Celeste Headlee: 10 ways to have a better conversation | TED

Translator: soheila Jafari Reviewer: Farnaz Saghafi

All right, I want to see a show of hands:

بسیار خوب، می‌خواهم دست‌هاتون را بالا ببرید:

how many of you have unfriended someone on Facebook

چند نفر از شما یک نفر را از فیسبوک بیرون انداختید

because they said something offensive about politics or religion,

به دلیلی اینکه آنها چیزی اهانت‌بار در مورد سیاست یا مذهب،

childcare, food?

نگه‌داری بچه یا خوراکی گفتند؟

(Laughter)

( خنده)

And how many of you know at least one person that you avoid

و چند نفر از شما حداقل ازیک نفر دوری می‌کنید

because you just don't want to talk to them?

چون خیلی ساده نمی خواهید باهاشون صحبت کنید؟

(Laughter)

( خنده)

You know, it used to be that in order to have a polite conversation,

میدونید، قبلا" برای یک گفتگوی مودبانه از این روش استفاده می‌شد،

we just had to follow the advice of Henry Higgins in "My Fair Lady":

ما فقط می‌بایستی نصیحت‌های هنری هیگینز در کتاب « بانوی زیبای من» را دنبال می‌کردیم:

Stick to the weather and your health.

بچسب به آب‌وهوا و سلامتی.

But these days, with climate change and anti-vaxxing, those subjects --

اما این روزها، با تغییرات آب‌و‌هوا و مخالفان واکسیناسیون، این موضوعات---

(Laughter)

( خنده)

are not safe either.

هم دیگر ایمن نیستند.

So this world that we live in,

خب جهانی که ما در آن زندگی می‌کنیم

this world in which every conversation

جهانی که هرگفت و شنودی

has the potential to devolve into an argument,

توانایی بالقوه آن را دارد که محور بحث و جدل شود،

where our politicians can't speak to one another

جایی که سیاستمداران ما نمی‌توانند با یکدیگر صحبت کنند

and where even the most trivial of issues

و جایی که حتا برای بی‌اهمیت‌ترین مسائل

have someone fighting both passionately for it and against it, it's not normal.

فرد با احساسات تمام برای آن یا علیه آن می‌جنگد، این طبیعی نیست.

Pew Research did a study of 10,000 American adults,

مرکز تحقیقات پیو مطالعه‌ای روی ۱۰٫۰۰۰ فرد بزرگسال آمریکایی کرد،

and they found that at this moment, we are more polarized,

و دریافت که در این لحظه، ما بیشتر قطبی شدیم،

we are more divided,

بیشتر تقسیم شدیم،

than we ever have been in history.

نسبت به کل تاریخ.

We're less likely to compromise,

ما کمتر اهل مصالحه و سازش هستیم،

which means we're not listening to each other.

که بدین معناست که ما به هم گوش نمی‌دهیم.

And we make decisions about where to live,

و ما درباره اینکه کجا زندگی کنیم،

who to marry and even who our friends are going to be,

با چه کسی ازدواج کنیم، با چه کسی دوستی کنیم،

based on what we already believe.

بر پایه آنچه از قبل باور و اعتقاد داریم، تصمیم می گیریم.

Again, that means we're not listening to each other.

و دوباره این بدین معناست، که ما به حرف یکدیگر گوش نمی‌دهیم.

A conversation requires a balance between talking and listening,

یک گفت و شُنود نیاز به یک تعادل بین گفتن و شنیدن دارد،

and somewhere along the way, we lost that balance.

و یک جایی در طول راه، ما این تعادل را از دست دادیم.

Now, part of that is due to technology.

خُب بخشی از این اقتضای تکنولوژیست.

The smartphones that you all either have in your hands

تلفن‌هوشمند که یا در دست‌هاتون دارید

or close enough that you could grab them really quickly.

یا آنقدر نزدیک که می‌توانید خیلی سریع آن را بردارید.

According to Pew Research,

طبق مرکز تحقیقات پیو،

about a third of American teenagers send more than a hundred texts a day.

حدود یک سوم از نوجوانان آمریکایی بیش از ۱۰۰ پیام در روز می‌فرستند.

And many of them, almost most of them, are more likely to text their friends

و خیلی از آنها، تقریبا" بیشتر آنها، احتملا بیشتر به دوستانشان پیام می‌فرستند

than they are to talk to them face to face.

تا با هم رو در رو صحبت کنند.

There's this great piece in The Atlantic.

