Let's use video to reinvent education | Salman Khan

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Peeraya Maetasatidsuk

Khan Academy เป็นที่รู้จัก

Khan Academy is most known for its collection of videos,

ในฐานะแหล่งรวมของวิดีโอ

so before I go any further,

ดังนั้นก่อนที่ผมจะพูดอะไรเพิ่ม

let me show you a little bit of a montage.

ขอผมโชว์วิดีโอตัดต่อให้คุณดูนิดหน่อยแล้วกัน

(Video) Salman Khan: So the hypotenuse is now going to be five.

(วิดีโอ) ซัลแมน ข่าน: ดังนั้นด้านตรงข้ามมุมฉากจะต้องเป็นห้า

This animal's fossils are only found in this area of South America --

ฟอสซิลของสัตว์ตัวนี้จะพบได้เฉพาะในพื้นที่อเมริกาใต้แถบนี้เท่านั้น

ในบริเวณเส้นคาดผ่านตรงนี้--

a nice clean band here --

and this part of Africa.

และส่วนนี้ของแอฟริกา

We can integrate over the surface,

เราสามารถอินทิเกรตหาพื้นที่ผิว

และเครื่องหมายมักจะเป็นซิกม่า

and the notation usually is a capital sigma.

National Assembly: They create the Committee of Public Safety,

สมัชชาแห่งชาติ:พวกเขาสร้างคณะกรรมการรักษาความปลอดภัยแห่งชาติ

ซึ่งฟังดูเหมือนคณะกรรมการที่ดี

which sounds like a very nice committee.

ดูให้ดี นี่คือ aldehyde หรืออินทรียสารที่ประกอบด้วยกลุ่มธาตุ CHO

Notice, this is an aldehyde, and it's an alcohol.

และมันเป็นแอลกอฮอล์

Start differentiating into effector and memory cells.

เริ่มเปลี่ยนแปลงไปเป็นเซลล์เอฟเฟกเตอร์และเซลล์ความจำ

กาแล็กซี เฮ้ นั่นอีกกาแล็กซีหนึ่ง

A galaxy. Hey! There's another galaxy. Oh, look! There's another galaxy.

โอ้ ดูสิ มีกาแล็กซีอื่นด้วย

And for dollars, is their 30 million,

และสำหรับเงิน ก็คือ 30 ล้านของพวกเขา

plus the 20 million dollars from the American manufacturer.

บวกด้วย 20 ล้านเหรียญจากผู้ผลิตชาวอเมริกัน

If this does not blow your mind,

ถ้าสมการนี้ไม่โดนใจคุณเลย

then you have no emotion.

คุณต้องเป็นคนไม่มีอารมณ์แน่ๆ

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

(Live) SK: We now have on the order of 2,200 videos,

ซัลแมน: ตอนนี้เรามีวิดีโอ

กว่า 2,200 ตอน

covering everything from basic arithmetic, all the way to vector calculus,

ครอบคลุมทุกสิ่งทุกอย่างจากคณิตศาสตร์พื้นฐาน

ถึงเวคเตอร์แคลคูลัส

และบางชิ้นที่คุณเห็นตอนนี้

and some of the stuff that you saw up there.

We have a million students a month using the site,

เรามีนักเรียนนับล้านๆ คนเข้ามาเรียนในแต่ละเดือน

watching on the order of 100 to 200,000 videos a day.

ดู100 ตอนถึง 200,000 ตอนต่อวัน

But what we're going to talk about in this is how we're going to the next level.

แต่สิ่งที่เรากำลังจะคุยกันตรงนี้

ก็คือเรากำลังจะขึ้นไปอีกระดับได้อย่างไร

But before I do that,

แต่ก่อนที่ผมจะทำอย่างนั้น

I want to talk a little bit about really just how I got started.

ผมอยากจะคุยนิดๆ หน่อยๆ เกี่ยวกับตอนที่ผมเริ่มต้น

And some of you all might know,

บางคนอาจจะรู้แล้ว

about five years ago, I was an analyst at a hedge fund,

เมื่อสักห้าปีก่อน ผมเป็นนักวิเคราะห์อยู่ในกองทุนคุ้มครองความเสี่ยงแห่งหนึ่ง

and I was in Boston,

และผมอยู่ในบอสตัน

และผมต้องคอยสอนการบ้านลูกพี่ลูกน้องผมที่อยู่นิวออลีนส์ทางอินเทอร์เน็ต

and I was tutoring my cousins in New Orleans, remotely.

และผมก็เริ่มใส่วิดีโอสอนแรกเข้าไปใน YouTube

And I started putting the first YouTube videos up,

really just as a kind of nice-to-have,

ตอนแรกก็แค่ใส่ๆ เข้าไป ทำไปอย่างนั้นๆ แหละ

just kind of a supplement for my cousins,

เป็นแค่อะไรที่ทำเสริมให้ลูกพี่ลูกน้องผม

something that might give them a refresher or something.

เป็นสิ่งที่อาจจะทำให้เขารู้สึกดี

And as soon as I put those first YouTube videos up,

และเมื่อผมได้ใส่วิดีโอชุดแรกเข้าไปใน YouTube

ก็มีบางสิ่งบางอย่างน่าสนใจเกิดขึ้น

something interesting happened.

Actually, a bunch of interesting things happened.

จริงๆ ต้องบอกว่ามีสิ่งน่าสนใจมหาศาลเกิดขึ้น

สิ่งแรกคือเสียงตอบรับจากลูกพี่ลูกน้องของผม

The first was the feedback from my cousins.

They told me that they preferred me on YouTube than in person.

เขาบอกผมว่า

พวกเขาชอบที่จะดูผมทาง YouTube มากกว่าเจอตัวเป็นๆ เสียอีก

(Laughter)

(หัวเราะ)

And once you get over the backhanded nature of that,

และเมื่อคุณคุ้นเคยกับธรรมชาติที่พลิกกลับนั้น

มันก็มีอะไรที่ลึกซึ้งเกิดขึ้นตรงนั้น

there was actually something very profound there.

พวกเขาบอกว่า

They were saying that they preferred the automated version of their cousin

เขาชอบที่จะดูเวอร์ชั่นอัตโนมัติของลูกพี่ลูกน้องของพวกเขา

มากกว่าลูกพี่ลูกน้องตัวจริงของพวกเขา

to their cousin.

At first it's very unintuitive,

แรกๆ มันไม่ค่อยสร้างสรรค์เอาซะเลย

but when you think about it from their point of view, it makes a ton of sense.

แต่เมื่อคุณคิดจริงๆ เกี่ยวกับมันจากมุมมองของพวกเขา มันก็เข้าใจได้นะ

คุณจะพบว่า

You have this situation where now they can pause and repeat their cousin,

พวกเขาสามารถกดพักชั่วคราว และกดเล่นซ้ำลูกพี่ลูกน้องของเขาได้

without feeling like they're wasting my time.

