It's not fair having 12 pairs of legs | Aimee Mullins

Translator: Tanya Sritanyalucksana Reviewer: Khampol Sukhum

I was speaking to a group of about 300 kids,

ครั้งหนึ่งฉันมีโอกาสคุยกับเด็กกลุ่มหนึ่งประมาณ 300 คน

ages six to eight, at a children's museum,

อายุ 6 ถึง 8 ปี ที่พิพิธภัณฑ์เด็ก

and I brought with me a bag full of legs,

และฉันก็เอาถุงที่เต็มไปด้วยขาเทียมมาด้วยหนึ่งถุง

similar to the kinds of things you see up here,

คล้ายๆ กับขาที่คุณเห็นบนเวทีนี้

and had them laid out on a table for the kids.

ฉันเรียงขาทั้งหมดบนโต๊ะให้เด็กๆ ดู

And, from my experience, you know, kids are naturally curious

จากประสบการณ์ของฉัน เด็กมีความอยากรู้อยากเห็นตามธรรมชาติ

about what they don't know, or don't understand,

เกี่ยวกับสิ่งที่เขาไม่รู้ หรือไม่เข้าใจ

or is foreign to them.

หรือไม่เคยประสบพบเจอ

They only learn to be frightened of those differences

เด็กเรียนรู้ที่จะกลัวความแตกต่าง

when an adult influences them to behave that way,

เพียงเมื่อได้รับอิทธิพลจากผู้ใหญ่เท่านั้น

and maybe censors that natural curiosity,

ผู้ใหญ่อาจปิดกั้นความอยากรู้ตามธรรมชาติของเด็ก

or you know, reins in the question-asking

หรือตีกรอบในการตั้งคำถามของเด็ก

in the hopes of them being polite little kids.

ด้วยหวังว่าเด็กๆ จะรู้จักเป็นสุภาพชน

So I just pictured a first grade teacher out in the lobby

ฉันเลยนึกถึงภาพครูประถมอยู่ที่ห้องรับรอง

with these unruly kids, saying, "Now, whatever you do,

เธอบอกกับบรรดาเด็กๆ ซุกซน ว่า "เด็กๆ จ๊ะ ระวังนะ

don't stare at her legs."

อย่าไปจ้องขาปลอมของเธอ (มันไม่สุภาพ)"

But, of course, that's the point.

แต่ นี่คือจุดประสงค์

That's why I was there, I wanted to invite them to look and explore.

นี่คือเหตุผลที่ฉันไปที่นั่น ฉันอยากชักชวนให้เด็กๆ ได้มาศึกษาและเรียนรู้

So I made a deal with the adults

ฉันก็เลยตกลงกับผู้ใหญ่

that the kids could come in without any adults for two minutes

ว่าให้เด็กๆ เข้ามา โดยไม่มีผู้ใหญ่ เป็นเวลาสองนาที

on their own.

อยู่กันเอง

The doors open, the kids descend on this table of legs,

พอประตูเปิด เด็กๆ ก็มุ่งไปที่โต๊ะ

and they are poking and prodding, and they're wiggling toes,

และพวกเขาก็ทั้งจิ้ม ทั้งจับ แล้วจับนิ้วเท้ากระดิกไปมา

and they're trying to put their full weight on the sprinting leg

และพยายามเอาน้ำหนักทั้งตัวลงที่ขาเทียมสำหรับวิ่ง

to see what happens with that.

เพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

And I said, "Kids, really quickly --

ฉันก็พูดว่า "เด็กๆ ขอเวลานิดนึงนะคะ"

I woke up this morning, I decided I wanted to be able to jump over a house --

"ฉันตื่นขึ้นเช้าวันหนึ่ง ฉันตัดสินใจว่าอยากกระโดดข้ามบ้าน

nothing too big, two or three stories --

บ้านไม่ใหญ่มาก แค่สองหรือสามชั้น

but, if you could think of any animal, any superhero, any cartoon character,

ถ้าให้เด็กๆ นึกถึงสัตว์ ฮีโร่ หรือตัวการ์ตูนอะไรก็ได้

anything you can dream up right now,

ที่คิดออกตอนนี้

what kind of legs would you build me?"

เด็กๆ จะสร้างขาแบบไหนให้ฉัน"

And immediately a voice shouted, "Kangaroo!"

เสียงหนึ่งตะโกนตอบทันที "จิงโจ้"

"No, no, no! Should be a frog!"

"ไม่ ไม่ ไม่ กบสิ"

"No. It should be Go Go Gadget!"

