Paul Bloom: The origins of pleasure

پال بلوم: منشا، لذت

Translator: Mohammad Reza Minoosepehr Reviewer: soheila Jafari

I'm going to talk today

امروز می خوام درباره

about the pleasures of everyday life.

لذت زندگی روزمره صحبت کنم.

But I want to begin with a story

ولی می خوام صحبتم رو با داستانی

of an unusual and terrible man.

از یه مرد غیر عادی و ترسناک شروع کنم.

This is Hermann Goering.

این " هرمن گرین" است.

Goering was Hitler's second in command in World War II,

گررین دومین مقام فرماندهی در جنگ جهانی دوم بود،

his designated successor.

جانشین هیتلر.

And like Hitler,

و درست مثل هیتلر

Goering fancied himself a collector of art.

گرین عاشق جمع کردن کارهای هنری بود.

He went through Europe, through World War II,

در طول جنگ جهانی دوم، وقتی به اروپا رفت

stealing, extorting and occasionally buying

شروع کرد به دزدیدن و غصب کردن و گه گاهی خریدن

various paintings for his collection.

نقاشی های مختلف برای مجموعه اش.

And what he really wanted was something by Vermeer.

و شدیدا دنبال یکی از کارهایی ورمر بود.

Hitler had two of them, and he didn't have any.

هیتلر دو تا از اون کارها رو داشت و اون هیچی نداشت.

So he finally found an art dealer,

تا اینکه بالاخره یه دلال آثار هنری را پیدا کرد،

a Dutch art dealer named Han van Meegeren,

یه دلال هلندی به نام "هان وان میگرن"،

who sold him a wonderful Vermeer

که یکی از کارهای محشر ورمر رو

for the cost of what would now be 10 million dollars.

چیزی به قیمت امروز حدود 10 میلیون دلار بهش فروخت.

And it was his favorite artwork ever.

اون اثر براش محبوبترین اثری بود که داشت.

World War II came to an end,

با به پایان رسیدن جنگ جهانی،

and Goering was captured, tried at Nuremberg

گرین زندانی شد و بعد از محاکمه در نورمبرگ

and ultimately sentenced to death.

سرانجام محکوم به مرگ شد.

Then the Allied forces went through his collections

بعد از اون نیروهای متفقین به سراغ مجموعه اش رفتن،

and found the paintings

و نقاشی ها رو پیدا کردند

and went after the people who sold it to him.

و رفتن دنبال کسانی که اونها رو بهش فروخته بودن.

And at some point the Dutch police came into Amsterdam

تا اینکه پلیس هلند در آمستردام

and arrested Van Meegeren.

وان میگرن رو بازداشت کردند.

Van Meegeren was charged with the crime of treason,

وان میگرن به جرم خیانت به کشور محکوم شد

which is itself punishable by death.

که حکم مرگ رو براش در برداشت.

Six weeks into his prison sentence,

در طول شش هفته محکومیتش در زندان،

van Meegeren confessed.

ون میگرن اعتراف کرد.

But he didn't confess to treason.

اما هرگز به خیانت اعتراف نکرد.

He said, "I did not sell a great masterpiece

او گفت" من یه شاهکار هنری رو

to that Nazi.

به نازی ها نفروختم.

I painted it myself; I'm a forger."

من خودم اونو کشیدم. من یه جعالم. "

Now nobody believed him.

هیچ کس حرفش رو باور نکرد.

And he said, "I'll prove it.

اون گفت" من ثابت می کنم.

Bring me a canvas and some paint,

یه بوم نقاشی و یه خرده رنگ برام بیارید

and I will paint a Vermeer much better

تا براتون یه ورمیر بکشم بهتر از

than I sold that disgusting Nazi.

اونی که به اون نازی نفرت انگیز فروختم.

I also need alcohol and morphine, because it's the only way I can work."

درضمن به مرفین و الکل هم نیاز دارم، چون فقط اینجوری می تونم کار کنم."

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

So they brought him in.

اونا ابزار رو براش بردن.

He painted a beautiful Vermeer.

اونم یه ورمیر زیبا براشون کشید.

And then the charges of treason were dropped.

اینجوری از جرم خیانت تبرئه شد.

He had a lesser charge of forgery,

فقط یه مدت به جرم جعل محکوم شد،

got a year sentence

یه سال زندان،

and died a hero to the Dutch people.

و بعد هم به عنوان قهرمان هلندی ها مرد.

There's a lot more to be said about van Meegeren,

چیزهای زیادی میشه درباره وان میگرن گفت،

but I want to turn now to Goering,

ولی الان می خوام رو گرین تمرکز کنم،

who's pictured here being interrogated at Nuremberg.

