I am the son of a terrorist. Here's how I chose peace | Zak Ebrahim

Translator: Joseph Geni Reviewer: Madeleine Aronson

Translator: Shargiyya Sheykh-zadeh Reviewer: Ziyaddin Sadigov

On November 5th, 1990,

5 Noyabr, 1990-cı ildə

a man named El-Sayyid Nosair walked

Əl-Səyyid Nosair adlı şəxs

into a hotel in Manhattan

Manhettendə yerləşən otelə gedərək

and assassinated Rabbi Meir Kahane,

Ravvin Meir Kahaneyə - Yəhudilərin

the leader of the Jewish Defense League.

Müdafiə Liqasının liderinə sui-qəsd törətdi.

Nosair was initially found not guilty of the murder,

Əvvəl Nosair törətdiyi qətldən günahsız bilindi,

but while serving time on lesser charges,

lakin yüngül xətalar üzrə cəza çəkərkən

he and other men began planning attacks

digər cinayət ortaqları ilə Nyu Yorkun

on a dozen New York City landmarks,

bir sıra abidələrinə: tunellər,

including tunnels, synagogues

sinaqoqlar və

and the United Nations headquarters.

BMT-nin baş gərargahları daxil hücum planları hazırlayırdılar.

Thankfully, those plans were foiled

Xoşbəxtlikdən planlar FTB əməkdaşı

by an FBI informant.

tərəfindən alt-üst olunmuşdu.

Sadly, the 1993 bombing

Lakin təəssüf ki,1993-cü ildə

of the World Trade Center was not.

Dünya Ticarət Mərkəzinin bombardman olunmasının qarşısı alına bilmədi.

Nosair would eventually be convicted

Sonda Nosair sui-qəsddə əlbirlikdə

for his involvement in the plot.

təqsirli bilindi.

El-Sayyid Nosair is my father.

Əl-Səyyid Nosair mənim atamdır.

I was born in Pittsburgh, Pennsylvania

1983-cü ildə Pennsylvania, Pittsburqda

in 1983 to him, an Egyptian engineer,

onun - misirli mühəndisin

and a loving American mother and grade school teacher,

və şəfqətli amerikanlı, ibtidai sinif müəlliməsinin övladı olaraq dünyaya göz açdım.

who together tried their best

Mənə xoşbəxt uşaqlıq yaşatmaq

to create a happy childhood for me.

üçün əllərindən gələni əsirgəmirdilər.

It wasn't until I was seven years old

Yeddi yaşımdan sonra

that our family dynamic started to change.

ailəmizdə münasibətlər dəyişməyə başladı.

My father exposed me to a side of Islam

Atam İslamın,

that few people, including the majority of Muslims,

bir çox müsəlmanlar daxil çox az insanın şahidi olduğu

get to see.

tərəfini görməyə məni məruz etdi.

It's been my experience that when people

Həyat təcrübəmdən isə bunları öyrəndim:

take the time to interact with one another,

insanlar bir-birini kifayət qədər tanıdıqdan sonra

it doesn't take long to realize that for the most part,

əslində hər birimizin həyatdan gözləntilərinin eyni

we all want the same things out of life.

olduğunu anlamaq heç də uzun zaman almır.

However, in every religion, in every population,

Hərçənd hər bir dində, hər bir millətdə

you'll find a small percentage of people

inanclarına qarşı qatı olan və

who hold so fervently to their beliefs

başqalarını da öz həyatlarına sürükləmələri üçün

that they feel they must use any means necessary

istənilən vasitəyə əl atmaq zərurətini hiss edən insanlara

to make others live as they do.

az da olsa rast gəlmək olar.

A few months prior to his arrest,

Həbsindən bir neçə ay öncə atam

he sat me down and explained that

məni qarşısında otuzdurub

for the past few weekends, he and some friends

son bir neçə həftə dostları ilə birgə

had been going to a shooting range on Long Island

London Adasında poliqona atıcılıq

for target practice.

təlimlərinə getdiklərini anlatdı.

He told me I'd be going with him the next morning.

Mənim isə səhər onunla gedəcəyimi söylədi.

We arrived at Calverton Shooting Range,

Biz Kalverton Atış Poliqonuna çatdıq.

which unbeknownst to our group was being watched

Həmin zaman oranın FTB-nin gizli

by the FBI.

müşahidəsində olduğunu bilmirdik.

