JD Schramm: Break the silence for suicide survivors

اسکرامم: سکوت برای نجات یافتگان خودکشی را بشکنید

Translator: soheila Jafari Reviewer: Saeed Salehi

From all outward appearances,

از همه ظواهر بیرونی،

John had everything going for him.

همه چیز برای جان (John) خوب پیش می رفت.

He had just signed the contract

او به تازگی قرارداد

to sell his New York apartment

فروش آپارتمانش را در نیویورک امضاء کرده بود

at a six-figure profit,

با شش برابر سود،

and he'd only owned it for five years.

در حالی که او تنها پنج سال مالک آن بود.

The school where he graduated from with his master's

مدرسه ای که او فوق لیسانسش را از آن گرفته بود

had just offered him a teaching appointment,

به او پیشنهاد تدریس داده بود،

which meant not only a salary,

به معنی اینکه ، نه تنها حقوق،

but benefits for the first time in ages.

بلکه مزیتی بود که برای اولین بار در این سن (به کسی این پیشنهاد می شد).

And yet, despite everything going really well for John,

علی رغم اینکه همه چیز برای جان (John) خوب پیش می رفت،

he was struggling,

او در کشمکش ،

fighting addiction and a gripping depression.

مبارزه با اعتیاد و گرفتار افسرگی بود.

On the night of June 11th, 2003,

در شب یازدهم جون سال ٢۰۰٣،

he climbed up to the edge

او از لبه

of the fence on the Manhattan Bridge

نرده های پل منهتن بالا رفت

and he leaped to the treacherous waters below.

او خود را به آب جفاکار زیر (پل) پرتاب کرد.

Remarkably --

به شکل عالیی--

no, miraculously --

نه ، به شکل معجزه ،آسایی--

he lived.

او زنده ماند.

The fall shattered his right arm,

سقوط، دست راست او را خرد کرد،

broke every rib that he had,

تمامی دنده هایش شکست،

punctured his lung,

ریه اش پاره شد،

and he drifted in and out of consciousness

او بر اثر فشار بیهوش شد

as he drifted down the East River,

و زیر فشار رود (East River)

under the Brooklyn Bridge

وبه زیر پل بروکلین (Brooklyn Bridge)

and out into the pathway of the Staten Island Ferry,

و بطرف مسیر کشتی ساتن ایلند (Staten Island) رفت،

where passengers on the ferry

جایی که مسافرانِ کشتی

heard his cries of pain,

صدای فریاد درد او را شنیدند،

contacted the boat's captain

با ناخدای کشتی تماس گرفتند

who contacted the Coast Guard

و او با گارد ساحلی تماس گرفت

who fished him out of the East River

و او (غریق) را از رود (East River) گرفتند

and took him to Bellevue Hospital.

و او را به بیمارستان بل وییو منتقل کردند.

And that's actually where our story begins.

و این در واقع جاییست که داستان ما آغاز می شود.

Because once John committed himself

زیرا زمانی که جان (John) خود را متعهد می کند

to putting his life back together --

که (نگاهی به) زندگی گذشته اش بیندازد --

first physically, then emotionally,

اول فیزیکی، و سپس روحی،

and then spiritually --

بعدا" معنوی--

he found that there were very few resources available

او در می یابد که در آنجا منابع قابل دسترس کمی برای

to someone who has attempted to end their life

کسانی که به شیوه ای که او انجام داد، مبادرت به پایان دادن به زندگیشان کرده اند

in the way that he did.

وجود دارد.

Research shows

تحقیقات نشان می دهد

that 19 out of 20 people

نوزده نفر از بیست نفری

who attempt suicide

که اقدام به خودکشی می کنند

will fail.

نا موفق بودند.

But the people who fail

اما این افراد که قبلا" نا موفق بودند (در خوکشی)

are 37 times more likely to succeed

تا ٣٧ برابر احتمال موفقیت بیشتری

the second time.

در دومین مرتبه ی خودکشی دارند.

This truly is

این افراد به طور جدی

an at-risk population

در خطراند

with very few resources to support them.

با منابع خیلی کمی که آنها را پشتیبانی کند.

And what happens

و چیزی که اتفاق می افتد

when people try to assemble themselves back into life,

وقتی که افرادی تلاش برای جمع وجور کردن دوباره زندگیشان می کنند،

because of our taboos around suicide,

به دلیل تابوهای (taboo) اجتماعی پیرامون موضوع خودکشی،

we're not sure what to say,

ما مطمئن نیستیم که چه بگویم،

and so quite often we say nothing.

و بنابراین در اغلب اوقات ما هیچ چیزی نگویم.

And that furthers the isolation

و بیشتر از آن، انزوایی

that people like John found themselves in.

که افرادی مانند جان (John) خودشان را در آن می یابند

I know John's story very well

من داستان جان (John) را خیلی خوب می دانم

because I'm John.

زیرا من جان (John) هستم.

And this is, today,

امروز، در اینجا،

the first time in any sort of public setting

برای اولین بار، در یک محیط عمومی

I've ever acknowledged

من اعتراف می کنم

the journey that I have been on.

به چیزی که بر من گذشته است

But after having lost a beloved teacher in 2006

اما پس از ، از دست دادن یک معلم دوست داشتی در سال ٢۰۰٦

and a good friend last year to suicide,

و یک دوست در سال گذشته به دلیل خودکشی،

and sitting last year at TEDActive,

و نشستن در سالن تد در سال گذشته،

I knew that I needed to step out of my silence

من دانستم که من باید سکوت خود را بشکنم

and past my taboos

و از تابوی خود بگذرم

to talk about an idea worth spreading --

و درباره این ایده که ارزش پراکنده شدن دارد، گفتگو کنم.--

and that is that people

و این برای افرادیست

who have made the difficult choice

که گزینه دشواری را برگزیده بودند

to come back to life

و برای به زندگی برگشتن

need more resources and need our help.

نیاز به منابع بیشتر و کمک ما دارند.

As the Trevor Project says, it gets better.

همانطور که پروژه تروور (Trevor Project) می گوید، این بهتر میشود.

It gets way better.

این راه بهتری میشود

And I'm choosing to come out

امروز من برگزیدم که

of a totally different kind of closet today

از گنجه ای کاملا" متفاوت بیرون آیم

to encourage you, to urge you,

که شما را تشویق کنم، شما را وا دارم،

that if you are someone

که اگر شما کسانی هستید

who has contemplated or attempted suicide,

که (به خودکشی) فکرکردیده اید و یا اقدام به خودکشی کردید ه اید،

or you know somebody who has,

و یا کسانی را می شناسید که اقدام کرده اند،

talk about it; get help.

درباره آن صحبت کنید، و کمک بگیرید.

It's a conversation worth having

این گفتگوییست که ارزش دارد

and an idea worth spreading.

و ایده ای که ارزش پراکنه شدن دارد.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)