The danger of silence | Clint Smith | TED

Translator: Manikandan T S Reviewer:

Dr. Martin Luther King, Jr.,

முனைவர். இளைய மார்ட்டின் லூதர் கிங்

in a 1968 speech where he reflects upon the Civil Rights Movement,

1968-ல் ஆற்றியதோர் உரையில் குடி உரிமைகள் இயக்கத்தைப் பற்றி பேசுகையில்

states, "In the end,

கூறியதாவது, "இறுதியில்

we will remember not the words of our enemies

நாம் எதிரிகளின் வார்த்தைகளை விட

but the silence of our friends."

நண்பர்களின் மௌனத்தையே நினைவில் கொள்கிறோம்"

As a teacher, I've internalized this message.

ஒரு ஆசிரியராக, நான் இச்செய்தியை மனதில் இருத்தினேன்.

Every day, all around us,

ஒவ்வொரு நாளும், நம்மைச் சுற்றிலும்,

we see the consequences of silence

நாம் மௌனத்தின் விளைவுகள்

manifest themselves in the form of discrimination,

பாகுபாடுகளாக,

violence, genocide and war.

வன்முறையாக, இனப்படுகொலையாக, போராக வெளிப்படுவதைக் காண்கிறோம்.

In the classroom, I challenge my students

எனது வகுப்பறையில், எனது மாணவர்களை

to explore the silences in their own lives

அவர்களது வாழ்வில் சந்தித்த மௌனங்களை

through poetry.

கவிதையின் மூலம் ஆராயச் சொல்கிறேன்.

We work together to fill those spaces,

நாங்கள் அந்த இடைவெளிகளை நிரப்புவதற்காக,

to recognize them, to name them,

அவைகளை அங்கீகரிக்க, அவைகளை அடையாளம் காண

to understand that they don't have to be sources of shame.

அவை அவமானத்தின் ஆதாரங்களாக இருக்கத் தேவையில்லை என்பதை புரிய வைப்பதற்காக இணைந்து பணியாற்றுகிறோம்.

In an effort to create a culture within my classroom

எனது வகுப்பறையில், மாணவர்கள் தங்கள் மௌனங்களின்

where students feel safe sharing the intimacies

மெய்யுணர்வுகளைப் பகிர்வதற்கான ஒரு கலாச்சாரத்தை

of their own silences,

உருவாக்குவதன் ஒரு முயற்சியாக,

I have four core principles posted on the board

எனது வகுப்பறையின் முன் உள்ள பலகையில்

that sits in the front of my class,

நான்கு முக்கியமான மையக் கருத்துக்களை பதிந்துள்ளேன்.

which every student signs at the beginning of the year:

அதில் ஆண்டுத் துவக்கத்தில் ஒவ்வொரு மாணவரும் கையொப்பமிடுகின்றனர்.

read critically, write consciously,

கடுமையாகப் படியுங்கள், முழு உணர்வுடன் எழுதுங்கள்

speak clearly, tell your truth.

தெளிவாகப் பேசுங்கள், உண்மையையே கூறுங்கள்.

And I find myself thinking a lot about that last point,

நான் அந்த கடைசி கருத்தைப் பற்றி பலமுறை சிந்திக்கிறேன்

tell your truth.

உண்மையையே கூறுங்கள்.

And I realized that

அதன் பின்னரே நான் உணர்ந்தேன்

if I was going to ask my students to speak up,

நான் எனது மாணவர்களை வெளிப்படையாக பேசுமாறு கூறுவதானால்,

I was going to have to tell my truth

நானும் உண்மையையே உரைக்க வேண்டும் என்றும்

and be honest with them about the times

அவ்வாறு என்னால் செய்ய முடியாத நிலையில்

where I failed to do so.

அவர்களிடம் நேர்மையாக இருக்க வேண்டும் என்றும்.

So I tell them that growing up,

எனவே நான் அவர்களிடம் கூறுவதாவது,

as a kid in a Catholic family in New Orleans,

புது ஆர்லியன்ஸில் ஒரு கத்தோலிக்க குடும்பத்தில் ஒரு குழந்தையாக வளர்ந்து வரும் போது

during Lent I was always taught

தவக்காலத்தின் போது எனக்கு கற்றுக்கொடுக்கப்பட்டது,

that the most meaningful thing one could do

ஒருவரால் செய்யக்கூடிய ஒரு மிகவும் அர்த்தமுள்ள காரியம் யாதெனில்

was to give something up,

எதையேனும் விட்டுக் கொடுப்பதேயாகும்.

sacrifice something you typically indulge in

நீங்கள் பொதுவாக ஆர்வம் கொண்டுள்ள எதையாவது தியாகம் செய்து

to prove to God you understand his sanctity.

