How language shapes the way we think | Lera Boroditsky | TED

Translator: Reza Sayahi Reviewer: sadegh zabihi

So, I'll be speaking to you using language ...

خوب، من با استفاده از زبان با شما صحبت خواهم کرد ...

because I can.

چون می‌توانم.

This is one these magical abilities that we humans have.

این یکی از توانایی‌های جادویی است که ما انسان‌ها داریم.

We can transmit really complicated thoughts to one another.

ما می‌توانیم افکار واقعاً پیچیده را به دیگران انتقال دهیم.

So what I'm doing right now is, I'm making sounds with my mouth

پس کاری که من الان می‌کنم این است که همینطور که نفس می‌کشم

as I'm exhaling.

با دهانم صداهایی را تولید می‌کنم.

I'm making tones and hisses and puffs,

آواها، صداهای هیس و پُف،

and those are creating air vibrations in the air.

و این‌ها در هوا ارتعاش ایجاد می‌کنند.

Those air vibrations are traveling to you,

این ارتعاشات هوا به سمت شما می‌آیند،

they're hitting your eardrums,

به پرده گوش شما برخورد می‌کنند.

and then your brain takes those vibrations from your eardrums

و سپس مغزتان آن ارتعاشات را از گوشتان دریافت می‌کند

and transforms them into thoughts.

و آنها را به افکار تبدیل می‌کند.

I hope.

امیدوارم.

(Laughter)

(خنده)

I hope that's happening.

امیدوارم که این ‌طور باشد.

So because of this ability, we humans are able to transmit our ideas

پس به دلیل این توانایی، ما انسان‌ها قادریم ایده‌هایمان را

across vast reaches of space and time.

در گستره وسیعی از فضا و زمان انتقال دهیم.

We're able to transmit knowledge across minds.

ما قادر هستیم آگاهی را در میان ذهن‌ها منتقل کنیم.

I can put a bizarre new idea in your mind right now.

من می‌توانم همین حالا یک فکر عجیب و غریب را به ذهن شما وارد کنم.

I could say,

مثلاً بگویم،

"Imagine a jellyfish waltzing in a library

«یک عروس دریایی را تصور کنید که در یک کتابخانه رقص والس می‌کند،

while thinking about quantum mechanics."

در حالی که در مورد فیزیک کوانتوم فکر می‌کند.»

(Laughter)

(خنده)

Now, if everything has gone relatively well in your life so far,

اگر تاکنون همه چیز در زندگی شما خوب پیش رفته است،

you probably haven't had that thought before.

احتمالاً قبلاً به این فکر نکرده بودید.

(Laughter)

(خنده)

But now I've just made you think it,

ولی من حالا از طریق زبان،

through language.

باعث شدم به آن فکر کنید.

Now of course, there isn't just one language in the world,

البته در جهان فقط یک زبان وجود ندارد.

there are about 7,000 languages spoken around the world.

در سراسر جهان، تقریبا به ۷٫۰۰۰ زبان صحبت می‌شود.

And all the languages differ from one another in all kinds of ways.

و تمامی زبان‌ها با یکدیگر در موارد گوناگون متفاوت هستند.

Some languages have different sounds,

بعضی از زبان‌ها صداهای متفاوتی دارند،

they have different vocabularies,

بعضی واژگان متفاوتی دارند،

and they also have different structures --

و همینطور در ساختار زبان نیز تفاوت دارند

very importantly, different structures.

این خیلی مهم است، ساختارهای گوناگون.

That begs the question:

این سوال باید پرسیده شود:

Does the language we speak shape the way we think?

آیا زبان ما افکار ما را شکل می‌دهد؟

Now, this is an ancient question.

خب، این سوالی قدیمی است.

People have been speculating about this question forever.

بشر همیشه در حال بحث بر سر این سوال بوده است.

