a trick that none of our ancestors could do,

این کاری است که هیچ یک از نیاکان ما نمی توانند انجام بدهند،

and that no other animal can do quite like we can.

و هیچ حیوانی نمی تواند به این شکلی که ما می توانیم، این کار را انجام بدهد. این یک سازگاری بی نظیر است.

It's a marvelous adaptation.

It's up there with opposable thumbs and standing upright and language

این قابلیت، در کنار قابلیتهایی مثل انگشتهای قابل تقابل و قامت ایستاده و زبان،

as one of the things that got our species out of the trees

باعث شدند که انسان از جنگل بیرون بیاید،

and into the shopping mall.

و به فروشگاهها برود!

(Laughter)

(خنده) همه شما این کار را کرده اید.

All of you have done this.

منظور من این است که مثلا ...

Ben and Jerry's doesn't have "liver and onion" ice cream,

فروشگاههای بن و جری بستنی با طعم جگر و پیاز نمی فروشند،

and it's not because they whipped some up, tried it and went, "Yuck!"

نه به این خاطر که یک بار برای امتحان بستی با طعم جگر و پیاز درست کرده اند و چشیده اند و گفته اند:‌اخ.

It's because, without leaving your armchair,

بلکه به خاطر این است که بدون اینکه از صندلی تان بلند شوید،

you can simulate that flavor and say "yuck" before you make it.

می توانید این طعم را شبیه سازی کنید و بگویید: اخ. بدون اینکه بخواهید واقعا این بستی را بچشید.

بیایید ببینیم این شبیه سازهای شما چطوری کار می کنند.

Let's see how your experience simulators are working.

Let's just run a quick diagnostic

بیایید قبل از اینکه بقیه سخنرانی را گوش بکنیم یک تست ساده روی دستگاه شبیه ساز شما ها انجام بدهیم و ببینیم آیا درست کار می کنند یا نه.

before I proceed with the rest of the talk.

Here's two different futures that I invite you to contemplate.

در این اسلاید شما دو تا عاقبت را می بینید که من از شما می خواهم خوب به آنها نگاه کنید،

You can try to simulate them and tell me which one you think you might prefer.

و می توانید در ذهن خودتان این دو را شبیه سازی کنید و ببینید که کدام را بیشتر می پسندید.

One of them is winning the lottery. This is about 314 million dollars.

سمت چپ برنده شدن در لاتاری و دریافت ۳۱۴ میلیون دلار است.

And the other is becoming paraplegic.

و سمت راستی فلج شدن از کمر به پایین است.

(Laughter)

خوب یک لحظه فکر بکنید،

Just give it a moment of thought.

You probably don't feel like you need a moment of thought.

احتمالا فکر می کنید نیاز به فکر کردن ندارید.

Interestingly, there are data on these two groups of people,

خیلی جالب است که در مورد این دو گروه افراد اطلاعات علمی وجود دارد.

data on how happy they are.

اطلاعات علمی در مورد میزان شادی اینها

And this is exactly what you expected, isn't it?

و این چیزی است که شما انتظار دارید. درست است؟

But these aren't the data. I made these up!

ولی اینها اطلاعات واقعی نیستند. من اینها را از خودم ساخته ام.

These are the data.

این یکی اطلاعات واقعی است. شما هنوز پنج دقیقه از شروع سخنرانی من نگذشته،‌ بازنده شدید.

You failed the pop quiz, and you're hardly five minutes into the lecture.

Because the fact is that a year after losing the use of their legs

واقعیت این است که یک سال پس از اینکه افراد فلج شده اند،

and a year after winning the lotto,

و یک سال پس از اینکه افراد برنده لاتاری شده اند،

lottery winners and paraplegics are equally happy with their lives.

تفاوت قابل ملاحظه ای بین میزان شادی آنها وجود ندارد.

از اینکه اولین مسابقه من را باختید خیلی ناراحت نباشید.

Don't feel too bad about failing the first pop quiz,

because everybody fails all of the pop quizzes all of the time.

چون همه در این مسابقه ها بازنده می شوند.

تحقیقاتی که در آزمایشگاه من انجام شده است،

The research that my laboratory has been doing,

و تحقیقاتی که اقتصاد دان ها و روانشناسها در سرتاسر کشور انجام داده اند،

that economists and psychologists around the country have been doing,

نتایج کاملا غیر منتظره ای را برای ما روشن کرده است.

has revealed something really quite startling to us,

به این پدیده انحراف ناشی از تاثیر می گوییم،

something we call the "impact bias,"

which is the tendency for the simulator to work badly,

که باعث می شود شبیه ساز ما به اشتباه بیافتد.

for the simulator to make you believe that different outcomes are more different

این پدیده باعث می شود شبیه ساز ما اشتباها نتایجی که چندان با هم متفاوت نیستند را

برای ما خیلی متفاوت جلوه بدهد.

than, in fact, they really are.

From field studies to laboratory studies,

در تحقیقات آزمایشگاهی و در تحقیقاتی میدانی ما می بینیم که

we see that winning or losing an election,

برنده یا بازنده شدن در انتخابات یا به دست آوردن یا از دست دادن یک همسر،

gaining or losing a romantic partner,

به دست آوردن یا از دست دادن یک موقعیت شغلی بهتر، قبول یا رد شدن در یک امتحان،

getting or not getting a promotion,

passing or not passing a college test,

on and on,

خیلی خیلی کمتر از آن مقداری که مردم تصور می کنند

have far less impact, less intensity and much less duration

بر زندگی آنها تاثیر دارد.

than people expect them to have.

در حقیقیت اخیرا در یک مطالعه ای که واقعا من را زمین گیر کرد

A recent study -- this almost floors me --

بررسی کرده اند که چطور فاجعه های مهم زندگی بر زندگی افراد تاثیر می گذارند.

a recent study showing how major life traumas affect people

نشان داده اند که اگر بیش از سه ماه از این وقایع گذشته باشد،

suggests that if it happened over three months ago,

به جز چند مورد خاص،

اینها تاثیری در زندگی شما نخواهند داشت.

with only a few exceptions,

چرا؟

it has no impact whatsoever on your happiness.

