The price of shame | Monica Lewinsky | TED

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

You're looking at a woman who was publicly silent for a decade.

คุณกำลังมองมาที่ผู้หญิง ที่ปิดปากเงียบมาเป็นศตวรรษ

Obviously, that's changed,

แต่เห็นได้ชัด ว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว

but only recently.

เมื่อไม่นานมานี้เอง

It was several months ago that I gave my very first major public talk,

สองสามเดือนที่แล้ว

ฉันได้กล่าวปาฐกถาสำคัญ ต่อหน้าสาธารณะเป็นครั้งแรก

at the Forbes "30 Under 30 Summit" --

ที่การประชุม 30 Under 30 ของนิตยสาร Forbes

1,500 brilliant people, all under the age of 30.

ซึ่งรวมหนุ่มสาวผู้เก่งกาจ 1,500 คน ทุกคนล้วนอายุต่ำกว่า 30

That meant that in 1998, the oldest among the group were only 14,

นั่นหมายความว่า ในปีค.ศ. 1998

คนที่อายุมากที่สุดในกลุ่มนี้ ตอนนั้นอายุแค่ 14 เท่านั้น

and the youngest, just four.

และคนที่เด็กที่สุด ตอนนั้นก็อายุแค่ 4 ขวบ

I joked with them that some might only have heard of me from rap songs.

ฉันปล่อยมุขไปว่า พวกเขาบางคนอาจเคยได้ยินชื่อฉัน

จากเพลงแร็พ

Yes, I'm in rap songs.

ใช่ ชื่อฉันอยู่ในเพลงแร็พ

(Laughter)

Almost 40 rap songs.

ตั้งเกือบ 40 เพลงเลยนะ (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

But the night of my speech, a surprising thing happened.

แต่คืนที่ฉันปล่าวปาฐกถา มีสิ่งน่าประหลาดใจอย่างหนึ่งเกิดขึ้น

At the age of 41, I was hit on by a 27-year-old guy.

ฉัน ซึ่งอายุ 41 มีหนุ่ม 27 เข้ามาจีบ

(Laughter)

ฉันรู้ ประหลาดใช่มั้ยล่ะ

I know, right?

He was charming, and I was flattered,

เขามีเสน่ห์ และฉันก็รู้สึกปลื้ม

and I declined.

แต่ฉันปฏิเสธเขา

คุณรู้ไหม มุขจีบสาวที่ไม่ได้ผลของเขา คืออะไร

You know what his unsuccessful pickup line was?

He could make me feel 22 again.

เขาบอกว่า เขาจะทำให้ฉัน รู้สึกเหมือนสาวอายุ 22 อีกครั้ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

(Applause)

I realized, later that night,

ต่อมาในคืนนั้น ฉันจึงรู้ตัวว่า ฉันอาจจะเป็นคนอายุเกิน 40 เพียงคนเดียว

I'm probably the only person over 40 who does not want to be 22 again.

ที่ไม่อยากอายุ 22 อีกครั้ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

At the age of 22, I fell in love with my boss.

ตอนอายุ 22 ฉันตกหลุมรักกับเจ้านายของฉัน

And at the age of 24,

และตอนอายุ 24

I learned the devastating consequences.

ฉันก็ได้เรียนรู้ผลกรรมร้ายแรงที่ตามมา

Can I see a show of hands of anyone here

ฉันขอดูมือหน่อยได้ไหม ว่ามีใครในที่นี้บ้าง

who didn't make a mistake or do something they regretted at 22?

ที่ตอนอายุ 22 ไม่เคยทำอะไรผิด หรือไม่เคยทำสิ่งที่ต้องมาเสียใจภายหลัง

Yep. That's what I thought.

ใช่ ฉันว่าแล้ว

So like me, at 22, a few of you may have also taken wrong turns

ดังนั้น คุณคงเหมือนฉันตอนอายุ 22 บางคนอาจเลือกเส้นทางที่ผิด

and fallen in love with the wrong person,

และตกหลุมรักคนที่ไม่ควรรัก

maybe even your boss.

ซึ่งอาจเป็นเจ้านายของคุณเอง

Unlike me, though,

แต่ที่ต่างไปคือ เจ้านายของคุณ

your boss probably wasn't the president of the United States of America.

คงไม่ใช่ประธานาธิบดี ของสหรัฐอเมริกา

(Laughter)

Of course, life is full of surprises.

แน่นอนล่ะ ชีวิตเต็มไปด้วยเรื่องน่าประหลาดใจ

Not a day goes by that I'm not reminded of my mistake,

นับจากนั้น ไม่มีแม้สักวันเดียว ที่ฉันไม่ถูกเตือนให้นึกถึงความผิดพลาดนั้น

and I regret that mistake deeply.

และฉันเสียใจอย่างสุดซึ้ง กับความผิดพลาดครั้งนั้น

In 1998, after having been swept up into an improbable romance,

ในปีค.ศ. 1998 หลังจากล่องลอยไปกับ ความรักที่ไม่ควรเกิดขึ้น

I was then swept up into the eye of a political, legal and media maelstrom

ฉันก็ถูกเหวี่ยงเข้าสู่พายุการเมือง กฎหมาย และสื่อมวลชนที่รุนแรง

like we had never seen before.

