Paul Bloom: The origins of pleasure

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

I'm going to talk today

วันนี้ผมจะพูดเรื่อง

about the pleasures of everyday life.

ความพอใจในชีวิตประจำวัน

But I want to begin with a story

แต่ผมอยากเริ่มด้วยเรื่องของ

of an unusual and terrible man.

คนชั่วร้ายและไม่ธรรมดาคนหนึ่ง

This is Hermann Goering.

นี่คือ เฮอร์มาน เกอริ่ง

Goering was Hitler's second in command in World War II,

เกอริ่งได้รับมอบหมายเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ของฮิตเลอร์

his designated successor.

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง

And like Hitler,

และเช่นเดียวกับฮิตเลอร์

Goering fancied himself a collector of art.

เกอริ่งชอบสะสมงานศิลป์

He went through Europe, through World War II,

เขาไปทั่วยุปโรป ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง

stealing, extorting and occasionally buying

ขโมย รีดไถและบางครั้งก็ซื้อ

various paintings for his collection.

ภาพวาดหลากหลายมาเก็บสะสม

And what he really wanted was something by Vermeer.

และสิ่งที่เขาอยากได้มากคือผลงานของแวร์เมีย

Hitler had two of them, and he didn't have any.

ฮิตเลอร์มีผลงานเขาสองภาพ แต่เขากลับไม่มีสักชิ้น

So he finally found an art dealer,

ในที่สุด เขาก็เจอพ่อค้าภาพศิลป์

a Dutch art dealer named Han van Meegeren,

พ่อค้าภาพศิลป์ชาวดัชชื่อ ฮาน วาน เมเกอเรน

who sold him a wonderful Vermeer

ผู้ขายภาพผลงานแวเมียร์แก่เขา

for the cost of what would now be 10 million dollars.

ซึ่งตอนนี้ราคาคงประมาณ 10 ล้านดอลล่าร์แล้ว

And it was his favorite artwork ever.

และเป็นภาพศิลป์ชิ้นโปรดที่สุดของเขาด้วย

World War II came to an end,

สงครามโลกครั้งที่ 2 มาถึงจุดจบ

and Goering was captured, tried at Nuremberg

และเกอริ่งถูกจับและตัดสินที่นูเรมเบิร์ก

and ultimately sentenced to death.

และในที่สุดถูกศาลสั่งประหารชีวิต

Then the Allied forces went through his collections

ฝ่ายพันธมิตรเข้าค้นดูของสะสมของเขา

and found the paintings

พบภาพวาดต่างๆ

and went after the people who sold it to him.

และตามล่าคนที่ขายให้แก่เขา

And at some point the Dutch police came into Amsterdam

จนถึง ณ จุดหนึ่งที่ตำรวจชาวดัชมาถึงเมืองอัมสเตอร์ดัม

and arrested Van Meegeren.

เข้าจับกุม วาน เมเกอร์เรนไว้

Van Meegeren was charged with the crime of treason,

วาน เมเกอร์เรนถูกจับกุมข้อหาก่อการกบฎ

which is itself punishable by death.

ซึ่งบทลงโทษของข้อหานี้คือประหารชีวิต

Six weeks into his prison sentence,

หลังถูกขังในคุก 6 สัปดาห์

van Meegeren confessed.

วาน เมเกอร์เรน สารภาพ

But he didn't confess to treason.

แต่เขาไม่ได้สารภาพในเรื่องก่อกบฎ

He said, "I did not sell a great masterpiece

เขาพูดว่า "ผมไม่ได้ขายผลงานชิ้นเอก

to that Nazi.

ให้กับนาซี

I painted it myself; I'm a forger."

ผมวาดมันเอง ผมเป็นนักปลอมแปลง"

Now nobody believed him.

ขณะนั้นไม่มีใครเชื่อเขา

And he said, "I'll prove it.

เขาจึงพูดว่า "ผมจะพิสูจน์ให้ดู

Bring me a canvas and some paint,

เอาผ้าใบกับสีมาให้ผม

and I will paint a Vermeer much better

แล้วผมจะวาดภาพของแวเมียร์ให้ดี

than I sold that disgusting Nazi.

กว่าที่ผมขายให้กับพวกนาซีที่น่าขยะแขยงเสียอีก

I also need alcohol and morphine, because it's the only way I can work."

ผมขอเหล้ากับมอร์ฟีนด้วย เพราะมันคือสิ่งที่ทำให้ผมทำงานได้"

(Laughter)

(หัวเราะ)

So they brought him in.

พวกเขาเลยเอาของมาให้

He painted a beautiful Vermeer.

เขาวาดรูปแวเมียร์แสนวิจิตร

And then the charges of treason were dropped.

และข้อหาก่อกบฎก็ตกไป

He had a lesser charge of forgery,

เขาเลยได้ข้อหานักต้มตุ๋นแทน

got a year sentence

ซึ่งถูกจำคุกหนึ่งปี

and died a hero to the Dutch people.

และตายอย่างฮีโร่ในสายตาชาวดัช

There's a lot more to be said about van Meegeren,

ความจริงมีเรื่องอีกมากเกี่ยวกับ วาน เมเกอร์เรน

but I want to turn now to Goering,

แต่ตอนนี้ผมอยากพูดถึงเกอริ่ง

who's pictured here being interrogated at Nuremberg.

