Jane Fonda: Life's third act

Translator: yamela areesamarn Reviewer: PanaEk Warawit

ได้มีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญมาแล้วหลายครั้ง

There have been many revolutions over the last century,

ตลอดศตวรรษที่แล้ว

but perhaps none as significant as the longevity revolution.

แต่คงไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับ

การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ด้านการมีชีวิตที่ยืนยาว

We are living on average today 34 years longer

ปัจจุบันเรากำลังมีชีวิตโดยเฉลี่ย

ยาวนานกว่าคุณทวดของเรา 34 ปี

than our great-grandparents did -- think about that.

ลองคิดดูสิ

That's an entire second adult lifetime

นั่นเท่ากับ ช่วงเวลาการเป็นผู้ใหญ่ รอบที่สอง

that's been added to our lifespan.

ที่เพิ่มให้กับอายุเฉลี่ยของเรา

And yet, for the most part,

แต่โดยส่วนใหญ่แล้ว

our culture has not come to terms with what this means.

วัฒนธรรมของเรายังไม่ยอมรับ ความสำคัญและคุณค่าของสิ่งนี้

We're still living with the old paradigm

เรายังคงมีชีวิตอยู่กับแนวคิดเก่าๆ

of age as an arch.

ที่ว่าอายุเปรียบเหมือนเส้นโค้ง

That's the metaphor, the old metaphor.

เป็นการอุปมา การเปรียบเทียบแบบเก่า

You're born, you peak at midlife

คุณเกิดมา ถึงจุดสูงสุดตอนกลางของชีวิต

and decline into decrepitude.

และเสื่อมถอยลงสู่วัยชรา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Age as pathology.

การแก่คือการเจ็บไข้ได้ป่วย

แต่คนจำนวนมากในปัจจุบัน--

But many people today -- philosophers, artists, doctors, scientists --

นักปรัชญา, ศิลปิน, แพทย์, นักวิทยาศาสตร์--

are taking a new look at what I call "the third act" --

กำลังพิจารณาแนวคิดใหม่ ที่ดิฉันเรียกว่าฉากที่สาม

สามทศวรรษสุดท้ายของชีวิต

the last three decades of life.

They realize that this is actually a developmental stage of life

พวกเขาตระหนักว่า จริงๆ แล้วช่วงนี้เป็นช่วงของการพัฒนาชีวิต

with its own significance,

ที่มีความสำคัญในตัวของมันเอง--

ซึ่งแตกต่างไปจากวัยกลางคน

as different from midlife as adolescence is from childhood.

เช่นเดียวกับที่วัยรุ่น แตกต่างไปจากวัยเด็ก

And they are asking -- we should all be asking:

และพวกเขากำลังสงสัย และเราทุกคนควรจะถามว่า

เราจะใช้เวลาในช่วงนี้อย่างไร?

How do we use this time?

How do we live it successfully?

เราจะใช้ชีวิตในช่วงนี้ให้สำเร็จได้อย่างไร?

What is the appropriate new metaphor for aging?

อะไรคือการอุปมาใหม่ที่เหมาะสม

กับการเข้าสู่วัยชรา?

I've spent the last year researching and writing about this subject.

ดิฉันใช้เวลาปีที่แล้ว ศึกษาและเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้

และดิฉันได้พบว่า

And I have come to find that a more appropriate metaphor for aging

การเปรียบเทียบที่เหมาะสมสำหรับการเริ่มแก่ตัว

is a staircase --

ก็คือขั้นบันได--

การยกระดับสูงขึ้นของจิตวิญญาณมนุษย์

the upward ascension of the human spirit,

bringing us into wisdom, wholeness, and authenticity.

นำเราไปสู่ความฉลาดลํ้า ความครบถ้วนสมบูรณ์

และความจริงแท้

Age not at all as pathology.

ความแก่ไม่ได้เป็นการเจ็บไข้ได้ป่วยแม้แต่น้อย

ความแก่เป็นศักยภาพ

Age as potential.

And guess what?

และเชื่อไหม?

This potential is not for the lucky few.

ศักยภาพนี้ไม่ใช่สำหรับคนโชคดีเพียงไม่กี่คน

It turns out, most people over 50

กลายเป็นว่า

คนอายุเกิน 50 ปีส่วนมาก

feel better, are less stressed, less hostile, less anxious.

