The danger of silence | Clint Smith | TED

کلینت اسمیت: خطر سکوت

Translator: Leila Ataei Reviewer: Amin Behshad

Dr. Martin Luther King, Jr.,

دکتر مارتین لوتر کینگ جونیور،

in a 1968 speech where he reflects upon the Civil Rights Movement,

در يك سخنرانی در سال ١٩٦٨در مورد جنبش حقوق مدنی،

states, "In the end,

بیان می کند: «در انتها،

we will remember not the words of our enemies

آنچه به یاد خواهیم آورد حرفهای دشمنانمان نیست

but the silence of our friends."

بلکه سکوت دوستانمان است.»

As a teacher, I've internalized this message.

به عنوان یک آموزگار، این پیام را درونی کرده ام.

Every day, all around us,

هر روز، در اطرافمان،

we see the consequences of silence

شاهدیم که پیامدهای سکوت

manifest themselves in the form of discrimination,

خود ر ا در قالب تبعیض،

violence, genocide and war.

خشونت، نسل کشی و جنگ نمودار می کند.

In the classroom, I challenge my students

در کلاس درس، دانش آموزانم را

to explore the silences in their own lives

به كمك شعر، به جستجودر مورد سکوت در زندگیشان واميدارم.

through poetry.

به كمك شعر، به جستجودر مورد سکوت در زندگیشان واميدارم.

We work together to fill those spaces,

با هم برای پر کردن این فضاها کار می کنیم،

to recognize them, to name them,

تا تشخیصشان دهیم، نامگذاریشان کنیم،

to understand that they don't have to be sources of shame.

و بفهمیم که آنها نباید باعث شرمساری باشند.

In an effort to create a culture within my classroom

درتلاش برای ایجاد چنین فرهنگی در کلاسم،

where students feel safe sharing the intimacies

تا دانش آموزان برای به اشتراک گذاردن خصوصی ترین دلایل سکوتشان احساس امنیت کنند،

of their own silences,

تا دانش آموزان برای به اشتراک گذاردن خصوصی ترین دلایل سکوتشان احساس امنیت کنند،

I have four core principles posted on the board

چهار اصل عمده را روی تخته کلاس نوشته ام

that sits in the front of my class,

که در جلوی کلاسم قرار دارد،

which every student signs at the beginning of the year:

که دانش آموزها در آغاز سال امضایش می کنند:

read critically, write consciously,

منتقدانه بخوان، آگاهانه بنویس،

speak clearly, tell your truth.

شفاف حرف بزن، حقیقت را بگو.

And I find myself thinking a lot about that last point,

و اغلب اوقات متوجه میشوم که خیلی درباره نکته آخری فکر می کنم.،

tell your truth.

حقیقت را بگو.

And I realized that

و تشخیص دادم که

if I was going to ask my students to speak up,

اگر میخواستم از شاگردانم بخواهم که با صراحت حرف بزنند،

I was going to have to tell my truth

باید خودم راستش را می گفتم

and be honest with them about the times

و با آنها درباره مواقعی که مجبور به دروغ گفتن میشدم صادق باشم.

where I failed to do so.

و با آنها درباره مواقعی که مجبور به دروغ گفتن میشدم صادق باشم.

So I tell them that growing up,

پس بهشان می گویم که بچگی ام در خانواده ای

as a kid in a Catholic family in New Orleans,

کاتولیگ در نیواورلئانز گذشت،

during Lent I was always taught

در طی چله روزه(دوره ای پرهيز برای مسيحيان)همیشه می آموختم

that the most meaningful thing one could do

که با معنی ترین کاری که هرکس می تواند انجام دهد

was to give something up,

بخشیدن چیزیست.

sacrifice something you typically indulge in

گذشتن از چیزی که معمولا درش زیاده روی می کردید

to prove to God you understand his sanctity.

تا بخدا ثابت کنید تقدسش را درک می کنید.

I've given up soda, McDonald's, French fries,

من سودا، مک دونالد، سیيب زمینی سرخ کرده،

French kisses, and everything in between.

بوسه فرانسوی و چيزهای از اين دست را رها کردم.

But one year, I gave up speaking.

ولی یک سال، دست از حرف زدن هم کشیدم.(روزه سكوت)

I figured the most valuable thing I could sacrifice

فهمیدم باارزش ترین چیزی که می توانستم قربانی کنم

was my own voice, but it was like I hadn't realized

صدای خودم بود، اما مثل این بود که تشخیص نداده بودم

that I had given that up a long time ago.

که این کار را مدتها قبل انجام داده ام.

I spent so much of my life

بیشتر عمرم را صرف گفتن

telling people the things they wanted to hear

چیزهایی به آدمها می کنم که می خواهند بشنوند

instead of the things they needed to,

عوض چیزهایی که نیاز داشتند،

told myself I wasn't meant to be anyone's conscience

بخودم گفتم من قرار نیست وجدان کسی باشم

because I still had to figure out being my own,

چون هنوز باید وجود خودم را بشناسم،

so sometimes I just wouldn't say anything,

بنابراین گاهی فقط به اين علت چيزی نميگفتم تا

appeasing ignorance with my silence,

با سكوتم از جهالتم دلجويی كرده باشم،

unaware that validation doesn't need words

غافل از این که تصدیق به کلمات نیاز ندارد

to endorse its existence.