ที่ถูกสอบปากคำที่เมืองนูเรมเบิร์ก

Now Goering was, by all accounts, a terrible man.

ไม่ว่าจะมองในมุมไหน เกอริ่งถือเป็นคนเลวร้ายมาก

Even for a Nazi, he was a terrible man.

แม้แต่นาซีด้วยกัน เขาเป็นคนที่แย่มาก

His American interrogators described him

ปรัศนีชาวอเมริกันอธิบายเกี่ยวกับเขาว่า

as an amicable psychopath.

เป็นสหายโรคจิตคนหนึ่ง

But you could feel sympathy

แต่คุณอาจรู้สึกสงสาร

for the reaction he had

ถ้าเห็นอาการของเขา

when he was told that his favorite painting

เมื่อรู้ว่าภาพวาดสุดโปรดของเขานั้น

was actually a forgery.

จริงๆแล้วเป็นของเก๊

According to his biographer,

ผู้เขียนประวัติของเกอริ่งบอกว่า

"He looked as if for the first time

"ตอนนั้นเหมือนเป็นครั้งแรกที่เขา

he had discovered there was evil in the world."

ได้ค้นพบว่าโลกนี้ช่างโหดร้ายเหลือเกิน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And he killed himself soon afterwards.

แล้วเขาก็ฆ่าตัวตายหลังจากนั้น

He had discovered after all

เขาได้ค้นพบว่าที่ผ่านมา

that the painting he thought was this

ภาพวาดที่เขาคิดว่าเป็นภาพนี้

was actually that.

จริงๆ แล้วเป็นอันนี้ต่างหาก

It looked the same,

มันดูเหมือนกันอยู่ดี

but it had a different origin, it was a different artwork.

เพียงแต่มันมีต้นกำเนิดที่ต่างกัน มันเป็นงานศิลปะคนละอันกัน

It wasn't just him who was in for a shock.

ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่ต้องอึ้ง

Once van Meegeren was on trial, he couldn't stop talking.

ครั้งหนึ่งเมื่อ วาน เมเกอร์เรนอยู่ในช่วงสอบสวน เขาหยุดพูดไม่ได้

And he boasted about all the great masterpieces

เขาโอ้อวดผลงานชิ้นเอกทั้งหมด

that he himself had painted

ที่เป็นของศิลปินของคนอื่น

that were attributed to other artists.

แต่เขานำมาวาดเป็นของตนเอง

In particular, "The Supper at Emmaus"

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "เดอะ ซัปเปอร์ แอท เอ็มมาอุซ"

which was viewed as Vermeer's finest masterpiece, his best work --

ที่ได้รับคำชมว่าเป็นผลงานชิ้นเอกที่ดีและเยี่ยมที่สุดของแวเมียร์

people would come [from] all over the world to see it --

ผู้คนบินจากทั่วทุกมุมโลกเพื่อมาดูภาพนี้

was actually a forgery.

ซึ่งความจริงแล้วเป็นของปลอม

It was not that painting, but that painting.

มันไม่ใช่ภาพนี้ แต่เป็นภาพนี้

And when that was discovered,

แล้วเมื่อความจริงเปิดเผย

it lost all its value and was taken away from the museum.

ภาพนั้นก็หมดค่าและถูกปลดออกจากพิพิธภัณฑ์

Why does this matter?

แล้วเรื่องนี้สำคัญยังไงละ?

I'm a psychologists -- why do origins matter so much?

ผมอยากถามนักจิตวิทยาอย่างพวกคุณ ทำไมที่มาที่ไปถึงสำคัญหนักหนา?

Why do we respond so much

ทำไมพวกเราถึงใส่ใจ

to our knowledge of where something comes from?

ว่าสิ่งของว่ามันมาจากที่ไหน?

Well there's an answer that many people would give.

เรื่องนี้มีคำตอบมากมาย

Many sociologists like Veblen and Wolfe

นักสังคมวิทยาหลายคนอย่าง เวเบลนและโวฟฟ์

would argue that the reason why we take origins so seriously

ได้ให้เหตุผลว่าที่เราจริงจังกับที่มาที่ไปนั้น

is because we're snobs, because we're focused on status.

ก็เพราะพวกเราเสแสร้ง เพราะพวกเรายึดติดกับสถานะ

Among other things,

และเหนือสิ่งอื่นใด

if you want to show off how rich you are, how powerful you are,

ถ้าคุณอยากจะโชว์ว่าตัวเองรวยแค่ไหน มีอำนาจมากแค่ไหน

it's always better to own an original than a forgery

การมีของแท้ย่อมดูดีกว่าของปลอมเสมอ

because there's always going to be fewer originals than forgeries.

เพราะว่ายังไงซะ ของแท้ย่อมมีน้อยชิ้นกว่าของปลอมอยู่แล้ว

I don't doubt that that plays some role,

ผมไม่สงสัยเลยว่าสิ่งเหล่านี้มีผลต่อความคิดอยู่บ้าง

but what I want to convince you of today

แต่สิ่งที่ผมอยากให้คุณรู้ในวันนี้

is that there's something else going on.

คือมีอีกหลายสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมกัน

I want to convince you

ผมอยากให้คุณรู้ว่า

that humans are, to some extent, natural born essentialists.

มนุษย์เรานั้น ในส่วนหนึ่ง เกิดมาเป็นสารัตถนิยม

What I mean by this

นั่นก็คือ

is we don't just respond to things as we see them,

พวกเราตอบสนองกับสิ่งต่างๆอย่างที่พวกเราเห็น

or feel them, or hear them.