โดยไม่ต้องรู้สึกว่าทำให้ผมเสียเวลา

ถ้าพวกเขาต้องการทบทวนอะไรสักอย่าง

If they have to review something

that they should have learned a couple of weeks ago,

ที่พวกเขาควรได้เรียนไปเมื่อสักสองสามอาทิตย์ที่แล้ว

หรืออาจจะสักปีสองปีที่แล้ว

or maybe a couple of years ago,

they don't have to be embarrassed and ask their cousin.

ก็ไม่ต้องอายที่จะมาถามลูกพี่ลูกน้องของเขาเลย

They can just watch those videos; if they're bored, they can go ahead.

พวกเขาก็แค่ดูวิดีโอพวกนั้น ถ้าเบื่อก็หยุดดู

พวกเขาดูเมื่อมีเวลา จะดูอย่างเร็วหรือช้าก็แล้วแต่

They can watch at their own time and pace.

และบางทีก็มีเรื่องที่ดูไม่ค่อยน่าปลื้มสักเท่าไหร่

Probably the least-appreciated aspect of this

คือความคิดที่ว่าเมื่อดูครั้งแรก

is the notion that the very first time

ครั้งแรกจริงๆ นะ

that you're trying to get your brain around a new concept,

ที่คุณพยายามจะเรียนรู้ด้วยคอนเซ็ปต์ใหม่

the very last thing you need

สิ่งสุดท้ายที่คุณต้องการ

is another human being saying, "Do you understand this?"

ก็คือคนสักคนที่จะมาพูดว่า "คุณเข้าใจไหม?"

And that's what was happening

และนั่นคือสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับผมและลูกพี่ลูกน้อง

with the interaction with my cousins before,

and now they can just do it in the intimacy of their own room.

และตอนนี้พวกเขาก็ทำได้

แค่ดูจากในห้องของตัวเอง

The other thing that happened is --

สิ่งอื่นที่เกิดขึ้นก็คือ

I put them on YouTube just --

ผมใส่ไว้ใน YouTube ให้พวกเขาดู

I saw no reason to make it private,

และผมไม่เห็นเหตุผลที่จะเก็บไว้เป็นส่วนตัว

so I let other people watch it,

ผมก็เลยปล่อยให้คนอื่นๆ ดูด้วย

and then people started stumbling on it,

แล้วคนก็เริ่มเข้ามาดูเยอะขึ้น

and I started getting some comments and some letters

ผมเริ่มได้รับความเห็นและได้รับจดหมาย

and all sorts of feedback

ได้รับความเห็นคำแนะนำมากมายทุกทาง

จากผู้คนมากมายทั่วโลก

from random people around the world.

These are just a few.

และนี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น

This is actually from one of the original calculus videos.

นี่มาจากวิดีโอต้นฉบับที่ผมสอนเรื่องแคลคูลัส

แล้วก็มีคนมาเขียนตอบบน YouTube

Someone wrote it on YouTube, it was a YouTube comment:

มันเป็นความเห็นบน YouTube บอกว่า

"First time I smiled doing a derivative."

"เป็นครั้งแรกที่ผมยิ้มได้ขณะทำโจทย์เรื่องอนุพันธ์"

(Laughter)

(หัวเราะ)

หยุดพักกันตรงนี้ก่อน

Let's pause here.

คนๆ นี้ ได้ทำโจทย์เรื่องอนุพันธ์

This person did a derivative,

and then they smiled.

และจากนั้นก็ยิ้ม

(Laughter)

In response to that same comment --

และในการตอบความเห็นเดียวกัน นี่เป็นการตอบกระทู้

this is on the thread, you can go on YouTube and look at the comments --

คุณไปดูความเห็นพวกนี้ใน YouTube ได้

บางคนเขียนว่า "เหมือนกันเลย

someone else wrote: "Same thing here.

I actually got a natural high and a good mood for the entire day,

ผมรู้สึกได้พละกำลังและแรงใจ และอารมณ์ดีทั้งวัน

ตั้งแต่ครั้งที่เริ่มดู

since I remember seeing all of this matrix text in class,

หนังสือเมทริกซ์ทั้งหมดนี้ในชั้นเรียน

and here I'm all like, 'I know kung fu.'"

และนี่ทำให้ผมเหมือน 'ผมรู้วิชากังฟู'"

(Laughter)

(หัวเราะ)

We get a lot of feedback along those lines.

และเราได้รับความเห็นตลอดมาเรื่อยๆ

This clearly was helping people.

วิดีโอนี้ช่วยเหลือผู้คนได้จริง

But then, as the viewership kept growing and kept growing,

และในขณะที่คนดูเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ผมก็เริ่มได้รับจดหมายจากหลายๆ คน

I started getting letters from people,

and it was starting to become clear

และมันก็เริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ว่า

that it was more than just a nice-to-have.

มันเป็นอะไรที่มากกว่า "ทำไปอย่างนั้นๆ แหละ"

This is just an excerpt from one of those letters:

นี่เป็นแค่บางส่วนที่คัดมา

จากจดหมายแสดงความคิดเห็นเหล่านั้น

"My 12 year-old son has autism,

"ลูกชายวัย 12 ของฉันเป็นออทิสซึม

and has had a terrible time with math.

และมีปัญหาเกี่ยวกับคณิตศาสตร์เป็นอย่างมาก

พวกเราพยายามทุกอย่าง

We have tried everything,

viewed everything, bought everything.

ทุกวิธี ซื้อหนังสือทุกอย่าง

We stumbled on your video on decimals, and it got through.

แล้วพวกเราก็เจอวิดีโอเรื่องทศนิยมของคุณ และเขาก็ทำได้

Then we went on to the dreaded fractions.

จากนั้นพวกเราก็ลองดูเศษส่วนที่น่ากลัวนั่น อีกครั้งที่เขาทำได้

Again, he got it.

พวกเราไม่อยากเชื่อเลย

We could not believe it.

He is so excited."

เขาเองก็ตื่นเต้นมาก"

And so you can imagine,

ดังนั้นคุณคงนึกภาพออก

here I was, an analyst at a hedge fund --

ที่ผมทำงานวิเคราะห์การป้องกันความเสี่ยงนั่น

it was very strange for me to do something of social value.

เป็นเรื่องแปลกสำหรับผมที่จะมาทำอะไรเพื่อสังคม

(หัวเราะ)

(Laughter)

(Applause)

(ปรบมือ)

But I was excited, so I kept going.

แต่ผมก็รู้สึกตื่นเต้น เลยทำไปเรื่อยๆ

And then a few other things started to dawn on me;

และแล้วผมก็ได้ประจักษ์ในหลายสิ่ง

that not only would it help my cousins right now,

ว่านั่นไม่ได้ช่วยแค่ลูกพี่ลูกน้องผมในตอนนี้

or these people who were sending letters,

หรือคนพวกนี้ที่ส่งจดหมายมา

but that this content will never grow old,

แต่เนื้อหาเหล่านี้จะไม่มีวันล้าสมัยเลย

ซึ่งจะช่วยลูกของพวกเขา

that it could help their kids or their grandkids.

