Bring on the learning revolution! | Ken Robinson

Translator: Wisuwat Songnuan Reviewer: Nithiroj Tripatarasit

I was here four years ago,

ผมมาที่นี่เมื่อสี่ปีก่อน

and I remember, at the time,

และผมก็จำได้ว่า ในช่วงนั้น

that the talks weren't put online.

ไม่มีการนำการพูดมาไว้ออนไลน์

I think they were given to TEDsters in a box,

คิดว่าเค้าแจกให้สมาชิก TED ในกล่อง

a box set of DVDs,

ใส่กล่อง DVD เป็นชุด

which they put on their shelves, where they are now.

ซึ่งพวกเขาก็นำไปวางไว้บนชั้นหนังสือ จนกระทั่งถึงตอนนี้

(Laughter)

(หัวเราะ)

And actually, Chris called me a week after I'd given my talk, and said,

จริงๆแล้วคริสโทรหาผม

หนึ่งอาทิตย์หลังจากที่ผมพูดไป

"We're going to start putting them online. Can we put yours online?"

เขาบอกว่า เรากำลังจะนำการพูดทั้งหลายไปไว้ออนไลน์

เราจะนำสิ่งที่คุณพูดไปไว้ออนไลน์ด้วยได้ไหม ผมก็บอกว่า ได้เลยครับ

And I said, "Sure."

And four years later,

และหลังจากนั้นสี่ปี

it's been downloaded four million times.

ก็มีคนเข้ามาดูสี่...

อืม มีคนโหลดไปประมาณสี่ล้านครั้ง

ซึ่งผมก็คิดว่าถ้าคุณคูณจำนวนนั้นด้วยยี่สิบ

So I suppose you could multiply that by 20 or something

to get the number of people who've seen it.

คงได้จำนวนผู้ชมทั้งหมดโดยประมาณ

และก็อย่างที่คริสพูด คือมันมีความหิวโหย

And, as Chris says, there is a hunger for videos of me.

ของวีดีโอผม

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

Don't you feel?

...คุณก็รู้สึกใช่ไหม

(Laughter)

(หัวเราะ)

So, this whole event has been an elaborate build-up

ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่การเกริ่นนำอย่างอลังการ

to me doing another one for you, so here it is.

ที่จะให้ผมมาพูดอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งก็มาถึงแล้วครับ

(Laughter)

(หัวเราะ)

Al Gore spoke at the TED conference I spoke at four years ago

อัล กอร์ได้พูดไว้

ที่การประชุม TED คราวก่อน ที่ผมพูดด้วย

and talked about the climate crisis.

เค้าได้พูดเรื่องวิกฤติของสภาพอากาศ

And I referenced that at the end of my last talk.

ซึ่งผมก็ได้อ้างอิงไว้

ตอนท้ายของการพูดของผมคราวที่แล้ว

So I want to pick up from there

ผมก็เลยอยากจะพูดต่อจากตรงนั้น

because I only had 18 minutes, frankly.

เพราะจริงๆแล้วผมมีเวลาแค่สิบแปดนาที

(Laughter)

So, as I was saying --

ก็อย่างที่ผมพูดนั่นแหละ

(Laughter)

(หัวเราะ)

ว่าเค้าพูดถูกนะ

You see, he's right.

I mean, there is a major climate crisis, obviously,

ว่าในขณะนี้มันมีวิกฤติของสภาวะอากาศที่ใหญ่หลวงอย่างที่คุณทราบ

and I think if people don't believe it, they should get out more.

ซึ่งผมก็คิดว่าถ้าใครไม่เชื่อ ก็ลองออกไปเดินข้างนอกดูสิครับ

(Laughter)

(หัวเราะ)

แต่ผมเชื่อว่ายังมีวิกฤติของสภาวะอากาศอีกอย่างหนึี่ง

But I believe there is a second climate crisis,

which is as severe,

ซึ่งรุนแรงไม่แพ้กัน

which has the same origins,

และมีต้นกำเนิดเหมือนกัน

and that we have to deal with with the same urgency.

และเราก็ต้องจัดการกับมันอย่างเร่งด่วนเช่นเดียวกัน

และสิ่งที่ผมหมายถึง

And you may say, by the way,

คือ คุณอาจจะบอกว่า "นี่ ผมพอแล้ว

"Look, I'm good.

ผมมีวิกฤติของสภาวะอากาศอันนึงแล้ว

I have one climate crisis, I don't really need the second one."

ไม่ต้องมีอีกอันก็ได้ครับ"

(Laughter)

But this is a crisis of, not natural resources --

แต่วิกฤตินี้ไม่ใช่วิกฤติของทรัพยากรธรรมชาติ

ถึงแม้ว่าผมว่าอันนั้นมันก็จริง

though I believe that's true --

but a crisis of human resources.

แต่เป็นวิกฤติของทรัพยากรมนุษยชาติ

I believe fundamentally,

ผมเชื่อมั่นอย่างมาก

as many speakers have said during the past few days,

อย่างที่วิทยากรหลายท่านได้กล่าวถึงในช่วงสองสามวันมานี้

ว่าพวกเราใช้ประโยชน์

that we make very poor use of our talents.

