Alison Killing: There’s a better way to die, and architecture can help

Vertaald door: Dick Stada Nagekeken door: Els De Keyser

I'd like to tell you a story about death and architecture.

Ik wil je een verhaal vertellen over de dood en architectuur.

A hundred years ago, we tended to die of infectious diseases like pneumonia,

100 jaar geleden gingen we meestal dood aan infectieziekten als longontsteking,

that, if they took hold, would take us away quite quickly.

die ons vlot wegnamen, als ze aanhielden.

We tended to die at home, in our own beds, looked after by family,

We gingen thuis dood, in ons eigen bed, verzorgd door familie.

although that was the default option

Dat was de normale gang van zaken,

because a lot of people lacked access to medical care.

omdat weinig mensen toegang hadden tot medische zorg.

And then in the 20th century a lot of things changed.

Maar in de twintigste eeuw veranderde er veel.

We developed new medicines like penicillin

We ontwikkelden medicijnen als penicilline,

so we could treat those infectious diseases.

waarmee we infectieziekten konden genezen.

New medical technologies like x-ray machines were invented.

Nieuwe medische technologieën als röntgenapparaten werden uitgevonden.

And because they were so big and expensive,

En omdat die zo groot en duur waren,

we needed large, centralized buildings to keep them in,

moesten ze in grote, gecentraliseerde gebouwen staan.

and they became our modern hospitals.

Dat werden onze moderne ziekenhuizen.

After the Second World War,

Na de Tweede Wereldoorlog

a lot of countries set up universal healthcare systems

zetten veel landen algemene gezondheidszorg op,

so that everyone who needed treatment could get it.

zodat iedereen behandeld kon worden.

The result was that lifespans extended from about 45 at the start of the century

De levensverwachting steeg van 45 jaar aan het begin van de eeuw,

to almost double that today.

naar bijna het dubbele vandaag de dag.

The 20th century was this time of huge optimism about what science could offer,

In de 20ste eeuw was men optimistisch over wat de wetenschap kon bieden,

but with all of the focus on life, death was forgotten,

maar men richtte zich alleen op het leven en niet op de dood,

even as our approach to death changed dramatically.

ondanks onze veranderende aanpak van de dood.

Now, I'm an architect,

Ik ben architect,

and for the past year and a half I've been looking at these changes

en ik heb de laatste anderhalf jaar deze veranderingen bekeken

en wat ze betekenen voor architectuur in relatie tot de dood.

and at what they mean for architecture related to death and dying.

We now tend to die of cancer and heart disease,

Tegenwoordig gaan we meestal dood aan kanker of hartaandoeningen.

and what that means is that many of us will have a long period of chronic illness

Velen zullen dus langer chronisch ziek zijn

at the end of our lives.

aan het einde van ons leven.

During that period,

Tijdens die periode

we'll likely spend a lot of time in hospitals and hospices and care homes.

zullen we veel tijd in ziekenhuizen, hospices en zorginstellingen doorbrengen.

Now, we've all been in a modern hospital.

Iedereen is weleens in een ziekenhuis geweest.

You know those fluorescent lights and the endless corridors

Je kent die tl-lampen wel en die eindeloze gangen

and those rows of uncomfortable chairs.

en die rijen ongemakkelijke stoelen.

Hospital architecture has earned its bad reputation.

Ziekenhuisarchitectuur heeft haar slechte reputatie verdiend.

But the surprising thing is, it wasn't always like this.

Maar dat was gek genoeg niet altijd zo.

This is L'Ospedale degli Innocenti, built in 1419 by Brunelleschi,

Dit is l'Ospendale degli Innocenti, gebouwd in 1419 door Brunelleschi,

who was one of the most famous and influential architects of his time.

een van de beroemdste en invloedrijkste architecten van die tijd.

And when I look at this building and then think about hospitals today,

Als ik naar dit gebouw kijk, en bedenk hoe ziekenhuizen er nu uitzien,

what amazes me is this building's ambition.

ben ik verbaasd over de ambitie van dit gebouw.

It's just a really great building.

Het is echt een geweldig gebouw.

It has these courtyards in the middle

Met die binnenplaatsen,

so that all of the rooms have daylight and fresh air,

zodat alle kamers daglicht en frisse lucht hebben.

and the rooms are big and they have high ceilings,

Met grote kamers en hoge plafonds,

so they just feel more comfortable to be in.

waardoor het prettiger is om in te verblijven.

