Tania Luna: How a penny made me feel like a millionaire

تانيا لونا: چطور يك پنى، به من حس ميليونر شدن داد

Translator: Leila Ataei Reviewer: Mohammad Reza Minoosepehr

I'm five years old, and I am very proud.

پنج ساله بودم و خیلی مغرور بودم.

My father has just built the best outhouse

پدرم در دهكده كوچك‌‌مان در اوكراين

in our little village in Ukraine.

بهترين توالت رو ساخته بود.

Inside, it's a smelly, gaping hole in the ground,

داخلش، تو زمين يك سوراخ بوگندو و خيلى گشاد،

but outside, it's pearly white formica

اما بيرونش به سفيدی مرواريد بود.

and it literally gleams in the sun.

و به معناى واقعى كلمه در نور خورشيد مى‌درخشید.

This makes me feel so proud, so important,

اين باعث مى‌‌شد احساس غرور زياد و خيلى مهم بودن كنم،

that I appoint myself the leader of my little group of friends

طوريكه خودم را رهبر گروه كوچك دوستانم منصوب كنم و

and I devise missions for us.

و براى خودمون ماموريت تعيين كنم.

So we prowl from house to house

از خانه‌‌اى به خانه‌‌اى ديگر در جستجوى يافتن مگس‌‌هايى كه

looking for flies captured in spider webs

در تارهاى عنكبوت گرفتار شده‌‌اند مى‌‌رفتيم

and we set them free.

و آنها را آزاد مى‌‌كردیم.

Four years earlier, when I was one,

چهار سال قبل‌‌تر، وقتى يك ساله بودم،

after the Chernobyl accident,

بعد از سانحه چرنوبيل،

the rain came down black,

باران سياه باريد،

and my sister's hair fell out in clumps,

و موهاى خواهرم دسته دسته ريخت،

and I spent nine months in the hospital.

و من نه ماه را در بيمارستان گذراندم.

There were no visitors allowed,

هیچ ملاقات كننده‌‌اى اجازه آمدن نداشت،

so my mother bribed a hospital worker.

اما مادرم به يك كارمند بيمارستان رشوه داد.

She acquired a nurse's uniform,

و با این کار يك دست يونيفورم پرستارى بدست آورد،

and she snuck in every night to sit by my side.

و هر شب دزدكى ميامد و كنارم مى‌‌نشست.

Five years later, an unexpected silver lining.

پنج سال بعد، قرعه شانس غير منتظره‌‌اى به لطف

Thanks to Chernobyl, we get asylum in the U.S.

چرنوبيل سراغمون آمد و ما پناهندگى آمريكا را گرفتيم.

I am six years old, and I don't cry when we leave home

شش سالم بود. وقتى خانه را ترك كرديم

and we come to America,

و به آمريكا آمديم، گريه نكردم.

because I expect it to be a place filled with rare

چون انتظارم داشتم جايى باشد پر از چيزهاى ناياب و

and wonderful things like bananas and chocolate

فوق‌‌العاده مثل موز و شكلات

and Bazooka bubble gum,

و آدامس بادكنكى بازوكا،

Bazooka bubble gum with the little cartoon wrappers inside,

آدامس بادكنكى بازوكا، يا عكسهاى كارتونى داخلش،

Bazooka that we'd get once a year in Ukraine

بازوكايى كه ما سالى يكبار در اوكراين مى‌‌گرفتيم

and we'd have to chew one piece for an entire week.

و مى‌‌بايست يك تكه از آن را بمدت يك هفته تمام مى‌‌جويديم.

So the first day we get to New York,

اولين روزى كه به نيويورك آمديم،

my grandmother and I find a penny

من و مادربزرگم يك پنى را روى كف

in the floor of the homeless shelter that my family's staying in.

پناهگاهی كه خانوادم بودم، پيدا كرديم.

Only, we don't know that it's a homeless shelter.

فقط اين كه ما نمى‌دانستيم آنجا پناهگاه بى‌‌خانمانهاست.

We think that it's a hotel, a hotel with lots of rats.

