I am the son of a terrorist. Here's how I chose peace | Zak Ebrahim

Translator: Joseph Geni Reviewer: Madeleine Aronson

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Thipnapa Huansuriya

On November 5th, 1990,

วันที่ 5 เดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1990

a man named El-Sayyid Nosair walked

บุรุษนาม เอล-เซยิด โนแซร์

into a hotel in Manhattan

เดินเข้าไปในโรงแรมในแมนฮัตตัน

and assassinated Rabbi Meir Kahane,

และสังหารแรบไบ ไมรา คาฮานา

the leader of the Jewish Defense League.

ผู้นำสันนิบาตปกป้องชาวยิว (the Jewish Defense League)

Nosair was initially found not guilty of the murder,

ตอนแรกศาลตัดสินว่าโนแซร์ไม่ผิดฐานฆาตกรรม

but while serving time on lesser charges,

แต่ระหว่างที่ชดใช้ความผิดในข้อหาเบาๆ

he and other men began planning attacks

เขาและชายคนอื่นเริ่มวางแผนโจมตี

on a dozen New York City landmarks,

สถานที่สำคัญสิบสองแห่งในกรุงนิวยอร์ค

including tunnels, synagogues

ที่รวมไปถึงอุโมงค์ โบสถ์ศาสนายิว

and the United Nations headquarters.

และสำนักงานใหญ่ขององค์การสหประชาชาติ

Thankfully, those plans were foiled

ต้องขอบคุณ ที่แผนเหล่านั้นถูกขัดขวาง

by an FBI informant.

โดยผู้ให้ข้อมูลของเอฟบีไอคนหนึ่ง

Sadly, the 1993 bombing

แต่น่าเศร้า ที่การระเบิดตึกเวิลด์เทรดเซนเตอร์

of the World Trade Center was not.

ใน ค.ศ. 1993 ไม่ได้ถูกขัดขวางเช่นนั้น

Nosair would eventually be convicted

ในที่สุดโนแซร์ถูกพิพากษาว่ามีความผิด

for his involvement in the plot.

โทษฐานเกี่ยวข้องกับแผนการนั้น

El-Sayyid Nosair is my father.

เอล-เซยิด โนแซร์ คือพ่อของผม

I was born in Pittsburgh, Pennsylvania

ผมเกิดที่พิทส์เบอร์ก เพนซิลวาเนีย

in 1983 to him, an Egyptian engineer,

ใน ค.ศ. 1983 เป็นลูกของเขา วิศวกรชาวอียิปต์

and a loving American mother and grade school teacher,

กับแม่ชาวอเมริกันผู้เปี่ยมด้วยความรัก ซึ่งเป็นครูโรงเรียนประถม

who together tried their best

พวกเขาทั้งสองพยายามอย่างที่สุด

to create a happy childhood for me.

ที่จะสร้างวัยเด็กอันแสนสุขให้ผม

It wasn't until I was seven years old

จนกระทั่งผมอายุได้เจ็ดขวบ

that our family dynamic started to change.

พลวัตในครอบครัวเราเริ่มจะเปลี่ยนแปลง

My father exposed me to a side of Islam

พ่อเผยให้ผมเห็นอีกด้านหนึ่งของอิสลาม

that few people, including the majority of Muslims,

ที่น้อยคน รวมไปถึงชาวมุสลิมส่วนใหญ่

get to see.

จะได้เห็น

It's been my experience that when people

จากประสบการณ์ของผม ผมพบว่า

take the time to interact with one another,

เมื่อผู้คนใช้เวลาปฏิสัมพันธ์กันแล้ว

it doesn't take long to realize that for the most part,

ไม่นานก็จะตระหนักว่า ส่วนใหญ่

we all want the same things out of life.

เราทุกคนต้องการสิ่งเดียวกันในชีวิต

However, in every religion, in every population,

อย่างไรก็ดี ในทุกศาสนา ในทุกกลุ่มประชากร

you'll find a small percentage of people

คุณจะพบคนจำนวนไม่มาก

who hold so fervently to their beliefs

ที่ศรัทธาอย่างแรงกล้าต่อความเชื่อของเขา

that they feel they must use any means necessary

จนรู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องทำทุกวิถีทาง

to make others live as they do.

ให้ผู้อื่นใช้ชีวิตเหมือนอย่างเขา

A few months prior to his arrest,

ไม่กี่เดือนก่อนพ่อผมจะถูกจับกุม

he sat me down and explained that

เขานั่งลงกับผมและอธิบายว่า

for the past few weekends, he and some friends

ในช่วงสุดสัปดาห์สองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาและเพื่อนบางคน

had been going to a shooting range on Long Island

ไปสนามฝึกยิงปืนที่ลองไอแลนด์

for target practice.

เพื่อฝึกซ้อมยิงเป้า

He told me I'd be going with him the next morning.

เขาบอกว่าผมต้องไปกับเขาเช้าวันรุ่งขึ้น

We arrived at Calverton Shooting Range,

เราไปถึงสนามฝึกยิงปืนคัลเวอร์ตัน

which unbeknownst to our group was being watched

ซึ่งพวกเราไม่รู้เลยว่ากำลังถูกเฝ้ามองอยู่

by the FBI.

โดยเอฟบีไอ

When it was my turn to shoot,

เมื่อถึงตาผมยิง

my father helped me hold the rifle to my shoulder

พ่อช่วยผมถือไรเฟิลไว้บนไหล่ของผม

and explained how to aim at the target

และอธิบายวิธีเล็งเป้า

about 30 yards off.

ที่ห่างออกไป 30 หลา

That day, the last bullet I shot

วันนั้น กระสุนนัดสุดท้ายที่ผมยิง

hit the small orange light that sat on top of the target

โดนเข้ากับไฟสีส้มเล็กๆ ที่อยู่บนเป้า

and to everyone's surprise, especially mine,

และทุกคน โดยเฉพาะผมก็ต้องประหลาดใจ

the entire target burst into flames.

เมื่อเป้าทั้งอันระเบิดขึ้นเป็นไฟ

My uncle turned to the other men,

ลุงของผมหันไปหาชายอีกคน

and in Arabic said, "Ibn abuh."

และพูดในภาษาอารบิกว่า "อิบ นาบู"

Like father, like son.

ลูกพ่อชัดๆ

They all seemed to get a really big laugh out of that comment,

ดูเหมือนทุกคนจะหัวเราะกับคำวิจารณ์นั้นกันใหญ่

but it wasn't until a few years later

แต่ผมไม่รู้ทำไม จนกระทั่งไม่กี่ปีต่อมา

that I fully understood what they thought was so funny.

ผมจึงเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าพวกเขาขำอะไรกัน

They thought they saw in me the same destruction

พวกเขาคิดว่าเขาเห็นพลังทำลายล้างในตัวผม

my father was capable of.

เหมือนที่พ่อของผมมี

Those men would eventually be convicted

ชายเหล่านั้น สุดท้ายแล้วก็ถูกพิพากษาว่ามีความผิด

of placing a van filled with 1,500 pounds of explosives

โทษฐานที่นำรถตู้ที่บรรจุวัตถุระเบิด 1,500 ปอนด์

into the sub-level parking lot of the World Trade Center's North Tower,

เข้าไปจอดในที่จอดรถใต้ดินตึกเหนือ ของเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์

causing an explosion that killed six people

ทำให้เกิดการระเบิดที่ฆ่าคนหกคน

and injured over 1,000 others.

และทำให้มีผู้เจ็บมากกว่า 1,000 คน

These were the men I looked up to.

ชายเหล่านี้เป็นคนที่ผมเคารพ

These were the men I called ammu, which means uncle.

ชายเหล่านี้คือผู้ที่ผมเรียกว่า อัมมู ซึ่งแปลว่าลุง

By the time I turned 19,

ถึงตอนที่ผมอายุได้ 19 ปี

I had already moved 20 times in my life,

ผมย้ายที่อยู่ไปแล้ว 20 ครั้งในชีวิต

and that instability during my childhood

และชีวิตที่ไม่มั่นคงในวัยเด็กของผมนั้น

didn't really provide an opportunity

ปิดโอกาสผม

to make many friends.

ไม่ให้มีเพื่อนฝูงมากมายนัก

Each time I would begin to feel comfortable around someone,

ทุกครั้งที่ผมเริ่มที่จะรู้สึกสบายใจ เมื่ออยู่กับใครสักคน

it was time to pack up and move to the next town.

มันก็เป็นเวลาที่จะเก็บข้าวของ และย้ายไปเมืองถัดไป

Being the perpetual new face in class,

การเป็นเด็กใหม่ในชั้นเรียนอยู่เสมอ

I was frequently the target of bullies.

