JD Schramm: Break the silence for suicide survivors

Translator: Wanvipa Phanumat Reviewer: Krittika Wutthipat-arree

From all outward appearances,

จากรูปลักษณ์ภายนอกทั้งหมด

John had everything going for him.

จอห์นมีทุกสิ่งทุกอย่างพร้อม

He had just signed the contract

เขาเพิ่งเซ็นสัญญา

to sell his New York apartment

ขายอพาร์ทเมนต์ในนิวยอร์ค (New York) ของเขา

at a six-figure profit,

ด้วยราคาที่ได้กำไรหกหลัก

and he'd only owned it for five years.

และเขาเพิ่งจะเป็นเจ้าของมันมาได้แค่ห้าีปีเท่านั้น

The school where he graduated from with his master's

สถาบันที่เขาจบการศึกษาระดับปริญญาโท

had just offered him a teaching appointment,

พึ่งจะเสนองานสอนให้กับเขา

which meant not only a salary,

ซึ่งหมายถึง ไม่ใช่แค่เงินเดือน

but benefits for the first time in ages.

แต่ยังมีสวัสดิการเป็นครั้งแรกในช่วงหลายปี

And yet, despite everything going really well for John,

แต่กระนั้น ถึงแม้ว่าทุกอย่างกำลังไปได้ดีสำหรับจอห์น

he was struggling,

เขาก็กำลังดิ้นรน

fighting addiction and a gripping depression.

ต่อสู้การเสพติดและความซึมเศร้าที่เกาะกุมอยู่

On the night of June 11th, 2003,

ในคืนวันที่ 11 มิถุนายน ปีค.ศ. 2003

he climbed up to the edge

เขาปีนขึ้นไปที่ขอบ

of the fence on the Manhattan Bridge

รั้วของสะพานแมนแฮตตัน (Manhattan Bridge)

and he leaped to the treacherous waters below.

และเขาก็กระโดดลงสู่สายน้ำที่เชี่ยววนเบื้องล่าง

Remarkably --

เป็นเรื่องเหลือเชื่อ --

no, miraculously --

ไม่สิ เป็นเรื่องมหัศจรรย์ --

he lived.

เขารอดชีวิต

The fall shattered his right arm,

การตกลงมาทำให้แขนขวาของเขาแหลก

broke every rib that he had,

ซี่โครงทุกซี่ของเขาหัก

punctured his lung,

เจาะทะลุปอดของเขา

and he drifted in and out of consciousness

และเขาหมดสติไปหลายรอบ

as he drifted down the East River,

และระหว่างที่เขาลอยลงมาตามแม่น้ำอีสต์ (East River)

under the Brooklyn Bridge

ใต้สะพานบรู๊คลิน (Brooklyn Bridge)

and out into the pathway of the Staten Island Ferry,

และออกมาตรงท่าเรือข้ามฟากเกาะสเตเติน (Staten Island Ferry)

where passengers on the ferry

ผู้โดยสารเรือข้ามฟาก

heard his cries of pain,

ได้ยินเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของเขา

contacted the boat's captain

จึงได้ติดต่อกัปตันเรือ

who contacted the Coast Guard

ซึ่งติดต่อยามชายฝั่ง

who fished him out of the East River

ผู้ซึ่งช่วยเขาขึ้นมาจากแม่น้ำอีสต์

and took him to Bellevue Hospital.

และส่งเขาไปยังโรงพยาบาลเบลล์วู (Bellevue Hospital)

And that's actually where our story begins.

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวของเรา

Because once John committed himself

เพราะเมื่อจอห์นมุ่งมั่น

to putting his life back together --

จะรวบรวมชีวิตของเขากลับเข้าด้วยกัน --

first physically, then emotionally,

อย่างแรกทางกาย และ ต่อมาทางอารมณ์

and then spiritually --

และต่อมาทางจิตวิญญาณ --

he found that there were very few resources available

เขาก็พบว่ามันมีแหล่งความช่วยเหลือน้อยเหลือเกิน

to someone who has attempted to end their life

สำหรับใครบางคนที่เคยพยายามจบชีวิตตนเอง

in the way that he did.