รู้สึกดีขึ้น ความตึงเครียดน้อยลง

ความมุ่งร้ายน้อยลง วิตกกังวลน้อยลง

เรามีแนวโน้มที่จะเห็นความเหมือน

We tend to see commonalities more than differences.

มากกว่าเห็นความแตกต่าง

Some of the studies even say we're happier.

งานวิจัยบางเรื่องถึงกับกล่าวว่า

เรามีความสุขมากกว่า

(Laughter)

This is not what I expected, trust me.

เชื่อเถอะว่า สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่ดิฉันคาดคิดไว้ก่อน

ดิฉันเป็นผลพวงจากความโศกเศร้าอย่างต่อเนื่อง

I come from a long line of depressives.

ตอนที่ดิฉันอายุใกล้จะถึง 50

As I was approaching my late 40s,

เมื่อตื่นนอนในตอนเช้า

when I would wake up in the morning,

สิ่งที่ดิฉันคิดหกเรื่องแรก จะเป็นไปทางลบ

my first six thoughts would all be negative.

และดิฉันก็จะกลัว

And I got scared.

I thought, "Oh my gosh. I'm going to become a crotchety old lady."

ดิฉันคิดว่า โอ้คุณพระช่วย

ฉันกำลังจะกลายเป็นหญิงแก่ขี้โมโห

But now that I am actually smack-dab in the middle of my own third act,

แต่ตอนนี้เมื่อดิฉันอยู่ตรงกลางของฉากที่สามของตัวเองจริงๆ

ดิฉันจึงรู้ว่าไม่เคยมีความสุขมากกว่านี้มาก่อน

I realize I've never been happier.

ดิฉันรู้สึกมีพลังด้านสุขภาพกายและใจ

I have such a powerful feeling of well-being.

And I've discovered

และดิฉันได้พบว่า

that when you're inside oldness,

เมื่อคุณเข้าไปอยู่ในช่วงแห่งความแก่เฒ่าด้วยตัวเอง

as opposed to looking at it from the outside,

แทนที่จะมองมันเข้ามาจากภายนอก

ความกลัว ลดน้อย ลง

fear subsides.

You realize you're still yourself --

คุณรู้ว่า คุณยังคงเป็นตัวของตัวเอง--

maybe even more so.

อาจจะมากกว่าเดิมด้วยซํ้า

Picasso once said, "It takes a long time to become young."

ปิคาสโซเคยกล่าวไว้ว่า "ใช้เวลานานที่จะมาเป็นหนุ่มสาว"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I don't want to romanticize aging.

ดิฉันไม่ต้องการทำให้การแก่ตัวเป็นสิ่งเลอเลิศ

Obviously, there's no guarantee

เห็นได้ชัดว่า ไม่มีการรับประกัน

that it can be a time of fruition and growth.

ว่ามันจะเป็นเวลาของความสำเร็จและการเจริญเติบโต

บางอย่างก็เป็นเรื่องของโชค

Some of it is a matter of luck.

บางอย่างก็เป็นเรื่องของพันธุกรรม

Some of it, obviously, is genetic.

One third of it, in fact, is genetic.

ความจริงแล้ว หนึ่งในสาม มีผลมาจากพันธุกรรม

ซึ่งเราทำอะไรเรื่องนี้ได้ไม่มากนัก

And there isn't much we can do about that.

But that means that two-thirds of how well we do in the third act,

แต่ก็หมายถึงว่าสองในสาม

ของสิ่งที่เราจะทำได้ในฉากที่สามนี้

เราสามารถทำบางสิ่งบางอย่างได้

we can do something about.

เราจะมาถกกันว่าเราจะทำอะไรได้

We're going to discuss what we can do

to make these added years really successful,

เพื่อทำให้ช่วงเวลาที่เพิ่มขึ้นมานี้สำเร็จได้จริง

and use them to make a difference.

และใช้เวลาเหล่านั้นทำให้เกิดความแตกต่างขึ้น

เอาละ ขอดิฉันพูดบางอย่างเกี่ยวกับขั้นบันไดที่ว่านี้

Now, let me say something about the staircase,

ซึ่งอาจจะดูเหมือนเป็นการอุปมาเรื่องวัยชราที่แปลก

which may seem like an odd metaphor for seniors,

ถ้าคิดถึงข้อเท็จจริงที่ว่าคนชราจำนวนมาก มีปัญหาเรื่องบันได

given the fact that many seniors are challenged by stairs.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Myself included.