چونکه ما می توانیم شادی را تولید کنیم.

Why?

Because happiness can be synthesized.

سر توماس براون در سال ۱۶۴۲ نوشته است که من شادترین انسان زنده هستم،

Sir Thomas Brown wrote in 1642, "I am the happiest man alive.

من در درون خودم چیزی دارم که می توانم فقر را به ثروت و بدبختی را به خوشبختی تبدیل کنم.

I have that in me that can convert poverty to riches, adversity to prosperity.

من کمتر از آشیل آسیب پذیرم. بخت بد حتی یک نقطه ضعف در من نخواهد یافت.

I am more invulnerable than Achilles; fortune hath not one place to hit me."

این مرد عجب دستگاهی در سرش داشته است.

What kind of remarkable machinery does this guy have in his head?

معلوم شده است که دستگاهی که او در سرش داشته را همه ما دقیقا به همان شکل داریم.

Well, it turns out it's precisely the same remarkable machinery that all of us have.

انسان ها چیزی دارند که می توانیم به آن دستگاه ایمنی روانی بگوییم.

Human beings have something

that we might think of as a "psychological immune system,"

دستگاهی از پردازشهای ذهنی که عمدتا غیر هوشیار هستند

a system of cognitive processes, largely nonconscious cognitive processes,

و به آنها کمک می کند دیدشان نسبت به دنیا را عوض کنند

that help them change their views of the world,

به شکلی که بتوانند احساس بهتری نسبت به دنیایی که در آن زندگی می کنند داشته باشند.

so that they can feel better about the worlds

مثل سر توماس شما ها هم این دستگاه را دارید

in which they find themselves.

ولی برخلاف سر توماس به نظر می رسد که شما از وجود این دستگاه بی خبر هستید.

Like Sir Thomas, you have this machine.

Unlike Sir Thomas, you seem not to know it.

ما شادی را می سازیم ولی خیال می کنیم که شادی را باید به دست آورد.

We synthesize happiness, but we think happiness is a thing to be found.

نیازی نیست که من برای شما از افرادی که می توانند شادی را برای خودشان بسازند مثال بزنم.

Now, you don't need me to give you

too many examples of people synthesizing happiness, I suspect,

به جای آن من شواهد تجربی را که نشان می دهد افراد شادی را تولید می کنند به شما نشان می دهم.

نیازی نیست جای دوری برویم.

though I'm going to show you some experimental evidence.

برای اینکه این گفته خودم را اثبات کنم، چون که بارها در سخنرانی هایم به این مساله اشاره می کنم،

You don't have to look very far for evidence.

I took a copy of the "New York Times"

هر از چندی یک نسخه از نیویورک تایمز را بر می دارم و به دنبال افرادی که شادی را تولید کرده اند می گردم.

and tried to find some instances of people synthesizing happiness.

مثلا اینجا سه نفر هستند که توانسته اند این کار را بکنند.

Here are three guys synthesizing happiness.

«من حالا خیلی وضعیت بهتری به لحاظ جسمی و مالی و روحی،

"I'm better off physically, financially, mentally ..."

"I don't have one minute's regret. It was a glorious experience."

و از هر نظر دیگری دارم.» «من حتی برای یک لحظه هم پشیمان و متاسف نیستم.

"I believe it turned out for the best."

این تجربه ی خیلی عالی ای بود.» «من فکر کنم این به خیر و صلاح من بود»

Who are these characters who are so damn happy?

اینها کی هستند که اینطور خوشحال هستند؟

The first one is Jim Wright.

Some of you are old enough to remember:

اولی جیم رایت است.

he was the chairman of the House of Representatives,

بعضی از شما ممکن است سنتان آنقدر باشد که به خاطر بیاورید که جیم رایت رییس خانه نمایندگان بود

and he resigned in disgrace

when this young Republican named Newt Gingrich found out about

و با سرافکندگی به خاطر اینکه یک جمهوری خواه جوان

a shady book deal that he had done.

He lost everything.

پرده از معاملات مشکوکش در مورد یک کتاب برداشت از سمت خودش استعفا کرد.

The most powerful Democrat in the country lost everything:

این آقا همه چیزش را از دست داد. او قدرتمند ترین دموکرات کشور بود

he lost his money, he lost his power.

و همه چیزش را از دست داد.

What does he have to say all these years later about it?

ثروتش را از دست داد. قدرتش را از دست داد.

"I am so much better off physically, financially, mentally

حالا بعد از سالها در این مورد چه می گوید؟

«من اینطوری وضعیت بهتری به لحاظ جسمی، مالی، روحی،

and in almost every other way."

What other way would there be to be better off?

و از هر جهت دیگری دارم»

Vegetably? Minerally? Animally?

چه جهت دیگری وجود دارد که از آن جهت هم این آقا وضع بهتری دارد؟

He's pretty much covered them there.

به لحاظ گیاهی؟ معدنی؟ حیوانی؟ همه چیز را گفته است.

Moreese Bickham is somebody you've never heard of.

Moreese Bickham uttered these words upon being released.

موریس بکام را شما ها نمی شناسید.

موریس بکام روزی که از زندان آزاد شد گفته است،

He was 78 years old.

He'd spent 37 years in Louisiana State Penitentiary

در آن روز ۷۸ ساله بوده و ۳۷ سال از عمرش را در زندان

for a crime he didn't commit.

ایالت لویزیانا به خاطر جرمی که مرتکب نشده بوده، گذرانده بوده است.

He was ultimately [released for good behavior halfway through his sentence.]

نهایاتا در سن ۷۸ سالگی

What did he have to say about his experience?

با بدست آمدن شواهدی از DNA او تبرئه و آزاد می شود.

"I don't have one minute's regret. It was a glorious experience."

بعد از این ماجرا در مورد این وقایع چه می گوید؟

Glorious!