ที่เรารู้สึก หรือได้รู้เกี่ยวกับสิ่งนั้นๆ

Rather, our response is conditioned on our beliefs,

การตอบสนองของพวกเราขึ้นอยู่กับความเชื่อที่เรามี

about what they really are, what they came from,

แต่ความเชื่อเหล่านั้นคืออะไร มาจากไหน

what they're made of, what their hidden nature is.

เกิดขึ้นมาจากอะไร แล้วอะไรคือธรรมชาติที่ซ่อนอยู่ละ

I want to suggest that this is true,

ผมอยากบอกว่านี่คือเรื่องจริง

not just for how we think about things,

ไม่ใช่แค่ว่าเราคิดอย่างไรกับสิ่งต่างๆ

but how we react to things.

แต่รวมถึงการตอบสนองกับสิ่งต่างๆด้วย

So I want to suggest that pleasure is deep --

ผมอยากบอกว่า ความพึงพอใจมันอยู่ลึกข้างใน

and that this isn't true

และไม่ใช่แค่เฉพาะ

just for higher level pleasures like art,

ความพึงพอใจต่องานศิลปะ

but even the most seemingly simple pleasures

แม้แต่ความพอใจธรรมดาๆ

are affected by our beliefs about hidden essences.

ก็ได้รับอิทธิพลจากความเชื่อของเราที่อยู่ลึกในใจ

So take food.

อย่างการกิน

Would you eat this?

คุณจะกินสิ่งนี้ไหม?

Well, a good answer is, "It depends. What is it?"

คำตอบที่ดีคือ "ขึ้นอยู่กับว่ามันคืออะไร?"

Some of you would eat it if it's pork, but not beef.

บางคนคงกินถ้ามันเป็นเนื้อหมู ไม่ใช่เนื้อวัว

Some of you would eat it if it's beef, but not pork.

บางคนกินเพราะเป็นเนื้อวัวแต่ไม่ใช่หมู

Few of you would eat it if it's a rat

และน้อยคนที่จะกินถ้าเป็นเนื้อหนู

or a human.

หรือเนื้อคน

Some of you would eat it only if it's a strangely colored piece of tofu.

และพวกคุณบางคนจะกินถ้ามันเป็นเต้าหู้สีประหลาดๆ

That's not so surprising.

ก็ไม่ค่อยน่าแปลกใจอะไร

But what's more interesting

แต่สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่า

is how it tastes to you

คือรสชาติของสิ่งที่กิน

will depend critically on what you think you're eating.

ขึ้นอยู่กับว่าคุณคิดว่าสิ่งที่คุณกินคืออะไร

So one demonstration of this was done with young children.

การทดลองหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ถูกทดสอบกับกลุ่มเด็กๆ

How do you make children

เราจะทำยังไงให้เด็กๆ

not just be more likely to eat carrots and drink milk,

ไม่ใช่แค่รู้สึกอยากกินแครอทและดื่มนมมากขึ้น

but to get more pleasure from eating carrots and drinking milk --

แต่ทำให้พวกเขารู้สึกพอใจ มีความสุขกับการกินแครอทและดื่มนม

to think they taste better?

ทำให้พวกเขาคิดว่ามันรสชาติดี?

It's simple, you tell them they're from McDonald's.

มันง่ายมากครับ คุณแค่บอกพวกเด็กๆว่าของพวกนี้มาจากแมคโดนัล

They believe McDonald's food is tastier,

พวกเด็กๆเชื่อว่าอาหารที่มาจากแมคโดนัลนั้นอร่อยกว่า

and it leads them to experience it as tastier.

และจะทำให้พวกเขารู้สึกว่าของที่กินรสชาติดีไปด้วย

How do you get adults to really enjoy wine?

คุณจะทำยังไงให้ผู้ใหญ่รู้สึกเพลินกับการจิบไวน์?

It's very simple:

ง่ายมากครับ

pour it from an expensive bottle.

เทออกจากขวดที่แพงๆไงครับ

There are now dozens, perhaps hundreds of studies showing

มีการวิจัยออกมาเป็นสิบเป็นร้อยที่บอกว่า

that if you believe you're drinking the expensive stuff,

ถ้าคุณเชื่อว่าคุณดื่มของแพง

it tastes better to you.

คุณจะรู้สึกว่ามันรสชาติดี

This was recently done with a neuroscientific twist.

การทดลองนี้ใช้การวิเคราะห์ทางสมอง

They get people into a fMRI scanner,

พวกเขาให้คนนอนในเครื่องสแกน dMRI

and while they're lying there, through a tube,

และในคณะที่พวกเขานอนอยู่ในอุโมงค์นั้น

they get to sip wine.

พวกเขาก็จิบไวน์ไปด้วย

In front of them on a screen is information about the wine.

และที่หน้าจอจะมีข้อมูลเกี่ยวกับไวน์ที่พวกเขาดื่ม

Everybody, of course,

แน่นอนว่า ทุกคน

drinks exactly the same wine.

ดื่มไวน์แบบเดียวกันหมด

But if you believe you're drinking expensive stuff,

แต่ถ้าคุณเชื่อว่าคุณดื่มไวน์แพง

parts of the brain associated with pleasure and reward

ส่วนหนึ่งของสมองจะทำงานร่วมกับความรู้สึกเกิดความพอใจ

light up like a Christmas tree.