When it was my turn to shoot,

Növbə mənə çatanda

my father helped me hold the rifle to my shoulder

atam mənə tüfəngi çiynimdə tutmağa

and explained how to aim at the target

kömək etdi və 30 metrlik nişana

about 30 yards off.

necə hədəfləməyi başa saldı.

That day, the last bullet I shot

Həmin gün atdığım son güllə

hit the small orange light that sat on top of the target

nişanın üzərindəki kiçik narıncı lampaya tuş gəldi,

and to everyone's surprise, especially mine,

nəticədə nişan alovlandı.

the entire target burst into flames.

Hamı buna təəccübləndi, xüsusilə də mən.

My uncle turned to the other men,

Əmim digər kişilərə tərəf dönərək

and in Arabic said, "Ibn abuh."

“Ibn abuh” - ərəbcədən

Like father, like son.

“Atasının balasıdır” dedi.

They all seemed to get a really big laugh out of that comment,

Deyilən bu sözə hamısı güldü,

but it wasn't until a few years later

lakin bir neçə ildən sonra

that I fully understood what they thought was so funny.

onların əslində nəyə güldüklərini anladım.

They thought they saw in me the same destruction

Onlar atamın qadir olduğu vəhşiliyi

my father was capable of.

məndə də gördüklərini düşünmüşdülər.

Those men would eventually be convicted

Sonda bu insanlar 700 kg yaxın partlayıcı

of placing a van filled with 1,500 pounds of explosives

maddə ilə dolu furqonu Dünya Ticarət Mərkəzinin

into the sub-level parking lot of the World Trade Center's North Tower,

Şimal Qülləsinin yeraltı dayanacağında partladaraq

causing an explosion that killed six people

6 nəfərin ölümünə və 1,000-dən çox insanın yaralanmasına

and injured over 1,000 others.

səbəb olduqlarına görə təqsirli bilinmişdilər.

These were the men I looked up to.

Bu insanlar özümə ibrət götürdüklərim və

These were the men I called ammu, which means uncle.

”ammu” - əmi adlandırdığım insanlar idi.

By the time I turned 19,

19 yaşıma kimi

I had already moved 20 times in my life,

20 dəfə yaşayış yerimizi dəyişmişdik

and that instability during my childhood

və uşaqlığım boyunca sürən bu dəyişkənlik

didn't really provide an opportunity

dostlarımın az olmasına

to make many friends.

səbəb olmuşdu.

Each time I would begin to feel comfortable around someone,

Kimisə özümə yaxın hiss etməyimlə

it was time to pack up and move to the next town.

yığışıb başqa şəhərə köçməyimiz bir olurdu.

Being the perpetual new face in class,

Sinifdə hər zaman yeni biri olaraq,

I was frequently the target of bullies.

adətən dələduz uşaqların hədəfinə çevrilirdim.

I kept my identity a secret from my classmates

Diqqət mərkəzində olmamaq üçün kimliyimi

to avoid being targeted,

sinif yoldaşlarımdan gizli saxlayırdım,

but as it turns out, being the quiet, chubby new kid in class

lakin belə aydın oldu ki, yeni şagirdin

was more than enough ammunition.

sinifin ən sakiti və toppuşu olması buna yetərli idi.

So for the most part, I spent my time at home

Bu səbəbdən də vaxtımın çox hissəsini

reading books and watching TV

evdə kitab oxumaq, televizor izləmək

or playing video games.

və ya oyun oynamaqla keçirirdim.

For those reasons, my social skills were lacking,

Buna görə sosial ünsiyyət bacarıqlarımda

to say the least,

çatışmazlıqlar var idi,

and growing up in a bigoted household,

qatı fanatist ailədə böyüyən biri kimi

I wasn't prepared for the real world.

həyatın gerçək üzünə hazırlqlı deyildim.

I'd been raised to judge people

İnsanların irq və din kimi təsadüfi

based on arbitrary measurements,

hallara görə mühakimə edildiyi

like a person's race or religion.

bir mühitdə böyümüşəm.

So what opened my eyes?

Bəs gözlərimi açan nə oldu?

One of my first experiences

Məni məhz bu cür düşüncə tərzinə yönəldən

that challenged this way of thinking

ilk təcrübələrimdən biri

was during the 2000 presidential elections.