کسی که اینجا در دادگاه نورمبرگ در حال بازبرپسی ازش عکس گرفته شد.

Now Goering was, by all accounts, a terrible man.

گرین به تمام معنا یه آدم ترسناک بود.

Even for a Nazi, he was a terrible man.

حتی برای نازی ها هم ،یه آدم ترسناک بود.

His American interrogators described him

بازجویی آمریکایی اش اونو با عنوان

as an amicable psychopath.

" جنایتکار مهربون" توصیف کرد.

But you could feel sympathy

اما می تونید بفهمید

for the reaction he had

چه حسی داشت

when he was told that his favorite painting

وقتی که بهش گفتن که نقاشی محبوبش

was actually a forgery.

در واقع یه کار جعلیه.

According to his biographer,

اونجوری که زندگی نامه نویسش می گه،

"He looked as if for the first time

"او جوری نگاه می کرد که انگار برای اولین بار

he had discovered there was evil in the world."

فهمیده که در دنیا شیطان هم هست."

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And he killed himself soon afterwards.

یه مدت بعدم خودش رو کشت.

He had discovered after all

اون بالاخره فهمید

that the painting he thought was this

که نقاشی که فکر می کرده اینه،

was actually that.

در واقع این بوده.

It looked the same,

درست عین هم هستند،

but it had a different origin, it was a different artwork.

اما از منشا های متفاوتی خلق شدند، دوتا کار هنری متفاوته.

It wasn't just him who was in for a shock.

اون تنها کسی نبود که از این ماجرا شوکه شده بود.

Once van Meegeren was on trial, he couldn't stop talking.

وقتی وان میگرن در دادگاه بود، یه دم صحبت می کرد.

And he boasted about all the great masterpieces

اون درباره شاهکارهای بزرگی

that he himself had painted

که خودش کشیده بود، خوستایی می کرد

that were attributed to other artists.

که به هنرمندان دیگه نسبت داده شده بود.

In particular, "The Supper at Emmaus"

به خصوص تابلوی " شام در اماس"

which was viewed as Vermeer's finest masterpiece, his best work --

که به عنوان بهترین شاهکار ورمر به حساب میره، بهترین کارش--

people would come [from] all over the world to see it --

و مردم هم از سرتاسر دنیا برای دیدن این اثر میان--

was actually a forgery.

در واقع یه کار جعلی است.

It was not that painting, but that painting.

اون نقاشی این نیست، بلکه اینه.

And when that was discovered,

و وقتی این موضوع رو فهمیدن

it lost all its value and was taken away from the museum.

اون کار همه ارزش خودش رو از دست داد و از موزه برداشته شد.

Why does this matter?

چرا این موضوع اینقدر اهمیت داره؟

I'm a psychologists -- why do origins matter so much?

از شما روانشناسان می پرسم،چرا منشا کار اینقدر اهمیت داره؟

Why do we respond so much

چرا اینقدر به آگاهیهایمان هامون درباره اینکه

to our knowledge of where something comes from?

منشا یه اثر چیه واکنش نشون میدیم؟

Well there's an answer that many people would give.

اکثرا مردم یه جواب معمول رو به این سوال می دن.

Many sociologists like Veblen and Wolfe

جامعه شناسان زیادی مثل وبلن و ولف،

would argue that the reason why we take origins so seriously

اینجوری استدلال می کنن که علت اینکه منشا کار برای انسانها خیلی مهمه

is because we're snobs, because we're focused on status.

اینه که انسانها ظاهرپسندن.انسانها بیشتر روی موقعیت(طرف) تمرکز می کنن.

Among other things,

جدای از همه چیزها،

if you want to show off how rich you are, how powerful you are,

وقتی یه نفر می خواد نشون بده که چقدر قدرتمند و ثروتمنده،

it's always better to own an original than a forgery

براش بهتره که مالک یه کار اصل باشه تا جعل،

because there's always going to be fewer originals than forgeries.

چرا که همیشه کارهای اصل تعداشون از کارهای جعلی کمتر بوده.

I don't doubt that that plays some role,

شکی نیست که این نکته نقش مهمی داره،

but what I want to convince you of today

اما چیزی رو که می خوام امروز استدلال کنم

is that there's something else going on.

اینه که این موضوع علت دیگه ای هم داره.

I want to convince you

می خوام متقاعدتون کنم

that humans are, to some extent, natural born essentialists.

که انسان تا حدی ذاتا ماهیت گرا خلق شده است.

What I mean by this

منظورم از ماهیت گرا

is we don't just respond to things as we see them,

اینه که ما فقط به چیزی که می بینیم یا می شنویم

or feel them, or hear them.

یا حس می کنیم، واکنش نشون نمی دیم.

