Beware conflicts of interest | Dan Ariely

Translator: Ratchpak Pongmongkol Reviewer: Thanee Chaiwat

So, I was in the hospital for a long time.

เอาล่ะ... ผมเคยใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาลมานาน

And a few years after I left, I went back,

และหลังจากที่ผมออกมาไม่กี่ปี ผมก็กลับไปที่นั่น

and the chairman of the burn department was very excited to see me --

ท่านประธานของแผนกบำบัดผู้ป่วยไฟไหม้ดูตื่นเต้นมากเลยที่ได้เจอผม

said, "Dan, I have a fantastic new treatment for you."

ท่านบอกผมว่า "แดน, ผมมีวิธีรักษาใหม่สำหรับคุณด้วยล่ะ มันเจ๋งมาก"

I was very excited. I walked with him to his office.

ผมตื่นเต้นมาก ผมเดินตามท่านเข้าไปในออฟฟิศ

And he explained to me that, when I shave,

แล้วท่านก็อธิบายให้ผมฟังว่า ตอนที่ผมกำลังโกนหนวด

I have little black dots on the left side of my face where the hair is,

ผมมีจุดเล็กๆ ดำๆ ยุ่บยั่บอยู่บนซีกซ้ายของใบหน้า ส่วนที่มีเส้นขนอยู่ ตรงนี้ครับ

but on the right side of my face

แต่ใบหน้าซีกขวาของผมนี่สิ

I was badly burned so I have no hair,

ผมเคยถูกไฟคลอกหนักมาก ส่วนนี้ก็เลยไม่มีขน

and this creates lack of symmetry.

ใบหน้าทั้งสองซีกของผมก็เลยไม่สมมาตรกันครับ

And what's the brilliant idea he had?

แล้ววิธีรักษาสุดเจ๋งของท่านประธานน่ะเหรอครับ?

He was going to tattoo little black dots

ท่านจะสักจุดสีดำเล็กๆ พวกนี้

on the right side of my face

ลงบนใบหน้าซีกขวาของผม

and make me look very symmetric.

ซึ่งนั่นจะทำให้ใบหน้าของผมสมมาตรกันครับ

It sounded interesting. He asked me to go and shave.

ผมสนใจวิธีนี้นะ ท่านก็เลยขอให้ผมไปโกนหนวด

Let me tell you, this was a strange way to shave,

ผมจะบอกให้ มันเป็นวิธีการโกนหนวดที่แปลกมาก

because I thought about it

เพราะผมมาลองคิดๆดูแล้ว

and I realized that the way I was shaving then

แล้วผมก็พบว่า วีธีการโกนหนวดของผมในตอนนั้น

would be the way I would shave for the rest of my life --

จะกลายเป็นวิธีที่ผมใช้โกนหนวดไปตลอดชีวิตของผม

because I had to keep the width the same.

เพราะผมต้องทำให้ความกว้างของเคราเท่าเดิมเสมอ

When I got back to his office,

เมื่อผมกลับไปที่ออฟฟิศของท่านประธาน

I wasn't really sure.

ผมรู้สึกไม่ค่อยแน่ใจ

I said, "Can I see some evidence for this?"

ผมก็เลยถามท่านว่า "ผมขอดูหน่อยได้มั้ยครับว่าถ้าทำแล้วจะเป็นยังไง?"

So he showed me some pictures

ท่านก็เลยให้ผมดูรูป

of little cheeks with little black dots --

ของแก้มเล็กๆ ซึ่งมีจุดสีดำเล็กๆ

not very informative.

บอกอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่

I said, "What happens when I grow older and my hair becomes white?

ผมก็เลยถามอีกว่า "ถ้าผมแก่ตัวขึ้นแล้วผมทั้งหัวกลายเป็นสีขาวโพลน

What would happen then?"

อะไรจะเกิดขึ้นครับ?"

"Oh, don't worry about it," he said.

"โอ้, ไม่ต้องกังวลหรอกเรื่องนั้น" ท่านบอก

"We have lasers; we can whiten it out."

"เรามีเลเซอร์, เราทำให้จุดพวกนั้นขาวได้"

But I was still concerned,

แต่ผมก็ยังกังวลอยู่

so I said, "You know what, I'm not going to do it."

