I am the son of a terrorist. Here's how I chose peace | Zak Ebrahim

زک ابراهیم: من پسر یک تروریست هستم. ولی اینطور شد که صلح را انتخاب کردم

Translator: Joseph Geni Reviewer: Madeleine Aronson

Translator: Bidel Akbari Reviewer: soheila Jafari

On November 5th, 1990,

روز پنجم ماه دسامبر سال ۱۹۹۰

a man named El-Sayyid Nosair walked

مردی به نام «السعید نصیر»

into a hotel in Manhattan

به هتلی در «منهتن» نیویورک وارد شد

and assassinated Rabbi Meir Kahane,

و یک خاخام یهودی به نام «میر کاهانه» را ترور کرد،

the leader of the Jewish Defense League.

که رهبر اتحادیه دفاع یهودیان بود.

Nosair was initially found not guilty of the murder,

در ابتدا «نصیر» قاتل شناخته نشد

but while serving time on lesser charges,

اما در حالیکه برای جرم های کوچک تری در زندان بود،

he and other men began planning attacks

از دیگران برای برنامه ریزی حمله

on a dozen New York City landmarks,

به ده ها نقطه ی برجسته در شهر نیویورک استفاده کرد،

including tunnels, synagogues

نقاطی چون تونل ها، پرستشگاه های یهودیان

and the United Nations headquarters.

و مقر اصلی سازمان ملل.

Thankfully, those plans were foiled

خوشبختانه آن نقشه ها بوسیله ی یک خبرچین اف.بی.آی نقش بر آب شدند.

by an FBI informant.

خوشبختانه آن نقشه ها بوسیله ی یک خبرچین اف.بی.آی نقش بر آب شدند.

Sadly, the 1993 bombing

اما متاسفانه، بمب گذاری سال ۱۹۹۳

of the World Trade Center was not.

در ساختمان تجارت جهایی اتفاق افتاد.

Nosair would eventually be convicted

در آخر «نصیر» برای دست داشتن در این موضوع

for his involvement in the plot.

محکوم شد.

El-Sayyid Nosair is my father.

«السعید نصیر» پدر من است.

I was born in Pittsburgh, Pennsylvania

من در شهر «پیتسبورگ» پنسیلوانیا

in 1983 to him, an Egyptian engineer,

در سال ۱۹۸۳به دنیا آمدم.. پدر من یک مهندس مصری است.

and a loving American mother and grade school teacher,

و مادرم یک آمریکایی با محبت است و معلم مدرسه ابتدایی است.

who together tried their best

که پدر و مادر من همه ی تلاششان را

to create a happy childhood for me.

برای اینکه یک کودکی شاد داشته باشند را کردند.

It wasn't until I was seven years old

تا اینکه هفت ساله شدم

that our family dynamic started to change.

و ساختار خانواده ای که در آن بزرگ میشدم شروع به تغییر کردن کرد.

My father exposed me to a side of Islam

پدرم مرا با جلوه ای از اسلام آشنا کرد

that few people, including the majority of Muslims,

که حتی در جمعیت بزرگ مسلمانان

get to see.

کمتر کسی با آن مواجه شده.

It's been my experience that when people

تجربه ی من این است که هنگامی که مردم

take the time to interact with one another,

زمانی را برای تعامل با یکدیگر صرف می کنند،

it doesn't take long to realize that for the most part,

خیلی زود متوجه می شوند که

we all want the same things out of life.

همه ی ما چیزهای مشترکی را از زندگی می خواهیم.

However, in every religion, in every population,

هرچند در هر دین و یا در هر جامعه ای

you'll find a small percentage of people

افرادی کمی هستند

who hold so fervently to their beliefs

که با شور و حرارت زیادی به تعلیمات خود اعتقاد دارند

that they feel they must use any means necessary

که فکر می کنند به هر طریقی که شده

to make others live as they do.

باید کاری کنند که دیگران هم مثل آنها زندگی کنند.

A few months prior to his arrest,

چند ماه قبل از دستگیری پدرم،

he sat me down and explained that

او مرا نشاند و برای من توضیح داد

for the past few weekends, he and some friends

که او و چند تا از دوستانش در چند هفته ی گذشته

had been going to a shooting range on Long Island

به یک میدان تمرین تیراندازی در محله ی «لانگ آیلند» می رفته اند

for target practice.

و تمرین نشانه گیری می کرده اند.

He told me I'd be going with him the next morning.

او به من گفت که من فردا صبح با آنها خواهم رفت.