Charlemagne, Holy Roman emperor, said,

امپراتور رم باستان، شارلمان، می‌گوید،

"To have a second language is to have a second soul" --

«صحبت کردن به زبانی دیگر یعنی داشتن روحی دیگر» --

strong statement that language crafts reality.

بیانی قوی درباره این که زبان واقعیت را می‌سازد.

But on the other hand, Shakespeare has Juliet say,

از طرف دیگر، شکسپیر در یکی از جملات ژولیت می‌گوید،

"What's in a name?

«اسم به چه کار می‌آيد؟

A rose by any other name would smell as sweet."

یک گل رز هر اسمی که داشت، همین‌قدر بوی خوبی می‌داد.»

Well, that suggests that maybe language doesn't craft reality.

خب، این به ما می‌گوید که شاید زبان واقعیت را نمی‌سازد.

These arguments have gone back and forth for thousands of years.

این بحث‌ها برای هزاران سال رد و بدل شده‌اند.

But until recently, there hasn't been any data

اما تا چندی پیش، هیچ اطلاعاتی

to help us decide either way.

برای کمک به تصمیم‌گیری وجود نداشت.

Recently, in my lab and other labs around the world,

به تازگی، ما و دیگر آزمایشگاه‌های جهان

we've started doing research,

شروع به انجام تحقیقات کرده‌ایم.

and now we have actual scientific data to weigh in on this question.

و حالا اطلاعات علمی دقیقی برای پاسخ به این سوال داریم.

So let me tell you about some of my favorite examples.

خب حالا می‌خواهم درباره بعضی از نمونه‌های مورد علاقه‌ام برای شما بگویم.

I'll start with an example from an Aboriginal community in Australia

با نمونه یک گروه قدیمی استرالیایی شروع می‌کنم

that I had the chance to work with.

که شانس همکاری با آنها را داشتم.

These are the Kuuk Thaayorre people.

در تصویر مردم کوک تایور را می‌بینید.

They live in Pormpuraaw at the very west edge of Cape York.

آنها در پارمپورا، غربی‌ترین گوشه کیپ یورک، زندگی می‌کنند.

What's cool about Kuuk Thaayorre is,

نکته جالب در مورد کوک تایور،

in Kuuk Thaayorre, they don't use words like "left" and "right,"

استفاده نکردن آنها از لغات «چپ» و «راست،»

and instead, everything is in cardinal directions:

و در عوض بیان هر چیز با ۴ جهت اصلی است:

north, south, east and west.

شمال، جنوب، شرق و غرب است.

And when I say everything, I really mean everything.

و وقتی می‌گویم هر چیز واقعاً یعنی هر چیزی.

You would say something like,

ممکن است بگویید:

"Oh, there's an ant on your southwest leg."

«نگاه کن، یه مورچه رو پای جنوب غربی‌ته»

Or, "Move your cup to the north-northeast a little bit."

یا، «استکانت رو یکم ببر به سمت شمال-شمال شرقی.»

In fact, the way that you say "hello" in Kuuk Thaayorre is you say,

حتی در سلام کردم به زبان کوک تایور، شما می‌گویید:

"Which way are you going?"

«به کدام طرف می‌روی؟»

And the answer should be,

و برای پاسخ می‌گویید،

"North-northeast in the far distance.

«شمال-شمال شرقی در دوردست.

How about you?"

تو چطور؟»

So imagine as you're walking around your day,

تصور کنید که در حال قدم زدن هستید،

every person you greet,

و با هر کس که احوال پرسی می‌کنید

you have to report your heading direction.

باید مسیر مقصد خود را مشخص کنید.

(Laughter)

(خنده)

But that would actually get you oriented pretty fast, right?

اما این خیلی سریع شما را جهت‌دار می‌کند، نه؟

Because you literally couldn't get past "hello,"

چون امکان ندارد بتوانید جواب سلام را بدهید،

if you didn't know which way you were going.

اگر ندانید به کدام سمت می‌روید.

