On being wrong | Kathryn Schulz

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Phatra Sae-ting

So it's 1995,

ในปี ค.ศ. 1995

I'm in college,

ฉันยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยอยู่

and a friend and I go on a road trip

เพื่อนกับฉันมักขับรถเที่ยว

from Providence, Rhode Island

จากโพรวิเดนส์ โรด ไอแลนด์

to Portland, Oregon.

ถึงพอร์ทแลนด์ โอเรกอน

And you know, we're young and unemployed,

แล้วอย่างที่รู้ พวกเราเด็กแล้วก็ยังไม่มีงานทำ

so we do the whole thing on back roads

ดังนั้นเราจึงเลือกเดินทางตามชนบท

through state parks

ผ่านสวนสาธารณะของรัฐ

and national forests --

และป่าสงวนต่างๆ

basically the longest route we can possibly take.

หลักๆเราเลือกเส้นทางที่ยาวที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

And somewhere in the middle of South Dakota,

ในสถานที่นึงใจกลางรัฐเซาท์ดาโกต้า

I turn to my friend

ฉันหันไปหาเพื่อนของฉัน

and I ask her a question

แล้วถามว่า

that's been bothering me

มันกวนใจฉัน

for 2,000 miles.

ตลอดทาง 2,000 ไมล์

"What's up with the Chinese character I keep seeing by the side of the road?"

ตัวหนังสือจีนที่ฉันเห็นอยู่ข้างทางเนี่ยมันคืออะไรกันแน่?

My friend looks at me totally blankly.

เพื่อนฉันทำหน้ามึนงง ไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด

There's actually a gentleman in the front row

เหมือนกับที่ท่านสุภาพบุรุษด้านหน้านี้เป็นอยู่

who's doing a perfect imitation of her look.

คุณเป็นตัวอย่างอาการของเพื่อนฉันได้อย่างดี

(Laughter)

(หัวเราะ)

And I'm like, "You know,

แล้วฉันก็แบบว่า ก็นั่นไง

all the signs we keep seeing

ป้ายที่เราเห็นตามทาง

with the Chinese character on them."

ที่มีตัวหนังสือภาษาจีนอยู่ไง

She just stares at me for a few moments,

เธอจ้องฉันอยู่ครู่หนึ่ง

and then she cracks up,

และในที่สุดเธอก็เข้าใจ

because she figures out what I'm talking about.

และนึกออกว่าสิ่งที่ฉันพูดถึงคืออะไร

And what I'm talking about is this.

สิ่งที่ฉันพูดก็คือ สิ่งนี้

(Laughter)

(หัวเราะ)

Right, the famous Chinese character for picnic area.

ใช่แล้วค่ะ ตัวหนังสือจีนอันโด่งดังที่หมายถึงพื้นที่ปิกนิคนั่นเอง

(Laughter)

(หัวเราะ)

I've spent the last five years of my life

ช่วงเวลา 5 ปีที่ผ่านมาของฉันได้ใช้ไปกับ

thinking about situations

การครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ

exactly like this --

อย่างในสถานการณ์นี้

why we sometimes misunderstand

ว่าทำไมบางครั้งพวกเราเข้าใจผิด

the signs around us,

กับสัญลักษณ์รอบตัวเรา

and how we behave when that happens,

และทำไมเราถึงได้ทำตัวเช่นนั้น

and what all of this can tell us about human nature.

แล้วสิ่งเหล่านี้มันบอกอะไรเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์

In other words, as you heard Chris say,

อีกนัยนึง อย่างที่คริสพูด

I've spent the last five years

ว่าฉันได้ใช้เวลาตลอด 5 ปีที่ผ่านมา

thinking about being wrong.

คิดเกี่ยวกับเรื่องความผิดพลาด

This might strike you as a strange career move,

คุณอาจคิดว่ามันเป็นการเลือกสายอาชีพที่แปลกอยู่

but it actually has one great advantage:

แต่มันมีข้อได้เปรียบอยู่อย่างนึง

no job competition.

คือ การไม่มีคู่แข่ง

(Laughter)

(หัวเราะ)

In fact, most of us do everything we can

ในความเป็นจริงแล้ว พวกเราทำทุกวิถีทาง

to avoid thinking about being wrong,

ที่จะเลี่ยงการทำพลาด

or at least to avoid thinking about the possibility

หรืออย่างน้อยก็พยายามคิดหาทางหลีกเลี่ยง

that we ourselves are wrong.

ว่าเราผิด

We get it in the abstract.

ซึ่งนำเราเข้าไปสู่นามธรรม

We all know everybody in this room makes mistakes.

พวกเราต่างรู้กันดีว่าทุกคนในที่นี้ก็เคยทำผิดกันทั้งนั้น

The human species, in general, is fallible -- okay fine.

