The art of asking | Amanda Palmer

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Chatthip Chaichakan

(Breathes in)

(หายใจเข้า หายใจออก)

(Breathes out)

ฉันไม่ได้เลี้ยงชีพด้วยดนตรีมาตลอดหรอกนะ

So, I didn't always make my living from music.

ประมาณห้าปีหลังจากเรียนจบ

For about the five years after graduating

จากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงทางศิลปศาสตร์

from an upstanding liberal arts university,

this was my day job.

นี่คืองานกลางวันของฉัน

(Laughter)

I was a self-employed living statue called the Eight-Foot Bride,

ฉันเป็นนายของตัวเอง ทำงานเป็นรูปปั้นมีชีวิต ชื่อว่า เจ้าสาวแปดฟุต

and I love telling people I did this for a job,

และฉันรักที่จะบอกผู้คนว่านี่คือสิ่งที่ฉันทำเป็นอาชีพ

because everybody always wants to know,

เพราะว่าทุกๆคนอยากจะทราบตลอดว่า

who are these freaks in real life.

ตัวประหลาดนี่ในชีวิตจริงคือใครกัน

(Laughter)

Hello.

สวัสดี

I painted myself white one day, stood on a box,

วันหนึ่ง ฉันทาสีตัวเองเป็นสีขาว ยืนบนกล่อง

put a hat or a can at my feet,

วางหมวกหรือกระป๋องไว้ใกล้ๆเท้า

and when someone came by and dropped in money,

และเมื่อใครสักคนผ่านมาและทิ้งเงิน

ฉันยื่นดอกไม้ให้พวกเขาและจ้องมองไปที่ตา

I handed them a flower --

and some intense eye contact.

และถ้าพวกเขาไม่รับดอกไม้

And if they didn't take the flower,

I threw in a gesture of sadness and longing --

ฉันจะแสดงท่าทางว่าเศร้าใจและโหยหา

เมื่อพวกเขาเดินจากไป

as they walked away.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

So I had the most profound encounters with people,

ฉันมีประสบการณ์เผชิญหน้าที่ซึ้งที่สุดกับผู้คน

especially lonely people

โดยเฉพาะคนที่โดดเดี่ยว

who looked like they hadn't talked to anyone in weeks,

ผู้ซึ่งมองดูเหมือนว่า เขาไม่ได้พูดกับใครเลยมาหลายสัปดาห์

and we would get this beautiful moment of prolonged eye contact

และพวกเราก็มีวินาทีอันแสนสวยงาม

ในการจ้องตากันอย่างเนิ่นนาน ณ ถนนในเมือง

being allowed in a city street,

and we would sort of fall in love a little bit.

และพวกเราก็ออกจะตกหลุมรักกันนิดหน่อย

And my eyes would say --

และตาของฉันจะบอกว่า "ขอบคุณนะ ฉันเห็นคุณนะ"

"Thank you.

I see you."

And their eyes would say --

และตาของพวกเขาจะบอกว่า

"ไม่มีใครเคยเห็นฉันเลย ขอบคุณนะ"

"Nobody ever sees me.

Thank you."

และฉันก็ถูกก่อกวนในบางครั้ง

I would get harassed sometimes.

People would yell at me from their cars.

มีคนตะคอกใส่ฉันเมื่อขับรถผ่าน

"Get a job!"

"ไปหางานทำซะ!"

(Laughing) And I'd be, like,

และฉันจะรู้สึกประมาณว่า "นี่มันงานฉันนะ"

"This is my job."

But it hurt, because it made me fear

แต่มันเจ็บปวด เพราะว่ามันทำให้ฉันกลัว

that I was somehow doing something un-joblike

ว่า ไม่ว่าอย่างไรซะ ฉันทำในสิ่งที่มันไม่เหมือนงาน

และมันไม่ยุติธรรม น่าอับอาย

and unfair, shameful.

I had no idea how perfect a real education I was getting

ฉันไม่รู้เหมือนกันว่า ฉันได้รับการศึกษาจริงๆมาสมบูรณ์แบบขนาดไหน

for the music business on this box.

ในด้านธุรกิจดนตรีบนกล่องนี้

And for the economists out there,

และสำหรับนักเศรษฐศาสตร์ทั้งหลาย

you may be interested to know I actually made a pretty predictable income,

พวกคุณอาจจะสนใจที่จะได้ทราบว่า จริงๆแล้วฉันมีรายรับที่ค่อนข้างคาดเดาได้

which was shocking to me, given I had no regular customers,

ซึ่งมันก็น่าตกใจสำหรับฉัน

เพราะฉันไม่มีลูกค้าประจำ

but pretty much 60 bucks on a Tuesday, 90 bucks on a Friday.

