The danger of silence | Clint Smith | TED

Clint Smith: Sessizliğin tehlikesi

Çeviri: Ridvan Akdemir Gözden geçirme: Canan Vaner

Dr. Martin Luther King, Jr.,

Dr. Martin Luther King,

in a 1968 speech where he reflects upon the Civil Rights Movement,

1968'deki bir konuşmasında, İnsan Hakları Hareketi üzerine görüşlerini

states, "In the end,

şöyle ifade eder: "En sonunda,

we will remember not the words of our enemies

düşmanlarımızın sözlerini değil,

but the silence of our friends."

dostlarımızın sessizliğini hatırlayacağız"

As a teacher, I've internalized this message.

Bir öğretmen olarak, ben bu mesajı içselleştirdim.

Every day, all around us,

Her gün çevremizde

we see the consequences of silence

sessizliğin sonuçlarının

manifest themselves in the form of discrimination,

kendilerini ayrımcılık,

violence, genocide and war.

şiddet, soykırım ve savaş olarak dışa vurduğunu görüyoruz.

In the classroom, I challenge my students

Sınıfta, öğrencilerimi

to explore the silences in their own lives

kendi hayatlarındaki sessizlikleri

through poetry.

şiir yoluyla keşfetmeye teşvik ediyorum.

We work together to fill those spaces,

O boşlukları doldurmak, fark etmek,

to recognize them, to name them,

adlandırmak ve onların illa ki birer

to understand that they don't have to be sources of shame.

utanç kaynağı olmadığını anlamak için beraber çalışıyoruz.

In an effort to create a culture within my classroom

Öğrencilerin kendilerini kendi sessizliklerinin

where students feel safe sharing the intimacies

yakınlıklarını paylaşacak kadar güvende hissettikleri

of their own silences,

bir kültür oluşturma çabasıyla,

I have four core principles posted on the board

Sınıfımında duran tahtaya, sene başında

that sits in the front of my class,

altına bütün öğrencilerin imza attığı

which every student signs at the beginning of the year:

4 ana prensibimi astım:

read critically, write consciously,

eleştirel oku, bilinçli yaz,

speak clearly, tell your truth.

açık konuş, gerçeğini söyle.

And I find myself thinking a lot about that last point,

Kendimi o son madde üzerine fazlaca düşünürken buldum,

tell your truth.

gerçeğini söyle.

And I realized that

Anladım ki,

if I was going to ask my students to speak up,

eğer öğrencilerimden açıkça konuşmalarını

I was going to have to tell my truth

isteyeceksem, ben de kendi gerçeğimi söylemeli

and be honest with them about the times

ve bunu yapamadığım zamanlar hakkında

where I failed to do so.

onlara karşı dürüst olmalıydım.

So I tell them that growing up,

Bunun üzerine onlara New Orleans'lı Katolik

as a kid in a Catholic family in New Orleans,

bir ailenin çocuğu olarak büyürken,

during Lent I was always taught

Büyük Perhiz boyunca bana her zaman

that the most meaningful thing one could do

yapılabilecek en anlamlı şeyin,

was to give something up,

Tanrının kutsallığını anladığını

sacrifice something you typically indulge in

ona ispatlamak için bir şeylerden vazgeçmek,

to prove to God you understand his sanctity.

haz aldığın bir şeyi feda etmek olduğunun

I've given up soda, McDonald's, French fries,

tembihlendiğini söyledim. Ben gazozu, McDonald's'ı,

French kisses, and everything in between.

bıraktım; Fransız öpücüğünü ve aradaki her şeyi bıraktım.

But one year, I gave up speaking.

Fakat bir yıl, konuşmayı da bıraktım.

I figured the most valuable thing I could sacrifice

Feda edebileceğim en değerli şeyin

was my own voice, but it was like I hadn't realized

kendi sesim olduğunu anladım ama bundan

that I had given that up a long time ago.

uzun zaman önce vazgeçmiş olduğumu fark etmemiştim.

I spent so much of my life

Hayatımın büyük bölümünü

telling people the things they wanted to hear

insanlara duymaları gereken şeyler yerine

instead of the things they needed to,

duymak istediklerini söyleyerek geçirdim;

told myself I wasn't meant to be anyone's conscience

kimsenin vicdanı olmama gerek yok dedim;

because I still had to figure out being my own,

çünkü önce kendim olmayı çözmeliydim;

so sometimes I just wouldn't say anything,

bu yüzden bazen hiçbir şey söylemezdim,

appeasing ignorance with my silence,

cehaleti sessizliğimle yatıştırdım,

unaware that validation doesn't need words

doğrulamanın varlığını onaylamak için

to endorse its existence.

kelimelerin gereksiz olduğundan habersizce

When Christian was beat up for being gay,

Christian eşcinsel olduğu için dövüldüğünde

I put my hands in my pocket

ellerime cebime koydum

and walked with my head down as if I didn't even notice.

ve hiç farketmemişim gibi başım öne eğik halde yürüdüm.