و این بخش بزرگی از کتاب اتلانتیک هست.

It was written by a high school teacher named Paul Barnwell.

که توسط آموزگار دبیرستانی به نام پُل بارنول نوشته شده.

And he gave his kids a communication project.

او به شاگردانش یک پروژه گفتگو داد.

He wanted to teach them how to speak on a specific subject without using notes.

او می‌خواست به آنها یاد دهد که چگونه درباره موضوع معینی بدون استفاده از یاداشت صحبت کنند.

And he said this: "I came to realize..."

او گفت:« من متوجه شدم...»

(Laughter)

( خنده)

"I came to realize that conversational competence

« متوجه شدم که قابلیت کلامی

might be the single most overlooked skill we fail to teach.

شاید تنها مهارت مهمی باشد که ما در آموزش آن شکست خورده‌ایم.

Kids spend hours each day engaging with ideas and each other through screens,

نوجوانان هر روز ساعت‌ها وقت‌شان را صرف ایده های یکدیگر از طریق صفحه نمایش می کنند،

but rarely do they have an opportunity

اما به ندرت فرصتی برای

to hone their interpersonal communications skills.

بکار گیری مهارت‌هایشان دارند.

It might sound like a funny question, but we have to ask ourselves:

به نظر پرسش مضحکی می‌‌آید، اما باید از خودمان بپرسیم:

Is there any 21st-century skill

آیا هیچ مهارتی در قرن بیست و یکم

more important than being able to sustain coherent, confident conversation?"

مهم‌تر از حفظ منسجم همراه با اعتماد به نفس در گفتگو و صحبت کردن وجود دارد؟

Now, I make my living talking to people:

حالا، من از راه حرف زدن با مردم زندگی می‌کنم:

Nobel Prize winners, truck drivers,

برندگان جایزه نوبل، رانندگان کامیون،

billionaires, kindergarten teachers,

میلیاردرها، مربیان مهد‌کودک‌ها،

heads of state, plumbers.

فرمانداران ایالت ها، لوله کش‌ها.

I talk to people that I like. I talk to people that I don't like.

با مردمی صحبت می‌کنم که دوست دارم. با مردمی صحبت می‌کنم که دوست ندارم.

I talk to some people that I disagree with deeply on a personal level.

با مردمی که با من عمیقن در برخی نظرات شخصی مخالف هستند.

But I still have a great conversation with them.

با این حال گفتگوی بسیار خوبی با آنها دارم.

So I'd like to spend the next 10 minutes or so teaching you how to talk

خُب می‌خواهم ده دقیقه بعدی را به شما چگونه

and how to listen.

صحبت کردن و چگونه گوش دادن را آموزش دهم.

Many of you have already heard a lot of advice on this,

خیلی از شما تا به حال پندهایی در این مورد شنیده اید،

things like look the person in the eye,

چیزهایی شبیه اینکه به چشمان فرد نگاه کنید،

think of interesting topics to discuss in advance,

قبل از گفتگو در مورد موضوع مورد علاقه فکر کنید،

look, nod and smile to show that you're paying attention,

با نگاه، حرکت سر، و لبخند نشان دهید که به آنها توجه می‌کنید،

repeat back what you just heard or summarize it.

چیزی را که شنیده‌اید تکرار یا جمع‌بندی کنید.

So I want you to forget all of that.

خب می‌خواهم همه آنها را فراموش کنید.

It is crap.

همه اینها چرند هستند.

(Laughter)

( خنده)

There is no reason to learn how to show you're paying attention

دلیلی ندارد یاد بگیرید که چگونه توجه‌تان را نشان دهید

if you are in fact paying attention.

اگر شما حقیقتن توجه می‌کنید.

(Laughter)

( خنده)

(Applause)

( تشویق)

Now, I actually use the exact same skills as a professional interviewer

خُب، در واقع من بعنوان یک مصاحبه گرحرفه ای دقیقا" همان مهارتهایی را بکار می برم

that I do in regular life.

که در زندگی معمولی استفاده می کنم.

So, I'm going to teach you how to interview people,

خُب، می‌خواهم به شما یاد دهم چگونه با مردم مصاحبه کنید،

and that's actually going to help you learn how to be better conversationalists.

و این به شما کمک خواهد که یاد بگیرید که چگونه گفتگوی بهتری داشته باشید.