เผ่าพันธุ์มนุษย์เรา โดยส่วนใหญ่ก็ผิดพลาดกันอยู่แล้ว

But when it comes down to me, right now,

แต่เมื่อมาถึงตอนนี้

to all the beliefs I hold,

สำหรับสิ่งที่ฉันเชื่อ

here in the present tense,

ณ ปัจจุบัน

suddenly all of this abstract appreciation of fallibility

ทันใดนั้น การรู้ซึ้งถึงนามธรรมเกี่ยวกับความผิดพลาด

goes out the window --

ทำให้ฉันเปิดกว้าง

and I can't actually think of anything I'm wrong about.

และคิดไม่ออกว่าจริงๆแล้วฉันเคยทำอะไรผิดบ้าง

And the thing is, the present tense is where we live.

จริงๆแล้ว ณ ปัจจุบัน คือที่ที่เราอยู่

We go to meetings in the present tense;

เราไปสัมมนา ในขณะนี้

we go on family vacations in the present tense;

เราไปเที่ยววันหยุดกับครอบครัว ณ ช่วงเวลานี้

we go to the polls and vote in the present tense.

เราไปเข้าคูหาเลือกตั้งก็ทำในช่วงเวลานี้

So effectively, we all kind of wind up traveling through life,

ผลสรุปก็คือเราผ่านพ้นช่วงเวลาต่างๆในชีวิต

trapped in this little bubble

กักขังตัวเองอยู่ในฟองสบู่เล็กๆ

of feeling very right about everything.

ที่เกี่ยวกับการทำทุกอย่างให้ถูกต้อง

I think this is a problem.

ฉันคิดว่านี่คือปัญหา

I think it's a problem for each of us as individuals,

ฉันคิดว่ามันเป็นปัญหากับเราทุกๆคน

in our personal and professional lives,

ทั้งในชีวิตส่วนตัวและหน้าที่การงาน

and I think it's a problem for all of us collectively as a culture.

และฉันคิดว่ามันเป็นปัญหาจากการสั่งสมอบรมมาเป็นเวลานาน

So what I want to do today

ดังนั้นสิ่งที่ฉันอยากทำในวันนี้

is, first of all, talk about why we get stuck

สิ่งแรกก็คือพูดถึงเหตุผลที่พวกเรายึดติดกับ

inside this feeling of being right.

ความรู้สึกถึงความถูกต้อง

And second, why it's such a problem.

ถัดมาก็คือ ทำไมมันถึงเป็นปัญหา

And finally, I want to convince you

และสุดท้ายฉันอยากจะบอกคุณ

that it is possible

ว่ามันมีความเป็นไปได้

to step outside of that feeling

ที่จะก้าวออกจากความรู้สึกนั้น

and that if you can do so,

และถ้าคุณทำได้

it is the single greatest

มันคือก้าวสำคัญ

moral, intellectual and creative leap you can make.

ที่คุณสามารถทำได้ทั้งทางจริยธรรม วิชาการและความสร้างสรรค์

So why do we get stuck

มาเริ่มจากทำไมเราถึงยึดติด

in this feeling of being right?

กับความรู้สึกถูกต้อง

One reason, actually, has to do with a feeling of being wrong.

เหตุผลนึงเกี่ยวข้องกับความรู้สึกของการทำผิดพลาด

So let me ask you guys something --

ดังนั้นขอฉันถามพวกคุณบางอย่างหน่อย

or actually, let me ask you guys something, because you're right here:

ขอถามพวกคุณแล้วกัน เพราะคุณนั่งตรงนี้

How does it feel -- emotionally --

คุณรู้สึกอย่างไร ทางด้านอารมณ์

how does it feel to be wrong?

คุณรู้สึกอย่างไรเวลาทำผิด

Dreadful. Thumbs down.

หวาดกลัว คว่ำหัวแม่โป้งลง

Embarrassing. Okay, wonderful, great.

อาย โอเค ดีคะ

Dreadful, thumbs down, embarrassing --

มีทั้งหวาดกลัว ทั้งคว่ำหัวโป้งลง แล้วก็อาย

thank you, these are great answers,

ขอบคุณค่ะ เป็นคำตอบที่ดีมาก

but they're answers to a different question.

แต่พวกเขาไม่ได้ตอบคำถามฉัน

You guys are answering the question:

พวกคุณตอบคำถามที่ว่า

How does it feel to realize you're wrong?

คุณรู้สึกอย่างไรเมื่อคุณรู้ตัวว่าคุณทำผิดพลาด

(Laughter)

(หัวเราะ)

Realizing you're wrong can feel like all of that and a lot of other things, right?

การที่เรารู้ตัวว่าเราผิดพลาดเราจะรู้สึกอย่างที่พวกคุณบอกและในอีกหลายๆแบบ จริงไหมคะ?

I mean it can be devastating, it can be revelatory,

ฉันหมายถึงมันอาจจะทำให้ผิดหวัง ทำให้สิ้นหวัง

it can actually be quite funny,

หรืออาจจะรู้สึกตลก

like my stupid Chinese character mistake.

อย่างตัวหนังสือจีนโง่ๆที่ฉันเข้าใจผิดก็เป็นได้

But just being wrong

แต่แค่ทำผิด

doesn't feel like anything.

ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกอะไร

I'll give you an analogy.

ฉันจะเปรียบเทียบให้คุณฟัง

Do you remember that Loony Tunes cartoon

พวกคุณรู้จักการ์ตูนของลูนนี่ ทูนส์ใช่ไหม

where there's this pathetic coyote

ที่มีเจ้าตัวคโยตี้ที่น่าสงสาร

who's always chasing and never catching a roadrunner?

ไล่ตามแต่ไม่เคยจับเจ้าตัวโรดรันเนอร์ได้

In pretty much every episode of this cartoon,

ในเกือบทุกตอนของการ์ตูนเรื่องนี้

there's a moment where the coyote is chasing the roadrunner

จะมีช่วงนึงที่คโยตี้ไล่โรดรันเนอร์

and the roadrunner runs off a cliff,

แล้วโรดรันเนอร์วิ่งออกนอกหุบเขา

which is fine -- he's a bird, he can fly.

ซึ่งก็ไม่เป็นไรเพราะเขาเป็นนก เขาบินได้

But the thing is, the coyote runs off the cliff right after him.

แต่คโยตี้ที่วิ่งออกนอกหุบเขาตามหลังเนี่ยสิ

And what's funny --

สิ่งนี้แหละที่ตลก

at least if you're six years old --

อย่างน้อยก็ตอนคุณอายุ 6 ขวบ

is that the coyote's totally fine too.

แล้วนี่คโยตี้รู้สึกโอเคด้วยหรือเปล่า

He just keeps running --

ที่เขาวิ่งไปเรื่อยๆ

right up until the moment that he looks down

จนกระทั่งในตอนที่เขามองลง

and realizes that he's in mid-air.

และได้รู้ตัวว่าเขาอยู่กลางอากาศ

That's when he falls.

แล้วก็หล่นลงไป

When we're wrong about something --

ในตอนที่เราทำผิดบางอย่าง

not when we realize it, but before that --

ไม่ใช่ตอนที่เรารู้สึกตัว แต่เป็นช่วงเวลาก่อนหน้านั้น

we're like that coyote

เราก็เหมือนกับเจ้าคโยตี้

after he's gone off the cliff and before he looks down.

ที่วิ่งเลยหุบเขา ก่อนที่ตัวเองจะมองข้างล่าง

You know, we're already wrong,

คุณรู้ว่าเราผิดแล้ว

we're already in trouble,

เราเจอปัญหาแล้ว

but we feel like we're on solid ground.

แต่เรายังรู้สึกเหมือนเราอยู่บนพื้นมั่นคง

So I should actually correct something I said a moment ago.

ดังนั้นฉันขอแก้ไขในสิ่งที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้

It does feel like something to be wrong;

ว่ามันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

it feels like being right.

เหมือนกับที่เรารู้สึกว่ามันถูกต้อง

(Laughter)

(หัวเราะ)

So this is one reason, a structural reason,

นี่คือเหตุผลนึง ที่เป็นองค์ประกอบนึงของเหตุผล

why we get stuck inside this feeling of rightness.

ที่ว่าทำไมเรายึดติดกับความรู้สึกถูกต้องไว้ในตัวเรา

I call this error blindness.

ฉันเรียกสิ่งนี้ว่าข้อผิดพลาดที่เรามองไม่เห็น

Most of the time,

โดยส่วนใหญ่แล้ว

we don't have any kind of internal cue

เราไม่มีข้อคิดภายในหัวเรา

to let us know that we're wrong about something,

เกี่ยวกับการทำผิดพลาดเลย

until it's too late.

จนกระทั่งมันสายไปแล้ว

But there's a second reason that we get stuck inside this feeling as well --

แต่มีอีกเหตุผลนึงที่ทำให้พวกเรายึดติดกับความรู้สึกนี้เหมือนกัน

and this one is cultural.

และนั่นก็คือการปลูกฝังวัฒนธรรม

Think back for a moment to elementary school.

ลองนึกย้อนไปเมื่อตอนสมัยประถม

You're sitting there in class,

คุณกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน

and your teacher is handing back quiz papers,

แล้วคุณครูของคุณก็ยื่นกระดาษทดสอบให้

and one of them looks like this.

แล้วของใครบางคนจะเป็นหน้าตาแบบนี้

This is not mine, by the way.

แต่นั่นไม่ใช่ฉัน บอกไว้ก่อน

(Laughter)

(หัวเราะ)

So there you are in grade school,

คุณอยู่ในชั้นเรียน

and you know exactly what to think

และคุณรู้แน่นอนว่าคุณต้องคิดอะไร

about the kid who got this paper.

เกี่ยวกับเด็กที่เป็นเจ้าของกระดาษใบนี้

It's the dumb kid, the troublemaker,

ว่าเป็นเด็กโง่ เด็กเจ้าปัญหา

the one who never does his homework.

ที่ไม่เคยทำการบ้านส่งเลย

So by the time you are nine years old,

เมื่อคุณอายุได้ 9 ขวบ

you've already learned, first of all,

อย่างแรก คุณได้เรียนรู้ว่า

that people who get stuff wrong

คนที่ทำอะไรผิดๆ

are lazy, irresponsible dimwits --

คือคนที่ขี้เกียจ ไม่รับผิดชอบ ปัญญาทึบ

and second of all,

อย่างที่สอง

that the way to succeed in life

ก็คือหนทางที่จะประสบความสำเร็จในชีวิตนั้น

is to never make any mistakes.

จะต้องไม่ทำอะไรผิดพลาด

We learn these really bad lessons really well.

พวกเราเรียนรู้บทเรียนแย่ๆเหล่านี้ได้อย่างดี

And a lot of us --

และในหลายคน

and I suspect, especially a lot of us in this room --

และฉันสันนิษฐานว่าหลายคนในที่นี้

deal with them by just becoming

จัดการกับเรื่องนี้โดย

perfect little A students,

กลายเป็นเด็กนักเรียนเกรดเอ

perfectionists, over-achievers.

เป็นพวกเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว ตั้งเป้าไว้สูง

Right,

ใช่ไหมคะ?

Mr. CFO, astrophysicist, ultra-marathoner?

คุณซีเอฟโอ นักฟิสิกส์ดวงดาว แล้วก็นักมาราธอนทั้งหลาย

(Laughter)

(หัวเราะ)

You're all CFO, astrophysicists, ultra-marathoners, it turns out.

คุณกลายเป็น ซีเอฟโอ นักฟิสิกส์ดวงดาว นักมาราธอน

Okay, so fine.

นั่นก็ โอเค

Except that then we freak out

กระทั่งเมื่อตอนที่เราตื่นตระหนก

at the possibility that we've gotten something wrong.

กับเรื่องที่เราทำผิดพลาด

Because according to this,

จากเรื่องนี้

getting something wrong

การทำอะไรผิด

means there's something wrong with us.

หมายถึงมีอะไรบางอย่างในตัวเราผิดปกติ

So we just insist that we're right,

ดังนั้นเรายืนกรานว่าเราถูก

because it makes us feel smart and responsible

เพราะว่ามันทำให้เรารู้สึกว่าเราฉลาดและดูมีความรับผิดชอบ

and virtuous and safe.

รู้สึกถูกต้องและปลอดภัย

So let me tell you a story.

ขอให้ฉันเล่าเรื่องนึง

A couple of years ago,

เมื่อสองสามปีที่แล้ว

a woman comes into Beth Israel Deaconess Medical Center for a surgery.

ผู้หญิงหลายคนมาที่ เบธ อิสราเอล เดคอนส์ เมดิเคิร์ล เซ็นเตอร์ ที่สำหรับศัลยกรรม

Beth Israel's in Boston.

เบธ อิสราเอล อยู่ที่บอสตัน

It's the teaching hospital for Harvard --

เป็นที่ศึกษาแพทย์ของฮาร์เวิร์ด

one of the best hospitals in the country.

หนึ่งในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดของประเทศ

So this woman comes in and she's taken into the operating room.

ผู้หญิงเหล่านี้ไปเข้ารับการผ่าตัด

She's anesthetized, the surgeon does his thing --

เธอก็โดนวางยาสลบ ส่วนศัลยแพทย์ก็ทำงานของเขาไป

stitches her back up, sends her out to the recovery room.

เย็บแผล แล้วก็ส่งเธอเข้าห้องพักฟื้น

Everything seems to have gone fine.

ทุกอย่างดูเหมือนเป็นไปได้ด้วยดี

And she wakes up, and she looks down at herself,

จนกระทั่งตอนที่เธอตื่นขึ้นแล้วมองที่ตัวเอง

and she says, "Why is the wrong side of my body in bandages?"

แล้วเธอก็พูดว่า "ทำไมผ้าพันแผลอยู่ผิดข้างล่ะ?"

Well the wrong side of her body is in bandages

สาเหตุที่มันผ้าพันแผลอยู่ผิดฝั่ง

because the surgeon has performed a major operation

เพราะว่าศัลยแพทย์ทำการผ่าตัดสำคัญ

on her left leg instead of her right one.

ที่ขาด้านซ้ายแทนที่จะเป็นด้านขวา

When the vice president for health care quality at Beth Israel

เมื่อรองประธานฝ่ายประกันคุณภาพด้านการดูแลสุขภาพของเบธ อิสราเอล

spoke about this incident,

ได้กล่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์ครั้งนี้

he said something very interesting.

เขาได้พูดบางอย่างที่น่าสนใจ

He said, "For whatever reason,

เขาพูดว่า ด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม

the surgeon simply felt

ศัลยแพทย์รู้สึกว่า

that he was on the correct side of the patient."

เขาได้ผ่าตัดให้คนไข้ถูกฝั่งแล้ว

(Laughter)

(หัวเราะ)

The point of this story

จุดประสงค์ของเรื่องนี้คือ

is that trusting too much in the feeling

เชื่อมั่นกับความรู้สึกมากเกินไป

of being on the correct side of anything

ว่าตัวเองอยู่ฝั่งที่ถูกต้องในทุกๆเรื่อง

can be very dangerous.

อาจจะเป็นเรื่องอันตรายได้

This internal sense of rightness

ความรู้สึก สัมผัสเกี่ยวกับเรื่องความถูกต้องภายใน

that we all experience so often

ที่เราได้ประสบบ่อยๆนั้น

is not a reliable guide

ไม่สามารถเชื่อ ยึดเอาเป็นแนวทางได้

to what is actually going on in the external world.

สำหรับใช้ในโลกภายนอกได้

And when we act like it is,

แล้วเมื่อเราทำแบบนั้น

and we stop entertaining the possibility that we could be wrong,

เราหมดสนุกกับความเป็นไปได้ที่เราจะทำผิด

well that's when we end up doing things

เมื่อนั้นเราก็จะจบลงด้วย

like dumping 200 million gallons of oil into the Gulf of Mexico,

การเทน้ำมันลงในอ่าวเม็กซิโกกว่าสองร้อยล้านแกลลอน

or torpedoing the global economy.

หรือถล่มเศรษฐกิจโลก

So this is a huge practical problem.

นี่คือปัญหาใหญ่ในเชิงปฏิบัติ

But it's also a huge social problem.

แต่มันก็เป็นปัญหาใหญ่ทางสังคมด้วยเช่นกัน

Think for a moment about what it means to feel right.

ลองใช้เวลาคิดสักครู่ ว่าการรู้สึกถูกมันมีความหมายอย่างไร

It means that you think that your beliefs

มันหมายถึงสิ่งที่คุณเชื่อ

just perfectly reflect reality.

มันสะท้อนความเป็นจริงอย่างลงตัว

And when you feel that way,

และเมื่อคุณรู้สึกเช่นนั้น

you've got a problem to solve,

คุณมีปัญหาที่ต้องแก้

which is, how are you going to explain

ซึ่งเป็นสิ่งที่คุณจะอธิบายอย่างไร

all of those people who disagree with you?

กับคนที่ไม่เห็นด้วยกับคุณ

It turns out, most of us explain those people the same way,

มันกลายเป็นว่าเราอธิบายให้คนอื่นฟังในแบบเดียวกัน

by resorting to a series of unfortunate assumptions.

โดยการบอกเล่าสมมติฐานอาภัพเหล่านั้น

The first thing we usually do when someone disagrees with us

อย่างแรกที่เราจะทำเมื่อมีคนไม่เห็นด้วยกับเรา

is we just assume they're ignorant.

คือเราคิดไปเองว่าพวกเขาโง่เขลา

They don't have access to the same information that we do,

พวกเขาไม่ได้รับข้อมูลแบบเดียวกับเรา

and when we generously share that information with them,

แล้วเมื่อเราใจดีแบ่งปันข้อมูลกับพวกเขาแล้ว

they're going to see the light and come on over to our team.

พวกเขาก็จะเห็นทางสว่างแ้ล้วเข้าพวกกับเรา

When that doesn't work,

แล้วเมื่อมันไม่ได้ผล

when it turns out those people have all the same facts that we do

เมื่อพวกเขาเหล่านั้นรู้ข้อมูลเหมือนกับที่เรารู้

and they still disagree with us,

แต่ยังไม่เห็นด้วยกับเรา

then we move on to a second assumption,

เราก็ไปยังสมมติฐานที่สอง

which is that they're idiots.

นั่นก็คือพวกนี้มันงี่เง่า

(Laughter)

(หัวเราะ)

They have all the right pieces of the puzzle,

พวกเขามีองค์ประกอบครบทุกอย่างแล้ว

and they are too moronic to put them together correctly.

