The price of shame | Monica Lewinsky | TED

مونیکا لوینسکی: تاوان شرم و رسوایی

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

You're looking at a woman who was publicly silent for a decade.

شما به زنی که برای یک دهه در جامعه ساکت بود نگاه می کنید.

Obviously, that's changed,

بدیهی است که تغییر کرده،

but only recently.

اما تنها در همین اواخر.

It was several months ago that I gave my very first major public talk,

چند ماه پیش بود

که من اولین سخنرانی عمومی ام را

at the Forbes "30 Under 30 Summit" --

در فوربیز برای افراد کمتر از ۳۰ سال داشتم:

1,500 brilliant people, all under the age of 30.

۱٫۵۰۰ جوان باهوش زیر ۳۰ سال.

That meant that in 1998, the oldest among the group were only 14,

بدین معنای که در سال ۱۹۹۸،

بزرگترین آنها حدود ۱۴ ساله بود،

and the youngest, just four.

و جوانترین آنها حدود ۴ سال.

I joked with them that some might only have heard of me from rap songs.

برای من جُک ساخته بودند که شاید برخی از آنها را

در ترانه های رپ شنیده باشند.

Yes, I'm in rap songs.

بله، من در ترانه های رپ بودم.

(Laughter)

Almost 40 rap songs.

تقریبا در ۴۰ ترانه رپ . ( خنده تماشاگران)

(Laughter)

But the night of my speech, a surprising thing happened.

اما در همان شب سخنرانی من چیز عجیبی اتفاق افتاد.

At the age of 41, I was hit on by a 27-year-old guy.

در سن ۴۱ سالگی، من با جوان ۲۷ ساله ای برخورد کردم.

(Laughter)

I know, right?

میدانم، درسته؟

He was charming, and I was flattered,

او جذاب و دوست داشتنی بود و چاپلوس،

and I declined.

احساس کوچکی کردم.

You know what his unsuccessful pickup line was?

می دانید جمله سرآغازین ناموفق او برای ایجاد رابطه رمانتیک چی بود؟

He could make me feel 22 again.

او می توانست در من احساس دوباره ۲۲ سالگی را ایجاد کند.

(Laughter)

( خنده تماشاگران) ( تشویق تماشاگران)

(Applause)

I realized, later that night,

بعد از آن شب احساس کردم احتمالا من تنها کسی بودم که از ۴۰ سال بیشتر داشتم

I'm probably the only person over 40 who does not want to be 22 again.

و نمی خواست که دوباره ۲۲ ساله شود.

(Laughter)

( خنده تماشاشگران)

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

At the age of 22, I fell in love with my boss.

در سن ۲۲ سالگی، من عاشق رییس خودم شدم،

And at the age of 24,

در سن ۲۴ سالگی عاشق شدم،

I learned the devastating consequences.

من پی آمد ناخوشایند آن را دیدیم .

Can I see a show of hands of anyone here

آیا می توانم از کسانی که در سن ۲۲ سالگی

who didn't make a mistake or do something they regretted at 22?

اشتباهی کرده اند و یا پشیمان شده اند بخواهم دستشان را بالا ببرند؟

Yep. That's what I thought.

بله. این همان چیزی هست که من فکر می کردم.

So like me, at 22, a few of you may have also taken wrong turns

خُب مثل من، تعداد کمی از شما ممکن است ممکن است که مسیر اشتباهی را انتخاب کرده باشید

and fallen in love with the wrong person,

و عاشق فرد نامناسبی شده باشید،

maybe even your boss.

حتی شاید رییس تان.

Unlike me, though,

برخلاف من، رییس شما

your boss probably wasn't the president of the United States of America.

احتمالا رییس جمهور ایلات متحده آمریکا نبوده.

(Laughter)

Of course, life is full of surprises.

البته، زندگی پر از شگفتی هست.

Not a day goes by that I'm not reminded of my mistake,

روزی نیست که یادآور اشتباه من نباشد

and I regret that mistake deeply.

و من عمیقا افسوس این اشتباه را نخورم.

