Questioning the universe | Stephen Hawking

استیون هاوکینگ پرسش های بزرگی درباره جهان می پرسد

Translator: Bardia Azadandish Reviewer: GordAfarid Razi

There is nothing bigger or older than the universe.

هیچ چیز بزرگتر یا قدیم تر از جهان نیست.

پرسش های شما که من دوست دارم درباره شان صحبت کنم اینها هستند:

The questions I would like to talk about are:

یک، ما از کجا آمده ایم؟

one, where did we come from?

How did the universe come into being?

جهان چگونه به وجود آمد؟

آیا ما در جهان تنها هستیم؟

Are we alone in the universe?

آیا آن بیرون موجودات فضایی وجود دارند؟

Is there alien life out there?

آینده نژاد بشر چیست؟

What is the future of the human race?

Up until the 1920s,

تا دهه ۱۹۲۰

همه فکر می کردند که جهان اصولا ایستا

everyone thought the universe was essentially static

and unchanging in time.

و بدون تغییر با گذشت زمان است.

سپس کشف شد که جهان در حال انبساط است.

Then it was discovered that the universe was expanding.

Distant galaxies were moving away from us.

کهکشان های دور از ما فاصله می گرفتند.

این به آن معنی بود که آنها می بایست در گذشته به هم نزدیکتر می بودند.

This meant they must have been closer together in the past.

If we extrapolate back,

اگر به طور فرضی به عقب بازگردیم،

we find we must have all been on top of each other

می بینیم که همگی ما می بایست در کنار هم می بودیم

about 15 billion years ago.

در حدود ۱۵ میلیارد سال پیش.

این مهبانگ بود، آغاز جهان.

This was the Big Bang, the beginning of the universe.

But was there anything before the Big Bang?

ولی آیا پیش از مهبانگ چیزی بود؟

اگر نبود، چه چیزی جهان را ایجاد کرد؟

If not, what created the universe?

چرا جهان به این شکلی که از مهبانگ پدیدار شد به وجود آمد؟

Why did the universe emerge from the Big Bang the way it did?

ما به طور معمول فکر می کردیم که نظریه جهان

We used to think that the theory of the universe

could be divided into two parts.

می تواند به دو بخش تقسیم شود.

نخست، قوانین بودند

First, there were the laws

like Maxwell's equations and general relativity

مانند معادله های ماکسول و نسبیت عام

that determined the evolution of the universe,

که تکامل جهان را تعیین می کردند،

given its state over all of space at one time.

با معلوم بودن حالت آن در کل فضا در یک زمان.

و دوم، هیچ پرسشی بر سر

And second, there was no question of the initial state of the universe.

حالت آغازین جهان نبود.

ما در بخش اول خوب پیشرفت کرده ایم،

We have made good progress on the first part,

and now have the knowledge of the laws of evolution

و اکنون دانش قوانین تکامل را

in all but the most extreme conditions.

در همه و تقریبا در شرایط مفرط داریم.

But until recently, we have had little idea

ولی تا همین اواخر، ما آگاهی اندکی

about the initial conditions for the universe.

در مورد شرایط آغازین جهان داشته ایم.

However, this division into laws of evolution and initial conditions

هرچند، این تقسیم بندی به قوانین تکامل و شرایط آغازین

depends on time and space being separate and distinct.

به این بستگی دارد که زمان و فضا جدا و متمایز باشند.

Under extreme conditions, general relativity and quantum theory

در شرایط مفرط، نسبیت عام و نظریه کوانتوم

allow time to behave like another dimension of space.

اجازه می دهند که زمان مانند یک بعد دیگری از فضا رفتار کند.

This removes the distinction between time and space,

این تمایز میان زمان و فضا را از میان می برد

and means the laws of evolution can also determine the initial state.

و این یعنی قوانین تکامل می توانند حالت های آغازین را نیز تعیین نمایند.

The universe can spontaneously create itself out of nothing.

جهان می تواند به طور خود به خود خودش را از هیچ به وجود آورد.

علاوه بر این، ما می توانیم محاسبه کنیم احتمال آنرا که جهان

Moreover, we can calculate a probability that the universe

was created in different states.

در حالت های متفاوت ایجاد شده باشد.

این پیش بینی ها در توافق کاملند

These predictions are in excellent agreement

with observations by the WMAP satellite of the cosmic microwave background,

با مشاهدات ماهواره دبلیومپ

از تابش ریزموج زمینه کیهانی،

که شاهدی است از جهان در روزگار بسیار ابتدایی.

which is an imprint of the very early universe.