รวมทั้งตัวดิฉันเองด้วย

ตามที่คุณอาจทราบ

As you may know, the entire world operates on a universal law:

โลกทั้งมวลเป็นไปตามกฎจักรวาล

เอ็นโทรพี(entropy) กฎข้อที่สองของอุณหพลศาสตร์

entropy, the second law of thermodynamics.

Entropy means that everything in the world -- everything --

เอ็นโทรพีหมายความว่าทุกอย่างในโลก ทุกอย่าง

is in a state of decline and decay --

อยู่ในสภาวะของการเสื่อมและสลายไป

ตามแนวโค้ง

the arch.

There's only one exception to this universal law,

มีข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียวเกี่ยวกับกฎจักรวาลนี้

และสิ่งนั้นคือจิตวิญญาณของมนุษย์

and that is the human spirit,

ที่ยังคงพัฒนาต่อไปได้ในแนวสูงขึ้น

which can continue to evolve upwards, the staircase,

แบบขั้นบันได

bringing us into wholeness, authenticity, and wisdom.

นำเราไปสู่ความครบถ้วนสมบูรณ์

ความจริงแท้และความฉลาด

And here's an example of what I mean.

และนี่เป็นตัวอย่างหนึ่งของความหมายที่กล่าวถึง

การยกระดับสูงขึ้นนี้

This upward ascension

เกิดขึ้นได้ แม้จะเผชิญกับความยากลำบากทางร่างกายอย่างรุนแรง

can happen even in the face of extreme physical challenges.

About three years ago, I read an article in the New York Times.

เมื่อประมาณสามปีที่แล้ว

ดิฉันอ่านบทความในหนังสือพิมพ์นิวยอร์คไทมส์

เกี่ยวกับชายผู้หนึ่งชื่อนีล ซิลิงเกอร์

It was about a man named Neil Selinger --

เขาอายุ 57 ปี เป็นทนายความที่เกษียณแล้ว

57 years old, a retired lawyer,

who had joined the writers' group at Sarah Lawrence,

เขาได้เข้าไปร่วมกับกลุ่มนักเขียนที่ซาราฮ์ ลอว์เร็นซ์

where he found his writer's voice.

ที่ๆ เขาเขียนแสดงความคิดเห็นได้

Two years later,

สองปีหลังจากนั้น

he was diagnosed with ALS, commonly known as Lou Gehrig's disease.

เขาถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคเอแอลเอ็ส(ALS) ซึ่งรู้จักกันทั่วไปว่าโรคลูเกฮ์ริค(Lou Gehrig)

เป็นโรคที่ร้ายแรงถึงชีวิต

It's a terrible disease. It's fatal.

It wastes the body, but the mind remains intact.

ร่างกายถูกทำลายไปเรื่อยๆ แต่จิตใจยังเหมือนเดิม

In this article, Mr. Selinger wrote the following

ในบทความนี้ คุณซิลิงเอร์เขียนอธิบาย

สิ่งที่เกิดกับเขา ไว้ดังนี้

to describe what was happening to him.

และดิฉันขอยกมากล่าว,

And I quote:

"As my muscles weakened,

"เมื่อกล้ามเนื้อของผมอ่อนล้าลง

การเขียนของผมกลับเพิ่มพลังขึ้น

my writing became stronger.

As I slowly lost my speech,

เมื่อผมค่อยๆ เสียความสามารถในการพูดไป

I gained my voice.

ผมกลับได้สิทธิในการแสดงความคิดเห็น

As I diminished, I grew.

เมื่อผมเหลือน้อยลงๆ ผมกลับเติบโตขึ้น

เมื่อผมสูญเสียไปมากเหลือเกิน

As I lost so much,

ในที่สุดผมก็เริ่มค้นพบตัวตนของผมเอง"

I finally started to find myself."

สำหรับดิฉันแล้ว นีล ซิลิงเกอร์

Neil Selinger, to me,

is the embodiment of mounting the staircase

เป็นภาพที่แสดงให้เห็นถึงการขึ้นบันไดนั้น

ในฉากที่สามของชีวิตเขา

in his third act.

Now we're all born with spirit, all of us,

พวกเราเกิดมาพร้อมกับจิตวิญญาณ พวกเราทุกคน

แต่บางครั้งจิตวิญญาณนั้นถูกกดลงไปจนแบนราบ

but sometimes it gets tamped down beneath the challenges of life,

ภายใต้ความยากลำบากของชีวิต

violence, abuse, neglect.

