It's not fair having 12 pairs of legs | Aimee Mullins

Vertaald door: Hugo Schotman Nagekeken door: Pascal Lacroix

I was speaking to a group of about 300 kids,

Ik sprak met een groep van zo'n 300 kinderen

ages six to eight, at a children's museum,

6 tot 8-jarigen, in een kindermuseum

and I brought with me a bag full of legs,

en ik had een tas vol met benen bij me,

similar to the kinds of things you see up here,

vergelijkbaar met het soort dat je hier ziet,

and had them laid out on a table for the kids.

en had ze op een tafel tentoongespreid.

And, from my experience, you know, kids are naturally curious

En uit mijn ervaring weet ik dat kinderen van nature nieuwsgierig zijn

about what they don't know, or don't understand,

over wat ze niet weten of niet begrijpen,

or is foreign to them.

of waarmee ze nog geen ervaring hebben.

They only learn to be frightened of those differences

Ze leren slechts bang te zijn voor die verschillen,

when an adult influences them to behave that way,

wanneer een volwassene ze daartoe aanzet,

and maybe censors that natural curiosity,

wellicht door die nieuwsgierigheid te onderdrukken

or you know, reins in the question-asking

of door hun vragen tegen te houden

in the hopes of them being polite little kids.

zodat ze zich als beleefde kinderen gedragen.

So I just pictured a first grade teacher out in the lobby

Dus ik stelde me al een leerkracht voor

with these unruly kids, saying, "Now, whatever you do,

die de kinderen van tevoren op het hart drukte: "Wat je ook doet,

don't stare at her legs."

staar niet naar haar benen!"

But, of course, that's the point.

Maar dat was nu net de bedoeling!

That's why I was there, I wanted to invite them to look and explore.

Daarvoor was ik er juist, ik wilde ze net laten kijken.

So I made a deal with the adults

Dus ik maakte een deal met de begeleiders.

that the kids could come in without any adults for two minutes

De kinderen mochten twee minuten naar binnen

on their own.

alleen zonder volwassenen.

The doors open, the kids descend on this table of legs,

De deuren gaan open en de kinderen omcirkelen meteen de tafel vol benen.

and they are poking and prodding, and they're wiggling toes,

Ze porren en ze buigen de tenen

and they're trying to put their full weight on the sprinting leg

en ze proberen met hun volle gewicht op een sprintbeen te hangen

to see what happens with that.

om te kijken wat er mee gebeurt.

And I said, "Kids, really quickly --

En ik zei, "Kinderen, even snel --

I woke up this morning, I decided I wanted to be able to jump over a house --

toen ik vanmorgen wakker werd, besloot ik dat ik over een huis wilde kunnen springen --

nothing too big, two or three stories --

niks groots hoor, zo'n twee à drie verdiepingen maar --

but, if you could think of any animal, any superhero, any cartoon character,

maar als jij zou kunnen kiezen uit elk dier, superheld of stripfiguur,

anything you can dream up right now,

maakt niet uit, wat je maar kan bedenken

what kind of legs would you build me?"

wat voor soort benen zou je voor mij bouwen?"

And immediately a voice shouted, "Kangaroo!"

En meteen riep iemand "kangoeroe!"

"No, no, no! Should be a frog!"

"Nee, nee, nee! Een kikker!"

"No. It should be Go Go Gadget!"

"Nee. Het moet Go Go Gadget worden!"

"No, no, no! It should be the Incredibles."

"Nee, nee, nee! The Incredibles."

And other things that I don't -- aren't familiar with.

En andere dingen, die ik eigenlijk niet ken.

And then, one eight-year-old said,

En toen zei een kind van acht opeens

"Hey, why wouldn't you want to fly too?"

"Hé, wil je dan ook niet kunnen vliegen?"

And the whole room, including me, was like, "Yeah."

En iedereen in de klas en ik gingen van "Jaaa!"

(Laughter)

(zaal lacht)

And just like that, I went from being a woman

Opeens werd ik van een "gehandicapte" vrouw,

that these kids would have been trained to see as "disabled"

zoals de kinderen zouden geleerd worden me te bekijken,

to somebody that had potential that their bodies didn't have yet.

tot iemand met mogelijkheden, die ze zelf niet hadden.