หรือหลานของพวกเขา

If Isaac Newton had done YouTube videos on calculus,

ถ้า ไอแซค นิวตัน

ทำวิดีโอสอนแคลคูลัสบน YouTube แล้ว

ผมคงไม่ต้องมาทำหรอก

I wouldn't have to.

(Laughter)

(หัวเราะ)

Assuming he was good. We don't know.

สมมติว่าเขาเก่งแล้วกัน พวกเราไม่รู้หนิ

(Laughter)

(หัวเราะ)

The other thing that happened -- and even at this point, I said,

อีกสิ่งที่เกิดขึ้น

และจนถึง ณ จุดนี้ ผมพูดได้ว่า "โอเค มันเป็นตัวเสริมที่ดี

"OK, maybe it's a good supplement. It's good for motivated students.

มันดีสำหรับนักเรียนที่มีแรงจูงใจ

ดีสำหรับเด็กที่เรียนที่บ้าน

It's good for maybe home-schoolers."

แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นอะไรที่

But I didn't think it would somehow penetrate the classroom.

เอาไปใช้สอนในห้องเรียนเลย

Then I started getting letters from teachers,

แต่แล้วผมก็เริ่มได้รับจดหมายจากครูหลายๆคน

and the teachers would write, saying,

และครูกลุ่มนี้พูดว่า

"We've used your videos to flip the classroom.

"พวกเราใช้วิดีโอของคุณเปิดในห้องเรียน

You've given the lectures, so now what we do --"

คุณได้บรรยายทุกอย่างไว้แล้ว ดังนั้นสิ่งที่พวกเราทำ.."

And this could happen in every classroom in America tomorrow --

และนี่ควรเกิดขึ้นกับชั้นเรียนในอเมริกาพรุ่งนี้

"what I do is I assign the lectures for homework,

"...สิ่งที่ฉันทำคือสั่งการบ้านเป็นวิดีโอการสอน

และสิ่งที่เคยเป็นการบ้าน

and what used to be homework,

ตอนนี้ฉันให้เด็กทำในห้องเรียน

I now have the students doing in the classroom."

และที่ผมหยุดตรงนี้เพื่อ--

And I want to pause here --

(Applause)

(ปรบมือ)

ผมอยากจะหยุดตรงนี้สักแป๊บนึง

I want to pause here, because there's a couple of interesting things.

เพราะมันมีสิ่งน่าสนใจสองสามอย่าง

One, when those teachers are doing that,

เมื่อครูกลุ่มนี้เริ่มทำแบบนี้

there's the obvious benefit --

มีผลดีที่เห็นได้จัด

the benefit that now their students

ผลดีคือนักเรียนตอนนี้

can enjoy the videos in the way that my cousins did,

เพลินกับการเรียนด้วยวิดีโออย่างที่ลูกพี่ลูกน้องผมเป็น

พวกเขาสามารถหยุด ดูซ้ำในส่วนที่ต้องการ

they can pause, repeat at their own pace, at their own time.

ในความเร็วที่เหมาะสม

But the more interesting thing -- and this is the unintuitive thing

แต่สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่าคือ

และนี่เป็นเรื่องไม่ง่ายเลย เมื่อคุณพูดถึงเทคโนโลยีในห้องเรียน

when you talk about technology in the classroom --

ด้วยการเลิกใช้การบรรยายแบบเีดียวกันกับทุกคน

by removing the one-size-fits-all lecture from the classroom,

แล้วปล่อยให้นักเรียนทั้งหลายเรียนเองที่บ้าน

and letting students have a self-paced lecture at home,

และเมื่อคุณเข้าห้องเรียน ให้พวกเขาทำงาน

then when you go to the classroom,

letting them do work, having the teacher walk around,

โดยมีครูเดินดูรอบๆ

having the peers actually be able to interact with each other,

มีเพื่อนๆที่สามารถคุยกันได้

these teachers have used technology to humanize the classroom.

ครูพวกนี้ได้ใช้เทคโนโลยี

เพื่อสร้างสัมพันธภาพในห้องเรียน

พวกเขาใช้ประสบการณ์แบบเดิมที่

They took a fundamentally dehumanizing experience --

30 kids with their fingers on their lips,

เด็กกว่า 30 คนนั่งเอามือปิดปาก

ไม่คุยกับเพื่อนรอบๆ

not allowed to interact with each other.

ไม่ว่าจะเป็นครูที่ดีอย่างไร

A teacher, no matter how good,

has to give this one-size-fits-all lecture to 30 students --

ก็บรรยายได้เพียงแึค่แบบเดียว

สำหรับนักเรียนที่แตกต่างกัน 30 คน

blank faces, slightly antagonistic --

ที่ทำหน้างงงวย ต่อต้านเล็กน้อย

and now it's a human experience,

และตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นประสบการณ์ของมนุษย์

now they're actually interacting with each other.

ตอนนี้พวกเขาได้พูดคุยทำงานร่วมกันจริงๆ

So once the Khan Academy --

ดังนั้นเมื่อก่อตั้ง Khan Academy

ผมลาออกจากงาน

I quit my job,

and we turned into a real organization --

แล้วพวกเราก็เปลี่ยนให้เป็นองค์กรอย่างแท้จริง

we're a not-for-profit --

พวกเราไม่ได้ทำเพื่อกำไร

the question is, how do we take this to the next level?

คำถามก็คือ แล้วพวกเราจะดำเนินการขั้นต่อไปได้อย่างไรละ

How do we take what those teachers were doing to its natural conclusion?

แล้วเราจะนำสิ่งที่ครูเหล่านั้นทำ

ไปสู่ข้อสรุปได้อย่างไรกัน

And so, what I'm showing over here,

และนั่นเป็นสิ่งที่ผมโชว์ให้คุณดูตรงนี้

these are actual exercises

นี่เป็นแบบฝึกหัดจริง

that I started writing for my cousins.

ที่ผมเริ่มเขียนสำหรับลูกพี่ลูกน้องผม

The ones I started were much more primitive.

อันที่ผมเริ่มทำจริงๆวิธีโบราณกว่านี้มากครับ

This is a more competent version of it.

อันนี้เป็นรุ่นที่ใหม่กว่าครับ

But the paradigm here is, we'll generate as many questions as you need,

แต่ตัวอย่างอันนี้คือ พวกเราพยายามให้คุณตอบคำถามให้มากที่สุด

จนกระทั่งคุณเข้าใจหลักการ

until you get that concept, until you get 10 in a row.

จนกระทั่งคุณตอบถูก 10 คำถามติดต่อกัน

And the Khan Academy videos are there.

วิดีโอของ Khan Academy อยู่ตรงนั้น

You get hints, the actual steps for that problem,

คุณจะได้คำใบ้สำหรับแก้ปัญหาเป็นขั้นไป

if you don't know how to do it.