In 1998, after having been swept up into an improbable romance,

در سال ۱۹۹۸، پس از پیچ و تاب خوردن در یک عشق غیر محتمل،

I was then swept up into the eye of a political, legal and media maelstrom

من به پیچ و تاب نگاه سیاسی، گرداب قانونی و رسانه ها افتادم

like we had never seen before.

که تا آن زمان هرگز دیده نشده بود.

Remember, just a few years earlier,

به خاطر بیاورید، تنها چند سال قبل از آن،

news was consumed from just three places:

اخبار تنها در سه مکان مورد استفاده قرار می گرفت:

خواندن روزنامه ها و مجلات،

reading a newspaper or magazine,

listening to the radio

گوش دادن به رادیو،

or watching television.

و یا تماشا کردن تلویزیون .

That was it.

همه اش همین بود.

But that wasn't my fate.

اما سرنوشت من این نبود.

Instead, this scandal was brought to you

در عوض، این رسوایی به

by the digital revolution.

انقلاب دیجیتالی آورده شد.

That meant we could access all the information we wanted,

بدین معنا ما می توانستیم به تمامی اطلاعاتی که می خواستیم دسترسی داشته باشیم.

when we wanted it, anytime, anywhere.

هنگامی که این را می خواستیم، هر وقت، هر کجا،

And when the story broke in January 1998,

و زمانی که موضوع در ژانویه سال ۱۹۹۸ باز شد،

و به فضای آنلاین راه پیدا کرد.

it broke online.

It was the first time the traditional news was usurped by the internet

این اولین بار بود که اخبار سنتی

برای یک خبر بزرگ توسط اینترنت ربوده شد،

for a major news story --

a click that reverberated around the world.

یک کلیک ولوله ای به سراسر جهان انداخت.

What that meant for me personally

شخصا این برای من بدین معنا بود

was that overnight, I went from being a completely private figure

که یک شبه من از موضوعی کاملا خصوصی وارد

to a publicly humiliated one, worldwide.

مضحکه عمومی در سراسر جهان شدم.

I was patient zero of losing a personal reputation on a global scale

من برای از دست دادن تقریبا یکباره شهرت شخصی ام

در مقیاس جهانی بیمار شماره صفر بودم.

almost instantaneously.

This rush to judgment, enabled by technology,

این عجله در قضاوت، که توسط فن آوری فعال شده بود،

منجر به حمله سنگ پردازان دنیای مجازی به سوی من شد.

led to mobs of virtual stone-throwers.

Granted, it was before social media,

مطمننا این قبل از رساناهای عمومی بود،

but people could still comment online,

اما هنوز مردم می توانستند بطور آنلاین نظراتشان را بنویسند،

e-mail stories,

داستان را ایمیل کنند، و البته، جوک های بی رحمانه بفرستند.

and, of course, e-mail cruel jokes.

News sources plastered photos of me all over

منابع خبری تصاویر مرا در همه جا پوشش دادند

تا روزنامه هایشان را بفروشند، تبلیغات آنلاین را نشان دهند،

to sell newspapers, banner ads online,

and to keep people tuned to the TV.

تا مردم را به روشن کردن تلوزیون ها یشان ادامه دهند.

Do you recall a particular image of me, say, wearing a beret?

آیا تصویر مرا که

کلاه کج «برت » بر سر داشتم را به خاطر می آورید؟

Now, I admit I made mistakes --

من اقرار می کنم که من اشتباه کردم،

especially wearing that beret.

به ویژه پوشیدن کلاه «برت» .

(Laughter)

But the attention and judgment that I received --

اما توجه و قضاوتی که درباره من شد، داستان نیست،

not the story, but that I personally received --

آنچه که من شخصا دریافت کردم بی سابقه بود.

was unprecedented.

I was branded as a tramp,

من ولگرد،

tart,

شلخته، فاحشه، هرزه نامیده شدم

slut,

whore,

bimbo,

and, of course, "that woman."

و البته، زنیکه.

I was seen by many,

خیلیها مرا دیدند

but actually known by few.

اما درواقع توسط افراد کمی شناخته شدم.