ความรุนแรง การด่าว่า การปล่อยประละเลย

Perhaps our parents suffered from depression.

เป็นไปได้ว่าพ่อแม่ของเราต้องทนทุกข์จากความเศร้า

เป็นไปได้ว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะรักพวกเราได้

Perhaps they weren't able to love us beyond how we performed in the world.

เกินกว่าที่เราแสดงออกกันได้ในโลก

เป็นไปได้ว่าเรายังคงทนทุกข์อยู่

Perhaps we still suffer from a psychic pain, a wound.

จากความเจ็บปวดทางจิต จากบาดแผล

เป็นได้ว่าเรารู้สึกว่าความสัมพันธ์หลายอย่างของพวกเรายังไม่สิ้นสุด

Perhaps we feel that many of our relationships

have not had closure.

ดังนั้นเราจึงรู้สึกได้ว่ามันยังไม่เสร็จสมบูรณ์

And so we can feel unfinished.

Perhaps the task of the third act

เป็นไปได้ว่างานของฉากที่สามนี้

คือทำงานในวาระสุดท้ายของตนเองให้เสร็จสิ้นสมบูรณ์

is to finish up the task of finishing ourselves.

For me, it began as I was approaching my third act, my 60th birthday.

สำหรับดิฉันแล้ว มันเริ่มต้นเมื่อดิฉันกำลังจะเข้าสู่ช่วงสุดท้าย

วันเกิดครบรอบอายุ 60 ปี

How was I supposed to live it?

ดิฉันจะใช้ชีวิตอย่างไรดีเล่า?

What was I supposed to accomplish in this final act?

ดิฉันจะทำอะไรสำเร็จได้เล่าในฉากสุดท้ายนี้?

And I realized that, in order to know where I was going,

และดิฉันได้รู้ซึ้งว่า เพื่อที่จะทราบว่าดิฉันจะไปทางไหน

I had to know where I'd been.

ดิฉันต้องรู้ก่อนว่าดิฉันได้ไปที่ไหนมาแล้ว

ดังนั้นดิฉันจึงย้อนกลับไป

And so I went back and I studied my first two acts,

และศึกษาฉากสองฉากก่อนหน้านี้,

พยายามเข้าใจว่าดิฉันเป็นใครในตอนนั้น

trying to see who I was then,

who I really was, not who my parents or other people told me I was,

ตัวจริงๆ ดิฉันเป็นใคร

ไม่ใช่คนที่พ่อแม่หรือคนอื่นๆ บอกว่าดิฉันเป็น

หรือปฏิบัติกับดิฉันเหมือนกับดิฉันเป็นแบบนั้น

or treated me like I was.

แต่ดิฉันเป็นใครเล่า? พ่อแม่ดิฉันเป็นใคร

But who was I?

Who were my parents -- not as parents, but as people?

ไม่ใช่ในฐานะพ่อแม่ แต่ในฐานะคนทั่วไป?

ปู่ย่าตายายเป็นใคร?

Who were my grandparents?

How did they treat my parents?

เลี้ยงดูพ่อแม่ของดิฉันอย่างไร?

These kinds of things.

สิ่งต่างๆ เหล่านี้เป็นต้น

ดิฉันค้นพบ สองปีหลังจากนั้น

I discovered, a couple of years later,

ว่ากระบวนการที่ดิฉันได้กระทำไปนั้น

that this process that I had gone through

ถูกเรียกโดยนักจิตวิทยาว่า

is called by psychologists "doing a life review."

"ทำการทบทวนชีวิต"

And they say it can give new significance and clarity and meaning

และพวกเขาบอกว่ามันสามารถให้ความสำคัญ

ความชัดเจนและความหมายแนวใหม่

to a person's life.

กับชีวิตของคนๆ หนึ่ง

You may discover, as I did,

คุณอาจจะค้นพบได้ เช่นเดียวกับดิฉัน,

that a lot of things that you used to think were your fault,

ว่าสิ่่งต่างๆ มากมายที่ เคยคิดว่าเป็นความผิดพลาดของคุณ

หลายสิ่งหลายอย่างที่คุณเคยคิดเกี่ยวกับตนเอง,

a lot of things you used to think about yourself,

จริงๆ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคุณเลย

really had nothing to do with you.

มันไม่ใช่เป็นความผิดของคุณ คุณทำได้ดีแล้ว

It wasn't your fault; you're just fine.