تا وجودش را بشناساند.

When Christian was beat up for being gay,

وقتی کریستین بخاطر همجنسگرا بودنش کتک خورد،

I put my hands in my pocket

دستهایم را تو جیبم گذاشتم

and walked with my head down as if I didn't even notice.

و از آنجا با سری افکنده دور شدم، گویی اصلا متوجه نشده بود.

I couldn't use my locker for weeks because the bolt on the lock

از کمدم برای دو هفته نتوانستم استفاده کنم چون قفل رویش

reminded me of the one I had put on my lips

یادآور مهر سنگین سکوتی بود که بر لبهایم زده بودم

when the homeless man on the corner

وقتی مرد بیخانمان کنار خیابان

looked at me with eyes up merely searching

با چشمانی نگاهم کرد که صرفا دنبال

for an affirmation that he was worth seeing.

تاییدی بود برای اينكه اقلا ارزش دیدن دارد.

I was more concerned with touching the screen on my Apple

بیشتر دغدغه لمس کردن صفحه گوشی اپلم را داشتم

than actually feeding him one.

تا راستش غذا دادن به یکی.

When the woman at the fundraising gala

وقتی زنی در مراسم جمع آوری کمکهای خیریه به من گفت که،

said "I'm so proud of you.

« من به شما خیلی افتخار می کنم.

It must be so hard teaching those poor, unintelligent kids,"

آموزش دادن به آن فقرا، کودکان کم هوش کار خیلی دشواری باید باشه،»

I bit my lip, because apparently we needed her money

لبم را گاز گرفتم، چون به پولش نیاز داشتیم

more than my students needed their dignity.

بیشتر از نیاز دانش آموزانم به نگهداشتن شأن خود.

We spend so much time

ما زمان زیادی را صرف

listening to the things people are saying

گوش دادن به چیزهایی می کنیم که مردم می گویند

that we rarely pay attention to the things they don't.

طوری که بندرت به چیزهایی که نمی گویند توجه می کنیم.

Silence is the residue of fear.

سکوت تفاله ترس است.

It is feeling your flaws

همان احساس دردناک عیبهایتان است

gut-wrench guillotine your tongue.

که باعث بریده شدن صدایتان می شود.

It is the air retreating from your chest

هوایی که از سینه شما می گریزد

because it doesn't feel safe in your lungs.

چون در ششهای شما احساس امنیت نمی کند.

Silence is Rwandan genocide. Silence is Katrina.

سکوت نسل کشی در رواناداست، سکوت کاتریناست.

It is what you hear when there aren't enough body bags left.

این چیزیست که می شنوید وقتی کیسه های جسد بحد کافی بوجود ندارند.

It is the sound after the noose is already tied.

به صدای پس از حلقه داری میماند که تازه گرده زده شده.

It is charring. It is chains. It is privilege. It is pain.

به نیمسوز شدن میماند. غل و زنجیراست. دامن نيالودن است. درد است.

There is no time to pick your battles

فرصتی برای انتخاب نبردهایت نداری

when your battles have already picked you.

وقتی که همین حالا از سوی نبردها انتخاب شده باشی.

I will not let silence wrap itself around my indecision.

اجازه نخواهم داد در پناه غفلتم، سكوت تارو پودش را بگسترد.

I will tell Christian that he is a lion,

به کریستیان خواهم گفت که یک شیر است،

a sanctuary of bravery and brilliance.

مجسمه شجاعت و شکوه.

I will ask that homeless man what his name is

از آن مرد بیخانمان نامش را خواهم پرسید

and how his day was, because sometimes

و این که روزگارش چگونه بوده، زیرا گاهی اوقات

all people want to be is human.

انسان بودن تمام چیزیست که آدمها میخواهند.

I will tell that woman that my students can talk about

به آن زن خواهم گفت که دانش آموزانم می توانند درباره

transcendentalism like their last name was Thoreau,

تعالی گرایی حرف بزنند جوری که انگار اسم فامیلشان تورو(فیلسوف آنارشیست آمریکایی) است،

and just because you watched one episode of "The Wire"

و صرفا بخاطر این که تنها یک قسمت از سریال « The Wire» را تماشا کردی

doesn't mean you know anything about my kids.

به این معنا نیست که همه چیز را درباره بچه های من می دونی.

So this year,

بنابراین امسال،

instead of giving something up,

بجای غفلت از مسائل،

I will live every day as if there were a microphone

هر روزم را طوری زندگی می کنم که گویی میکروفونی

tucked under my tongue,

زیر زبانم فرو کردند،

a stage on the underside of my inhibition.

و به جای بخش بازدارنده و مخفی درونم، يك ميدان نمايش خواهم ساخت.

Because who has to have a soapbox

ديگر چه حاجتی به منبر و تريبون است

when all you've ever needed is your voice?

وقتی همه آنچه لازم داریدصدایتان است!

Thank you.

سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق)