How I beat stage fright | Joe Kowan

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Nuchapong Wongrajit

Joe Kowan: I have stage fright.

โจ โคแวน: ผมประหม่าเมื่ออยู่บนเวที

I've always had stage fright,

ผมตื่นเวทีเสมอมา

and not just a little bit,

และไม่ใช่แค่เพียงเล็กน้อย

it's a big bit.

มันเป็นเอามากๆ

And it didn't even matter until I was 27.

แต่มันก็ไม่มีอะไร จนกระทั่งเมื่อผมอายุ 27 ปี

That's when I started writing songs, and even then

ตอนที่ผมเริ่มแต่งเพลง และแม้ว่าในตอนนั้น

I only played them for myself.

ผมก็แค่เล่นเพลงพวกนั้น ให้ตัวเองฟัง

Just knowing my roommates were in the same house made me uncomfortable.

เพียงแค่รู้ว่า เพื่อนร่วมห้องอยู่ในบ้าน ก็ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ

But after a couple of years, just writing songs wasn't enough.

แต่หลังจากนั้นสองปี แค่แต่งเพลงอย่างเดียวนั้น ไม่พอแล้ว

I had all these stories and ideas, and I wanted to share them with people,

ผมมีเรื่องราวและความคิดทั้งหมดนี้ และผมก็ต้องการ ที่จะแบ่งปันสิ่งนั้นกับผู้คน

but physiologically, I couldn't do it.

แต่ทางสรีรวิทยาแล้ว ผมทำไม่ได้

I had this irrational fear.

ผมมีความกลัวที่ไร้เหตุผลนี้อยู่

But the more I wrote, and the more I practiced,

แต่เมื่อผมยิ่งแต่งเพลงมากขึ้น และยิ่งฝึกฝนมากขึ้น

the more I wanted to perform.

ผมก็ยิ่งต้องการจะแสดงมากขึ้น

So on the week of my 30th birthday,

ดังนั้นในสัปดาห์ของวันเกิดครบ 30 ปีของผม

I decided I was going to go to this local open mic,

ผมจึงตัดสินใจว่า จะไปสมัครแสดงสดบนเวทีเปิดในท้องถิ่น

and put this fear behind me.

และเอาความกลัวนี้ไว้เป็นอดีต

Well, when I got there, it was packed.

ครับ เมื่อผมไปถึงที่นั่น มันแน่นไปหมด

There were like 20 people there.

ดูเหมือนจะมีคนซัก 20 คน อยู่ที่นั่น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And they all looked angry.

และพวกเขา ดูจะโกรธๆ

But I took a deep breath, and I signed up to play,

แต่ผมก็หายใจเข้าลึกๆ และลงทะเบียนเพื่อขึ้นแสดง

and I felt pretty good.

และผมก็รู้สึกดีมากๆ

Pretty good, until about 10 minutes before my turn,

รู้สึกดีมาก จนกระทั่งอีกประมาณ 10 นาที ก่อนจะถึงรอบของผม

when my whole body rebelled, and this wave of anxiety just washed over me.

ตอนนั้น เนื้อตัวของผมก็ขัดขืน และ ความกระวนกระวายใจ ก็ถาโถมเข้ามาสิงอยู่ในตัวผม

Now, when you experience fear, your sympathetic nervous system kicks in.

ครับ เมื่อคุณเกิดความกลัว ระบบประสาทซิมพาเทติกของคุณก็จะกระโดดเข้ามา

So you have a rush of adrenaline, your heart rate increases,

อดรีนาลีนของคุณจึงพุ่งอย่างแรง อัตราการเต้นหัวใจสูงขึ้น

your breathing gets faster.

หายใจเร็วขึ้น

Next your non-essential systems start to shut down, like digestion. (Laughter)

ต่อมา ระบบที่ไม่สำคัญของคุณ ก็จะหยุดทำงาน เช่น การย่อยอาหาร (เสียงหัวเราะ)

So your mouth gets dry, and blood is routed away from your extremities,

ปากของคุณก็จะแห้งผาก เลือดก็จะถูกส่งไป ไม่ถึงปลายนิ้วของคุณ

so your fingers don't work anymore.

นิ้วมือของคุณ จึงไม่ทำงานอีกต่อไป

Your pupils dilate, your muscles contract, your Spidey sense tingles,

ม่านตาของคุณขยายกว้างขึ้น กล้ามเนื้อก็จะหดตัว คุณรู้สึกว่าเรื่องแย่ๆ กำลังจะเกิดขึ้น

basically your whole body is trigger-happy. (Laughter)

โดยพื้นฐานแล้ว ร่างกายทั้งหมดของคุณจะรู้สึก กระเหี้ยนกระหือรือ (เสียงหัวเราะ)

That condition is not conducive to performing folk music.