ทำให้ผมตกเป็นเป้าของการรังแกอยู่บ่อยๆ

I kept my identity a secret from my classmates

ผมปิดบังตัวตนของผมเป็นความลับ ไม่ให้เพื่อนร่วมชั้นรู้

to avoid being targeted,

เพื่อหลีกเลี่ยงการตกเป็นเป้า

but as it turns out, being the quiet, chubby new kid in class

แต่การเป็นเด็กหน้าใหม่ ตุ๊ต๊ะ สงบเสงี่ยม

was more than enough ammunition.

ก็เป็นชนวนระเบิดที่มากเกินพอแล้ว

So for the most part, I spent my time at home

ดังนั้น ส่วนใหญ่ผมเลยใช้เวลาอยู่ที่บ้าน

reading books and watching TV

อ่านหนังสือ และดูโทรทัศน์

or playing video games.

หรือเล่นวีดีโอเกมส์

For those reasons, my social skills were lacking,

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงขาดความสามารถในการเข้าสังคม

to say the least,

อย่างน้อยก็อย่างหนึ่งล่ะ

and growing up in a bigoted household,

และการเติบโตในครอบครัวที่เต็มไปด้วยทิฐิ

I wasn't prepared for the real world.

ทำให้ผมไม่พร้อมเผชิญโลกแห่งความจริง

I'd been raised to judge people

ผมถูกเลี้ยงดูให้ตัดสินคนอื่น

based on arbitrary measurements,

บนพื้นฐานของมาตรวัดที่ปราศจากเหตุผล

like a person's race or religion.

เช่นชาติพันธ์ุหรือศาสนาของเขา

So what opened my eyes?

แล้วอะไรกันที่ทำให้ผมตาสว่าง

One of my first experiences

หนึ่งในประสบการณ์แรกของผม

that challenged this way of thinking

ที่ท้าทายวิธีการคิดแบบนี้

was during the 2000 presidential elections.

คือช่วงการเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี ค. ศ. 2000

Through a college prep program,

ตอนนั้นมีโครงการเตรียมความพร้อมเข้ามหาวิทยาลัย

I was able to take part

ที่ทำให้ผมได้เข้าร่วม

in the National Youth Convention in Philadelphia.

การชุมนุมเยาวชนนานาชาติในฟิลาเดลเฟีย

My particular group's focus was on youth violence,

หัวข้อที่กลุ่มของผมให้ความสนใจคือ ความรุนแรงในเยาวชน

and having been the victim of bullying for most of my life,

และเพราะเคยเป็นเหยื่อของการถูกรังแก มาเกือบทั้งชีวิต

this was a subject in which I felt particularly passionate.

ผมจึงรู้สึกซาบซื้งกับหัวข้อนี้เป็นอย่างยิ่ง

The members of our group came from many different walks of life.

สมาชิกกลุ่มของเรามาจากพื้นฐานที่แตกต่างกัน

One day toward the end of the convention,

วันหนึ่ง ใกล้ๆ วันสุดท้ายของการชุมนุม

I found out that one of the kids I had befriended

ผมพบว่าเด็กคนหนึ่งที่ผมเป็นเพื่อนด้วย

was Jewish.

เป็นชาวยิว

Now, it had taken several days

ผมเป็นเพื่อนกับเขาไปแล้วสองสามวัน

for this detail to come to light,

กว่าข้อมูลนี้จะถูกเปิดเผยออกมา

and I realized that there was no natural animosity

และผมก็ตระหนักว่า มันไม่มีความเกลียดชังโดยธรรมชาติ

between the two of us.

ระหว่างเราทั้งสอง

I had never had a Jewish friend before,

ผมไม่เคยมีเพื่อนเป็นชาวยิวมาก่อนเลย

and frankly I felt a sense of pride

พูดตรงๆ เลยก็ได้ ผมรู้สึกภูมิใจ

in having been able to overcome a barrier

ที่สามารถก้าวข้ามสิ่งกีดขวาง

that for most of my life I had been led to believe

ที่ผมถูกชักจูงให้เชื่อมาแทบทั้งชีวิตว่า

was insurmountable.