ما فکر می کنیم که راز خلقت جهان را گشوده ایم.

We think we have solved the mystery of creation.

Maybe we should patent the universe

شاید ما می بایست جهان را به ثبت برسانیم

and charge everyone royalties for their existence.

و از همه برای وجودشان حق امتیاز بگیریم.

I now turn to the second big question:

اکنون من به دومین پرسش بزرگ بازمی گردم:

are we alone, or is there other life in the universe?

آیا ما تنهاییم، یا آیا انواع دیگری از حیات در جهان وجود دارند؟

We believe that life arose spontaneously on the Earth,

ما باور داریم که حیات به طور خوبخودی در زمین روی داده،

so it must be possible for life to appear on other suitable planets,

بنابراین باید ممکن باشد که حیات در دیگر سیاره های مناسب هم ظاهر شود،

of which there seem to be a large number in the galaxy.

که به نظر می رسد شمار زیادی از آنها در کهکشان وجود دارند.

ولی ما نمی دانیم حیات در ابتدا چگونه پدیدار شد.

But we don't know how life first appeared.

We have two pieces of observational evidence

ما دو فقره مدرک مشاهداتی داریم

on the probability of life appearing.

از احتمال پدیدار شدن حیات.

The first is that we have fossils of algae from 3.5 billion years ago.

نخستین آن است که ما فسیل های جلبکی داریم

از ۳.۵ میلیارد سال پیش.

The Earth was formed 4.6 billion years ago

زمین در ۴.۶ میلیارد سال پیش شکل گرفته

and was probably too hot for about the first half billion years.

و احتمالا برای نیم میلیارد سال نخست بسیار داغ بوده است.

So life appeared on Earth

بنابراین حیات در بازه نیم میلیارد سالی که برایش ممکن بوده

within half a billion years of it being possible,

در زمین پدیدار شده،

which is short compared to the 10-billion-year lifetime

که در مقایسه با عمر ده میلیارد ساله یک سیاره زمین-گونه

of a planet of Earth type.

کوتاه است.

This suggests that the probability of life appearing is reasonably high.

این حاکی از آن است که احتمال پدیدار شدن حیات به طور معقولی بالاست.

اگر احتمالش خیلی پایین می بود، آدم باید انتظار می داشت

If it was very low, one would have expected it

to take most of the ten billion years available.

که بیشتر ده میلیارد سال موجود را وقت ببرد.

از سویی دیگر، به نظر نمی آید که ما توسط فضایی ها ملاقات شده باشیم.

On the other hand, we don't seem to have been visited by aliens.

I am discounting the reports of UFOs.

من گزارش های یوفوها را به حساب نمی آورم.

چرا آنها باید تنها برای مردم خل و عجیب ظاهر شوند؟

Why would they appear only to cranks and weirdos?

If there is a government conspiracy to suppress the reports

اگر یک توطئه حکومتی برای فرونشاندن گزارش ها وجود دارد

and keep for itself the scientific knowledge the aliens bring,

و هدفشان نگهداشتن دانستنی های علمی که فضایی ها می آورند برای خود است،

it seems to have been a singularly ineffective policy so far.

به نظر می آید که تاکنون می بایست یک سیاست منحصرا بی فایده بوده باشد.

بعلاوه، علی رغم جستجوی گسترده توسط پروژه ستی،

Furthermore, despite an extensive search by the SETI project,

we haven't heard any alien television quiz shows.

ما هیچ برنامه سوال و جواب تلویزیونی فضایی نشنیده ایم.

این احتمالا نشان دهنده آن است که هیچ تمدن فضایی وجود ندارد

This probably indicates that there are no alien civilizations

at our stage of development

در این مرحله از توسعه ما

within a radius of a few hundred light years.

به شعاع چند صد سال نوری اطراف.

Issuing an insurance policy

صدور یک بیمه نامه

against abduction by aliens seems a pretty safe bet.

برای وقت آدم ربایی فضایی ها شرط خوب و بیخطری به نظر می رسد.

This brings me to the last of the big questions:

این من را به آخرین پرسش بزرگ برمی گرداند:

the future of the human race.

آینده نژاد بشر.

If we are the only intelligent beings in the galaxy,

اگر ما تنها موجودات هوشمند در کهکشان باشیم،

we should make sure we survive and continue.

بایستی اطمینان حاصل کنیم که زنده بمانیم و ادامه پیدا کنیم.

But we are entering an increasingly dangerous period of our history.

ولی ما در حال ورود به دوره بسیار خطرناکی از تاریخ مان هستیم.