2000-ci il prezident seçkiləri zamanı oldu.

Through a college prep program,

Universitetə hazırlıq proqramı çərçivəsində

I was able to take part

Filadelfiyada keçirilən Milli Gənclər

in the National Youth Convention in Philadelphia.

Konvensiyasında iştirak etmək fürsəti qazandım.

My particular group's focus was on youth violence,

Tərkibində olduğum qrup əsasən gənclər arasında şiddət mövzusuna yönəlmişdi

and having been the victim of bullying for most of my life,

və həyatının çox hissəsini davakar uşaqların şiddətinə

this was a subject in which I felt particularly passionate.

məruz qalan biri kimi, mövzuya qarşı biganə deyildim.

The members of our group came from many different walks of life.

Qrupumuzun üzvləri müxtəlif həyat yolu keçmiş insanlar idi.

One day toward the end of the convention,

Konvensiyanın son günlərində

I found out that one of the kids I had befriended

dostlaşdığım uşaqlardan birinin

was Jewish.

yəhudi olduğunu öyrəndim.

Now, it had taken several days

Bu fakt bir neçə günə ancaq

for this detail to come to light,

aşkarlandı, amma istənilən halda

and I realized that there was no natural animosity

ikimizin arasında anadangəlmə

between the two of us.

düşmənçiliyin olmadığının fərqinə vardım.

I had never had a Jewish friend before,

Daha öncə yəhudi dostum olmamışdı

and frankly I felt a sense of pride

və düzünü desəm,

in having been able to overcome a barrier

həyatım boyu məni dəf edilməz olduğuna inandıran

that for most of my life I had been led to believe

baryeri aşa bildiyim üçün

was insurmountable.

qürur hissi duyurdum.

Another major turning point came when

Daha bir mühüm dönüş nöqtəsi isə,

I found a summer job at Busch Gardens,

Yayda Busch Gardens əyləncə parkında

an amusement park.

əlavə qazanc üçün tapdığım iş oldu.

There, I was exposed to people from all sorts of faiths and cultures,

Burada müxtəlif inanc və mədəniyyətlərdən olan insanların

and that experience proved to be fundamental

əhatəsində idim və bu təcrübə xasiyyətimin

to the development of my character.

təkmilləşməsində təməl rol oynadı.

Most of my life, I'd been taught

Həyatımın böyük bir hissəsini

that homosexuality was a sin, and by extension,

homoseksuallığın günah olduğuna və ümumilikdə

that all gay people were a negative influence.

bütün geylərin mənfi təsirə sahib olduğuna öyrədilmişdim.

As chance would have it, I had the opportunity

İş elə gətirdi ki,

to work with some of the gay performers

tamaşaların birində gey artistlərlə

at a show there,

çalışmaq imkanım oldu,

and soon found that many were the kindest,

həmin arada onların bir çoxunun indiyə kimi gördüyüm ən xeyirxah

least judgmental people I had ever met.

və qınamağa ən az meyilli insanlar olduğunu

Being bullied as a kid

aşkarladım. Uşaq vaxtı çox incilən biri kimi

created a sense of empathy in me

başqaların əzablarına can yandırmaq

toward the suffering of others,

kimi bir hiss məndə formalaşıb

and it comes very unnaturally to me

və özümə qarşı istəmədiyim bir rəftarı

to treat people who are kind

başqalarına etmək

in any other way than how I would want to be treated.

mənə yad bir duyğudur.

Because of that feeling, I was able

Bu hissiyatım sayəsində

to contrast the stereotypes I'd been taught as a child

uşaqlıqdan mənə öyrədilən stereotipləri

with real life experience and interaction.

gerçək həyat təcrübəsi ilə müqayisə etməyi bacarırdım.

I don't know what it's like to be gay,

Gey olmağın necə bir duyğu olduğundan xəbərsizəm,

but I'm well acquainted with being judged

lakin səndən asılı olmayan səbəblərdən

for something that's beyond my control.

dolayı qınanmanın nə olduğu ilə çox yaxşı tanışam.

Then there was "The Daily Show."

Daha sonra "The Daily Show" oldu.