ผมจึงบอกท่านว่า "รู้อะไรมั้ยครับ, ผมไม่ทำดีกว่า"

And then came one of the biggest guilt trips of my life.

แล้วการกดดันเพื่อทำให้ผมรู้สึกผิดครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต ก็ตามมาทันทีครับ

This is coming from a Jewish guy, all right, so that means a lot.

คนพูดประโยคนี้เป็นคนยิวนะครับ เอาล่ะ นั่นตีความได้หลายอย่างเลย

(Laughter)

(หัวเราะ)

And he said, "Dan, what's wrong with you?

ท่านบอกว่า "แดน, คุณเป็นอะไรไป?"

Do you enjoy looking non-symmetric?

รู้สึกดีเหรอที่ใบหน้าดูไม่สมมาตรเป็นแบบนี้?

Do you have some kind of perverted pleasure from this?

คุณมีความสุขแบบวิตถารจากการที่เป็นแบบนี้หรือไง?

Do women feel pity for you

ผู้หญิงจะรู้สึกสงสารคุณ

and have sex with you more frequently?"

แล้วก็มีเซ็กซ์กับคุณบ่อยขึ้นงั้นเหรอ?

None of those happened.

ที่พูดมาทั้งหมด ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยครับ

And this was very surprising to me,

และนั่นเป็นอะไรที่ผมเซอร์ไพรส์มากนะ

because I've gone through many treatments --

เพราะผมเคยผ่านการบำบัดรักษามาก็หลายครั้ง

there were many treatments I decided not to do --

แล้วก็มีการบำบัดหลายอย่างที่ผมไม่ทำ

and I never got this guilt trip to this extent.

และผมก็ไม่เคยถูกกดดันให้รู้สึกผิดขนาดนี้มาก่อนเลย

But I decided not to have this treatment.

แต่ผมก็ตัดสินใจว่าจะไม่เข้ารับการรักษานี้

And I went to his deputy and asked him, "What was going on?

ผมก็เลยไปหาท่านรองคณบดี แล้วถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?

Where was this guilt trip coming from?"

ทำไมต้องมากดดันกัน?"

And he explained that they have done this procedure on two patients already,

แล้วท่านรองก็อธิบายให้ผมฟังว่า พวกเขาได้ใช้วิธีรักษานี้กับผู้ป่วยสองรายแล้ว

and they need the third patient for a paper they were writing.

และพวกเขากำลังต้องการผู้ป่วยรายที่สามสำหรับรายงานที่พวกเขากำลังเขียนอยู่

(Laughter)

(หัวเราะ)

Now you probably think that this guy's a schmuck.

ตอนนี้ คุณอาจจะคิดว่าผู้ชายคนนี้มันงี่เง่า

Right, that's what he seems like.

ก็ถูกครับ ดูเหมือนเขาจะเป็นแบบนั้นจริงๆ นั่นแหละ

But let me give you a different perspective on the same story.

แต่ขอผมเล่าเพิ่มมุมมองอีกด้านนึงของเรื่องนี้ให้คุณฟังก็แล้วกัน

A few years ago, I was running some of my own experiments in the lab.

ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผมกำลังทำการทดลองอยู่ในห้องทดลอง

And when we run experiments,

แล้วตอนที่เราดำเนินการทดลองเนี่ยนะครับ

we usually hope that one group will behave differently than another.

เรามักจะหวังว่ากลุ่มแรก จะทำตัวแตกต่างจากอีกกลุ่มที่เหลือ

So we had one group that I hoped their performance would be very high,

สรุปได้ว่า ตอนนั้นเรามีกลุ่มหนึ่งที่ผมคาดว่ามีประสิทธิภาพสูง

another group that I thought their performance would be very low,

และอีกกลุ่มที่ผมคาดว่ามีประสิทธิภาพต่ำ

and when I got the results, that's what we got --

และตอนที่เราได้ผลการทดลอง นี่เป็นสิ่งที่เราได้ครับ

I was very happy -- aside from one person.

ผมดีใจมาก

There was one person in the group

ถ้าไม่นับว่ามีคนคนหนึ่ง

that was supposed to have very high performance

ในกลุ่มที่น่าจะมีประสิทธิภาพสูง

that was actually performing terribly.