ถ้าคุณไม่เข้าใจว่าจะต้องทำอย่างไร

The paradigm here seems like a very simple thing:

แต่ในตัวอย่างนี้ มันดูเป็นเรื่องง่ายมาก

10 in a row, you move on.

ได้ 10 คะแนนรวด แล้วคุณก็ไปต่อ

But it's fundamentally different

แต่โดยพื้นฐานแล้วมันแตกต่างกับสถานการณ์ในห้องเรียน ณ ขณะนี้

than what's happening in classrooms right now.

ในห้องเรียนแบบเดิมนั้น

In a traditional classroom,

you have homework, lecture, homework, lecture,

คุณจะต้องทำการบ้าน

การบ้าน เรียน การบ้าน เรียน

and then you have a snapshot exam.

แล้วหลังจากนั้นก็จะมีสอบวัดผล

And that exam, whether you get a 70 percent, an 80 percent,

และด้วยการสอบนั้น ไม่ว่าจะทำได้ 70 เปอร์เซ็นต์ 80 เปอร์เซ็นต์

90 หรือ 95 เปอร์เซ็นต์ก็ตาม

a 90 percent or a 95 percent,

the class moves on to the next topic.

ชั้นเรียนก็จะข้ามไปเรียนหัวข้อถัดไป

And even that 95 percent student --

แม้แต่เด็กนักเรียนที่ทำได้ 95 เปอร์เซ็นต์นั้น

what was the five percent they didn't know?

อีก 5 เปอร์เซ็นต์ที่พวกเขาไม่รู้นั่นคืออะไร

Maybe they didn't know what happens when you raise something to the zeroth power.

บางทีพวกเขาอาจจะไม่รู้เรื่องเมื่อคุณเพิ่มเนื้อหาจากตรงนั้นไป

แล้วคุณก็สอนหลักการต่อไปให้เขาบนพิ้นฐานที่ไม่มั่นคงนั่น

Then you build on that in the next concept.

นั่นก็คล้ายกับ

That's analogous to -- imagine learning to ride a bicycle.

ลองจินตนาการการเรียนขี่จักรยาน

ผมอาจจะบรรยายให้คุณก่อนว่ามันขี่อย่างไร

Maybe I give you a lecture ahead of time,

and I give you a bicycle for two weeks, then I come back after two weeks,

และให้จักรยานคุณไปหัดสัก 2 สัปดาห์

และกลับมาหลังจาก 2 สัปดาห์นั้น

and say, "Well, let's see. You're having trouble taking left turns.

และผมพูดว่า "ไหนดูซิ อ้อ คุณมีปัญหาตอนเลี้ยวซ้าย

คุณหยุดไม่ค่อยได้

You can't quite stop. You're an 80 percent bicyclist."

ตอนนี้คุณเป็นนักขี่จักรยาน 80 เปอร์เซ็นต์ครับ"

ดังนั้นผมจะประทับเกรดซีให้คุณกลางหน้าผากเลย

So I put a big "C" stamp on your forehead --

(Laughter)

and then I say, "Here's a unicycle."

แล้วผมจะพูดว่า "อ่ะ ลองขี่จักรยานล้อเดียวต่อซิ"

(Laughter)

But as ridiculous as that sounds,

แต่อย่างที่มันฟังดูน่าขำ

that's exactly what's happening in our classrooms right now.

นั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น

ในชั้นเรียนของเราตอนนี้

And the idea is you fast forward

คุณไปต่ออย่างรวดเร็ว

and good students start failing algebra all of the sudden,

และเด็กที่เรียนดีก็เริ่มจะตกพีชคณิตอย่างกระทันหัน

and start failing calculus all of the sudden,

และเริ่มตกแคลคูลัสทันที

despite being smart, despite having good teachers,

แม้จะเป็นคนฉลาดหรือแม้จะมีครูดีๆก็ตาม

and it's usually because they have these Swiss cheese gaps

ส่วนใหญ่เป็นเพราะพวกเขามีช่องว่างความแตกต่าง

ที่สร้างขึ้นภายใต้รากฐานนี้

that kept building throughout their foundation.

ดังนั้นแบบอย่างของเรา

So our model is: learn math the way you'd learn anything,

คือเรียนเลขแบบเดียวกับที่เรียนอย่างอื่น

เหมือนกับที่คุณเรียนขี่จักรยาน

like riding a bicycle.

Stay on that bicycle. Fall off that bicycle.

ประครองตัวบนจักรยาน ล้มลง

Do it as long as necessary, until you have mastery.

ทำไปเรื่อยๆจนคุณชำนาญ

The traditional model,

ส่วนการเรียนแบบดั้งเดิมนั้น

it penalizes you for experimentation and failure,

มันไม่ให้โอกาสคุณทดลองและทำผิด

but it does not expect mastery.

แต่มันไม่ได้ทำให้คุณชำนาญรู้จริง

We encourage you to experiment. We encourage you to fail.

พวกเราสนับสนุนให้คุณทดลอง ให้คุณได้ทำผิดดู

But we do expect mastery.

แต่พวกเราคาดหวังให้พวกคุณรู้จริงด้วย

นี่เป็นส่วนหนึ่งของเกณฑ์การวัดผล

This is just another one of the modules.

นี่เป็นวิชาตรีโกณมิติ

This is trigonometry.

This is shifting and reflecting functions.

นี่เป็นฟังก์ชันการย้ายและการสะท้อน

And they all fit together.

และมันก็เข้ากันได้ดี

We have about 90 of these right now.

ตอนนี้เรามีแบบนี้กว่า 90 อันแล้ว

You can go to the site right now,

และตอนนี้คุณสามารถเข้าไปในเว็บไซต์ได้ฟรี ไม่ได้พยายามจะขายอะไรนะครับ

it's all free, not trying to sell anything.

But the general idea is that they all fit into this knowledge map.

แต่โดยรวมแล้วพวกเขาเข้ากับแผนที่ความรู้นี้ได้อย่างลงตัว

ตรงจุดบนสุดนั่น มันเป็นการบวกเลขหลักเดียว

That top node right there, that's literally single-digit addition,

เหมือนกับ 1+1=2

it's like one plus one is equal to two.

The paradigm is, once you get 10 in a row on that,

และตัวอย่างคือ เมื่อคุณได้ 10 คะแนนรวดในเรื่องนั้น

it keeps forwarding you to more and more advanced modules.

มันจะส่งคำถามที่ยากขึ้นเรื่อยๆให้คุณ

ดังนั้นเมื่อคุณดูที่ด้านล่างของแผนผังความรู้

Further down the knowledge map,

พวกเราจะเข้าใจคณิตศาสตร์ขั้นสูงมากขึ้น

we're getting into more advanced arithmetic.

Further down, you start getting into pre-algebra and early algebra.

ลงมาอีก คุณจะเริ่มเข้าใจเรื่องก่อนพีชคณิตและพีชคณิตเบื้องต้น

Further down, you start getting into algebra one, algebra two,

ต่อลงมาอีก คุณจะเข้าถึงพีชคณิต1 และ 2

a little bit of precalculus.