In fact, people who speak languages like this stay oriented really well.

در حقیقت، مردم با چنین زبان‌هایی بسیار جهت‌دار هستند.

They stay oriented better than we used to think humans could.

آنها از آنچه از انسان انتظار داشتیم بهتر جهت‌ها را تشخیص می‌دهند.

We used to think that humans were worse than other creatures

به خاطر بعضی دلیل‌های زیستی ما فکر می‌کردیم

because of some biological excuse:

که انسان‌ها بدتر از دیگر حیوان‌ها هستند:

"Oh, we don't have magnets in our beaks or in our scales."

«خب ما که توی نوک یا جهت سنج‌مان آهنربا نداریم.»

No; if your language and your culture trains you to do it,

نه؛ اگر زبانتان و فرهنگتان این را به شما آموزش دهد،

actually, you can do it.

در واقع، شما هم می‌توانید.

There are humans around the world who stay oriented really well.

انسان‌هایی در سراسر جهان وجود دارند که به خوبی جهت‌دار هستند.

And just to get us in agreement

و حالا برای این که به تفاهم برسیم

about how different this is from the way we do it,

که چگونه آنها با ما متفاوت هستند،

I want you all to close your eyes for a second

از همه شما می‌خواهم که چشم‌هایتان را برای یک ثانیه ببندید

and point southeast.

و به جنوب شرقی اشاره کنید.

(Laughter)

(خنده)

Keep your eyes closed. Point.

چشم‌ها بسته باشند. اشاره کنید.

OK, so you can open your eyes.

خب حالا چشم‌ها را باز کنید.

I see you guys pointing there, there, there, there, there ...

دیدم که بعضی به آنجا، آنجا، آنجا، آنجا اشاره می‌کنند

I don't know which way it is myself --

من خودم هم نمی‌دانم کدام طرف است --

(Laughter)

(خنده)

You have not been a lot of help.

شما هم که کمکی نکردید.

(Laughter)

(خنده)

So let's just say the accuracy in this room was not very high.

خب پس نتیجه می‌گیریم دقت در اینجا خیلی بالا نیست.

This is a big difference in cognitive ability across languages, right?

این تفاوت بزرگی بین مهارت ادراکی در بین زبان‌هاست، درسته؟

Where one group -- very distinguished group like you guys --

وقتی یک گروه -- گروه متمایزی مانند شما --

doesn't know which way is which,

نمی‌داند کدام جهت در کدام سمت است،

but in another group,

اما در گروهی دیگر،

I could ask a five-year-old and they would know.

از یک پنج ساله بپرسم، می‌داند.

(Laughter)

(خنده)

There are also really big differences in how people think about time.

همین‌طور تفاوت‌های بزرگی در تفکر درباره زبان وجود دارد.

So here I have pictures of my grandfather at different ages.

حالا من اینجا تصویرهایی از پدربزرگم در سن‌های متفاوت دارم.

And if I ask an English speaker to organize time,

و اگر از یک انگلیسی زبان بخواهم که به ترتیب زمان آنها را مرتب کند،

they might lay it out this way,

شاید به این شکل این کار را انجام دهد،

from left to right.

از چپ به راست.

This has to do with writing direction.

به این مربوط است که از کدام طرف می‌نویسید.

If you were a speaker of Hebrew or Arabic,

اگر شما با زبان عربی یا عبری صحبت می‌کردید،

you might do it going in the opposite direction,

ممکن بود از جهت مخالف

from right to left.

یعنی راست به چپ این کار را انجام دهید.

But how would the Kuuk Thaayorre,

اما کوک تایورها،

this Aboriginal group I just told you about, do it?

این گروه بومی که راجع به آنها گفتم، چطور این کار را می‌کنند؟

They don't use words like "left" and "right."

آنها از واژه‌هایی مانند چپ و راست استفاده نمی‌کنند.

Let me give you hint.