Learn to have a conversation

یاد بگیرید گفتگویی داشته باشید

without wasting your time, without getting bored,

بدون هدر رفتن وقتان، بدون اینکه کسل شوید،

and, please God, without offending anybody.

و به لطف خدا، بدون اینکه به کسی اهانت کنید.

We've all had really great conversations.

همه ما گفتگوهای بسیار خوبی را داشته‌‌ایم.

We've had them before. We know what it's like.

ما قبلا این را داشتیم و می‌دانیم چگونه هست.

The kind of conversation where you walk away feeling engaged and inspired,

گفتگویی که در پایان آن احساس کنی با علاقه انجام و از آن الهام گرفتی،

or where you feel like you've made a real connection

یا احساس کنی که ارتباط واقعی بوجود آوردی

or you've been perfectly understood.

یا کاملا مفهوم خود را رساندی.

There is no reason

هیچ دلیلی وجود ندارد

why most of your interactions can't be like that.

که چرا بیشتر تعاملات ما نمی‌توانند اینگونه باشند.

So I have 10 basic rules. I'm going to walk you through all of them,

خب من ده قانون اساسی دارم. قصد دارم همه آنها را به شما بگویم،

but honestly, if you just choose one of them and master it,

اما حقیقتن، اگر شما تنها یکی از آنها را انتخاب کنید و در آن خبره شوید،

you'll already enjoy better conversations.

از گفتگوی بهتر لذت خواهید برد.

Number one: Don't multitask.

شماره یک: چند تا کار را با هم انجام ندهید.

And I don't mean just set down your cell phone

منظورم این نیست که فقط تلفن همراه‌

or your tablet or your car keys or whatever is in your hand.

یا تبلت یا سوئیچ خودروتان یا هر چیز دیگری در دست بگیرید.

I mean, be present.

منظورم اینه که حضور داشته باشید.

Be in that moment.

در همان لحظه و همانجا باشید.

Don't think about your argument you had with your boss.

درمورد بحثی که با رئیس تان داشتید فکر نکنید.

Don't think about what you're going to have for dinner.

درمورد شامی که قرار بخورید فکر نکنید.

If you want to get out of the conversation,

اگر می‌خواهید گفتگو را تمام کنید،

get out of the conversation,

آن را تمام کنید،

but don't be half in it and half out of it.

اما نصفه ونیمه کاره در آن نباشید.

Number two: Don't pontificate.

شماره دو: فضل فروشی نکنید.

If you want to state your opinion

اگر می‌خواهی نظرت را بدهی

without any opportunity for response or argument or pushback or growth,

بدون هیچ مجالی برای پاسخی یا بحث یا مقاومت و یا ترقی

write a blog.

یک بلاگ بنویسید.

(Laughter)

( خنده)

Now, there's a really good reason why I don't allow pundits on my show:

خُب، این دلیل بسیار خوبی است برای اینکه صاحب‌نظرانی دربرنامه رادیویی من نیستند:

Because they're really boring.

چونکه بسیار کسل کنند خواهد شد.

If they're conservative, they're going to hate Obama and food stamps and abortion.

اگر جمهوری‌خواه باشند از اوباما، کوپن غذا و سقط جنین متنفراند.

If they're liberal, they're going to hate

اگر لیبرال باشند، از

big banks and oil corporations and Dick Cheney.

بانک‌های بزرگ، فساد در نفت و دیک چینی متنفراند.

Totally predictable.

کاملا قابل پیش‌بینی‌ هست.

And you don't want to be like that.

و شما نمی‌خواهید مثل این باشید.

You need to enter every conversation assuming that you have something to learn.

می‌خواهید به قصد یادگیری وارد یک گفتگو شوید.

The famed therapist M. Scott Peck said

روانشناس مشهور اسکات پک گفت

that true listening requires a setting aside of oneself.

که درست گوش دادن نیاز به این دارد که خودتان را کنار بگذارید.

And sometimes that means setting aside your personal opinion.

و گاهی این بدان معناست که نظرشخصی خود را کنار بگذارید.

He said that sensing this acceptance,

او گفت که با احساس این پذیرش،

the speaker will become less and less vulnerable

شکننده‌گی سخنگو کمتر و کمتر شده

and more and more likely to open up the inner recesses

واحتمال بیشتر و بیشتری برای باز کردن زوایای درونی

of his or her mind to the listener.

ذهنش در مقابل شنونده دارد.

Again, assume that you have something to learn.

دوباره، فرض کنید می‌خواهید چیزی بیاموزید.