ما فكر مى‌‌كرديم اونجا يه هتله، هتلى پر از موش.

So we find this penny kind of fossilized in the floor,

خب ما اين پنى را كه يكجورهايى هم فسيل شده بود، در كف آنجا پيدا كرديم،

and we think that a very wealthy man must have left it there

و فكر كرديم كه يك آدم خيلى پولدارى بايد آن را آنجا جا گذاشته باشد

because regular people don't just lose money.

چون مردم عادى كه پولشان را گم نمى‌‌كنند.

And I hold this penny in the palm of my hand,

و من اين پنى را توى كف دستم نگهداشتم،

and it's sticky and rusty,

چسبناك و زنگ زده بود،

but it feels like I'm holding a fortune.

اما حسم اين بود كه ثروتى را نگه داشته بودم.

I decide that I'm going to get my very own piece

تصميم گرفتم كه بروم و يك بسته آدامس بادكنكى بازوكا

براى خود خودم بخرم.

of Bazooka bubble gum.

And in that moment, I feel like a millionaire.

و در آن لحظه، احساس يك ميليونر را داشتم.

About a year later, I get to feel that way again

حدود يكسال بعد، وقتی ما يه كيسه پر از حيوانات عروسكی رو

در سطل آشغال پيدا كردم و اسباب بازيهام بيشتر از

when we find a bag full of stuffed animals in the trash,

and suddenly I have more toys

كل چيزهايی شد كه در زندگيم داشتم،

than I've ever had in my whole life.

اون حس دوباره سراغم اومد.

And again, I get that feeling when we get a knock

يه بار ديگه هم وقتى درب آپارتمان‌‌مان

on the door of our apartment in Brooklyn,

در بروكلين به صدا در آمد،

and my sister and I find a deliveryman

و من و خواهرم مرد پيتزا رسان را بهمراه يك جعبه پيتزايی يافتيم

with a box of pizza that we didn't order.

كه سفارش نداده بوديم، اون حس برگشت.

So we take the pizza, our very first pizza,

خلاصه اين كه پيتزا را گرفتيم، اولين پيتزايمان،

and we devour slice after slice

و هر برش از آن را با ولع خورديم

as the deliveryman stands there and stares at us from the doorway.

پيك همانطور آنجا ايستاد و از دم در به ما زل زد.

And he tells us to pay, but we don't speak English.

و به ما گفت كه پولش را بدهيم، اما ما انگليسى حرف نمى‌‌زديم.

My mother comes out, and he asks her for money,

مادرم بيرون آمد، و طرف پولش را خواست،

but she doesn't have enough.

اما مادر پول كافى نداشت.

She walks 50 blocks to and from work every day

هرروز ٥٠ بلوك تا محل كارش پياده مى‌‌رفت و برمى‌‌گشت

just to avoid spending money on bus fare.

فقط براى اين كه پول بابت كرايه اتوبوس نپردازد.

Then our neighbor pops her head in,

سپس همسايه‌‌مان سرش را تو آورد،

and she turns red with rage when she realizes

و صورتش از خشم قرمز شد موقعيكه متوجه شد

that those immigrants from downstairs

كه مهاجران طبقه پايينى

have somehow gotten their hands on her pizza.

به یک نحوى صاحب پيتزايش شده‌‌اند.

Everyone's upset.

همه دلخور بودند.

But the pizza is delicious.

اما پيتزا خوشمزه بود.

It doesn't hit me until years later just how little we had.

تا سالها بعد به ذهنم خطور نكرد كه ما چقدر فقير بوديم.

On our 10 year anniversary of being in the U.S.,

برای جشن دهمين سال ورودمان به آمريكا،

we decided to celebrate by reserving a room

تصميم گرفتيم يك اطاق در همان هتلی رزرو كنيم

at the hotel that we first stayed in when we got to the U.S.

كه در اولين روزهای ورودمان به آمريكا اونجا اقامت داشتيم.

The man at the front desk laughs, and he says,

مردی كه تو قسمت پذيرش بود با خنده گفت:

"You can't reserve a room here. This is a homeless shelter."