بگذارید به شما کمک کنم.

When we sat people facing south,

وقتی افرادی را رو به جنوب نشاندیم،

they organized time from left to right.

آنها عکس‌ها را از چپ به راست می‌چیدند.

When we sat them facing north,

وقتی آنها را رو به شمال نشاندیم،

they organized time from right to left.

آنها عکس‌ها را از راست به چپ می‌چیدند.

When we sat them facing east,

وقتی به سمت شرق بودند،

time came towards the body.

زمان به سمت بدن بیان می‌شد.

What's the pattern?

الگو را به دست آوردید؟

East to west, right?

شرق به غرب، نه؟

So for them, time doesn't actually get locked on the body at all,

پس برای آنها زمان اصلاً به بدن محدود نیست،

it gets locked on the landscape.

بلکه به محیطی که در آن هستند محدود می‌شود.

So for me, if I'm facing this way,

پس من اگر به این سمت باشم،

then time goes this way,

بنابراین زمان به این سو حرکت می‌کند،

and if I'm facing this way, then time goes this way.

و اگر به این سمت باشم، پس زمان در این سو حرکت می‌کند،

I'm facing this way, time goes this way --

اگر به این طرف باشم، زمان نیز به این طرف حرکت می‌کند.

very egocentric of me to have the direction of time chase me around

خیلی خودخواهانه است که من می توانم زمان را،

every time I turn my body.

هر بار که بدنم را می چرخانم، به دنبال خود بکشم.

For the Kuuk Thaayorre, time is locked on the landscape.

اهالی کوک تایور زمان را محدود به مکان می‌دانند.

It's a dramatically different way of thinking about time.

و این راهی کاملا متفاوت برای فکر درباره زمان است.

Here's another really smart human trick.

خب یک ترفند هوشمندانه دیگر انسان‌ها.

Suppose I ask you how many penguins are there.

فرض کنید که من از شما بپرسم چند پنگوئن اینجا هست.

Well, I bet I know how you'd solve that problem if you solved it.

خب، مطمئنم که چطور به این سوال پاسخ می‌دهید.

You went, "One, two, three, four, five, six, seven, eight."

می گویید، «یک، دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت، هشت.»

You counted them.

آنها را می‌شمارید.

You named each one with a number,

هر کدام را با عددی نام‌گذاری می‌کنید،

and the last number you said was the number of penguins.

و آخرین عدد، تعداد پنگوئن‌ها است.

This is a little trick that you're taught to use as kids.

این ترفندی است که در کودکی یاد می‌گیرید.

You learn the number list and you learn how to apply it.

فهرست اعداد و چگونگی استفاده از آنها را یاد می‌گیرید.

A little linguistic trick.

یک حقه زبانی کوچک.

Well, some languages don't do this,

ولی بعضی زبان‌ها اینطور نیستند.

because some languages don't have exact number words.

چون بعضی از زبان‌ها واژه مشخصی برای عدد‌ها ندارند.

They're languages that don't have a word like "seven"

زبان‌هایی که واژه ای مثل «هفت»

or a word like "eight."

یا واژه «هشت» را ندارند.

In fact, people who speak these languages don't count,

در واقع، کسانی که با این زبان‌ها صحبت می‌کنند، نمی‌شمارند،

and they have trouble keeping track of exact quantities.

و در مشخص کردن تعداد مشکل دارند.

So, for example, if I ask you to match this number of penguins

برای مثال، اگر من به شما بگویم که به تعداد این پنگوئن‌ها

to the same number of ducks,

اردک می‌خواهیم،

you would be able to do that by counting.

شما با شمارش این کار را انجام می‌دهید.

But folks who don't have that linguistic trick can't do that.

اما کسانی که این حقه زبانی را ندارند، نمی‌توانند.

Languages also differ in how they divide up the color spectrum --

زبان‌ها همچنین در تقسیم طیف رنگ‌ها نیز متفاوتند --

the visual world.

