It's not fair having 12 pairs of legs | Aimee Mullins

ایمی مولینز و12 جفت پای او

Translator: hodjat farhangian Reviewer: ali Yazdi

I was speaking to a group of about 300 kids,

من با یک گروه شامل300 کودک

ages six to eight, at a children's museum,

در سنین 6 تا 8 سال در یک موزه کودکان صحبت می کردم

and I brought with me a bag full of legs,

و یک کیف پر از پای مصنوعی همراه خود داشتم ،

similar to the kinds of things you see up here,

شبیه آنچه که شما این بالا مشاهده می کنید

and had them laid out on a table for the kids.

وآنها را روی یک میز برای بچه ها قرار دادم

And, from my experience, you know, kids are naturally curious

و براساس تجربه من ، می دانید ،کودکان بطور طبیعی در مورد

about what they don't know, or don't understand,

چیزهایی که نمی دانند یا نمی فهمند ویا

or is foreign to them.

چیزهایی که برایشان بیگانه است کنجکاوند.

They only learn to be frightened of those differences

آنها فقط وقتی یاد می گیرند که از تفاوت ها بترسند

when an adult influences them to behave that way,

که بزرگسالان باعث شوند آنها اینگونه رفتار کنند.

and maybe censors that natural curiosity,

وشاید کنجکاوی طبیعی خود را سانسور می کند

or you know, reins in the question-asking

و یا همانطور که می دانید ، از سوال پرسیدن امتناع کنند

in the hopes of them being polite little kids.

به این امید که بچه های کوچک باادبی به نظر برسند.

So I just pictured a first grade teacher out in the lobby

لذا، من با خودم فکر کردم که یک معلم کلاس اول بیرون، داخل راهرو

with these unruly kids, saying, "Now, whatever you do,

به این بچه های بازیگوش می گوید:"هر کاری که می کنید

don't stare at her legs."

فقط به پاهاش زل نزنید"

But, of course, that's the point.

اما ، البته نکته مهم همینجاست.

That's why I was there, I wanted to invite them to look and explore.

به خاطر همین من آنجا بودم ، من می خواستم از آنها دعوت کنم که نگاه کنند و کشف کنند

So I made a deal with the adults

پس با بزرگترها معامله ای کردم

that the kids could come in without any adults for two minutes

که بچه ها بتوانند ، بدون بزرگترها، به مدت 2 دقیقه وارد اتاق شوند

on their own.

فقط خودشان.

The doors open, the kids descend on this table of legs,

درها باز شد ، بچه ها سریع به سمت میز پاها آمدند

and they are poking and prodding, and they're wiggling toes,

کودکان کنجکاوی میکردند ،بهم تنه میزدند،انگشتهای پاها را تکان می دادند

and they're trying to put their full weight on the sprinting leg

وآنها سعی می کردند تمام وزن خود را روی پای مخصوص دوی سرعت گذارند تا

to see what happens with that.

ببینند چه اتفاقی برای آن می افتد

And I said, "Kids, really quickly --

ومن گفتم،"بچه ها! خیلی سریع-

I woke up this morning, I decided I wanted to be able to jump over a house --

من امروز صبح از خواب بیدار شدم، تصمیم گرفتم که از روی یک خانه بپرم

nothing too big, two or three stories --

نه یک خانه خیلی بزرگ ، حدودا دو یا سه طبقه-

but, if you could think of any animal, any superhero, any cartoon character,

شما یک حیوان ، یک ابر قهرمان ،یک شخصیت کارتونی ،

anything you can dream up right now,

یا هر چیزی که بتوانید همین الان در تخیل خود بسازید، در نظر بگیرید

what kind of legs would you build me?"

چه نوع پایی برای من می ساختید؟"

And immediately a voice shouted, "Kangaroo!"

و فوراً یکی داد زد "کانگورو!"

"No, no, no! Should be a frog!"

"نه ،نه ، نه!باید یک قورباغه باشد!"

"No. It should be Go Go Gadget!"

"نه.باید گو گو گجت باشد!"