อย่างที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน

Remember, just a few years earlier,

จำได้ไหมคะ เมื่อก่อนนี้

news was consumed from just three places:

เราบริโภคข่าวสารผ่านแค่สามช่องทาง

อ่านหนังสือพิมพ์หรือนิตยสาร

reading a newspaper or magazine,

listening to the radio

ฟังวิทยุ

or watching television.

หรือดูโทรทัศน์

That was it.

แค่นั้น

But that wasn't my fate.

แต่ชะตาชีวิตฉันไม่เป็นอย่างนั้น

Instead, this scandal was brought to you

ข่าวฉาวนี้ส่งมาถึงคุณ

by the digital revolution.

โดยการปฏิวัติยุคดิจิทัล

That meant we could access all the information we wanted,

นั่นหมายความว่า เราสามารถเข้าถึง ข้อมูลทั้งหมดที่เราต้องการ

when we wanted it, anytime, anywhere.

เมื่อเราต้องการ เมื่อไหร่ ที่ไหนก็ได้

And when the story broke in January 1998,

และเมื่อเรื่องของฉันถูกเปิดเผย ในเดือนมกราคม ปีค.ศ. 1998

มันถูกเปิดเผยออนไลน์

it broke online.

It was the first time the traditional news was usurped by the internet

เป็นครั้งแรกที่ช่องทางสื่อสารดั้งเดิม

ถูกอินเทอร์เน็ตแซงหน้า ในการเสนอข่าวสำคัญๆ

for a major news story --

a click that reverberated around the world.

เป็นคลิกเดียวที่ส่งผล สะท้อนสะเทือนไปทั่วโลก

What that meant for me personally

สำหรับตัวฉัน สิ่งนี้มันหมายความว่า

was that overnight, I went from being a completely private figure

ในชั่วข้ามคืน ฉันเปลี่ยนจาก คนที่ไม่มีใครรู้จัก มีความเป็นส่วนตัวเต็มที่

to a publicly humiliated one, worldwide.

เป็นคนที่ถูกเหยียดหยามโดยสาธารณชนทั่วโลก

I was patient zero of losing a personal reputation on a global scale

ฉันเป็นเหมือนคนไข้คนแรก ของการเสื่อมเสียชื่อเสียงส่วนบุคคล

ในวงกว้างระดับโลกแทบจะฉับพลันทันที

almost instantaneously.

This rush to judgment, enabled by technology,

การด่วนตัดสิน ที่มีเทคโนโลยีเป็นตัวสนับสนุน

นำไปสู่ฝูงชนผู้ขว้างปาก้อนหินใส่ฉัน ในโลกเสมือน

led to mobs of virtual stone-throwers.

Granted, it was before social media,

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นยุคก่อนโซเชียลมีเดีย

but people could still comment online,

แต่ผู้คนก็สามารถแสดงความเห็นออนไลน์

e-mail stories,

อีเมล์เรื่องราวหากัน และแน่นอน อีเมล์มุขตลกที่โหดร้ายถึงกัน

and, of course, e-mail cruel jokes.

News sources plastered photos of me all over

แหล่งข่าวทั้งหลายลงรูปถ่ายของฉันไปทั่ว

เพื่อขายหนังสือพิมพ์ แถบโฆษณาออนไลน์

to sell newspapers, banner ads online,

and to keep people tuned to the TV.

และดึงดูดให้คนเปิดดูทีวี

Do you recall a particular image of me, say, wearing a beret?

คุณจำภาพของฉันได้ไหมคะ

เช่น ภาพที่ฉันใส่หมวกแบเร่

Now, I admit I made mistakes --

ตอนนี้ ฉันยอมรับว่าฉันทำผิดพลาดไป

especially wearing that beret.

โดยเฉพาะการใส่หมวดแบเร่ใบนั้น

(Laughter)

But the attention and judgment that I received --

แต่ความสนใจและการตัดสินที่ฉันได้รับ

not the story, but that I personally received --

ผลที่เกิดกับฉัน มันเป็นสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน

was unprecedented.

I was branded as a tramp,

ฉันถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงมั่วโลกีย์

tart,

เป็นอีตัว ผู้หญิงสำส่อน โสเภณี สาวไร้สมอง

slut,

whore,

bimbo,

and, of course, "that woman."

และแน่นอน เป็น "นังผู้หญิงคนนั้น"

I was seen by many,

มีคนเห็นฉันมากมาย

but actually known by few.

แต่มีคนรู้จักฉันจริงไม่กี่คน

And I get it: it was easy to forget

และฉันเข้าใจ มันง่ายที่จะลืมไปว่า

that that woman was dimensional,

ผู้หญิงคนนั้นมีตัวตน

had a soul

มีจิตวิญญาณ และเคยเป็นผู้เป็นคน

and was once unbroken.

When this happened to me 17 years ago, there was no name for it.

เมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นกับฉัน 17 ปีก่อน มันยังไม่มีชื่อเรียก

Now we call it "cyberbullying" and "online harassment."

เดี๋ยวนี้เราเรียกมันว่าการกลั่นแกล้งในโลกไซเบอร์ หรือการล่วงละเมิดออนไลน์

Today, I want to share some of my experience with you,

วันนี้ ฉันอยากเล่าประสบการณ์บางส่วนของฉัน ให้คุณฟัง

talk about how that experience has helped shape my cultural observations,

ว่าประสบการณ์นั้นส่งผลต่อการมอง และทำความเข้าใจวัฒนธรรมของฉันอย่างไร

และฉันหวังว่าประสบการณ์ในอดีตของฉัน จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลง

and how I hope my past experience can lead to a change

that results in less suffering for others.