«من یک لحظه هم پشیمان و متاسف نیستم. برای من این تجربه ای بی نظیر بود»

This guy's not saying, "There were some nice guys. They had a gym."

بی نظیر؟! این آقا نمی گوید:

"Glorious" -- a word we usually reserve for something like a religious experience.

«خوب می دانید توی زندان آدمهای خوبی هم بودند ما آنجا با هم ورزش می کردیم»

می گوید: «بی نظیر بود»

بی نظیر را ما معمولا برای یک تجربه معنوی به کار می بریم

Harry S. Langerman uttered these words.

He's somebody you might have known but didn't,

هری اس لانگرمن نفر سوم است. شما ممکن بود هری را بشناسید ولی خوب نمی شناسید.

because in 1949, he read a little article in the paper

چون که سال ۱۹۴۹ هری یک مقاله در روزنامه خواند

about a hamburger stand owned by these two brothers named McDonald.

در مورد یک دکه همبرگر فروشی که متعلق به دو برادر به نام مک دونالد بود.

And he thought, "That's a really neat idea!"

So he went to find them.

هری با خودش گفت: «چه ایده خوبی»

They said, "We can give you a franchise on this for 3,000 bucks."

و برای ملاقات با اینها رفت. و برادران مک دونالد به او گفتند که

Harry went back to New York, asked his brother, an investment banker,

« ما حاضریم در ازای ۳۰۰۰ دلار تو را شریک کنیم.»

هری به نیویورک رفت و با برادرش که در بانک سرمایه گزاری بود مشورت کرد

to loan him 3,000 dollars, and his brother's immortal words were,

"You idiot, nobody eats hamburgers."

و خواست که ۳۰۰۰ دلار وام بگیرد

و برادرش گفت:

He wouldn't lend him the money.

Of course, six months later, Ray Kroc had exactly the same idea.

« کدام احمقی همبرگر می خورد. »

برادرش به او وام را نداد و شش ماه بعد همین فکر به ذهن

It turns out, people do eat hamburgers,

ری کروک رسید.

and Ray Kroc, for a while, became the richest man in America.

بعدها معلوم شد که مردم همبرگر می خورند.

و ری کروک برای مدتی ثروتمند ترین مرد آمریکا بود.

And then, finally,

some of you recognize this young photo of Pete Best,

و این هم آخرین مثال - می دانید خیر هر دو دنیا در چیست -

who was the original drummer for the Beatles,

بعضی از شما این عکس از جوانی های پیت بست را می شناسید.

until they, you know, sent him out on an errand and snuck away

and picked up Ringo on a tour.

که اولین درامری بود که با بیتلها کار می کرد.

Well, in 1994, when Pete Best was interviewed --

بعد بیتلها او را دنبال نخود سیاه فرستادند و

yes, he's still a drummer; yes, he's a studio musician --

در یک تور رینگو را به جای او گذاشتند.

he had this to say: "I'm happier than I would have been with the Beatles."

خوب، سال ۱۹۹۴ پیت بست در یک مصاحبه گفته است که

-- در آن موقع هنوز هم درامر بوده و هنوز مشغول موسیقی حرفه ای بوده است --

OK, there's something important to be learned from these people,

گفته است که: «من حالا خوشحالترم تا اینکه با بیتلها بودم»

and it is the secret of happiness.

Here it is, finally to be revealed.

خوب یک نکته را ما باید از این افراد یاد بگیریم.

First: accrue wealth, power and prestige,

و آن راز خوشحالی است.

then lose it.

و اینجا بالاخره راز خوشحالی قرار است برملا بشود.

(Laughter)

اول ثروت و قدرت و پرستیژ را به دست بیاورید

Second: spend as much of your life in prison as you possibly can.

و بعد آن را از دست بدهید. (خنده)

(Laughter)

Third: make somebody else really, really rich.

دوم تا می توانید عمرتان را در زندان بگذرانید (خنده)

سوم باعث بشوید کس دیگری خیلی خیلی پول دار بشود. (خنده)

And finally: never, ever join the Beatles.

(Laughter)

Yeah, right.

Because when people synthesize happiness,

چهارم به هیچ وجه با بیتلها همکاری نکنید. (خنده)

as these gentlemen seem to have done,

من هم مثل زی فرانک می توانم فکر بعدی شما را حدس بزنم

we all smile at them, but we kind of roll our eyes and say,

"Yeah, right, you never really wanted the job."

شما فکر می کنید که: «آره جون خودشون»

"Oh yeah, right -- you really didn't have that much in common with her,

چون وقتی افراد شادی را برای خودشان تولید می کنند، همانطور که این افراد این کار را کرده اند،

and you figured that out just about the time

ما به آنها می خندیم و چشمهامان را می گردانیم و می گوییم:

she threw the engagement ring in your face."

We smirk,

«اره جون خودت، تو هیچ وقت نمی خواستی آن شغل را بدست بیاوری»

because we believe that synthetic happiness is not of the same quality

«آره، تو با طرف

تفاهم نداشتی و

as what we might call "natural happiness."

دقیقا وقتی فهمیدی تفاهم ندارید که

What are these terms?

Natural happiness is what we get when we get what we wanted,

حلقه ازدواج را توی صورتت پرت کرد»

ما پوزخند می زنیم چون معتقدیم که شادی مصنوعی

and synthetic happiness is what we make when we don't get what we wanted.

چیزی متفاوت با آن چیزی که ما شاید اسمش را شادی طبیعی بگذاریم است.

And in our society, we have a strong belief

خوب شادی مصنوعی و طبیعی یعنی چه؟

شادی طبیعی وقتی است که ما چیزی که می خواسته ایم را به دست آورده ایم.

that synthetic happiness is of an inferior kind.

و شادی مصنوعی وقتی است که ما چیزی که می خواسته ایم را به دست نیاورده ایم.

Why do we have that belief?

Well, it's very simple.

