How did Hitler rise to power? - Alex Gendler and Anthony Hazard

Translator: Milad Arab Reviewer: Babak Azizafshari

How did Adolf Hitler,

چه شد که آدولف هیتلر،

a tyrant who orchestrated one of the largest genocides in human history,

مستبدی که یکی از بزرگترین نسل کشی‌های تاریخ بشری را رهبری کرد،

rise to power in a democratic country?

در یک کشور دموکراتیک به قدرت رسید؟

The story begins at the end of World War I.

داستان از زمان پایان جنگ جهانی اول شروع می شود.

With the successful Allied advance in 1918,

با پیشروی موفق متفقین در سال ١٩١٨

Germany realized the war was unwinnable

آلمان متوجه شد که پیروزی در جنگ امکان پذیر نیست

and signed an armistice ending the fighting.

و قطعنامه پایان جنگ را امضا کرد.

As its imperial government collapsed,

با سقوط حکومت امپراطوری درآلمان

civil unrest and worker strikes spread across the nation.

نا آرامی های داخلی و اعتصابات کارگری کل کشور را فرا گرفت.

Fearing a Communist revolution,

ترس از یک انقلاب کمونیستی،

major parties joined to suppress the uprisings,

احزاب بزرگ را برای سرکوب کردن اعتراضات دور هم جمع کرد

establishing the parliamentary Weimar Republic.

و جمهوری پارلمانی وایمار را تاسیس کردند.

One of the new government's first tasks

یکی از اولین وظایف دولت

was implementing the peace treaty imposed by the Allies.

اجرای معاهده صلح تحمیلی از سوی بیگانگان،

In addition to losing over a tenth of its territory and dismantling its army,

به علاوه از دست دادن یک دهم قلمرو و منحل کردن ارتش بود.

Germany had to accept full responsibility for the war and pay reparations,

آلمان باید تمام مسئولیت جنگ را قبول کرده و غرامت میپرداخت،

debilitating its already weakened economy.

و این باعث تضعیف بیشتر اقتصاد ضعیف آلمان می شد.

All this was seen as a humiliation by many nationalists and veterans.

همه اینها نوعی تحقیر از سوی ملی گرایان و سربازان قلمداد می شد.

They wrongly believed the war could have been won

آنها به اشتباه فکر می کردند که قادر به پیروزی در جنگ بودند

if the army hadn't been betrayed by politicians and protesters.

اگر ارتش توسط سیاسیون و معترضان مورد خیانت قرار نمی گرفت.

For Hitler, these views became obsession,

برای هیتلر، این دیدگاه ها به یک عقده روحی تبدیل شده بود،

and his bigotry and paranoid delusions led him to pin the blame on Jews.

و تعصب و توهم توطئه، او را به سوی سرزنش و مقصر دانستن یهودیان سوق داد.

His words found resonance in a society with many anti-Semitic people.

حرفهای او در جامعه ای با اکثریت ضد یهود مورد انعکاس قرار گرفت.

By this time, hundreds of thousands of Jews

تا آن زمان، صدها هزار یهودی

had integrated into German society,

در جامعه آلمان ادغام شده بودند،

but many Germans continued to perceive them as outsiders.

اما بسیاری از آلمانی ها هنوز آنها را خارجی می پنداشتند.

After World War I, Jewish success led to ungrounded accusations

بعد از جنگ جهانی اول، موفقیت یهودیان منجر به وارد شدن اتهامات زیرزمینی

of subversion and war profiteering.

در رابطه با خرابکاری و سودجویی از جنگ به آنها شد.

It can not be stressed enough that these conspiracy theories

نیاز به تأکید بیشتر نیست که این تئوری های توطئه

were born out of fear,

زاییده ترس،

anger,

خشم،

and bigotry,

و تعصب بود،

not fact.

نه واقعیت.

Nonetheless, Hitler found success with them.

در هر حال، هیتلر با استفاده از آنها به موفقیت رسید.

When he joined a small nationalist political party,

وقتی او به یک حزب ملی گرای کوچک پیوست

his manipulative public speaking launched him into its leadership

سخنرانی های اغوا کننده او، وی را به رهبری حزب رساند

and drew increasingly larger crowds.

و اقشار بسیار زیادی را به خود جلب کرد.

Combining anti-Semitism with populist resentment,

تلفیق احساسات یهود ستیزی و و تعصب پوپولیستی

the Nazis denounced both Communism and Capitalism

باعث شد که نازی ها کمونیسم و سرمایه داری را به عنوان

as international Jewish conspiracies to destroy Germany.

توطئه های بین المللی یهودیان برای نابودی آلمان محکوم کنند.

The Nazi party was not initially popular.

حزب نازی در ابتدا محبوبیت نداشت.

After they made an unsuccessful attempt at overthrowing the government,

بعد از تلاش ناموفق آنها برای سرنگونی دولت،

the party was banned,

فعالیت حزب ممنوع شد.

and Hitler jailed for treason.

و هیتلر به جرم خیانت به زندان افتاد.

But upon his release about a year later,

اما پس از آزادی بعد از حدود یک سال،

he immediately began to rebuild the movement.

او بلافاصله شروع به بازسازی جنبش کردن.

