Alison Killing: There’s a better way to die, and architecture can help

Translator: Rawee Ma Reviewer: Chatthip Chaichakan

I'd like to tell you a story about death and architecture.

ฉันอยากจะเล่าเรื่อง ความตายกับสถาปัตยกรรม

A hundred years ago, we tended to die of infectious diseases like pneumonia,

100 ปีก่อน ผู้คนตายด้วยโรคติดเชื้อ เช่น โรคปอดบวม

that, if they took hold, would take us away quite quickly.

ซึ่งถ้าเมื่อติดเชื้อไปแล้ว สามารถฆ่าเราตายได้อย่างรวดเร็ว

We tended to die at home, in our own beds, looked after by family,

เรามักจะเสียชีวิตที่บ้าน ในเตียงเราเอง โดยมีครอบครัวคอยดูแล

although that was the default option

แม้ว่าจะเป็นทางเลือกที่จำยอม

because a lot of people lacked access to medical care.

เพราะผู้คนส่วนใหญ่ไม่สามารถเข้าถึง บริการทางการแพทย์ได้

And then in the 20th century a lot of things changed.

และแล้วในศตวรรษที่ 20 หลายสิ่งหลายอย่างได้เปลี่ยนไป

We developed new medicines like penicillin

เราได้คิดค้นยาใหม่ ๆ อย่างเพนนิซิลิน

so we could treat those infectious diseases.

เราจึงสามารถรักษาโรคติดเชื้อเหล่านั้นได้

New medical technologies like x-ray machines were invented.

เทคโนโลยีทางการแพทย์สมัยใหม่ อย่างเครื่องเอ็กซเรย์ก็ได้ถูกคิดค้นขึ้น

And because they were so big and expensive,

และด้วยเหตุที่มันมีขนาดใหญ่และราคาแพง

we needed large, centralized buildings to keep them in,

เราจึงจำเป็นต้องใช้ตึกขนาดใหญ่ เพื่อใช้ติดตั้งพวกมัน

and they became our modern hospitals.

ตึกเหล่านั้นกลายมาเป็นโรงพยาบาลสมัยใหม่

After the Second World War,

หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2

a lot of countries set up universal healthcare systems

หลายๆ ประเทศเริ่มมี ระบบดูแลสุขภาพแบบถ้วนหน้า

so that everyone who needed treatment could get it.

ทำให้ทุกคนที่จำเป็นต้องได้รับการรักษา สามารถเข้าถึงได้

The result was that lifespans extended from about 45 at the start of the century

ด้วยเหตุผลนี้ทำให้ช่วงชีวิตคนที่เฉลี่ย 45 ปี ตอนเริ่มต้นศตวรรษนี้

to almost double that today.

เพิ่มเกือบเป็น 2 เท่าในปัจจุบัน

The 20th century was this time of huge optimism about what science could offer,

ศตวรรษที่ 20 เป็นช่วงเวลาแห่งการมองโลกในแง่ดีว่า วิทยาศาสตร์ให้อะไรกับเราได้บ้าง

but with all of the focus on life, death was forgotten,

แต่ท่ามกลางจุดเน้นทั้งหลายว่าด้วยชีวิต ความตายกลับถูกหลงลืมไป

even as our approach to death changed dramatically.

แม้ว่าการมองความตายของ พวกเรา ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว

Now, I'm an architect,

เอาล่ะ ฉันเป็นสถาปนิกค่ะ

and for the past year and a half I've been looking at these changes

และเป็นเวลาปีครึ่งแล้ว ที่ฉันได้เฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้

and at what they mean for architecture related to death and dying.

และมองว่า มันมีความหมายอย่างไรต่อสถาปัตยกรรม ที่เกี่ยวข้องกับความตายและการรอความตาย

We now tend to die of cancer and heart disease,

คนเราตอนนี้มีแนวโน้มตายด้วย โรคมะเร็งกับโรคหัวใจ

and what that means is that many of us will have a long period of chronic illness

และนั่นหมายความว่าพวกเราส่วนใหญ่ต้อง ใช้เวลาอันยาวนานกับความเจ็บป่วยเรื้อรัง

at the end of our lives.

ในช่วงสุดท้ายของชีวิตเรา

During that period,

ในช่วงเวลานั้น

we'll likely spend a lot of time in hospitals and hospices and care homes.