What kind of economic engine would keep churning

در جامعه ما اعتقاد بر این است که

if we believed that not getting what we want

شادی مصنوعی به خوبی شادی طبیعی نیست.

could make us just as happy as getting it?

چرا ما چنین اعتقادی داریم؟

خوب جواب خیلی ساده است. کدام موتور اقتصادی است

With all apologies to my friend Matthieu Ricard,

که همچنان به کار خود ادامه می دهد

a shopping mall full of Zen monks

اگر ما فکر بکنیم حتی اگر به اهدافمان نرسیم می توانیم همچنان خوشحال باشیم؟

is not going to be particularly profitable,

because they don't want stuff enough.

(Laughter)

با عرض معذرت خدمت دوستم متیو ریکارد باید بگویم که

I want to suggest to you

that synthetic happiness is every bit as real and enduring

یک فروشگاه که مشتری هایش مرتاض های زن باشند

چندان درآمدی نخواهد داشت

as the kind of happiness you stumble upon

چون که این افراد خیلی چیزی نیاز ندارند.

when you get exactly what you were aiming for.

Now, I'm a scientist, so I'm going to do this not with rhetoric,

من می خواهم بگویم که شادی مصنوعی

but by marinating you in a little bit of data.

دقیقا به اندازه شادی طبیعی

Let me first show you an experimental paradigm

واقعی و با دوام است، به همان اندازه که

that's used to demonstrate the synthesis of happiness

شما وقتی به هدفتان برسید شاد می شوید.

among regular old folks.

خوب من دانشمند هستم، بنابراین مبنای این ادعای من فقط حرف نیست

This isn't mine,

بلکه می خواهم شما را توی یک مقدار داده علمی بیاندازم.

it's a 50-year-old paradigm called the "free choice paradigm."

بگذارید اول یک روش آزمایشگاهی که ما برای

It's very simple.

You bring in, say, six objects,

نشان دادن شادی مصنوعی در افراد مسن به کار می بریم را

and you ask a subject to rank them from the most to the least liked.

برای شما توضیح بدهم. این روش را من ابداع نکرده ام.

In this case, because this experiment uses them,

این روش ۵۰ سال است که به نام روش انتخاب آزاد برای تحقیقات استفاده می شود.

these are Monet prints.

خیلی ساده است.

Everybody ranks these Monet prints from the one they like the most

شما مثلا شش وسیله انتخاب می کنید،

to the one they like the least.

و از فرد مورد آزمایش می خواهید که به ترتیبی که از اینها خوشش میاید از بهترین به بدترین اینها را مرتب کند.

Now we give you a choice:

در این مورد، ما شش تا عکس از نقاشی های مونه

"We happen to have some extra prints in the closet.

We're going to give you one as your prize to take home.

را برای آزمایش استفاده کرده ایم.

خوب پس افرادی که در آزمایش وارد می شوند این شش نقاشی مونه را به ترتیب

We happen to have number three and number four," we tell the subject.

از آن که بیش از همه دوستش دارند به پایین مرتب می کنند.

حالا ما به فرد آزمایش شونده می گوییم:

This is a bit of a difficult choice,

«به عنوان جایزه شرکت در این آزمایش ما یک کپی از هر کدام از این نقاشی ها را که دوست دارید به شما می دهیم

because neither one is preferred strongly to the other,

but naturally, people tend to pick number three,

ما یکی را به عنوان جایزه به شما می دهیم که با خودتان ببرید ولی

فقط شماره سوم و چهارم برایمان باقی مانده است»

because they liked it a little better than number four.

خوب این انتخاب سختی است.

Sometime later -- it could be 15 minutes, it could be 15 days --

چون نقاشی سه و چهار خیلی از نظر افراد با هم فرقی نداشته اند

the same stimuli are put before the subject,

ولی طبیعتا افراد شماره سه را انتخاب می کنند

and the subject is asked to re-rank the stimuli.

چون که بالاخره یک کم آن را بیشتر از شماره چهار دوست داشته اند.

"Tell us how much you like them now."

What happens?

بعد از گذشت مدتی -- که می تواند ۱۵ دقیقه یا ۱۵ روز باشد --

Watch as happiness is synthesized.

This is the result that's been replicated over and over again.

دو مرتبه ما همین تصاویر را به همین افراد نشان می دهیم.

You're watching happiness be synthesized.

و از آنها می خواهیم که دو مرتبه آنها را به ترتیب علاقه شان به آنها مرتب کنند.

Would you like to see it again?

«لطفا به ما بگویید که چقدر از اینها خوشتان میاید»

می دانید چه اتفاقی میافتد؟ ببینید شادی چطور تولید می شود.

Happiness!

"The one I got is really better than I thought!

این نتایج بارها در آزمایشهای مختلف تایید شده اند.

That other one I didn't get sucks!"

That's the synthesis of happiness.

شما شاهد هستید که شادی چطور تولید می شود،

(Laughter)

می خواهید دوباره ببینید؟ شادی!

Now, what's the right response to that?

"Yeah, right!"

«آن نقاشی که به من جایزه دادید خیلی بهتر از چیزی که فکر می کردم بود!

Now, here's the experiment we did,

آن یکی که من ندارمش خیلی بی خود است»

and I hope this is going to convince you

(خنده) این تولید کردن شادمانی است.

that "Yeah, right!" was not the right response.

خوب به این افراد چه باید گفت؟ «آره جون خودت!»

We did this experiment with a group of patients

who had anterograde amnesia.

These are hospitalized patients.

این یکی آزمایشی است که ما خودمان انجام داده ایم

Most of them have Korsakoff syndrome,

و امیدوارم این آزمایش شما را متقاعد کند که پاسخ درست به این افراد

a polyneuritic psychosis.

«آره جون خودت» نیست.

They drank way too much, and they can't make new memories.

ما این آزمایش را با یک گروه از بیماران انجام دادیم که

فراموشی آینده نگر دارند. اینها بیمارانی هستند که در بیمارستان بستری هستند.