நீங்கள் கடவுளின் புனிதத்தன்மையை அறிந்துள்ளீர்கள் என்பதை நிரூபிக்க வேண்டும்.

I've given up soda, McDonald's, French fries,

நான் சோடா, மெக்டொனால்டு, பிரெஞ்சு வறுவல்,

French kisses, and everything in between.

பிரெஞ்சு முத்தம் மற்றும் வேறு பலவற்றையும் கைவிட்டுள்ளேன்.

But one year, I gave up speaking.

ஒரு வருடம் பேசுவதை நிறுத்திவிட்டேன்.

I figured the most valuable thing I could sacrifice

என்னால் தியாகம் செய்யக்கூடிய மிகவும் மதிப்பு வாய்ந்த ஒன்று

was my own voice, but it was like I hadn't realized

எனது சொந்தக் குரலேயாகும், அனால் நான் அதை பல காலம் முன்பே

that I had given that up a long time ago.

கைவிட்டுவிட்டேன் என்பதை நான் உணர்ந்திருக்கவில்லை.

I spent so much of my life

என் வாழ்வில் பெரும்பகுதியை

telling people the things they wanted to hear

மக்களிடம் அவர்கள் செய்ய வேண்டியதை சொல்லாமல்

instead of the things they needed to,

கேட்க விரும்பியதை பேசியே கழித்துள்ளேன்

told myself I wasn't meant to be anyone's conscience

மற்றவரின் மனசாட்சியாக இருக்கத் தேவையில்லை என்று என்னிடமே கூறிக்கொண்டேன்

because I still had to figure out being my own,

ஏனெனில் நான் நானாக இருக்க கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.

so sometimes I just wouldn't say anything,

எனவே ஒரு சில சமயங்களில் நான் எதையும் கூறுவதில்லை,

appeasing ignorance with my silence,

எனது அறியாமையை மௌனத்தால் சமாதனப் படுத்துகிறேன்.

unaware that validation doesn't need words

அதன் இருப்பை சரிபார்ப்பதற்கு ஒப்புதல் வார்த்தைகள்

to endorse its existence.

தேவையில்லை என்று அறியவில்லை.

When Christian was beat up for being gay,

கிறித்தவர்கள் நம்பியாக இருப்பதற்காக ஒருவரை வதைத்தபோது

I put my hands in my pocket

நான் என் பையில் கை வைத்துக்கொண்டு

and walked with my head down as if I didn't even notice.

தலையை குனிந்து கொண்டு எதுவும் நடக்காததுபோல் நடந்து சென்றேன்.

I couldn't use my locker for weeks because the bolt on the lock

நான் சில வாரங்களுக்கு எனது பெட்டகத்தை உபயோகிக்க இயலவில்லை ஏனெனில் அதில் போடப்பட்ட பூட்டு

reminded me of the one I had put on my lips

என் வாய்க்கு நான் போட்டுக்கொண்ட பூட்டை நினைவு படுத்தியது.

when the homeless man on the corner

அந்த மூலையில் கிடந்த வீடற்ற மனிதன்

looked at me with eyes up merely searching

அவன் கண்களால் எனைப் பார்த்து

for an affirmation that he was worth seeing.

அவன் பார்க்கத் தகுந்தவன் என்ற உடன்பாட்டை வெறுமனே தேடினான்.

I was more concerned with touching the screen on my Apple

நான் எனது ஆப்பிளின் திரையைத் தொடுவதில் காட்டும் அக்கறையை

than actually feeding him one.

அவனுக்கு ஒரு ஆப்பிளை அளிப்பதில் காட்டவில்லை.

When the woman at the fundraising gala

நிதி திரட்டும் விழாவில் உள்ள பெண் என்னிடம்

said "I'm so proud of you.

"உங்களை எண்ணி மிகவும் பெருமிதம் கொள்கிறேன்.

It must be so hard teaching those poor, unintelligent kids,"

அந்த ஏழை அறிவற்ற குழந்தைகளுக்கு கற்றுக்கொடுத்தல் மிகவும் கடினமாயிருக்க வேண்டும்" என்ற போது

I bit my lip, because apparently we needed her money

நான் எனது உதட்டை கடித்துக் கொண்டேன். ஏனெனில் வெளிப்படையாக எனது மாணவர்களின் சுயமரியாதையை விட

more than my students needed their dignity.