เราไม่สามารถก้าวข้ามได้

Another major turning point came when

อีกจุดเปลี่ยนหลักหนึ่งมาถึง

I found a summer job at Busch Gardens,

เมื่อผมได้งานช่วงฤดูร้อนที่ เบิร์ช การ์เดน (Busch Gardens)

an amusement park.

ซึ่งเป็นสวนสนุก

There, I was exposed to people from all sorts of faiths and cultures,

ที่นั่น ผมพบกับคนที่มีความเชื่อ และวัฒนธรรมต่างๆ กัน

and that experience proved to be fundamental

และประสบการณ์นั้นได้กลายเป็นพื้นฐาน

to the development of my character.

ในการพัฒนาตัวตนของผม

Most of my life, I'd been taught

เกือบทั้งชีวิต ผมถูกสอนสั่ง

that homosexuality was a sin, and by extension,

ว่ารักร่วมเพศเป็นบาป ดังนั้น

that all gay people were a negative influence.

คนเป็นเกย์ก็คืออิทธิพลในด้านลบ

As chance would have it, I had the opportunity

แล้วผมก็จับพลัดจับผลู ได้มีโอกาส

to work with some of the gay performers

ทำงานกับนักแสดงที่เป็นเกย์

at a show there,

ในการแสดงโชว์ที่นั่น

and soon found that many were the kindest,

และไม่นานก็พบว่า หลายคนที่เป็นคนใจดีที่สุด

least judgmental people I had ever met.

ตัดสินผู้อื่นน้อยที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ

Being bullied as a kid

การถูกรังแกตอนเด็กๆ

created a sense of empathy in me

สร้างให้ผมเกิดความรู้สึกเข้าอกเข้าใจ

toward the suffering of others,

ผู้ที่มีความทุกข์คนอื่นๆ

and it comes very unnaturally to me

และมันก็ไม่ใช่จริตโดยธรรมชาติของผม

to treat people who are kind

ที่จะปฏิบัติต่อคนที่อ่อนโยน

in any other way than how I would want to be treated.

ในแบบใดก็ตามที่ต่างจาก แบบที่ผมจะอยากให้คนอื่นปฏิบัติต่อผม

Because of that feeling, I was able

ด้วยความรู้สึกนั้น ผมจึงสามารถ

to contrast the stereotypes I'd been taught as a child

เปรียบเทียบภาพในความคิดต่อกลุ่มต่างๆ ที่ผมถูกสอนมาตอนเด็ก

with real life experience and interaction.

กับประสบการณ์และการปฏิสัมพันธ์ในชีวิตจริง

I don't know what it's like to be gay,

ผมไม่รู้ว่าคนเป็นเกย์เขารู้สึกอย่างไร

but I'm well acquainted with being judged

แต่ผมรู้ดีว่าการถูกตัดสิน

for something that's beyond my control.

ด้วยเรื่องที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของผม มันเป็นยังไง

Then there was "The Daily Show."

แล้วก็มีรายการ "เดอะ เดลี โชว์" (The Daily Show)

On a nightly basis, Jon Stewart forced me

ทุกๆ คืน จอห์น สจ๊วต บังคับผม

to be intellectually honest with myself about my own bigotry

ให้ใช้ปัญญาตรวจสอบตัวเองอย่างซื่อสัตย์ เกี่ยวกับความเชื่อที่ไร้เหตุผลของผม

and helped me to realize that a person's race,

และช่วยให้ผมตระหนักว่าชาติพันธ์ุของแต่ละคน

religion or sexual orientation

ศาสนา หรือเพศวิถี

had nothing to do with the quality of one's character.

ไม่ได้มีผลใดๆ ต่อคุณภาพของบุคลิกของคนเรา

He was in many ways a father figure to me

ในหลายแง่มุม เขาเป็นพ่อตัวอย่างสำหรับผม

when I was in desperate need of one.

เมื่อผมต้องการใครสักคน

Inspiration can often come from an unexpected place,

แรงบันดาลใจมักมาจากที่ซึ่งคาดไม่ถึง

and the fact that a Jewish comedian had done more

และข้อเท็จจริงที่ว่า ดาราตลกชาวยิว

to positively influence my worldview

มีอิทธิพลทางบวกต่อโลกทัศน์ของผม

than my own extremist father

มากกว่าพ่อหัวรุนแรงของผมนั้น

is not lost on me.

