Alison Killing: There’s a better way to die, and architecture can help

آلیسون کیلینگ: راهی بهتر برای مردن وجود دارد، و معماری می‌تواند کمکمان کند

Translator: Mohammad Reza Minoosepehr Reviewer: soheila Jafari

I'd like to tell you a story about death and architecture.

میخوام داستانی براتون بگم درباره مرگ و معماری.

A hundred years ago, we tended to die of infectious diseases like pneumonia,

تا صدسال پیش افراد اغلب در اثر بیماری های عفونی می مردن،

that, if they took hold, would take us away quite quickly.

مثل ذات الریه که اگر کسی می گرفت سریعا میمرد.

We tended to die at home, in our own beds, looked after by family,

افراد اغلب در کنار خانواده خود در منزل در بستر بیماری می مردند.

although that was the default option

این نوع مردن خیلی عمومی بود

because a lot of people lacked access to medical care.

چون دسترسی به مراقبت های پزشکی برای همه میسر نبود.

And then in the 20th century a lot of things changed.

در قرن بیستم،خیلی چیزها تغییر کرد.

We developed new medicines like penicillin

بشر پنیسلین را درست کرد

so we could treat those infectious diseases.

که درمان کننده بیماری های عفونی بود.

New medical technologies like x-ray machines were invented.

فناوری پزشکی جدید ابداع شد. مانند دستگاه رادیوگرافی.

And because they were so big and expensive,

از آنجا که این وسایل اغلب بزرگ و گران قیمت بودن

we needed large, centralized buildings to keep them in,

برای نگهداری آنها مکانهای بزرگتری نیاز بود

and they became our modern hospitals.

که همان بیمارستانهای مدرن امروزی هستن.

After the Second World War,

بعد از جنگ جهانی دوم

a lot of countries set up universal healthcare systems

اکثر کشورها سیستم درمان جهانی ایجاد کردن

so that everyone who needed treatment could get it.

که در دسترس همگان بود.

The result was that lifespans extended from about 45 at the start of the century

در نتیجه طول عمر افراد از ۴۵ سال در ابتدای قرن

to almost double that today.

تا به امروز تقریبا دو برابر شده است.

The 20th century was this time of huge optimism about what science could offer,

قرن بیستم، دوران نگرشهای خوش بینانه به خدمات علم بود

but with all of the focus on life, death was forgotten,

اما در این تکیه زیاد علم بر زندگی - با وجود فراموش شدن مرگ-

even as our approach to death changed dramatically.

شیوه های مردن به تدریج تغییر کردند.

Now, I'm an architect,

من یک معمارم.

and for the past year and a half I've been looking at these changes

در طول یک سال و نیم گذشته، این تغییرات رو دنبال کردم.

and at what they mean for architecture related to death and dying.

تلاش کردم تا معنی و رابطه مرگ رو با معماری پیدا کنم.

We now tend to die of cancer and heart disease,

حالا ما اغلب در اثر سرطان یا سکته قلبی می میریم.

and what that means is that many of us will have a long period of chronic illness

این بدین معنی است که اکثر افراد در آخر عمر به مدت طولانی

at the end of our lives.

درگیر بیماری های مزمن هستن.

During that period,

در طول این مدت

we'll likely spend a lot of time in hospitals and hospices and care homes.

زمان زیادی رو در بیمارستانها و یا مراکز مراقبت درمانی می گذرانیم.

Now, we've all been in a modern hospital.

همه ما بیمارستانهای مدرن رو تجربه کردیم

You know those fluorescent lights and the endless corridors

همه با این ردیف لامپ های مهتابی و راهرو های بی انتها

and those rows of uncomfortable chairs.

و این صندلی های نامساعد آشنا هستن.

Hospital architecture has earned its bad reputation.

معماری بیمارستانها شهرت خوبی نداره.

But the surprising thing is, it wasn't always like this.

اما نکته جالب اینه که اینها همیشه اینجوری نبودن.

This is L'Ospedale degli Innocenti, built in 1419 by Brunelleschi,

اینجا مرکز درمانی لواسپیدل است ساخت برونولسکی در سال ۱۴۱۹

who was one of the most famous and influential architects of his time.

که یکی از مشهورترین و تاثیر گذارترین معماری های زمان خودش بوده.

And when I look at this building and then think about hospitals today,

وقتی این رو با بیمارستانهای امروز مقایسه کردم

what amazes me is this building's ambition.

چیزی که برام جالب بود نگاه عمیق در ساخت بنا بود.

It's just a really great building.

بنای واقعا محشری است.

It has these courtyards in the middle

یک حیاط بزرگ در وسط هست

so that all of the rooms have daylight and fresh air,

اینجوری اطاق ها می تونن نور و هوای تمیز داشته باشن.

and the rooms are big and they have high ceilings,

اطاق های بزرگ با سقف های بلند،

so they just feel more comfortable to be in.