แต่ส่วนใหญ่ก็จะประมาณ 60 เหรียญวันอังคาร 90 เหรียญวันศุกร์

It was consistent.

มันคงเส้นคงวานะ

And meanwhile, I was touring locally and playing in nightclubs

และในระหว่างนั้น ฉันท่องเที่ยวไปในท้องที่

และเล่นในไนท์คลับกับวงของฉัน ชื่อ เดอะ เดรสเดน ดอลส์

with my band, the Dresden Dolls.

นั่นฉันเล่นเปียโน นักตีกลองคนเก่ง

This was me on piano, a genius drummer.

I wrote the songs, and eventually

ฉันเขียนเพลง และในที่สุด

we started making enough money that I could quit being a statue,

เราเริ่มจะได้เงินมากพอ ที่ฉันจะสามารถลาออกจากการเป็นรูปปั้น

and as we started touring,

และในตอนที่พวกเราเริ่มออกทัวร์

ฉันไม่อยากเลยจริงๆ ที่จะสูญเสีย

I really didn't want to lose this sense

การเชื่อมโยงโดยตรงกับผู้คน เพราะว่าฉันรักมัน

of direct connection with people, because I loved it.

So after all of our shows, we would sign autographs

ฉะนั้น หลังจากทุกการแสดง พวกเราจะแจกลายเซ็นต์

และกอดแฟนๆ ออกไปเที่ยวและพูดคุยกับคน

and hug fans and hang out and talk to people,

and we made an art out of asking people to help us and join us,

และพวกเราสร้างงานศิลปะจากการขอร้องให้คนช่วยเรา

และเข้าร่วมกับเรา และฉันจะเฟ้นหานักดนตรีและศิลปินท้องถิ่น

and I would track down local musicians and artists

แล้วพวกเขาก็จะมาเล่นหน้างานของเรา

and they would set up outside of our shows,

and they would pass the hat,

และพวกเขาก็จะส่งผ่านหมวก

and then they would come in and join us onstage,

และพวกเขาก็จะเข้ามาและมาร่วมเล่นกับเราบนเวที

ฉะนั้นพวกเรามีอาหารแสนประหลาดเวียนมาเสริฟ นักแสดงละครสัตว์รับเชิญที่มาตามแต่โอกาส

so we had this rotating smorgasbord of weird, random circus guests.

And then Twitter came along,

และแล้วทวิตเตอร์ก็ตามมา

and made things even more magic,

และทำให้สิ่งเหล่านี้ยิ่งมหัศจรรย์มากขึ้น เพราะว่าฉันสามารถที่จะขอ

because I could ask instantly for anything anywhere.

ได้ทันทีสำหรับอะไรก็ได้ ที่ไหนก็ได้

So I would need a piano to practice on,

เมื่อฉันอยากได้เปียโนที่จะใช้ซ้อม

and an hour later I would be at a fan's house.

และอีกชั่วโมงถัดมา ฉันก็ไปอยู่ที่บ้านแฟนเพลง นี่อยู่ในลอนอน

This is in London.

ผู้คนก็จะนำกับข้าวที่ทำเองที่บ้านมาให้เรา

People would bring home-cooked food to us

all over the world backstage and feed us and eat with us.

หลังเวทีทั่วโลกที่เราไป แล้วเลี้ยงเรา และกินกับเรา นี่ที่ซีแอทเทิล

This is in Seattle.

แฟนเพลงที่ทำงานในพิพิธภัณฑ์และร้านรวง

Fans who worked in museums and stores

and any kind of public space would wave their hands

และไม่ว่าที่ไหนในที่สาธารณะจะโบกมือให้เรา

ถ้าฉันตัดสินใจในวินาทีสุดท้ายที่จะทำการแสดงฟรี

if I would decide to do a last-minute, spontaneous, free gig.

This is a library in Auckland.