We arrived at Calverton Shooting Range,

ما به میدان تمرین تیراندازی «کالورتن» رسیدیم،

which unbeknownst to our group was being watched

و این میدان تمرین بدون اینکه ما خبر داشته باشیم

by the FBI.

زیر نظر «اف بی آی» بوده.

When it was my turn to shoot,

وقتی نوبت تیراندازی من شد

my father helped me hold the rifle to my shoulder

پدرم مرا کمک کرد که تفنگ را بر روی شانه ام قرار بدهم

and explained how to aim at the target

و برای من توضیح داد که چطور هدف را

about 30 yards off.

که در فاصله حدود ۳۰ متری من بود را نشانه بگیرم.

That day, the last bullet I shot

آن روز، آخرین تیری که شلیک کردم

hit the small orange light that sat on top of the target

به چراغ کوچک نارنجی بالای نشانه برخورد کرد

and to everyone's surprise, especially mine,

و همه و مخصوصا خودم را غافلگیر کرد

the entire target burst into flames.

و همه ی آن هدف در آتش سوخت.

My uncle turned to the other men,

عمویم رو به دیگر مردان کرد

and in Arabic said, "Ibn abuh."

و به زبان عربی گفت «ابن ابو»

Like father, like son.

یعنی «مثل پدرشه».

They all seemed to get a really big laugh out of that comment,

به نظر می رسید که آنها از حرف عمویم خیلی خوششان آمده

but it wasn't until a few years later

اما چند سال بعد

that I fully understood what they thought was so funny.

تازه فهمیدم آنها به چه چیزی خندیده بودند.

They thought they saw in me the same destruction

آنها فکر می کردند قابلیت ویران کنندگی ای که در پدرم هست

my father was capable of.

را در من هم پیدا کرده اند.

Those men would eventually be convicted

آنها در نهایت محکوم به

of placing a van filled with 1,500 pounds of explosives

قرار دادن یک خودروی ون که داخلش ۶۸۰ کیلوگرم مواد منفجره

into the sub-level parking lot of the World Trade Center's North Tower,

داخل پارکینگ زیرزمین ساختمان شمالی تجارت جهانی شدند،

causing an explosion that killed six people

که انفجار این ون باعث کشته شدن شش نفر

and injured over 1,000 others.

و زخمی شدن ۱٫۰۰۰ نفر شد.

These were the men I looked up to.

الگوی من این ها بودند.

These were the men I called ammu, which means uncle.

این ها مردانی بودند که من به آنها «عمو» می گفتم.

By the time I turned 19,

اون موقع ۱۹ سالم شده بود،

I had already moved 20 times in my life,

تا آن زمان ۲۰ بار محل زندگیم رو عوض کرده بودم،

and that instability during my childhood

و جابجا شدن های زیاد در دوران کودکی من

didn't really provide an opportunity

شانس دوست پیدا کردن

to make many friends.

را از من گرفت.

Each time I would begin to feel comfortable around someone,

هروقت حس می کردم می توانم با کسی دوست بشوم

it was time to pack up and move to the next town.

وقت این فرا می رسید که اسبابمون رو جمع و جور کنیم و به شهر دیگری برویم.

Being the perpetual new face in class,

همیشه در مدرسه چهره ی جدید کلاس درس بودم

I was frequently the target of bullies.

که باعث می شد هدف آزار و اذیت قلدران قرار بگیرم.

I kept my identity a secret from my classmates

من هویت خودم رو از همکلاسی هایم پنهان می کردم

to avoid being targeted,

تا هدف آزار و اذیتشان قرار نگیرم

but as it turns out, being the quiet, chubby new kid in class

اما معلوم شد که به خاطر بچه گوشه گیر و تپل کلاس بودن

was more than enough ammunition.

موضوع خوبی برایشان بودم.

So for the most part, I spent my time at home

پس بیشتر وقت ها من وقتم رو در منزل

reading books and watching TV

به کتاب خواندن و تلویزیون دیدن

or playing video games.

یا بازی های ویدیویی کردن، گذراندم.

For those reasons, my social skills were lacking,

برای همین مهارت های اجتماعی من ضعیف بود،

to say the least,

خیلی ساده اگر بخوام بگم،

and growing up in a bigoted household,

و بزرگ شدن در یک خانواده ی متعصب

I wasn't prepared for the real world.

باعث شد که برای زندگی کردن در دنیای واقعی آماده نباشم.

I'd been raised to judge people

من طوری بزرگ شده بودم که افراد را بر اساس

based on arbitrary measurements,

مجموعه ای از قواعد قراردادی

like a person's race or religion.

مثل نژاد یا مذهب مورد قضاوت قرار بدم.

So what opened my eyes?