که احساس راحت بودن رو به آدم میده.

And it's also beautiful.

خیلی هم زیبا هستن.

Somehow, we've forgotten that that's even possible for a hospital.

امروز فراموش کردیم که میشه بیمارستان ها رو این شکلی هم ساخت.

Now, if we want better buildings for dying, then we have to talk about it,

اگر ساختمانی می حواهید که در آن بهتر بمیرید پس باید در این مورد صحبت کنیم

but because we find the subject of death uncomfortable,

ولی چون موضوع مرگ رو مناسب نمی دونیم،

we don't talk about it,

معمولا دربارش صحبت نمی کنیم،

and we don't question how we as a society approach death.

اصلا از خودمون نمی پرسیم رویکرد امروز جامعه به مرگ چیست.

One of the things that surprised me most in my research, though,

یه مورد جالب که در حین تحقیقات متوجه شدم

is how changeable attitudes actually are.

شکل واقعی این تغییرات بود.

This is the first crematorium in the U.K.,

این اولین کوره مرده سوزی در بریتانیاست،

which was built in Woking in the 1870s.

که در دهه ۱۸۷۰ میلادی فعال بوده.

And when this was first built, there were protests in the local village.

وقتی این بنا ساخته شد، در روستاها تظاهراتی شکل گرفت.

Cremation wasn't socially acceptable, and 99.8 percent of people got buried.

تقریبا ۹۹.۸ درصد از افراد دفن می شدن و سوزاندن اجساد قابل قبول نبود.

And yet, only a hundred years later, three quarters of us get cremated.

اما صد سال بعد، سه چهارم افراد سوزانده می شدند.

People are actually really open to changing things

اگر به افراد فرصت صحبت درباره موضوعات را بدیم،

if they're given the chance to talk about them.

در برابر تغییرات سرسختی نمی کنن.

So this conversation about death and architecture

این صحبت درباره مرگ و معماری

was what I wanted to start when I did my first exhibition on it

چیزی است که از زمان اولین نمایشگاهم شروع کردم.

in Venice in June, which was called "Death in Venice."

نمایشگاهی در ونیز ، به نام" مرگ در ونیز"

It was designed to be quite playful

طراحیه سرگرم کننده ای داشت.

so that people would literally engage with it.

برای همین تونست با مردم ارتباط برقرار کنه.

This is one of our exhibits, which is an interactive map of London

این یکی از نمایشگاه هاست، یک نقشه متحرک از لندنه

that shows just how much of the real estate in the city

که نشون میده چه مقدار از بناهای شهر

is given over to death and dying,

در ارتباط با مرگ و مردن هستن.

and as you wave your hand across the map,

وقتی دستتان را روی سطح نقشه تکون بدید

the name of that piece of real estate, the building or cemetery, is revealed.

اسم این اماکن، یا فبرستانها نمایان میشه.

Another of our exhibits was a series of postcards

نمایشگاه بعدی ، یه سری کارت پستال بود

that people could take away with them.

که افراد می تونستن با خودشون ببرن.

And they showed people's homes and hospitals

عکس خانه ها، بیمارستانها

and cemeteries and mortuaries,

قبرستانها و آرامگاه هایی بود

and they tell the story of the different spaces

که بازگو کننده داستان ما

that we pass through on either side of death.

از رویارویی با مرگ در مکانهای مختلف بودن.

We wanted to show that where we die

می خواستیم نشون بدیم که جایی که می میریم،

is a key part of how we die.

نقش اساسی در چگونگی مردن ما داره.

Now, the strangest thing was the way that visitors reacted to the exhibition,

جالب ترین قسمت، نحوه واکنش بازدیدکننده ها بود،

especially the audio-visual works.

مخصوصا در بخش کارهای صوتی تصویری.

We had people dancing and running and jumping

برای ایجاد حس تعامل با نمایشگاه کارای مختلفی می کردن.

as they tried to activate the exhibits in different ways,

مثلا بعضی ها می پریدن، یا می دویدن یا می رقصیدند.

and at a certain point they would kind of stop

و یه جایی یک دفعه می ایستادن

and remember that they were in an exhibition about death,

و یادشون می اومد که این نمایشگاه درباره مرگه،

and that maybe that's not how you're supposed to act.

و احتمالا این حرکات مناسب این نمایشگاه نیست.

But actually, I would question whether there is one way

اما من ازشون پرسیدم

that you're supposed to act around death,

"راهی برای تعامل با مرگ هست؟"

and if there's not, I'd ask you to think about what you think a good death is,

اگه نه ازشون می خواستم به این فکر کنن که مشخصه یک مرگ خوب چیه؟

and what you think that architecture that supports a good death might be like,

و این بنایی که در ارتباط با این مرگه باید چه شکلی باشه؟

and mightn't it be a little less like this and a little more like this?

آیا نباید کمتر شبیه این باشه

و بیشتر این شکلی باشه.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)