ที่ทำให้มีคนต้องทุกข์ทรมานน้อยลง

In 1998, I lost my reputation and my dignity.

ในปีค.ศ. 1998 ฉันสูญเสียชื่อเสียงและศักดิ์ศรี

I lost almost everything.

ฉันสูญเสียหมดแทบทุกอย่าง

และเกือบสูญเสียชีวิต

And I almost lost my life.

ฉันขอวาดภาพให้คุณเห็นอย่างนี้นะคะ

Let me paint a picture for you.

It is September of 1998.

ในเดือนกันยายน ปีค.ศ. 1998

I'm sitting in a windowless office room

ฉันนั่งอยู่ในห้องทำงานที่ไม่มีหน้าต่าง

inside the Office of the Independent Counsel,

ในสำนักงานอัยการอิสระ

ใต้แสงไฟฟลูออเรสเซนต์ ที่ส่งเสียงฮึมๆ ตลอดเวลา

underneath humming fluorescent lights.

I'm listening to the sound of my voice,

ฉันฟังเสียงพูดของตัวเอง

my voice on surreptitiously taped phone calls

เสียงของฉันที่พูดโทรศัพท์กับเพื่อน

that a supposed friend had made the year before.

คนที่ฉันคิดว่าเป็นเพื่อน ได้บันทึกไว้เมื่อหนึ่งปีก่อนหน้านั้น

ฉันอยู่ตรงนั้นเพราะฉันได้รับคำสั่งศาล

I'm here because I've been legally required

to personally authenticate all 20 hours of taped conversation.

ให้มารับรองว่าบทสนทนา ทั้ง 20 ชั่วโมงในเทปนั้นเป็นของจริง

For the past eight months, the mysterious content of these tapes

ตลอดแปดเดือนที่ผ่านมา เนื้อหาที่ลึกลับในเทปพวกนั้น

has hung like the sword of Damocles over my head.

แขวนอยู่เหนือหัวฉันเหมือนดาบของเดโมคลีส (ในนิยายเทพปกรณัมของกรีก)

I mean, who can remember what they said a year ago?

คือ ใครจะไปจำสิ่งที่พูดไป เมื่อหนึ่งปีที่แล้วได้

Scared and mortified, I listen,

ฉันฟังเทปนั้น ทั้งกลัวและทั้งอับอาย

listen as I prattle on about the flotsam and jetsam of the day;

ฟังเสียงตัวเองที่บ่นเพ้อเจ้อ เรื่องไร้สาระในแต่ละวัน

listen as I confess my love for the president,

ฟังเสียงตัวเอง สารภาพว่า หลงรักท่านประธานาธิบดี

and, of course, my heartbreak;

และแน่นอน เรื่องที่ฉันอกหัก

listen to my sometimes catty, sometimes churlish, sometimes silly self

ฟังตัวเองที่บางทีก็ร้ายกาจ หยาบคาย บางทีก็งี่เง่า

โหดร้าย ไม่รู้จักให้อภัย และไร้มารยาท

being cruel, unforgiving, uncouth;

listen, deeply, deeply ashamed, to the worst version of myself,

ฟังด้วยความละอายอย่างที่สุด

กับตัวตนภาคที่แย่ที่สุดของฉัน

ตัวตนที่ฉันเองยังจำแทบไม่ได้

a self I don't even recognize.

A few days later, the Starr Report is released to Congress,

ไม่กี่วันต่อมา รายงานการสอบสวนดังกล่าว ก็ถูกส่งให้รัฐสภา

and all of those tapes and transcripts, those stolen words, form a part of it.

เทปเสียงและบทถอดเทปทั้งหมด ถ้อยคำที่ถูกขโมยไปเหล่านั้นอยู่ในรายงานด้วย

That people can read the transcripts is horrific enough.

การที่มีคนอ่านบทถอดเทปได้นั้น มันก็น่ากลัวพอแล้ว

แต่สองสามสัปดาห์ต่อมา

But a few weeks later,

เทปเสียงก็ถูกนำมาออกอากาศทางทีวี

the audiotapes are aired on TV,

and significant portions made available online.

และส่วนใหญ่ยังหาฟังได้ออนไลน์ด้วย

The public humiliation was excruciating.

การถูกทำให้อับอายขายหน้าต่อสาธารณะ มันเจ็บปวดทรมานมาก

Life was almost unbearable.

แทบทนมีชีวิตต่อไปไม่ไหว

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นปกติในปีค.ศ. 1998

This was not something that happened with regularity back then in 1998,

and by "this," I mean the stealing of people's private words, actions,

หมายถึงการขโมยถ้อยคำ การกระทำ

conversations or photos,

บทสนทนา หรือรูปภาพของผู้อื่น

and then making them public --

แล้วเอาไปเปิดเผยต่อสาธารณะ

public without consent,

โดยไม่ได้รับอนุญาต

public without context

โดยไม่มีการบอกบริบท

and public without compassion.

โดยไร้ซึ่งเมตตา

Fast-forward 12 years, to 2010,

ข้ามเวลามา 12 ปี ในปีค.ศ. 2010

and now social media has been born.