แต่ดันทำงานได้แย่มาก

And he pulled the whole mean down,

และเขาดึงค่าเฉลี่ยของกลุ่มลง

destroying my statistical significance of the test.

ทำลายนัยสำคัญในเชิงสถิติของการทดลองไปหมด

So I looked carefully at this guy.

ดังนั้น ผมก็เลยจับตาดูผู้ชายคนนี้เป็นพิเศษ

He was 20-some years older than anybody else in the sample.

เขามีอายุมากกว่าคนอื่นๆ ในกลุ่มประมาณ 20 กว่าปี

And I remembered that the old and drunken guy

และผมจำได้ดีเลยว่า เคยมีผู้ชายแก่ๆ และขี้เมาคนหนึ่ง

came one day to the lab

มาหาผมที่ห้องทดลอง

wanting to make some easy cash

อยากจะได้เงินไปใช้

and this was the guy.

และผู้ชายแก่ๆ คนนั้นก็คือผู้ชายที่ทำลายผลการทดลองของผมนี่แหละ

"Fantastic!" I thought. "Let's throw him out.

"เยี่ยมเลย!" ผมคิด "โยนเขาออกไปจากการทดลองเลยละกัน

Who would ever include a drunken guy in a sample?"

ใครหน้าไหนกันที่จะเอาผู้ชายขี้เมามาเป็นกลุ่มตัวอย่าง?"

But a couple of days later,

แต่ในอีกสองวันถัดมา

we thought about it with my students,

เรามานั่งคิดเรื่องนี้กันกับกลุ่มนักศึกษาของผม

and we said, "What would have happened if this drunken guy was not in that condition?

แล้วเราก็พูดว่า "อะไรจะเกิดขึ้นถ้าผู้ชายขี้เมาคนนั้นไม่ได้ทำลายผลการทดลองของเรา

What would have happened if he was in the other group?

อะไรจะเกิดขึ้นถ้าเขาอยู่ในอีกกลุ่มนึง?

Would we have thrown him out then?"

เราจะเอาเขาออกไปจากการทดลองมั้ย?"

We probably wouldn't have looked at the data at all,

เราอาจจะไม่ได้ดูข้อมูลเลยด้วยซ้ำไป

and if we did look at the data,

และถ้าเราได้ดูข้อมูล

we'd probably have said, "Fantastic! What a smart guy who is performing this low,"

เราอาจจะพูดว่า "เยี่ยมเลย! ช่างเป็นผู้ชายที่ฉลาด และทำงานได้ไร้ประสิทธิภาพอะไรอย่างนี้"

because he would have pulled the mean of the group lower,

เพราะเขาคงดึงค่าเฉลี่ยของกลุ่มที่ด้อยกว่าลงไปอีก"

giving us even stronger statistical results than we could.

ซึ่งนั่นทำให้ผลการทดลองของเรามีความหนักแน่นขึ้น อย่างที่เราไม่มีทางทำได้

So we decided not to throw the guy out and to rerun the experiment.

ดังนั้น พวกเราจึงตัดสินใจไม่ถอดผู้ชายคนนั้นออก และเริ่มทำการทดลองกันใหม่

But you know, these stories,

แต่คุณก็รู้ เรื่องราวเหล่านี้

and lots of other experiments that we've done on conflicts of interest,

และการทดลองอีกหลายครั้งที่เราได้ทำบนผลประโยชน์ที่ทับซ้อนกัน

basically kind of bring two points

มักจะดึงเอาสองประเด็นสำคัญ

to the foreground for me.

ขึ้นมาให้เราเห็นนะ ผมว่า

The first one is that in life we encounter many people

ประเด็นแรกก็คือ ในชีวิตนี้ เราได้เจอผู้คนมากมาย

who, in some way or another,

ผู้คนที่ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

try to tattoo our faces.

พยายามจะสักลงบนหน้าเรา

They just have the incentives that get them to be blinded to reality

พวกเขาได้รับผลประโยชน์ ที่ทำให้มองไม่เห็นความเป็นจริง

and give us advice that is inherently biased.

จึงทำให้พวกเขาให้คำแนะนำที่มีความเอนเอียงกับเรา

And I'm sure that it's something that we all recognize,

และผมมั่นใจมากว่า นี่เป็นสิ่งที่พวกเราทุกคนสังเกตพบ

and we see that it happens.