They remember their childhood, but if you walk in and introduce yourself

بیشترشان به خاطر سندرم کورساکوف

and then leave the room,

که نوعی جنون ناشی از درگیری قسمتهای مختلف دستگاه عصبی است و اینها خیلی زیاد مشروب می خورده اند

when you come back, they don't know who you are.

We took our Monet prints to the hospital.

و حالا نمی توانند چیز جدیدی در حافظه شان ذخیره کنند.

خوب. اینها کودکی شان را به یاد میاورند ولی اگر شما بروید داخل اتاق اینها و خودتان را معرفی کنید

And we asked these patients to rank them

from the one they liked the most to the one they liked the least.

و بعد از اتاق خارج شوید

وقتی بر می گردید اینها شما را به خاطر نمی آورند.

We then gave them the choice between number three and number four.

ما نقاشی های مونه را برداشتیم و به بیمارستان رفتیم.

Like everybody else, they said,

ما از این بیماران خواستیم که نقاشی ها را بر اساس علاقه شان مرتب کنند.

"Gee, thanks Doc! That's great! I could use a new print.

از نقاشی که بیشترین علاقه را به آن دارند تا آنکه کمترین علاقه را به آن دارند.

I'll take number three."

We explained we would have number three mailed to them.

بعد به آنها گفتیم می توانند بین سه و چهار یکی را انتخاب کنند

We gathered up our materials,

اینها هم مثل همه افراد دیگر می گفتند:

and we went out of the room and counted to a half hour.

«وای دکتر جون ممنون من بدم نمی آد یکی از این عکسها را به دیوار اتاقم بزنم

(Laughter)

شماره سه را به من بدهید»

Back into the room, we say, "Hi, we're back."

ما برای اینها توضیح می دادیم که شماره سه را برایشان با پست می فرستیم.

The patients, bless them, say, "Ah, Doc, I'm sorry,

و بعد وسایلمان را بر می داشتیم و خارج می شدیم.

I've got a memory problem; that's why I'm here.

نیم ساعت صبر می کردیم.

If I've met you before, I don't remember."

و دوباره بر می گشتیم توی اتاق و می گفتیم: «سلام ما برگشتیم»

"Really, Jim, you don't remember? I was just here with the Monet prints?"

مریض های بیچاره می گفتند: «اوه دکتر جون ببخشید

"Sorry, Doc, I just don't have a clue."

"No problem, Jim.

من حافظه ام ضعیف است و اصلا به خاطر همین هم بستری شده ام

All I want you to do is rank these for me,

اگر من قبلا شما را دیده ام متاسفانه الان یادم نمی آید»

from the one you like the most to the one you like the least."

«راست می گی جیم! من را یادت نمی آد؟ من چند دقیقه پیش نقاشی های مونه را به تو نشان دادم؟»

What do they do?

«ببخشید دکتر من اصلا یادم نمی آد»

Well, let's first check and make sure they're really amnesiac.

«اشکالی نداره جیم. من فقط از تو می خواهم که این نقاشی ها را بر اساس علاقه ات به آنها مرتب کنی

We ask these amnesiac patients to tell us which one they own,

به ترتیب از آن که از همه بیشتر از آن خوشت می آید تا آنکه کمتر از همه به آن علاقه داری»

which one they chose last time, which one is theirs.

اینها چکار می کنند؟ اول ما چک می کنیم که

And what we find is, amnesiac patients just guess.

اینها واقعا فراموشی دارند. از اینها می پرسیم که کدام یک از

These are normal controls, where if I did this with you,

این عکسها را دارند

all of you would know which print you chose.

یعنی کدام یک را دفعه قبل انتخاب کرده اند که مال خودشان بشود.

But if I do this with amnesiac patients, they don't have a clue.

اینها اتفاقی یکی را نشان می دهند و این نشان می دهد که اینها واقعا فراموشی دارند.

They can't pick their print out of a lineup.

این یکی افراد سالم را نشان میدهد.

Here's what normal controls do: they synthesize happiness. Right?

همه افراد سالم می دانند که کدام نقاشی را انتخاب کرده بوده اند.

ولی بیماران مبتلا به فراموشی

This is the change in liking score,

اصلا چیزی یادشان نمی آید و نمی توانند نقاشی ای که انتخاب کرده بودند را از بین بقیه پیدا کنند.

the change from the first time they ranked to the second time they ranked.

Normal controls show -- that was the magic I showed you;

افراد سالم برای خودشان شادی ایجاد می کنند.

now I'm showing it to you in graphical form --

"The one I own is better than I thought.

درسته؟ این نمودار تغییر در میزان علاقه افراد را نشان می دهد

The one I didn't own, the one I left behind,

تفاوت بین دفعه اول که نقاشی ها را مرتب کردند و دفعه دوم که نقاشی ها را مرتب کردند.

is not as good as I thought."

در افراد سالم

این واقعه جادویی که برای شما گفتم رخ می دهد.

Amnesiacs do exactly the same thing. Think about this result.

حالا می خواهم به صورت تصویری نتیجه را به شما نشان بدهم.

«تصویری که من حالا صاحب آن هستم بهتر از آن چیزی است که فکرش را می کردم ولی آن تصویری که مال من نیست

These people like better the one they own,

but they don't know they own it.

آن تصویری که من انتخابش نکردم آنقدر ها که فکر می کردم خوب نیست»

بیماران مبتلا به فراموشی هم دقیقا همین کار را می کنند. به این نتایج فکر بکنید.

"Yeah, right" is not the right response!

What these people did when they synthesized happiness

این افراد تصویری که مال خودشان است را بیشتر دوست دارند،

در حالی که اصلا نمی دانند که این تصویر مال خودشان است.

is they really, truly changed

their affective, hedonic, aesthetic reactions to that poster.

«آره جون خودت» جواب مناسبی به این افراد نیست.

کاری که این افراد در موقع تولید شادی کرده اند این است که

They're not just saying it because they own it,

because they don't know they own it.