สภาวะเช่นนั้น ไม่น่าจะแสดงดนตรีลูกทุ่งได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I mean, your nervous system is an idiot.

ผมหมายถึงว่า ระบบประสาทของคุณนั้น มันโง่เง่า

Really? Two hundred thousand years of human evolution, and it still can't tell the difference

จริงหรือ สองแสนปีของวิวัฒนาการของมนุษย์ แต่มันก็ยังคง บอกความแตกต่างไม่ได้

between a saber tooth tiger and 20 folksingers

ระหว่างเสือเซเบอร์ทูธ กับนักร้องเพลงลูกทุ่ง 20 คน

on a Tuesday night open mic?

บนเวทีการแสดงเปิด ในคืนวันอังคาร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I have never been more terrified -- until now.

ผมไม่เคยกลัวมากกว่านี้มาก่อนนี้เลย จนมาถึงเวลานี้

(Laughter and cheers)

(เสียงหัวเราะ และเสียงเชียร์)

So then it was my turn,

ครับ แล้วก็มาถึงรอบของผม

and somehow, I get myself onto the stage, I start my song,

ด้วยวิธีใดก็ตาม ผมก็นำตัวเองขึ้นไปบนเวที และก็เริ่มเพลงของผม

I open my mouth to sing the first line,

ผมเปิดปากร้องเพลงบรรทัดแรก

and this completely horrible vibrato --

และเสียงสั่นสะท้านยอดแย่นี้ --

you know, when your voice wavers -- comes streaming out.

คุณคงรู้นะครับ เมื่อเสียงคุณสั่นเครือ -- ไหลหลั่งออกมา

And this is not the good kind of vibrato, like an opera singer has,

และมันไม่ได้เป็นเสียงสั่นชนิดดี อย่างเช่น เสียงของนักร้องโอเปร่า

this is my whole body just convulsing with fear.

ทั้งร่างกายของผมแค่สั่นเทิ้ม จากความกลัว

I mean, it's a nightmare.

ผมหมายถึง มันเป็นฝันร้าย

I'm embarrassed, the audience is clearly uncomfortable,

ผมรู้สึกอาย เห็นชัดว่าผู้ชมรู้สึกไม่สบายใจ

they're focused on my discomfort.

พวกเขาจดจ่อไปที่อาการไม่สบายของผม

It was so bad.

มันแย่มากๆ

But that was my first real experience as a solo singer-songwriter.

แต่นั่นเป็นประสบการณ์จริงครั้งแรกของผม ในฐานะเป็นนักแต่งและร้องเพลงเดี่ยว

And something good did happen -- I had the tiniest little glimpse

แต่บางสิ่งบางอย่างที่ดีได้เกิดขึ้นจริง-- แว๊บเดียวที่ผมได้เหลือบเห็น

of that audience connection that I was hoping for.

ความเกี่ยวพันกับผู้ชม ที่ผมหวังไว้

And I wanted more. But I knew I had to get past this nervousness.

และผมต้องการได้มากกว่านั้น แต่ผมรู้ว่า ผมต้องผ่านพ้นความประหม่านี้ไป

That night I promised myself: I would go back every week

ในคืนนั้น ผมจึงสัญญากับตัวเองว่า ผมจะกลับมาแสดงทุกสัปดาห์

until I wasn't nervous anymore.

จนกว่าผมจะไม่ประหม่าอีกต่อไป

And I did. I went back every single week,

และผมก็ทำตามนั้น ผมกลับไปทุกสัปดาห์เลย

and sure enough, week after week,

และก็แน่ละ สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า

it didn't get any better. The same thing happened every week. (Laughter)

อาการก็ไม่ดีขึ้นเลย เกิดอาการเหมือนเดิมทุกสัปดาห์ (เสียงหัวเราะ)

I couldn't shake it.

ผมสลัดมันทิ้งไปไม่ได้

And that's when I had an epiphany.

และนั่นเป็นตอนที่ มีปรากฏการณ์ให้ผมได้รู้แจ้ง

And I remember it really well, because I don't have a lot of epiphanies. (Laughter)

และผมจำมันได้อย่างดียิ่ง เพราะผมไม่ได้มี ปรากฏการณ์รู้แจ้งมากนัก (เสียงหัวเราะ)

All I had to do was write a song that exploits my nervousness.

ทั้งหมดที่ผมต้องทำตอนนั้น ก็คือ แต่งเพลง ซึ่งใช้การประหม่าของผม ให้เป็นประโยชน์

That only seems authentic when I have stage fright,

เพราะนั่นดูจะเป็นจริงเป็นจัง ขณะที่ผมมีอาการตื่นเวที

and the more nervous I was,

และเมื่อผมยิ่งประหม่า

the better the song would be. Easy.