"ไม่ ต้องเป็น โกโก แกดเจ็ต"

"No, no, no! It should be the Incredibles."

"ไม่ ไม่ ไม่ น่าจะเป็นเดอะอินเครดิเบิ้ล"

And other things that I don't -- aren't familiar with.

และอีกหลายอย่างที่ฉันไม่คุ้นเคย

And then, one eight-year-old said,

แล้วเด็กอายุแปดขวบคนหนึ่งพูดขึ้นว่า

"Hey, why wouldn't you want to fly too?"

"แล้วไม่อยากบินบ้างหรือ"

And the whole room, including me, was like, "Yeah."

เด็กทั้งห้อง รวมทั้งฉัน ต่างพูดว่า "นั่นสิ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And just like that, I went from being a woman

ณ เวลานั้น ฉันได้ก้าวจากการเป็นผู้หญิง

that these kids would have been trained to see as "disabled"

ที่เด็กๆ คงจะถูกสอนให้เรียกว่า "คนพิการ"

to somebody that had potential that their bodies didn't have yet.

เป็นคนหนึ่งที่สามารถทำในสิ่งที่ร่างกายพวกเขาทำไม่ได้

Somebody that might even be super-abled.

คนหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็นยอดมนุษย์

Interesting.

น่าสนใจ

So some of you actually saw me at TED, 11 years ago.

บางคนอาจเห็นฉันที่ TED เมื่อ 11 ปีก่อน

And there's been a lot of talk about how life-changing this conference is

และมีการพูดคุยถึงการสัมมานานี้ว่าสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตคนได้มากเพียงใด

for both speakers and attendees, and I am no exception.

สำหรับทั้งผู้พูดและผู้เข้าร่วม รวมถึงตัวฉันด้วย

TED literally was the launch pad to the next decade of my life's exploration.

TED ทำให้ฉันก้าวสู่ทศวรรษใหม่ของการศึกษาชีวิตตัวเอง

At the time, the legs I presented were groundbreaking in prosthetics.

ตอนนั้น ขาที่ฉันนำเสนอเป็นนวัตกรรมใหม่ในวงการอวัยวะเทียม

I had woven carbon fiber sprinting legs

ฉันได้ขาสำหรับวิ่งทำจากคาร์บอนไฟเบอร์

modeled after the hind leg of a cheetah,

ออกแบบจากขาหลังของเสือชีตาห์

which you may have seen on stage yesterday.

ซึ่งคุณคงเห็นบนเวทีเมื่อวานนี้

And also these very life-like, intrinsically painted silicone legs.

แล้วยังมีขาซิลิโคนที่ทาสีได้เหมือนจริงมาก

So at the time, it was my opportunity to put a call out

เวลานั้นเป็นโอกาสของฉันที่จะเรียกหา

to innovators outside the traditional medical prosthetic community

เหล่านักสร้างสรรค์นอกวงการแพทย์อวัยวะเทียม

to come bring their talent to the science and to the art

เพื่อนำความสามารถของพวกเขาสู่วงการวิทยาศาสตร์และศิลปะ

of building legs.

ของการสร้างขาเทียม

So that we can stop compartmentalizing form, function and aesthetic,

เราจะได้เลิกแยกรูปร่าง การใช้งาน และความสุนทรีย์ ออกจากกัน

and assigning them different values.

และหยุดให้คุณค่าแตกต่างกันไป

Well, lucky for me, a lot of people answered that call.

ฉันโชคดีที่หลายคนยินดีให้ความร่วมมือกับฉัน

And the journey started, funny enough, with a TED conference attendee --

และน่าแปลกที่การเดินทางได้เริ่มต้นขึ้นจากผู้เข้าร่วมสัมมนา TED ท่านหนึ่ง

Chee Pearlman, who hopefully is in the audience somewhere today.

คุณชี เพิร์ลมัน ซึ่งหวังว่าวันนี้ท่านคงจะอยู่ในที่นี้ด้วย

She was the editor then of a magazine called ID,

สมัยนั้นท่านเป็นบรรณาธิการของนิตยสาร ID

and she gave me a cover story.

ท่านให้ฉันเขียนเรื่องประจำฉบับ

This started an incredible journey.

เป็นจุดเริ่มของการเดินทางที่ยิ่งใหญ่

Curious encounters were happening to me at the time;

ช่วงนั้นฉันได้เจอเหตุการณ์ที่น่าสนใจหลายเหตุการณ์

I'd been accepting numerous invitations to speak

ฉันได้รับเชิญหลายต่อหลายครั้งให้ไปพูด

on the design of the cheetah legs around the world.

