Alison Killing: There’s a better way to die, and architecture can help

Μετάφραση: Christina Pefani Επιμέλεια: Lucas Kaimaras

I'd like to tell you a story about death and architecture.

Θα ήθελα να σας πω μια ιστορία για τον θάνατο και την αρχιτεκτονική.

A hundred years ago, we tended to die of infectious diseases like pneumonia,

Πριν από 100 χρόνια πεθαίναμε κυρίως από μολυσματικές ασθένειες όπως η πνευμονία,

that, if they took hold, would take us away quite quickly.

αν αρρωσταίναμε απ' αυτές, αποδημούσαμε πολύ γρήγορα.

We tended to die at home, in our own beds, looked after by family,

Συνήθως πεθαίναμε στο σπίτι, στο κρεβάτι μας, με τους δικούς μας,

although that was the default option

αν και αυτή ήταν η δεδομένη επιλογή,

because a lot of people lacked access to medical care.

αφού πολλοί δεν είχαν πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη.

And then in the 20th century a lot of things changed.

Ξαφνικά, στον 20ο αιώνα, πολλά άλλαξαν.

We developed new medicines like penicillin

Ανακαλύψαμε νέα φάρμακα όπως την πενικιλλίνη

so we could treat those infectious diseases.

και μπορέσαμε να θεραπεύσουμε τις λοιμώδεις ασθένειες.

New medical technologies like x-ray machines were invented.

Αναπτύχθηκαν νέες τεχνολογίες, όπως τα ακτινολογικά μηχανήματα.

And because they were so big and expensive,

Και καθώς αυτά ήταν μεγάλα κι ακριβά,

we needed large, centralized buildings to keep them in,

χρειαστήκαμε μεγάλα κτίρια σε κεντρικό σημείο για να τα στεγάσουμε,

and they became our modern hospitals.

τα οποία και έγιναν τα σύγχρονα νοσοκομεία μας.

After the Second World War,

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο,

a lot of countries set up universal healthcare systems

πολλές χώρες καθιέρωσαν εθνικό σύστημα υγείας,

so that everyone who needed treatment could get it.

ώστε όλοι να έχουν πρόσβαση σε θεραπείες.

The result was that lifespans extended from about 45 at the start of the century

Αποτέλεσμα ήταν το προσδόκιμο ζωής, από τα 45 που ήταν στην αρχή του αιώνα,

to almost double that today.

σήμερα σχεδόν να έχει διπλασιαστεί.

The 20th century was this time of huge optimism about what science could offer,

Ο 20ος αιώνας ήταν εποχή αισιοδοξίας σε σχέση με την προσφορά της επιστήμης,

but with all of the focus on life, death was forgotten,

αλλά, με τόση επικέντρωση στη ζωή, ο θάνατος ξεχάστηκε,

even as our approach to death changed dramatically.

με την προσέγγισή μας ν' αλλάζει ραγδαία.

Now, I'm an architect,

Ως αρχιτέκτονας,

and for the past year and a half I've been looking at these changes

τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μελετάω αυτές τις αλλαγές

and at what they mean for architecture related to death and dying.

και την επίδρασή τους στην αρχιτεκτονική την συναφή με τον θάνατο.

We now tend to die of cancer and heart disease,

Πλέον πεθαίνουμε από καρκίνο και καρδιακές νόσους,

and what that means is that many of us will have a long period of chronic illness

κι αυτό σημαίνει πως πολλοί από εμάς θα περάσουμε μια χρόνια ασθένεια

at the end of our lives.

στο τέλος της ζωής μας.

During that period,

Την περίοδο αυτή,

we'll likely spend a lot of time in hospitals and hospices and care homes.

προβλέπεται να περάσουμε πολύ χρόνο σε νοσοκομεία, ιδρύματα και κλινικές.

Now, we've all been in a modern hospital.

Όλοι έχουμε βρεθεί σε σύγχρονα νοσοκομεία,

You know those fluorescent lights and the endless corridors

με τα φώτα φθορίου και τους ατέλειωτους διαδρόμους

and those rows of uncomfortable chairs.

και τις σειρές με τις άβολες καρέκλες τους.

Hospital architecture has earned its bad reputation.

Η αρχιτεκτονική των νοσοκομείων έχει κερδίσει επάξια την κακή της φήμη.

But the surprising thing is, it wasn't always like this.

Αυτό όμως που προκαλεί έκπληξη είναι ότι δεν ήταν πάντα έτσι.

This is L'Ospedale degli Innocenti, built in 1419 by Brunelleschi,

Αυτό είναι το Οσπεντάλε ντέλι Ινοτσέντι, χτίστηκε το 1419 από τον Μπρουνελέσκι,

who was one of the most famous and influential architects of his time.

έναν από τους πιο διάσημους και πρωτοπόρους αρχιτέκτονες της εποχής του.

And when I look at this building and then think about hospitals today,

Όταν κοιτάζω αυτό το κτίριο και σκέφτομαι τα σημερινά νοσοκομεία,

what amazes me is this building's ambition.

αυτό που με συνεπαίρνει είναι η φιλοδοξία αυτού του κτιρίου.

It's just a really great building.

Είναι ένα πραγματικά υπέροχο κτίριο.

It has these courtyards in the middle

Έχει αυλές στο κέντρο,

so that all of the rooms have daylight and fresh air,

ώστε όλα τα δωμάτια να έχουν φυσικό φως και αέρα,

and the rooms are big and they have high ceilings,

και τα δωμάτια είναι μεγάλα και ψηλοτάβανα

so they just feel more comfortable to be in.

για να δίνουν την αίσθηση της άνεσης.

And it's also beautiful.