Bill Nye: "Everyone you will ever meet knows something that you don't."

بیل نیی:« هر کسی که می‌بینید چیزی می‌داند که شما نمی‌دانید»

I put it this way:

من اینطور این را می‌گویم:

Everybody is an expert in something.

هر کسی در چیزی مهارت دارد.

Number three: Use open-ended questions.

شماره سه: از پرسش‌های که پاسخ «آره- نه » دارند استفاده نکنید.

In this case, take a cue from journalists.

در این مورد، از راهنمایی روزنامه‌نگاران استفاده کنید.

Start your questions with who, what, when, where, why or how.

پرسش‌تان را با چه کسی، چه چیزی، چه وقتی، کجا و چرا و چگونه آغاز کنید.

If you put in a complicated question, you're going to get a simple answer out.

اگر پرسش‌های پیچیده بکنید، یک پاسخ ساده دریافت خواهید کرد.

If I ask you, "Were you terrified?"

اگر از شما بپرسم،« ایا وحشت کردی؟»

you're going to respond to the most powerful word in that sentence,

شما به قدرتمند‌ترین واژه این جمله پاسخ خواهید داد،

which is "terrified," and the answer is "Yes, I was" or "No, I wasn't."

که واژه« وحشت کردن» هست و« بله وحشت کردم» یا « نه وحشتی نکردم» خواهد بود.

"Were you angry?" "Yes, I was very angry."

« یا عصبانی بودی؟» «بله،من خیلی عصبانی بودم.»

Let them describe it. They're the ones that know.

اجازه دهید آنها این را به نمایش بگذارند. آنها کسی هستند که آن را می‌دانند.

Try asking them things like, "What was that like?"

چیزی مثل این را بپرسید، « چطوری بود؟»

"How did that feel?"

« چه احساسی داشتی؟»

Because then they might have to stop for a moment and think about it,

زیرا شاید آنها بایستی برای لحظه‌ای مکث کنند و درباره آن فکر کنند،

and you're going to get a much more interesting response.

و شما پاسخ بسیار جالب‌تری بگیرید.

Number four: Go with the flow.

شماره چهار: با جریان حرکت کن.

That means thoughts will come into your mind

بدین معنا که اگر فکری به ذهن‌تان رسید

and you need to let them go out of your mind.

باید بگذارید از ذهن‌تان بیرون بروند.

We've heard interviews often

در اغلب مصاحبه‌ها شنیده‌ایم

in which a guest is talking for several minutes

که مهمان چند دقیقه‌ای در حال صحبت هست

and then the host comes back in and asks a question

و سپس مجری برمی گردد و یک سوال

which seems like it comes out of nowhere, or it's already been answered.

بی ربطی می‌پرسد که قبلا پاسخ آن داده شده.

That means the host probably stopped listening two minutes ago

این یعنی اینکه مجری احتمالا از دو دقیقه قبل دیگر گوش نداده

because he thought of this really clever question,

چونکه به این پرسش واقعا زیرکانه فکر می‌کرده،

and he was just bound and determined to say that.

و تصمیم داشته که این را بپرسد.

And we do the exact same thing.

و ما دقیقا همین کار را می کنیم.

We're sitting there having a conversation with someone,

ما می‌نشینیم و با فردی گفتگو می‌کنیم،

and then we remember that time that we met Hugh Jackman in a coffee shop.

و سپس یادمان می‌آید که هیو جکمن را در کافی شاپ دیدیم.

(Laughter)

( خنده)

And we stop listening.

و دیگر گوش نمی‌دهیم.

Stories and ideas are going to come to you.

داستان ها و ایده‌ها به سمت شما می آیند.

You need to let them come and let them go.

بابد بگذارید بیایند و بروند.

Number five: If you don't know, say that you don't know.

شماره پنج: اگر نمی‌دانید، بگوید که نمی‌دانید.

Now, people on the radio, especially on NPR,

مردم در رادیو به خصوص در برنامه‌های رادیویی ملی،

are much more aware that they're going on the record,

خیلی بیشتر آگاهند که صدایشان ضبط می‌شود،

and so they're more careful about what they claim to be an expert in

بنابراین بیشتردرباره آنچه که ادعا مهارت دارند

and what they claim to know for sure.

و آنچه که ادعا می‌کنند که می دانند مراقب هستند.

Do that. Err on the side of caution.

این کار را بکنید. جانب احتیاط را در نظر بگیرید.

Talk should not be cheap.