และคุณสามารถกลับไป

And you're able to go back and forgive them.

และให้อภัยกับสิ่งเหล่านั้น

และยกโทษให้กับตนเอง

And forgive yourself.

คุณสามารถให้ตนเองเป็นอิสระ

You're able to free yourself

จากอดีตของคุณ

from your past.

คุณสามารถเปลี่ยน

You can work to change your relationship to your past.

ความสัมพันธ์ของคุณกับอดีต

ในระหว่างที่ดิฉันกำลังเขียนเรื่องนี้อยู่

Now while I was writing about this,

ดิฉันพบหนังสือเล่มหนึ่งชื่อว่า "แมนส์เซิชฟอร์มีนนิ่ง(Man's Search for Meaning)"

I came upon a book called "Man's Search for Meaning"

โดยวิคเตอร์ แฟรงเคิลล์

by Viktor Frankl.

วิคเตอร์ แฟรงเคิลล์ เป็นนักจิตวิทยาชาวเยอร์มัน

Viktor Frankl was a German psychiatrist

who'd spent five years in a Nazi concentration camp.

ผู้ซึ่งใช้เวลาห้าปีในค่ายกักกันนาซี

And he wrote that, while he was in the camp,

และเขาได้เขียนไว้ว่า ในระหว่างที่อยู่ในค่ายกักกัน

he could tell, should they ever be released,

เขาสามารถบอกได้ว่า หากพวกเขาได้รับการปล่อยตัว

which of the people would be OK, and which would not.

พวกเขาคนไหนจะไปรอด

และคนไหนจะไปไม่รอด

และเขาได้เขียนไว้ดังนี้

And he wrote this:

"ของทุกอย่างในชีวิตคุณอาจถูกเอาไปจากคุณได้

"Everything you have in life can be taken from you

ยกเว้นเพียงสิ่งเดียว

except one thing:

อิสสระภาพของคุณที่จะเลือก

your freedom to choose how you will respond to the situation.

ว่าจะตอบโต้อย่างไร

กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

สิ่งนี้แหละจะตัดสิน

This is what determines the quality of the life we've lived --

คุณภาพของชีวิตที่เรามีอยู่

not whether we've been rich or poor,

มิใช่เรื่องความรํ่ารวยหรือยากจน

ชื่อเสียงหรือไม่มีผู้ใดรู้จัก

famous or unknown,

healthy or suffering.

สุขภาพที่่แข็งแรงหรือการทุกข์ทรมาน

What determines our quality of life is how we relate to these realities,

แต่สิ่งที่จะตัดสินได้ถึงคุณภาพชีวิตของเรา

คือการที่เราตระหนักถึงความเป็นจริงเหล่านี้

what kind of meaning we assign them,

หรือการที่เราให้ความหมายอะไรกับมัน

what kind of attitude we cling to about them,

หรือการที่เรามีทัศนคติอย่างไรกับมัน

เรายอมให้มันกระตุ้นให้เกิดภาวะจิตใจแบบใดกับเรา"

what state of mind we allow them to trigger."

อาจเป็นได้ว่าจุดประสงค์สำคัญของฉากที่สามนี้

Perhaps the central purpose of the third act

is to go back and to try, if appropriate,

คือย้อนกลับไปและพยายาม เท่าที่เหมาะสม

to change our relationship to the past.

ที่จะเปลี่ยนความสัมพันธ์ของเรา

ที่มีกับอดีต

It turns out that cognitive research shows

กลายเป็นว่างานวิจัยด้านกระบวนการคิดแสดงให้เห็นว่า

เมื่อเราทำสิ่งนี้ได้

when we are able to do this,

it manifests neurologically --

มันเป็นการพัฒนาทางระบบประสาท

neural pathways are created in the brain.

ทางเดินประสาทใหม่ๆ จะถูกสร้างขึ้นในสมอง

You see, if you have, over time,

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ถ้าคุณมีปฎิกิริยา

reacted negatively to past events and people,

โต้ตอบในทางลบกับเหตุการณ์และผู้คนในอดีต

เส้นทางเดินของประสาทจะถูกวาง

neural pathways are laid down

by chemical and electrical signals that are sent through the brain.

โดยสัญญาณทางเคมีและประจุไฟฟ้าซึ่งถูกส่งผ่านทางสมอง

และเมื่อเวลาผ่านไป เส้นทางประสาทเหล่านี้จะติดแน่นในสมองเป็นอัตโนมัติ

And over time, these neural pathways become hardwired.