ของพรสวรรค์ของเราได้แย่มาก

Very many people go through their whole lives

ผู้คนจำนวนมากที่ใช้ชีวิตทั้งชีวิต

having no real sense of what their talents may be,

โดยไม่รู้จริงๆเลยว่าพรสวรรค์ของพวกเขาคืออะไร

or if they have any to speak of.

หรือว่าเขามีมันอยู่บ้างไหม

ผมได้พบปะผู้คนหลายประเภท

I meet all kinds of people

who don't think they're really good at anything.

ซึ่งไม่คิดว่าเขาทำอะไรเก่งสักอย่างเดียว

Actually, I kind of divide the world into two groups now.

จริงๆเดี๋ยวนี้ผมแบ่งโลกนี้ออกเป็นสองกลุ่ม

Jeremy Bentham, the great utilitarian philosopher,

เจอร์มี่ เบ็นแธม นักปราชญ์ประโยชน์นิยมผู้ยิ่งใหญ่

once spiked this argument.

ได้เคยให้ความคิดนี้ไว้

He said, "There are two types of people in this world:

เขาบอกว่า ในโลกนี้มีผู้คนอยู่สองแบบ

those who divide the world into two types

คือคนที่แบ่งโลกนี้เป็นสองแบบ

and those who do not."

กับคนที่ไม่แบ่ง

(Laughter)

(หัวเราะ)

Well, I do.

อืม ผมแบ่ง

(Laughter)

(หัวเราะ)

I meet all kinds of people who don't enjoy what they do.

ผมพบผู้คนมากมาย

ที่ไม่มีความสุขกับสิ่งที่พวกเขาทำเลย

They simply go through their lives getting on with it.

เขาแค่ใช้ชีวิตไปวันๆ

อย่างเรื่อยเปื่อย

They get no great pleasure from what they do.

ไม่ได้มีความรึ่นรมย์กับสิ่งที่พวกเขาทำ

They endure it rather than enjoy it,

เขายอมทนอยู่กับมัน แทนที่จะมีความสุขกับมัน

and wait for the weekend.

แล้วก็รอให้ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์

But I also meet people

แต่ผมก็พบคนอืกแบบหนึ่ง

who love what they do and couldn't imagine doing anything else.

ซึ่งรักในสิ่งที่เขาทำ

มากจนเค้านึกไม่ออกว่าจะทำอะไรอย่างอื่นได้อีก

If you said, "Don't do this anymore,"

ถ้าคุณบอกพวกเขาว่า "เลิกทำสิ่งนี้เถอะ" เค้าคงงงว่าคุณพูดอะไร

they'd wonder what you're talking about.

เพราะเขาบอกว่าที่เขาทำมันไม่ใช่งาน แต่มันคือชีวิตของเขา

It isn't what they do, it's who they are.

They say, "But this is me, you know.

เพราะนี่คือตัวฉัน

It would be foolish to abandon this,

ถ้าจะให้เลิกทำสิ่งนี้ก็โง่สิ

because it speaks to my most authentic self."

เพราะมันคือสิ่งที่สื่อตรงกับตัวตนจริงๆของฉัน

And it's not true of enough people.

แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนี้กับคนจำนวนมากพอ

In fact, on the contrary, I think it's still true of a minority of people.

จริงๆค่อนข้างตรงข้ามนะ ผมว่า

คนที่คิดอย่างนี้ เป็นคนส่วนน้อยเท่านั้น

And I think there are many possible explanations for it.

และผมก็คิดว่ามันมี

คำอธิบายที่เป็นไปได้อยู่หลายอย่าง

And high among them is education,

และที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่ง

คือการศึกษา

because education, in a way,

เพราะการศึกษานี่เอง

ที่เป็นตัวดึงผู้คนจำนวนมาก

dislocates very many people from their natural talents.

ออกห่างจากพรสวรรค์ของพวกเขา

และทรัพยากรมนุษย์ก็เหมือนกับทรัพยากรธรรมชาติ

And human resources are like natural resources;

ซึ่งส่วนใหญ่จะซ่อนอยู่ในที่ลึกๆ

they're often buried deep.

You have to go looking for them,

คุณต้องออกไปค้นหามัน

they're not just lying around on the surface.

มันไม่ได้วางๆอยู่บนพื้นให้เห็นง่ายๆ

You have to create the circumstances where they show themselves.

คุณต้องสร้างสภาวะที่ถูกต้องเพื่อให้มันแสดงตัวออกมา

And you might imagine education would be the way that happens,

และคุณก็อาจลองจินตนาการได้ว่า

การศึกษามันควรเป็นวิธีการให้เกิดสิ่งเหล่านี้

but too often, it's not.

แต่ว่ามันมักจะไม่เป็นอย่างนั้นสิครับ

Every education system in the world is being reformed at the moment

ระบบการศึกษาทุกที่ในโลกนี้

กำลังอยู่ระหว่างการปฏิรูป

and it's not enough.

แต่มันไม่เพียงพอครับ

Reform is no use anymore,

การปฏิรูปมันไร้ประโยชน์แล้วครับ

เพราะมันเพียงแค่ปรับปรุงระบบที่มันพังอยู่แล้ว

because that's simply improving a broken model.