And I get it: it was easy to forget

و فهمیدم: این ساده بود که فراموش شود

that that woman was dimensional,

که این زن چند بعدی است،

had a soul

روح داشت و روی شکست ناپذیر بود.

and was once unbroken.

When this happened to me 17 years ago, there was no name for it.

هنگامی که این در ۱۷ سال پیش اتفاق افتاد، نامی برای این نبود.

Now we call it "cyberbullying" and "online harassment."

اکنون ما آن را قلدری و مزاحمت های سایبری و آزار آنلاین می نامیم.

Today, I want to share some of my experience with you,

امروز، می خواهم برخی از تجربیاتم را با شما به مطرح کنم،

talk about how that experience has helped shape my cultural observations,

درباره اینکه چگونه این تجربیات کمک کردند تا مشاهدات فرهنگی ام شکل بگیرد،

و اینکه من چگونه من امیدوارم که تجربه گذشته من منجر به تغییری شود که باعث

and how I hope my past experience can lead to a change

that results in less suffering for others.

آزار کمتر افراد شود.

In 1998, I lost my reputation and my dignity.

در سال ۱۹۹۸، من خوشنامی و شان و کرامتم را از دست دادم.

I lost almost everything.

تقریبا همه چیزم را از دست دادم،

من تقریبا زندگیم را از دست دادم.

And I almost lost my life.

اجازه دهید تصویری را برای شما نقاشی کنم.

Let me paint a picture for you.

It is September of 1998.

سپتامبر سال ۱۹۹۸ است.

I'm sitting in a windowless office room

من در اتاق کار بدون پنجره نشستم

inside the Office of the Independent Counsel,

در داخل دفتر کار مشاوران مستقل

زیر زمزمه نور چراغ های فلورسنت

underneath humming fluorescent lights.

I'm listening to the sound of my voice,

من به صدای خودم گوش می دادم،

my voice on surreptitiously taped phone calls

صدایم که بصورت محرمانه از تلفن ضبط شده بود

that a supposed friend had made the year before.

که فردی که ظاهرا دوست بود ان را سال قبل ضبط کرده بود.

از من قانونا خواسته شده بود که آنجا باشم

I'm here because I've been legally required

to personally authenticate all 20 hours of taped conversation.

و شخصا محتوی ۲۰ ساعت گفتگو را تایید کنم.

For the past eight months, the mysterious content of these tapes

برای هشت ماه گذشته، محتوای مرموز از این نوارها

has hung like the sword of Damocles over my head.

بالای سر من مانند شمشیر داموکلس آویزان بود.

I mean, who can remember what they said a year ago?

منظورم این است، چه کسی میتواند به خاطر بیاورد که یک سال پیش چه چیزی گفته؟

Scared and mortified, I listen,

هراسان و وحشت زده آن را گوش می دهم،

listen as I prattle on about the flotsam and jetsam of the day;

گوش دادن به عنوان حرف مفت و پرگویی باد آورده آن روزها را؛

listen as I confess my love for the president,

گوش دادن به اعتراف به عشق رئیس جمهور،

and, of course, my heartbreak;

و البته، گوش دادن به شکستم در عشق؛

listen to my sometimes catty, sometimes churlish, sometimes silly self

گوش دادن به من گاها کینه توز ، گاها خشن و گاها احمقانه؛

بی رحم، نابخشودنی و ناهنجار بودنم؛

being cruel, unforgiving, uncouth;

listen, deeply, deeply ashamed, to the worst version of myself,

گوش دادن به شرمندگی بسیار بسیار عمیقم،

برای بدترین نسخه از خودم،

خودی که حتی نمی توانم آن را بشناسم.

a self I don't even recognize.

A few days later, the Starr Report is released to Congress,

چند روز بعد، گزارش استر به کنگره ارائه شد،

and all of those tapes and transcripts, those stolen words, form a part of it.

و همه آن نوارها و متن گفته، تمامی آن واژه های دزدیده شده، بصورت بخشی از گزارش ارائه شد.

That people can read the transcripts is horrific enough.