และกลายเป็นเรื่องปกติ

They become the norm -- even if it's bad for us,

แม้ว่ามันจะไม่ดีสำหรับเรา

because it causes us stress and anxiety.

เพราะว่ามันทำให้เราเครียดและกระวนกระวายใจ

อย่างไรก็ตาม

If, however,

we can go back and alter our relationship,

ถ้าเราย้อนกลับไปและเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของเรา

re-vision our relationship to past people and events,

โดยมองความสัมพันธ์ของเราในมุมใหม่

เกี่ยวกับเหตุการณ์และบุคคลในอดีต

neural pathways can change.

เส้นทางเดินของประสาทสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงได้

And if we can maintain the more positive feelings

และถ้าเราสามารถคงรักษาไว้

ซึ่งความรู้สึกเชิงบวกเกี่ยวกับอดีตได้เพิ่มมากขึ้น

about the past,

that becomes the new norm.

มันก็จะกลายเป็นมาตรฐานใหม่

It's like resetting a thermostat.

เหมือนกับการตั้งอุณหภูมิใหม่ให้ตัวควบคุมความร้อน

มันไม่ใช่การรับประสบการณ์

It's not having experiences

ที่ทำให้เราฉลาด

that makes us wise.

แต่มันเป็นการคิดทบทวนประสบการณ์ที่เราผ่านมาแล้ว

It's reflecting on the experiences that we've had that makes us wise

ที่ทำให้เราฉลาด

and that helps us become whole,

และที่ช่วยให้เรากลายเป็นตัวตนสมบูรณ์

brings wisdom and authenticity.

ที่นำมาซึ่งปัญญา และความจริงแท้

It helps us become what we might have been.

มันช่วยให้เราได้เป็นในสิ่งที่เราควรจะเป็นได้

Women start off whole, don't we?

ผู้หญิงเราเริ่มต้นจากความมีตัวตนที่สมบูรณ์ ไม่ใช่หรือ?

I mean, as girls, we're feisty -- "Yeah? Who says?"

ในระหว่างที่เป็นเด็กหญิง เราเริ่มต้นด้วยความแกร่งกล้า -- "ใครว่า?"

(Laughter)

เรามีพลังในการปฎิบัติ

We have agency.

We are the subjects of our own lives.

เราอยู่ภายใต้การบังคับของชีวิตเราเอง

แต่บ่อยครั้งมาก

But very often,

many, if not most of us, when we hit puberty,

หลายคน ถ้าไม่ใช่ส่วนใหญ่ของพวกเรา เมื่อเริ่มเข้าสู่วัยสาว

we start worrying about fitting in and being popular.

เราเริ่มกังวลกับการเข้ากันได้กับผู้อื่น และการเป็นที่ชื่นชอบ

And we become the subjects and objects of other people's lives.

และเรากลายเป็นตัวตนและวัตถุที่อยู่ภายใต้การบังคับของชีวิตคนอื่น

แต่ตอนนี้ ในฉากที่สาม

But now, in our third acts,

อาจเป็นไปได้

it may be possible for us to circle back to where we started,

ที่เราจะเวียนกลับไปสู่เมื่อเราเริ่มต้น

และรู้จักกับมันเป็นครั้งแรก

and know it for the first time.

และถ้าเราทำเช่นนั้นได้

And if we can do that,

it will not just be for ourselves.

มันจะไม่ใช่เพียงแค่เพื่อตนเอง

Older women are the largest demographic in the world.

หญิงวัยสูงอายุ

เป็นประชากรกลุ่มใหญ่ที่สุดในโลก

ถ้าเราย้อยกลับไปได้และกำหนดตัวเองเสียใหม่

If we can go back and redefine ourselves

และกลับกลายเป็นตัวตนที่สมบูรณ์

and become whole,

สิ่งนี้จะสร้างให้เกิดการเปลี่ยนวัฒนธรรมอย่างหนึ่งในโลก

this will create a cultural shift in the world,

and it will give an example to younger generations

และจะเป็นตัวอย่างหนึ่งสำหรับคนรุ่นหลังที่อายุยังน้อย

เพื่อให้พวกเขาสามารถปรับการรับรู้เรื่องอายุขัยของตน

so that they can reconceive their own lifespan.

Thank you very much.

ขอบคุณมากค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)