แต่กลับโง่เกินกว่าที่จะนำสิ่งเหล่านี้มาใช้

And when that doesn't work,

และเมื่อมันยังไม่ได้ผลอีก

when it turns out that people who disagree with us

เมื่อคนเหล่านี้ไม่เห็นด้วยกับคุณ

have all the same facts we do

ทั้งที่รับข้อมูลทุกอย่างเหมือนกัน

and are actually pretty smart,

แล้วยังเป็นคนฉลาดด้วย

then we move on to a third assumption:

เมื่อนั้นเราก็เข้าสู่สมมติฐานที่สาม

they know the truth,

คือพวกเขารู้ความจริง

and they are deliberately distorting it

แต่พวกเขาจงใจบิดเบือนมัน

for their own malevolent purposes.

เพื่อจุดประสงค์ร้ายบางอย่าง

So this is a catastrophe.

นี่เลยกลายเป็นภัยพิบัติ

This attachment to our own rightness

นี่เป็นสิ่งที่ตามมากับความรู้สึกถูกต้องของเรา

keeps us from preventing mistakes

ที่พยายามผลักเราออกจากความผิดพลาด

when we absolutely need to

ในเวลาที่เราต้องการมัน

and causes us to treat each other terribly.

และทำให้เราปฏิบัติต่อกันอย่างน่ากลัว

But to me, what's most baffling

แต่สำหรับฉันแล้ว สิ่งที่น่ามึนงงที่สุด

and most tragic about this

และน่าสลดใจมากที่สุดเกี่ยวกับเรื่องนี้คือ

is that it misses the whole point of being human.

เราได้มองข้ามความเป็นมนุษย์ไป

It's like we want to imagine

เหมือนกับเราอยากจินตนาการ

that our minds are just these perfectly translucent windows

ว่าความคิดเราโปร่งใสเหมือนกับหน้าต่างโปร่งแสง

and we just gaze out of them

เมื่อมองไปที่มัน

and describe the world as it unfolds.

โลกทั้งโลกก็คลี่คลายเปิดเผย

And we want everybody else to gaze out of the same window

และพวกเราก็อยากให้คนอื่นๆมองไปหน้าต่างเดียวกับเรา

and see the exact same thing.

และเห็นในอย่างเดียวกับเรา

That is not true,

ซึ่งไม่เป็นความจริงเลย

and if it were, life would be incredibly boring.

และถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ โลกคงน่าเบื่อมาก

The miracle of your mind

ความอัศจรรย์เกี่ยวกับความคิดคุณ

isn't that you can see the world as it is.

ไม่ได้อยู่ที่การที่คุณมองโลกอย่างที่มันเป็น

It's that you can see the world as it isn't.

แต่เป็นการมองโลกในแบบที่มันไม่ควรเป็นต่างหาก

We can remember the past,

เราสามารถจดจำอดีตได้

and we can think about the future,

เราสามารถคิดถึงอนาคตได้

and we can imagine what it's like

และเราสามารถจินตนาการได้ว่ามันเป็นอย่างไร

to be some other person in some other place.

ที่เป็นคนๆนึงในอีกที่ๆนึง

And we all do this a little differently,

พวกเราทุกคนก็ทำสิ่งนี้แต่ต่างกันในรายละเอียด

which is why we can all look up at the same night sky

ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเราสามารถมองออกไปในคืนเดียวกันแล้ว

and see this

เห็นสิ่งนี้

and also this

แล้วก็สิ่งนี้

and also this.

สิ่งนี้ด้วย

And yeah, it is also why we get things wrong.

ใช่ค่ะ แล้วมันก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เราทำอะไรผิดด้วย

1,200 years before Descartes said his famous thing

พันสองร้อยปีที่แล้วก่อนที่เดสอาร์เทสพูดเรื่องดัง

about "I think therefore I am,"

เกี่ยวกับ "ฉันคิด...ฉันจึงมีอยู่"

this guy, St. Augustine, sat down

บุคคลนี้ เซนส์ ออกัสติน นั่งลง

and wrote "Fallor ergo sum" --

เขียนว่า "ฟอร์ลอร์ แอร์โก ซัม"

"I err therefore I am."

"เพราะฉันทำผิด ฉันจึงมีอยู่"

Augustine understood

ออกัสตีนเข้าใจ

that our capacity to screw up,

เกี่ยวกับสมรรถภาพความผิดพลาดของเรา

it's not some kind of embarrassing defect

ไม่ใช่ข้อบกพร่องที่น่าอาย

in the human system,

ในระบบร่างกายมนุษย์เลย

something we can eradicate or overcome.

หรือเป็นสิ่งที่เราสามารถขจัดหรือเอาชนะ

It's totally fundamental to who we are.

