Tania Luna: How a penny made me feel like a millionaire

Translator: Natcharee Thainan Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

I'm five years old, and I am very proud.

ฉันอายุแค่ 5 ขวบ แต่ว่าฉันภูมิใจมากค่ะ

My father has just built the best outhouse

พ่อของฉันเพิ่งจะสร้างส้วมที่ดีที่สุด

in our little village in Ukraine.

ในหมู่บ้านเล็กๆ ของเราที่ยูเครน

Inside, it's a smelly, gaping hole in the ground,

ข้างใน มีหลุมหนึ่งตรงพิ้นดิน ที่มีกลิ่นเหม็น

but outside, it's pearly white formica

แต่ด้านนอกเป็นหินอ่อนสีขาว

and it literally gleams in the sun.

และจะสะท้อนประกายตอนโดนแสงอาทิตย์

This makes me feel so proud, so important,

นั่นทำให้ฉันภูมิใจสุดๆ แล้วก็รู้สึกสำคัญตัวมากๆ

that I appoint myself the leader of my little group of friends

จนตั้งตัวเองขึ้นเป็นหัวหน้าของกลุ่มเพื่อนเล็กๆ ของฉัน

and I devise missions for us.

แล้วก็แบ่งภารกิจให้กลุ่ม

So we prowl from house to house

เราจะไปด้อมๆ มองๆ ตามบ้านต่างๆ

looking for flies captured in spider webs

มองหาพวกแมลงวันที่ติดกับใยแมงมุม

and we set them free.

จากนั้นเราก็ช่วยให้มันเป็นอิสระ

Four years earlier, when I was one,

4 ปีก่อนหน้านั้น ตอนที่ฉันอายุ 1 ขวบ

after the Chernobyl accident,

หลังจากเหตุการณ์ระเบิดที่เชอโนบิล

the rain came down black,

ฝนที่ตกลงมากลายเป็นสีดำ

and my sister's hair fell out in clumps,

ผมของพี่สาวฉันร่วงเป็นกระจุก

and I spent nine months in the hospital.

และฉันต้องอยู่โรงพยาบาลถึง 9 เดือน

There were no visitors allowed,

เขาห้ามไม่ให้คนเข้าไปเยี่ยม

so my mother bribed a hospital worker.

แม่ฉันเลยติดสินบนเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลค่ะ

She acquired a nurse's uniform,

แม่สวมเครื่องแบบของนางพยาบาล

and she snuck in every night to sit by my side.

แล้วแอบเข้ามานั่งข้างๆ ฉันทุกคืน

Five years later, an unexpected silver lining.

5 ปีหลังจากนั้น ก็มีความช่วยเหลือที่เราไม่คาดคิด

Thanks to Chernobyl, we get asylum in the U.S.

ต้องขอบคุณภัยพิบัติเชอร์โนบิล (Chernobyl) เราได้ที่ลี้ภัยไปอเมริกา

I am six years old, and I don't cry when we leave home

ฉันอายุ 6 ขวบ และไม่ได้ร้องไห้เลยตอนที่จากบ้านมา

and we come to America,

แล้วเราก็มาที่อเมริกา

because I expect it to be a place filled with rare

ฉันหวังไว้ว่ามันต้องเป็นที่ที่เต็มไปด้วยของแปลก

and wonderful things like bananas and chocolate

และน่าทึ่งมากๆ อย่างกล้วยกับช็อกโกแลต

and Bazooka bubble gum,

แล้วก็หมากฝรั่งบาซูก้า

Bazooka bubble gum with the little cartoon wrappers inside,

หมากฝรั่งบาซูก้าที่ข้างในมีกระดาษห่อเป็นรูปการ์ตูน

Bazooka that we'd get once a year in Ukraine

หมากฝรั่งที่เราได้เคี้ยวแค่ปีละครั้งในยูเครน

and we'd have to chew one piece for an entire week.

แถมชิ้นนั้นยังต้องแบ่งเคี้ยวไปอีกทั้งอาทิตย์

So the first day we get to New York,

เพราะงั้นวันแรกที่เราไปถึงนิวยอร์ก

my grandmother and I find a penny

คุณย่ากับฉันพบเหรียญสตางค์

in the floor of the homeless shelter that my family's staying in.

ในชั้นที่เป็นที่พักของคนจรจัด ที่ครอบครัวเราพักอยู่

Only, we don't know that it's a homeless shelter.

เพียงแต่ ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าที่นั่นเป็นที่พักของคนจรจัด

We think that it's a hotel, a hotel with lots of rats.