สิ่งที่เราต้องการ

What we need --

and the word's been used many times in the past few days --

และเป็นคำที่ใช้กันมากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้

มันไม่ใช่แค่การวิวัฒนาการครับ

is not evolution,

แต่เป็นการปฏิวัติการศึกษา

but a revolution in education.

สิ่งนี้จะต้องพลิกโฉมหน้า

This has to be transformed into something else.

ไปเป็นสิ่งใหม่เลยครับ

(Applause)

(ปรบมือ)

One of the real challenges is to innovate fundamentally in education.

สิ่งที่ท้าทายที่สุดอย่างหนึ่ง

คือการสร้างนวัตกรรมพื้นฐาน

ในด้านการศึกษา

Innovation is hard,

นวัตกรรมนี่สร้างยากครับ

because it means doing something that people don't find very easy,

เพราะมันคือการทำอะไรอย่างหนึ่ง

ซึ่งผู้คนมักจะเห็นว่ามันไม่ง่ายเลย

for the most part.

เพราะมันคือการท้าทายสิ่งที่เราไม่เห็นค่า

It means challenging what we take for granted,

things that we think are obvious.

สิ่งที่เราเห็นๆกันอยู่

The great problem for reform or transformation

ปัญหาใหญ่ที่สุดของการปรับปรุง

หรือเปลี่ยนแปลง

is the tyranny of common sense.

คือการครอบงำโดยสามัญสำนึก

สิ่งที่คนทั่วไปคิดว่า

Things that people think,

"It can't be done differently, that's how it's done."

"อืม มันก็ต้องเป็นไปอย่างนี้แหละ เพราะนี่คือสิ่งที่ทำกันมาตลอด"

เมื่อไม่นานมานี้ ผมได้เจอกับคำพูดที่ท่าน อับบราฮัม ลินคอล์น เคยพูดว่า

I came across a great quote recently from Abraham Lincoln,

who I thought you'd be pleased to have quoted at this point.

ซึ่งผมว่าพวกคุณคงดีใจที่มีคนนำมากล่าวอ้างในตอนนี้

(Laughter)

(หัวเราะ)

He said this in December 1862 to the second annual meeting of Congress.

ท่านพูดไว้เมื่อเดือนธันวาคม ปี1862

ในการประชุมรัฐสภาประจำปีครั้งที่สอง

I ought to explain that I have no idea what was happening at the time.

คือผมต้องขอออกตัวว่าผมไม่ทราบเลยว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงนั้น

We don't teach American history in Britain.

เราไม่สอนประวัติศาสตร์อเมริกันในประเทศอังกฤษหรอก

(Laughter)

(หัวเราะ)

We suppress it. You know, this is our policy.

เราปกปิดมันไว้ อย่างที่คุณๆทราบ มันเป็นนโยบายของเรา

(Laughter)

(หัวเราะ)

No doubt, something fascinating was happening then,

สรุปว่า คงมีอะไรน่าตื่นเต้นเกิดขึ้นแน่ๆในช่วงเดือนธันวาคม ปี 1862

which the Americans among us will be aware of.

ซึ่งคนอเมริกันที่อยู่ที่นี่กับเรา

คงจะทราบ

But he said this:

แต่ท่านได้พูดไว้ว่า

"The dogmas of the quiet past are inadequate to the stormy present.

"หลักการที่เรายึดถือ

ในอตีดที่เงียบสงบ

ไม่อาจใช้ได้กับปัจจุบันที่ดุเดืือด

สถานการณ์

The occasion is piled high with difficulty,

ที่เต็มไปด้วยความยุ่งยาก

and we must rise with the occasion."

และเราต้องยืนขึ้นไปกับสถานการณ์

ผมชอบมากครับ

I love that.

Not rise to it, rise with it.

ไม่ใช่ยืนเพื่อเผชิญกับมันแต่ยืนไปกับมัน

"As our case is new,

เพราะสิ่งนี้เป็นสิ่งใหม่

so we must think anew and act anew.

เราจึงต้องคิดแบบใหม่

และทำแบบใหม่

We must disenthrall ourselves,

เราต้องปลดแอกตนเองให้เป็นอิสระ

and then we shall save our country."

แล้วเราจึงช่วยชาติของเราได้"

I love that word, "disenthrall."

ผมชอบมากๆคำนี้ "ปลดแอก"

You know what it means?

คุณทราบไหมมันหมายถึงอะไร

That there are ideas that all of us are enthralled to,

มันหมายถึงเราทั้งหลายโดนจองจำอยู่กับไอเดียบางอย่าง

which we simply take for granted as the natural order of things,

ซึ่งเราเห็นเป็นของธรรมดา

เป็นครรลองธรรมชาติ เป็นวิถึปกติ

the way things are.

And many of our ideas have been formed,

และไอเดียเหล่านี้ของเรา

ได้ก่อตัวขึ้น ไม่ใช่เพื่อใช้แก้ปัญหาสถานการณ์ของโลกปัจจุบัน

not to meet the circumstances of this century,

but to cope with the circumstances of previous centuries.

แต่สำหรับการอยู่รอดในสถานการณ์ของศตวรรษที่ผ่านมา

But our minds are still hypnotized by them,

แต่สมองเราก็ยังโดนสะกดจิตโดยไอเดียเหล่านี้อยู๋

and we have to disenthrall ourselves of some of them.