นี่คือห้องสมุดในออคแลนด์

On Saturday I tweeted for this crate and hat,

ในวันเสาร์ฉันทวีตเพื่อกล่องอันนี้และหมวก

because I did not want to schlep them from the East Coast,

เพราะว่าฉันไม่อยากที่จะลากมันมาจากฝั่งตะวันออก

และพวกเขาก็ปรากฎตัว มาให้ความสนใจ ชายคนนี้ชื่อคริส

and they showed up care of this dude, Chris, from Newport Beach,

มาจาก นิวพอร์ด บีช ผู้ที่มาทักทาย

who says hello.

I once tweeted, "Where in Melbourne can I buy a neti pot?"

เมื่อฉันทวีตไปว่า ฉันจะไปซื้อขวดสำหรับล้างจมูกได้ที่ไหน ในเมลเบิร์น

And a nurse from a hospital drove one

และนางพยาบาลคนหนึ่งจากโรงพยาบาล

right at that moment to the cafe I was in,

ก็นำมาให้ฉันในขณะที่ฉันอยู่ในคาเฟ่นั้น

and I bought her a smoothie

และฉันก็ซื้อน้ำปั่นให้เธอ

and we sat there talking about nursing and death.

และเราก็นั่งคุยกันเรื่องการพยาบาลและความตาย

And I love this kind of random closeness,

และฉันรักความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นเป็นครั้งคราวนี้

which is lucky, because I do a lot of couchsurfing.

ซึ่งโชคดีนะ เพราะว่าฉันไปค้างบ้านคนอื่นบ่อยๆ

ในบ้านหลังใหญ่ที่ซึ่งลูกทีมของฉันทุกคนได้ห้องของตัวเอง

In mansions where everyone in my crew gets their own room

but there's no wireless,

แต่ไม่มีเครือข่ายไร้สาย และในที่อยู่เพิงหมาแหงน

and in punk squats,

ทุกคนนั่งพื้นอยู่ในห้องเดียวกันไม่มีห้องน้ำ

everyone on the floor in one room with no toilets

but with wireless, clearly making it the better option.

แต่มันมีเครือข่ายไร้สาย ซึ่งทำให้มันเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

ลูกทีมของฉันครั้งหนึ่งเคยหยุดรถตู้

My crew once pulled our van up to a really poor Miami neighborhood

ที่ย่านเพื่อนบ้านในไมอามี่ที่ดูจนเอามากๆ

and we found out that our couchsurfing host for the night

และเราก็ได้ค้นพบว่าเจ้าของบ้านที่เราไปค้างคืนนั้น

เป็นเด็กหญิงอายุ 18 ที่ยังอยู่บ้าน

was an 18-year-old girl, still living at home,

and her family were all undocumented immigrants from Honduras.

และครอบครัวของเธอ เป็นผู้อพยพที่ไม่ได้ลงทะเบียนจากฮอนดูรัส

And that night, her whole family

และในคืนนั้น เธอและทุกคนในครอบครัว

เลือกที่จะนอนบนเก้าอี้ยาวและเธอก็นอนกับแม่ของเธอ

took the couches and she slept together with her mom

so that we could take their beds.

เพื่อที่เราจะได้นอนเตียงของพวกเขา

และฉันก็นอนอยู่ตรงนั้นครุ่นคิด

And I lay there thinking,

คนพวกนี้มีน้อยเหลือเกิน

these people have so little.

Is this fair?

นี่มันยุติธรรมหรอ

And in the morning,

และในตอนเช้า แม่ของเธอก็สอนเรา

her mom taught us how to try to make tortillas

ว่าทำทอติล่าอย่างไร และก็อยากที่จะให้ไบเบิลกับฉัน

and wanted to give me a Bible,

and she took me aside and she said to me in her broken English,

และเธอพาฉันออกมา และเธอก็พูดกับฉันด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งๆ

"Your music has helped my daughter so much.

"ดนตรีของคุณช่วยลูกฉันไว้มากมายเหลือเกิน

Thank you for staying here. We're all so grateful."

ขอบคุณที่มาอยู่ที่นี่ พวกเรารู้สึกเป็นขอบคุณมาก"

And I thought, this is fair.

และฉันก็คิด นี่สิถึงยุติธรรม

สิ่งนี้แหละ

This is this.

A couple of months later, I was in Manhattan,

อีกสองสามเดือนต่อมา ฉันอยู่ที่แมนฮัตตัน

and I tweeted for a crash pad, and at midnight,

และฉันทวีตขอที่ซุกหัวนอน และเที่ยงคืนนั้น

I'm on the Lower East Side,

ฉันไปกดกริ่งประตูแถวย่านตะวันออกทางใต้ๆ

and it occurs to me I've never actually done this alone.