"اينجا نمى‌‌تونيد اتاق رزرو كنيد. اينجا پناهگاه افراد بى‌خانمان است."

And we were shocked.

و ما حيرت‌‌زده بوديم.

My husband Brian was also homeless as a kid.

شوهرم برايان هم موقع بچگى بى‌‌خانمان بود.

His family lost everything, and at age 11,

خانواده‌‌اش همه چيزشان را وقتى ١١ سال داشت، از دست دادند،

he had to live in motels with his dad,

و مجبور بود با پدرش توى متل‌‌ها زندگى كند،

motels that would round up all of their food

متل‌‌هايى كه همه غذاهايشان را جمع مى‌‌كردند

and keep it hostage until they were able to pay the bill.

تا موقعيكه قادر به پرداخت صورت‌‌حساب نبودند، گرو نگاه مى‌‌داشتند.

And one time, when he finally got his box

يكبار، وقتى بالاخره قوطى كورن فلكس منجمدش

of Frosted Flakes back, it was crawling with roaches.

را پس گرفت، سوسكها داخلش مى‌‌لوليدند.

But he did have one thing.

اما او يك چيز داشت.

He had this shoebox that he carried with him everywhere

اين جعبه كفشى كه با خودش به همه جا مى‌‌برد

containing nine comic books,

حاوى نه كتاب مصور بود،

two G.I. Joes painted to look like Spider-Man

دو تا جى. آى. جوز رنگ شده كه شبيه مرد عنكبوتی بودند

and five Gobots. And this was his treasure.

و پنج تا گابوتز. و اين گنجينه او بود.

This was his own assembly of heroes

اين كلكسيونش از قهرمانان بود كه

that kept him from drugs and gangs

او را از مواد و تبهكارها دور نگهداشت

and from giving up on his dreams.

و مانع از اين شدند كه از روياهايش دست بكشد.

I'm going to tell you about one more

مى‌‌خواهم به شما درباره يكى ديگر از

formerly homeless member of our family.

اعضاى پيشين بى‌‌خانمان خانواده‌‌مان بگويم.

This is Scarlett.

اين اسكارلت است.

Once upon a time, Scarlet was used as bait in dog fights.

روزگارى، اسكارلت بعنوان طعمه در جنگ سگها استفاده مى‌‌شد.

She was tied up and thrown into the ring

او را بسته بودند و توى رينگ مى‌‌انداختنش

for other dogs to attack so they'd get more aggressive before the fight.

تا سگهاى ديگر حمله كنند، تا به اين ترتيب قبل از جنگ متخاصم‌‌تر شوند.

And now, these days, she eats organic food

و الان، اين روزها، او غذاى اورگانيك مى‌‌خورد

and she sleeps on an orthopedic bed with her name on it,

و روى تخت اورتوپديك كه اسمش روى آن است، می‌خوابد،

but when we pour water for her in her bowl,

اما موقعيكه برايش آب توى كاسه‌‌اش مى‌‌ريزيم،

she still looks up and she wags her tail in gratitude.

هنوز بالا را نگاه مى‌‌كند و دمش را به نشانه قدردانى تكان مى‌‌دهد.

Sometimes Brian and I walk through the park with Scarlett,

گاهى اوقات برايان و من از توى پارك بهمراه اسكارلت قدم‌‌زنان مى‌‌رويم،

and she rolls through the grass,

و او توى چمن‌‌ها غلت مى‌‌زند،

and we just look at her

و ما فقط به او نگاه مى‌‌كنيم

and then we look at each other

و سپس به يكديكر نگاه مى‌‌كنيم

and we feel gratitude.

و احساس قدردانى مى‌‌كنيم.

We forget about all of our new middle-class frustrations

همه چيز را درباره نااميديها و دلسرديهاى

and disappointments,

حاصل از طبقه متوسط فراموش مى‌‌كنيم،

and we feel like millionaires.

و حس مى‌‌كنيم كه ميليونر هستيم.

Thank you.

متشكرم.

(Applause)

(تشويق حضار)