และเราก็ต้องปลดแอกจากไอเดียเหล่านี้

Now, doing this is easier said than done.

ครับ สิ่งนี้มันพูดง่ายแต่ทำยาก

It's very hard to know, by the way, what it is you take for granted.

มันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจว่าอะไรคือสิ่งที่คุณเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดา

And the reason is that you take it for granted.

เพราะคุณเห็นว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา

(Laughter)

เอาเป็นว่าให้ผมลองถามคุณสักอย่างในเรื่องที่คุณเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดา

Let me ask you something you may take for granted.

How many of you here are over the age of 25?

ในที่นี้มีใครอายุมากกว่า 25 ปีบ้างครับ

That's not what you take for granted, I'm sure you're familiar with that.

นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดว่าคุณเห็นเป็นเรื่องธรรมดาหรอก

เพราะผมว่าคุณคงชินกันหมดแล้ว

Are there any people here under the age of 25?

ในที่นี้มีใครอายุน้อยกว่า 25 ปีไหมครับ

ดีครับ เอาล่ะ คนที่อายุมากกว่า 25

Great. Now, those over 25,

could you put your hands up if you're wearing your wristwatch?

หากคุณกำลังใส่นาฬิกาข้อมืออยู่ กรุณายกมือครับ

ครับ มีจำนวนไม่น้อยเลยใช่ไหม

Now that's a great deal of us, isn't it?

Ask a room full of teenagers the same thing.

ลองถามคำถามนี้ในห้องที่เต็มไปด้วยเด็กวัยรุ่นดูครับ

Teenagers do not wear wristwatches.

เด็กวัยรุ่นเค้าไม่ใส่นาฬิกาข้อมือกันครับ

I don't mean they can't,

ผมไม่ได้หมายความว่าเค้าใส่ไม่ได้ หรือไม่ได้รับอนุญาตให้ใส่นะครับ

they just often choose not to.

แต่เค้าเลือกที่จะไม่ใส่เอง

And the reason is we were brought up in a pre-digital culture,

เพราะอะไรหรือครับ เพราะว่าพวกเราที่อายุมากกว่า 25

โดมาในยุคก่อนยุคดิจิตอล

those of us over 25.

And so for us, if you want to know the time,

และสำหรับเรา หากต้องการรู้เวลา

you have to wear something to tell it.

เราก็ต้องหาอะไรที่บอกเวลาได้มาใส่ไว้

Kids now live in a world which is digitized,

แต่เด็กๆเดี๋ยวนี้อยู่ในโลกดิจิตอล

and the time, for them, is everywhere.

สำหรับพวกเขา เวลา มันมีบอกอยู่ทุกที่

They see no reason to do this.

เขาไม่เห็นความจำเป็นของมัน

And by the way, you don't need either;

ซึ่งจริงๆแล้ว พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องมีแล้วเหมือนกัน

it's just that you've always done it and you carry on doing it.

แต่ว่าเราก็ใส่มันจนเคยชิน ก็เลยใส่กันต่อไป

My daughter never wears a watch, my daughter Kate, who's 20.

ลูกสาวผมไม่เคยใส่นาฬิกาข้อมือ เคท ลูกสาวอายุยี่สิบของผม

She doesn't see the point.

เธอไม่เห็นว่ามันจำเป็นยังไง

As she says,

เธอบอกว่า "มันเป็นอุปกรณ์ที่ทำงานได้แค่อย่างเดียว"

"It's a single-function device."

(Laughter)

(หัวเราะ)

"Like, how lame is that?"

"แบบว่า มันเห่ยอะไรอย่างงี้"

And I say, "No, no, it tells the date as well."

ผมก็เถียงว่า "ไม่จริงนะ มันบอกวันที่ได้ด้วย"

(Laughter)

(หัวเราะ)

"It has multiple functions."

"มันทำได้มากกว่าหนึ่งอย่างนะ"

(Laughter)

But, you see, there are things we're enthralled to in education.

แต่ว่าคุณเห็นไหมครับ มันมีสิ่งที่จองจำความคิดเราไว้หลายอย่างในด้านการศึกษา

ขออนุญาตให้ตัวอย่างสักสองตัวอย่างนะครับ

A couple of examples.

One of them is the idea of linearity:

อย่างแรกคือการเดินตามแนวทาง

that it starts here and you go through a track

ที่เริ่มจากจุดนี้ แล้วก็เดินตามทางไปเรื่อยๆ

and if you do everything right,

และถ้าคุณทำได้อย่างถูกต้อง คุณก็จะ

you will end up set for the rest of your life.

มีชีวิตที่ลงตัว

Everybody who's spoken at TED has told us implicitly,

ทุกคนที่มาพูดที่ TED นี่ได้บอกเราโดยนัยๆ

or sometimes explicitly, a different story:

หรือบางครั้งก็แบบตรงๆ ว่าความจริงมันไม่ใช่

that life is not linear; it's organic.

ชีวิตมันไม่ได้เป็นเส้นตรง มันเป็นสิ่งที่มีชีวิต

We create our lives symbiotically

เราเป็นผู้สร้างชีวิตให้อยู่อย่างร่วมกัน

as we explore our talents

ในขณะเดียวกันก็สำรวจถึงพรสวรรค์ของตนเอง

in relation to the circumstances they help to create for us.