ซึ่งมีโซเชียลมีเดียเกิดขึ้นแล้ว

The landscape has sadly become much more populated with instances like mine,

น่าเศร้าที่มีกรณีอย่างฉันเกิดขึ้นมากมาย

whether or not someone actually made a mistake,

ไม่ว่าใครบางคนจะได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดหรือไม่

and now, it's for both public and private people.

ไม่ว่าจะเป็นบุคคลสาธารณะ หรือบุคคลธรรมดา

The consequences for some have become dire, very dire.

ผลที่ตามมาในบางกรณีมันเลวร้าย เลวร้ายมากๆ

ฉันคุยโทรศัพท์กับแม่

I was on the phone with my mom in September of 2010,

ในเดือนกันยายน ปีค.ศ. 2010

and we were talking about the news of a young college freshman

เราคุยกันเกี่ยวกับข่าว

นักศึกษาหนุ่มปีหนึ่ง ที่มหาวิทยาลัยรัทเกอร์

from Rutgers University,

ชื่อไทเลอร์ คลีเมนทิ

named Tyler Clementi.

Sweet, sensitive, creative Tyler was secretly webcammed by his roommate

ไทเลอร์ผู้อ่อนหวาน อ่อนโยน และมีความคิดสร้างสรรค์

ถูกรูมเมทแอบถ่ายเว็บแคม

while being intimate with another man.

ขณะอยู่บนเตียงกับผู้ชายอีกคน

When the online world learned of this incident,

เมื่อคนในโลกออนไลน์รู้เรื่องนี้

the ridicule and cyberbullying ignited.

การล้อเลียนและกลั่นแกล้งในโลกไซเบอร์ ก็เริ่มขึ้น

A few days later,

ไม่กี่วันต่อมา

ไทเลอร์กระโดดจากสะพานจอร์จ วอชิงตัน

Tyler jumped from the George Washington Bridge

to his death.

สู่ความตาย

He was 18.

เขาอายุ 18 ปี

My mom was beside herself about what happened to Tyler and his family,

แม่ของฉันเอาเรื่องที่เกิดขึ้นกับไทเลอร์ และครอบครัวมาเปรียบกับตัวเอง

and she was gutted with pain

แม่โกรธและเจ็บปวดมาก

in a way that I just couldn't quite understand.

ซึ่งฉันไม่ค่อยเข้าใจนัก

And then eventually, I realized she was reliving 1998,

แต่สุดท้ายฉันก็นึกได้ว่า

แม่คงนึกถึงปีค.ศ. 1998

นึกถึงตอนที่ต้องนั่งข้างเตียงฉันทุกคืน

reliving a time when she sat by my bed every night,

reliving -- (Chokes up)

ตอนที่บังคับให้ฉันอาบน้ำ โดยเปิดประตูห้องน้ำทิ้งไว้

sorry -- reliving a time when she made me shower with the bathroom door open,

และตอนที่ทั้งพ่อและแม่ของฉันกลัวว่า

and reliving a time when both of my parents feared

ฉันจะถูกล้อเลียนให้อับอายขายหน้าจนตาย

that I would be humiliated to death,

literally.

ไม่ได้เล่นคำ คือตายจริงๆ

Today, too many parents haven't had the chance

ทุกวันนี้ มีพ่อแม่มากมาย

ที่ไม่มีโอกาสได้ก้าวเข้ามา ช่วยเหลือคนที่เขารัก

to step in and rescue their loved ones.

หลายคนได้รู้เรื่องราวที่ลูกต้องทุกข์ทรมาน และถูกดูถูกเหยียดหยาม

Too many have learned of their child's suffering and humiliation

after it was too late.

หลังจากที่มันสายเกินไปแล้ว

ความตายอันน่าเศร้าที่ไม่ควรเกิดขึ้น ของไทเลอร์ เป็นจุดเปลี่ยนสำหรับฉัน

Tyler's tragic, senseless death was a turning point for me.

It served to recontextualize my experiences,

มันทำให้ฉันเอาประสบการณ์ของตัวเอง มาพิจารณาในบริบทใหม่

and I then began to look at the world of humiliation and bullying around me

ฉันเริ่มมองโลกของการดูถูกเหยียดหยาม และการกลั่นแกล้งที่อยู่รอบตัวฉัน

and see something different.

และเห็นบางอย่างที่แตกต่างออกไป

In 1998, we had no way of knowing

ในปีค.ศ. 1998 เราไม่มีทางรู้เลยว่า เทคโนโลยีใหม่มาแรง

where this brave new technology called the internet would take us.

ที่เรียกว่าอินเทอร์เน็ต จะพาเราไปทางไหน

Since then, it has connected people in unimaginable ways --

นับแต่นั้นมา มันก็เชื่อมโยงผู้คนเข้าด้วยกัน อย่างที่เราไม่อาจจินตนาการได้มาก่อน

joining lost siblings,

พาพี่น้องที่พลัดพรากมาพบกัน

saving lives,

ช่วยชีวิตผู้คน ก่อกำเนิดการปฏิวัติ

launching revolutions ...

แต่ด้านมืด การกลั่นแกล้งในโลกไซเบอร์ การเหยียดหยามว่าเป็นโสเภณี อย่างที่ฉันเจอ

But the darkness, cyberbullying, and slut-shaming that I experienced

had mushroomed.