แบบเดียวกับที่เขาทำ

Research shows

งานวิจัยบอกว่า

that 19 out of 20 people

19 ใน 20 คน

who attempt suicide

ที่พยายามฆ่าตัวตายเป็นครั้งแรก

will fail.

จะล้มเหลว

But the people who fail

แต่คนที่ล้มเหลว

are 37 times more likely to succeed

จะมีแนวโน้มทำได้สำเร็จเป็น 37 เท่า

the second time.

ในครั้งที่สอง

This truly is

นี่เป็นความจริงของ

an at-risk population

ประชากรที่มีความเสี่ยงกลุ่มหนึ่ง

with very few resources to support them.

ซึ่งพบว่ามีแหล่งที่จะช่วยเหลือพวกเขาน้อยเหลือเกิน

And what happens

และสิ่งที่เกิดขึ้น

when people try to assemble themselves back into life,

ในขณะที่คนเหล่านี้พยายามจะกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง

because of our taboos around suicide,

เพราะการฆ่าตัวตายเป็นเหมือนเรื่องต้องห้ามของพวกเรา

we're not sure what to say,

เราจึงไม่แน่ใจว่าควรพูดอะไร

and so quite often we say nothing.

ดังนั้นบ่อยครั้งที่เราจะไม่พูดอะไรเลย

And that furthers the isolation

และนั้นยิ่งเป็นการเพิ่มระยะห่างของความโดดเดี่ยว

that people like John found themselves in.

แบบเดียวกับที่จอห์นเผชิญ

I know John's story very well

ผมรู้เรื่องของจอห์นดีมาก

because I'm John.

เพราะผมเอง คือ จอห์น

And this is, today,

และในวันนี้

the first time in any sort of public setting

เป็นครั้งแรกต่อหน้าสาธารณชน

I've ever acknowledged

ที่ผมได้ยอมรับ

the journey that I have been on.

การเดินทางที่ผมผ่านมา

But after having lost a beloved teacher in 2006

แต่หลังจากที่สูญเสียครูผู้เป็นที่รักไปในปีค.ศ. 2006

and a good friend last year to suicide,

และเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเมื่อปีที่แล้วให้กับการฆ่าตัวตาย

and sitting last year at TEDActive,

และการนั่งฟัง TEDActive เมื่อปีที่แล้ว

I knew that I needed to step out of my silence

ผมได้รู้ว่าผมต้องเดินออกมาจากความเงียบของผม

and past my taboos

ก้าวข้ามความเชื่อเรื่องต้องห้ามของตัวเอง

to talk about an idea worth spreading --

เพื่อพูดถึงความคิดที่ควรค่าแก่การส่งต่อ --

and that is that people

และความคิดนั้นก็คือ ผู้คน

who have made the difficult choice

ผู้ซึ่งเลือกทางเลือกที่ยากลำบาก

to come back to life

ในการกลับมามีชีวิต

need more resources and need our help.

จำเป็นต้องมีแหล่งช่วยเหลือและต้องการการช่วยเหลือของพวกเรา

As the Trevor Project says, it gets better.

เหมือนที่โปรเจ๊คเทรเวอร์ (Trevor Project) พูดไว้ว่า มันจะดีขึ้น

It gets way better.

ดีขึ้นมาก

And I'm choosing to come out

และผมเลือกที่จะก้าวออกมา

of a totally different kind of closet today

จากในเงามืดวันนี้

to encourage you, to urge you,

เพื่อส่งเสริมคุณ เพื่อกระตุ้นคุณ

that if you are someone

ว่าถ้าคุณเป็นคน

who has contemplated or attempted suicide,

ที่เคยวางแผนหรือพยายามจะฆ่าตัวตาย

or you know somebody who has,

หรือคุณรู้จักใครบางคนที่คิดเช่นนั้น

talk about it; get help.

จงพูดถึงมัน ขอความช่วยเหลือ

It's a conversation worth having

มันเป็นการสนทนาที่ควรค่าที่จะมี

and an idea worth spreading.

และเป็นความคิดที่ควรค่าที่จะส่งต่อ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)