เรานึกว่ามันเป็นโรงแรม เป็นโรงแรมที่มีหนูเยอะไปหน่อย

So we find this penny kind of fossilized in the floor,

เราเจอเหรียญสตางค์เก่านี้ติดอยู่ที่พื้น

and we think that a very wealthy man must have left it there

และคิดไปว่าต้องเป็นคนรวยที่ไหนมาลืมไว้แน่

because regular people don't just lose money.

เพราะว่าคนปกติเขาคงไม่ทำเงินหายกันง่ายๆ

And I hold this penny in the palm of my hand,

ฉันถือเหรียญสตางค์นั้นไว้บนฝ่ามือ

and it's sticky and rusty,

ซึ่งมันเหนียวแล้วก็ฝุ่นเขรอะมาก

but it feels like I'm holding a fortune.

แต่ฉันรู้สึกเหมือนกำลังถือสมบัติล้ำค่า

I decide that I'm going to get my very own piece

ฉันตัดสินใจว่าจะเอาเงินไปซื้อของให้ตัวเอง

ฉันจะซื้อหมากฝรั่งบาซูก้า

of Bazooka bubble gum.

And in that moment, I feel like a millionaire.

นาทีนั้นฉันรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นเศรษฐีเลยค่ะ

About a year later, I get to feel that way again

ประมาณปีนึงหลังจากนั้น ฉันก็ได้รู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง

ตอนที่เราเจอถุงที่เต็มไปด้วยซากสัตว์ที่ถูกยัดไว้ในกองขยะ

when we find a bag full of stuffed animals in the trash,

and suddenly I have more toys

ตอนนั้นเองที่ฉันมีของเล่น

than I've ever had in my whole life.

มากที่สุดเท่าที่เคยมีมาในชีวิต

And again, I get that feeling when we get a knock

ฉันรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง ตอนที่มีคนมาเคาะ

on the door of our apartment in Brooklyn,

ประตูอพาร์ทเมนต์ของเราที่บรุกลิน (ฺBrooklyn)

and my sister and I find a deliveryman

พี่สาวกับฉันเปิดประตูเจอคนส่งของ

with a box of pizza that we didn't order.

พร้อมกับพิซซ่า 1 ถาดที่เราไม่ได้สั่งไป

So we take the pizza, our very first pizza,

เรารับพิซซ่าไว้ และได้กินพิซซ่าเป็นครั้งแรก

and we devour slice after slice

เรากินชิ้นแล้วชิ้นเล่า

as the deliveryman stands there and stares at us from the doorway.

ในขณะที่คนส่งพิซซ่ายังยืนอยู่ที่ประตู แล้วก็จ้องมาที่เราใหญ่เลย

And he tells us to pay, but we don't speak English.

เขาบอกให้เราจ่ายเงิน แต่ตอนนั้นเราพูดภาษาอังกฤษไม่ได้

My mother comes out, and he asks her for money,

แม่เดินออกมา เขาเลยเรียกเก็บเงินจากแม่

but she doesn't have enough.

แต่แม่มีเงินไม่พอ

She walks 50 blocks to and from work every day

แม่ต้องเดินไปกลับที่ทำงานถึง 50 ช่วงตึกทุกวัน

just to avoid spending money on bus fare.

จะได้ไม่ต้องเสียเงินค่ารถเมล์

Then our neighbor pops her head in,

ทันใดนั้นเพื่อนบ้านของเราโผล่หน้าเข้ามา

and she turns red with rage when she realizes

แล้วหน้าเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเดือดดาล ตอนที่เห็นว่า

that those immigrants from downstairs

พวกคนอพยพจากชั้นข้างล่าง

have somehow gotten their hands on her pizza.

บังเอิญกินพิซซ่าของเธอเข้าไป

Everyone's upset.

ทุกคนอารมณ์เสียหมด

But the pizza is delicious.

แต่พิซซ่ามันอร่อยนี่

It doesn't hit me until years later just how little we had.

ฉันไม่ได้เอะใจเลยว่าเราต๊อกต๋อยแค่ไหน จนกระทั่งอีกหลายปีต่อมา

On our 10 year anniversary of being in the U.S.,

ตอนครบรอบ 10 ปีของการอยู่ที่อเมริกา

we decided to celebrate by reserving a room

พวกเราตัดสินใจฉลองด้วยการไปเช่าห้อง

at the hotel that we first stayed in when we got to the U.S.