دنیای مصور.

Some languages have lots of words for colors,

بعضی از زبان‌ها واژه‌های زیادی برای رنگ‌ها دارند،

some have only a couple words, "light" and "dark."

و بعضی فقط دو واژه «تیره» و «روشن.»

And languages differ in where they put boundaries between colors.

و زبان‌ها در تقسیم رنگ‌ها نیز متفاوت هستند.

So, for example, in English, there's a word for blue

برای مثال، در انگلیسی، یک واژه برای آبی وجود دارد

that covers all of the colors that you can see on the screen,

که همه رنگ‌هایی که در نمایشگر می‌بینید را شامل می‌شود،

but in Russian, there isn't a single word.

اما در روسی، تنها یک واژه وجود ندارد.

Instead, Russian speakers have to differentiate

بلکه، روس ها باید میان

between light blue, "goluboy,"

آبی روشن، یعنی« گلوبوی،»

and dark blue, "siniy."

و آبی تیره یعنی «سینی،» تمایز قائل شوند.

So Russians have this lifetime of experience of, in language,

بنابراین روس‌ها یک عمر برای

distinguishing these two colors.

تمایز این دو رنگ در زبان تلاش کرده‌اند.

When we test people's ability to perceptually discriminate these colors,

وقتی ما توانایی ادراکی افراد در تمیز دادن بین این دو رنگ را آزمایش می‌کنیم،

what we find is that Russian speakers are faster

یافته‌ها به ما می‌گویند، روس‌ها

across this linguistic boundary.

در این محدودیت زبانی سریع‌تر هستند.

They're faster to be able to tell the difference

آنها در گفتن تفاوت

between a light and dark blue.

میان دو آبی تیره و روشن سریع‌تر هستند.

And when you look at people's brains as they're looking at colors --

و وقتی مغز افراد را هنگام تماشای رنگ‌ها بررسی می‌کنید --

say you have colors shifting slowly from light to dark blue --

و در نظر بگیرید که رنگ‌ها به کندی از روشن به تیره می‌روند --

the brains of people who use different words for light and dark blue

مغز کسانی که از واژه‌های متفاوت برای آبی تیره و روشن استفاده می‌کنند،

will give a surprised reaction as the colors shift from light to dark,

واکنشی شگفت‌انگیز به این تغییر می‌دهند،

as if, "Ooh, something has categorically changed,"

طوری که انگار رنگ دیگری می‌بینند.

whereas the brains of English speakers, for example,

ولی مثلاً، مغز انگلیسی زبانان،

that don't make this categorical distinction,

که این تفاوت را قائل نمی‌شوند،

don't give that surprise,

چنین واکنشی ندارند،

because nothing is categorically changing.

چون رنگ همان رنگ است.

Languages have all kinds of structural quirks.

زبان‌ها پیش فرض‌های ساختاری زیادی دارند.

This is one of my favorites.

من به این مورد علاقه دارم.

Lots of languages have grammatical gender;

بسیاری از زبان‌ها دستور جنسیت‌گرا دارند؛

every noun gets assigned a gender, often masculine or feminine.

هر اسمی دارای یک جنسیت است، معمولاً مردانه و زنانه.

And these genders differ across languages.

که این جنسیت‌ها در زبان‌ها متغیرند.

So, for example, the sun is feminine in German but masculine in Spanish,

برای مثال خورشید در آلمانی زنانه و در اسپانیایی مردانه است.

and the moon, the reverse.

و ماه در این زبان‌ها برعکس است.

Could this actually have any consequence for how people think?

آیا این تاثیری بر تفکر افراد دارد؟

Do German speakers think of the sun as somehow more female-like,

آیا آلمانی زبان‌ها خورشید را زن می‌دانند،

and the moon somehow more male-like?

و ماه را به شکلی مرد؟

Actually, it turns out that's the case.