Somebody that might even be super-abled.

Zelfs misschien iemand met superkrachten.

Interesting.

Interessant.

So some of you actually saw me at TED, 11 years ago.

Sommigen onder jullie hebben mij 11 jaar geleden op TED gezien,

And there's been a lot of talk about how life-changing this conference is

en er wordt veel gesproken over hoe ingrijpend deze conferentie is

for both speakers and attendees, and I am no exception.

voor zowel de sprekers als de bezoekers en ik ben geen uitzondering.

TED literally was the launch pad to the next decade of my life's exploration.

TED was letterlijk de springplank voor de volgende 10 jaar in de reis van mijn leven.

At the time, the legs I presented were groundbreaking in prosthetics.

De benen, die ik toen presenteerde, waren een doorbraak in prothesen.

I had woven carbon fiber sprinting legs

Ik had sprintbenen van koolstofvezels

modeled after the hind leg of a cheetah,

gebaseerd op de achterpoten van een cheetah,

which you may have seen on stage yesterday.

die je misschien gisteren op het podium hebt gezien.

And also these very life-like, intrinsically painted silicone legs.

En ook deze levensechte siliconenbenen.

So at the time, it was my opportunity to put a call out

Dat moment was voor mij de kans om een oproep te doen

to innovators outside the traditional medical prosthetic community

aan vernieuwers buiten de traditionele makers van medische protheses

to come bring their talent to the science and to the art

om hun talent aan te wenden voor de wetenschap en de kunst

of building legs.

van het bouwen van benen.

So that we can stop compartmentalizing form, function and aesthetic,

Zodat we vorm, functie en schoonheid niet langer apart bekijken

and assigning them different values.

maar in een harmonieus geheel.

Well, lucky for me, a lot of people answered that call.

Nou, gelukkig gaven er een heleboel mensen gehoor aan die oproep.

And the journey started, funny enough, with a TED conference attendee --

En de reis startte, grappig genoeg, met een TED bezoeker --

Chee Pearlman, who hopefully is in the audience somewhere today.

Chee Pearlman, die vandaag hopelijk ook aanwezig is.

She was the editor then of a magazine called ID,

Ze was de hoofdredacteur van het tijdschrift 'ID'

and she gave me a cover story.

en ze gaf me de voorpagina van het blad.

This started an incredible journey.

Daarmee begon een wonderlijke reis.

Curious encounters were happening to me at the time;

Ik had toen veel onverwachte ontmoetingen.

I'd been accepting numerous invitations to speak

Ik had al over de wereld verschillende uitnodigingen geaccepteerd

on the design of the cheetah legs around the world.

om te komen spreken over het ontwerp van de cheetah benen

And people would come up to me after the conference, after my talk,

Mensen kwamen na mijn speech naar me toe

men and women.

zowel mannen als vrouwen.

And the conversation would go something like this,

En zo'n gesprek ging dan ongeveer als volgt:

"You know Aimee, you're very attractive.

"Weet je, Aimee, je bent erg knap.

You don't look disabled."

je ziet er niet invalide uit."

(Laughter)

(gelach)

I thought, "Well, that's amazing,

Ik dacht: "Nou, dat is fantastisch,

because I don't feel disabled."

want ik voel me niet gehandicapt."

And it really opened my eyes to this conversation

Dat opende mijn ogen voor een mogelijke discussie

that could be explored, about beauty.

over schoonheid.

What does a beautiful woman have to look like?

Hoe hoort een mooie vrouw er uit te zien?

What is a sexy body?

Wat is een sexy lichaam?

And interestingly, from an identity standpoint,

En met betrekking tot identiteit

what does it mean to have a disability?

wat betekent het om handicapt te zijn?

I mean, people -- Pamela Anderson has more prosthetic in her body than I do.

Ik bedoel -- Pamela Anderson heeft meer prothetisch materiaal in haar lichaam dan ik.

Nobody calls her disabled.

Niemand noemt haar invalide.