เหมือนกับต้นคริสมาสเปิดไฟเลยแหละ

It's not just that you say it's more pleasurable, you say you like it more,

คุณไม่บอกแค่ว่าพอใจกับไวน์ตัวนั้นมากกว่า แต่คุณจะบอกว่าคุณชอบมากกว่า

you really experience it in a different way.

คุณรู้สึกว่ามันไม่เหมือนกันจริงๆ

Or take sex.

หรือการมีเซ็กส์

These are stimuli I've used in some of my studies.

นี่เป็นสิ่งเร้าที่ผมใช้ในการทดลองของผม

And if you simply show people these pictures,

ถ้าคุณโชว์รูปภาพให้คนดู

they'll say these are fairly attractive people.

พวกเขาจะพูดว่า คนในรูปพวกนี้หน้าตาดีใช้ได้เลย

But how attractive you find them,

แต่หน้าตาดีแค่ไหน

how sexually or romantically moved you are by them,

เร้าอารมณ์หรือโรแมนติกแค่ไหนสำหรับพวกเขานั้น

rests critically on who you think you're looking at.

ขึ้นอยู่กับว่าคุณคิดว่าคนในรูปคือใคร

You probably think the picture on the left is male,

คุณอาจจะคิดว่าคนทางซ้ายคือผู้ชาย

the one on the right is female.

แล้วคนที่อยู่ทางขวาคือผู้หญิง

If that belief turns out to be mistaken, it will make a difference.

แต่ถ้าสิ่งที่เชื่อกลายเป็นเรื่องผิด มันจะให้ผลที่ต่างกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It will make a difference if they turn out to be

มันจะให้ผลที่ต่างกันถ้าในความจริงพวกเขา

much younger or much older than you think they are.

เด็กกว่าหรือแก่กว่าที่คุณคิดว่าพวกเขาเป็น

It will make a difference if you were to discover

จะรู้สึกต่างไปถ้าคุณค้นพบว่า

that the person you're looking at with lust

คนที่คุณมองด้วยความหลงไหล

is actually a disguised version of your son or daughter,

จริงๆแล้วคือลูกชาย หรือลูกสาว หรือแม่ หรือพ่อ

your mother or father.

ที่ปลอมตัวมาหลอกคุณ

Knowing somebody's your kin typically kills the libido.

การรู้ว่าคนๆนั้นเป็นญาติคุณทำให้ตัณหาหายไป

Maybe one of the most heartening findings

บางทีการเจอที่มีชีวิตชีวาที่สุด

from the psychology of pleasure

จากจิตวิทยาของการพอใจคือ

is there's more to looking good than your physical appearance.

สิ่งเหล่านี้ดูดีกว่ารูปร่างของคุณ

If you like somebody, they look better to you.

หากคุณชอบใครบาคน พวกเขาจะดูดีสำหรับคุณ

This is why spouses in happy marriages

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้คู่สมรสที่หวานชื่น

tend to think that their husband or wife

คิดว่าสามีหรือภรรยาของตัวเองนั้น

looks much better than anyone else thinks that they do.

ดูดีกว่าคนอื่น ยิ่งกว่าที่คนอื่นคิดว่าพวกเขาดูดีเสียอีก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

A particularly dramatic example of this

ตัวอย่างที่น่าทึ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

comes from a neurological disorder known as Capgras syndrome.

มาจากโรคความผิดปกติทางประสาท ที่เรียกว่า อาการแคปกราส์ (Capgras)

So Capgras syndrome is a disorder

ดังนั้นอาการแคปกราส์ (Capgras) คือความผิดปกติ

where you get a specific delusion.

ที่ทำให้คุณเห็นภาพหลอน

Sufferers of Capgras syndrome

ผู้ที่มีอาการแคปกราส์นี้

believe that the people they love most in the world

เชื่อว่าคนที่เขารักมากที่สุดในโลก

have been replaced by perfect duplicates.

ถูกแทนที่ด้วยอีกคนที่มีความสมบูรณ์แบบเท่าๆกัน

Now often, a result of Capgras syndrome is tragic.

ในหลายๆครั้ง ผลของอาการแคปกราส์เป็นเรื่องน่าเศร้า

People have murdered those that they loved,

คนเหล่านี้ฆ่าคนที่พวกเขารัก

believing that they were murdering an imposter.

เพราะคิดว่าพวกเขาคือตัวปลอม

But there's at least one case

แต่อย่างน้อยก็มีหนึ่งตัวอย่าง

where Capgras syndrome had a happy ending.

ที่อาการแคปกราส์จบอย่างมีความสุข

This was recorded in 1931.

นั่นคือบันทึกเมื่อปี 1931

"Research described a woman with Capgras syndrome

"รายงานกล่าวว่าผู้หญิงคนนึงที่มีอาการแคปกราส์

who complained about her poorly endowed and sexually inadequate lover."

ที่คิดว่าคู่รักของเขาไม่มีความรักให้แก่กันมากพอ

But that was before she got Capgras syndrome.

แต่นั่นเป็นอาการก่อนที่เธอจะมีอาการแคปกราส์

After she got it, "She was happy to report

หลังจากมีอาการนั้นแล้ว "เธอเล่าอย่างมีความสุขว่า

that she has discovered that he possessed a double

เธอพบคู่ครองตัวปลอม

who was rich, virile, handsome and aristocratic."