Rather, our response is conditioned on our beliefs,

بلکه واکنش ما مشروط به نوع اعتقادات ماست،

about what they really are, what they came from,

اینکه اونها چی هستن، از کجا سرچشمه می گیرن،

what they're made of, what their hidden nature is.

جنسشون از چیه، ماهیت پنهانشون چیه.

I want to suggest that this is true,

می خوام بگم که این حقیقت داره،

not just for how we think about things,

نه نتها درباره اینه چه جوری درباره چیزی فکر می کنیم،

but how we react to things.

بلکه چه جوری به چیزی واکنش نشون می دیم.

So I want to suggest that pleasure is deep --

بنابراین می خوام بگم که لذت منشا عمیقی داره--

and that this isn't true

این فقط درباره

just for higher level pleasures like art,

لذت های سطح بالا مثل هنر نیست،

but even the most seemingly simple pleasures

بلکه درباره لذت های به ظاهر خیلی ساده ای

are affected by our beliefs about hidden essences.

که اعتقادمون بر روی ماهیت پنهانشان تاثیر گذاشته هم مصداق داره.

So take food.

مثلا غذا رو در نظر بگیرید.

Would you eat this?

آیا اینو می خورید؟

Well, a good answer is, "It depends. What is it?"

یه جواب خوب می تونه این باشه" بستگی داره که چی باشه؟"

Some of you would eat it if it's pork, but not beef.

بعضی ها فقط در صورتی حاظرن بخورنش که گوشت خوک باشه،نه گوشت گاو

Some of you would eat it if it's beef, but not pork.

بعضی ها فقط در صورتی حاظرن بخورنش که گوشت گاو باشه،نه گوشت خوک

Few of you would eat it if it's a rat

یه تعداد کمی در صورتی که گوشت موش

or a human.

یا انسان یاشه می خورنش.

Some of you would eat it only if it's a strangely colored piece of tofu.

بعضی ها هم فقط در صورتی که این یه تیکه عجیب از توفوی رنگ شده باشه می خورنش.

That's not so surprising.

چیز شگفت انگیزی نیست.

But what's more interesting

اونچیزی که جالب تره

is how it tastes to you

اینه که مزه عذا براتون خیلی زیاد

will depend critically on what you think you're eating.

بستگی به نوع فکرتون درباره چیزی که می خورید داره.

So one demonstration of this was done with young children.

یه نمونه از این بر روی بچه های کم سن و سال نشون داده شده.

How do you make children

چه جوری بچه ها رو قانع می کنید

not just be more likely to eat carrots and drink milk,

تا نه تنها علاقه بیشتری به خوردن هویج و نوشیدن شیر داشته باشن،

but to get more pleasure from eating carrots and drinking milk --

که لذت بیشتری هم از خوردن اونها ببرن--

to think they taste better?

اینکه فکر کنن که اونها مزه بهتری دارن؟

It's simple, you tell them they're from McDonald's.

ساده است، (کافیه) بهشون بگید اونا رو از مک دونالد گرفتید.

They believe McDonald's food is tastier,

اونا باور دارن که غذاهای مک دونالد خوشمزه تره،

and it leads them to experience it as tastier.

و این باعث میشه که اون غذا خوشمزه تر به دهنشون بیاد.

How do you get adults to really enjoy wine?

چه جوری افراد بزرگسال رو وادار می کنید تا از شراب لذت ببرن؟

It's very simple:

خیلی ساده است.

pour it from an expensive bottle.

اونو از یه بطری گرون قیمت بریزید.

There are now dozens, perhaps hundreds of studies showing

الان ده ها و شاید صدها تحقیق انجام شده

that if you believe you're drinking the expensive stuff,

که نشون میده وقتی فکر میکنید یه چیز گرون قیمت می نوشید،

it tastes better to you.

بیشتر بهتون مزه میده.

This was recently done with a neuroscientific twist.

این آزمایش اخیرا با روش عصب شناسی انجام شده.

They get people into a fMRI scanner,

اونها افرادی رو در اسکنر MRI گذاشتن،

and while they're lying there, through a tube,

افراد درحالیکه دراز کشیده بودن و به داخل محفظه می رفتند،

they get to sip wine.

کمی شراب رو مزه چشک می کردند.

In front of them on a screen is information about the wine.

بر روی صفحه تمایشی که در مقبلشون بود نوع شراب نوشته شده بود.

Everybody, of course,

در واقع همه اونها

drinks exactly the same wine.

از یه شراب می خوردند.

But if you believe you're drinking expensive stuff,

اما اگه باورتون بشه که دارید یه چیز گرون قیمت می خورید،

parts of the brain associated with pleasure and reward

بخشی از مغز که در ارتباط با لذت و شادی است

light up like a Christmas tree.