เรื่องการออกแบบขาเสือชีตาห์รอบโลก

And people would come up to me after the conference, after my talk,

ผู้คนจะเข้ามาหาฉันเมื่อฉันพูดจบ

men and women.

ทั้งชายและหญิง

And the conversation would go something like this,

แล้วการสนทนาจะเป็นไปประมาณว่า

"You know Aimee, you're very attractive.

คุณรู้มั้ยคุณเอมี่ คุณเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก

You don't look disabled."

คุณไม่เหมือนคนพิการเลย

(Laughter)

(หัวเราะ)

I thought, "Well, that's amazing,

ฉันก็คิด "อืม น่าแปลกนะ

because I don't feel disabled."

"เพราะฉันไม่รู้สึกว่าฉันพิการ"

And it really opened my eyes to this conversation

นั่นทำให้ฉันเห็นถึงประเด็น

that could be explored, about beauty.

ที่อาจศึกษาได้เกี่ยวกับความงาม

What does a beautiful woman have to look like?

ผู้หญิงที่สวยต้องหน้าตาอย่างไร

What is a sexy body?

เรือนร่างที่ดึงดูดเป็นอย่างไร

And interestingly, from an identity standpoint,

และสิ่งที่น่าสนใจ ในแง่ของอัตลักษณ์

what does it mean to have a disability?

การเป็นคนพิการนั้นหมายถึงอะไร

I mean, people -- Pamela Anderson has more prosthetic in her body than I do.

อย่างพาเมลลา แอนเดอร์สัน มีของปลอมในร่างกายเธอมากกว่าฉันเสียอีก

Nobody calls her disabled.

ไม่มีใครเรียกเธอว่าเป็นคนพิการสักคน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So this magazine, through the hands of graphic designer Peter Saville,

นิตยสารเล่มนี้ ผ่านมือของปีเตอร์ ซาวิลล์ นักออกแบบกราฟฟิก

went to fashion designer Alexander McQueen, and photographer Nick Knight,

ไปยังนักออกแบบเสื้อผ้า อเล็กซานเดอร์ แม็คควีน และช่างภาพ นิก ไนท์

who were also interested in exploring that conversation.

ผู้ที่สนใจอยากศึกษาเรื่องนี้เหมือนกัน

So, three months after TED I found myself on a plane

3 เดือนหลังจากสัมมนา TED ฉันก็ได้นั่งเครื่องบิน

to London, doing my first fashion shoot,

ไปลอนดอนเพื่อถ่ายแฟชั่นเป็นครั้งแรก

which resulted in this cover --

ผลที่ได้ก็คือหน้าปกนี้

"Fashion-able"?

แฟชั่น ทำได้

Three months after that, I did my first runway show for Alexander McQueen

3 เดือนหลังจากนั้น ฉันก็เดินแบบให้อเล็กซานเดอร์ แม็คควีน

on a pair of hand-carved wooden legs made from solid ash.

บนขาไม้ที่แกะสลักด้วยมือ ทำจากไม้แอชเนื้อแข็ง

Nobody knew -- everyone thought they were wooden boots.

ไม่มีใครรู้ ทุกคนคิดว่าเป็นรองเท้าบูทไม้

Actually, I have them on stage with me:

ที่จริง ฉันก็นำคู่นี้มาไว้บนเวทีวันนี้

grapevines, magnolias -- truly stunning.

เถาองุ่น ดอกแม็กโนเลีย ยอดเยี่ยมมาก

Poetry matters.

สุนทรียภาพ สำคัญ

Poetry is what elevates the banal and neglected object

สุนทรียภาพยกระดับสิ่งที่น่าเบื่อและไม่น่าสนใจ

to a realm of art.

สู่โลกของศิลปะ

It can transform the thing that might have made people fearful

มันสามารถแปลงสิ่งที่อาจทำให้ผู้คนกลัว

into something that invites them to look,

เป็นสิ่งที่ดึงดูดให้พวกเขามอง

and look a little longer,

และมอง

and maybe even understand.

และอาจเกิดความเข้าใจได้

I learned this firsthand with my next adventure.

ฉันเรียนรู้สิ่งนี้ด้วยตัวเองจากการผจญภัยครั้งต่อไป

The artist Matthew Barney, in his film opus called the "The Cremaster Cycle."