ที่ทั้งรวย หล่อ ร่างกำยำและมีฐานะ"

Of course, it was the same man,

แน่นอนว่านั่นเป็นคนๆเดียวกัน

but she was seeing him in different ways.

แต่เธอเห็นเขาต่างออกไป

As a third example,

ตัวอย่างที่สาม

consider consumer products.

ในกรณีของผู้บริโภค

So one reason why you might like something is its utility.

เหตุผลหนึ่งที่คุณจะชอบบางอย่างนั้นคือด้วยประโยชน์ของมัน

You can put shoes on your feet; you can play golf with golf clubs;

คุณสามารถสวมรองเท้า คุณสามารถเล่นกอล์ฟในสโมสร

and chewed up bubble gum doesn't do anything at all for you.

และเคี้ยวหมากฝรั่งก็ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้กับคุณสักนิด

But each of these three objects has value

แต่สิ่งเหล่านี้ต่างมีคุณค่า

above and beyond what it can do for you

สำหรับคุณเหนือสิ่งอื่นใด

based on its history.

ขึ้นอยู่กับประวัติของมัน

The golf clubs were owned by John F. Kennedy

สโมสรกอล์ฟที่มี จอห์น เอฟ เคนเนดี เป็นเจ้าของ

and sold for three-quarters of a million dollars at auction.

ถูกประมูลขายในราคาเกือบหนึ่งล้านดอลล่าร์

The bubble gum was chewed up by pop star Britney Spears

หมายฝรั่งอันนี้เคี้ยวโดยดาราเพลงป๊อป บริทนีย์ สเปียร์

and sold for several hundreds of dollars.

ถูกขายในราคาหลายร้อยดอลล่าร์

And in fact, there's a thriving market

ในความเป็นจริงแล้ว มีหลายคนที่พร้อมซื้อ

in the partially eaten food of beloved people.

อาหารเหลือจากคนที่เขาชื่นชอบ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The shoes are perhaps the most valuable of all.

รองเท้าคู่นี้อาจจะมีค่ามากที่สุดเท่าที่ผมพูดมา

According to an unconfirmed report,

จากการรายงาน

a Saudi millionaire offered 10 million dollars

เศรษฐีชาวซาอุดิยอมจ่ายกว่า สิบล้านดอลลาร์

for this pair of shoes.

เพื่อรองเท้าคู่นี้

They were the ones thrown at George Bush

เพราะมันเป็นคู่ที่ถูกโยนใส่หน้าจอร์จ บุช

at an Iraqi press conference several years ago.

ที่งานแถลงข่าวที่อิรัก ประมาณสองสามปีที่แล้ว

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Now this attraction to objects

สิ่งของที่ดึงดูดใจเหล่านี้

doesn't just work for celebrity objects.

ไม่ได้มาจากคนดังๆเท่านั้น

Each one of us, most people,

พวกเราเกือบทุกคน

have something in our life that's literally irreplaceable,

มีบางสิ่งบางอย่างในชีวิตเราที่ไม่มีอะไรแทนที่ได้

in that it has value because of its history --

และนั่นทำให้สิ่งนั้นมีค่าเพราะประวัติของมัน

maybe your wedding ring, maybe your child's baby shoes --

อาจจะเป็นแหวนแต่งงาน อาจจะเป็นรองเท้าของลูกตอนเด็กๆ

so that if it was lost, you couldn't get it back.

สิ่งที่เมื่อมันหายไป คุณไม่สามารถเอามันกลับคืนได้

You could get something that looked like it or felt like it,

คุณสามารถหาของที่หน้าตาเหมือนกันได้

but you couldn't get the same object back.

แต่คุณไม่สามารถเอาของชิ้นเดิมกลับมาได้

With my colleagues George Newman and Gil Diesendruck,

เพื่อนร่วมงานของผม จอร์จ นิวแมน และ กิล ดีเซนดรุค

we've looked to see what sort of factors, what sort of history, matters

พวกเราชอบสังเกตดูว่าอะไรเป็นปัจจัย หรือต้นตอ ที่สำคัญ

for the objects that people like.

ในการเป็นสิ่งของที่คนเราชอบ

So in one of our experiments,

หนึ่งในการทดลองของเรา

we asked people to name a famous person who they adored,

เราให้คนบอกชื่อคนดังที่เขาชื่นชอบ

a living person they adored.

คนที่เขาชื่นชอบและยังมีชีวิตอยู่

So one answer was George Clooney.

หนึ่งในคำตอบคือ จอร์จ คลูนีย์

Then we asked them,

แล้วเราก็ถามเขา

"How much would you pay for George Clooney's sweater?"

"คุณยอมจ่ายเสื้อสเว็ตเตอร์ของจอร์จ คลูนีย์ในราคาเท่าไหร่"

And the answer is a fair amount --

คำตอบก็ค่อนข้างหลายตังค์

more than you would pay for a brand new sweater

มากกว่าราคาที่คุณซื้อเสื้อสเว็ตเตอร์ตัวใหม่

or a sweater owned by somebody who you didn't adore.

หรือสเว็ตเตอร์ที่เจ้าของไม่ใช่คนที่คุณชื่นชอบเสียอีก

Then we asked other groups of subjects --

จากนั้นเราก็ถามอีกคน กับสิ่งของอีกอย่างหนึ่ง

we gave them different restrictions

เราให้ข้อกำหนดที่ต่างกัน

and different conditions.