และเรื่องก่อนแคลคูลัสอีกนิดหน่อย

And the idea is, from this we can actually teach everything --

จากความคิดนี้แล้ว พวกเราสามารถสอนทุกอย่าง

well, everything that can be taught in this type of a framework.

เออ หมายถึงทุกอย่างที่สามารถสอนได้

ในโครงสร้างนี้

So you can imagine -- and this is what we are working on --

คุณคงนึกภาพออก--และนี่เป็นสิ่งที่พวกเราทำ--

จากแผนที่ความรู้อันนี้

from this knowledge map, you have logic, you have computer programming,

คุณมีตรรกะ มีโปรแกรมคอมพิวเตอร์

you have grammar, you have genetics,

คุณมีหลักไวยากรณ์ มีพันธุกรรม

all based off of that core of, if you know this and that,

ที่มีหลักการไม่เหมือนกัน

ถ้าคุณรู้เรื่องโน้น เรื่องนี้

now you're ready for this next concept.

คุณก็พร้อมที่จะไปสู่หลักการถัดไปแล้ว

Now that can work well for an individual learner,

สิ่งเหล่านี้ทำงานได้ดีกับผู้เรียนรายบุคคล

and I encourage you to do it with your kids,

และผมสนับสนุนให้คุณสามารถนำไปใช้สอนเด็กๆได้

but I also encourage everyone in the audience to do it yourself.

แต่ผมก็ขอเสนอแนะให้ทุกคนในที่นี้ลองดูด้วยตัวเองด้วย

มันจะเปลี่ยนชีวิตทั่วไปของคุณเลยแหละ

It'll change what happens at the dinner table.

But what we want to do

แต่สิ่งที่พวกเราอยากทำ

is use the natural conclusion of the flipping of the classroom

คือการใช้ข้อสรุปของการเปลี่ยนแปลงชั้นเรียนนั้น

that those early teachers had emailed me about.

ที่เหล่าครูข้างต้นได้อีเมลหาผม

And so what I'm showing you here,

และสิ่งที่ผมแสดงให้คุณดูตรงนี้

this is data from a pilot in the Los Altos school district,

คือข้อมูลจริงจากการนำร่องในโรงเรียนเขต ลอส เอโทส

where they took two fifth-grade classes and two seventh-grade classes,

ที่ซึ่งพวกเขานำเด็กเกรด 5 และเกรด 7 อย่างละ 2 ห้อง

และเลิกใช้หลักสูตรคณิตศาสตร์แบบเก่าอย่างสิ้นเชิง

and completely gutted their old math curriculum.

เด็กเหล่านี้ไม่ใช้หนังสือเรียน

These kids aren't using textbooks, or getting one-size-fits-all lectures.

ไม่ได้ได้รับการสอนที่เหมือนกันสำหรับทุกคน

They're doing Khan Academy, that software, for roughly half of their math class.

แต่พวกเขาใช้วิธีของ Khan Academy พวกเขาใช้ซอฟต์แวร์นั่น

กว่าครึ่งของชั้นเรียนเลข

I want to be clear: we don't view this as a complete math education.

ผมอยากชี้แจงตรงนี้ว่า พวกเราไม่ได้ตั้งตัวเป็นผู้สอนเลขแบบเต็มสูตร

สิ่งที่มันทำคือ และนี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นใน ลอส เอโทส

What it does is -- this is what's happening in Los Altos --

ทำให้เกิดเวลาว่างมากขึ้น

it frees up time -- it's the blocking and tackling,

นี่เป็นวิธีแก้โจทย์

making sure you know how to move through a system of equations,

เพื่อให้แน่ใจว่าคุณได้เรียนรู้เกี่ยวกับระบบสมการ

และยังช่วยให้มีเวลาเหลือสำหรับแบบจำลอง การเล่นเกม

and it frees up time for the simulations, for the games,

สำหรับกลศาสตร์ การสร้างหุ่นยนต์

for the mechanics, for the robot-building,

สำหรับการประมาณความสูงของเนินเขาจากเงาของมัน

for the estimating how high that hill is based on its shadow.

และตัวอย่างนี้เป็นสิ่งที่ครูใช้ในทุกวัน

And so the paradigm is the teacher walks in every day,

every kid works at their own pace --

เด็กทุกคนสามารถทำงานในความเร็วของตัวเอง

this is actually a live dashboard from the Los Altos school district --

และนี่คือกระดานรายงานผลสดจากโรงเรียนในเขต ลอส อาโทส

และพวกเขามองที่กระดานผลนั่น

and they look at this dashboard.

Every row is a student.

ในทุกแถวนั่นคือนักเรียน

Every column is one of those concepts.

ในทุกๆแนวมีหัวข้อเรียนต่างกันไป

Green means the student's already proficient.

สีเขียวหมายถึงเด็กนักเรียนเชี่ยวชาญเรื่องนั้นๆแล้ว

Blue means they're working on it -- no need to worry.

สีฟ้าคือกลุ่มที่กำลังพยายามทำอยู่ --ไม่ต้องกังวลอะไร

Red means they're stuck.

ส่วนสีแดงหมายถึงว่าพวกเขามีปัญหา

And what the teacher does is literally just say,

และสิ่งที่อาจารย์ทำก็คือ พูดว่า

"Let me intervene on the red kids."

"ให้ผมเข้าไปดูแลกลุ่มเด็กสีแดงหน่อย"

Or even better, "Let me get one of the green kids,

หรือที่ดีกว่านั้นคือ "ให้เด็กคนหนึ่งในกลุ่มสีเขียว

ที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้นเป็นอย่างดีแล้ว

who are already proficient in that concept,

เป็นคนดูแล

to be the first line of attack, and actually tutor their peer."

และสอนเพื่อนๆของเขา

(Applause)

(ปรบมือ)

Now, I come from a very data-centric reality,

จากข้อมูลความเป็นจริงที่ผมได้มานั้น

so we don't want that teacher to even go and intervene

พวกเราไม่ต้องการแม้แต่ครูเข้าไปยุ่งหรือสอน

และถามคำถามเด็กว่า

and have to ask the kid awkward questions:

"มีอะไรที่เธอไม่เข้าใจไหม" หรือ "อะไรที่เธอเข้าใจ"

"What don't you understand? What do you understand?" and all the rest.

แล้วก็คำถามแนวๆนั้น

So our paradigm is to arm teachers with as much data as possible --

ดังนั้นตัวอย่างของเราเป็นอาวุธข้อมูลครบมือสำหรับเหล่าครู

data that, in any other field, is expected,

เป็นข้อมูลที่ถูกคาดหวังว่าจะมี

in finance, marketing, manufacturing --

ถ้าคุณอยู่ในสายการเงิน หรือการตลาด หรือการผลิต

so the teachers can diagnose what's wrong with the students

และพวกครูก็จะได้รู้จริงๆว่านักเรียนมีปัญหาอะไร

so they can make their interaction as productive as possible.