அவரது பணம் எங்களுக்கு தேவைப்பட்டது.

We spend so much time

நாம் அதிக நேரத்தை

listening to the things people are saying

மக்கள் கூறுவதை கேட்க செலவழிக்கிறோம்.

that we rarely pay attention to the things they don't.

அவர்கள் என்ன கூறவில்லை என்பதைப்பற்றி நாம் அரிதாகவே கவனிக்கிறோம்.

Silence is the residue of fear.

பயத்தின் மிச்சமே மௌனம்.

It is feeling your flaws

உங்கள் குற்றங்கள் உங்கள் நாவைத் துண்டாக்கும்

gut-wrench guillotine your tongue.

ஒரு வேதனையான உணர்வு.

It is the air retreating from your chest

அது உங்கள் மார்புக்குள் இருந்து பின்வாங்கும் காற்று

because it doesn't feel safe in your lungs.

ஏனெனில் அது உங்கள் நுரையீரலில் பாதுகாப்பாக உணரவில்லை.

Silence is Rwandan genocide. Silence is Katrina.

மௌனம் என்பது ருவாண்டா படுகொலை. மௌனம் என்பது காத்ரினா.

It is what you hear when there aren't enough body bags left.

தேவையான உடல் பைகள் இல்லாத போது நீங்கள் இதைத் தான் கேட்கிறீர்கள்.

It is the sound after the noose is already tied.

இது தூக்குகயிறை ஏற்கனவே கட்டிய பிறகு கேட்கும் சப்தமாகும்.

It is charring. It is chains. It is privilege. It is pain.

இது கரித்தல். இது சங்கிலி. இது உரிமை. இது வலி.

There is no time to pick your battles

உங்களின் போரைத் தேர்ந்தெடுக்க நேரமில்லை

when your battles have already picked you.

முன்பே உங்கள் போர்கள் உங்களை தேர்ந்தெடுத்த பிறகு.

I will not let silence wrap itself around my indecision.

நான் எனது மௌனம் எனது கலக்கத்தை சூழ்ந்து கொள்ள விடமாட்டேன்.

I will tell Christian that he is a lion,

நான் கிருத்தவனிடம் அவன் ஒரு சிங்கம் என்று கூறுவேன்,

a sanctuary of bravery and brilliance.

துணிவு மற்றும் திறமையின் ஒரு சரணாலயம் என்பேன்.

I will ask that homeless man what his name is

நான் அந்த வீடற்ற மனிதனிடம் அவன் பெயர் என்ன என்று கேட்பேன்.

and how his day was, because sometimes

அவன் நாள் எப்படி இருந்தது என்று கேட்பேன். ஏனெனில் சில நேரங்களில்

all people want to be is human.

மக்கள் விரும்பும் ஒன்றேயொன்று மனிதனாய் இருப்பதேயாகும்.

I will tell that woman that my students can talk about

நான் அந்த பெண்ணிடம் சொல்வேன், எனது மாணவர்கள் தனது பெயர்

transcendentalism like their last name was Thoreau,

தொரோ என்பதைப் போல் எண்ண இணைப்பு தத்துவத்தைப் பற்றி பேச முடியும் என்று.

and just because you watched one episode of "The Wire"

மேலும் நீங்கள் "தி வயர்" ஒரு அத்தியாயம் பார்த்து விட்டீர்கள் என்ற ஒரே காரணத்தால்

doesn't mean you know anything about my kids.

என் குழந்தைகளைப் பற்றி நீங்கள் பேசிவிடலாம் என்று அர்த்தமில்லை.

So this year,

எனவே இந்த வருடம்,

instead of giving something up,

ஏதோ ஒன்றை விட்டுக் கொடுப்பதற்கு பதிலாக,

I will live every day as if there were a microphone

நான் ஒவ்வொரு நாளையும், எனது நாவின் கீழ் ஒரு ஒலிவாங்கி

tucked under my tongue,

இருப்பதைப் போல் வாழ்வேன்.

a stage on the underside of my inhibition.

எனது தடைகளின் கீழ் ஒரு மேடை உள்ளது போல் உணர்வேன்.

Because who has to have a soapbox

என் ஒருவர் ஒரு சோப்புகட்டியாக இருக்க வேண்டும்?

when all you've ever needed is your voice?

உங்களுக்கு தேவையானதெல்லாம் உங்கள் வார்த்தைகள் மட்டும் தான் என்றபோது.

Thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கைதட்டல்கள்)