واقعا و راستی راستی

When psychologists show you bars,

واکنش احساسی و تمایل و دید زیبایی شناختی شان نسبت به آن نقاشی را عوض کرده اند.

you know that they are showing you averages of lots of people.

فقط به خاطر اینکه صاحب آن نقاشی هستند این را نمی گویند که آن بهتر است

And yet, all of us have this psychological immune system,

چون که اینها اصلا صاحب آن نقاشی نشده اند.

this capacity to synthesize happiness,

but some of us do this trick better than others.

وقتی یک روانشناس به شما نمودار میله ای نشان می دهد

And some situations allow anybody to do it more effectively

شما می دانید که این نمودار متوسط پاسخ افراد را نشان می دهد.

می دانیم که همه ما این دستگاه ایمنی روانی را داریم

than other situations do.

همه قابلیت تولید شادی را داریم.

It turns out that freedom,

ولی بعضی از ما بهتر از بقیه این کار را می کنیم.

the ability to make up your mind and change your mind,

و بعضی شرایط برای این کار

is the friend of natural happiness,

بهتر از بعضی شرایط دیگر است.

because it allows you to choose among all those delicious futures

and find the one that you would most enjoy.

نشان داده شده است که آزادی

But freedom to choose,

-- یعنی امکان فکر کردن و تغییر دادن انتخاب ها --

to change and make up your mind,

is the enemy of synthetic happiness,

دوست و همراه شادی طبیعی است چرا که به شما امکان می دهد

and I'm going to show you why.

از بین همه خواص خوبی که وجود دارد آنهایی که بیشترین لذت را برای شما به همراه دارند انتخاب کنید.

Dilbert already knows, of course.

"Dogbert's tech support. How may I abuse you?"

"My printer prints a blank page after every document."

اما آزادی انتخاب

"Why complain about getting free paper?"

-- اینکه بتوانید انتخابتان را تغییر بدهید -- دشمن شادی مصنوعی است.

"Free? Aren't you just giving me my own paper?"

"Look at the quality of the free paper compared to your lousy regular paper!

حالا من می خواهم این مساله را برای شما ثابت کنم.

دیلبرت این مساله را از قبل می دانسته اس.

همین طور که من حرف می زنم شما این کارتون را بخوانید.

Only a fool or a liar would say that they look the same!"

«خدمات پشتیبانی داگبرت. چه سوء استفاده ای می توانم از شما بکنم؟»

"Now that you mention it, it does seem a little silkier!"

«چاپگر من بعد از هر چیزی که چاپ می کند یک صفحه سفید هم چاپ می کند»

"What are you doing?"

«شما چرا به اینکه هر بار یک صفحه مجانی دریافت می کنید اعتراض دارید؟»

"I'm helping people accept the things they cannot change." Indeed.

«مجانی نیست! این کاغذ خودمه که از دستگاه بیرون میاد»

«اهای! نمی بینی کیفیت این کاغذ چقدر بهتر از

The psychological immune system works best

کاغذهای اشغال خودته؟

تو یا احمقی یا دروغگو که فکر می کنی این کاغذ همان کاغذهای خودته»

when we are totally stuck, when we are trapped.

«آها. حالا که گفتی متوجه شدم که این کاغذها لطیف تر از کاغذهای من هستند»

This is the difference between dating and marriage.

You go out on a date with a guy,

«داری چیکار می کنی؟»

and he picks his nose; you don't go out on another date.

«دارم به مردم کمک می کنم چیزی هایی که نمی توانند تغییر بدهند را بپذیرند»

You're married to a guy and he picks his nose?

در واقع دستگاه ایمنی روانی ما در شرایطی که گیر افتاده ایم

He has a heart of gold. Don't touch the fruitcake!

بهتر از هر شرایط دیگری درست کار می کند.

You find a way to be happy with what's happened.

این تفاوت بین رابطه داشتن و ازدواج کردن است. نه؟

(Laughter)

Now, what I want to show you

منظورم این است که وقتی باکسی رابطه دارید

is that people don't know this about themselves,

و طرف انگشتش را توی دماغش می کند شما طرف را ول می کنید و سراغ کس دیگری می روید.

and not knowing this can work to our supreme disadvantage.

اما اگر باکسی ازدواج کرده اید که انگشتش را توی دماغش می کند؟

بله طرف قلبش از طلا است.

اما دست به کیک من نزن! باشه؟ (خنده)

Here's an experiment we did at Harvard.

شما راهی برای شادی در وضعیت موجود پیدا می کنید.

We created a black-and-white photography course,

and we allowed students to come in and learn how to use a darkroom.

من می خواهم به شما نشان بدهم که

افراد این مساله را نمی دانند

So we gave them cameras, they went around campus,

they took 12 pictures of their favorite professors

و ندانستن این مساله می تواند خیلی خیلی به ضرر شما باشد.

and their dorm room and their dog,

این یک آزمایشی است که ما در هاروارد انجام دادیم.

and all the other things they wanted to have Harvard memories of.

ما یک دوره آموزش عکاسی سیاه و سفید برگزار کردیم.

They bring us the camera, we make up a contact sheet,

و ما به دانشجو ها یاد دادیم که چطور از اتاق تاریک استفاده کنند.

they figure out which are the two best pictures.

و به افراد دوربین دادیم و آنها را دو و بر دانشگاه فرستادیم.

We now spend six hours teaching them about darkrooms,

هر کس می توانست ۱۲ عکس از استادها یا خوابگاه یا سگ مورد علاقه اش بگیرد.

and they blow two of them up.

They have two gorgeous 8 x 10 glossies

of meaningful things to them, and we say,

یا هر چیز دیگری که خاطراتش از هاروارد را نشان می داد.

"Which one would you like to give up?"

و دوربین را برای ما می آوردند و ما در قطع کوچک عکسها را چاپ می کردیم

"I have to give one up?"

"Yes, we need one as evidence of the class project.