ที่โรงแรมที่แรกที่เราพักตอนเรามาถึงอเมริกาใหม่ๆ

The man at the front desk laughs, and he says,

ผู้ชายที่แผนกต้อนรับหัวเราะ แล้วพูดว่า

"You can't reserve a room here. This is a homeless shelter."

"คุณจองห้องที่นี่ไม่ได้หรอก ที่นี่เป็นที่พักของคนจรจัด"

And we were shocked.

พวกเราช็อคไปเลยค่ะ

My husband Brian was also homeless as a kid.

สามีของฉันไบรอัน เขาเคยเป็นเด็กจรจัดเหมือนกัน

His family lost everything, and at age 11,

ครอบครัวของเขาสูญเสียทุกอย่าง และตอนอายุ 11 ขวบ

he had to live in motels with his dad,

เขาต้องอาศัยอยู่ในโรงแรมเล็กๆ กับพ่อ

motels that would round up all of their food

โรงแรมที่ยึดอาหารของพวกเขาไปหมด

and keep it hostage until they were able to pay the bill.

และเก็บไว้เป็นประกัน จนกว่าพวกเขาจะสามารถจ่ายค่าห้องได้

And one time, when he finally got his box

จนครั้งหนึ่ง เมื่อเขาก็สามารถไปเอา

of Frosted Flakes back, it was crawling with roaches.

ฟลอสต์เฟลก กลับมาได้ มันก็มีแต่แมลงสาบไต่เต็มไปหมด

But he did have one thing.

แต่เขายังมีของอีกอย่างหนึ่ง

He had this shoebox that he carried with him everywhere

เขามีกล่องรองเท้าที่เขาหิ้วไปไหนต่อไหนด้วย

containing nine comic books,

ในนั้นมีการ์ตูนอยู่ 9 เล่ม

two G.I. Joes painted to look like Spider-Man

เรื่อง จีไอ โจ 2 เล่ม ที่โดนระบายสี จนเป็นเหมือนสไปเดอร์แมน

and five Gobots. And this was his treasure.

และเรื่องโกบอทอีก 5 เล่ม นั่นคือขุมทรัพย์ของเขาเลยค่ะ

This was his own assembly of heroes

มันเป็นการรวมพลังของเหล่าฮีโร่ของเขาเอง

that kept him from drugs and gangs

เป็นสิ่งที่ทำให้เขาอยู่ห่างจากยาเสพติดและพวกนักเลง

and from giving up on his dreams.

และช่วยไม่ให้เขาลืมความฝันของตัวเอง

I'm going to tell you about one more

ฉันยังมีอีกเรื่องที่อยากเล่าให้ฟัง

formerly homeless member of our family.

สมาชิกครอบครัวที่เคยจรจัดของเรา

This is Scarlett.

นี่คือสการ์เลตค่ะ

Once upon a time, Scarlet was used as bait in dog fights.

เมื่อก่อนสการ์เลตเคยถูกใช้เป็นเหยื่อในการแข่งกัดสุนัข

She was tied up and thrown into the ring

เธอโดนมัดและถูกโยนลงไปในสนาม

for other dogs to attack so they'd get more aggressive before the fight.

เพื่อให้พวกสุนัขโจมตี พวกมันจะได้ดุร้ายขึ้นก่อนจะลงต่อสู้

And now, these days, she eats organic food

และปัจจุบัน ตอนนี้เธอทานแต่อาหารปลอดสารเคมี

and she sleeps on an orthopedic bed with her name on it,

นอนบนเตียงเพื่อสุขภาพที่มีชื่อเธออยู่

but when we pour water for her in her bowl,

แต่เมื่อไหร่ก็ตาม ที่เราเทน้ำใส่ชามให้เธอ

she still looks up and she wags her tail in gratitude.

เธอก็จะมองหน้าเราและแกว่งหางไปมาอย่างซาบซึ้ง

Sometimes Brian and I walk through the park with Scarlett,

บางครั้งไบรอันกับฉันก็จะไปเดินเล่นที่สวนกับสการ์เลต

and she rolls through the grass,

เธอจะกลิ้งไปมาบนสนามหญ้า

and we just look at her

เรามองไปที่เธอ

and then we look at each other

จากนั้นก็หันมามองกันและกัน

and we feel gratitude.

เรารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในใจ

We forget about all of our new middle-class frustrations

เราลืมความไม่พอใจของการเป็นกลุ่มชนชั้นกลางใหม่

and disappointments,

ลืมเรื่องความผิดหวังต่างๆ

and we feel like millionaires.

และรู้สึกเหมือนเราเป็นมหาเศรษฐี

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)