و البته این اتفاق می‌افتد.

So if you ask German and Spanish speakers to, say, describe a bridge,

اگر از یک آلمانی و اسپانیایی بخواهید

like the one here --

پلی مثل این را توصیف کند --

"bridge" happens to be grammatically feminine in German,

واژه «پل» از نظر دستوری در آلمانی زنانه است،

grammatically masculine in Spanish --

و در اسپانیایی مردانه --

German speakers are more likely to say bridges are "beautiful," "elegant"

احتمال اینکه آلمانی‌ها از واژه‌هایی مانند «زیبا» و «ظریف»

and stereotypically feminine words.

که از قبل زنانه شناخته می‌شوند استفاده کنند، بیشتر است.

Whereas Spanish speakers will be more likely to say

در حالی که اسپانیایی‌ها از واژه‌هایی مانند

they're "strong" or "long,"

«قوی» و «بلند» استفاده می‌کنند،

these masculine words.

که واژه‌های مردانه هستند.

(Laughter)

(خنده)

Languages also differ in how they describe events, right?

زبان‌ها در اینکه اتفاقات را چطور تفسیر می‌کنند نیز متفاوت هستند، خب؟

You take an event like this, an accident.

یک اتفاق مثل این را را در نظر بگیرید.

In English, it's fine to say, "He broke the vase."

درانگلیسی اگر بگوییم «او گلدان را شکست،» مشکلی ندارد.

In a language like Spanish,

در زبانی مثل اسپانیایی،

you might be more likely to say, "The vase broke,"

احتمالا به این صورت گفته می‌شود، «گلدان شکست،»

or, "The vase broke itself."

یا، «گلدان خودش شکست.»

If it's an accident, you wouldn't say that someone did it.

اگر اتفاقی باشد کسی مسئول آن نیست.

In English, quite weirdly, we can even say things like,

در انگلیسی ما می‌توانیم بگوییم،

"I broke my arm."

«دستم را شکستم،» که این عجیب است.

Now, in lots of languages,

اما در بسیاری از زبان‌ها،

you couldn't use that construction unless you are a lunatic

نمی‌توانید از این ساختار استفاده کنید به غیر از اینکه بیمار روانی باشید

and you went out looking to break your arm --

و رفته باشید دست خودتان را شکسته بشکنید --

(Laughter)

(خنده)

and you succeeded.

و موفق شده باشید.

If it was an accident, you would use a different construction.

اگر این اتفاقی باشد، از ساختار دیگری استفاده می‌شود.

Now, this has consequences.

اما عواقبی هم دارد.

So, people who speak different languages will pay attention to different things,

بنابراین افراد با زبان‌های گوناگون، بسته به الزامات زبانشان،

depending on what their language usually requires them to do.

به چیزهای گوناگونی توجه می‌کنند.

So we show the same accident to English speakers and Spanish speakers,

اگر ما این اتفاق را به انگلیسی و اسپانیایی زبانان نشان دهیم،

English speakers will remember who did it,

انگلیسی زبانان فرد انجام دهنده را به خاطر خواهند داشت،

because English requires you to say, "He did it; he broke the vase."

چون در انگلیسی باید بگویید، «او این کار را کرد؛ او گلدان را شکست.»

Whereas Spanish speakers might be less likely to remember who did it

در حالی که این برای اسپانیایی‌ها، اگر اتفاقی باشد

if it's an accident,

از اهمیت کمتری برخوردار است،

but they're more likely to remember that it was an accident.

اما اتفاقی بودن آن را به یاد خواهند داشت.

They're more likely to remember the intention.

آنها به احتمال بیشتر مقصود را به یاد خواهند آورد.

So, two people watch the same event,

اگر دو فرد رخداد یکسانی را ببینند،

witness the same crime,

شاهد وقوع جرمی یکسان باشند،

but end up remembering different things about that event.