และมันเป็นที่ประจักษ์ต่อฉันว่า ฉันไม่เคยที่จะทำสิ่งนี้เองคนเดียว

I've always been with my band or my crew.

ฉันมากับวงของฉันหรือลูกทีมทุกๆครั้ง

นี่เป็นอะไรที่คนโง่ทำกันหรือเปล่านะ​ (เสียงหัวเราะ)

Is this what stupid people do?

(Laughter)

Is this how stupid people die?

แบบนี้ใช่ไหมที่คนโง่ตาย

And before I can change my mind, the door busts open.

และก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ ประตูก็เปิดออก

เธอเป็นศิลปิน เขาเป็นคนเขียนบล๊อคเกี่ยวกับเศรษฐกิจจากรอยเตอร์

She's an artist.

He's a financial blogger for Reuters,

and they're pouring me a glass of red wine

และพวกเขาก็เทไวน์ให้ฉัน

and offering me a bath,

และเตรียมน้ำไว้ให้อาบ

and I have had thousands of nights like that and like that.

และฉันก็มีคืนเช่นนั้นเป็นพันๆครั้ง

ฉันไปค้างบ้านคนอื่นบ่อยๆ และฉันก็พบผู้คนบ่อยๆ

So I couchsurf a lot. I also crowdsurf a lot.

ฉันยังคงทำทั้งสองสิ่งนี้

I maintain couchsurfing and crowdsurfing

are basically the same thing.

โดยพื้นฐานแล้วมันก็เป็นหมือนสิ่งเดียวกัน

You're falling into the audience

คุณตกลงไปท่ามกลางผู้ชม

and you're trusting each other.

และคุณก็เชื่อใจกันแและกัน

I once asked an opening band of mine

ครั้งหนึ่งฉันถามวงที่มาเล่นเปิดงานให้ฉัน

if they wanted to go out into the crowd and pass the hat

ว่าพวกเขาอยากจะออกไปท่ามกลางผู้คน และส่งหมวกไปรอบๆ

to get some extra money, something that I did a lot.

เพื่อที่จะรวบรวมเงินเพิ่ม ซึ่งเป็นอะไรที่ฉันทำบ่อย

และตามปกติแล้ว วงนี้ก็บ้าพอที่จะทำ

And as usual, the band was psyched,

แต่มีหนุ่มอยู่คนหนึงในวง

but there was this one guy in the band

ที่บอกฉันว่าเขาไม่สามารถจะออกไปข้างนอกนั่นได้

who told me he just couldn't bring himself to go out there.

It felt too much like begging to stand there with the hat.

มันรู้สึกว่าการยืนถือหมวกนั้นเหมือนเป็นการไปขอมากเกินไป

และฉันก็จำได้ถึงความกลัวทีว่า "นั่นมันยุติธรรมหรอ" และ "ไปหางานทำซะ"

And I recognized his fear

of "Is this fair?"

and "Get a job."

และในขณะเดียวกัน วงของฉันก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

And meanwhile, my band is becoming bigger and bigger.

We sign with a major label.

พวกเราเซ็นต์สัญญากับค่ายเพลงหลัก

And our music is a cross between punk and cabaret.

และเพลงของพวกเราก็ผสมระหว่างพังค์และคาบาเร่

It's not for everybody.

มันไม่ใช่สำหรับทุกคนหรอก

Well, maybe it's for you.

แต่ มันอาจเหมาะกับคุณก็ได้นะ

(Laughter)

พวกเราเซ็นต์สัญญา และการกระตุ้นนี้นำเราไปสู่อัลบัมถัดไป

We sign, and there's all this hype leading up to our next record.

And it comes out and it sells about 25,000 copies

และมันก็ถูกจัดทำออกมาและขายได้ไประมาณ 25,000 ก๊อปปี้ ในช่วงสองสามสัปดาห์แรก

in the first few weeks,

and the label considers this a failure.

และค่ายเพลงก็ตัดสินว่ามันเป็นความล้มเหลว

I was like, "25,000, isn't that a lot?"

และฉันก็แบบว่า " 25,000 เนี่ยอะนะไม่มาก"

They said, "No, the sales are going down.

พวกเขาก็แบบว่า "ไม่อะ ยอดขายกำลังลดลง มันเป็นความล้มเหลว"

It's a failure."