مثل درخت کریسمس روشن می شه.

It's not just that you say it's more pleasurable, you say you like it more,

فقط هم به این خلاصه نمی شه که بگید این لذت بخش تره و بیشتر ازش خوشتون میاد،

you really experience it in a different way.

بلکه اون لذت رو به طرق مختلف تجربه اش می کنید.

Or take sex.

یا مثلا جنسیت رو در نظر بگیرید.

These are stimuli I've used in some of my studies.

یه سری شبیه سازهایی هستند که در بعضی از تحقیقاتم ازشون استفاده کردم.

And if you simply show people these pictures,

اگه شما صرفا این تصاویر رو به افراد نشون بدید،

they'll say these are fairly attractive people.

اونها می گن که اینها واقعا آدمهای جذابی هستند.

But how attractive you find them,

اما اینکه چقدر اونها براتون جذاب هستن

how sexually or romantically moved you are by them,

و شما تا چه حد با دیدنشون دچار حس عاشقی و شهوت میشید،

rests critically on who you think you're looking at.

تا حد زیادی بستگی به کسی داره که فکر می کنید دارید بهش نگاه می کنید.

You probably think the picture on the left is male,

احتمالا فکر می کنید که تصویر سمت چپ یه مرده ،

the one on the right is female.

و سمت راستی یه زن.

If that belief turns out to be mistaken, it will make a difference.

اگه این برداشت اشتباه از آب دربیاد، نتیجه عوض می شه.

(Laughter)

(خنده حضار)

It will make a difference if they turn out to be

اگه مشخص بشه که اونها جوانتر یا پیرتر از

much younger or much older than you think they are.

چیزی هستند که تصورش رو می کردید، نتیجه عوض می شه.

It will make a difference if you were to discover

اگه کسی که دارید با شهوت بهش نگاه می کنید،

that the person you're looking at with lust

در واقع پسر یا دختر یا مادر و پدرتون

is actually a disguised version of your son or daughter,

با چهره های مبدل از آب دربیان،

your mother or father.

نتیجه فرق می کنه.

Knowing somebody's your kin typically kills the libido.

معمولا دانستن اینکه شخصی خویشاند طرفه،حس شهوت رو از بین می بره.

Maybe one of the most heartening findings

احتمالا یکی از امیدوارکننده ترین یافته های

from the psychology of pleasure

روانشناسی لذت اینه که

is there's more to looking good than your physical appearance.

برای زیبا به نظر رسیدن، چیزهای مهمتری از ظاهر فیزیکی تان وجود داره.

If you like somebody, they look better to you.

وقتی عاشق کسی هستید، اون شخص در نگاه شما زیباتر دیده میشه.

This is why spouses in happy marriages

به همین دلیل در ازدواج های موفق زوجها

tend to think that their husband or wife

دوست دارن فکر کنن که همسرشون

looks much better than anyone else thinks that they do.

زیباتر از هرکس دیگری که میشه تصور کرد است.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

A particularly dramatic example of this

یه مثال ملموس از این مورد

comes from a neurological disorder known as Capgras syndrome.

که در اثر یه جور بیماری عصبی به نام "سندرم کاپگرس" بوجود میاد.

So Capgras syndrome is a disorder

سندرم کاپگرس یه جور اختلاله

where you get a specific delusion.

که فرد دچار یه توهم خاص میشه.

Sufferers of Capgras syndrome

کسایی که از کاپگرس رنج می برن

believe that the people they love most in the world

فکر میکنند کسی رو که بیشتر از همه تو دنیا دوستش دارن

have been replaced by perfect duplicates.

با یه نفر دیگه درست عین اون جابه جا شده.

Now often, a result of Capgras syndrome is tragic.

اغلب، آخر سندرم کاپرس به یه تراژدی ختم میشه.

People have murdered those that they loved,

اونها کسی رو که دوستش دارن رو به قتل میرسونن،

believing that they were murdering an imposter.

چرا که فکر میکنن دارن یه آدم شیاد رو می کشن.

But there's at least one case

اما حداقل یه مورد بوده،

where Capgras syndrome had a happy ending.

که دراون سندرم کاپگرس آخر خوشی داشته.

This was recorded in 1931.

این مورد در سال 1931 ثبت شد.

"Research described a woman with Capgras syndrome

"این گزارش زنی مبتلا به سندرم کاپگرس و توصیف می کنه

who complained about her poorly endowed and sexually inadequate lover."

که از فقیر بودن و شهوت انگیز نبودن معشوقش شکایت می کنه. "

But that was before she got Capgras syndrome.