และสภาพต่างกัน

So for instance, we told some people,

เช่น เราบอกคนกลุ่มนี้ว่า

"Look, you can buy the sweater,

"นี่ คุณสามารถซื้อเสื้อสเว็ตเตอร์

but you can't tell anybody you own it,

แต่คุณไม่สามารถบอกใครได้ว่าคุณเป็นเจ้าของมัน

and you can't resell it."

และห้ามขายต่อด้วย"

That drops the value of it,

นั่นทำให้มูลค่าของตกลง

suggesting that that's one reason why we like it.

เป็นข้อสังเกตอีกอย่าง ว่าทำไมเราชอบของสิ่งนั้น

But what really causes an effect

แต่สิ่งที่มีผลกระทบมากจริงๆ

is you tell people, "Look, you could resell it, you could boast about it,

คือคุณบอกคนพวกนี้ว่า "นี่ คุณขายต่อได้ แล้วโม้เกี่ยวกับมันได้

but before it gets to you,

แต่ก่อนที่คุณจะได้มันไป

it's thoroughly washed."

เราซักมาให้อย่างดี"

That causes a huge drop in the value.

นั่นทำให้ราคาตกลงอย่างมาก

As my wife put it, "You've washed away the Clooney cooties."

อย่างที่ภรรยาผมบอก "คุณล้างความเป็นคลูนีย์ไปแล้วหนิ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So let's go back to art.

โอเค กลับมาเรื่องศิลปะกัน

I would love a Chagall. I love the work of Chagall.

ผมอยากได้งานของชาร์เกาล์ ผมชอบผลงานเขา

If people want to get me something at the end of the conference,

ถ้าคุณอยากให้อะไรผมหลังงานสัมมนา

you could buy me a Chagall.

คุณควรซื้อผลงานชาร์กาลล์ให้ผม

But I don't want a duplicate,

แต่ผมไม่อยากได้ของก๊อปปี้

even if I can't tell the difference.

ถึงแม้ว่าผมจะแยกไม่ออกก็ตาม

That's not because, or it's not simply because,

นั่นไม่ใช่เพราะว่า

I'm a snob and want to boast about having an original.

ผมเสแสร้งและอยากโม้ว่าได้ของแท้มา

Rather, it's because I want something that has a specific history.

แต่เป็นเพราะผมอยากได้บางสิ่งที่มีประวัติในตัวมันนั่นเอง

In the case of artwork,

ในกรณีผลงานศิลปะ

the history is special indeed.

ประวัติของตัวผลงานสำคัญมาก

The philosopher Denis Dutton

นักปรัชญา เดนิซ ดูตอง

in his wonderful book "The Art Instinct"

กล่าวในหนังสือ "สัญชาตญาณศิลป์" ไว้ว่า

makes the case that, "The value of an artwork

"คุณค่าของงานศิลป์

is rooted in assumptions about the human performance underlying its creation."

ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เรารู้ ว่ามันยากลำบากแค่ไหนที่จะสร้างชิ้นงานขึ้นมา"

And that could explain the difference

และนั่นเป็นตัวอธิบายความแตกต่าง

between an original and a forgery.

ระหว่างของแท้กับของเก๊

They may look alike, but they have a different history.

ทั้งสองอาจดูเหมือนกัน แต่มันมีต้นกำเนิดไม่เหมือนกัน

The original is typically the product of a creative act,

ของแท้นั้นคือผลงานจากการสร้างสรรค์

the forgery isn't.

แต่ของเก๊ไม่ใช่

I think this approach can explain differences

ผมว่าเรื่องนี้จะอธิบายความแตกต่างในเรื่อง

in people's taste in art.

รสนิยมงานศิลป์ของคนเราได้

This is a work by Jackson Pollock.

นี่คือผลงานของ แจ๊คสัน โพลลอค

Who here likes the work of Jackson Pollock?

มีใครในที่นี้ชอบงานของแจ๊คสัน โพลลอคบ้างครับ

Okay. Who here, it does nothing for them?

โอเค แล้วใครบ้างที่รู้สึกเฉยๆ

They just don't like it.

แค่ไม่ชอบมันนะครับ

I'm not going to make a claim about who's right,

ผมจะไม่มาเถียงว่าใครถูกใครผิด

but I will make an empirical claim

แต่ผมอยากทำให้เห็นประจักษ์

about people's intuitions,

เกี่ยวกับความรู้สึกนึกคิดของคนเรา

which is that, if you like the work of Jackson Pollock,

ที่ว่า เมื่อเราชอบงานของแจ๊คสัน โพลลอคแล้ว

you'll tend more so than the people who don't like it

คุณจะคิดว่าผลงานเหล่านี้ เป็นผลงานที่ทำได้ยาก

to believe that these works are difficult to create,

มากกว่าคนที่ไม่ชอบมัน

that they require a lot of time and energy

ผลงานเหล่านี้ใช้เวลา ใช้กำลัง

and creative energy.

และแรงสร้างสรรค์มาก

I use Jackson Pollock on purpose as an example

ผมใช้งานของแจ๊คสัน โพลลอค เป็นตัวอย่าง

because there's a young American artist

เพราะว่ามีศิลปินตัวน้อยชาวอเมริกัน

who paints very much in the style of Jackson Pollock,

ที่วาดภาพสไตล์คล้ายกับแจ๊คสัน โพลลอคมาก

and her work was worth

และงานของเธอกลายเป็นมีค่า

many tens of thousands of dollars --

หลายสิบ หลายพัน ดอลลาร์

in large part because she's a very young artist.