مردم می توانند متن ها را بخوانند این به اندازه کافی وحشتناک است،

اما چند هفته بعد،

But a few weeks later,

نوارها در تلویزیون پخش شد،

the audiotapes are aired on TV,

and significant portions made available online.

و بخش قابل توجهی از آن بصورت آنلاین در دسترس است.

The public humiliation was excruciating.

تحقیر در انظار عمومی بسیار مشقت بار بود.

Life was almost unbearable.

زندگی تقریبا غیر قابل تحمل بود.

این چیزی نبود که در زندگی هر روزه در سال ۱۹۹۸ اتفاق بیفتد،

This was not something that happened with regularity back then in 1998,

and by "this," I mean the stealing of people's private words, actions,

و با این، دزدیدن حرفهای خصوصی افراد، رفتارشان،

conversations or photos,

گفتگویشان و یا عکس هایشان،

and then making them public --

و سپس آنها را در انظار عمومی قرار دادن---

public without consent,

عمومی کردن اینها بدون رضایت،

public without context

عمومی کردن اینها بدون زمینه،

and public without compassion.

و عمومی کردن اینها بدون همدلی و شفقت.

Fast-forward 12 years, to 2010,

خیلی سریع جلو برویم تا سال ۲۰۱۰،

and now social media has been born.

حال رساناهای عمومی متولد شده بودند.

The landscape has sadly become much more populated with instances like mine,

متاسفانه تعداد افرادی که مواردی مشابه من بسیار زیاد شده بود،

whether or not someone actually made a mistake,

چه بخواهید و چه نخواهید برخی اشتباه می کنند،

and now, it's for both public and private people.

چه موارد عمومی و چه افراد خصوصی.

The consequences for some have become dire, very dire.

پی آمد آن برای بعضی ها از مهیب، بسیار مهیب است.

من در دسامبر سال ۲۰۱۰

I was on the phone with my mom in September of 2010,

با مادرم تلفنی صحبت می کردم،

and we were talking about the news of a young college freshman

و ما درباره خبری درباره

دانشجوی جوانی در دانشگاه راتگرز صحبت می کردیم

from Rutgers University,

به نام تیلر کلمنتی.

named Tyler Clementi.

Sweet, sensitive, creative Tyler was secretly webcammed by his roommate

تیلر دوست داشتنی، احساساتی، خلاق

که بصورت پنهانی از او توسط هم اتاقیش فیلمبرداری شده بود

while being intimate with another man.

که تمایل به مرد دیگری نشان داده بود.

When the online world learned of this incident,

هنگامی که جهان آنلاین این حادثه را دید،

the ridicule and cyberbullying ignited.

تمسخر، قلدری و مزاحمت سایبری مشتعل شدند.

A few days later,

چند روز بعد،

تیلر از روی پل واشینگتن خود را پرتاب کرد

Tyler jumped from the George Washington Bridge

to his death.

و منجر به مرگش شد.

He was 18.

او ۱۸ ساله بود.

My mom was beside herself about what happened to Tyler and his family,

مادرم در درونش درباره اینکه برای تیلر و خانواده اش چه اتفاقی افتاد فکر می کرد،

and she was gutted with pain

از درد به خود پیچید

in a way that I just couldn't quite understand.

به شیوه ای که من نمی توانستم کاملا بفهمم،

And then eventually, I realized she was reliving 1998,

و سپس ناگهان فهمیدم

او سال ۱۹۹۸ را به خاطر آورد،

زمانی را به خاطر آورد که او هر شب روی تخت من می نشست،

reliving a time when she sat by my bed every night,

reliving -- (Chokes up)

زمانی را به خاطر می آورد که من را وادار می کرد تا با در باز در حمام دوش بگیرم،

sorry -- reliving a time when she made me shower with the bathroom door open,

و زمانی را به خاطر می آورد که پدر و مادرم هر دو ترسیده بودند

and reliving a time when both of my parents feared

که ممکن است که من در اثر تحقیر اقدام به خودکشی کنم،

that I would be humiliated to death,

literally.

عین واقعیت.