اما این تا قبل از اینه که اون دچار کاپگرس بشه.

After she got it, "She was happy to report

وقتی اون بیماری رو میگیره، " اون خیلی خوشحاله

that she has discovered that he possessed a double

بگه که یه همتایی از معشوفش پیدا کرده

who was rich, virile, handsome and aristocratic."

که پولدار،خوش تیپ،شهوت انگیز و اشراف زاده است. "

Of course, it was the same man,

در واقع اون همون مرد قبلی بود

but she was seeing him in different ways.

اما اون داشت اونو یه جور دیگه می دید.

As a third example,

سومین مثال،

consider consumer products.

مشتری محصولات رو در نظر بگیرید.

So one reason why you might like something is its utility.

یکی از دلایلی که افراد از چیزی خوششون میاد، ارزش اون چیزه.

You can put shoes on your feet; you can play golf with golf clubs;

شما ممکنه یه کفشی رو پاتون کنید، با چوب گلف بازی کنید،

and chewed up bubble gum doesn't do anything at all for you.

و آدامس بادکنکی رو بجوید و هیچ معنی خاصی براتون نداشته باشه.

But each of these three objects has value

اما هر کدوم از این سه وسیله ،با توجه به پیشینه

above and beyond what it can do for you

می تونه بیشتر یا کمتر از کاری که براتون انجام می ده ،

based on its history.

ارزش داشته باشند.

The golf clubs were owned by John F. Kennedy

چوب گلف جان اف کندی در یه جراج

and sold for three-quarters of a million dollars at auction.

بیش از هفتصدو پنجاه هزار دلار در یه حراجی به فروش رفت.

The bubble gum was chewed up by pop star Britney Spears

آدامس بادگنی که یکی از ستاره های پاپ، بریتنی اسپیرز، جویده بود،

and sold for several hundreds of dollars.

صدها هزار دلار به فروش رفت.

And in fact, there's a thriving market

شاید باورتون نشه که فروش غذاهایی

in the partially eaten food of beloved people.

که در ته بشقاب افراد دوست داشتنی می مونه، بازار خوبی داره.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

The shoes are perhaps the most valuable of all.

این کفش ها مطمئنا از همه اینها ارزششون بیشتره.

According to an unconfirmed report,

بر اساس یه گزارش تایید نشده،

a Saudi millionaire offered 10 million dollars

یه میلیونر عرب 10 میلیون دلار

for this pair of shoes.

برای این یه جفت کفش پیشنهاد داده.

They were the ones thrown at George Bush

این کفشیه که چند سال پیش در کنفراس خبری در عراق

at an Iraqi press conference several years ago.

به سمت جرج بوش پرتاب شد.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

Now this attraction to objects

این جلب توجه به اشیا،

doesn't just work for celebrity objects.

فقط مختص اشیا، افراد معروف نیست.

Each one of us, most people,

هر کدوم از ماها، اغلبمون،

have something in our life that's literally irreplaceable,

چیزهایی در زندگی داریم که از نظر معنوی غیرقابل جایگزینی هستند،

in that it has value because of its history --

ارزششون به خاطر پیشینه ای است که دارند--

maybe your wedding ring, maybe your child's baby shoes --

مثلا حلقه ازدواجتون، یا کفش دوران کودکی بچه تون--

so that if it was lost, you couldn't get it back.

اینجوری اگه یه وقتی گم بشن، دیگه همتا ندارند.

You could get something that looked like it or felt like it,

ممکنه چیزی شبیه اون پیدا کنید و حس شبیه اون رو هم داشته باشید،

but you couldn't get the same object back.

اما عین اون شی دیگه پیدا نمی شه.

With my colleagues George Newman and Gil Diesendruck,

به کمک همکارام "جرج نیومن" و " جیل دیزندراک"،

we've looked to see what sort of factors, what sort of history, matters

سعی کردیم ببینیم چه عوامل و پیشینه ای در

for the objects that people like.

حس علاقه افراد به چیزی نقش دارن.

So in one of our experiments,

در یکی از آزمایشهامون،

we asked people to name a famous person who they adored,

از افراد خواستیم اسم یکی از افراد معروفی که دوستش دارن رو بگن.

a living person they adored.

یه شخص زنده که براشون قابل ستایشه.

So one answer was George Clooney.

یکی از اون جوابا جرج کلونی بود.

Then we asked them,

بعد ازشون پرسیدیم

"How much would you pay for George Clooney's sweater?"

"چقدر حاظرن برای پلیور جرج کلونی پول بدن؟"

And the answer is a fair amount --

جواب این بود "یه مبلغ مناسب."

more than you would pay for a brand new sweater

چیزی بیشتر از اونچه که برای یه مدل پلیور جدید

or a sweater owned by somebody who you didn't adore.