And then, in 1929, the Great Depression happened.

و سپس، در سال ١٩٢٩، رکود بزرگ اقتصادی اتفاق افتاد.

It led to American banks withdrawing their loans from Germany,

و باعث شد تا بانک های آمریکایی سپرده ها را از آلمان بیرون بکشند.

and the already struggling German economy collapsed overnight.

و این، اقتصاد ناتوان آلمان را یک شبه نابود کرد.

Hitler took advantage of the people's anger,

هیتلر از خشم مردم استفاده کرد،

offering them convenient scapegoats

و راه راحت تری به عنوان سپر بلا نشان داد

and a promise to restore Germany's former greatness.

و قول داد تا شکوه سابق آلمان را به آن برگرداند.

Mainstream parties proved unable to handle the crisis

جریان های اصلی سیاسی ثابت کرده بودند که قادر به مدیریت این بحران نیستند

while left-wing opposition was too fragmented by internal squabbles.

در حالی که جناح چپ مخالف به دلیل مناقشات سیاسی از هم پاشیده بود.

And so some of the frustrated public flocked to the Nazis,

و برخی از عوام نا امید به نازی ها پیوستند

increasing their parliamentary votes from under 3% to over 18% in just two years.

و تنها در دو سال، آرای پارلمانی آنها را از زیر ٣% به بیش از١٨% رساند.

In 1932, Hitler ran for president,

در ١٩٣٢، هیتلر داوطلب ریاست جمهوری شد.

losing the election to decorated war hero General von Hindenburg.

ولی انتخابات را به قهرمان جذاب جنگ ژنرال فون هیندنبرگ باخت.

But with 36% of the vote, Hitler had demonstrated the extent of his support.

اما با ٣٦% آراء، هیتلر میزان محبوبیتش را به نمایش گذاشت.

The following year, advisors and business leaders

در سال بعد، مشاوران و رهبران اقتصادی

convinced Hindenburg to appoint Hitler as Chancellor,

هیندنبرگ را راضی کردند تا هیتلر را صدراعظم کند،

hoping to channel his popularity for their own goals.

به این امید که از محبوبیت او به سود اهداف خود استفاده کنند.

Though the Chancellor was only the administrative head of parliament,

گرچه صدراعظم تنها مدیر اجرایی پارلمان بود

Hitler steadily expanded the power of his position.

هیتلر به طور مداوم قدرت این مقام را افزایش داد.

While his supporters formed paramilitary groups

در حالی که حامیان او گروه های شبه نظامی تشکیل داده بودند

and fought protestors in streets.

و با معترضان در خیابان ها می جنگیدند.

Hitler raised fears of a Communist uprising

هیتلر ترس از قیام کمونیستی را بهانه کرد

and argued that only he could restore law and order.

و مدعی شد که او تنها کسی هست که قادر به بازگرداندن قانون است.

Then in 1933,

سپس در سال ١٩٣٣

a young worker was convicted of setting fire to the parliament building.

یک کارگر جوان متهم شده بود که قصد داشته ساختمان پارلمان را به آتش بکشد.

Hitler used the event to convince the government

هیتلر از این فرصت استفاده کرد تا دولت را قانع کند

to grant him emergency powers.

تا به او قدرت اضطراری اعطا کند.

Within a matter of months, freedom of the press was abolished,

در طول یک ماه، آزادی رسانه ها پایان یافت

other parties were disbanded,

احزاب دیگر منحل شدند،

and anti-Jewish laws were passed.

و قوانین ضد یهودی به تصویب رسید.

Many of Hitler's early radical supporters were arrested and executed,

بسیاری از طرفداران متعصب هیتلر به عنوان رقیبان احتمالی

along with potential rivals,

بازداشت و اعدام شدند،

and when President Hindenburg died in August 1934,

و پس از مرگ رئیس جمهور هیندنبرگ در آگوست ١٩٣٤

it was clear there would be no new election.

واضح بود که هیچ انتخابات جدیدی انجام نخواهد شد.

Disturbingly, many of Hitler's early measures didn't require mass repression.

عجیب این که،بسیاری از اقدامات اولیه هیتلر به سرکوب توده نیازی نداشت.

His speeches exploited people's fear and ire

سخنرانی‌های او با استفاده از ترس و خشم مردم

to drive their support behind him and the Nazi party.

حمایت آنها را برای خود و حزب نازی جلب کرد.

Meanwhile, businessmen and intellectuals,

فعالان اقتصادی و نخبگان نیز،

wanting to be on the right side of public opinion,

در تأیید افکار عمومی

endorsed Hitler.

از هیتلر حمایت می کردند.

They assured themselves and each other

آنها به خود اطمینان می دادند

that his more extreme rhetoric was only for show.

که لفاظی های شدید او تنها برای نمایش است.

Decades later, Hitler's rise remains a warning

دهه ها بعد، ظهور هیتلر همچنان زنگ خطری است

of how fragile democratic institutions can be in the face of angry crowds

از اینکه نهادهای دموکراسی ممکن است چقدر شکننده باشند در مقابل توده های خشمگین

and a leader willing to feed their anger and exploit their fears.

و رهبری که میل به افزایش خشم و بهره برداری از ترس آنها دارد.