پس چه چیزی بود که چشمان من را باز کرد؟

One of my first experiences

یکی از اولین تجربه های من

that challenged this way of thinking

که طرز فکر من را به چالش کشید

was during the 2000 presidential elections.

در حین برگزاری انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۰ بود.

Through a college prep program,

از طریق یک برنامه ی آماده سازی در کالج،

I was able to take part

که من توانستم در آن شرکت کنم

in the National Youth Convention in Philadelphia.

و در مجمع ملی جوانان «فیلادلفیا» برگزار می شد.

My particular group's focus was on youth violence,

تمرکز اصلی گروهی که من با آنها همکاری می کردم بر روی خشونت جوانان بود،

and having been the victim of bullying for most of my life,

و این موضوع برای من که بیشتر زندگی ام را قربانی آزار و اذیت بودم

this was a subject in which I felt particularly passionate.

موضوعی بود که درباره اش مشتاق بودم.

The members of our group came from many different walks of life.

اعضای گروه ما از طبقه های مختلف اجتماعی بودند.

One day toward the end of the convention,

یک روز مانده به پایان کار مجمع،

I found out that one of the kids I had befriended

فهمیدم کسی که با او دوست شده بودم،

was Jewish.

یهودی است.

Now, it had taken several days

چند روزی از آشنایی ما گذشته بود

for this detail to come to light,

تا این واقعیت رو دریافتم،

and I realized that there was no natural animosity

و متوجه شدم هیچگونه دشمنی ذاتی ای

between the two of us.

بین ما وجود ندارد.

I had never had a Jewish friend before,

من قبلا هیچ دوست یهودی ای نداشتم،

and frankly I felt a sense of pride

و صادقانه بگم که احساس غرور می کردم

in having been able to overcome a barrier

از اینکه از یک مانع عبور کرده ام

that for most of my life I had been led to believe

مانعی که بیشتر عمرم دیگران باعث شده بودند فکر کنم

was insurmountable.

غیر قابل عبور است.

Another major turning point came when

نطقه عطف بزرگ دیگر

I found a summer job at Busch Gardens,

وقتی بود که یک کار تابستانی در باغ های بوش

an amusement park.

در یک پارک تفریحی پیدا کردم.

There, I was exposed to people from all sorts of faiths and cultures,

در آنجا من با افراد مختلفی از مذهب ها و فرهنگ های گوناگون مواجه شدم،

and that experience proved to be fundamental

و آن تجربه ای بود که در ساختن شخصیت من

to the development of my character.

نقش اساسی ای داشت.

Most of my life, I'd been taught

بیشتر عمرم به من آموزش داده شده بود

that homosexuality was a sin, and by extension,

که همجنسگرایی یک گناه است، پس،

that all gay people were a negative influence.

همه همجنسگرایان کسانی هستند که اثر بد بر روی افراد دارند.

As chance would have it, I had the opportunity

شانس این رو داشتم

to work with some of the gay performers

که با بازیگران همجنسگرایی

at a show there,

که در یک نمایش اجرا داشتند همکاری کنم،

and soon found that many were the kindest,

و به زودی دریافتم که بیشتر اونها مهربان ترین افرادی هستند که تاکنون دیده ام

least judgmental people I had ever met.

و درباره ی کسی قضاوت نمی کنند.

Being bullied as a kid

آزار و اذیت قلدران در دوران قبلی

created a sense of empathy in me

یک حس همدردی در من ایجاد کرده بود

toward the suffering of others,

حس همدردی در قبال رنج دیگران،

and it comes very unnaturally to me

و به نظر من غیرطبیعی است

to treat people who are kind

با افرادی که مهربان هستند

in any other way than how I would want to be treated.

بغیر از طوری که من دوست دارم رفتار کنیم.

Because of that feeling, I was able

آن حس همدردی باعث شد

to contrast the stereotypes I'd been taught as a child

که من بتوانم با برچسب هایی که در کودکی به من یاد داده بودند به افراد بزنم مقابله کنم

with real life experience and interaction.

و افراد را با تجربه های واقعی زندگی و تعامل با آنها بسنجم.

I don't know what it's like to be gay,

من نمی دانم همجنمسگرا بودن چه حسی دارد،

but I'm well acquainted with being judged

اما حس مورد قضاوت قرار گرفتن بخاطر چیزهایی

for something that's beyond my control.

که خارج از کنترل من هستند آشنایی زیادی دارم.

Then there was "The Daily Show."

