How I beat stage fright | Joe Kowan

جو کووان: چگونه ترس از صحنه را شکست دادم

Translator: Leila Ataei Reviewer: Shahram Eatezadi

Joe Kowan: I have stage fright.

جو کووآن: من از روی صحنه رفتن واهمه دارم.

I've always had stage fright,

همیشه این ترس را داشته ام،

and not just a little bit,

و نه فقط یک ذره،

it's a big bit.

بلکه یک عالمه.

And it didn't even matter until I was 27.

و تا وقتی ۲۷ ساله نشده بودم موضوع بااهمیتی نبود.

That's when I started writing songs, and even then

تا اینکه شروع کردم به ترانه نوشتن، و حتی بعد از اون

I only played them for myself.

تنها واسه خودم اجراشون می‌کردم.

Just knowing my roommates were in the same house made me uncomfortable.

فقط دونستن اين كه هم اتاقيهام توى همون خونه بودند ناراحتم مى‌‌كرد.

But after a couple of years, just writing songs wasn't enough.

اما بعد از دو سال، فقط نوشتن ترانه‌‌ها كافى نبود.

I had all these stories and ideas, and I wanted to share them with people,

همه اين قصه‌‌ها و ايده‌‌ها رو داشتم، و مى‌‌خواستم با آدمهاى ديگه به اشتراك بگذارم،

but physiologically, I couldn't do it.

اما از لحاظ فيزيولوژيكى قادر نبودم.

I had this irrational fear.

اين ترس غيرمنطقى رو داشتم.

But the more I wrote, and the more I practiced,

اما هر چه بيشتر نوشتم، و هر چه بيشتر تمرين كردم،

the more I wanted to perform.

بيشتر مى‌‌خواستم اجرا كنم.

So on the week of my 30th birthday,

بنابراين در هفته تولد ٣٠ سالگيم،

I decided I was going to go to this local open mic,

تصميم گرفتم به اين اجراى آزاد محلى برم،

and put this fear behind me.

و ترسم رو پشت سر بگذارم.

Well, when I got there, it was packed.

خب، وقتى آنجا رسيدم، حسابى پُر بود.

There were like 20 people there.

حدود ٢٠ تايى آدم اونجا بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

And they all looked angry.

و همگى عصبانى به نظر ميومدند.

But I took a deep breath, and I signed up to play,

اما نفس عميقى كشيدم، و براى اجراى آهنگ ثبت نام كردم،

and I felt pretty good.

و خيلى احساس خوبى داشتم.

Pretty good, until about 10 minutes before my turn,

خيلى خوب، تا حدود ١٠ دقيقه قبل از اين كه نوبتم شه،

when my whole body rebelled, and this wave of anxiety just washed over me.

وقتى كل بدنم طغيان كرد، و اين موج اضطراب و تشويش همه وجودم رو برداشت.

Now, when you experience fear, your sympathetic nervous system kicks in.

خب، وقتى ترس رو تجربه مى‌‌كنيد، دستگاه عصبى سمپاتيك‌‌تون وا ميده.

So you have a rush of adrenaline, your heart rate increases,

بتابراين با يورش آدرنالين مواجه‌‌ايد، صربان قلبتون افزايش پيدا ميكنه،

your breathing gets faster.

تنفستون سريعتر ميشه.

Next your non-essential systems start to shut down, like digestion. (Laughter)

سپس دستگاههاى غيرضروريتون شروع به تعطيل شدن مى‌‌كنند، مثل گوارش. (خنده)

So your mouth gets dry, and blood is routed away from your extremities,

در نتيجه دهنتون خشك ميشه، و خون از اندامهای دورتر بر میگردد

so your fingers don't work anymore.

و انگشتهاتوندیگه حس ندارن و کار نمی کنند .

Your pupils dilate, your muscles contract, your Spidey sense tingles,

مردمكهاتون گشاد مى‌‌شن و ماهيچه‌‌ها منقبض‌، حس عنكبوتيون به خارش درمياد،

basically your whole body is trigger-happy. (Laughter)

اساساً كل بدنتون از شدت خوشحالى عاجز ميشه از كنترل خودش. (خنده)

That condition is not conducive to performing folk music.

شرايطى كه براى اجراى موسيقى فولك مساعد نيست.

(Laughter)

(خنده)

I mean, your nervous system is an idiot.

منظورم اين كه دستگاه عصبيتون احمق هست.

Really? Two hundred thousand years of human evolution, and it still can't tell the difference

واقعاً؟ دویست هزار سال از تكامل بشر مى‌‌گذره، و هنوز فرق بين

between a saber tooth tiger and 20 folksingers

ببر دندون شمشيرى و ٢٠ تا خواننده فولكوريك

on a Tuesday night open mic?

ميكروفن آزاد سه شنبه را نمى‌‌تونه بگه؟

(Laughter)

(خنده)

I have never been more terrified -- until now.

هيچوقت تابحال اينقدر وحشت زده نبودم.