صحبت نباید بی ارزش باشد.

Number six: Don't equate your experience with theirs.

شماره شش: تجربه خودتان را با آنها برابرندانید.

اگر آنها درباره از دست دادن فردی از اعضای خانواده صحبت می‌کنند،

If they're talking about having lost a family member,

درباره زمانی که یکی از اعضای خانوده‌تان را از دست داده بودید صحبت نکنید.

don't start talking about the time you lost a family member.

If they're talking about the trouble they're having at work,

اگر درباره مشکلی که در محل کارشان دارند صحبت می کنند،

don't tell them about how much you hate your job.

به آنها نگوید که چقدر از شغلتان متنفر هستید.

It's not the same. It is never the same.

اینها مثل هم نیستند، هرگز هم نخواهند بود.

All experiences are individual.

همه تجربیات منحصر بفرد هستند.

And, more importantly, it is not about you.

و از همه مهمتر، این در مورد شما نیست.

You don't need to take that moment to prove how amazing you are

نیازی نیست بری اثبات اینکه که چقدر شما بی‌نظیر هستید

or how much you've suffered.

یا چقدر رنج کشیده اید از این لحظه استفاده کنید.

Somebody asked Stephen Hawking once what his IQ was, and he said,

یک نفر روزی از استفان هاکینگ پرسید که ضریب هوشی چیست، و او پاسخ داد،

"I have no idea. People who brag about their IQs are losers."

« نظری ندارم. افرادی که درباره ضریب هوشی‌شان تکبر دارند بازنده هستند.»

(Laughter)

( خنده)

Conversations are not a promotional opportunity.

گفتگو‌ها فرصت‌های تبلیغاتی نیستند.

Number seven:

شماره هفت:

Try not to repeat yourself.

تلاش کنید که نظرتان را تکرار نکنید.

It's condescending, and it's really boring,

این خود را پست کردن هست و واقعا کسل کننده می‌باشد،

and we tend to do it a lot.

و ما خیلی تمایل به این کار داریم .

Especially in work conversations or in conversations with our kids,

به ویژه در گفتگوهای کاری یا در گفتگو با بچه ها،

we have a point to make,

ما نظری را می‌خواهیم بگویم،

so we just keep rephrasing it over and over.

پس ما این را بارها و بارها تکرار می‌کنیم.

Don't do that.

اینکار را نکنید.

Number eight: Stay out of the weeds.

شماره هشت: حرف های اضافی نزنید.

Frankly, people don't care

صادقانه بگویم، مردم

about the years, the names,

به سال‌، نام ،

the dates, all those details

تاریخ و جزئیاتی که تلاش می‌کنید

that you're struggling to come up with in your mind.

که در ذهنتان پیدا کنید اهمیتی نمی‌دهند.

They don't care. What they care about is you.

برایشان مهم نیست. این شما هستید که برایشان اهمیت دارد.

They care about what you're like,

آنها به آنچه که شما دوست دارید اهمیت می‌دهند،

what you have in common.

آنچه که با هم مشترک دارید.

So forget the details. Leave them out.

پس جزئیات را فراموش کنید. کنارشان بگذارید.

Number nine:

شماره نُه:

This is not the last one, but it is the most important one.

این آخری نیست، اما مهمتراز همه هست.

Listen.

گوش بدهید.

I cannot tell you how many really important people have said

نمی‌توانم به شما بگویم که چند نفر از آدم‌های بسیار مهم

that listening is perhaps the most, the number one most important skill

گفته‌اند که گوش دادن شاید مهارت مهم درجه اول باشد

that you could develop.

که می‌توانید در خودتان ایجاد کنید.

Buddha said, and I'm paraphrasing,

بودا گفت، و من تکرار می کنم،

"If your mouth is open, you're not learning."

« اگر دهانتان باز باشد، چیزی یاد نمی گیرید.»

And Calvin Coolidge said, "No man ever listened his way out of a job."

و کلوین کولیج گفت،« کسی تا به حال به خاطر گوش دادن از کارش اخراج نشده.»

(Laughter)

( خنده)

Why do we not listen to each other?

چرا ما به همدیگر گوش نمی‌دهیم؟

Number one, we'd rather talk.

شماره یک، ما ترجیح می‌دهیم حرف بزنیم.

When I'm talking, I'm in control.

هنگامی که حرف می‌زنم، در جایگاه کنترلم.

I don't have to hear anything I'm not interested in.