เราต้องใช้เวลาอันยาวนานในโรงพยาบาล สถานพักฟื้น หรือบ้านพักดูแล

Now, we've all been in a modern hospital.

ตอนนี้ เราต่างเคยเข้าไปในโรงพยาบาลสมัยใหม่

You know those fluorescent lights and the endless corridors

คุณจะพบเห็นแสงจากหลอดไฟ และทางเดินที่ทอดยาวไม่สิ้นสุด

and those rows of uncomfortable chairs.

และแถวนั่งของเก้าอี้ที่นั่งไม่สบายเลย

Hospital architecture has earned its bad reputation.

สถาปัตยกรรมของโรงพยาบาลขึ้นชื่อในทางไม่ดี

But the surprising thing is, it wasn't always like this.

แต่เรื่องที่น่าประหลาดใจคือ ไม่ใช่ทุกโรงพยาบาลจะเป็นแบบนั้น

This is L'Ospedale degli Innocenti, built in 1419 by Brunelleschi,

นี่คือ ลอสปิเดลี เดลิ อินนอเช็นติ ที่สร้างในปี 1419 โดย บรูเนเลสกิ

who was one of the most famous and influential architects of his time.

หนึ่งในสถาปนิกที่มีชื่อเสียงและได้รับ การยอมรับมากที่สุดในเวลานั้น

And when I look at this building and then think about hospitals today,

และตอนที่ฉันมองอาคารนี้แล้วลองคิด เปรียบเทียบกับโรงพยาบาลทุกวันนี้

what amazes me is this building's ambition.

สิ่งที่ทำให้ฉันทึ่งคือ ความมุ่งมั่นฝันใฝ่ของอาคารนี้

It's just a really great building.

มันเป็นอาคารที่ยิ่งใหญ่จริงๆ

It has these courtyards in the middle

มันมีที่เปิดโล่งตรงกลางนี้

so that all of the rooms have daylight and fresh air,

ทำให้ทุกห้องได้รับแสงแดดและอากาศบริสุทธิ์

and the rooms are big and they have high ceilings,

ห้องก็ใหญ่และมีเพดานสูง

so they just feel more comfortable to be in.

ทำให้คนไข้รู้สึกสะดวกสบายใจ ที่จะเข้ารักษาตัว

And it's also beautiful.

และมันก็สวยงามมากด้วย

Somehow, we've forgotten that that's even possible for a hospital.

ไม่รู้ยังไงนะคะ เราได้ลืมไปแล้วว่าสิ่งเหล่านี้ เกิดขึ้นได้กับโรงพยาบาล

Now, if we want better buildings for dying, then we have to talk about it,

ทีนี้ ถ้าเราต้องการมีอาคารที่ดีกว่าสำหรับรอการตาย เราก็จะต้องพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้

but because we find the subject of death uncomfortable,

แต่เพราะเรารู้สึกว่า การพูดเรื่องความตาย ทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจ

we don't talk about it,

เราจึงไม่พูดถึงเรื่องนี้

and we don't question how we as a society approach death.

และเราไม่เคยตั้งคำถามว่า เราในฐานะสังคมหนึ่งมองความตายอย่างไร

One of the things that surprised me most in my research, though,

ทว่า ในงานวิจัยของฉัน สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจมากที่สุด

is how changeable attitudes actually are.

คือ ความเป็นไปได้ในการเปลี่ยนแปลงทัศนคติเหล่านั้น

This is the first crematorium in the U.K.,

นี่คือที่เผาศพแห่งแรกในอังกฤษ

which was built in Woking in the 1870s.

ที่ถูกสร้างขึ้นที่โวกกิ้งในทศวรรษ 1870

And when this was first built, there were protests in the local village.

และตอนที่ที่นี่ถูกสร้างขึ้นช่วงแรกๆ มีการประท้วงเกิดขึ้นในหมู่บ้านรอบๆ

Cremation wasn't socially acceptable, and 99.8 percent of people got buried.

สังคมตอนนั้นไม่ยอมรับเรื่องการเผาศพ และ 99.8 % ของคนจะถูกฝัง

And yet, only a hundred years later, three quarters of us get cremated.

และแล้วอีก 100 ปีต่อมา 3 ใน 4 ของเรานำศพไปเผาแทน

People are actually really open to changing things

ผู้คนต่างยอมรับเปิดใจกับการเปลี่ยนแปลง

if they're given the chance to talk about them.