ศิลปิน แมททิว บาร์นี ในบทภาพยนตร์ของเขา คือ "วงจรเครมาสเตอร์"

This is where it really hit home for me --

นี่เองที่ทำให้ฉันเกิดไอเดียบรรเจิด

that my legs could be wearable sculpture.

ว่าขาของฉันสามารถเป็นประติมากรรมที่สวมใส่ได้

And even at this point, I started to move away from the need to replicate human-ness

ถึงจุดนี้ ฉันเริ่มถอยจากความคิดที่ต้องเลียนแบบลักษณะของมนุษย์

as the only aesthetic ideal.

ที่เคยคิดว่าเป็นความงามสูงสุด

So we made what people lovingly referred to as glass legs

เราก็เลยสร้างสิ่งที่คนมักเรียกกันเล่นๆ ว่า ขาแก้ว

even though they're actually optically clear polyurethane,

แม้ว่ามันจะทำจากโพลิยูรีเทนแบบใส

a.k.a. bowling ball material.

ซึ่งก็คือ วัสดุทำลูกโบว์ลิ่งนั่นเอง

Heavy!

หนักจริงๆ

Then we made these legs that are cast in soil

แล้วเราก็ทำขาคู่นี้ขึ้นโดยหล่อจากดิน

with a potato root system growing in them, and beetroots out the top,

โดยมีรากมันฝรั่งโตอยู่ในนั้น และบีทรูทโผล่ออกข้างบน

and a very lovely brass toe.

และมีนิ้วเท้าทองเหลืองอย่างงาม

That's a good close-up of that one.

รูปนี้จะเห็นชัด

Then another character was a half-woman, half-cheetah --

อีกตัวละครหนึ่งเป็นครึ่งหญิงครึ่งเสือชีตาห์

a little homage to my life as an athlete.

อุทิศแด่ชีวิตนักกีฬาของฉัน

14 hours of prosthetic make-up

ฉันใช้เวลา 14 ชั่วโมงในการเสริมแต่ง

to get into a creature that had articulated paws,

เพื่อเข้าไปอยู่ในร่างสิ่งมีชีวิตที่มีอุ้งเท้า

claws and a tail that whipped around,

กรงเล็บ และหางที่เหวี่ยงไปมาได้

like a gecko.

เหมือนจิ้งจก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then another pair of legs we collaborated on were these --

และขาอีกคู่หนึ่งที่เราร่วมสร้างขึ้นมาคือคู่นี้

look like jellyfish legs,

คล้ายๆ แมงกะพรุน

also polyurethane.

ทำจากโพลิยูรีเทนเช่นกัน

And the only purpose that these legs can serve,

และประโยชน์เดียวที่ขาเหล่านี้มี

outside the context of the film,

นอกเหนือจากใช้ในภาพยนตร์

is to provoke the senses and ignite the imagination.

ก็คือ กระตุ้นความรู้สึกและจุดประกายจินตนาการ

So whimsy matters.

ฉะนั้น การคิดนอกกรอบก็สำคัญ

Today, I have over a dozen pair of prosthetic legs

วันนี้ฉันมีขาเทียมกว่าหนึ่งโหล

that various people have made for me,

ที่คนหลายคนทำมาให้ฉัน

and with them I have different negotiations of the terrain under my feet,

ด้วยขาเหล่านี้ ฉันมีอำนาจต่อรองกับพื้นที่ใต้เท้าของฉัน

and I can change my height --

ฉันเปลี่ยนความสูงของตัวเองได้

I have a variable of five different heights.

ฉันมีความสูงแตกต่างกันถึง 5 ระดับ

(Laughter)

(เสียงห้วเราะ)

Today, I'm 6'1".

วันนี้ฉันสูง 6 ฟุต 1 นิ้ว

And I had these legs made a little over a year ago

ฉันได้คู่นี้มาเมื่อประมาณปีที่แล้ว

at Dorset Orthopedic in England

ที่ดอร์เสต ออร์ธอเพดิก ที่ประเทศอังกฤษ

and when I brought them home to Manhattan,

พอฉันนำมันกลับบ้านที่แมนแฮตตัน

my first night out on the town, I went to a very fancy party.

คืนแรกที่กลับไป ฉันก็ไปงานเลี้ยงแฟนซีงานหนึ่ง

And a girl was there who has known me for years

และที่งานก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้จักฉันเป็นเวลาหลายปี

at my normal 5'8".