พวกเขาจะได้เตรียมการสอนที่มึคุณภาพและได้ผลมากที่สุด

Now teachers know exactly what the students have been up to,

ตอนนี้ครูรู้แล้วว่านักเรียนต้องเจอกับอะไร

how long they've spent each day, what videos they've watched,

ใช้เวลาแต่ละวันเท่าไหร่ วิดีโออะไรที่ที่พวกเขาดู

หยุดดูวิดีโอตอนไหน อะไรทำให้พวกเขาหยุด

when did they pause the videos, what did they stop watching,

แบบฝึกหัดอะไรที่พวกเขาทำ

what exercises are they using, what have they focused on?

อะไรที่พวกเขาสนใจ

The outer circle shows what exercises they were focused on.

ในวงกลมส่วนนอกแสดงว่าพวกเขามุ่งทำแบบฝึกหัดไหน

The inner circle shows the videos they're focused on.

ส่วนวงกลมวงในบอกว่าวิดีโออันไหนที่พวกเขาสนใจ

และข้อมูลนี้ให้ผลค่อนข้างละเอียด

The data gets pretty granular,

so you can see the exact problems the student got right or wrong.

ดังนั้นคุณก็จะเห็นชัดว่านักเรียนมีปัญหาเรื่องอะไร

Red is wrong, blue is right.

สีแดงคือทำผิด สีฟ้าคือที่ทำถูก

The leftmost question is the first one the student attempted.

คำถามด้านซ้ายสุดเป็นคำถามแรกที่นักเรียนทำ

พวกเขาดูวิดีโอตรงนั้น

They watched the video over there.

แล้วคุณก็จะเห็นว่า ในทึ่สุดพวกเขาก็ทำถูก 10 ข้อรวด

And you can see, eventually they were able to get 10 in a row.

มันเกือบเหมือนคุณสามารถเห็นการเรียนรู้ของพวกเขาตลอดโจทย์ 10 ข้อท้ายสุดเลย

It's almost like you can see them learning over those last 10 problems.

พวกเขาก็ไปได้เร็วขึ้นด้วย

They also got faster -- the height is how long it took them.

ความสูงนี่หมายถึงพวกเขาใช้เวลาเท่าไหร่

When you talk about self-paced learning, it makes sense for everyone --

เวลาที่คุณพูดถึงเรื่องการเรียนโดยกำหนดเอง

เป็นอะไรที่ทุกคนเข้าใจในการพูดเชิงวิชาการ การเรียนรู้ที่แตกต่าง

in education-speak, "differentiated learning" --

but it's kind of crazy, what happens when you see it in a classroom.

แต่มันเป็นอะไรที่บ้าจริงๆเวลาคุณเห็นมันในห้องเรียน

เพราะทุกครั้งที่เราทำแบบนี้

Because every time we've done this, in every classroom we've done,

ในทุกห้องเรียนที่เราทำมา

over and over again, if you go five days into it,

ครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าคุณทำแบบนี้ติดต่อกัน 5 วัน

there's a group of kids who've raced ahead

จะมีเด็กกลุ่มหนึ่งที่นำหน้าไป

และก็จะมีกลุ่มที่ไปได้ช้ากว่า

and a group who are a little bit slower.

In a traditional model, in a snapshot assessment,

ในการเรียนระบบเก่า ถ้าคุณประเมินผล

คุณจะพูดว่า "นี่คือเด็กมีพรสวรรค์ ส่วนนี่เป็นเด็กที่เรียนได้ช้า

you say, "These are the gifted kids, these are the slow kids.

บางทีพวกเขาควรจะได้รับการดูแลต่างกัน

Maybe they should be tracked differently.

บางทีพวกเราควรจับพวกเขาแยกชั้นเรียนกัน"

Maybe we should put them in different classes."

แต่เมื่อคุณให้เด็กทุกคนเรียนรู้ด้วยความความเร็วที่เหมาะสมกับตัวเองแล้ว

But when you let students work at their own pace --

และพวกเราได้เห็นมาหลายครั้งหลายหน

we see it over and over again --

you see students who took a little bit extra time

คุณจะรู้ว่าเด็กที่เรียนได้ช้ากว่าคนอื่นนิดหน่อย

ในแต่ละเรื่อง

on one concept or the other,

but once they get through that concept,

เมื่อพวกเขาเข้าใจในหลักการแล้ว

พวกเขาจะไปได้เร็ว

they just race ahead.

And so the same kids that you thought were slow six weeks ago,

ดังนั้นเด็กกลุ่มเดียวกันที่คุณคิดว่าเขาเรียนได้ช้าเมื่อ 6 สัปดาห์ที่แล้ว

you now would think are gifted.

ตอนนี้คุณจะคิดว่าพวกเขาเก่ง

And we're seeing it over and over again.

พวกเราได้เห็นสิ่งนี้มานักต่อนัก

It makes you really wonder

และมันทำให้คุณสงสัยว่า

how much all of the labels maybe a lot of us have benefited from

ที่พวกเราได้ผลออกมาดีแบบนี้

were really just due to a coincidence of time.

เป็นเพราะความบังเอิญหรือเปล่า

Now as valuable as something like this is in a district like Los Altos,

สำหรับสิ่งมีค่าแบบนี้

สำหรับเขตอย่างลอส อาโทส

our goal is to use technology

จุดประสงค์ของเราคือใช้เทคโนโลยี

to humanize, not just in Los Altos, but on a global scale,

เพื่อช่วยเหลือ ไม่ใช่แค่ใน ลอส อาโทสเท่านั้น แต่เพื่อทั้งโลก

what's happening in education.

ในด้านการศึกษา

And that brings up an interesting point.

และนี่เป็นจุดที่นำมาสู่สิ่งที่น่าสนใจ

ความพยายามหลายครั้งในการช่วยการเรียนในห้อง

A lot of the effort in humanizing the classroom

is focused on student-to-teacher ratios.

มุ่งเน้นไปที่ความสัมพันธ์ระหว่างนักเรียนและครู

In our mind, the relevant metric is:

แต่ในความคิดเรา ตัวชี้วัดที่เหมาะสมกว่า

คือ ความสัมพันธ์ระหว่างนักเรียนและระยะเวลา

student-to-valuable-human-time- with-the-teacher ratio.

ที่นักเรียนมีปฏิสัมพันธ์กับครู

So in a traditional model, most of the teacher's time

ดังนั้นในการเรียนแบบเก่า เวลาส่วนใหญ่ของครู

is spent doing lectures and grading and whatnot.

ใช้ไปกับการบรรยายในห้อง ให้เกรด และอื่นๆ

Maybe five percent of their time is sitting next to students

อาจมีเพียงแค่ 5 เปอร์เซ็นต์ของเวลาทั้งหมดเท่านั้นที่พวกเขาได้นั่งข้างๆนักเรียน

และช่วยเหลือนักเรียนจริงๆ

and working with them.