"No, no, no! It should be the Incredibles."

"نه ، نه ،نه! باید باورنکردنیها باشد."

And other things that I don't -- aren't familiar with.

وچیزهای دیگری که من نمی شناختمشان

And then, one eight-year-old said,

وبعد یک بچه هشت ساله گفت ،

"Hey, why wouldn't you want to fly too?"

"هی چرا پرواز نمی کنی؟"

And the whole room, including me, was like, "Yeah."

من وهمه افراد در اتاق با تعجب گفتیم "آره"

(Laughter)

(خنده حضار)

And just like that, I went from being a woman

وبه این صورت بود که من ازیک زنی که

that these kids would have been trained to see as "disabled"

قرار بود بچه ها او را بعنوان یک "معلول" بشناسند

to somebody that had potential that their bodies didn't have yet.

به کسی تبدیل شدم که دارای پتانسیل هایی بود که بدن آنها هنوز آن توانایی را نداشت.

Somebody that might even be super-abled.

به کسی که شاید حتی ابر توانا باشد.

Interesting.

جالب بود.

So some of you actually saw me at TED, 11 years ago.

بعضی از شما در واقع من را یازده سال پیش در TED دیدید ،

And there's been a lot of talk about how life-changing this conference is

وصحبتهای بسیاری در باره اینکه چقدر این کنفرانس موجب تغییر زندگی می شود ، شده است

for both speakers and attendees, and I am no exception.

هم برای سخنرانان وهم برای شرکت کنندگان ،ومن مستثنی نیستم.

TED literally was the launch pad to the next decade of my life's exploration.

TED در واقع سکوی پرتابی برای ده سال بعد زندگی من بود.

At the time, the legs I presented were groundbreaking in prosthetics.

در آن زمان پاهایی که من نشان دادم در زمینه اعضای مصنوعی بسیار بدیع بود.

I had woven carbon fiber sprinting legs

من پاهای سرعتی ساخته شده از فیبر کربن موجی شکل داشتم.

modeled after the hind leg of a cheetah,

که طرح آن برگرفته از پشت پای یوز پلنگ بود ،

which you may have seen on stage yesterday.

که شاید شما آنرا دیروز روی صحنه دیده باشید.

And also these very life-like, intrinsically painted silicone legs.

وهمچنین این پاهای سیلیکنی طبیعی رنگ شده و بسیار زنده

So at the time, it was my opportunity to put a call out

بنابراین در آن زمان برای من فرصتی بود تا

to innovators outside the traditional medical prosthetic community

به مبتکران خارج از مجموعه پزشکی و سنتی اعضای مصنوعی اعلام کنم

to come bring their talent to the science and to the art

استعداد خود را در زمینه علم وهنر

of building legs.

به ساخت پاهای مصنوعی وارد کنند.

So that we can stop compartmentalizing form, function and aesthetic,

پس ما می توانیم از جداسازی شکل ، عملیات وزیبایی وهمچنین

and assigning them different values.

دادن ارزشهای متفاوت به آنها جلوگیری کنیم.

Well, lucky for me, a lot of people answered that call.

خوب از خوش شانسی من بسیاری از افراد به این درخواست پاسخ دادند.

And the journey started, funny enough, with a TED conference attendee --

و کار با یکی از شرکت کنندگان کنفرانس TED ،

Chee Pearlman, who hopefully is in the audience somewhere today.

چی پرلمن ، که امیدوارم امروز در میان تماشاچیان باشد ،

She was the editor then of a magazine called ID,

او سردبیر مجله ای به نام آی دی بود

and she gave me a cover story.

و عکس روی جلد مجله را به من اختصاص داد.

This started an incredible journey.

این یک سفر فوق العاده را آغاز کرد.

Curious encounters were happening to me at the time;

ملاقاتهایی جالب توجهی در آن زمان برای من پیش می آمد ،

I'd been accepting numerous invitations to speak

برای سخنرانی های بسیاری دعوت می شدم

on the design of the cheetah legs around the world.