And they walk off.

แล้วพวกเขาก็เดินออกไป

Right at this same time, I'm signing and hugging after a gig,

ในเวลาเดียวกัน ฉันแจกลายเซ็นต์และกอดแฟนๆหลังการแสดง

และมีคนที่เข้ามาหาฉัน

and a guy comes up to me

and hands me a $10 bill,

และยื่นแบงค์ 10 ดอลล่าห์ให้กับฉัน

and he says,

และพูดว่า

"I'm sorry, I burned your CD from a friend."

"ผมขอโทษนะ ผมก๊อปปี้ซีดีของคุณจากเพื่อนผม"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"แต่ผมอ่านบล๊อคของคุณ ผมรู้ว่าคุณเกลียดค่ายเพลง

"But I read your blog, I know you hate your label.

I just want you to have this money."

และผมก็แค่อยากให้คุณได้รับเงินนี้"

And this starts happening all the time.

และนี่มันก็เริ่มที่จะเกิดขึ้นเรื่อยๆ

I become the hat after my own gigs,

ฉันกลายเป็นหมวกหลังจากงานแสดง

but I have to physically stand there and take the help from people,

แต่ฉันต้องไปยืนตรงนั้นตัวเป็นๆ และรับความช่วยเหลือจากคนอื่น

and unlike the guy in the opening band,

และไม่เหมือนกับชายที่อยู่ในวงเปิดงาน

I've actually had a lot of practice standing there.

ฉันจริงๆแล้วมีประสบการณ์มากในการไปยืนตรงนั้น

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

And this is the moment I decide

และนี่เป็นวินาทีที่ฉันตัดสินใจ

I'm just going to give away my music for free

ฉันจะให้งานดนตรีฉันฟรีๆ

online whenever possible,

ผ่านทางอินเตอร์เนตบ่อยเท่าที่จะทำได้

so it's like Metallica over here, Napster, bad;

ฉะนั้นมันเหมือนกับว่า เมทาลิกาอยู่ทางนี้ เนปสเตอร์ ไม่ดี

Amanda Palmer over here,

อแมนดา พัลเมอร์อยู่ทางนี้ และฉันกำลังจะสงเสริม

and I'm going to encourage torrenting, downloading, sharing,

การใช้ทอเรนท์ การดาวน์โหลด การแบ่งปัน แต่ฉันกำลังจะขอความช่วยเหลือ

but I'm going to ask for help,

because I saw it work on the street.

เพราะว่า ฉันเห็นว่ามันได้ผลตามท้องถนน

So I fought my way off my label, and for my next project

ฉะนั้นฉันสู้เพื่อที่จะออกจากค่ายเพลง และสู้เพื่อโครงการถัดไปของฉัน

with my new band, the Grand Theft Orchestra,

ด้วยวงใหม่ของฉันที่ชื่อ เดอะ แกรน เธ็ฟท์ ออเคสตรา

I turned to crowdfunding.

ฉันหันไปพึ่งพาการเข้าหากลุ่มคน

And I fell into those thousands of connections that I'd made,

แล้วฉันก็ตกลงไปท่ามกลางการเชื่อมต่อหลายพัน ที่ฉันได้สร้างมันขึ้น

and I asked my crowd to catch me.

และขอให้ฝูงชนรับฉัน

และเป้าหมายก็คือ 100,000 ดอลล่าห์

And the goal was 100,000 dollars.

My fans backed me at nearly 1.2 million,

มีแฟนๆหนุนหลังฉันอยู่เกือบ 1.2 ล้าน

which was the biggest music crowdfunding project to date.

ซึ่งมันเป็นโครงการระดมทุนทางดนตรีที่เข้าถึงกลุ่มคน ที่ใหญ่ที่สุดในทุกวันนี้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And you can see how many people it is.

และคุณก็สามารถเห็นได้ว่ามีคนมามายแค่ไหน

มันก็ประมาณ 25,000 คนได้

It's about 25,000 people.

And the media asked,

และสื่อก็ถามว่า "อแมนด้า

"Amanda, the music business is tanking and you encourage piracy.

ธุรกิจทางวงการดนตรีพยายามที่จะเอาชนะ แต่คุณกลับส่งเสริมให้มีการละเมิดลิขสิทธิ์

How did you make all these people pay for music?"

คุณจะทำให้คนพวกนี้ทุกคนจ่ายเงินเพื่อดนตรีได้อย่างไร"

And the real answer is, I didn't make them.