Άσε που είναι και όμορφο.

Somehow, we've forgotten that that's even possible for a hospital.

Κάπου ξεχάσαμε ότι αυτό θα μπορούσε να ισχύει για ένα νοσοκομείο.

Now, if we want better buildings for dying, then we have to talk about it,

Αν θέλουμε τα κτίρια όπου θα πεθάνουμε να είναι καλύτερα, ας το συζητήσουμε,

but because we find the subject of death uncomfortable,

αλλά, νιώθοντας άβολα με το θέμα του θανάτου,

we don't talk about it,

δεν μιλάμε γι' αυτό,

and we don't question how we as a society approach death.

ούτε αμφισβητούμε την προσέγγιση της κοινωνίας προς τον θάνατο.

One of the things that surprised me most in my research, though,

Ωστόσο, αυτό που κατά την έρευνά μου με εξέπληξε περισσότερο,

is how changeable attitudes actually are.

είναι το πόσο εύκολα αλλάζουν οι διάφορες απόψεις.

This is the first crematorium in the U.K.,

Εδώ είναι το πρώτο κρεματόριο στο Ηνωμένο Βασίλειο,

which was built in Woking in the 1870s.

που χτίστηκε στο Γουόκινγκ την δεκαετία του 1870.

And when this was first built, there were protests in the local village.

Όταν πρωτοχτίστηκε, υπήρχαν αντιδράσεις στο κοντινό χωριό.

Cremation wasn't socially acceptable, and 99.8 percent of people got buried.

Η αποτέφρωση δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτή, με την ταφή να είναι στο 99,8%.

And yet, only a hundred years later, three quarters of us get cremated.

Κι όμως, μόλις 100 χρόνια μετά, τα 3/4 από εμάς αποτεφρώνονται.

People are actually really open to changing things

Οι άνθρωποι είναι αληθινά πολύ ανοιχτοί στις αλλαγές

if they're given the chance to talk about them.

αν τους δοθεί η δυνατότητα να τις συζητήσουν.

So this conversation about death and architecture

Αυτή την συζήτηση για τον θάνατο και την αρχιτεκτονική

was what I wanted to start when I did my first exhibition on it

ήταν που ήθελα να ξεκινήσω, όταν έκανα την πρώτη μου έκθεση

in Venice in June, which was called "Death in Venice."

στην Βενετία τον Ιούνιο, που ονομάστηκε «Θάνατος στην Βενετία».

It was designed to be quite playful

Σχεδιάστηκε να είναι αρκετά παιχνιδιάρικη

so that people would literally engage with it.

ώστε το κοινό να συμμετέχει κυριολεκτικά.

This is one of our exhibits, which is an interactive map of London

Να ένα από τα εκθέματά μας, ένας διαδραστικός χάρτης του Λονδίνου,

that shows just how much of the real estate in the city

που δείχνει πόσα από τα ακίνητα στην πόλη

is given over to death and dying,

έχουν παραχωρηθεί στον θάνατο,

and as you wave your hand across the map,

και περνώντας το χέρι σας πάνω από τον χάρτη,

the name of that piece of real estate, the building or cemetery, is revealed.

αποκαλύπτεται το όνομα του ακινήτου, του κτιρίου ή του νεκροταφείου.

Another of our exhibits was a series of postcards

Ένα ακόμα έκθεμά μας ήταν μια σειρά από κάρτες

that people could take away with them.

που το κοινό μπορούσε να πάρει μαζί του.

And they showed people's homes and hospitals

Αυτές έδειχναν σπίτια και νοσοκομεία

and cemeteries and mortuaries,

και νεκροταφεία και νεκροτομεία,

and they tell the story of the different spaces

με τις ιστορίες των διαφορετικών χώρων

that we pass through on either side of death.

από τους οποίους περνάμε πριν και μετά τον θάνατο.

We wanted to show that where we die

Θέλαμε να δείξουμε ότι το ΠΟΥ πεθαίνουμε

is a key part of how we die.

παίζει κεντρικό ρόλο στο ΠΩΣ πεθαίνουμε.

Now, the strangest thing was the way that visitors reacted to the exhibition,

Το πιο περίεργο ήταν οι αντιδράσεις των επισκεπτών στην έκθεση,

especially the audio-visual works.

ειδικά στα οπτικοακουστικά έργα.

We had people dancing and running and jumping

Υπήρχαν άνθρωποι που χόρευαν και έτρεχαν και πηδούσαν

as they tried to activate the exhibits in different ways,

προσπαθώντας να ενεργοποιήσουν τα εκθέματα με διάφορους τρόπους,

and at a certain point they would kind of stop

και κάποια στιγμή σταματούσαν

and remember that they were in an exhibition about death,

ενθυμούμενοι ότι βρίσκονταν σε μια έκθεση για τον θάνατο,

and that maybe that's not how you're supposed to act.

και ότι μάλλον δεν θα έπρεπε να αντιδρούν έτσι.

But actually, I would question whether there is one way

Πάντως, εγώ αμφιβάλλω αν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος

that you're supposed to act around death,

αντίδρασης στη θεματολογία του θανάτου,

and if there's not, I'd ask you to think about what you think a good death is,

κι αν δεν υπάρχει, θα σας έλεγα να σκεφτείτε τι θεωρείτε καλό θάνατο,

and what you think that architecture that supports a good death might be like,

και πώς θα ήταν η αρχιτεκτονική που υποστηρίζει έναν καλό θάνατο.

and mightn't it be a little less like this and a little more like this?

Δεν θα ήταν λιγότερο σαν αυτό και περισσότερο σαν αυτό;

Thank you.

Σας ευχαριστώ.

(Applause)

(Χειροκρότημα)