ก็ผุดขึ้นราวดอกเห็ด

Every day online, people -- especially young people,

ทุกๆ วันในโลกออนไลน์ ผู้คน โดยเฉพาะเด็กหนุ่มสาว

who are not developmentally equipped to handle this --

ที่มีพัฒนาการที่ยังไม่พร้อม สำหรับรับมือกับเรื่องพวกนี้

are so abused and humiliated

ถูกข่มเหงรังแกและดูถูกเหยียดหยาม

that they can't imagine living to the next day.

จนไม่อาจจินตนาการว่า จะมีชีวิตอยู่ถึงพรุ่งนี้ได้อย่างไร

และน่าเศร้าอย่างยิ่ง ที่บางคนก็อยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้จริงๆ

And some, tragically, don't.

And there's nothing virtual about that.

ซึ่งผลนั้นไม่ได้เกิดในโลกเสมือนแล้ว

Childline, a UK nonprofit that's focused on helping young people on various issues,

องค์กร ChildLine ของอังกฤษ ที่มุ่งช่วยเหลือเด็กที่มีปัญหาด้านต่างๆ

released a staggering statistic late last year:

รายงานสถิติที่น่าตกใจเมื่อปีที่แล้ว

from 2012 to 2013, there was an 87 percent increase

ว่าจากปีค.ศ. 2012 ถึง 2013

จำนวนโทรศัพท์และอีเมล์ที่เข้ามา

in calls and e-mails related to cyberbullying.

ปรึกษาเรื่องการถูกกลั่นแกล้งในโลกไซเบอร์ เพิ่มขึ้น 87 เปอร์เซ็นต์

A meta-analysis done out of the Netherlands

การวิเคราะห์รวบรวมงานวิจัย ในประเทศเนเธอร์แลนด์

showed that for the first time,

แสดงให้เห็นเป็นครั้งแรกว่า

cyberbullying was leading to suicidal ideations

การกลั่นแกล้งในโลกไซเบอร์ นำไปสู่การคิดฆ่าตัวตาย

more significantly than offline bullying.

มากกว่าการกลั่นแกล้งในโลกออฟไลน์

And you know, what shocked me -- although it shouldn't have --

คุณรู้ไหม สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจ แม้ว่าจริงๆ ฉันไม่ควรตกใจแล้ว

was other research last year

ก็คือ งานวิจัยอีกงานในปีที่แล้ว ที่พบว่า การดูถูกเหยียดหยาม

that determined humiliation was a more intensely felt emotion

เป็นอารมณ์ที่คนมีความรู้สึกเข้มข้นรุนแรง

กว่าความสุข หรือแม้แต่ความโกรธ

than either happiness or even anger.

Cruelty to others is nothing new.

ความโหดร้ายต่อผู้อื่นนั้นไม่ใช่เรื่องใหม่

แต่ในโลกออนไลน์ ความอับอายขายหน้า ถูกขยายให้รุนแรงขึ้นด้วยเทคโนโลยี

But online, technologically enhanced shaming is amplified,

uncontained

จนไร้ขอบเขต ใครๆ ก็เข้าถึงข้อมูลได้ตลอดไป

and permanently accessible.

The echo of embarrassment used to extend only as far as your family, village,

เสียงสะท้อนของความอับอายเคยจำกัดวง อยู่เพียงแค่ในครอบครัว ในหมู่บ้าน

school or community.

ในโรงเรียน ในชุมชนของคุณ

But now, it's the online community too.

แต่เดี๋ยวนี้ มันรวมชุมชนออนไลน์ด้วย

Millions of people, often anonymously, can stab you with their words,

คนนับล้านๆ ซึ่งไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ

สามารถทิ่มแทงคุณด้วยคำพูดของเขา และมันเจ็บปวดแสนสาหัส

and that's a lot of pain.

And there are no perimeters around how many people can publicly observe you

และมันไม่มีขอบเขตด้วยว่า มีคนกี่คน

ที่สามารถมองเห็นคุณได้อย่างเปิดเผย

and put you in a public stockade.

และจับคุณขังไว้ในคุกสาธารณะ

There is a very personal price to public humiliation,

การดูถูกเหยียดหยามโดยสาธารณชน

มีราคาแสนแพงสำหรับตัวบุคคล

and the growth of the internet has jacked up that price.

และการเติบโตของอินเทอร์เน็ต ก็ทำให้ราคานั้นมันพุ่งสูงลิ่ว

เกือบสองทศวรรษมาแล้ว

For nearly two decades now,

we have slowly been sowing the seeds of shame and public humiliation

ที่เราค่อยๆ หว่านเม็ดพันธุ์ของความอับอาย และการดูถูกเหยียดหยามโดยสาธารณชน

in our cultural soil, both on- and offline.

ในผืนดินแห่งวัฒนธรรมของเรา ทั้งออนไลน์และออฟไลน์

Gossip websites, paparazzi, reality programming, politics,

เว็บไซต์นินทา ปาปารัสซี่ รายการเรียลลิตี้โชว์ การเมือง

news outlets and sometimes hackers

บรรดาช่องทางเสนอข่าวและแฮกเกอร์ ล้วนลักลอบค้าขายความอับอาย

all traffic in shame.

It's led to desensitization and a permissive environment online,

มันนำไปสู่การชินชาไร้ความรู้สึก และสิ่งแวดล้อมออนไลน์ที่ยอมให้มันเกิดขึ้น

which lends itself to trolling, invasion of privacy and cyberbullying.