یا ژاکتی که متعلق به کسی است که دوستش ندارید می پردازید.

Then we asked other groups of subjects --

بعد ازشون درباره یه گروه از چیزای دیگه پرسیدیم--

we gave them different restrictions

یه سری محدودیت ها و شرایط مختلف هم

and different conditions.

براشون تعیین کردیم.

So for instance, we told some people,

مثلا ،به یه سری افراد گفتیم

"Look, you can buy the sweater,

"ببین. تو میتونی پلیور رو بخری،

but you can't tell anybody you own it,

اما نمی تونی به کسی بگی اونو خریدی،

and you can't resell it."

دوباره هم نمیتونی بفروشیش. "

That drops the value of it,

این شرط ارزش پلیور رو پایین آورد،

suggesting that that's one reason why we like it.

و در واقع یکی از دلایل علاقه ما به اون پلیور رو نشون میداد.

But what really causes an effect

اما چیزی که میتونه نتیجه رو عوض کنه

is you tell people, "Look, you could resell it, you could boast about it,

اینه که بهشون بگی " تو می تونی اونو دوباره بفروشیش، باهاش پز بدی،

but before it gets to you,

اما قبل از اینکه مال تو بشه

it's thoroughly washed."

باید یه دست شسته بشه."

That causes a huge drop in the value.

این شدیدا از ارزش پلیور کم می کنه.

As my wife put it, "You've washed away the Clooney cooties."

به قول همسرم" با این کار ، شپیش های تن جرج کلونی رو شستی"

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

So let's go back to art.

برگردیم به هنر.

I would love a Chagall. I love the work of Chagall.

من عاشق کارهای (مارک) شگال هستم.

If people want to get me something at the end of the conference,

اگه کسی بخواد در آخر کنفراس چیزی بهم بده

you could buy me a Chagall.

می تونه برام یکی از آثار شگال رو بخره.

But I don't want a duplicate,

ولی "همتای" اون کار رو دوست ندارم،

even if I can't tell the difference.

حتی اگه نونم تفاوتشون رو تشخیص بدم.

That's not because, or it's not simply because,

اینه صرفا به این خاطر نیست

I'm a snob and want to boast about having an original.

که من یه آدم ظاهرپسندم و دوست دارم با اون کار اصل پز بدم.

Rather, it's because I want something that has a specific history.

بلکه به این دلیله که چیزی رو می خوام که از یه پیشینه خاص برخورداره.

In the case of artwork,

در مورد کار هنری،

the history is special indeed.

پیشینه یه چیز حیاتیه.

The philosopher Denis Dutton

دنیس داون فیلسوف

in his wonderful book "The Art Instinct"

در کتاب شگفت انگیزش" غریزه هنری"

makes the case that, "The value of an artwork

این رو مطرح میکنه که" ارزش یه کار هنری

is rooted in assumptions about the human performance underlying its creation."

ریشه در نوع برداشت افراد از شخصی داره که در پشت آن اثر پنهان است."

And that could explain the difference

و این چیزیست که می تونه

between an original and a forgery.

تفاوت بین یه کار اصلی و جعلی رو نمایان کنه.

They may look alike, but they have a different history.

اونها ممکنه شبیه هم باشن، اما پیشینه ای متفاوت دارن.

The original is typically the product of a creative act,

کار اصل معمولا حاصل یه عمل خلاقانه است،

the forgery isn't.

در حالیکه کار جعل نه.

I think this approach can explain differences

به گمانم این رویکرد می تونه تفاوت های

in people's taste in art.

سلیقه ای افراد رو در هنر توضیح بده.

This is a work by Jackson Pollock.

این کار اثر "جکسون پالوک" است.

Who here likes the work of Jackson Pollock?

اینجا کی ها از آثار جکسون پالوک خوششون میاد؟

Okay. Who here, it does nothing for them?

برای چه کسایی کاراش اصلا معنایی نداره؟

They just don't like it.

کاراشو دوست ندارن.

I'm not going to make a claim about who's right,

نمی خوام ادعا کنم کی درست میگه کی غلط،

but I will make an empirical claim

اما می خوام یه ادعای تجربی رو

about people's intuitions,

درباره حس درونی افراد مطرح کنم.

which is that, if you like the work of Jackson Pollock,

اینکه اگه از کارای جکسون پالوک خوشتون میاد،

you'll tend more so than the people who don't like it

نسبت به افرادی که خوششون نمیاد، شما گرایش بیشتری

to believe that these works are difficult to create,

به باور این نکته دارید دارید که خلق این آثار کار دشواری است،

that they require a lot of time and energy

اینکه خلق آنها به صرف زمان و انرژی زیاد

and creative energy.