و دانشجو ها باید دو تا از عکسها را که بیشتر از بقیه دوست داشتند انتخاب می کردند

حالا ما شش ساعت آموزش اتاق تاریک به اینها می دادیم

So you have to give me one. You have to make a choice.

و اینکه چطور می توانند این عکسها را در اندازه بزرگ چاپ کنند.

You get to keep one, and I get to keep one."

حالا اینها دو تا عکس خیلی خوشگل در قطع بزرگ و کاغذ گلاسه

از دو تا از چیزهایی که برایشان خیلی مهم بود داشتند. حالا ما به آنها گفتیم:

Now, there are two conditions in this experiment.

«باید یکی از این دو تا عکس را به ما بدهید و یکی مال خودتان است»

In one case, the students are told,

آنها می گفتند: «باید یکی را به شما بدهم؟»

"But you know, if you want to change your mind,

«بله! ما باید این عکسها را به عنوان مدارک برگزاری کلاس نگهداری کنیم.

I'll always have the other one here,

شما باید یکی را به ما بدهید. باید یکی را انتخاب کنید.

and in the next four days, before I actually mail it to headquarters" --

یکی پیش شما و یکی پیش ما می ماند»

yeah, "headquarters" --

این آزمایش دو حالت داشت.

(Laughter)

"I'll be glad to swap it out with you.

به بعضی از دانشجو ها می گفتیم که:

In fact, I'll come to your dorm room, just give me an email.

اگر نظرت عوض شد و آن یکی عکس را خواستی، اشکالی نداره این عکسها

Better yet, I'll check with you.

تا چهار روز آینده اینجا هستند و بعد ما آنها را برای شرکت می فرستیم

You ever want to change your mind, it's totally returnable."

The other half of the students are told exactly the opposite:

می تونی بیایی (خنده) بله بله برای شرکت می فرستیم.

"Make your choice, and by the way,

می توانی بیایی و عکسها را عوض کنی.اصلا

the mail is going out, gosh, in two minutes, to England.

اگر خواستی ما عکس را برای تعویض به خوابگاه میاوریم

Your picture will be winging its way over the Atlantic.

فقط تو آدرس ایمیلت را به من بده من باهات چک می کنم که آیا نظرت عوض شده یا نه.

You will never see it again."

اگر نظرت عوض شد می توانیم عکسها را با هم عوض کنیم.»

Half of the students in each of these conditions

به دسته دوم دانشجو ها دقیقا بر عکس این مساله را گفتیم:

are asked to make predictions

about how much they're going to come to like

«عکس دل خواهت را انتخاب بکن. راستی

the picture that they keep

ما داریم عکسها را تا دو دقیقه دیگر به انگلستان می فرستیم.

and the picture they leave behind.

Other students are just sent back to their little dorm rooms

عکسها را به آن طرف اقیانوس اطلس می فرستیم.

و دیگر شانسی برای اینکه عکست را ببینی وجود نخواهد داشت.»

and they are measured over the next three to six days

از نصف افراد هر یک از این دو دسته خواستیم که

on their satisfaction with the pictures.

پیش بینی کنند که هر یک از دو عکس را

Look at what we find.

چقدر دوست خواهند داشت، عکسی که نگه می دارند

First of all, here's what students think is going to happen.

و عکسی که به ما می دهند.

They think they're going to maybe come to like the picture they chose

نصف دوم دانشجو ها را به خوابگاه فرستادیم تا

a little more than the one they left behind.

سه یا شش روز بعد همین سوال را از آنها بپرسیم

But these are not statistically significant differences.

که چقدر از عکسی که نگه داشته اند راضی هستند.

It's a very small increase, and it doesn't much matter

اینها نتایج است.

اولا این چیزی است که دانشجو ها پیش بینی می کردند اتفاق بیافتد.

whether they were in the reversible or irreversible condition.

فکر می کردند که احتمالا تصویری که انتخاب کرده اند را کمی بیشتر از

Wrong-o.

Bad simulators.

Because here's what's really happening.

تصویری که به ما داده اند دوست داشته باشند.

Both right before the swap and five days later,

ولی البته این تفاوت به لحاظ آماری معنی دار نیست.

people who are stuck with that picture,

who have no choice,

یعنی این تفاوت مهم نیست

who can never change their mind,

فرقی نمی کند که در گروه قابل بازگشت و یا گروه غیر قابل بازگشت بوده باشند.

like it a lot.

And people who are deliberating -- "Should I return it?

اما اشتباه می کردند. دستگاههای شبیه ساز اینها در اشتباه بود.

Have I gotten the right one?

Maybe this isn't the good one. Maybe I left the good one?" --

چه همان موقع که انتخاب کردند و چه چند روز بعد از انتخاب

have killed themselves.

آنهایی که نمی توانستند تصمیمشان را عوض کنند

They don't like their picture.

In fact, even after the opportunity to swap has expired,

انهایی که دیگر راه بازگشت نداشتند

آنهایی که انتخاب دیگری نداشتند، عکسشان را بیشتر دوست داشتند.

they still don't like their picture.

Why?

ولی آنهایی که شانس تغییر داشتند که «آیا برگردم و آن یکی عکس را بگیرم؟

Because the [reversible] condition is not conducive

نکند آن عکس بهتر بود؟ شاید آن عکس را انتخاب می کردم بهتر بود؟

to the synthesis of happiness.

نکند عکس بهتر را به آنها دادم؟» اینها خودشان را کشته بودند.

So here's the final piece of this experiment.

اینها اصلا از انتخابشان راضی نبودند.

حتی وقتی که دیگر مهلت تعویض تمام شده بود،

We bring in a whole new group of naive Harvard students

باز هم اینها عکسی که انتخاب کرده بودند را کمتر دوست داشتند. چرا؟

and we say, "You know, we're doing a photography course,

and we can do it one of two ways.

چون که شرایط قابل بازگشت برای تولید شادمانی

We could do it so that when you take the two pictures,

رسانا نیست. مناسب نیست.

you'd have four days to change your mind,

این هم قسمت آخر این آزمایش.

or we're doing another course where you take the two pictures

ما یک گروه جدید از دانشجویان هاروارد را آوردیم

and you make up your mind right away and you can never change it.