และคำตอบที่แท้จริงก็คือ ฉันไม่ได้บังคับเขา ฉันขอจากพวกเขา

I asked them.

And through the very act of asking people,

และผ่านการกระทำซึ่งการขอจากบุคคล

ฉันได้เชื่อมต่อกับพวกเขา

I'd connected with them,

and when you connect with them, people want to help you.

และเมื่อคุณเชื่อมต่อกับพวกเขา คนทั้งหลายก็อยากที่จะช่วยคุณ

It's kind of counterintuitive for a lot of artists.

มันเหมือนเป็นการขัดกับสัญชาตญาณ ของศิลปินหลายาๆคน

พวกเขาไม่ต้องการที่จะร้องขออะไร

They don't want to ask for things.

But it's not easy.

แต่มันไม่ง่าย มันไม่ง่ายเลยที่จะขอร้อง

It's not easy to ask.

And a lot of artists have a problem with this.

และศิลปินหลายๆคนมีปัญหานี้

Asking makes you vulnerable.

การร้องขอทำให้คุณดูด้อยค่า

And I got a lot of criticism online,

และฉันได้รับการวิจารณ์ทางออนไลน์มากมาย

after my Kickstarter went big,

หลังจาก คิกสตาร์ทเตอร์ ของฉันเป็นที่รู้จักมากขึ้น

for continuing my crazy crowdsourcing practices,

เพื่อที่จะสานต่อการระดมทุนอย่างบ้าบอของฉัน

โดยเฉพาะสำหรับการขอให้นักดนตรี

specifically for asking musicians

who are fans if they wanted to join us on stage

ผู้ซึ่งเป็นแฟน มาร่วมเล่นกับเราบนเวที

for a few songs in exchange for love and tickets and beer,

สักเพลงสองเพลง เป็นการแลกเปลี่ยนความรักและตั๋ว

และเบียร์ และนี่ก็เป็นเหมือนภาพที่ปลอมปน

and this was a doctored image that went up of me on a website.

ที่เข้ามายังฉันผ่านเวปไซท์

And this hurt in a really familiar way.

และมันก็เจ็บปวดนะ ในแบบที่คุ้นเคย

And people saying,

และคนก็พูดว่า "เธอไม่ได้รับอนุญาตอีกต่อไปแล้ว

"You're not allowed anymore to ask for that kind of help,"

ที่จะมาร้องขอความช่วยเหลืออะไรแบบนี้"

really reminded me of the people in their cars yelling, "Get a job."

มันเตือนใจให้ฉันคิดถึงคนในรถที่ตะโกนว่า "ไปหางานซะไป"

เพราะว่าพวกเขาไม่ได้อยู่กับพวกเราบนทางเดิน

Because they weren't with us on the sidewalk,

และพวกเขาไม่สามารถที่จะเห็นการแลกเปลี่ยน

and they couldn't see the exchange

that was happening between me and my crowd,

ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับฝูงชน

an exchange that was very fair to us but alien to them.

การแลกเปลี่ยนที่มันเป็นธรรมมากสำหรับเรา แต่เป็นที่แปลกประหลาดสำหรับพวกเขา

So this is slightly not safe for work.

ฉะนั้น สิ่งนี้มันไม่ค่อยจะปลอดภัยสำหรับงาน

นี่คือ งานฉลองที่สนับสนุน คิกสตาร์ทเตอร์ ของฉัน ในเบอร์ลิน

This is my Kickstarter backer party in Berlin.

At the end of the night, I stripped and let everyone draw on me.

เมื่อสิ้นสุดคืนนั้น ฉันถอดเสื้อออกและให้ทุกคนเขียนบนตัวฉัน

Now let me tell you, if you want to experience

ทีนี้ให้ฉันได้บอกคุณ ถ้าคุณต้องการที่จะมีประสบการณ์

the visceral feeling of trusting strangers --

ความรู้สึกจากภายในของการไว้ใจคนแปลกหน้า

(Laughter)

ฉันแนะนำนี่เลยค่ะ

I recommend this,

especially if those strangers are drunk German people.

โดยเฉพาะถ้าคนแปลกหน้าเหล่านั้น เป็นคนเยอรมันเมาหยำเป

(Laughter)

มันเป็นการเข้าถึงแฟนๆในระดับปรมาจารย์นินจา

This was a ninja master-level fan connection,

เพราะว่าสิ่งที่ฉันได้พูดอยู่ ณ ที่นี้ก็คือ

because what I was really saying here was,

I trust you this much.