مجبور نیستم چیزی را بشنوم که به آن علاقه‌ای ندارم.

I'm the center of attention.

من مرکز توجه‌ام.

I can bolster my own identity.

می‌توانم هویتم را تقویت کنم.

But there's another reason:

اما دلیل دیگری هم وجود دارد:

We get distracted.

ما حواس‌مان پرت می‌شود.

The average person talks at about 225 word per minute,

یک فرد معمولی حدود ۲۲۵ واژه در دقیقه می‌گویند،

but we can listen at up to 500 words per minute.

اما می توانیم تا ۵۰۰ واژه در دقیقه بشنویم.

So our minds are filling in those other 275 words.

پس ذهن ما اون ٢٧٥ واژه دیگر را در خود جای می دهد.

And look, I know, it takes effort and energy

و توجه کنید، می‌دانم که این تلاش و انرژی می‌خواهد

to actually pay attention to someone,

تا واقعا به یک نفرتوجه کنید،

but if you can't do that, you're not in a conversation.

اما اگر نمی‌توانید اینکار را بکنید، در یک گفت و شنُود نیستید.

You're just two people shouting out barely related sentences

شما تنها دو نفر هستید که جملاتی به سختی مرتبط را

in the same place.

در یک محل مشترک فریاد می‌زنید.

(Laughter)

( خنده)

You have to listen to one another.

ما باید به همدیگر گوش دهیم.

Stephen Covey said it very beautifully.

استفان کاوی حرف زیبایی زده.

He said, "Most of us don't listen with the intent to understand.

گفت،« بیشتر ما با این هدف که درک کنیم گوش نمی‌دهیم.

We listen with the intent to reply."

ما با هدف اینکه پاسخ دهیم گوش می دهیم.»

One more rule, number 10, and it's this one: Be brief.

یک قانون دیگر، شماره ده، و این هست: کوتاه و مختصر بگو.

[A good conversation is like a miniskirt; short enough to retain interest,

[ یک گفتگوی خوب مانند یک مینی ژوپ هست؛ به اندازه کافی حفظ مصلحت کوتاه هست،

but long enough to cover the subject. -- My Sister]

اما به اندازه کافی هم بلند هست که موضوع را بپوشاند. --- خواهرم]

(Laughter)

( خنده)

(Applause)

( تشویق)

All of this boils down to the same basic concept, and it is this one:

همه اینها دریک مفهوم اساسی خلاصه می شوند، و آن این هست:

Be interested in other people.

به دیگران علاقمند باشید.

You know, I grew up with a very famous grandfather,

می‌دانید، من با پدر بزرگ بسیار مشهوری بزرگ شدم،

and there was kind of a ritual in my home.

و یه جورایی مراسمی در خانه ما براه بود.

People would come over to talk to my grandparents,

مردم می آمدند تا با پدر بزرگم صحبت کنند،

and after they would leave, my mother would come over to us,

و بعد از آنکه آنها می‌رفتند، مادرم پیش ما می آمد،

and she'd say, "Do you know who that was?

و می‌گفت،« می‌دانید او که بود؟»

She was the runner-up to Miss America.

او دختر شایسته آمریکا بود.

He was the mayor of Sacramento.

او شهردار سگرومنتو بود.

She won a Pulitzer Prize. He's a Russian ballet dancer."

او برنده جایزه پولیتزر شد. او رقصنده باله روسیه بود."

And I kind of grew up assuming

و با این فرض بزرگ شدم

everyone has some hidden, amazing thing about them.

که هرکسی چیزهای پنهانی و جالبی در خود دارد.

And honestly, I think it's what makes me a better host.

و صادقانه بگویم، فکر می‌کنم این چیزیست که مرا مجری بهتری می‌کند.

I keep my mouth shut as often as I possibly can,

من دهنم را تا جایی که می‌توان می‌بندم ،

I keep my mind open,

و ذهنم را باز می‌کنم،

and I'm always prepared to be amazed,

و همیشه آماده‌ام که شگفت‌زده بشوم،

and I'm never disappointed.

و هرگز ناامید هم نمی‌شوم.

You do the same thing.

شما هم کار مشابهی کنید.

Go out, talk to people,

بروید بیرون، با مردم صحبت کنید،

listen to people,

و به آنها گوش دهید،

and, most importantly, be prepared to be amazed.

و از همه مهمتر، آماده برای شگفت زده شدن شوید.

Thanks.

سپاس.

(Applause)

( تشویق)