و به اینها گفتیم «ما در حال برگزاری یک دوره آموزش عکاسی هستیم.

Which course would you like to be in?" Duh!

Sixty-six percent of the students, two-thirds,

ما می توانیم یکی از این دو کار را بکنیم

prefer to be in the course where they have the opportunity to change their mind.

ما می توانیم به شما اجازه بدهیم دو تا عکس بگیرید

و بعد چهار روز وقت انتخاب داشته باشید.

Hello? Sixty-six percent of the students choose to be in the course

یا اینکه می توانیم به شما اجازه بدهیم که دو تا عکس بگیرید

و همان موقع تصمیم بگیرید که کدام عکس را می خواهید

in which they will ultimately be deeply dissatisfied with the picture --

و بعد از آن دیگر نمی توانید نظرتان را تغییر بدهید. کدام حالت را ترجیح می دهید.

داه! ۶۶ درصد دانشجو ها یعنی دو سوم دانشجوها

(Laughter)

because they do not know the conditions under which synthetic happiness grows.

ترجیح می دادند که به آنها فرصت انتخاب داده شود.

The Bard said everything best, of course, and he's making my point here

می فهمید؟ ۶۶ درصد دانشجو ها می خواستند در دوره ای شرکت کنند که در آن

but he's making it hyperbolically:

در آخر کار کاملا از عکسی که گرفته اند ناراضی باشند!

"'Tis nothing good or bad But thinking makes it so."

چرا که اینها شرایط رشد شادمانی مصنوعی را نمی دانند.

It's nice poetry, but that can't exactly be right.

Is there really nothing good or bad?

بارد همه چیز را گفته است و البته این نکته را هم گفته است

Is it really the case that gall bladder surgery and a trip to Paris

are just the same thing?

البته خیلی تشدید شده گفته است:

(Laughter)

That seems like a one-question IQ test.

«خوب و بدی نیست،‌ این فکر ما است که چیزها را خوب و بد می کند»

They can't be exactly the same.

این شعر زیبایی است البته کاملا درست نیست.

In more turgid prose, but closer to the truth,

آیا واقعا خوب و بد وجود ندارد؟

was the father of modern capitalism, Adam Smith, and he said this.

آیا اینکه شما جراحی کیسه صفرا بکنید یا به پاریس سفر کنید

This is worth contemplating:

دقیقا یکسان است؟

"The great source of both the misery and disorders of human life

seems to arise from overrating the difference

اینها دقیقا یکی نیستند.

between one permanent situation and another.

به زبانی ساده تر اما نزدیک تر به واقعیت

Some of these situations may, no doubt, deserve to be preferred to others,

پدر سرمایه داری مدرن آدام اسمیت گفته است که،

این جمله ارزش تامل و تعمق دارد:

but none of them can deserve to be pursued

«به نظر می رسد منبع اصلی رنج و نابسامانی زندگی انسان

with that passionate ardor which drives us to violate the rules

در زیاد دیدن تفاوت بین

either of prudence or of justice,

یک وضعیت دائمی با وضعیت دیگر باشد ...

or to corrupt the future tranquility of our minds,

بعضی از این وضعیت ها شاید باید به بعضی دیگر ترجیح داده شوند

either by shame from the remembrance of our own folly,

ولی هیچ یک ارزش این را ندارند که ما آنچنان با علاقه

or by remorse for the horror of our own injustice."

In other words: yes, some things are better than others.

به دنبال آنها برویم که قوانین را زیر پا بگذاریم

We should have preferences that lead us into one future over another.

آینده نگری را فراموش کنیم یا عدالت را زیر پا گذرایم یا آرامش ذهنی آینده مان را از بین ببریم

But when those preferences drive us too hard and too fast

چه به خاطر خجالت از به یاد آوردن حماقتمان در انتخاب های گذشته

because we have overrated the difference between these futures,

یا به خاطر پشیمانی از ترس از بی عدالتی خودمان»

we are at risk.

به بیان ساده تر: درست است بعضی چیزها بهتر از بعضی چیزهای دیگر هستند.

When our ambition is bounded, it leads us to work joyfully.

ما باید ترجیحاتی داشته باشیم که ما را به سمت آینده ای بهتر هدایت کنند.

When our ambition is unbounded,

it leads us to lie, to cheat, to steal, to hurt others,

اما اگر این ترجیحات ما را خیلی به زحمت یا خیلی با سرعت پیش ببرند

to sacrifice things of real value.

به خاطر اینکه ما تفاوت این آینده ها را خیلی زیاد تخمین زده ایم

When our fears are bounded,

we're prudent, we're cautious,

ما در خطر خواهیم بود.

we're thoughtful.

When our fears are unbounded and overblown,

وقتی اهداف ما محدود باشد می توانیم شادمانه کار کنیم.

we're reckless, and we're cowardly.

وقتی اهداف ما حد و مرضی نداشته باشد منجر به دروغگویی و تقلب و دزدی و آسیب زدن به دیگران می شود.

The lesson I want to leave you with, from these data,

is that our longings and our worries are both to some degree overblown,

منجر به قربانی کردن چیزهای با ارزش می شود. اگر ترسهای ما حد و مرز داشته باشد،

because we have within us the capacity to manufacture the very commodity

ما آینده نگر و محتاط و متفکر خواهیم شد.

وقتی ترسهای ما بی حد و مرز باشند و بیش از واقع باشند

we are constantly chasing when we choose experience.

ما بی باک و ابله خواهیم شد.

Thank you.

درسی که من می خواهم شما از این داده ها فرا بگیرید این است که

(Applause)

آرزوها و نگرانی های ما هر دو تا حدی بیش از واقع هستند

چرا که ما در وجود خودمان امکان تولید آن چه را که

برای به دست آوردن آن در حال تلاش هستیم داریم.

متشکرم