I couldn't use my locker for weeks because the bolt on the lock

Haftalarca dolabımı kullanamadım çünkü kilitteki sürgü

reminded me of the one I had put on my lips

köşedeki evsiz adam gözleriyle bana bakıp

when the homeless man on the corner

yalnızca görmeyi hakeden birisi olduğuna

looked at me with eyes up merely searching

dair bir ifade aradığında

for an affirmation that he was worth seeing.

dudaklarıma koyduğum kilidi hatırlattı.

I was more concerned with touching the screen on my Apple

Onu besleyecek elmadan çok, Apple'ımın

than actually feeding him one.

ekranına dokunmayı dert ediyordum.

When the woman at the fundraising gala

bağış toplama şenliklerindeki kadın,

said "I'm so proud of you.

"Seninle gurur duyuyorum.

It must be so hard teaching those poor, unintelligent kids,"

Bu fakir, akılsız çocuklara öğretmenlik yapmak

I bit my lip, because apparently we needed her money

çok zor olmalı" dediğinde, dudaklarımı ısırdım çünkü

more than my students needed their dignity.

öğrencilerin itibarından çok, onun parasını ihtiyacımız vardı.

We spend so much time

İnsanların söyledikleri şeyleri dinlemeye

listening to the things people are saying

o kadar vakit harcıyoruz ki, dikkatimizi onların

that we rarely pay attention to the things they don't.

söylemediklerini dinlemeye nadiren veriyoruz.

Silence is the residue of fear.

Sessizlik korkunun kalıntısıdır.

It is feeling your flaws

Kusurlarınız sanki dilinizi

gut-wrench guillotine your tongue.

giyotinle uçurmuş gibi hissettirir.

It is the air retreating from your chest

O, göğsünüzden geri çekilen havadır; zira

because it doesn't feel safe in your lungs.

kendini ciğerlerinizde güvende hissetmez.

Silence is Rwandan genocide. Silence is Katrina.

Sessizlik Ruanda soykırımıdır. Sessizlik Katrina kasırgasıdır.

It is what you hear when there aren't enough body bags left.

Yeteri kadar ceset torbası kalmadığında duyduğunuz şeydir.

It is the sound after the noose is already tied.

Zaten bağlanmış olan ilmiğin sesidir.

It is charring. It is chains. It is privilege. It is pain.

Kömürleştirmedir. Zincirdir. İmtiyazdır. Acıdır.

There is no time to pick your battles

Mücadeleleriniz sizi zaten seçmişken,

when your battles have already picked you.

mücadelenizi seçmek için vakit yok.

I will not let silence wrap itself around my indecision.

Sessizliğin tereddütümün etrafını sarmasına izin

I will tell Christian that he is a lion,

vermeyeceğim. Christian'a sen bir aslansın

a sanctuary of bravery and brilliance.

diyeceğim; bir cesaret ve mükemmellik tapınağısın.

I will ask that homeless man what his name is

O evsiz adama ismini, gününün nasıl geçtiğini

and how his day was, because sometimes

soracağım, çünkü bazen insanların

all people want to be is human.

tek istediği insan olmaktır.

I will tell that woman that my students can talk about

O kadına, öğrencilerimin soyadları Thoreau'ymuş gibi

transcendentalism like their last name was Thoreau,

aşkıncılık üzerine konuşabildiklerini söyleyeceğim;

and just because you watched one episode of "The Wire"

hem "The Wire"ın bir bölümünü izlemiş olman

doesn't mean you know anything about my kids.

çocuklarıma dair hiçbir şey bildiğin anlamına gelmez.

So this year,

O yüzden bu yıl,

instead of giving something up,

bir şeylerden vazgeçmek yerine, her günümü

I will live every day as if there were a microphone

dilimin altına bir mikrofon sıkıştırılmışcasına,

tucked under my tongue,

çekingenliğimin altında

a stage on the underside of my inhibition.

bir sahne varmışçasına geçireceğim.

Because who has to have a soapbox

Çünkü tek ihtiyacımız olan sesimizken,

when all you've ever needed is your voice?

kimin kürsüye ihtiyacı var ki?

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)