ส่วนใหญ่เพราะเธอเป็นศิลปินที่อายุน้อยมาก

This is Marla Olmstead

นี่คือ มาร์ล่า โอม์สเตด

who did most of her work when she was three years old.

ที่ผลงานส่วนใหญ่ของเธอทำตอนเธออายุได้สามขวบ

The interesting thing about Marla Olmstead

สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับ มาร์ล่า โอม์สเตด

is her family made the mistake

คือครอบครัวของเธอทำพลาด

of inviting the television program 60 Minutes II into their house

โดยการเชิญรายการทีวี 60 วินาที ภาคสอง (60 Minutes II) มาที่บ้าน

to film her painting.

เพื่อถ่ายทำเด็กน้อยชณะวาดภาพ

And they then reported that her father was coaching her.

และพวกนักข่าวก็รายงานว่าพ่อของเธอเป็นโค้ชให้เธอ

When this came out on television,

เมื่อรายการนี้ออกอากาศ

the value of her art dropped to nothing.

มูลค่าผลงานของเธอตกถึงขั้นไม่มีค่า

It was the same art, physically,

มันคือผลงานชิ้นเดียวกันเลย

but the history had changed.

แ่ต่ประวัติได้ถูกเปลี่ยนไป

I've been focusing now on the visual arts,

ผมเน้นเรื่องงานศิลป์ที่จับต้องได้

but I want to give two examples from music.

แต่ผมอยากยกตัวอย่างสองตัวอย่างจากดนตรี

This is Joshua Bell, a very famous violinist.

นี่คือ โจชัว เบลล์ นักไวโอลินชื่อดัง

And the Washington Post reporter Gene Weingarten

และนักข่าววอชิงตันโพสต์ ชื่อ จีน ไวน์การ์เทน

decided to enlist him for an audacious experiment.

ผู้ซึ่งตัดสินใจจะทำงานทดลองที่บ้าบิ่นชิ้นหนึ่ง

The question is: How much would people like Joshua Bell,

โดยตั้งคำถามว่า มีคนชอบโจชัว เบลล์มากน้อยแค่ไหน

the music of Joshua Bell,

ชอบเสียงดนตรีของเขามากแค่ไหน

if they didn't know they were listening to Joshua Bell?

ถ้าพวกเขาไม่รู้ตัวว่าเขาฟังโจชัว เบลล์เล่นอยู่

So he got Joshua Bell to take his million dollar violin

เขาจึงพาโจชัว เบลล์กับไวโอลินราคาหลักล้านของเขา

down to a Washington D.C. subway station

ไปที่สถานีรถไฟใต้ดินวอร์ชิงตัน ดีซี

and stand in the corner and see how much money he would make.

ลองให้เขายืนเล่นอยู่ที่มุมหนึ่ง ดูว่าเขาจะได้เงินมากแค่ไหน

And here's a brief clip of this.

และนี่เป็นคลิปสั้นๆ

(Violin music)

(เสียงไวโอลิน)

After being there for three-quarters of an hour,

หลังจากยืนอยู่ตรงนั้นได้ราวสี่สิบห้านาที

he made 32 dollars.

เขาทำเงินได้ 32 ดอลล่าร์

Not bad. It's also not good.

ก็ไม่เลว แต่ก็ไม่ได้ดีเ่ท่าไหร่

Apparently to really enjoy the music of Joshua Bell,

เห็นได้ชัดว่า การที่จะเพลินไปกับดนตรีของโจชัว เบลล์

you have to know you're listening to Joshua Bell.

นั้นคุณจะต้องรู้ว่าคุณฟังโจชัวร์ เบลล์เล่นอยู่

He actually made 20 dollars more than that,

จริงๆเขาทำเงินได้มากกว่านั้น 20 ดอลล่าร์

but he didn't count it.

แต่เขาไม่ได้นับ

Because this woman comes up --

เพราะผู้หญิงคนที่เดินมาหาเขา

you see at the end of the video -- she comes up.

ตรงมุมวิดีโอนั่น เธอเดินเข้ามา

She had heard him at the Library of Congress a few weeks before

เธอฟังเขาเล่นดนตรีที่ห้องสมุดรัฐสภาเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน

at this extravagant black-tie affair.

ในชุดมาดเท่ ผูกไทสีดำ

So she's stunned that he's standing in a subway station.

เธอจึงแปลกใจมากที่เห็นเขาเล่นอยู่ที่สถานีรถไฟใต้ดิน

So she's struck with pity.

เธอรู้สึกสงสารเขา

She reaches into her purse and hands him a 20.

เลยยื่นเงินจากกระเป๋าตังค์ให้เขาไป 20 เหรียญ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The second example from music

ตัวอย่างที่สองจากดนตรี

is from John Cage's modernist composition,

คือ จอห์น เคจ นักประพันธ์เพลงสมัยใหม่

"4'33"."

"4 นาที 33 วินาที"

As many of you know,

ที่หลายๆคนรู้จัก

this is the composition where the pianist sits at a bench,

นี่เป็นส่วนหนึ่งของบทประพันธ์ ที่นักเปียโนนั่งที่ม้านั่ง

opens up the piano

เปิดเปียโน

and sits and does nothing for four minutes and 33 seconds --

แล้วนั่งอยู่เฉยๆเป็นเวลา 4 นาที 33 วินาที

that period of silence.