در مورد طراحی پاهای یوزپلنگی در سراسر دنیا.

And people would come up to me after the conference, after my talk,

افراد زیادی از زن ومرد ، بعد از کنفرانس و سخنرانی من

men and women.

پیش من می‌آمدند.

And the conversation would go something like this,

وگفتگو به این صورت بود که:

"You know Aimee, you're very attractive.

"می دونی ایمی! تو بسیار جذاب هستی.

You don't look disabled."

تو معلول بنظر نمی آی."

(Laughter)

(خنده حضار)

I thought, "Well, that's amazing,

من فکر کردم"خوب این جالبه

because I don't feel disabled."

چون من احساس معلول بودن نمی کردم."

And it really opened my eyes to this conversation

واین گفتگوها چشم‌های من را

that could be explored, about beauty.

روی مساله ای باز کرد ، و آن زیبایی بود

What does a beautiful woman have to look like?

یک زن زیبا چطور باید به نظر برسد؟

What is a sexy body?

یک بدن سکسی چگونه است؟

And interestingly, from an identity standpoint,

و جالب اینکه از نقطه نظر هویتی

what does it mean to have a disability?

معلولیت چه معنایی دارد؟

I mean, people -- Pamela Anderson has more prosthetic in her body than I do.

منظورم اینست که-- پامالا اندرسون بیشتر از من عضو مصنوعی دارد

Nobody calls her disabled.

کسی به او معلول نمی گوید.

(Laughter)

(خنده حضار)

So this magazine, through the hands of graphic designer Peter Saville,

لذا این مجله از طریق طراح گرافیک ، پیتر ساویل

went to fashion designer Alexander McQueen, and photographer Nick Knight,

به دست اکساندر مک کویین ، طراح مد ، و نیک کنایت ، عکاس رسید

who were also interested in exploring that conversation.

کسانی که آنها نیز علاقه مند به کشف این همین مکالمات بودند

So, three months after TED I found myself on a plane

لذا ، 3 ماه بعد از TED من خودم را

to London, doing my first fashion shoot,

در پروازی بسوی لندن یافتم ، و اولین کارهای مد خودم را شروع کردم

which resulted in this cover --

که منتج به این جلد شد

"Fashion-able"?

فشن - توانی ؟

Three months after that, I did my first runway show for Alexander McQueen

اولین نمایش مد خودم را ، سه ماه بعد از آن ، برای الکساندر مک کویین

on a pair of hand-carved wooden legs made from solid ash.

روی یک جفت پای چوبی که با دست و با استفاده از ذغال سفت تراش داده شده بود انجام دادم

Nobody knew -- everyone thought they were wooden boots.

هیچ کس این مساله رو نمی دونست و همه فکر می کردند که اونها چکمه های چوبی هستند

Actually, I have them on stage with me:

حقیقتش ، من الان اونها رو با خودم اینجا روی سن آوردم

grapevines, magnolias -- truly stunning.

درخت انگور ، مگنولیا . واقعا که گیج کننده است

Poetry matters.

مساله کاملا شاعرانه است

Poetry is what elevates the banal and neglected object

شعر در واقع چیزی است که یک مساله پیش پا افتاده را متعالی می کند ویک موضوع بی اهمیت را

to a realm of art.

به یک قلمرو هنر تبدیل می کند

It can transform the thing that might have made people fearful

شعر می تواند چیز هایی را که مثلا برای مردم ترسناک هستند را

into something that invites them to look,

به چیزی تبدیل کند که همه را به تماشای خود دعوت کند .

and look a little longer,

ممکن است آنرا کمی طولانی تر کند

and maybe even understand.

و شاید هم قابل فهم

I learned this firsthand with my next adventure.

این مساله رو من خودم در ماجراهای بعدی

The artist Matthew Barney, in his film opus called the "The Cremaster Cycle."

از هنرمندی به نام متئو بارنی در فیلمش به نام "چرخه کریماستر" یاد گرفتم

This is where it really hit home for me --

این همانجایی بود که واقعا من متوجه شدم

that my legs could be wearable sculpture.