Now, 100 percent of their time is.

แต่ในตอนนี้พวกเขาได้ใช้เวลาทั้งหมด 100 เปอร์เซ็นต์

So once again, using technology, not just flipping the classroom,

อีกครั้ง โดยใช้เทคโนโลยี ที่ไม่ใช่แค่เปลี่ยนแปลงการเรียนในห้อง

you're humanizing the classroom, I'd argue,

แต่สร้างความสัมพันธ์ที่ดีในห้องด้วย ผมขอเถียง

ด้วยสถิติ 5 หรือ 10 เลย

by a factor of five or 10.

As valuable as that is in Los Altos,

และมันเป็นประโยชน์พอๆกับที่เกิดใน ลอส อาโทส

imagine what it does to the adult learner,

ลองนึกถึงนักเรียนผู้ใหญ่

who's embarrassed to go back and learn stuff

คนที่อายเกินกว่าจะกลับไปนั่งเรียนในห้องและเรียนความรู้

they should have known before going back to college.

ที่ควรจะเรียนก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัย

ลองนึกดูว่ามันจะเป็นอย่างไร

Imagine what it does to a street kid in Calcutta,

สำหรับเด็กข้างถนนในกัลกัตตา

who has to help his family during the day,

ที่ต้องช่วยงานครอบครัวตอนกลางวัน

and that's the reason he or she can't go to school.

ซึ่งเป็นสาเหตุให้เขาหรือเธอไม่สามารถไปโรงเรียนได้

ตอนนี้พวกเขาสามารถใช้เวลา 2 ชั่วโมงต่อวันเพื่อเรียนชดเชย

Now they can spend two hours a day and remediate,

or get up to speed and not feel embarrassed

ในความเร็วที่เหมาะสม และไม่ต้องรู้สึกเขินอาย

เวลาที่ตัวเองรู้หรือไม่รู้อะไร

about what they do or don't know.

Now imagine what happens where --

ทีนี้ลองนึกดูครับว่าจะเกิดอะไรขึ้น

we talked about the peers teaching each other

เราพูดถึงการที่ให้เด็กๆสอนกันเอง

ในห้องเรียน

inside of a classroom.

แต่นี่มันก็เป็นแค่ระบบหนึ่ง

But this is all one system.

There's no reason why you can't have that peer-to-peer tutoring

ไม่มีเหตุผลกลใดว่าทำไมเราจะมี

การให้นักเรียนสอนนักเรียนกันเองไม่ได้

beyond that one classroom.

นอกเหนือจากในห้องเรียน

Imagine what happens if that student in Calcutta

ลองนึกดูว่าจะเป็นเช่นไรถ้านักเรียนในกัลกัตตา

all of the sudden can tutor your son,

สามารถสอนลูกชายของคุณ

or your son can tutor that kid in Calcutta.

หรือลูกชายของคุณสามารถสอนเด็กในกัลกัตตาได้

And I think what you'll see emerging

และผมคิดว่าสิ่งที่คุณเห็นคือการรวมกัน

is this notion of a global one-world classroom.

ของห้องเรียนทั่วโลกเป็นหนึ่งเดียวกัน

And that's essentially what we're trying to build.

และนั่นเป็นใจความสำคัญที่พวกเราพยายามสร้าง

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(ปรบมือ)

Bill Gates: I'll ask about two or three questions.

Salman Khan: Oh, OK.

(Applause continues)

(Applause ends)

BG: I've seen some things you're doing in the system,

บิล เกตส์: ผมได้เห็นคุณทำบางอย่างเกี่ยวกับระบบนี้

that have to do with motivation and feedback --

ที่เกี่ยวกับแรงจูงใจและความคิดเห็น--

energy points, merit badges.

แรงผลักดัน ตราบอกบุญ

Tell me what you're thinking there.

เล่าให้ผมฟังหน่อยว่าคุณคิดอย่างไรกับสิ่งนี้

SK: Oh yeah. No, we have an awesome team working on it.

ซัลแมน ข่าน: อ้อ ใช่ คือพวกเรามีทีมที่เจ๋งทำงานนี้อยู่

I have to be clear, it's not just me anymore.

และผมอยากชี้แจงว่า นี่ไม่ใช่ผมคนเดียวอีกต่อไป

ผมทำวิดีโอเหล่านี้

I'm still doing all the videos,

but we have a rock-star team doing the software.

แต่ก็มีทีมที่ช่วยงานด้านซอฟต์แวร์ด้วย

We've put a bunch of game mechanics in there, where you get badges,

ใช่ พวกเรามีเหล่านักสร้างเกม

ที่ที่คุณจะได้ป้ายยศเหล่านี้

we're going to start having leader boards by area, you get points.

พวกเรากำลังจะเริ่มทำกระดานแสดงผู้นำในเรื่องต่างๆ และคุณจะได้แต้ม

It's actually been pretty interesting.

มันเป็นอะไรที่น่าสนใจมากๆครับ

Just the wording of the badging,

แค่ข่าวเกี่ยวกับการให้ป้ายยศกับแต้มที่คุณจะได้รับจากการทำบางสิ่ง

or how many points you get for doing something,

เราเห็นจากรากฐานของระบบ

we see on a system-wide basis,

like tens of thousands of fifth-graders or sixth-graders

ว่าเด็กเกรดห้า และ หก เป็นหมื่นๆคน

จะไปในทิศทางใด

going one direction or another, depending what badge you give them.

ขึ้นอยู่กับป้ายยศที่คุณให้พวกเขา

(Laughter)

(หัวเราะ)

BG: And the collaboration you're doing with Los Altos,

บิล เกตส์: แล้วเรื่องความร่วมมือที่คุณทำกับ ลอส อาโทสละ

how did that come about?

ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

SK: Los Altos, it was kind of crazy.

ซัลแมน ข่าน: ลอส อาโทส มันบ้ามากครับ

อีกครั้งหนึ่ง ผมไม่ได้คาดหวังว่ามันจะใช้ได้ในห้องเรียน

Once again, I didn't expect it to be used in classrooms.

Someone from their board came and said,

คนหนึ่งในคณะกรรมการบริหารเดินมาบอกผมว่า

"What would you do if you had carte Blanche in a classroom?"

"คุณจะทำอย่างไรถ้าคุณมีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ในห้องเรียน"

ผมก็พูดว่า "เออ ผมคงจะให้นักเรียนทำงานในแบบของเขา

I said, "Well, every student would work at their own pace,

ตามที่ผมเพิ่งพูดไป แล้วเราจะทำกระดานรายงานผล"

on something like this, we'd give a dashboard."

แล้วพวกเขาก็พูดว่า "โอ้ นี่มันเป็นอะไรที่สุดโต่งมาก พวกเราต้องขอคิดก่อน"

They said, "This is kind of radical. We have to think about it."

ผมกับทีมงานที่เหลือก็คิดว่า

Me and the rest of the team were like, "They're never going to want to do this."

