Faith Jegede: What I've learned from my autistic brothers | TED

فِیت جِگِد: چیزی که از برادران مبتلا به اوتیسمِ خودم یاد گرفتم

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Farnaz Saghafi Reviewer: Mana Ahmady

Today I have just one request.

امروز من فقط یک درخواست دارم.

Please don't tell me I'm normal.

لطفاٌ بهم نگید که من معمولی هستم.

Now I'd like to introduce you to my brothers.

حالا می‌خوام شما را با برادرانم آشنا کنم.

Remi is 22,

«رمی» ۲۲ ساله، بلند قد و خیلی جذاب‌ست.

tall and very handsome.

«رمی» ۲۲ ساله، بلند قد و خیلی جذاب‌ست.

He's speechless, but he communicates joy

او حرف نمی‌زند، اما طوری شادی را انتقال می‌ده

in a way that some of the best orators cannot.

که برخی از بهترین سخنوران هم نمی‌تونند.

Remi knows what love is.

«رمی» می‌داند عشق به چه معنی است.

He shares it unconditionally and he shares it regardless.

او آن‌را بدون قید و شرط و بی‌پروا با بقیه سهیم می‌شه.

He's not greedy. He doesn't see skin color.

او طمع‌کار نیست. او رنگ پوست را نمی‌بیند.

He doesn't care about religious differences, and get this:

او به تفاوتهای مذهبی اعتنایی نمی‌کند، و این‌را ببینید:

He has never told a lie.

او هیچ‌وقت دروغ نگفته.

When he sings songs from our childhood,

وقتی شعرهای دوران کودکی ما را می خواند،

attempting words that not even I could remember,

سعی در گفتن کلماتی دارد که حتی بیادم هم نمیاد،

he reminds me of one thing:

او یک چیز را بیادم میاره،

how little we know about the mind, and how wonderful

چقدر کم از ذهن می‌دانیم،

the unknown must be.

و چقدر باید ناشناخته‌ها جالب باشند.

Samuel is 16. He's tall. He's very handsome.

ساموئل، ۱۶ سالش‌‌ست. قد بلند و خیلی جذاب‌ست.

He has the most impeccable memory.

بی‌عیب و نقص‌ترین حافظه‌ را دارد.

He has a selective one, though.

و البته حافظه‌اش، دستچین می‌کند.

He doesn't remember if he stole my chocolate bar,

یادش نمی یاد که شکلات من را دزدیده،

but he remembers the year of release for every song on my iPod,

اما سال انتشار تک تک آهنگ‌های آی‌پاد من را یادش‌ست،

conversations we had when he was four,

حرف‌هایی که وقتی چهار سالش بود با هم می‌زدیم را یادش‌ست،

weeing on my arm on the first ever episode of Teletubbies,

یادش هست وقتی در همان اولین قسمت برنامه «توپولوها»، روی دستم جیش کرد،

and Lady Gaga's birthday.

و همچنین تولد «لیدی گاگا» را یادش هست.

Don't they sound incredible?

به نظر باور نکردنی نمیان؟

But most people don't agree.

اما بیشتر افراد موافق نیستند.

And in fact, because their minds don't fit

و در حقیقت، به این دلیل که ذهن‌های آنها با چیزی که

into society's version of normal,

جامعه آنرا معمولی می‌داند هماهنگ نیست،

they're often bypassed and misunderstood.

آنها اغلب نادیده گرفته شده یا درک نمی‌شن.

But what lifted my heart and strengthened my soul

اما آنچه که قلبم را تکان داد و روحم را قدرت بخشید،

was that even though this was the case,

این بود که با وجود این مشکل،

although they were not seen as ordinary,

اگرچه آنها طبیعی بنظر نمی‌آمدند،

this could only mean one thing:

این فقط می تونست یک معنی داشته باشد:

that they were extraordinary --

که آنها فوق طبیعی بودند --

autistic and extraordinary.

مبتلا به اوتیسم و استثنایی.

Now, for you who may be less familiar with the term "autism,"

حالا، برای شماهایی که ممکنه خیلی با مفهوم اوتیسم آشنا نباشید،

it's a complex brain disorder that affects social communication,

این یک ناهنجاری پیچیده مغزی است که ارتباطات اجتماعی، یادگیری، و گاهی مهارتهای فیزیکی را تحت‌الشعاع قرار می ده.

learning and sometimes physical skills.

این یک ناهنجاری پیچیده مغزی است که ارتباطات اجتماعی، یادگیری، و گاهی مهارتهای فیزیکی را تحت‌الشعاع قرار می ده.

It manifests in each individual differently,

شکل آن در هر فرد متفاوت است،

hence why Remi is so different from Sam.

بدین دلیل‌ست که «رمی» این‌قدر با «سام» تفاوت دارد.

And across the world, every 20 minutes, one new person

و در سراسر جهان، هر ۲۰ دقیقه،

is diagnosed with autism, and although it's one of

یک فرد مبتلا به اوتیسم شناخته می‌شه،

the fastest-growing developmental disorders in the world,

و اگر چه این یکی از ناهنجاری‌ها در جهان است که بیشترین سرعت گسترش را دارد،

there is no known cause or cure.

هیچ علت مشخصی یا درمانی ندارد.

And I cannot remember the first moment I encountered autism,

و من اولین باری که با اوتیسم مواجه شدم را یادم نمیاد،

but I cannot recall a day without it.