و خلاقیت زیاد نیاز داره.

I use Jackson Pollock on purpose as an example

من جکسون پالوک رو عمدا مثال زدم

because there's a young American artist

چرا که یه هنرمند جوان آمریکایی هست

who paints very much in the style of Jackson Pollock,

که کارهای زیادی رو به سبک جکسون پالوک می کشه،

and her work was worth

و ارزش آثارش

many tens of thousands of dollars --

دها هزار دلار است. --

in large part because she's a very young artist.

خیلی زیاده چونکه اون هنرمند خیلی جوانه.

This is Marla Olmstead

اون شخص "مارلا اولمست" است،

who did most of her work when she was three years old.

کسی که بیشتر کاراش رو وقتی سه سالش بود کشید.

The interesting thing about Marla Olmstead

نکته جالب درباره مارلا اولمست اینه که

is her family made the mistake

خانواده اش با دعوت برنامه تلویزیونی 60 دقیقه

of inviting the television program 60 Minutes II into their house

به خونشون برای فیلم برداری از اون

to film her painting.

اشتباه (بزرگی) کردن.

And they then reported that her father was coaching her.

بعدا گزارش شد که پدرش تعلیمش می داده.

When this came out on television,

وقتی این در تلویزیون پخش شد،

the value of her art dropped to nothing.

ارزش کاراش به صفر رسید.

It was the same art, physically,

از نظر مادی کار همون کار بود،

but the history had changed.

اما پیشینه اش فرق کرده بود.

I've been focusing now on the visual arts,

من تاحالا روی هنرهای نظری تمرکز کردم،

but I want to give two examples from music.

اما می خوام دوتا مثال از موسیقی بزنم.

This is Joshua Bell, a very famous violinist.

این جاشوا بل است. یه نوازنده معروف ویولون.

And the Washington Post reporter Gene Weingarten

جین واین گارتن گزارشگر واشنگتن پست

decided to enlist him for an audacious experiment.

تصمیم گرفت تا یه تجربه شجاعانه رو امتحان کنه.

The question is: How much would people like Joshua Bell,

سوال اینه که: مردم چقدر به جاشوا بل علاقه نشون میدن

the music of Joshua Bell,

به موسیقی جاشوا بل،

if they didn't know they were listening to Joshua Bell?

اگه ندونن که دارن به جاشوا بل گوش میدن؟

So he got Joshua Bell to take his million dollar violin

اون از جاشوا بل خواست تا ویولون میلیون دلاری اش رو برداره

down to a Washington D.C. subway station

و بره یکی از ایستگاه های مترو واشنگتن

and stand in the corner and see how much money he would make.

و یه گوشه ای بایسته و و ببینه چقدر پول می تونه دربیاره.

And here's a brief clip of this.

این کلیپ کوتاهی از اونه.

(Violin music)

(صدای ویولن)

After being there for three-quarters of an hour,

بعد از چهل و پنج دقیقه ،

he made 32 dollars.

32 دلار درمیاره.

Not bad. It's also not good.

بد نیست. خوب هم نیست.

Apparently to really enjoy the music of Joshua Bell,

ظاهرا برای اینکه کسی واقعا از موسیقی جاشوا بل لذت ببره

you have to know you're listening to Joshua Bell.

باید بدونه که داره به جاشوا بل گوش میده.

He actually made 20 dollars more than that,

درواقع اون 20 دلار بیشتر درآورد،

but he didn't count it.

اما حسابش نکرد.

Because this woman comes up --

چرا که زنی بهش نزدیک میشه--

you see at the end of the video -- she comes up.

اینو در آخر ویدیو می بینید--اون بهش نزدیک میشه.

She had heard him at the Library of Congress a few weeks before

اون این آهنگ رو چند هفته قبل در کتابخانه کنگره شنیده بود.

at this extravagant black-tie affair.

اونو تو یه لباس رسمی گرون قیمت دیده بود.

So she's stunned that he's standing in a subway station.

برای همین از اینکه اونو اونجوری تو مترو می دید تعجب کرده بود.

So she's struck with pity.

دلش براش می سوزه و

She reaches into her purse and hands him a 20.

دست می کنه تو کیفش و یه 20 دلاری میده بهش.

(Laughter)

(خنده تماشگران)

(Applause)

(تشویق تماشگران)

The second example from music

دومین مثال از موسیقی

is from John Cage's modernist composition,

از قطعه مدرن جان کیج است.

"4'33"."