(Laughter and cheers)

(خنده و هورا)

So then it was my turn,

اونموقع بود كه نوبت من شد،

and somehow, I get myself onto the stage, I start my song,

و يكجورهايى، خودم رو روى صحنه رسوندم، آهنگم رو شروع كردم،

I open my mouth to sing the first line,

دهنم رو باز كردم تا خط اول رو بخونم،

and this completely horrible vibrato --

و اين ارتعاش كاملاً ترسناك--

you know, when your voice wavers -- comes streaming out.

مى‌‌دونيد، وقتى صداتون متزلزل ميشه-- جارى ميشه در فضا.

And this is not the good kind of vibrato, like an opera singer has,

و اين از اون ارتعاشهاى خوبى كه يه خواننده اپرا داره نيست،

this is my whole body just convulsing with fear.

ابن كل بدنم كه از ترس تكون ميخوره.

I mean, it's a nightmare.

منظورم اينه كه، كابوس بود.

I'm embarrassed, the audience is clearly uncomfortable,

دستپاچه بودم، حضار به وضوح ناراحت بودند،

they're focused on my discomfort.

اونها روى ناراحتى من تمركز كرده بودند.

It was so bad.

خيلى بد بود.

But that was my first real experience as a solo singer-songwriter.

اما اون اولين تجربه واقعى من بعنوان تك خوان و ترانه نويس بود.

And something good did happen -- I had the tiniest little glimpse

و چيزى خوب اتفاق افتاد-- اين نگاه خیلی کوچولو رو

of that audience connection that I was hoping for.

به امید برقراری ارتباطی که لازم بود را به تماشاچیها انداختم.

And I wanted more. But I knew I had to get past this nervousness.

و بیشتر از اون لازم بود. اما می‌دونستم باید این تشویش و اضطراب رو پشت ر بگذارم.

That night I promised myself: I would go back every week

اون شب بخودم قول دادم: هر هفته به اونجا برمی‌گردم

until I wasn't nervous anymore.

تا این که دیگه مضطرب نشم.

And I did. I went back every single week,

و این کار رو کردم. هر هفته اونجا می‌رفتم،

and sure enough, week after week,

و واسه محکم کاری، هر هفته پشت سر هم.

it didn't get any better. The same thing happened every week. (Laughter)

هيچ بهتر نشد. هر هفته همون اتفاق ميفتاد. (خنده)

I couldn't shake it.

نمی تونستم تغییرش بدم.

And that's when I had an epiphany.

و اون وقتى بود كه به دركى ناگهانى رسيدم.

And I remember it really well, because I don't have a lot of epiphanies. (Laughter)

و بخوبى این رو ياد مياد، چون من خيلى از اين دركهاى ناگهانى ندارم. (خنده)

All I had to do was write a song that exploits my nervousness.

همه كارى كه بايد انجام ميدادم نوشتن آهنگى بود كه از اضطرابم استفاده مى‌‌كرد.

That only seems authentic when I have stage fright,

كه تنها موقعيكه ترس از صحنه داشتم معتبر به نظر ميومد،

and the more nervous I was,

و هر چه عصبى تر ميشدم،

the better the song would be. Easy.

آهنگ بهتر ميشد. بهمين راحتى.

So I started writing a song about having stage fright.

بنابراين شروع كردم به نوشتن آهنگى درباره ترس داشتن از صحنه.

First, fessing up to the problem,

نخست، مشكلم رو پذيرفتم،

the physical manifestations, how I would feel,

نشانه‌‌هاى فيزيكى، اين كه چطور حس مى‌‌كردم،

how the listener might feel.

اين كه شنونده چه حسى ممكن بود داشته باشه.

And then accounting for things like my shaky voice,

و سپس براى چيزهايى مثل صداى لرزونم توضيح مى‌‌داد.

and I knew I would be singing about a half-octave higher than normal,

و مى‌‌دونستم كه در حدود نيم اكتاو بلاتر از نرمال مى‌‌خوندم،

because I was nervous.

چون عصبى بودم.

By having a song that explained what was happening to me,

با اجراى آهنگى كه توضيح ميداد چه اتفاقى داشت برام ميفتاد،

while it was happening,

موقعيكه داشت اتفاق ميفتاد،

that gave the audience permission to think about it.

كه به حضار اجازه ميداد درباره‌‌ش فكر كنند.

They didn't have to feel bad for me because I was nervous,

نبايد چون عصبى بودم برام احساس ناراحتى مى‌‌كردند،

they could experience that with me,

اونها مى‌‌توانستند اون رو با من تجربه كنند،

and we were all one big happy, nervous, uncomfortable family. (Laughter)

و ما همگى يك خانواده بزرگ شاد، عصبى و غيرراحت بوديم. (خنده)

By thinking about my audience, by embracing and exploiting my problem,

با فكر كردن درباره حضار، با در آغوش گرفتن و بكارگيرى مشكلم،

I was able to take something that was blocking my progress,

قادر بودم چيزى رو كه مانع پيشرفتم بود رو بگيرم

and turn it into something that was essential for my success.

و به چيزى كه براى موفقيتم ضرورى بود تبديل كنم.