ที่สัมพันธ์กับสถานการณ์ที่เราต้องเผชิญ

But, you know, we have become obsessed with this linear narrative.

แต่คุณทราบไหมครับ ว่าเรากลายเป็นจับจด

อยู่กับความคิดแบบเป็นเส้นตรงแบบนี้

And probably the pinnacle for education is getting you to college.

และจุดสุดยอดของการศึกษาปัจจุบัน

คือการเข้ามหาวิทยาลัย

I think we are obsessed with getting people to college.

ผมว่าเราจับจดกันเกินไปเกี่ยวกับการยัดผู้คนเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย

Certain sorts of college.

มหาวิทยาลัยบางประเภท

I don't mean you shouldn't go, but not everybody needs to go,

ผมไม่ได้หมายความว่าเราไม่ควรเรียนมหาวิทยาลัยนะครับ แต่บางทีอาจไม่ใช่ทุกคนที่ต้องเรียน

or go now.

และไม่ใช่ทุกคนต้องเรียนตอนนี้

Maybe they go later, not right away.

อาจจะไปทีหลังก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเดี๋ยวนี้

And I was up in San Francisco a while ago doing a book signing.

ผมเพิ่งไปซานฟรานซิสโกเมื่อไม่นานมานี้

เพื่อไปแจกลายเซ็นต์ในหนังสือ

There was this guy buying a book, he was in his 30s.

ก็มีชายคนหนึ่งมาซื้อหนังสือ เขาอายุประมาณสามสิบเศษๆ

I said, "What do you do?"

ผมถามเขาว่า "คุณทำงานอะไรครับ"

And he said, "I'm a fireman."

เขาตอบว่า "ผมเป็นพนักงานดับเพลิง"

I asked, "How long have you been a fireman?"

ผมถามว่า "คุณเป็นพนักงานดับเพลิงมานานเท่าไหร่แล้ว"

"Always. I've always been a fireman."

เขาว่า "ตลอดครับ ผมเป็นพนักงานดับเพลิงมาตลอดชีวิต"

ผมถามว่า "เหรอ แล้วคุณตัดสินใจตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ"

"Well, when did you decide?" He said, "As a kid.

เขาตอบว่า "ตั้งแต่เด็กๆครับ" "และจริงๆก็เป็นปัญหาของผมตอนผมอยู่ในโรงเรียน"

Actually, it was a problem for me at school,

because at school, everybody wanted to be a fireman."

"คือที่โรงเรียนน่ะ ใครๆก็อยากเป็นพนักงานดับเพลิงครับ"

(Laughter)

"แต่ผมอยากเป็นพนักงานดับเพลิงจริงๆ"

He said, "But I wanted to be a fireman."

"จนตอนเรียนปีสุดท้าย

And he said, "When I got to the senior year of school,

my teachers didn't take it seriously.

ครูผมไม่คิดจริงจังกับมัน

This one teacher didn't take it seriously.

มีครูคนหนึ่งเขาไม่จริงจังกับมันเลย

He said I was throwing my life away

เขาว่าผมจะมาโยนชีวิตทิ้งไปเปล่าๆ

if that's all I chose to do with it;

ถ้าผมเลือกจะเป็นเพียงแค่นี้

that I should go to college, I should become a professional person,

ว่าผมควรเรียนให้จบมหาวิทยาลัย ผมควรเป็นคนทำงานดีๆ

that I had great potential

ผมน่าจะมีอนาคตไกล

and I was wasting my talent to do that."

แล้วทำไมเอาพรสวรรค์มาทิ้งเสีย"

He said, "It was humiliating.

แล้วก็เล่าต่อว่า "ซึ่งมันเป็นอะไรที่น่าอายมากครับ

It was in front of the whole class and I felt dreadful.

เพราะครูพูดต่อหน้าเพื่อนทั้งห้อง ผมรู้สึกแย่สุดๆ

But it's what I wanted, and as soon as I left school,

แต่มันเป็นสิ่งที่ผมอยากทำนี่ครับ และเมื่อผมเรียนจบ

I applied to the fire service and I was accepted.

ผมก็สมัครเข้าทำงานเป็นพนักงานดับเพลิง และผมก็ได้รับตำแหน่งทันที"

You know, I was thinking about that guy recently,

แล้วชายคนนี้ก็บอกว่า "คุณรู้ไหมครับ ผมเพิ่งนึกถึงครูคนนี้ขึ้นมา

just a few minutes ago when you were speaking, about this teacher,

เมื่อซักครู่นี่เอง ตอนที่คุณถามถึงเรื่องนี้

because six months ago, I saved his life."

เขาว่า เพราะเมื่อประมาณหกเดือนที่แล้ว

ผมได้ช่วยชีวิตครูคนนั้นไว้ครับ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

เขาว่า "ครูประสบอุบัติเหตุติดอยู่ในรถ

He said, "He was in a car wreck, and I pulled him out, gave him CPR,

ผมดึงเขาออกมาก ปั๊มหัวใจให้

and I saved his wife's life as well."

ผมช่วยภรรยาครูไว้ด้วยครับ"

He said, "I think he thinks better of me now."