เพลงก็จะยิ่งดี ง่ายๆ นะครับ

So I started writing a song about having stage fright.

ผมจึงเริ่มแต่งเพลงขึ้นเพลงหนึ่ง เกี่ยวกับการตื่นเวที

First, fessing up to the problem,

ขั้นแรก ก็ยอมรับว่ามีปัญหา

the physical manifestations, how I would feel,

หรือการสำแดงออกทางกาย ว่าผมรู้สึกอย่างไร

how the listener might feel.

ว่าคนฟังอาจจะรู้สึกอย่างไร

And then accounting for things like my shaky voice,

แล้วก็อธิบายสิ่งต่างๆเช่น เสียงสั่นๆ ของผม

and I knew I would be singing about a half-octave higher than normal,

และผมรู้ว่า ผมจะร้องเพลงด้วย ระดับเสียงที่สูงกว่าปกติ

because I was nervous.

เพราะว่าผมประหม่า

By having a song that explained what was happening to me,

ด้วยการร้องเพลง ที่อธิบายถึง สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับผม

while it was happening,

ในขณะที่ มันกำลังเกิดอยู่นั้น

that gave the audience permission to think about it.

สิ่งนั้นเปิดโอกาสให้ผู้คน ได้นึกถึงมัน

They didn't have to feel bad for me because I was nervous,

พวกเขาจึงไม่ต้องมารู้สึกแย่ๆ กับผม เพราะเหตุว่าผมประหม่า

they could experience that with me,

พวกเขาได้มีประสบการณ์ไปด้วยกันกับผม

and we were all one big happy, nervous, uncomfortable family. (Laughter)

และเราก็กลายเป็นครอบครัวใหญ่ ที่รู้สึกประหม่า ไม่ค่อยจะสบายกันไปทั้งหมด

By thinking about my audience, by embracing and exploiting my problem,

โดยการคิดถึงผู้ชม โดยการโอบกอดปัญหาไว้ และเอามันมาใช้ประโยชน์

I was able to take something that was blocking my progress,

ผมก็สามารถเอาบางสิ่งบางอย่าง ที่กีดขวางความก้าวหน้าของผม

and turn it into something that was essential for my success.

และเปลี่ยนมัน ไปเป็นบางสิ่งบางอย่าง ที่สำคัญอย่างยิ่ง ต่อความสำเร็จของผม

And having the stage fright song let me get past that biggest issue

และการที่มีเพลงตื่นเวที ทำให้ผมผ่านปัญหาที่ใหญ่ที่สุดไปได้

right in the beginning of a performance.

ขณะเริ่มต้นการแสดงพอดี

And then I could move on, and play the rest of my songs

แล้วผมก็ต่อไปได้ และเล่นเพลงที่เหลือของผม

with just a little bit more ease.

ด้วยความรู้สึกสบายขึ้นอีกเพียงเล็กน้อย

And eventually, over time, I didn't have to play the stage fright song at all.

และในที่สุด เมื่อเวลาผ่านไป ผมก็ไม่ต้อง ร้องเพลงตื่นเวทีนั้นอีกเลย

Except for when I was really nervous, like now. (Laughter)

ยกเว้นตอนที่ผมประหม่าจริงๆ อย่างเช่น ขณะนี้ (เสียงหัวเราะ)

Would it be okay if I played the stage fright song for you?

จะดีไม๊ครับ ถ้าผมจะเล่นเพลงตื่นเวทีให้ฟัง

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Can I have a sip of water?

ขออนุญาตดื่มน้ำหน่อยนะครับ

(Music)

(เสียงดนตรี)

Thank you.

ขอบคุณครับ

♫ I'm not joking, you know, ♫

♫ ผมไม่ได้ล้อเล่น คุณก็ทราบนะครับ ♫

♫ this stage fright is real. ♫

♫ การตื่นเวทีนี้ เป็นเรื่องจริง ♫

♫ And if I'm up here trembling and singing, ♫

♫ และถ้าผมอยู่บนนี้ ตัวสั่นอยู่ และก็ร้องเพลง ♫

♫ well, you'll know how I feel. ♫

♫ คุณก็จะทราบดี ว่าผมรู้สึกอย่างไร ♫

♫ And the mistake I'd be making, ♫

♫ และความผิดพลาดที่ผมทำอยู่ ♫

♫ the tremolo caused by my whole body shaking. ♫

♫ ได้แก่ เสียงสั่นๆ ที่เกิดจาก ทั้งตัวของผมที่กำลังสั่น ♫

♫ As you sit there feeling embarrassed for me, ♫

♫ ขณะที่คุณนั่งอยู่ตรงนั้น และรู้สึกอายแทนผม ♫

♫ well, you don't have to be. ♫

♫ ครับ คุณไม่ต้องรู้สึกอย่างนั้นก็ได้ ♫

♫ Well, maybe just a little bit. ♫

♫ ครับ อาจจะมีบ้างนิดหน่อยก็ได้ ♫

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

♫ And maybe I'll try to imagine you all without clothes. ♫

♫ และบางที ผมอาจจะพยายามนึกภาพ ท่านทั้งหลายว่า ไม่ได้สวมเสื้อผ้า ♫

♫ But singing in front of all naked strangers scares me more than anyone knows. ♫