And having the stage fright song let me get past that biggest issue

و اجراى آهنگ ترس از صحنه بهم اجازه ميداد كه بزرگترين مساله رو پشت سر بگذارم

right in the beginning of a performance.

درست در شروع اجرا.

And then I could move on, and play the rest of my songs

و بعدش ميتونستم ادامه بدم و بقيه آهنگها

with just a little bit more ease.

رو فقط با يه خرده راحتى بيشتر اجرا كنم.

And eventually, over time, I didn't have to play the stage fright song at all.

و بالاخره، به مرور زمان، ديگه اصلاً مجبور به اجراى آهنگ ترس از صحنه نبودم.

Except for when I was really nervous, like now. (Laughter)

بجز وقتى كه واقعا عصبى بودم، مثل حالا. (خنده)

Would it be okay if I played the stage fright song for you?

اشكالى نداره اگر براتون آهنگ ترس از صحنه رو اجرا كنم؟

(Applause)

(تشويق حضار)

Can I have a sip of water?

ميتونم يه قلپ آب بخورم؟

(Music)

(موسيقى)

Thank you.

متشكرم.

♫ I'm not joking, you know, ♫

می‌دونی که شوخی نمی‌کنم،

♫ this stage fright is real. ♫

این ترس صحنه واقعیه.

♫ And if I'm up here trembling and singing, ♫

و اگر من این بالا هستم و می‌لرزم و آواز میخونم،

♫ well, you'll know how I feel. ♫

خب، شما می‌فهمید که چه حسی دارم.

♫ And the mistake I'd be making, ♫

و اشتباهی که می‌کردم،

♫ the tremolo caused by my whole body shaking. ♫

ارتعاشی که ناشی از لرزش کل بدنم میشه.

♫ As you sit there feeling embarrassed for me, ♫

همانطور که اونجا نشستید، احساس شرمندگی برایم می‌کنید،

♫ well, you don't have to be. ♫

خب، نباید اینطور باشه.

♫ Well, maybe just a little bit. ♫

خب، شاید فقط یخورده.

(Laughter)

(خنده)

♫ And maybe I'll try to imagine you all without clothes. ♫

و شاید باید سعی کنم شما رو بدون لباس تصور کنم.

♫ But singing in front of all naked strangers scares me more than anyone knows. ♫

اما خوندن جلوی یک عالم غریبه لخت و عور من رو بیشتر از همیشه می‌ترسونه.

♫ Not to discuss this at length, ♫

نباید این بحث رو انقدر دراز کرد،

♫ but my body image was never my strength. ♫

اما تصویر بدنی من هیچوقت نقطه قوتم نبوده.

♫ So frankly, I wish that you all would get dressed, ♫

برای همین صراحتا،آرزو می‌کنم همتون لباس پوشیده باشید،

♫ I mean, you're not even really naked. ♫

منظورم این که، شما حتی واقعا برهنه نیستید.

♫ And I'm the one with the problem. ♫

و من کسی هستم که مشکل داره.

♫ And you tell me, don't worry so much, you'll be great. ♫

و به من بگین، انقدر نگران نباش، تو فوق العاده خواهی بود.

♫ But I'm the one living with me ♫

اما من کسی هستم که با خودم زندگی می‌کنم

♫ and I know how I get. ♫

و می‌دونم که چطوری می‌شم.

♫ Your advice is gentle but late. ♫

توصیه‌تون مفیده اما دیره.

♫ If not just a bit patronizing. ♫

اگر فقط یک کم ریاست مابانه نباشه.

♫ And that sarcastic tone doesn't help me when I sing. ♫

و لحن طعنه‌آمیزموقع خوندن به من کمک نمی‌کنه.

♫ But we shouldn't talk about these things right now, ♫

اما نباید راجع به این چیزها الان حرف بزنیم.

♫ really, I'm up on stage, and you're in the crowd. Hi. ♫

واقعا، من روی صحنه هستم، و شما توی جمعیت ‌اید. سلاااام.

♫ And I'm not making fun of unnurtured, irrational fear, ♫

و یک ترس منطقی و تعلیم یافته را دست نمیندازم،

♫ and if I wasn't ready to face this, ♫

و اگر آماده نبودم با این مواجه شم،

♫ I sure as hell wouldn't be here. ♫

مطمئنم که اونجا نمی‌موندم.

♫ But if I belt one note out clearly, ♫

اگر اگر یک نت رو درست بخونم.

♫ you'll know I'm recovering slowly but surely. ♫

می‌دونم که به آرومی بهبود پیدا می‌کنم اما حتمیست.

♫ And maybe next week, I'll set my guitar ringin' ♫

و شاید هفته بعد، گیتارم رو کوک کنم.

♫ my voice clear as water, and everyone singin'. ♫

صدام به شفافی آب است و همه می‌خونند.

♫ But probably I'll just get up and start groovin', ♫

اما شاید باید فقط بلند شم و شروع به رقصیدن کنم

♫ my vocal cords movin', ♫

تارهای صوتیم می‌لرزن،

♫ at speeds slightly faster than sound. ♫

با سرعتی اندکی سریعتر از صوت.

(Applause)

(تشویق حضار)