ถ้าพวกเขามีโอกาส ได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้

So this conversation about death and architecture

ดังนั้น บทสนทนานี้ที่ว่าด้วยเรื่อง ความตายกับสถาปัตยกรรม

was what I wanted to start when I did my first exhibition on it

คือ สิ่งที่ฉันต้องการจะเริ่มมันขึ้น ในการจัดนิทรรศการครั้งแรกของฉัน

in Venice in June, which was called "Death in Venice."

ในเวนิซ ในเดือนมิถุนายน ชื่อของงานชิ้นนี้ คือ "มรณกรรมในเวนิซ"

It was designed to be quite playful

มันถูกออกแบบให้ดูน่าเล่น

so that people would literally engage with it.

เพื่อให้คนอยากเข้าชมและมีส่วนร่วม

This is one of our exhibits, which is an interactive map of London

นี่เป็นหนึ่งในนิทรรศการของเรา เป็นแผนที่ในลอนดอนแบบโต้ตอบได้ (interactive)

that shows just how much of the real estate in the city

แสดงให้เห็นว่ามีสิ่งปลูกสร้างในมหานคร มากมายเพียงไร

is given over to death and dying,

ที่เกี่ยวข้องกับความตายและการรอความตาย

and as you wave your hand across the map,

และในขณะที่คุณโบกมือไปมาหน้าแผนที่

the name of that piece of real estate, the building or cemetery, is revealed.

ชื่อของโครงการ หมู่บ้าน อาคาร หรือสุสาน ก็ปรากฏขึ้น

Another of our exhibits was a series of postcards

งานอีกชิ้นจากนิทรรศการของเราคือชุดโปสการ์ด

that people could take away with them.

ที่ผู้คนสามารถหยิบกลับบ้านไปได้เลย

And they showed people's homes and hospitals

โปสการ์ดเหล่านี้แสดงถึงรูปบ้าน โรงพยาบาล

and cemeteries and mortuaries,

สุสานและที่เก็บศพในหลายแห่ง

and they tell the story of the different spaces

รูปภาพในโปสการ์ดบอกเล่าเรืองราว ของสถานที่ต่าง ๆ

that we pass through on either side of death.

ที่เราเดินผ่านบนสองฝั่งของความตาย

We wanted to show that where we die

เราต้องการแสดงให้เห็นว่า ที่ที่พวกเราตาย

is a key part of how we die.

เป็นส่วนสำคัญของการที่เราจะตายอย่างไร

Now, the strangest thing was the way that visitors reacted to the exhibition,

ทีนี้ เรื่องที่แปลกที่สุด คือ ปฏิกิริยาที่ ผู้มาเยี่ยมชมมีต่อกับงานนิทรรศการนี้

especially the audio-visual works.

โดยเฉพาะสื่อโสตทัศน์ที่มีในงาน

We had people dancing and running and jumping

เราเจอคนเต้น วิ่ง กระโดดโลดเต้น

as they tried to activate the exhibits in different ways,

ในตอนที่พวกเขาพยายามจะเล่นกับสื่อทั้งหลาย ในงานนิทรรศการด้วยวิธีที่แตกต่างกันไป

and at a certain point they would kind of stop

และเมื่อถึงจุดหนึ่ง พวกเขาก็จะหยุด

and remember that they were in an exhibition about death,

และนึกได้ว่าพวกเขาอยู่ ในงานนิทรรศการเกี่ยวกับความตาย

and that maybe that's not how you're supposed to act.

และนั่นอาจไม่ใช่สิ่งที่คุณควรจะแสดงออกมา

But actually, I would question whether there is one way

แต่ที่จริงเเล้ว ฉันกลับตั้งคำถามว่า มีทางเลือกเพียงทางเดียวอย่างนั้นหรือ

that you're supposed to act around death,

ที่คุณควรจะแสดงออกเกี่ยวกับความตาย

and if there's not, I'd ask you to think about what you think a good death is,

และถ้าหากว่าไม่ ฉันอยากจะถามคุณให้คิดว่า การตายที่ดีที่คุณคิดเป็นอย่างไร

and what you think that architecture that supports a good death might be like,

และคุณคิดว่าสถาปัตยกรรม ที่สนับสนุนการตายที่ดี ควรจะเป็นอย่างไร

and mightn't it be a little less like this and a little more like this?

มันน่าจะดูเหมือนแบบนี้น้อยลงสักนิด และดูเหมือนแบบนี้มากขึ้นสักหน่อยใช่ไหม

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)