เขาว่า ตอนนี้ครูคงคิดชื่นชมผมบ้างแล้วครับ

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

You know, to me,

คุณทราบไหมครับ ผมว่า

human communities depend upon a diversity of talent,

สังคมมนุษย์นั้นต้องพึ่งพา

พรสวรรค์ที่หลากหลาย

not a singular conception of ability.

ไม่ใช่ความสามารถที่เราคิดเองเพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง

And at the heart of our challenges --

และนี่คือสิ่งที่เป็นสุดยอดของความท้าทาย

(Applause)

(ปรบมือ)

At the heart of the challenge

สิ่งที่เป็นสุดยอดของความท้าทายของเรา

is to reconstitute our sense of ability and of intelligence.

คือการพยายามตระหนักถึงความสามารถ

รวมถึงความฉลาดปราดเปรื่องที่ซ่อนอยู่ในตัวเรา

This linearity thing is a problem.

การคิดอะไรแบบเป็นเส้นตรงเป็นปัญหาครับ

ตอนที่ผมเพิ่งมาที่แอลเอ

When I arrived in L.A. about nine years ago,

เมื่อเก้าปีก่อน

I came across a policy statement --

ผมเห็นคำขวัญประโยคหนึ่ง

ซึ่งมาจากความตั้งใจดี

very well-intentioned --

which said, "College begins in kindergarten."

ที่บอกว่า "มหาวิทยาลัยเริ่มตั้งแต่อนุบาล"

No, it doesn't.

ไม่จริงมั้งครับ

(Laughter)

(หัวเราะ)

It doesn't.

ไม่จริง

If we had time, I could go into this, but we don't.

ถ้าเรามีเวลา ผมอยากพูดเรื่องนี้ต่อ แต่เราไม่มี

(Laughter)

(หัวเราะ)

Kindergarten begins in kindergarten.

อนุบาล เริ่มต้้งแต่อนุบาลครับ

(Laughter)

(หัวเราะ)

เพื่อนผมเคยพูดไว้ว่า

A friend of mine once said,

"A three year-old is not half a six year-old."

"รู้ไหม เด็กสามขวบไม่ใช่ครึ่งหนึ่งของเด็กหกขวบ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

They're three.

เขาอายุสามขวบ

But as we just heard in this last session,

แต่เท่าที่เราได้ยินมาในช่วงที่ผ่านมา

there's such competition now to get into kindergarten --

เดี๋ยวนี้มีการแข่งขันที่สูงมากเพื่อเข้าเรียนชั้นอนุบาล

to get to the right kindergarten --

เพื่อเข้าเรียนในโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุด

that people are being interviewed for it at three.

คนเราโดนสัมภาษณ์ตอนอายุสามขวบนะครับ

เด็กเล็กๆนั่งต่อหน้ากรรมการที่ไม่ประทับใจเลย

Kids sitting in front of unimpressed panels,

คุณครับ ผลงานของพวกเขา

you know, with their resumes --

(Laughter)

(หัวเราะ)

Flicking through and saying, "What, this is it?"

เปิดผ่านๆดู "แค่นี้เองเหรอ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

"You've been around for 36 months, and this is it?"

"คุณอยู่มาตั้ง 36 เดือน ทำได้แค่นี้เองเหรอ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

"You've achieved nothing -- commit.

"มันไม่ค่อยได้เรื่องเลย

(Laughter)

Spent the first six months breastfeeding, I can see."

เท่าที่ทราบคุณใช้เวลาหกเดือนแรกไปกับการดูดนม"

(Laughter)

(หัวเราะ)

See, it's outrageous as a conception.

เห็นไหมครับ มันเป็นไอเดียที่บ้ามากๆ แต่มันน่าหลงไหล

The other big issue is conformity.

ปัญหาอีกอย่างคือการทำอะไรตามกัน

We have built our education systems on the model of fast food.

เราได้สร้างระบบการศึกษา

โดยทำเหมือนอาหารแบบจานด่วน

This is something Jamie Oliver talked about the other day.

นี่คือสิ่งที่เจมี่ โอลิเวอร์พูดถึงเมื่อวันก่อน

There are two models of quality assurance in catering.

คุณทราบไหมว่า ในการทำอาหารมีระบบประกันคุณภาพสองแบบ

แบบแรกคือแบบจานด่วน

One is fast food, where everything is standardized.

คือทุกอย่างออกมาเหมือนกันหมด

The other is like Zagat and Michelin restaurants,

กับอีกแบบคือแบบร้านอาหาร (ที่ได้รับการยกย่องจากซากัด และมิชิลลิน)

where everything is not standardized,

ซึ่งไม่ใช่ทุกอย่างเหมือนกัน

they're customized to local circumstances.

แต่ทำความต้องการของลูกค้าในสภาวะแวดล้อมที่ตั้งอยู่

And we have sold ourselves into a fast-food model of education,

และพวกเราก็ซื้อระบบการทำอาหารแบบจานต่วนมาใช้กับการศึกษา

and it's impoverishing our spirit and our energies

และมันก็ทำให้สปิริตและพลังงานของเราหร่อยหรอ

as much as fast food is depleting our physical bodies.