ซึ่งเอื้อต่อการโพสต์ข้อความโจมตี การรุกล้ำ ความเป็นส่วนตัว และการกลั่นแกล้งในโลกไซเบอร์

This shift has created what Professor Nicolaus Mills calls

การเปลี่ยนแปลงนี้ได้สร้างสิ่งที่ โปรเฟสเซอร์นิโคลัส มิลส์เรียกว่า

"a culture of humiliation."

วัฒนธรรมของการดูถูกเหยียดหยาม

Consider a few prominent examples just from the past six months alone.

ลองคิดถึงตัวอย่างชัดๆ สักสองสามเรื่อง แค่ในหกเดือนที่ผ่านมา

Snapchat, the service which is used mainly by younger generations

สแนปแชต ซึ่งเป็นบริการที่ เด็กรุ่นใหม่ส่วนใหญ่ใช้กัน

and claims that its messages only have the life span of a few seconds.

ได้อ้างว่าข้อความที่ส่งไปมีอายุ

เพียงสองสามวินาที

You can imagine the range of content that that gets.

คุณคงจินตนาการได้ว่า สองสามวินาทีนั้นจะมีเนื้อหาได้มากแค่ไหน

A third-party app which Snapchatters use to preserve the life span of the messages

ปรากฏว่าแอพลิเคชั่นที่สแนปแชต ใช้เก็บข้อความ

ที่ผู้ใช้ต้องการเก็บไว้ได้ถูกแฮ็ก

was hacked,

บทสนทนา รูปภาพ และวิดีโอส่วนตัว นับแสนชิ้น รั่วไหลสู่โลกออนไลน์

and 100,000 personal conversations, photos and videos were leaked online,

to now have a life span of forever.

และต่อไปนี้จะมีอายุเป็นนิรันดร์

Jennifer Lawrence and several other actors had their iCloud accounts hacked,

เจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์และนักแสดงคนอื่นๆ ถูกแฮกบัญชี iCloud

and private, intimate, nude photos were plastered across the internet

ภาพส่วนตัว ภาพกับคนรัก ภาพเปลือย ถูกเอาไปเผยแพร่ทั่วอินเทอร์เน็ต

without their permission.

โดยไม่ได้รับอนุญาต

One gossip website had over five million hits

เว็บไซต์นินทาดาราแห่งหนึ่ง มีคนกดเข้ามาชมมากกว่าห้าล้านครั้ง

for this one story.

ต่อข่าวนินทาดาราหนึ่งเรื่อง

And what about the Sony Pictures cyberhacking?

แล้วการแฮกข้อมูลของบริษัท โซนี่ พิคเจอร์ล่ะ

The documents which received the most attention

เอกสารที่ได้รับความสนใจมากที่สุด

were private e-mails that had maximum public embarrassment value.

ก็คืออีเมล์ส่วนตัวที่มีคุณค่า ในการสร้างความอับอายต่อสาธารณชนมากที่สุด

แต่ในวัฒนธรรมของการดูถูกเหยียดหยาม

But in this culture of humiliation,

there is another kind of price tag attached to public shaming.

ยังมีป้ายราคาอีกแบบหนึ่ง ที่ติดอยู่กับการทำให้อับอายต่อหน้าสาธารณชน

The price does not measure the cost to the victim,

ราคาที่ไม่ได้วัดจากต้นทุนของเหยื่อ

which Tyler and too many others --

เช่นที่ไทเลอร์และคนอื่นๆ อีกมากมาย

notably, women, minorities and members of the LGBTQ community --

ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ชนกลุ่มน้อย

และชาวรักร่วมเพศต้องจ่ายหรือสูญเสียไป

have paid,

but the price measures the profit of those who prey on them.

แต่เป็นราคาที่วัดจากกำไร ของคนที่ใช้คนพวกนี้เป็นเหยื่อ

การรุกล้ำข้อมูลส่วนตัวของผู้อื่น ซึ่งเป็นวัตถุดิบ

This invasion of others is a raw material,

efficiently and ruthlessly mined, packaged and sold at a profit.

ถูกรวบรวม จัดบรรจุ และขายเพื่อกำไร อย่างมีประสิทธิภาพและเลือดเย็น

เกิดตลาดที่มีการดูถูกเหยียดหยาม ต่อหน้าสาธารณชนเป็นสินค้า

A marketplace has emerged where public humiliation is a commodity,

และความอับอายเป็นอุตสาหกรรม

and shame is an industry.

แล้วมันทำเงินได้อย่างไร

How is the money made?

Clicks.

การคลิกไงคะ

The more shame, the more clicks.

ยิ่งน่าอับอาย ก็ยิ่งมีคนคลิกเข้าไปดู

The more clicks, the more advertising dollars.

ยิ่งมีคนคลิกมาก ก็ยิ่งได้ค่าโฆษณามาก

We're in a dangerous cycle.

เราอยู่ในวงจรอันตราย

The more we click on this kind of gossip,

ยิ่งเราคลิกเข้าไปอ่านข่าวนินทาพวกนี้

the more numb we get to the human lives behind it.

เรายิ่งชินชา ไร้ความรู้สึกต่อมนุษย์ ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวนั้น

And the more numb we get, the more we click.