و هرکدام چیز متفاوتی از آن اتفاق را به یاد می‌آورند.

This has implications, of course, for eyewitness testimony.

این در جایگاه شهادت دادگاه، می‌تواند قابل دلالت باشد.

It also has implications for blame and punishment.

همچنین برای مجازات و سرزنش نیز قابل دلالت است.

So if you take English speakers

اگر انگلیسی زبانان را در نظر بگیریم

and I just show you someone breaking a vase,

و اگر من به شما فردی را نشان دهم که گلدانی را می‌شکند،

and I say, "He broke the vase," as opposed to "The vase broke,"

و به جای «گلدان شکست،» بگویم، «او گلدان را شکست،»

even though you can witness it yourself,

حتی اگر خودتان شاهد آن باشید،

you can watch the video,

می‌توانید ویدیویی از آن ببینید،

you can watch the crime against the vase,

می‌توانید اتفاقی که برای گلدان افتاد را مشاهده کنید،

you will punish someone more,

بیشتر کسی را مجازات می‌کنید،

you will blame someone more if I just said, "He broke it,"

بیشتر کسی را سرزنش خواهید کرد اگر بجای «شکست،»

as opposed to, "It broke."

بگویم، «او آن را شکست.»

The language guides our reasoning about events.

زبان در استدلال به ما کمک می‌کند.

Now, I've given you a few examples

تا الان، من چندین مورد

of how language can profoundly shape the way we think,

از نقش به سزای زبان در به وجود آوردن تفکر ما را بیان کرده‌ام،

and it does so in a variety of ways.

که دیدیم تعدادشان زیاد است.

So language can have big effects,

پس زبان می‌تواند تاثیرات بزرگی داشته باشد،

like we saw with space and time,

برای مثال فضا و زمان که گفتیم،

where people can lay out space and time

افراد در درک فضا و زمان

in completely different coordinate frames from each other.

تعاریف کاملا متفاوتی با هم دارند.

Language can also have really deep effects --

زبان همچنین می‌تواند تاثیرات عمیقی داشته باشد --

that's what we saw with the case of number.

همانطور که در مورد اعداد بدین‌گونه بود.

Having count words in your language,

داشتن واژگان شمارشی در زبا‌تان،

having number words,

و داشتن واژگانی برای اعداد،

opens up the whole world of mathematics.

دری به سوی ریاضیات باز می‌کند.

Of course, if you don't count, you can't do algebra,

البته اگر شمارش نبود، علم جبر هم نبود،

you can't do any of the things

شما قادر نخواهید بود هیچ یک از کارهایی

that would be required to build a room like this

که برای ساخت اتاقی مثل این

or make this broadcast, right?

و یا پخش این برنامه لازم است را انجام دهید، نه؟

This little trick of number words gives you a stepping stone

این حقه کوچک اعداد است که به شما اجازه می‌دهد،

into a whole cognitive realm.

در حوزه ادراک قدم بگذارید.

Language can also have really early effects,

زبان در سنین کودکی هم تاثیراتی دارد،

what we saw in the case of color.

که در مورد رنگ‌ها، به آن پرداختیم.

These are really simple, basic, perceptual decisions.

همه این‌ها انتخاب‌های ساده و ادراکی هستند.

We make thousands of them all the time,

ما همیشه از این انتخاب‌ها می‌کنیم،

and yet, language is getting in there

و زبان حتی در انتخاب‌های

and fussing even with these tiny little perceptual decisions that we make.

کوچک و ادراکی ما هم مداخله می‌کند.

Language can have really broad effects.

زبان می‌تواند تاثیرات گسترده‌ای داشته باشد.

So the case of grammatical gender may be a little silly,

شاید جنسیت دستور زبانی مسخره باشد،

but at the same time, grammatical gender applies to all nouns.

اما در عین حال، در تمامی اسم‌ها اعمال می‌شود.