On a nightly basis, Jon Stewart forced me

Con Stüart məni fanatizmə sadiqliyim

to be intellectually honest with myself about my own bigotry

haqda özümlə dürüst olmağa vadar etdi

and helped me to realize that a person's race,

və insanın irqi, dini və cinsi oriyentasiyasının

religion or sexual orientation

onun xasiyyətinin keyfiyyəti ilə əlaqədar

had nothing to do with the quality of one's character.

olmadığını dərk etməyə mənə kömək etdi.

He was in many ways a father figure to me

Con Stüart, ata ehtiyacı duyduğum anlarda

when I was in desperate need of one.

sözün əsl mənasında mənə atalıq etmişdi.

Inspiration can often come from an unexpected place,

İlham çox vaxt gözlənilməyən yerdən gəlir

and the fact that a Jewish comedian had done more

və yəhudi komediyaçının mənim

to positively influence my worldview

dünya görüşümə ekstremist atamdan

than my own extremist father

daha pozitiv təsir göstərməsi faktı

is not lost on me.

məndə puça çıxmadı.

One day, I had a conversation with my mother

Günlərin bir günü, anamla dünya görüşümün

about how my worldview was starting to change,

dəyişildiyi haqda söhbətim oldu

and she said something to me

və anam mənə ömrüm boyu

that I will hold dear to my heart

ürəyimdən çıxarmayacağım

for as long as I live.

bir söz söylədi.

She looked at me with the weary eyes

Anam həyatı boyunca kifayət

of someone who had experienced

qədər doqmatizm yaşamış biri

enough dogmatism to last a lifetime, and said,

kimi yorğun gözləri ilə mənə baxdı və

"I'm tired of hating people."

“İnsanlara nifrət etməkdən usanmışam” dedi.

In that instant, I realized how much negative energy

Bir anlığa daxilində nifrət hissini bəsləməyin

it takes to hold that hatred inside of you.

nə qədər mənfi enerji tələb etdiyini anladım.

Zak Ebrahim is not my real name.

Zak Ebrahim mənim gerçək adım deyil.

I changed it when my family decided

Adımı ailəm atamla əlaqəsini kəsib

to end our connection with my father

yeni həyata başlamaq

and start a new life.

qərarına gələndə dəyişdim.

So why would I out myself

Bəs niyə özümü ifşa edib,

and potentially put myself in danger?

olacaq təhlükəyə atdım?

Well, that's simple.

Cavabı olduqca sadədir.

I do it in the hopes that perhaps someone someday

Bunu, o ümidlə edirəm ki, bəlkə nə vaxtsa

who is compelled to use violence

şiddətə meyilli birisi

may hear my story and realize

mənim hekayəmi eşidər və

that there is a better way,

daha düzgün yolun olduğunun fərqinə varar.

that although I had been subjected

Şiddətə, qeyri-tolerant ideologiyaya

to this violent, intolerant ideology,

məruz qalmağıma baxmayaraq

that I did not become fanaticized.

fanatik olmadım.

Instead, I choose to use my experience

Əvəzində, qazandığım həyat təcrübəmi

to fight back against terrorism,

terrorizmə və fanatizmə qarşı mübarizə

against the bigotry.

vasitəsi olaraq istifadə etməyi seçdim.

I do it for the victims of terrorism

Bunu terror qurbanları

and their loved ones,

və onların əzizləri,

for the terrible pain and loss

terrorizmin onlara yaşatdığı

that terrorism has forced upon their lives.

dəhşətli acı və itkilər naminə edirəm.

For the victims of terrorism, I will speak out

Terrorizm qurbanları xatirinə

against these senseless acts

bu cür qəddar fəaliyyət qarşısında susmayıb

and condemn my father's actions.

atamın hərəkətlərini tənqid edəcəm.

And with that simple fact, I stand here as proof

Danışdıqlarımın sadə nümunəsi kimi,

that violence isn't inherent in one's religion or race,

mən şiddətin dinən və irqən keçmədiyinin

and the son does not have to follow

və oğulun atanın yolu ilə getmək

the ways of his father.

məcburiyyətində olmadığının canlı isbatıyam.

I am not my father.

Mən atam kimi deyiləm.

Thank you. (Applause)

Çox sağolun. (Alqışlar)

Thank you, everybody. (Applause)

Hər birinizə təşəkkürümü bildirərəm. (Alqışlar)

Thank you all. (Applause)

Sağolun. (Alqışlar)

Thanks a lot. (Applause)

Minnətdaram. (Alqışlar)