มันเป็นพื้นฐานทั้งหมดที่เรามี

Because, unlike God,

เพราะเราไม่เหมือนพระเจ้า

we don't really know what's going on out there.

เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้างนอกนั่น

And unlike all of the other animals,

และเราก็ไม่เหมือนกับสัตว์ต่างๆ

we are obsessed with trying to figure it out.

พวกเราหมกมุ่นกับการแก้ปัญหาเหล่านี้

To me, this obsession

สำหรับฉัน ความหมกมุ่นนี้

is the source and root

เป็นแหล่งข้อมูลและรากฐาน

of all of our productivity and creativity.

ของผลผลิตและความคิดสร้างสรรค์ของเรา

Last year, for various reasons,

เมื่อปีที่แล้ว ในเหตุผลหลายๆอย่างต่างกัน

I found myself listening to a lot of episodes

ฉันนั่งฟังวิทยุรายการวิทยุ

of the Public Radio show This American Life.

ชื่อ ดีส อเมริกัน ไลฟ์ หลายตอน

And so I'm listening and I'm listening,

ฉันฟังไปเรื่อยๆ

and at some point, I start feeling

และถึงจุดนึงฉันก็รู้สึกว่า

like all the stories are about being wrong.

ฉันชอบเรื่องเกี่ยวกับความผิดพลาดเหล่านี้

And my first thought was,

ความคิดแรกในหัวฉันคือ

"I've lost it.

ฉันหลงทางแล้ว

I've become the crazy wrongness lady.

ฉันกลายเป็นหญิงบ้าผู้คลั่งความผิดพลาดไปแล้ว

I just imagined it everywhere,"

ฉันคิดไปได้ต่างๆนานา

which has happened.

ซึ่งมันจริง

But a couple of months later,

แต่สองสามเดือนหลังจากนั้น

I actually had a chance to interview Ira Glass, who's the host of the show.

ฉันได้มีโอกาสสัมภาษณ์ อิรา กลาส ที่เป็นพิธีกรของรายการนี้

And I mentioned this to him,

และฉันก็ได้เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง

and he was like, "No actually, that's true.

แล้วเขาก็พูดว่า ไม่ ความจริงแล้วมันเป็นเรื่องจริง

In fact," he says,

มันคือ

"as a staff, we joke

เราเป็นผู้ดำเนินรายการ เราขำ

that every single episode of our show

ในทุกๆตอนของรายการ

has the same crypto-theme.

ที่มีรูปแบบเหมือนๆกัน

And the crypto-theme is:

รูปแบบนั้นก็คือ

'I thought this one thing was going to happen

"ฉันคิดว่ามันต้องเป็นแบบนี้แน่เลย

and something else happened instead.'

แต่แล้วกลับกลายเป็นอีกอย่างนึงซะนี่"

And the thing is," says Ira Glass, "we need this.

แล้วสิ่งนี้เป็นสิ่งที่พวกเราต้องการ อิรา กราสกล่าว

We need these moments

เราต้องการช่วงเวลาเหล่านี้

of surprise and reversal and wrongness

ช่วงเวลาประหลาดใจ พลิกผลันและความผิดพลาดต่างๆ

to make these stories work."

ที่จะทำให้เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่ดี

And for the rest of us, audience members,

และสำหรับคนที่เหลือ หรือผู้ชม

as listeners, as readers,

ที่เป็นผู้ฟังหรือผู้อ่าน

we eat this stuff up.

พวกเราเสพสิ่งเหล่านี้เข้าไป

We love things like plot twists

พวกเราชอบพล๊อตที่มีจุดหักมุม

and red herrings and surprise endings.

จุดเปลี่ยนและเรื่องประหลาดใจในตอนจบ

When it comes to our stories,

เมื่อมาถึงเรื่องของพวกเรา

we love being wrong.

เรารักที่จะผิดพลาด

But, you know, our stories are like this

แต่อย่างที่คุณรู้ เรื่องของพวกเราเป็นแบบนี้

because our lives are like this.

เพราะพวกเรามีชีวิตแบบนี้

We think this one thing is going to happen

พวกเราคิดว่าสิ่งนึงจะต้องเกิดขึ้น

and something else happens instead.

แต่กลับมีอีกสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นแทน

George Bush thought he was going to invade Iraq,

จอร์ช บุช คิดว่าเขาจะบุกยึกอิรัก

find a bunch of weapons of mass destruction,

ค้นหาคลังอาวุธทำลายล้าง

liberate the people and bring democracy to the Middle East.

ปลดปล่อยคนและนำประชาธิปไตยสู่ตะวันออกกลาง

And something else happened instead.