That means language can shape how you're thinking

و این یعنی زبان می‌تواند اینکه شما چطور

about anything that can be named by a noun.

راجع به یک اسم فکر می‌کنید را شکل بدهد.

That's a lot of stuff.

بسیاری از چیزها به این شکل است.

And finally, I gave you an example of how language can shape things

و در آخر، نمونه‌هایی از اینکه زبان چگونه می‌تواند

that have personal weight to us --

مواردی که برای ما دارای ارزش شخصی هستند را شکل دهد --

ideas like blame and punishment or eyewitness memory.

ایده‌هایی مثل سرزنش و مجازات یا حافظه شهادت دیداری.

These are important things in our daily lives.

همه این‌ها در زندگی روزانه ما مهم هستند.

Now, the beauty of linguistic diversity is that it reveals to us

چنین گوناگونی در زبان بیانگر این است

just how ingenious and how flexible the human mind is.

که ذهن انسان تا چه اندازه هوشمند و انعطاف پذیر است.

Human minds have invented not one cognitive universe, but 7,000 --

ذهن انسان نه یکی، بلکه ۷٫۰۰۰ جهان ادراکی را خلق کرده --

there are 7,000 languages spoken around the world.

۷٫۰۰۰ زبان در دنیا وجود دارد.

And we can create many more --

و ما می‌توانیم زبان‌های بیشتری بسازیم --

languages, of course, are living things,

زبان‌ها، البته، موجودات زنده هستند،

things that we can hone and change to suit our needs.

موجوداتی که می‌توانیم بسته به نیازمان آنها را تغییر و بهبود دهیم.

The tragic thing is that we're losing so much of this linguistic diversity

نکته تاسف آور اما از دست دادن گوناگونی‌های زبانی است

all the time.

که دائم رخ می‌دهد.

We're losing about one language a week,

تقریباً در هر هفته یک زبان را از دست می‌دهیم،

and by some estimates,

و با استناد به ارزیابی‌های انجام شده،

half of the world's languages will be gone in the next hundred years.

در صد سال آینده، نیمی از زبانهای دنیا از بین خواهند رفت.

And the even worse news is that right now,

و نکته ناراحت کننده‌تر اینجاست که الان

almost everything we know about the human mind and human brain

تقریبا همه دانسته‌های ما درباره ذهن و مغز انسان

is based on studies of usually American English-speaking undergraduates

معمولاً بر اساس مطالعات دانشجویان انگلیسی زبان آمریکایی است

at universities.

که تحصیلات لیسانس را هم تمام نکرده‌اند.

That excludes almost all humans. Right?

تقریباً همه انسان‌ها از آن مستثنا هستند. اینطور نیست؟

So what we know about the human mind is actually incredibly narrow and biased,

پس در واقع چیزی که ما در مورد ذهن انسان می‌دانیم، بسیار محدود و یک طرفه است،

and our science has to do better.

و دانش ما در مورد آن باید ارتقا داده شود.

I want to leave you with this final thought.

می‌خواهم با این جمله شما را ترک کنم.

I've told you about how speakers of different languages think differently,

به شما گفتم که مردم در زبان‌های مختلف چطور متفاوت فکر می‌کنند.

but of course, that's not about how people elsewhere think.

اما البته، نکته این نیست که مردم بقیه جاها چطور فکر می‌کنند.

It's about how you think.

این است که شما چطور می‌اندیشید.

It's how the language that you speak shapes the way that you think.

چطور زبان شما تفکر شما را شکل می‌دهد.

And that gives you the opportunity to ask,

و این به شما فرصت می‌دهد که از خودتان بپرسید،

"Why do I think the way that I do?"

«من چرا این‌گونه می‌اندیشم؟»

"How could I think differently?"

«چطور می‌توانم متفاوت فکر کنم؟»

And also,

و همچنین،

"What thoughts do I wish to create?"

«می‌خواهم چه تفکراتی را خلق کنم؟»

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)