ที่ความสูงปกติของฉัน 5 ฟุต 8 นิ้ว

Her mouth dropped open when she saw me,

เธออ้าปากค้างตอนเห็นฉัน

and she went, "But you're so tall!"

และพูดว่า "แต่คุณสูงจังเลย"

And I said, "I know. Isn't it fun?"

ฉันตอบว่า "ใช่ สนุกดี ว่ามั้ย"

I mean, it's a little bit like wearing stilts on stilts,

มันเหมือนกับเราใส่ไม้ต่อขายืนอยู่บนไม้ต่อขาอีกที

but I have an entirely new relationship to door jams

แต่ฉันได้ความรู้สึกใหม่กับการถูกประตูหนีบ

that I never expected I would ever have.

ที่ไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสมาก่อน

And I was having fun with it.

และฉันก็สนุกกับมัน

And she looked at me,

เธอมองฉัน

and she said, "But, Aimee, that's not fair."

และพูดว่า "แต่เอมี่ มันไม่ยุติธรรมเลย"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And the incredible thing was she really meant it.

สิ่งที่ตลกที่สุดคือ เธอหมายความอย่างที่พูดจริงๆ

It's not fair that you can change your height,

ไม่ยุติธรรมเลยที่คุณเปลี่ยนความสูงได้

as you want it.

อย่างต้องการ

And that's when I knew --

และวินาทีนั้นฉันก็รู้

that's when I knew that the conversation with society

ฉันรู้ว่าประเด็นของสังคม

has changed profoundly

ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

in this last decade.

ในทศวรรษที่ผ่านมา

It is no longer a conversation about overcoming deficiency.

ไม่ใช่ประเด็นเกี่ยวกับการเอาชนะความบกพร่องอีกต่อไป

It's a conversation about augmentation.

แต่เป็นประเด็นของความลึกซึ้ง

It's a conversation about potential.

เป็นประเด็นของความสามารถ

A prosthetic limb doesn't represent the need to replace loss anymore.

ขาเทียมไม่ได้แสดงถึงความจำเป็นที่ต้องทดแทนสิ่งที่ขาดหายอีกต่อไป

It can stand as a symbol that the wearer

แต่เป็นสัญลักษณ์ว่าผู้สวมนั้น

has the power to create whatever it is that they want to create

มีพลังที่จะสร้างสรรค์อะไรก็ตามที่เขาต้องการสร้าง

in that space.

ในพื้นที่นั้น

So people that society once considered to be disabled

ดังนั้น คนที่สังคมเคยบัญญัติว่าเป็น "คนพิการ"

can now become the architects of their own identities

บัดนี้ได้กลายเป็นเป็นสถาปนิกของอัตลักษณ์ตัวเอง

and indeed continue to change those identities

และเปลี่ยนแปลงอัตลักษณ์ของตนไปเรื่อยๆ

by designing their bodies

โดยการออกแบบร่างกายของตน

from a place of empowerment.

จากอำนาจแห่งตัวตน

And what is exciting to me so much right now

สิ่งที่ทำให้ฉันตื่นเต้นตอนนี้

is that by combining cutting-edge technology --

คือเมื่อมีการรวมเทคโนโลยีล้ำยุค

robotics, bionics --

ศาสตร์หุ่นยนต์ ไบโอนิกส์

with the age-old poetry,

กับสุนทรียภาพที่มีมานมนาน

we are moving closer to understanding our collective humanity.

เราเริ่มเข้าใจความเป็นมนุษย์ของเรามากขึ้น

I think that if we want to discover the full potential

ฉันคิดว่าถ้าเราอยากจะค้นพบที่สุดแห่งความสามารถ

in our humanity,

ของความเป็นมนุษย์

we need to celebrate those heartbreaking strengths

เราต้องเฉลิมฉลองความแข็งแกร่งที่เจ็บปวด

and those glorious disabilities that we all have.

และความบกพร่องที่งดงามทั้งหมดที่เรามี

I think of Shakespeare's Shylock:

อย่างที่ไชล็อก ตัวละครหนึ่งของเชคสเปียร์ พูดว่า

"If you prick us, do we not bleed,

หากท่านแทงเรา เลือดเราไม่ไหลหรือ

and if you tickle us, do we not laugh?"

และหากท่านแหย่เรา เราไม่หัวเราะหรอกหรือ"

It is our humanity,

ความเป็นมนุษย์ของเรา

and all the potential within it,

และความสามารถทั้งหมดที่อยู่ในตัวเรา

that makes us beautiful.

นี้เองที่ทำให้เรางดงาม

Thank you.

ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)