แต่แล้วบางอย่างก็เกิดขึ้นแทน

And Hosni Mubarak

โฮสนี่ มูบารัค

thought he was going to be the dictator of Egypt for the rest of his life,

คิดว่าเขาจะเป็นผู้นำเผด็จการของอียิปต์ไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่

until he got too old or too sick

จนกระทั่งเขาแก่และป่วยเกินกว่าที่จะทำ

and could pass the reigns of power onto his son.

เขาจะยกทุกอย่างให้อยู่ในอำนาจของลูกชาย

And something else happened instead.

แต่มันก็ไม่เป็นแบบนั้น

And maybe you thought

และบางทีคุณคิดว่า

you were going to grow up and marry your high school sweetheart

คุณจะโตขึ้น แต่งงานกับหวานใจตอนสมัยวัยรุ่น

and move back to your hometown and raise a bunch of kids together.

กลับบ้านเกิด แล้วก็เลี้ยงลูกด้วยกัน

And something else happened instead.

แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น

And I have to tell you

และฉันจะบอกคุณว่า

that I thought I was writing an incredibly nerdy book

ฉันคิดว่าฉันเขียนหนังสือเนิร์ดสุดๆ

about a subject everybody hates

ในเรื่องที่ทุกคนเกลียด

for an audience that would never materialize.

สำหรับคนอ่านที่ไม่เคยทำอะไรเป็นรูปเป็นร่าง

And something else happened instead.

แต่มันก็ไม่เป็นแบบนั้น

(Laughter)

(หัวเราะ)

I mean, this is life.

ฉันหมายถึง นี่คือชีวิต

For good and for ill,

ทั้งดี ทั้งแย่

we generate these incredible stories

เรารวมมันเป็นเรื่องอย่างลงตัว

about the world around us,

เกี่ยวกับโลกรอบตัวเรา

and then the world turns around and astonishes us.

และเมื่อโลกเปลี่ยนไปและทำให้เราประหลาดใจ

No offense, but this entire conference

ไม่ได้ว่าร้ายนะคะ แต่ตลอดสัมมนานี้

is an unbelievable monument

คืออนุสาวรีย์อันน่าทึ่ง

to our capacity to get stuff wrong.

ที่เป็นผลผลิตของความผิดพลาดของเรา

We just spent an entire week

เราใช้เวลาทั้งสัปดาห์

talking about innovations and advancements

พูดเกี่ยวกับเรื่องนวัตกรรม ความก้าวหน้า

and improvements,

และความเจริญต่างๆ

but you know why we need all of those innovations

แต่คุณรู้หรือไม่ว่าทำไมเราต้องการนวัตกรรม

and advancements and improvements?

ความก้าวหน้าและความเจริญเหล่านั้น

Because half the stuff

เพราะกว่าครึ่งของเรื่องพวกนี้

that's the most mind-boggling and world-altering --

ทั้งเรื่องน่าเชื่อถือต่างๆ เรื่องความเปลี่ยนแปลงของโลก

TED 1998 --

TED 1998

eh.

เออ

(Laughter)

(หัวเราะ)

Didn't really work out that way, did it?

มันไม่ได้ผลใช่ไหมเนี่ย

(Laughter)

(หัวเราะ)

Where's my jet pack, Chris?

ตั๋วเครื่องบินฉันอยู่ไหนเนี่ยคริส

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

So here we are again.

นี่ไง เอาอีกแล้ว

And that's how it goes.

มันมาอีกแล้ว

We come up with another idea.

เราได้ความคิดใหม่ๆ

We tell another story.

เราเล่าเรื่องราวอีกเรื่อง

We hold another conference.

เราสัมมนาอีกอัน

The theme of this one,

แต่เนื้อเรื่องคือเรื่องนี้

as you guys have now heard seven million times,

เหมือนกับที่พวกคุณฟังมาเป็นร้อยๆพันๆครั้ง

is the rediscovery of wonder.

คือถูกค้นพบอีกครั้งจากความสงสัย

And to me,

และสำหรับฉันแล้ว

if you really want to rediscover wonder,

ถ้าคุณอยากค้นพบสิ่งเหล่านี้

you need to step outside

คุณจะต้องคิดนอกกรอบ

of that tiny, terrified space of rightness

ออกมาจากที่คับแคบแย่ๆแห่งความถูกต้องนั่น

and look around at each other

มองดูรอบๆกันและกัน

and look out at the vastness

มองไปยังที่โล่งกว้าง

and complexity and mystery

ที่ที่สับสนและลึกลับ

of the universe

ของจักรวาล

and be able to say,

แล้วสามารถพูดได้ว่า

"Wow, I don't know.

ว้าว ฉันไม่รู้เลย

Maybe I'm wrong."

บางทีฉันคงผิด

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(ปรบมือ)

Thank you guys.

ขอบคุณทุกคนนะคะ

(Applause)

(ปรบมือ)