ไม่ได้สูญเปล่า

One day, I had a conversation with my mother

วันหนึ่ง ผมได้คุยกับแม่ของผม

about how my worldview was starting to change,

เกี่ยวกับโลกทัศน์ของผมที่เริ่มจะเปลี่ยนไป

and she said something to me

และท่านพูดอะไรบางอย่างกับผม

that I will hold dear to my heart

ที่ผมจะเก็บเอาไว้แนบหัวใจ

for as long as I live.

ตราบเท่าที่ผมยังมีชีวิต

She looked at me with the weary eyes

ท่านมองผมด้วยดวงตาที่อ่อนล้า

of someone who had experienced

ของใครสักคนที่ได้ประสบกับ

enough dogmatism to last a lifetime, and said,

การคลั่งศาสนามามากพอแล้วสำหรับชีวิตนี้ และพูดว่า

"I'm tired of hating people."

"แม่เบื่อการจงเกลียดจงชังคนอื่น"

In that instant, I realized how much negative energy

ในตอนนั้น ผมตระหนักว่า มันต้องใช้พลังงานด้านลบมากมายขนาดไหน

it takes to hold that hatred inside of you.

เพื่อขังความเกลียดชังเอาไว้ในตัวคุณ

Zak Ebrahim is not my real name.

แซค อีบราฮิมไม่ใช่ชื่อจริงของผม

I changed it when my family decided

ผมเปลี่ยนมันเมื่อครอบครัวของผมตัดสินใจ

to end our connection with my father

ตัดความสัมพันธ์กับพ่อของผม

and start a new life.

และเริ่มชีวิตใหม่

So why would I out myself

แล้วทำไมผมถึงออกมาเปิดเผย

and potentially put myself in danger?

ซึ่งอาจทำให้ตัวเองอยู่ในอันตราย

Well, that's simple.

นั่นมันง่ายมากครับ

I do it in the hopes that perhaps someone someday

ผมทำไปโดยหวังว่า บางทีสักวันหนึ่งใครบางคน

who is compelled to use violence

ที่ถูกบีบบังคับให้ใช้ความรุนแรง

may hear my story and realize

อาจได้ยินเรื่องของผมและตระหนัก

that there is a better way,

ว่ามันมีวิธีที่ดีกว่า

that although I had been subjected

ว่าถึงแม้ผมจะถูกครอบงำ

to this violent, intolerant ideology,

โดยความรุนแรง และอุดมการณ์ที่ไม่ยอมรับความแตกต่างนี้

that I did not become fanaticized.

แต่ผมไม่ได้โตมาคลั่งไคล้กับมัน

Instead, I choose to use my experience

ตรงกันข้าม ผมเลือกที่จะใช้ประสบการณ์ของผม

to fight back against terrorism,

เพื่อต่อกรกับการก่อการร้าย

against the bigotry.

ต่อกรกับความคลั่งศาสนา

I do it for the victims of terrorism

ผมทำเพื่อเหยื่อของการก่อการร้าย

and their loved ones,

และบุคคลอันเป็นที่รักของพวกเขา

for the terrible pain and loss

เพื่อความเจ็บปวดแสนสาหัสและการสูญเสีย

that terrorism has forced upon their lives.

ที่การก่อการร้ายยัดเยียดให้แก่ชีวิตพวกเขา

For the victims of terrorism, I will speak out

เพื่อเหยื่อของการก่อการร้าย ผมจะลุกขึ้นพูด

against these senseless acts

ต่อต้านการกระทำอันหาสาระมิได้นี้

and condemn my father's actions.

และประณามการกระทำของพ่อผม

And with that simple fact, I stand here as proof

และด้วยข้อเท็จจริงง่ายๆ นี้ ผมมายืนตรงนี้ในฐานะหลักฐาน

that violence isn't inherent in one's religion or race,

ว่าความรุนแรงไม่ได้เป็นธรรมชาติ ของศาสนาหรือชาติพันธุ์ใด

and the son does not have to follow

และลูกชายไม่จำเป็นที่จะต้องทำตาม

the ways of his father.

วิถีของพ่อของเขา

I am not my father.

ผมไม่ใช่พ่อของผม

Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)

Thank you, everybody. (Applause)

ขอบคุณครับ ทุกๆ คน (เสียงปรบมือ)

Thank you all. (Applause)

ขอบคุณทุกคนครับ (เสียงปรบมือ)

Thanks a lot. (Applause)

ขอบคุณมากครับ (เสียงปรบมือ)