که پاهایی که من می سازم می تواند مصنوعاتی پوشیدنی باشند

And even at this point, I started to move away from the need to replicate human-ness

و حتی در همین مرحله، من پا رو فراتر از نیاز به جایگزینی برجستگی های انسانی

as the only aesthetic ideal.

به عنوان یک ایدئال زیبایی خواهی، گذاشتم

So we made what people lovingly referred to as glass legs

لذا ما چیزی ساختیم که مردم آن را دوست دارند و به آن پای شیشه ای می گویند

even though they're actually optically clear polyurethane,

و در واقع آنها از پلی اورتان شفاف ساخته شده اند

a.k.a. bowling ball material.

a.k.a از مواد توپ بولینگ

Heavy!

و سنگین

Then we made these legs that are cast in soil

و بعد ما این پاها را ساختیم که در داخل شن قالب گیری شده بود

with a potato root system growing in them, and beetroots out the top,

و یک سیستم ریشه سیب زمینی مانند در آنها رشد می کند و ریشه های چغندر مانند از بالای آنها بیرون می زند .

and a very lovely brass toe.

و یک پای برنجی خیلی دوست داشتنی

That's a good close-up of that one.

که نمای نزدیک بهتری از دیگری دارد

Then another character was a half-woman, half-cheetah --

و شخصیت بعدی ما یک موجود نیمه زن نیمه چیتا بود

a little homage to my life as an athlete.

بیعت دوباره من با زندگی ورزشی ام

14 hours of prosthetic make-up

14 ساعت آرایش پای مصنوعی

to get into a creature that had articulated paws,

برای دست یافتن به یک موجودی که دارای پنچه های مصنوعی است

claws and a tail that whipped around,

پنجه و یک دم شلاق مانند که به اطراف حرکت می کند

like a gecko.

مثل مارمولک خانگی

(Laughter)

(خنده حضار)

And then another pair of legs we collaborated on were these --

و یک جفت پای دیگری که ما با همکاری هم توانستیم بسازیم اینها بودند

look like jellyfish legs,

مثل پاهای عروس دریایی

also polyurethane.

اینها هم از پلی اورتان ساخته شده اند

And the only purpose that these legs can serve,

و تنها دلیلی که اینگونه پاها می توانند عرضه شوند

outside the context of the film,

خارج از فیلم های سینمایی،

is to provoke the senses and ignite the imagination.

این است که احساسات و تخیلات افراد را تحریک و مشتعل کند

So whimsy matters.

در واقع یک‌جور هوسبازی بود

Today, I have over a dozen pair of prosthetic legs

امروز من بیش از 12 جفت پای مصنوعی دارم

that various people have made for me,

که افراد مختلف آنها را برای من ساخته اند

and with them I have different negotiations of the terrain under my feet,

و با آنها مذاکرات مختلفی را روی زمین زیر پایم انجام میدهم

and I can change my height --

و می توانم قد خودم را نیز افزایش بدهم

I have a variable of five different heights.

من پنج مدل قد مختلف دارم

(Laughter)

(خنده حضار)

Today, I'm 6'1".

امروز من 1 متر و 85 سانتیمتر هستم

And I had these legs made a little over a year ago

و من این پاها رو کمی بیشتر از یک سال پیش از

at Dorset Orthopedic in England

موسسه ارتوپدی دورست در انگلستان دریافت کردم

and when I brought them home to Manhattan,

و وقتی آنها را به منزل خودم در منهتن بردم

my first night out on the town, I went to a very fancy party.

اولین شبی که در محله شروع به قدم زدن کردم ، به یک فرد رویایی بسیار زیبا تبدیل شده بودم

And a girl was there who has known me for years

و دختری آنجا بود که سالها بود که مرا می شناخت

at my normal 5'8".

و می دانست که من در حالت عادی 1 متر 73 سانتیمتر هستم

Her mouth dropped open when she saw me,

دهنش از تعجب باز مانده بود

and she went, "But you're so tall!"