และยิ่งเราชินชา เราก็ยิ่งคลิกเข้าไปดู

All the while,

ตลอดเวลาเหล่านั้น ก็มีใครบางคนทำเงิน

someone is making money off of the back of someone else's suffering.

จากความทุกข์ทรมานของคนอื่น

With every click, we make a choice.

ทุกๆ ครั้งที่เราคลิก เราได้ตัดสินใจเลือก

The more we saturate our culture with public shaming,

ยิ่งเราทำให้วัฒนธรรมของเราเต็มไปด้วย การทำให้อับอายต่อหน้าสาธารณชน

the more accepted it is,

มันก็ยิ่งเป็นที่ยอมรับมากขึ้น

the more we will see behavior like cyberbullying, trolling,

เราก็จะยิ่งเห็นพฤติกรรม การกลั่นแกล้งในโลกไซเบอร์

การโพสต์โจมตี ส่อเสียด การแฮกข้อมูลต่างๆ

some forms of hacking

และการล่วงละเมิดออนไลน์

and online harassment.

Why? Because they all have humiliation at their cores.

ทำไมน่ะหรือ เพราะมันมีการดูถูดเหยียดหยาม เป็นแกนกลางเหมือนกัน

This behavior is a symptom of the culture we've created.

พฤติกรรมเหล่านี้เป็นอาการของ วัฒนธรรมที่เราสร้างขึ้นมา

Just think about it.

ลองคิดดูสิคะ

Changing behavior begins with evolving beliefs.

การเปลี่ยนพฤติกรรม เริ่มจากการเปลี่ยนความเชื่อ

We've seen that to be true with racism, homophobia

เราเห็นหลักฐานมาแล้วจากประเด็น การเหยียดเชื้อชาติและคนรักร่วมเพศ

and plenty of other biases,

และอคติอื่นๆ อีกมากมาย ทั้งในวันนี้และในอดีต

today and in the past.

As we've changed beliefs about same-sex marriage,

เมื่อเราเปลี่ยนความเชื่อเกี่ยวกับ การแต่งงานของคนเพศเดียวกัน

more people have been offered equal freedoms.

คนจำนวนมากขึ้นได้รับเสรีภาพที่เท่าเทียม

When we began valuing sustainability,

เมื่อเราเริ่มให้คุณค่ากับความยั่งยืน

more people began to recycle.

ก็มีคนเริ่มรีไซเคิลมากขึ้น

So as far as our culture of humiliation goes,

สำหรับวัฒนธรรมการดูถูกเหยียดหยาม

what we need is a cultural revolution.

สิ่งที่เราต้องการคือการปฏิวัติวัฒนธรรม

Public shaming as a blood sport has to stop,

การทำให้อับอายต่อหน้าสาธารณชน ในฐานะกีฬาที่โหดร้ายต้องยุติลง

and it's time for an intervention on the internet and in our culture.

ถึงเวลาแล้วที่ต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อเปลี่ยนโลกอินเทอร์เน็ตและวัฒนธรรม

The shift begins with something simple,

การเปลี่ยนแปลงเริ่มจากอะไรบางอย่าง ที่เรียบง่าย แต่ทำได้ไม่ง่าย

but it's not easy.

We need to return to a long-held value of compassion,

เราต้องย้อนกลับไปสู่ค่านิยมเรื่อง ความเมตตา และการเห็นอกเห็นใจผู้อื่น

compassion and empathy.

ในโลกออนไลน์ เราขาดแคลนเมตตา

Online, we've got a compassion deficit,

an empathy crisis.

และเกิดวิกฤตความเห็นอกเห็นใจ

Researcher Brené Brown said, and I quote,

นักวิจัยชื่อเบรเน่ บราวน์กล่าวไว้ว่า

"Shame can't survive empathy."

"ความอับอายไม่อาจรอดพ้น ความเห็นอกเห็นใจไปได้"

Shame cannot survive empathy.

ความอับอายไม่อาจรอดพ้น ความเห็นอกเห็นใจไปได้

I've seen some very dark days in my life.

ฉันเคยเจอวันที่มืดมนสุดๆ ในชีวิต

It was the compassion and empathy from my family, friends, professionals

แต่ความเมตตาและเห็นอกเห็นใจจากครอบครัว เพื่อน มืออาชีพที่ให้คำปรึกษาฉัน

และบางที แม้แต่คนแปลกหน้า ได้ช่วยฉันไว้

and sometimes even strangers

that saved me.

Even empathy from one person can make a difference.

ความเห็นอกเห็นใจ แม้จากคนเพียงคนเดียว ก็สร้างความแตกต่างได้

The theory of minority influence,

ทฤษฎีอิทธิพลของเสียงส่วนน้อย

proposed by social psychologist Serge Moscovici,

เสนอโดยนักจิตวิทยาสังคม ชื่อเซอร์เก้ มอสโควิชี

says that even in small numbers,

กล่าวว่า แม้จะมีจำนวนน้อย

when there's consistency over time,

แต่ถ้ายืนหยัดคงเส้นคงวาอย่างต่อเนื่อง

change can happen.

ความเปลี่ยนแปลงย่อมเกิดขึ้นได้

In the online world, we can foster minority influence

ในโลกออนไลน์ เราช่วยบ่มเพาะอิทธิพลของเสียงส่วนน้อย

by becoming upstanders.