بعد از آن «برنامه ی روزانه»ی جان استوارت بود

On a nightly basis, Jon Stewart forced me

که هر شب مرا وادار می کرد

to be intellectually honest with myself about my own bigotry

که با خودم و تعصب خودم صادق باشم

and helped me to realize that a person's race,

و به من کمک کرد تا دریابم که نژاد یک فرد،

religion or sexual orientation

مذهب یا گرایش های جنسی او

had nothing to do with the quality of one's character.

ربطی به کیفیت شخصیت او ندارد.

He was in many ways a father figure to me

او از جنبه های مختلفی برای من الگوی پدرانه بود

when I was in desperate need of one.

وقتی که ناامیدانه به دنبال این الگو می گشتم.

Inspiration can often come from an unexpected place,

بعضی وقت ها سرچشمه های غیرمنتظره ای می توانند الهام بخش باشند

and the fact that a Jewish comedian had done more

و این حقیقت که یک کمدین یهودی

to positively influence my worldview

بیشتر از پدر افراط گرای من

than my own extremist father

در جهان بینی من نقش مثبتی ایفا کرده،

is not lost on me.

از دید من پنهان نبود.

One day, I had a conversation with my mother

یک روز داشتم با مادرم

about how my worldview was starting to change,

درباره ی اینکه چگونه جهان بینی ام در حال تغییر کردن است صحبت می کردم

and she said something to me

و او چیزی به من گفت

that I will hold dear to my heart

که تا زنده هستم

for as long as I live.

آن را در ذهنم نگاه خواهم داشت.

She looked at me with the weary eyes

او با نگاهی خسته به من نگاه کرد

of someone who had experienced

نگاه کسی که در طول زندگی به اندازه ی کافی

enough dogmatism to last a lifetime, and said,

زندگی تعصبی را تجربه کرده، و به من گفت،

"I'm tired of hating people."

«از متنفر بودن از مردم خسته شده ام»

In that instant, I realized how much negative energy

در آن لحظه دریافتم که نگه داشتن این حس تنفر

it takes to hold that hatred inside of you.

چقدر از آدم انرژی می گیرد.

Zak Ebrahim is not my real name.

«زک ابراهیم» نام اصلی من نیست.

I changed it when my family decided

من نامم را وقتی عوض کردم که خانواده ام

to end our connection with my father

تصمیم به قطع رابطه با پدرم گرفت

and start a new life.

و یک زندگی جدید را شروع کردیم.

So why would I out myself

پس چرا من خودم را معرفی می کنم

and potentially put myself in danger?

و احتمالا خودم را به خطر بیندازم؟

Well, that's simple.

خیلی ساده است.

I do it in the hopes that perhaps someone someday

این کار رو می کنم و امیدوارم که یک نفر یک روز

who is compelled to use violence

اگر مجبور به استفاده از خشونت شد

may hear my story and realize

شاید داستان من رو بشنود و متوجه بشود

that there is a better way,

که راه بهتری هم وجود دارد،

that although I had been subjected

که دریابد با وجود اینکه من در معرض

to this violent, intolerant ideology,

این ایدئولوژی خشن و تحمل ناپذیر بودم،

that I did not become fanaticized.

اما با این وجود تبدیل به یک فرد متعصب نشدم.

Instead, I choose to use my experience

در عوض، من از تجربه ام

to fight back against terrorism,

برای مبارزه با تروریسم

against the bigotry.

و تعصب استفاده کردم.

I do it for the victims of terrorism

من این کار را برای قربانیان تروریسم

and their loved ones,

و عزیزانشان می کنم،

for the terrible pain and loss

برای درد و رنج هولناکی

that terrorism has forced upon their lives.

که تروریسم به زندگی آنها تحمیل کرده.

For the victims of terrorism, I will speak out

بخاطر قربانیان تروریسم، من صراحتا

against these senseless acts

در مخالفت با این اقدامات بی معنی صحبت می کنم

and condemn my father's actions.

و کارهای پدرم را محکوم می کنم.

And with that simple fact, I stand here as proof

و با این حقیقت ساده، من اینجا به عنوان گواهی هستم

that violence isn't inherent in one's religion or race,

که خشونت همراه با مذهب و نژاد به بچه ها ارث نمی رسد،

and the son does not have to follow

و پسر لزوما نباید

the ways of his father.

از پدرش پیروی کند.

I am not my father.

من مثل پدرم نیستم.

Thank you. (Applause)

متشکرم. (تشویق حاضرین)

Thank you, everybody. (Applause)

از همه ی شما متشکرم. (تشویق حاضرین)

Thank you all. (Applause)

از همه ی شما متشکرم. (تشویق حاضرین)

Thanks a lot. (Applause)

خیلی متشکرم. (تشویق حاضرین)