♫ แต่ร้องเพลงต่อหน้าคนแปลกหน้า ที่เปลือยกายนั้น ทำให้ผมกลัว เกินกว่าที่ใครจะรู้ได้ ♫

♫ Not to discuss this at length, ♫

♫ จะไม่พูดเรื่องนี้ ให้ยาวนัก ♫

♫ but my body image was never my strength. ♫

♫ แต่ภาพพจน์ของร่างกายผมนั้น ไม่ใช่จุดแข็งของผมเลย ♫

♫ So frankly, I wish that you all would get dressed, ♫

♫ พูดตรงๆแล้ว ผมหวังให้ทุกท่านสวมเสื้อผ้า ♫

♫ I mean, you're not even really naked. ♫

♫ ผมหมายถึงว่า ท่านไม่ได้เปลือยกายจริงๆ ♫

♫ And I'm the one with the problem. ♫

♫ แต่ผมเอง ที่มีปัญหา ♫

♫ And you tell me, don't worry so much, you'll be great. ♫

♫ และคุณบอกผมว่า อย่าวิตกกังวลให้มากนักเลย คุณจะยิ่งใหญ่ได้นะ ♫

♫ But I'm the one living with me ♫

♫ แต่ตัวผมนั้น เป็นผู้ที่อยู่กับตัวผม ♫

♫ and I know how I get. ♫

♫ และผมรู้ว่า จะได้มาอย่างไร ♫

♫ Your advice is gentle but late. ♫

♫ คำแนะนำของคุณนั้น อ่อนโยนแต่ช้าไป ♫

♫ If not just a bit patronizing. ♫

♫ หากไม่ฟังดูถือดีไปสักหน่อย ♫

♫ And that sarcastic tone doesn't help me when I sing. ♫

♫ และน้ำเสียงที่ส่อเสียดนั้นก็ ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย ตอนที่ผมร้องเพลง ♫

♫ But we shouldn't talk about these things right now, ♫

♫แต่เราไม่ควรจะพูดถึงสิ่งเหล่านี้ ในตอนนี้ ♫

♫ really, I'm up on stage, and you're in the crowd. Hi. ♫

♫ จริงๆครับ ผมอยู่บนเวที แต่ คุณอยู่ในฝูงชน สวัสดีครับ ♫

♫ And I'm not making fun of unnurtured, irrational fear, ♫

♫ และผมไม่ได้ล้อเลียน ความกลัวที่ไร้เหตุผล ที่ไม่ได้ถูกฟูมฟัก ♫

♫ and if I wasn't ready to face this, ♫

♫ และถ้าผมไม่พร้อม ที่จะเผชิญกับสิ่งนี้ ♫

♫ I sure as hell wouldn't be here. ♫

♫ ให้ตายเถอะ ผมจะไม่ได้มาอยู่ที่นี่หรอก ♫

♫ But if I belt one note out clearly, ♫

♫ แต่ถ้าผมร้องบรรเลงเพลงออกมา ด้วยเสียงดังฟังชัด ♫

♫ you'll know I'm recovering slowly but surely. ♫

♫ คุณจะรู้ว่า ผมกำลังหายจากอาการประหม่า อย่างช้าๆ แต่แน่นอน ♫

♫ And maybe next week, I'll set my guitar ringin' ♫

♫ และอาจจะเป็นสัปดาห์หน้าก็ได้ ที่ผมจะดีดกีตาร์ ♫

♫ my voice clear as water, and everyone singin'. ♫

♫ พร้อมเสียงร้องที่ใสราวกับน้ำ และทุกคนก็ร้องเพลงไปด้วย ♫

♫ But probably I'll just get up and start groovin', ♫

♫ แต่ก็น่าจะเป็นไปได้ว่า ผมจะแค่ยืนขึ้น และเริ่มเสียงเพลงอย่างมีจังหวะจะโคน ♫

♫ my vocal cords movin', ♫

♫ เส้นเสียงของผมก็ขยับตัว ♫

♫ at speeds slightly faster than sound. ♫

♫ ที่ความเร็ว ซึ่งเร็วกว่าเสียงเล็กน้อย ♫

(Applause)

(เสียงปรบมือ)