และพวกเราเห็นว่ามันเกิดขึ้น

Maybe we don't recognize it every time,

เราอาจจะไม่ได้สังเกตพบในทุกๆ ครั้ง

but we understand that it happens.

แต่เราเข้าใจว่ามันเกิดขึ้น

The most difficult thing, of course, is to recognize

สิ่งที่ยากที่สุด แน่นอนครับ ก็คือการสังเกต

that sometimes we too

ว่าในบางครั้ง ตัวเราเองนั่นแหละ

are blinded by our own incentives.

ที่ตามืดบอดไปเพราะผลประโยชน์ที่เราได้รับ

And that's a much, much more difficult lesson to take into account.

และนั่นก็เป็นบทเรียนที่ยากมาก มากเพียงพอที่เราจะต้องนำมาใส่ใจ

Because we don't see how conflicts of interest work on us.

เพราะเรามองไม่เห็นว่าผลประโยชน์ทับซ้อนมีผลกับเราอย่างไร

When I was doing these experiments,

ในขณะที่ผมกำลังทำการทดลองพวกนี้

in my mind, I was helping science.

ในใจผมนะ ผมกำลังช่วยเหลือวิทยาศาสตร์

I was eliminating the data

ผมทำลายข้อมูล

to get the true pattern of the data to shine through.

เพื่อที่จะทำให้รูปแบบของข้อมูลที่แท้จริงเปล่งประกายออกมา

I wasn't doing something bad.

ผมไม่ได้ทำอะไรเลวร้ายซักหน่อย

In my mind, I was actually a knight

ในใจผม ผมนี่แหละที่เป็นอัศวิน

trying to help science move along.

ที่กำลังช่วยให้วิทยาศาสตร์ก้าวหน้า

But this was not the case.

แต่มันไม่ใช่เลย

I was actually interfering with the process with lots of good intentions.

จริงๆแล้ว ผมกำลังเข้าไปยุ่มย่ามกับกระบวนการ ด้วยเจตนาดีทั้งหลายแหล่

And I think the real challenge is to figure out

และผมคิดว่าความท้าทายที่แท้จริงก็คือการมองให้ออก

where are the cases in our lives

ว่ามีครั้งไหนบ้างในชีวิตเรา

where conflicts of interest work on us,

ที่ผลประโยชน์ทับซ้อนเข้ามามีบทบาทอยู่

and try not to trust our own intuition to overcome it,

และพยายามเลิกเชื่อในสัญชาตญาณที่จะเอาชนะมัน

but to try to do things

แต่ให้พยายามทำในสิ่งต่างๆ

that prevent us from falling prey to these behaviors,

ที่จะช่วยให้เราหลีกหนีจากการเป็นเหยื่อของพฤติกรรมเหล่านี้

because we can create lots of undesirable circumstances.

เพราะเราอาจจะสร้างสถานการณ์ที่เราไม่ต้องการขึ้นมาได้มากมาย

I do want to leave you with one positive thought.

ผมอยากจะฝากซักแง่คิดที่ดีไว้ให้กับพวกคุณ

I mean, this is all very depressing, right --

ผมหมายความว่า ที่ผมพูดมาทั้งหมดนี่มันน่าหดหู่นะ

people have conflicts of interest, we don't see it, and so on.

ผู้คนมีผลประโยชน์ทับซ้อน เรามองไม่เห็นมัน และอะไรอื่นๆอีกมากมาย

The positive perspective, I think, of all of this

ผมคิดว่านะ สิ่งที่ดี ของผมที่กล่าวมาทั้งหมดนี่

is that, if we do understand when we go wrong,

ก็คือ ถ้าเราเข้าใจเมื่อเราก้าวไปผิดทาง

if we understand the deep mechanisms

ถ้าเราเข้าใจกระบวนการลึกๆ

of why we fail and where we fail,

ว่าทำไมเราถึงตกหลุมพราง และหลุมพรางเหล่านี้อยู่ที่ไหนบ้าง

we can actually hope to fix things.

เราก็คงจะหวังได้จริงๆ ว่าเราจะแก้ปัญหานี้ได้

And that, I think, is the hope. Thank you very much.

และนั่นแหละครับ คือความหวัง ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(ปรบมือ)