اما یک روز بدون حضور آن را هم بیاد ندارم.

I was just three years old when my brother came along,

فقط سه سالم بود که برادرم بدنیا آمد،

and I was so excited that

و از اینکه یک موجود زنده جدید به زندگی‌ام آمده بود، خیلی هیجان‌زده بودم.

I had a new being in my life.

و از اینکه یک موجود زنده جدید به زندگی‌ام آمده بود، خیلی هیجان‌زده بودم.

And after a few months went by,

و پس از گذشت چند ماه،

I realized that he was different.

فهمیدم اون متفاوت‌ست.

He screamed a lot.

خیلی جیغ می‌زد.

He didn't want to play like the other babies did,

نمی‌خواست مثل بچه‌های دیگه بازی کند،

and in fact, he didn't seem

در حقیقت، خیلی هم بنظر نمی‌آمد که هیچ رقمه به من علاقه‌مند باشه.

very interested in me whatsoever.

در حقیقت، خیلی هم بنظر نمی‌آمد که هیچ رقمه به من علاقه‌مند باشه.

Remi lived and reigned in his own world, with his own rules,

«رمی» در دنیای خودش زندگی و حکمرانی می‌کرد، با قوانین خودش،

and he found pleasure in the smallest things,

و از کوچکترین چیزها لذت می‌برد،

like lining up cars around the room

مثل ردیف کردن ماشین‌ها دور اتاق

and staring at the washing machine

و زل زدن به ماشین رختشویی

and eating anything that came in between.

و خوردن هر چیزی در این بین.

And as he grew older, he grew more different,

و همینطور که بزرگ‌تر می‌شد، متفاوت‌تر می‌شد،

and the differences became more obvious.

و تفاوت‌ها مشهودتر می‌شدند.

Yet beyond the tantrums and the frustration

با وجود این، ورای بدخلقی‌ها و بی‌حوصلگی‌ها

and the never-ending hyperactivity

و بیش فعالی بی‌نهایت

was something really unique:

یک چیز براستی بی‌نظیر وجود داشت:

a pure and innocent nature, a boy who saw the world

یک طبیعت پاک و معصوم، پسری که دنیا را بی هیچ تعصبی نگاه می کرد،

without prejudice, a human who had never lied.

انسانی که هیچ‌وقت دروغ نگفته بود.

Extraordinary.

فوق‌العاده.

Now, I cannot deny that there have been

راستش، نمی‌تونم منکر این بشم که لحظه‌های سختی در خانواده‌ام وجود داشته،

some challenging moments in my family,

راستش، نمی‌تونم منکر این بشم که لحظه‌های سختی در خانواده‌ام وجود داشته،

moments where I've wished that they were just like me.

لحظه‌هایی که آرزو می‌کردم ای‌کاش آنها درست شبیه من بودند.

But I cast my mind back to the things that they've taught me

اما فکرم را به گذشته‌ای می‌برم که آنها، فردیت و ارتباط و عشق را به من یاد دادند،

about individuality and communication and love,

اما فکرم را به گذشته‌ای می‌برم که آنها، فردیت و ارتباط و عشق را به من یاد دادند،

and I realize that these are things that

و می‌دونم اینها چیزهایی هستند که نمی‌خوام با طبیعی بودن از دست‌شان بدم.

I wouldn't want to change with normality.

و می‌دونم اینها چیزهایی هستند که نمی‌خوام با معمولی بودن از دست‌شان بدم.

Normality overlooks the beauty that differences give us,

معمولی بودن باعث می‌شه که زیباییِ متفاوت بودن را نادیده بگیریم،

and the fact that we are different doesn't mean that one of us is wrong.

و این حقیقت که ما متفاوتیم بدان معنی نیست که یکی از ما مشکل دارد.

It just means that there's a different kind of right.

این فقط بدان معنی است که نوع متفاوتی از درست بودن وجود دارد.

And if I could communicate just one thing to Remi

و اگر بتونم فقط یک چیز را به «رمی»

and to Sam

و «سام»

and to you,

و شما انتقال دهم،

it would be that you don't have to be normal.

اینه که حتماٌ لزومی نداره معمولی باشید.

You can be extraordinary.

می تونید فوق طبیعی باشید.

Because autistic or not,

چه اوتیسم داشته باشیم چه نه،

the differences that we have --

تفاوت‌هایی که داریم --

We've got a gift! Everyone's got a gift inside of us,

ما یک استعداد خدادادی داریم! هر یک از ما در درونمان یک استعداد خدادادی داریم،

and in all honesty, the pursuit of normality

و کاملاٌ صادقانه بگم، جستجوی طبیعی و معمولی بودن

is the ultimate sacrifice of potential.

زیر پا گذاشتنِ نهایی استعدادهای نهفته است.

The chance for greatness, for progress and for change

در آن لحظه که سعی داریم مثل یکی دیگه باشیم، فرصت عالی شدن، پیشرفت و تغییر را از بین می‌بریم.

dies the moment we try to be like someone else.

در آن لحظه که سعی داریم مثل یکی دیگه باشیم، فرصت عالی شدن، پیشرفت و تغییر را از بین می‌بریم.

Please -- don't tell me I'm normal.

خواهش می‌کنم -- بهم نگید که من معمولی هستم.

Thank you. (Applause)

سپاسگزارم. (تشویق)

(Applause)

(تشویق)