و گفته که :" تو اینقد بلند قد شدی !"

And I said, "I know. Isn't it fun?"

و من جواب دادم که "می دونم ، خنده داره ؟"

I mean, it's a little bit like wearing stilts on stilts,

منظورم اینه که ، مثل این میمونه که یه پا روی پاهات پوشیده باشی

but I have an entirely new relationship to door jams

و یک رابطه کاملا جدیدی رو با همسایه ها برقرارکردم

that I never expected I would ever have.

رابطه ای رو که هرگز فکر نمی کردم بتوانم برقرار کنم

And I was having fun with it.

و از این بابت بسیار شاد بودم

And she looked at me,

و اون دختر به من نگاه کرد

and she said, "But, Aimee, that's not fair."

و گفت : "ولی ، ایمی ، این منصفانه نیست"

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

And the incredible thing was she really meant it.

و اون درواقع داشت به یک چیز شگفت انگیز اشاره می کرد

It's not fair that you can change your height,

این منصفانه نیست که تو بتونی قدت رو بلند کنی

as you want it.

اونقدر که بخواهی

And that's when I knew --

و این زمانی بود که من فهمیدم ...

that's when I knew that the conversation with society

و این زمانی بود که من فهمیدم که مکالمه مردم در این مورد

has changed profoundly

در دهه ای که گذشت

in this last decade.

عمیقا تغییر کرده

It is no longer a conversation about overcoming deficiency.

دیگر مکالمه بر سر فایق آمدن بر نقص ها و معلولیت ها نبود

It's a conversation about augmentation.

این مکالمه بر سر زیاده خواهی بود

It's a conversation about potential.

مکالمه بر سر پتانسیل ها بود

A prosthetic limb doesn't represent the need to replace loss anymore.

یک عضو مصنوعی، دیگر برای رفع نیاز به جایگزینی یک عضو از دست رفته، ارائه نمی شد

It can stand as a symbol that the wearer

حالا دیگر به عنوان یک سمبل پوشیدنی ها بود

has the power to create whatever it is that they want to create

حالا دیگر قدرت آن وجود داشت که هرچه را بخواهند بسازند

in that space.

در این فضا

So people that society once considered to be disabled

لذا افرادی که تا کنون در اینگونه جوامع ، معلول نامیده می شدند

can now become the architects of their own identities

حالا می توانند معمار هویت خود باشند

and indeed continue to change those identities

و در واقع در ادامه بتوانند این هویت را نیز تغییر دهند

by designing their bodies

با طراحی بدن هایشان

from a place of empowerment.

از منظر توانمندبودن

And what is exciting to me so much right now

و چیزی که در حال حاضر من را هیجان زده می کند این است که

is that by combining cutting-edge technology --

تلفیق پیش رفته ترین فناوری های ...

robotics, bionics --

روباتیک ، بیونیک ...

with the age-old poetry,

با اشعار قدیمی،

we are moving closer to understanding our collective humanity.

ما داریم به فهم انسانیت جامع نزدیک تر می شویم

I think that if we want to discover the full potential

من فکر می کنم که اگر ما می خواهیم پتانسیل های خود را

in our humanity,

در علوم انسانی بطور کامل بشناسیم

we need to celebrate those heartbreaking strengths

نیاز به جشن گرفتن آن نیروهایی داریم که قلب انسان را می شکند

and those glorious disabilities that we all have.

و آن معلولیت های با شکوهی که همه ما ها داریم

I think of Shakespeare's Shylock:

من به یاد آن جمله معروف شایلاک در متون شکسپیر می افتم :

"If you prick us, do we not bleed,

"اگر که ما را زخمی کنی، ما خونی نخواهیم ریخت ؟

and if you tickle us, do we not laugh?"

و اگر ما را غلغلک بدهی ، ما نخواهیم خندید ؟"

It is our humanity,

این انسانیت ماست

and all the potential within it,

و تمام پتانسیلی که درون ماست

that makes us beautiful.

که ما را زیبا می کند

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق حضار)