"พวกเขาไม่มีทางต้องการให้เราทำสิ่งนี้แน่"

แต่ในวันถัดมาพวกเขากลับมาบอกว่า "คุณเริ่มงานภายใน 2 สัปดาห์นี้เลยได้ไหม"

But literally the next day they were like, "Can you start in two weeks?"

(หัวเราะ)

(Laughter)

บิล เกตส์: งั้นตอนนี้ก็ทดลองกันอยู่ที่เลขของเกรดห้าใช่ไหม

BG: So fifth-grade math is where that's going on right now?

ซัลแมน ข่าน: อันที่จริงมีเกรดห้าอยู่ 2 ห้อง แล้วก็เกรดเจ็ดอีก 2 ห้อง

SK: It's two fifth-grade classes and two seventh-grade classes.

และพวกเขากำลังพัฒนากันในระดับเขต

They're doing it at the district level.

ผมคิดว่าสิ่งที่น่าตื่นเต้นคือพวกเขาสามารถตามเด็กพวกนี้ได้

I think what they're excited about is they can follow these kids,

มันไม่ใช่อะไรที่ทำแค่ในโรงเรียนเท่านั้น

not only in school; on Christmas, we saw some of the kids were doing it.

แม้แต่ในช่วงคริสต์มาส พวกเราได้เห็นว่าเด็กบางคนก็ยังเรียนอยู่

We can track everything, track them as they go through the entire district.

แล้วพวกเราก็ติดตามได้ทุกอย่าง

ดังนั้นพวกเขาสามารถติดตามเด็กๆในเขตได้

Through the summers, as they go from one teacher to the next,

ตลอดช่วงฤดูร้อน ที่นักเรียนเป็นจากครูคนหนึ่งเป็นอีกคน

คุณจะมีข้อมูลที่ต่อเนื่อง

you have this continuity of data that even at the district level, they can see.

แม้แต่ในระดับเขตก็สามารถดูได้

บิล เกตส์: ส่วนหนึ่งของสิ่งที่เราได้ดูเมื่อสักครู่

BG: So some of those views we saw were for the teacher

มีไว้สำหรับคุณครู

to go in and track actually what's going on with those kids.

ที่จะได้เข้าถึงและติดตามว่าเด็กๆเป็นอย่างไรบ้าง

So you're getting feedback on those teacher views

งั้น คุณก็ได้รับความคิดเห็นจากครูเหล่านั้น

เพื่อดูว่าพวกเขาคิดอย่างไรใช่ไหม

to see what they think they need?

SK: Oh yeah. Most of those were specs by the teachers.

ซัลแมน ข่าน: โอ้ ใช่ รายละเอียดส่วนใหญ่เหล่านั้นมาจากครู

พวกเราทำสิ่งนั้นให้นักเรียนด้วย เพื่อพวกเขาจะได้เห็นข้อมูลตัวเอง

We made some of those for students so they could see their data,

แต่พวกเรามีการออกแบบที่ใกล้ชิดกับกลุ่มครูมาก

but we have a very tight design loop with the teachers themselves.

และพวกเขาพูดว่า "เฮ้ นี่ก็ดีนะ แต่..."

And they're saying, "Hey, this is nice, but --"

Like that focus graph, a lot of the teachers said,

เหมือนกับกราฟอันนั้น พวกครูพูดว่า

"ฉันรู้สึกว่าเด็กๆหลายคนเรียนโน่นเรียนนี่

"I have a feeling a lot of the kids are jumping around

แต่ก็ไม่ได้เจาะจงเรื่องอะไรเป็นพิเศษ"

and not focusing on one topic."

ดังนั้นเราจึงทำแผนภาพให้นักเรียนโฟกัส

So we made that focus diagram.

So it's all been teacher-driven. It's been pretty crazy.

ดังนั้นสิ่งต่างๆล้วนพัฒนามาได้ด้วยความคิดเห็นจากคุณครู

มันเป็นอะไรที่บ้ามากครับ

BG: Is this ready for prime time?

บิล เกตส์: คุณคิดว่ามันพร้อมสำหรับหลักสูตรจริงหรือยัง

Do you think a lot of classes next school year should try this thing out?

คุณคิดว่าในอีกหลายที่ในปีการศึกษาหน้าควรลองสิ่งนี้ไหม

SK: Yeah, it's ready.

ซัลแมน ข่าน : ผมคิดว่าพร้อมครับ

We've got a million people on the site already,

ตอนนี้พวกเรามีคนเป็นล้านบนเว็บไซต์

so we can handle a few more.

เราคงจะรับคนได้เพิ่มสักเล็กน้อย

(หัวเราะ)

(Laughter)

No, no reason why it really can't happen

ไม่ ไม่มีเหตุผลอะไรที่มันจะเกิดขึ้นไม่ได้

in every classroom in America tomorrow.

ในทุกชั้นเรียนในอเมริกาวันพรุ่งนี้

BG: And the vision of the tutoring thing.

แล้วสำหรับวิสัยทัศน์เรื่องการติว

The idea there is, if I'm confused about a topic,

ถ้าผมสับสนในบางหัวข้อ

somehow right in the user interface,

ในหน้าของผู้ใช้เองเนี่ย

I'd find people who are volunteering,

ผมก็สามารถหาอาสาสมัคร

maybe see their reputation,

อาจจะเห็นประวัติของเขา

and I could schedule and connect up with those people?

แล้วผมก็สามารถจัดตารางแล้วก็ติดต่อกับคนเหล่านั้นได้้เลยใช่ไหม

SK: Absolutely. And this is something I recommend everyone in this audience do.

ซัลแมน ข่าน: แน่นอนครับ และนี่เป็นสิ่งที่

ผมแนะนำให้ทุกคนในที่นี้ทำครับ

Those dashboards the teachers have, you can go log in right now

คุณสามารถเข้าไปดูกระดานรายงานผลแบบที่เหล่าครูมีได้เลย

and you can essentially become a coach

และคุณสามารถเป็นผู้สอน

for your kids, your nephews, your cousins,

เด็กๆ หรือหลานๆ หรือญาติๆ ของคุณ

or maybe some kids at the Boys and Girls Club.

หรืออาจจะเป็นเด็กในกลุ่ม Boys and Girls Club

และแน่นอน คุณสามารถเริ่มเป็นผู้ให้คำปรึกษา, เป็นครูพิเศษ

And yeah, you can start becoming a mentor, a tutor,

really immediately.

ได้เลยทันทีจริงๆ

But yeah, it's all there.

บิล เกตส์: นั่นแหละ เป็นทั้งหมดที่ผมจะพูด

BG: Well, it's amazing.

มันช่างน่าทึ่ง

I think you just got a glimpse of the future of education.

ผมคิดว่าคุณคงจะเห็นแวบหนึ่งของอนาคตแห่งการศึกษา

BG: Thank you. SK: Thank you.

ขอบคุณครับ (ซัลแมน ข่าน:ขอบคุณครับ)

(Applause)

(ปรบมือ)