เช่นเดียวกับที่อาหารจานด่วนทำให้ร่างกายเราอ่อนแอ

(ปรบมือ)

(Applause)

ผมคิดว่าเราต้องตระหนักถึงสิ่งสำคัญบางอย่าง

We have to recognize a couple of things here.

อย่างแรก คือ พรสวรรค์ของมนุษย์นั้นหลากหลายเหลือเกิน

One is that human talent is tremendously diverse.

People have very different aptitudes.

คนเรามีความถนัดที่ต่างกัน

I worked out recently that I was given a guitar as a kid

ผมเพิ่งคิดได้ไม่นานมานี้

ว่าผมได้รับกีต้าร์ตอนเป็นเด็ก

at about the same time that Eric Clapton got his first guitar.

ในช่วงเวลาพอๆกับที่ อีริก แคลพตัน (นักร้องชื่อดัง) ได้กีต้าร์ตัวแรกของเขา

(Laughter)

It worked out for Eric, that's all I'm saying.

ผมจะพูดแค่ว่า สำหรับอีริก มันเยี่ยมมากเลย

(Laughter)

(หัวเราะ)

In a way --

สำหรับผม มันไม่ค่อยจะได้ผล

it did not for me.

I could not get this thing to work

ผมไม่สามารถทำให้มันเป็นเพลงได้เลย

no matter how often or how hard I blew into it.

ไม่ว่าจะเป่ามันบ่อยหรือแรงแค่ไหน

It just wouldn't work.

มันก็ไม่ยอมออกมาเป็นเพลงเลย

(Laughter)

แต่มันไม่ใช่แค่นั้นครับ

But it's not only about that.

It's about passion.

มันเกี่ยวกับความกระหายใคร่รู้ด้วย

Often, people are good at things they don't really care for.

ส่วนใหญ่แล้ว คนเราจะเก่งในเรื่องที่เราไม่ค่อยจะสนใจ

มันต้องมีความอยากรู้

It's about passion,

and what excites our spirit and our energy.

และสิ่งที่กระตุ้นสปิริตและพลังงานของเรา

And if you're doing the thing that you love to do, that you're good at,

ถ้าคุณได้ทำสิ่งที่คุณรักที่จะทำ และทำได้ดี

time takes a different course entirely.

เวลาของคุณจะเปลี่ยนไปทันที

My wife's just finished writing a novel,

ภรรยาผมเพิ่งเขียนนิยายเสร็จเรื่องหนึ่ง

and I think it's a great book,

และผมคิดว่ามันเป็นหนังสือที่ดี

but she disappears for hours on end.

แต่เธอจะหายไปทีละเป็นชั่วโมงๆ

You know this, if you're doing something you love,

คุณจะเข้าใจ ถ้าคุณทำอะไรสักอย่างที่คุณรัก

an hour feels like five minutes.

หนึ่งชั่วโมงมันเหมือนไม่กี่นาที

If you're doing something that doesn't resonate with your spirit,

ถ้าคุณทำอะไรที่มันไม่สอดคล้องกับสปิริตของคุณ

ห้านาทีก็รู้สึกเหมือนหนึ่งชั่วโมง

five minutes feels like an hour.

And the reason so many people are opting out of education

และสาเหตุที่ผู้คนหนึห่างจากการศึกษา

is because it doesn't feed their spirit,

ก็เป็นเพราะว่ามันไม่ได้หล่อเลี้ยงสปิริตเขา

it doesn't feed their energy or their passion.

มันไม่เสริมสร้างให้เกิดพลัง หรือความอยากรู้

ผมจึงคิดว่าเราควรเปลี่ยนแบบแผน

So I think we have to change metaphors.

We have to go from what is essentially an industrial model of education,

เราต้องเปลี่ยนจากการจัดการศึกษาระบบอุตสาหกรรม

ระบบโรงงาน

a manufacturing model,

which is based on linearity and conformity and batching people.

ซึ่งอาศัยการทำงานแบบเป็นเส้นตรง

และการสร้างผู้คนให้ออกมาเหมือนๆกัน

We have to move to a model

เราต้องสร้างโมเดลใหม่

that is based more on principles of agriculture.

ที่เหมือนกับการทำการเกษตร

We have to recognize

เราต้องเข้าใจว่าการเติบโตของมนุษย์นั้น

that human flourishing is not a mechanical process;

ไม่ใช่กระบวนการแบบเครื่องจักร

it's an organic process.

มันเป็นแบบชีวภาพ

And you cannot predict the outcome of human development.

และคุณไม่สามารถคาดเดาผลลัพธ์ของการพัฒนาของมนุษย์ได้

คุณทำได้เหมือนกับเกษตรกร คือเพียงแค่

All you can do, like a farmer, is create the conditions

สร้างสภาพแวดล้อมที่ดี

under which they will begin to flourish.

ที่ให้พวกเขาเจริญเติบโตได้

So when we look at reforming education and transforming it,

ดังนั้นการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงระบบการศึกษา

it isn't like cloning a system.

มันจึงไม่เหมือนกับการลอกระบบกันมา

There are great ones, like KIPP's; it's a great system.

มันมีบางอันที่ดี อย่างเช่น KIPPs

There are many great models.

มีต้นแบบดีๆให้ดูมากมาย

It's about customizing to your circumstances

แต่เราต้องปรับให้เหมาะกับสถานการณ์

and personalizing education to the people you're actually teaching.