And it's also beautiful.

En het is ook nog mooi.

Somehow, we've forgotten that that's even possible for a hospital.

We waren vergeten dat zoiets ook nog bij een ziekenhuis kan.

Now, if we want better buildings for dying, then we have to talk about it,

Voor betere gebouwen voor het overlijden, moeten we erover praten,

but because we find the subject of death uncomfortable,

maar omdat we het onderwerp dood ongemakkelijk vinden,

we don't talk about it,

hebben we het er niet over,

and we don't question how we as a society approach death.

en vragen ons niet af hoe we als samenleving de dood benaderen.

One of the things that surprised me most in my research, though,

Ik was tijdens mijn onderzoek het meest verbaasd

is how changeable attitudes actually are.

over hoe veranderlijk houdingen zijn.

This is the first crematorium in the U.K.,

Dit is het eerste crematorium in Engeland,

which was built in Woking in the 1870s.

dat in 1870 in Woking werd gebouwd.

And when this was first built, there were protests in the local village.

Toen de bouw begon, werd er geprotesteerd in het dorp.

Cremation wasn't socially acceptable, and 99.8 percent of people got buried.

Cremeren werd niet algemeen geaccepteerd.

99,8 procent van de mensen werd begraven.

And yet, only a hundred years later, three quarters of us get cremated.

En nu, maar een eeuw later, wordt driekwart gecremeerd.

People are actually really open to changing things

Mensen staan best open om dingen te veranderen

als ze de kans krijgen erover te praten.

if they're given the chance to talk about them.

So this conversation about death and architecture

Dit gesprek over architectuur en de dood

was what I wanted to start when I did my first exhibition on it

was wat ik wilde opstarten tijdens mijn eerste tentoonstelling,

in Venice in June, which was called "Death in Venice."

in Venetië, in juni, die "Dood in Venetië" heette.

It was designed to be quite playful

Het was speels ontworpen

so that people would literally engage with it.

zodat de mensen er letterlijk mee bezig zouden zijn.

This is one of our exhibits, which is an interactive map of London

Dit is een van de opstellingen, een interactieve kaart van Londen

that shows just how much of the real estate in the city

die laat zien hoeveel van de gebouwen in de stad

is given over to death and dying,

gaan over dood en doodgaan.

and as you wave your hand across the map,

Als je je hand over de kaart beweegt,

the name of that piece of real estate, the building or cemetery, is revealed.

verschijnen de namen van de gebouwen en begraafplaatsen.

Another of our exhibits was a series of postcards

Een andere opstelling was een serie ansichtkaarten

that people could take away with them.

die mensen konden meenemen.

And they showed people's homes and hospitals

Er stonden woningen en ziekenhuizen op

and cemeteries and mortuaries,

en begraafplaatsen en mortuaria.

and they tell the story of the different spaces

Ze vertellen het verhaal van verschillende ruimtes

that we pass through on either side of death.

waar we doorheen gaan, aan beide kanten van de dood.

We wanted to show that where we die

We wilden laten zien dat de plek waar we doodgaan

is a key part of how we die.

belangrijk is voor hoe we doodgaan.

Now, the strangest thing was the way that visitors reacted to the exhibition,

Het gekst waren de reacties van de bezoekers aan de expositie,

especially the audio-visual works.

vooral bij de audio-visuele onderdelen.

We had people dancing and running and jumping

Mensen dansten, renden en sprongen

as they tried to activate the exhibits in different ways,

om de opstellingen op verschillende manieren op te starten,

and at a certain point they would kind of stop

en op een bepaald moment stopten ze min of meer.

and remember that they were in an exhibition about death,

Ze beseften dat ze bij een expositie waren over de dood.

and that maybe that's not how you're supposed to act.

Ze bedachten dat ze zich anders moesten gedragen.

But actually, I would question whether there is one way

Maar eigenlijk vraag ik me af of er een manier is

that you're supposed to act around death,

om je te gedragen rond de dood.

and if there's not, I'd ask you to think about what you think a good death is,

En als die er niet is, wil ik je vragen wat je een goede dood vindt,

and what you think that architecture that supports a good death might be like,

en hoe architectuur eruit moet zien, die een goede dood ondersteunt.

and mightn't it be a little less like this and a little more like this?

Zou het niet iets minder zó moeten zijn,

en iets meer zó?

Thank you.

Dank je wel.

(Applause)

(Applaus)