ในช่วงเวลาแห่งความเงียบสงบ

And people have different views on this.

ผู้คนมีความเห็นที่ต่างกันออกไปกับเรื่องนี้

But what I want to point out

แต่สิ่งที่ผมอยากบอกคือ

is you can buy this from iTunes.

คุณสามารถซื้อเพลงนี้ผ่าน ไอจูนส์ (iTunes) ได้ครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

For a dollar 99,

ด้วยราคาหนึ่งดอลลาร์ เก้าสิบเก้า

you can listen to that silence,

คุณสามารถรับฟังความเงียบนั่นได้

which is different than other forms of silence.

ซึ่งมันแตกต่างจากเสียงเงียบรูปแบบอื่น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now I've been talking so far about pleasure,

ผมได้พูดเรื่องเกี่ยวกับความพอใจ

but what I want to suggest

แต่สิ่งที่ผมอยากบอก

is that everything I've said applies as well to pain.

คือทุกเรื่องที่ผมพูด เอาไปใช้กับความเจ็บปวดได้เช่นกัน

And how you think about what you're experiencing,

และความคิดที่คุณมีต่อสิ่งที่คุณประสบ

your beliefs about the essence of it,

ความเชื่อเกี่ยวกับสาระของสิ่งนั้น

affect how it hurts.

มีผลทำให้รู้สึกเจ็บปวดแตกต่างกันได้

One lovely experiment

การทดลองที่ดีอันหนึ่ง

was done by Kurt Gray and Dan Wegner.

ทดลองโดย เคิร์ท เกรย์และ แดน เวกเนอร์

What they did was they hooked up Harvard undergraduates

สิ่งที่พวกเขาทำคือใช้นักศึกษาปริญญาตรีฮาร์เวิร์ด

to an electric shock machine.

มาโดนช๊อตด้วยไฟฟ้า

And they gave them a series of painful electric shocks.

แล้วให้พวกเขาลองรับความรู้สึกเจ็บจากการช็อตหลายระดับ

So it was a series of five painful shocks.

พวกเขาใช้ไฟห้าระดับ

Half of them are told that they're being given the shocks

เราบอกครึ่งหนึ่งว่า คนที่ช๊อตคุณ

by somebody in another room,

อยู่ห้องข้างๆนี้

but the person in the other room doesn't know they're giving them shocks.

แต่คนที่อยู่ห้องข้างๆไม่รู้เรื่องเลยว่าพวกเขาช๊อตคนเหล่านี้อยู่

There's no malevolence, they're just pressing a button.

พวกเขาไม่ได้ประสงค์ร้าย พวกเขาแค่กดปุ่มเท่านั้น

The first shock is recorded as very painful.

การช๊อตครั้งแรกถูกบันทึกว่าเจ็บมากๆ

The second shock feels less painful, because you get a bit used to it.

การช๊อตครั้งถัดมาเจ็บน้อยลง เพราะคุณเริ่มชินกับมัน

The third drops, the fourth, the fifth.

การช๊อตครั้งที่สาม สี่ และห้า

The pain gets less.

ความเจ็บจะค่อยๆลดลง

In the other condition,

ในอีกกรณีนึง

they're told that the person in the next room

พวกเขาได้รับข้อมูลว่าคนในอีกห้องหนึ่ง

is shocking them on purpose -- knows they're shocking them.

กำลังช๊อตพวกเขา ทั้งๆที่รู้ว่าทำอะไรอยู่

The first shock hurts like hell.

การช๊อตครั้งแรกเจ็บเจียนตาย

The second shock hurts just as much,

การช๊อตครั้งที่สองก็เจ็บไม่แพ้กัน

and the third and the fourth and the fifth.

และครั้งที่สาม สี่ และห้า

It hurts more

เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

if you believe somebody is doing it to you on purpose.

ถ้าคุณเชื่อว่าใครบางคนทำบางอย่างกับคุณโดยมีจุดมุ่งหมาย

The most extreme example of this

ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดของเรื่องนี้คือ

is that in some cases,

ในบางกรณี

pain under the right circumstances

ความเจ็บปวดในบางสถานการณ์

can transform into pleasure.

สามารถเปลี่ยนเป็นความพอใจได้

Humans have this extraordinarily interesting property

มนุษย์เรานั้นมีความน่าสนใจมาก

that will often seek out low-level doses of pain

ที่จะมีความรู้สึกเจ็บน้อยกว่า

in controlled circumstances

ในสถานการณ์ที่ควบคุมไว้

and take pleasure from it --

และเพลิดเพลินไปกับสิ่งนั้น

as in the eating of hot chili peppers

เหมือนกับการกินพริกเผ็ดๆ

and roller coaster rides.

และเล่นรถไฟเหาะตีลังกา

The point was nicely summarized

บทสรุปที่น่าสนใจ

by the poet John Milton

โดยนักแต่งกลอน จอห์น มิลตัน

who wrote, "The mind is its own place,

ที่เขียนเรื่อง "จิตนั้นมีที่ของมัน

and in itself can make a heaven of hell,

มันสามารถสร้างวิมานในนรก

a hell of heaven."

และนรกในวิมารได้"

And I'll end with that. Thank you.

ผมขอทิ้งท้ายไว้แค่นี้ครับ ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)