ฉันเชื่อใจคุณขนาดนี้เลยนะ

Should I?

ฉันควรทำแบบนั้นไหม แสดงให้ฉันดูซิ

Show me.

For most of human history,

ในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ส่วนใหญ่

musicians, artists, they've been part of the community.

นักดนตรี ศิลปิน พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของสังคม

Connectors and openers, not untouchable stars.

เป็นตัวเชื่อมและผู้เปิดเผย ไม่ใช่ดาราที่แตะต้องไม่ได้

Celebrity is about a lot of people loving you from a distance,

การมีชื่อเสียง เป็นการที่ผู้คนมากมายรักคุณไกลๆ

but the Internet

แต่อินเตอร์เนทและข้อความ

and the content that we're freely able to share on it

ที่พวกเราสามารถแบ่งปันได้อย่างอิสระ

are taking us back.

กำลังนำเรากลับมา

It's about a few people loving you up close

มันเกี่ยวกับการที่คนกลุ่มเล็กๆรักคุณในระยะใกล้

and about those people being enough.

และเกี่ยวกับบุคคลเหล่านั้นรู้สึกเพียงพอ

So a lot of people are confused by the idea

ฉะนั้น คนจำนวนมากสับสนกับความคิด

of no hard sticker price.

ที่ไม่มีสติ๊กเกอร์ราคา

They see it as an unpredictable risk, but the things I've done,

พวกเขามองมันว่าเป็นความเสี่ยงที่คาดเดาไม่ได้ แต่สิ่งที่ฉันทำ

the Kickstarter, the street, the doorbell,

โครงการ เดอะ คิกสตาร์ตเตอร์ ถนน กริ่งประตู

I don't see these things as risk.

ฉันไม่เห็นว่าสิ่งเหล่านี้เป็นความเสี่ยง

I see them as trust.

ฉันเห็นว่าพวกมันคือความไว้ใจ

Now, the online tools

ทีนี้ เครื่องมือออนไลน์ที่จะใช้ในการแลกเปลี่ยน

to make the exchange as easy and as instinctive as the street,

ที่ใช้ง่ายพอๆกับการสื่อสารกันบนท้องถนน

พวกมันเข้ามาที่นี้แล้ว

they're getting there.

But the perfect tools aren't going to help us

แต่อุปกรณ์ที่ดีที่สุดนั้นไม่ได้กำลังจะช่วยเรา

if we can't face each other

ถ้าเราไม่สามารถมองหน้ากันและกันได้

and give and receive fearlessly,

ให้และรับอย่างไร้ความกลัว

but, more important --

แต่ สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้น

to ask without shame.

ร้องขออย่างไม่ต้องอาย

My music career has been spent

อาชีพดนตรีของฉันได้ถูกใช้ไป

trying to encounter people on the Internet the way I could on the box.

ในการพยายามที่จะกระตุ้นผู้คนบนอินเตอร์เนท

ในแนวทางที่ฉันทำบนกล่อง

So blogging and tweeting not just about my tour dates

ฉะนั้นฉันเขียนบล๊อกและเล่นทวิตเตอร์ ไม่ใช่แค่เกี่ยวกับวันทัวร์ของฉัน

and my new video but about our work and our art

และวีดีโอใหม่ของฉัน แต่เกี่ยวกับงานของเรา งานศิลป์ของเรา

and our fears and our hangovers,

และความกลัวของเรา และการเมาค้าง ความผิดพลาดของเรา

our mistakes,

and we see each other.

และเราเห็นกันและกัน

และฉันคิดว่า เมื่อเราได้เห็นกันและกันจริงๆแล้ว

And I think when we really see each other,

we want to help each other.

เราต้องการที่จะช่วยกัน

ฉันคิดว่า ผู้คนนั้นหมกมุ่นอยู่กับคำถามที่ผิด

I think people have been obsessed with the wrong question,

which is, "How do we make people pay for music?"

ซึ่งก็คือ "เราจะทำให้คนจ่ายเพื่อดนตรีได้อย่างไร"

จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเราเริ่มที่จะถามว่า

What if we started asking,

"How do we let people pay for music?"

"เราจะทำให้ผู้คนอยากจ่ายเงินเพื่อดนตรีได้อย่างไร"

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)