جمعیت ما و استفاده ما از منابع محدود سیاره زمین

Our population and our use of the finite resources of planet Earth

are growing exponentially,

به صورت روزافزون در حال افزایش است، همگام با دیگر قابلیت های فنی

along with our technical ability to change the environment for good or ill.

برای تغییر محیط زیست به صورت خوب یا زیان بار.

But our genetic code

ولی دستورالعمل ژنتیکی ما

still carries the selfish and aggressive instincts

هنوز غریزه های خودخواهانه و پرخاشگرانه ای را حمل می کند

that were of survival advantage in the past.

که در گذشته مزیت برزیستی داشته اند.

دشوار خواهد بود تا از فاجعه دوری شود

It will be difficult enough to avoid disaster

in the next hundred years,

در چند صد سال آینده،

let alone the next thousand or million.

هزار یا میلیون سال آینده که جای خود دارد.

Our only chance of long-term survival

تنها شانس بقای ما در درازمدت

is not to remain inward-looking on planet Earth,

این است که در سیاره زمین در خفا باقی نمانیم،

but to spread out into space.

بلکه در فضا پخش شویم.

پاسخ به این پرسش های بزرگ

The answers to these big questions

show that we have made remarkable progress in the last hundred years.

نشان می دهد که ما پیشرفت شگرفی در چند صد سال اخیر داشته ایم.

ولی اگر ما بخواهیم ورای چند صد سال آینده ادامه دهیم،

But if we want to continue beyond the next hundred years,

our future is in space.

آینده ما در فضا است.

این دلیل آن است که من طرفدار سرنشین دار --

That is why I am in favor of manned --

or should I say, personned -- space flight.

یا بهتر است بگویم، پروازهای فضایی انسان دار هستم.

من برای تمام عمرم تلاش کرده ام تا جهان را بفهمم

All of my life I have sought to understand the universe

and find answers to these questions.

و پاسخ هایی برای این پرسش ها بیابم.

من خیلی خوش اقبال بوده ام

I have been very lucky

that my disability has not been a serious handicap.

که ناتوانی ام مانع جدی نبوده است؛

Indeed, it has probably given me more time than most people

هرآینه، این مساله به من فرصت بیشتری نسبت به خیلی های دیگر داده

to pursue the quest for knowledge.

تا جستجویم برای دانش را دنبال کنم.

هدف نهایی یک نظریه کامل برای جهان است،

The ultimate goal is a complete theory of the universe,

and we are making good progress.

و ما داریم خوب پیشرفت می کنیم.

سپاس از اینکه گوش دادید.

Thank you for listening.

Chris Anderson: Professor, if you had to guess either way,

کریس اندرسون: پرفسور، اگر شما مجبور بودید یکی از این دو را حدس بزنید،

do you now believe that it is more likely than not

آیا اکنون باور دارید که محتمل تر است که چنین باشد تا نباشد

that we are alone in the Milky Way,

که ما در راه شیری تنها باشیم،

به عنوان تمدنی در سطح هوش خودمان یا بالاتر؟

as a civilization of our level of intelligence or higher?

This answer took seven minutes, and really gave me an insight

این پاسخ هفت دقیقه وقت برد، و واقعا به من بینشی داد

into the incredible act of generosity this whole talk was for TED.

از اینکه کل این سخنرانی به راستی چه عمل سخاوتمندانه ای برای تد بوده است.

Stephen Hawking: I think it quite likely that we are the only civilization

استیون هاوکینگ: من فکر می کنم این بسیار محتمل است که ما تنها تمدن باشیم

within several hundred light years;

در حدود صدها سال نوری؛

otherwise we would have heard radio waves.

وگرنه ما می بایست امواج رادیویی را شنیده بودیم.

حالت دیگر این است که تمدن ها برای مدت طولانی باقی نمی مانند،

The alternative is that civilizations don't last very long,

but destroy themselves.

بلکه خود را نابود می کنند.

سی اِی: پرفسور هاوکینگ، سپاس به خاطر این پاسخ.

CA: Professor Hawking, thank you for that answer.

We will take it as a salutary warning, I think,

ما آن را به عنوان یک اخطار سودمند می پذیریم، من فکر می کنم،

برای باقی کنفرانس مان در این هفته.

for the rest of our conference this week.

Professor, we really thank you for the extraordinary effort you made

پرفسور، ما واقعا از شما قدردانی می کنیم به خاطر این اقدام فوق العاده که انجام دادید

to share your questions with us today.

تا پرسش هایتان را امروز با ما قسمت کنید.

Thank you very much indeed.

واقعا از شما سپاسگزارم.

(کف زدن)

(Applause)