Monika Bulaj: The hidden light of Afghanistan

مونیکا بولاج: نور پنهان افغانستان

Translator: Shahram Eatezadi Reviewer: Bidel Akbari

My travels to Afghanistan

سفرهای من به افغانستان

began many, many years ago

خیلی خیلی وقت پیش شروع شد

on the eastern border of my country,

در مرز شرقی کشورم،

my homeland, Poland.

کشورمادریم لهستان.

I was walking through the forests

در جنگلهای افسانه های پدربزرگم پیش میرفتم.

of my grandmother's tales.

در جنگلهای افسانه های پدربزرگم پیش میرفتم.

A land where every field hides a grave,

سرزمینی که هریک از دشت‌های آن، در خود یک قبر نهان کرده است.

where millions of people

جایی که در قرن بیستم میلیونها نفر اخراج یا کشته شده اند.

have been deported or killed

جایی که در قرن بیستم میلیونها نفر اخراج یا کشته شده اند.

in the 20th century.

جایی که در قرن بیستم میلیونها نفر اخراج یا کشته شده اند.

Behind the destruction,

درپس این تخریب،

I found a soul of places.

من یک روح مکانهایی را یافتم.

I met humble people.

مردمی فروتن را ملاقات کردم.

I heard their prayer

نیایشهایشان را شنیدم

and ate their bread.

وازنانشان خوردم.

Then I have been walking East for 20 years --

بعد برای مدت 20 سال درشرق راه رفته ام --

from Eastern Europe to Central Asia --

--از اروپای شرقی تا آسیای مرکزی--

through the Caucasus Mountains,

از میان کوههای قفقاز،

Middle East,

خاورمیانه،

North Africa,

آفریقای شمالی،

Russia.

روسیه.

And I ever met more humble people.

ومن حتی مردمی خاضع تر دیدم.

And I shared their bread and their prayer.

و سفره شان و نیایش‌هایشان را به اشتراک گذاشتم.

This is why I went to Afghanistan.

این دلیل رفتن من به افغانستان است.

One day, I crossed the bridge

روزی از پلی رد شدم

over the Oxus River.

از بالای رودخانه اکسوس.

I was alone on foot.

من تنها و پیاده بودم.

And the Afghan soldier was so surprised to see me

و سربازی افغان از دیدن من آنقدرشگفت زده شد

that he forgot to stamp my passport.

که فراموش کرد در گذرنامه من مهر بزند.

But he gave me a cup of tea.

ویک فنجان چایی به من داد.

And I understood

ومن فهمیدم

that his surprise was my protection.

که شگفتی او حفاظت من بود.

So I have been walking and traveling,

درنتیجه من پیاده رفته ام و سفر کرده ام

by horses, by yak, by truck, by hitchhiking,

با اسب، با گاو، با کامیون، سواری مجانی،

from Iran's border

ازمرز ایران

to the bottom, to the edge of the Wakhan Corridor.

تا انتها به لبه کریدور واکهام.

And in this way

ودراین راه

I could find noor, the hidden light of Afghanistan.

من موفق به یافتن نور یا چراغ پنهان افغانستان شدم.

My only weapon

تنها سلاح من

was my notebook and my Leica.

نوت بوک و دوربین لایکایم بود.

I heard prayers of the Sufi --

من نیایشهای صوفی را شنیدم--

humble Muslims,

مسلمانان خاشع،

hated by the Taliban.

که از طالبان متنفربودند.

Hidden river,

رودخانه پنهان،

interconnected with the mysticism

در ارتباط متقابل با تصوف

from Gibraltar to India.

از گیبرالتار تا هندوستان.

The mosque where the respectful foreigner

مسجد جایی که خارجی های محترم

is showered with blessings

با دعاهای خیر

and with tears,

و اشکها شسته میشوند

and welcomed as a gift.

و بعنوان یک هدیه خوشامد گویی میشوند.

What do we know

ما چه میدانیم

about the country and the people

درباره کشور و مردمی

that we pretend to protect,

که ما تظاهر به حفاظت میکنیم،

about the villages

درباره روستاها

where the only one medicine

که تنها دارو

to kill the pain and to stop the hunger

برای رفع درد و رفع گرسنگی تریاکه؟

is opium?

برای رفع درد و رفع گرسنگی تریاکه؟

These are opium-addicted people

اینها مردمی آلوده ومعتاد به تریاکند

on the roofs of Kabul

در پشت بامهای شهر کابل

10 years after the beginning of our war.

10سال پس از آغاز جنگ.

These are the nomad girls

اینها دختران صحرانشین هستند

who became prostitutes for Afghan businessmen.

که به بازرگانان افغانی خودفروشی میکنند.

What do we know about the women

ما درباره زنان چه میدانیم

10 years after the war?

10 سال پس ازجنگ؟

Clothed in this nylon bag,

پوشیده دراین کیسه نایلونی،

made in China,

ساخت چین،

with the name of burqa.

به نام برقع.

I saw one day,

روزی درافغانستان از بزرگترین مدرسه دخترانه دیدن کردم.

the largest school in Afghanistan,

روزی درافغانستان از بزرگترین مدرسه دخترانه دیدن کردم.

a girls' school.

رروزی درافغانستان از بزرگترین مدرسه دخترانه دیدن کردم.

13,000 girls

13000 دختر

studying here

اینجا درس میخوانند

in the rooms underground,

در اتاقهایی در زیر زمین،

full of scorpions.

پر از عقرب.

And their love [for studying]

و علاقشون (برای تحصیل)

was so big that I cried.

آنقدرزیاد بود که من گریه کردم.

What do we know

ما چه میدانیم

about the death threats by the Taliban

درباره تهدید های به مرگ توسط طالبان

nailed on the doors

که به درهای خونشون میرسید

of the people who dare to send their daughters to school as in Balkh?

از مردمی که جرات میکنند دخترانشون رو به مدرسه ای در بلخ بفرستند؟

The region is not secure, but full of the Taliban,

ناحیه امن نیست ولی پرازطالبان است،

and they did it.

واونها اینکارو انجام میدهند.

My aim is to give a voice

هدف من رساندن این صدا

to the silent people,

به مردم ساکته،

to show the hidden lights

برای نشان دادن انوار پنهان

behind the curtain of the great game,

که در پشت پرده این بازی بزرگ وجود دارند،

the small worlds ignored by the media

دنیاهای کوچکی که توسط رسانه‌ها نادیده گرفته میشوند

and the prophets of a global conflict.

و پیامبران یک مناقشه جهانی.

Thanks.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)