และให้สอดคล้องและเหมาะสม

กับผู้ที่ได้รับการศึกษาจากคุณจริงๆ

And doing that, I think, is the answer to the future

และผมคิดว่าการทำอย่างนี้

คือคำตอบสำหรับอนาคต

because it's not about scaling a new solution;

เพราะเราไม่เพียงแค่หาทางแก้ใหม่

it's about creating a movement in education

แต่เป็นการผลักดันให้เกิดการขับเคลื่อนของระบบการศึกษา

in which people develop their own solutions,

ในแบบที่ผู้คนต้องพัฒนาหาคำตอบด้วยตัวเอง

but with external support based on a personalized curriculum.

แต่จะได้รับการสนับสนุนจากภายนอก ตามแผนการสอนที่จัดมาเฉพาะบุคคล

Now in this room,

ในที่นี้

there are people who represent extraordinary resources in business,

มีผู้คนที่เป็นตัวแทน

ของแหล่งทรัพยากรที่ยอดเยี่ยม ทั้งในด้านเศรษฐกิจ

in multimedia, in the Internet.

ด้านสื่อต่างๆ อินเทอร์เน็ต

These technologies,

เทคโนโลยีเหล่านี้

combined with the extraordinary talents of teachers,

ผสมผสานกับความสามารถอันยอดเยี่ยมของครู

provide an opportunity to revolutionize education.

เป็นโอกาสอันยอดเยี่ยมที่จะปฏิวัติการศึกษา

And I urge you to get involved in it

และผมสนับสนุนให้ทุกคนเข้ามาร่วมกัน

เพราะมันมีความสำคัญอย่างยิ่งยวด ไม่เพียงแค่สำหรับพวกเรา

because it's vital, not just to ourselves, but to the future of our children.

แต่สำหรับอนาคตของลูกหลานเรา

But we have to change from the industrial model

แต่เราต้องเปลี่ยนจากระบบอุตสาหกรรม

มาเป็นระบบแบบเกษตรกรรม

to an agricultural model,

where each school can be flourishing tomorrow.

ที่โรงเรียนแต่ละแห่งสามารถเจริญเติบโตได้

That's where children experience life.

เป็นที่ที่เด็กๆจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับชีวิต

Or at home, if that's what they choose,

หรืออาจเป็นที่บ้าน ถ้าพวกเขาเลือกจะเรียนที่นั่น

to be educated with their families or friends.

กับครอบครัว หรือกับเพื่อนๆ

There's been a lot of talk about dreams over the course of these few days.

มีการพูดคุยถึงเรื่องความฝันหลายครั้ง

ในช่วงเวลาสองสามวันนี้

And I wanted to just very quickly --

และผมก็อยากที่จะ

I was very struck by Natalie Merchant's songs last night,

เมื่อคืนนี้ผมฟังเพลงของ Natalie Merchant

recovering old poems.

เกี่ยวกับบทกวีเก่าๆ

I wanted to read you a quick, very short poem

ผมจึงอยากอ่านบทกวีสั้นๆให้คุณฟัง

from W. B. Yeats, who some of you may know.

เป็นบทกวีจาก W.B. Yeats ซึ่งบางคนอาจรู้จัก

He wrote this to his love, Maud Gonne,

เขาเขียนให้คนที่เขารัก

Maud Gonne

and he was bewailing the fact

และเขากำลังคร่ำครวญว่า

that he couldn't really give her what he thought she wanted from him.

เขาไม่สามารถที่จะให้สิ่งที่เขาคิดว่าเธออยากได้จากเขา

And he says, "I've got something else, but it may not be for you."

และเขาบอกว่า "ผมมีอย่างอื่นที่อยากให้คุณ แต่มันอาจไม่ใช่สำหรับคุณ"

He says this:

เขาบอกว่า

"Had I the heavens' embroidered cloths,

"หากฉันมีผืนผ้างดงามจากสวรรค์

Enwrought with gold and silver light,

ถักทอด้วยทองคำ

และแสงเงินเงา

The blue and the dim and the dark cloths

สีครามและสีหม่น

และสีมืดของผืนผ้า

Of night and light and the half-light,

แห่งกลางคืน และแสงสว่าง และแสงสลัว

ฉันจะนำมาแผ่ไว้ใต้ฝ่าเท้าของเธอ

I would spread the cloths under your feet:

แต่ฉันเพียงแค่ยาจก

But I, being poor, have only my dreams;

ที่มีเพียงแค่ความฝัน

I have spread my dreams under your feet;

ฉันขอเอาความฝันลงแผ่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ

จงก้าวย่างอย่างแผ่วเบา

Tread softly

because you tread on my dreams."

เพราะเธอกำลังก้าวอยู่บนความฝันของฉัน"

And every day, everywhere,

และทุกๆวัน ในทุกๆที่

our children spread their dreams beneath our feet.

เด็กๆของเราก็กำลังแผ่ความฝันของพวกเขาใต้ฝ่าเท้าเรา

And we should tread softly.

เราต้องก้าวย่างอย่างระมัดระวัง

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(ปรบมือ)

Thank you very much.

(Applause)

Thank you.

(Applause)

ขอบคุณครับ