และเป็นผู้ที่ลุกยืนขึ้นสู้

To become an upstander means instead of bystander apathy,

การเป็นผู้ลุกยืนขึ้นสู้ คือ แทนที่จะยืนมองดูอย่างไม่รู้สึกรู้สม

we can post a positive comment for someone or report a bullying situation.

เราสามารถโพสต์ความเห็นเชิงบวกให้ใครสักคน หรือรายงานเมื่อพบการกลั่นแกล้งในโลกไซเบอร์

Trust me, compassionate comments help abate the negativity.

เชื่อฉันเถอะค่ะ ความเห็นที่มีเมตตา ช่วยลดภาวะทางลบได้

We can also counteract the culture by supporting organizations

เรายังสามารถต่อต้านวัฒนธรรมนี้ได้ โดยสนับสนุนองค์กร

that deal with these kinds of issues,

ที่ช่วยจัดการกับปัญหาพวกนี้

like the Tyler Clementi Foundation in the US;

เช่น มูลนิธิไทเลอร์ คลีเมนทิ ในสหรัฐอเมริกา

in the UK, there's Anti-Bullying Pro;

ในอังกฤษก็มีองค์กร Anti-Bullying Pro

and in Australia, there's PROJECT ROCKIT.

และในออสเตรเลียก็มี Project Rockit

We talk a lot about our right to freedom of expression.

เราพูดกันมามากแล้ว เรื่องสิทธิเสรีภาพในการแสดงออก

But we need to talk more about our responsibility

เราควรจะต้องพูดกันมากขึ้น

เรื่องความรับผิดชอบที่เรามี ต่อเสรีภาพในการแสดงออก

to freedom of expression.

เราล้วนต้องการให้คนอื่นฟังเรา

We all want to be heard,

but let's acknowledge the difference between speaking up with intention

แต่เรามาแยกแยะระหว่าง การพูดที่มีเจตนาดี

and speaking up for attention.

กับการพูดเพื่อเรียกร้องความสนใจกันเถอะค่ะ

The internet is the superhighway for the id.

อินเทอร์เน็ตนั้นเป็นทางด่วนของอัตตา

But online, showing empathy to others benefits us all

แต่ในโลกออนไลน์ การแสดงความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น

มีประโยชน์ต่อพวกเราทุกคน และช่วยสร้างโลกที่ดีและปลอดภัยกว่า

and helps create a safer and better world.

We need to communicate online with compassion,

เราต้องสื่อสารกันในโลกออนไลน์ด้วยเมตตา

consume news with compassion

บริโภคข่าวสารด้วยเมตตา

and click with compassion.

และคลิกไปยังเว็บต่างๆ ด้วยเมตตา

Just imagine walking a mile in someone else's headline.

ลองจินตนาการว่าข่าวนั้นเป็นเรื่องของคุณ แล้วคุณต้องเดินออกไปไหนสักหนึ่งไมล์

I'd like to end on a personal note.

ฉันอยากปิดท้ายด้วยความเห็นส่วนตัวข้อหนึ่ง

In the past nine months,

ในเก้าเดือนที่ผ่านมา

the question I've been asked the most is "Why?"

คำถามที่มีคนถามฉันมากที่สุดคือ ทำไม

Why now?

Why was I sticking my head above the parapet?

ทำไมออกมาพูดตอนนี้ ทำไมจึงโผล่หัวออกมาเหนือกำแพง

You can read between the lines in those questions,

คุณคงฟังออกว่าคำถามนี้มีความหมายแฝงยังไง

and the answer has nothing to do with politics.

แต่คำตอบของฉันไม่มีอะไรเกี่ยวกับการเมือง

The top-note answer was and is "Because it's time."

คำตอบของฉันคือ มันถึงเวลาแล้ว

Time to stop tiptoeing around my past,

ถึงเวลาที่จะหยุดหลบเลี่ยงอดีตของตัวเอง

ถึงเวลาที่จะหยุดใช้ชีวิต อย่างคนที่เต็มไปด้วยความอัปยศ

time to stop living a life of opprobrium

and time to take back my narrative.

ถึงเวลาที่จะกู้เรื่องราวชีวิตของฉันกลับคืนมา

It's also not just about saving myself.

มันไม่ใช่แค่เพื่อปกป้องตัวฉันเอง

Anyone who is suffering from shame and public humiliation

ใครก็ตามที่กำลังทุกข์ทรมานจากความอับอาย และการดูถูกเหยียดหยามต่อหน้าสาธารณชน

needs to know one thing:

ขอให้รู้ไว้อย่างหนึ่งว่า

You can survive it.

คุณผ่านมันไปได้

I know it's hard.

ฉันรู้ว่ามันยาก

It may not be painless, quick or easy,

มันคงไม่ไร้ซึ่งความเจ็บปวด รวดเร็ว หรือง่ายดาย

but you can insist on a different ending to your story.

แต่คุณยืนยันที่จะเขียนตอนจบ ของเรื่องราวชีวิตตัวเองได้

Have compassion for yourself.

ขอให้มีเมตตาต่อตัวเอง

We all deserve compassion

เราทุกคนคู่ควรที่จะได้รับเมตตา

and to live both online and off in a more compassionate world.

และใช้ชีวิตทั้งออนไลน์และออฟไลน์ ในโลกที่มีเมตตามากขึ้น

Thank you for listening.

ขอบคุณที่รับฟังค่ะ

(Applause and cheers)

(เสียงปรบมือ)