(Laughter)

(gelach)

So this magazine, through the hands of graphic designer Peter Saville,

Dit tijdschrift ging onder leiding van grafisch ontwerper Peter Saville

went to fashion designer Alexander McQueen, and photographer Nick Knight,

naar modeontwerper Alexander McQueen en fotograaf Nick Knight,

who were also interested in exploring that conversation.

die ook geïnteresseerd waren in het uitdiepen van dit thema.

So, three months after TED I found myself on a plane

Drie maanden na TED zat ik in het vliegtuig

to London, doing my first fashion shoot,

naar London voor mijn eerste fotosessie,

which resulted in this cover --

met deze cover als resultaat --

"Fashion-able"?

Modieus? Mode-mogelijk?

Three months after that, I did my first runway show for Alexander McQueen

Drie maanden later liep ik mijn eerste modeshow voor Alexander McQueen

on a pair of hand-carved wooden legs made from solid ash.

op een paar handgegraveerde benen van massief essenhout.

Nobody knew -- everyone thought they were wooden boots.

Niemand wist het -- iedereen dacht dat het houten laarzen waren.

Actually, I have them on stage with me:

Ik heb ze meegebracht, hier op het podium:

grapevines, magnolias -- truly stunning.

Druiventrossen, magnolia's, echt schitterend.

Poetry matters.

Poëzie is belangrijk.

Poetry is what elevates the banal and neglected object

Poëzie verheft het banale en het verwaarloosde

to a realm of art.

tot een vorm van kunst.

It can transform the thing that might have made people fearful

Wat eerst beangstigend lijkt kan poëzie omvormen

into something that invites them to look,

in iets dat uitnodigt te kijken,

and look a little longer,

en nog eens te kijken

and maybe even understand.

en wellicht zelfs om te begrijpen.

I learned this firsthand with my next adventure.

Ik leerde dat uit mijn volgende avontuur

The artist Matthew Barney, in his film opus called the "The Cremaster Cycle."

met kunstenaar Matthew Barney voor zijn film "The Cremaster Cycle".

This is where it really hit home for me --

Hierdoor werd het me opeens duidelijk --

that my legs could be wearable sculpture.

dat mijn benen kunstwerken kunnen zijn.

And even at this point, I started to move away from the need to replicate human-ness

Op dat moment begon ik mijn lichamelijkheid niet meer na te bootsen

as the only aesthetic ideal.

als het enige esthetische ideaal.

So we made what people lovingly referred to as glass legs

Dus we maakten "glazen benen"

even though they're actually optically clear polyurethane,

ook al waren ze van doorzichtig polyurethaan

a.k.a. bowling ball material.

oftewel bowlingbal materiaal.

Heavy!

Zwaar!

Then we made these legs that are cast in soil

Toen maakten we benen uit aarde

with a potato root system growing in them, and beetroots out the top,

met aardappelwortels en rode bieten.

and a very lovely brass toe.

en een hele mooie messing teen.

That's a good close-up of that one.

Een mooie close-up van die teen.

Then another character was a half-woman, half-cheetah --

Het volgende was half-vrouw, half-luipaard --

a little homage to my life as an athlete.

een eerbetoon aan mijn leven als atlete.

14 hours of prosthetic make-up

14 uur prothetische make-up

to get into a creature that had articulated paws,

om in een wezen te veranderen met uitgesproken klauwen,

claws and a tail that whipped around,

grote nagels en een staart die rondzwiert

like a gecko.

als die van een gekko.

(Laughter)

(gelach)

And then another pair of legs we collaborated on were these --

Een ander paar benen waaraan we samenwerkten ...

look like jellyfish legs,

die zien eruit als kwallen-benen.

also polyurethane.

Ook polyurethaan.

And the only purpose that these legs can serve,

En het enige nut voor deze benen,

outside the context of the film,

buiten de context van een film,

is to provoke the senses and ignite the imagination.

is om de zintuigen te stimuleren en de verbeelding te prikkelen.

So whimsy matters.

Speelsheid is dus belangrijk.

Today, I have over a dozen pair of prosthetic legs

Tegenwoordig heb ik meer dan een dozijn prothetische benen

that various people have made for me,

gemaakt door verschillende mensen

and with them I have different negotiations of the terrain under my feet,

en daarmee heb ik verschillende methoden van lopen afhankelijk van de ondergrond.

and I can change my height --

En ik kan mijn lengte veranderen.