"33'4"

As many of you know,

همونطور که خیلی هاتون می دونید،

this is the composition where the pianist sits at a bench,

در این قطعه پیانیست رو صندلی می شینه،

opens up the piano

در پیانو رو باز میکنه،

and sits and does nothing for four minutes and 33 seconds --

و برای مدت چهار دقیقه و 33 ثانیه هیچ کاری نمی کنه--

that period of silence.

"زمان سکوت".

And people have different views on this.

مردم نظرهای مختلفی درباره این کار دارن.

But what I want to point out

اما اونچیزی رو که می خوام اشاره کنم

is you can buy this from iTunes.

اینه که شما می تونید اینو ازiTunes بخرید.

(Laughter)

(خنده حضار)

For a dollar 99,

یه دلار و نود و نه سنت.

you can listen to that silence,

می تونید به اون سکوت

which is different than other forms of silence.

که با همه سکوت های دیگه فرق داره گوش کنید.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now I've been talking so far about pleasure,

تا حالا خیلی درباره لذت حرف زدم،

but what I want to suggest

اما چیزی رو که میخوام بگم

is that everything I've said applies as well to pain.

اینه که همه چیزهایی که گفتم عینا درباره حس درد هم صدق می کنه.

And how you think about what you're experiencing,

نوع تفکر شما نسبت به چیزی که تجربه اش می کنید،

your beliefs about the essence of it,

باورهای شما درباره منشا آنها،

affect how it hurts.

بر روی میزان رنجش چیزی تاثیر می کذارند.

One lovely experiment

کرت گری و دن وگنر

was done by Kurt Gray and Dan Wegner.

یه تحقیق عاشقانه انجام دادن.

What they did was they hooked up Harvard undergraduates

کاری که اونها کردن این بود که دانشجوهای دانشگاه هاروارد رو

to an electric shock machine.

به یه صندلی شوک الکتریکی بستند.

And they gave them a series of painful electric shocks.

و بهشون یه سری شوک های الکتریکی دردناک دادن.

So it was a series of five painful shocks.

اونها مجموعی از پنج شوک دردناک بودند.

Half of them are told that they're being given the shocks

به نصفی از آنها گفتن که این شوکها رو

by somebody in another room,

کسی در یه اطاق دیگه داره بهشون میده،

but the person in the other room doesn't know they're giving them shocks.

اما اون شخص نمی دونه که داره بهشون شوک می ده.

There's no malevolence, they're just pressing a button.

هیچ بدذاتی در کار نیست، اون فقط داره یه دکمه رو فشار میده.

The first shock is recorded as very painful.

شوک اول خیلی دردناک ثبت میشه.

The second shock feels less painful, because you get a bit used to it.

شوک دوم کمتر احساس درد می کنه،چراکه کمی به شوک عادت کرده.

The third drops, the fourth, the fifth.

سومی کمتر، چهارمی،پنجمی.

The pain gets less.

درد کمتر میشه.

In the other condition,

در شرایط دیگه ،

they're told that the person in the next room

بهشون گفته شد که اونی که در اطاق بغلی است،

is shocking them on purpose -- knows they're shocking them.

داره از قصد بهشون شوک میده-- می دونه که داره بهشون شوک می ده.

The first shock hurts like hell.

شوک اول مثل یه ضربه مرگ باره.

The second shock hurts just as much,

شوک دوم از اون هم دردناک تر.

and the third and the fourth and the fifth.

سومی و چهارمی و پنجمی،

It hurts more

وقتی طرف بدونه

if you believe somebody is doing it to you on purpose.

که کسی از قصد داره بهش شوک وارد میکنه، درد بیشتر میشه.

The most extreme example of this

نقطه جالب این

is that in some cases,

اینجاست که در مواردی

pain under the right circumstances

درد در شرایط مناسب

can transform into pleasure.

ممکنه به لذت تبدیل بشه.

Humans have this extraordinarily interesting property

انسان این قدرت شگفت انگیز جالب رو داره

that will often seek out low-level doses of pain

که در شرایط کنترل شده، میزان کمتری

in controlled circumstances

از درد رو حس کنه

and take pleasure from it --

و اونو به لذت تبدیل کنه.

as in the eating of hot chili peppers

درست مثل خوردن فلفل تند

and roller coaster rides.

یا سوار شدن ترن هوایی.

The point was nicely summarized

نکته اصلی این بحث خیلی زیبا

by the poet John Milton

در شعر جان میلتون خلاصه شده

who wrote, "The mind is its own place,

که میگه" ذهن جایگاه خویش را دارد

and in itself can make a heaven of hell,

و در درون خویش می تواند "بهشتی از جهنم"

a hell of heaven."

یا "جهنمی از بهشت" را بوجود آورد."

And I'll end with that. Thank you.

سخنم رو با همین شعر تمام می کنم. ممنونم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)