I have a variable of five different heights.

Ik kan nu kiezen uit vijf verschillende lengtes.

(Laughter)

(gelach)

Today, I'm 6'1".

Vandaag ben ik 1.85 m.

And I had these legs made a little over a year ago

Deze benen zijn een jaar geleden gemaakt

at Dorset Orthopedic in England

door Dorset Orthopedie in Engeland

and when I brought them home to Manhattan,

en toen ik terug thuis was in Manhattan,

my first night out on the town, I went to a very fancy party.

ging ik een avondje uit naar een chic feest.

And a girl was there who has known me for years

Daar was een vrouw, die me al jaren kende

at my normal 5'8".

op mijn normale 1.73 m.

Her mouth dropped open when she saw me,

Haar mond viel open van verbazing

and she went, "But you're so tall!"

en ze zei "Wat ben je lang!"

And I said, "I know. Isn't it fun?"

"Ja, leuk hè?" zei ik.

I mean, it's a little bit like wearing stilts on stilts,

Het loopt als stelten op stelten,

but I have an entirely new relationship to door jams

deuropeningen zijn een nieuwe ervaring voor mij

that I never expected I would ever have.

wat ik nooit verwacht had.

And I was having fun with it.

En ik had er lol in.

And she looked at me,

Ze keek me aan

and she said, "But, Aimee, that's not fair."

en zei "Maar Aimee, dat is niet eerlijk!"

(Laughter)

(gelach)

(Applause)

(applaus)

And the incredible thing was she really meant it.

En ze meende het nog ook.

It's not fair that you can change your height,

Het is niet eerlijk je lengte te veranderen

as you want it.

als je daar zin in hebt.

And that's when I knew --

En toen wist ik het --

that's when I knew that the conversation with society

toen wist ik dat de maatschappelijke discussie

has changed profoundly

wezenlijk veranderd is

in this last decade.

in de laatste 10 jaar.

It is no longer a conversation about overcoming deficiency.

Het gaat niet langer over het overkomen van een gebrek.

It's a conversation about augmentation.

Het gaat wel over toegevoegde waarde.

It's a conversation about potential.

Het gaat over nieuwe mogelijkheden.

A prosthetic limb doesn't represent the need to replace loss anymore.

Een prothese vervangt geen verlies.

It can stand as a symbol that the wearer

Het staat symbool voor de gebruiker,

has the power to create whatever it is that they want to create

die kan creëren wat hij of zij wil

in that space.

in dat opzicht.

So people that society once considered to be disabled

Dus de mensen, die als invalide werden aangezien,

can now become the architects of their own identities

kunnen nu hun eigen identiteit vormgeven

and indeed continue to change those identities

en ze kunnen dat blijven doen

by designing their bodies

door hun lichamen zelf te ontwerpen

from a place of empowerment.

als bron van empowerment.

And what is exciting to me so much right now

En wat me op dit moment zo blij maakt

is that by combining cutting-edge technology --

is dat we door het combineren van vooruitstrevende technologie --

robotics, bionics --

robotica, bionica --

with the age-old poetry,

met eeuwenoude poëzie,

we are moving closer to understanding our collective humanity.

het begrip van onze collectieve mensheid dichterbij brengen.

I think that if we want to discover the full potential

Ik denk dat als we de volle mogelijkheden

in our humanity,

van ons mens-zijn willen aanspreken,

we need to celebrate those heartbreaking strengths

we al onze hartbrekende sterktes

and those glorious disabilities that we all have.

en al onze glorieuze zwaktes die we hebben moeten waarderen.

I think of Shakespeare's Shylock:

Het doet me denken aan Shakespeares Shylock:

"If you prick us, do we not bleed,

"Als je ons prikt, bloeden wij dan niet?

and if you tickle us, do we not laugh?"

Als je ons kietelt, lachen wij dan niet?"

It is our humanity,

Het is onze menselijkheid,

and all the potential within it,

en al de mogelijkheden daarin,

that makes us beautiful.

dat ons zo mooi maakt.

Thank you.

Dank u wel.

(Applause)

(applaus)