Today, too many parents haven't had the chance

امروز، پدر و مادرهای زیادی

فرصتی برای نجات عزیزانشان ندارند.

to step in and rescue their loved ones.

خیلی از آنها زمانی که خیلی دیر شده است

Too many have learned of their child's suffering and humiliation

after it was too late.

می فهمند فرزندانشان تحقیر شده و آزار دیده اند.

مرگ غم انگیز و بی دلیل تیلر نقطه عطفی برای من بود.

Tyler's tragic, senseless death was a turning point for me.

It served to recontextualize my experiences,

و باعث شد من دوباره به تجربیاتم برگردم و آنها را بررسی کنم،

and I then began to look at the world of humiliation and bullying around me

و سپس شروع به بررسی دنیای تمسخر و قلدری اطراف خودم بنگرم

and see something different.

و چیزی متفاوتی را ببینم.

In 1998, we had no way of knowing

در سال ۱۹۹۸، ما راهی برای اینکه بدانیم این فن آوری جدید شجاع

where this brave new technology called the internet would take us.

ما را به کجا می کشاند نداشتیم.

Since then, it has connected people in unimaginable ways --

از آن زمان تاکنون، مردم را به شکل غیر قابل تصوری به هم مرتبط کرده است،

joining lost siblings,

خواهر و برادرهای از هم جدا افتاده را به هم مرتبط کرده،

saving lives,

جانها را نجات داده، عامل حرکت انقلابی بوده،

launching revolutions ...

اما تیرگی، قلدری و مزاحمت سایبری، و لاابالی و شرمندگی که من تجربه کردم

But the darkness, cyberbullying, and slut-shaming that I experienced

had mushroomed.

مثل قارچ روئیده بود.

Every day online, people -- especially young people,

هر روز مردم به ویژه جوانان

who are not developmentally equipped to handle this --

هنوز آنقدر بالغ نشدند که بتوانند با این موارد برخورد کنند،

are so abused and humiliated

بسیار آزار دیده و مورد تمسخر قرار گرفته می شوند

that they can't imagine living to the next day.

که نمی توانند تصور کنند، بتوانند روز بعد زندگی کنند،

و برخی بطور غم انگیزی نمی توانند،

And some, tragically, don't.

And there's nothing virtual about that.

و هیچ چیز این مجازی نیست .

Childline, a UK nonprofit that's focused on helping young people on various issues,

ChildLine یک بنیاد غیرانتفاعی در انگلستان هست که بر روی کمک به نوجوانان در دنیای مجازی تمرکز می کند،

released a staggering statistic late last year:

آمار سرسام آوری در آواخر سال گذشته منتشر کرد:

from 2012 to 2013, there was an 87 percent increase

از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳،

۸۷ درصد قلدری و مزاحمت های سایبری توسط

in calls and e-mails related to cyberbullying.

تلفن و ایمیل افزایش یافته است.

A meta-analysis done out of the Netherlands

یک فراتحلیل انجام شده در هلند

showed that for the first time,

نشان می دهد که برای اولین بار،

cyberbullying was leading to suicidal ideations

قلدری و مزاحمت های سایبری منجر به افکار خودکشی

more significantly than offline bullying.

قابل توجه تر از قلدری غیر آنلاین هستند.

And you know, what shocked me -- although it shouldn't have --

می دانید چه چیزی مرا شوکه کرد، گرچه که نباید اینطور بود،

was other research last year

مطالعه دیگری سال گذشته که بر روی تمسخر های مشخص

that determined humiliation was a more intensely felt emotion

به شددت عاطفی تر و احساساتی هستند

تا شادی و یا حتی عصبانیت.

than either happiness or even anger.

Cruelty to others is nothing new.

بی رحمی در مورد دیگران اصلا جدید نیست،

اما آنلاین و فن باعث شدند که شدت شرمندگی تقویت یابد،

But online, technologically enhanced shaming is amplified,

uncontained

غیر موجود و به طور دائم در دسترس باشند.

and permanently accessible.

The echo of embarrassment used to extend only as far as your family, village,

پژواک شرمندگی قبلا تا حیطه افراد خانواد شما، روستا یتان

school or community.

مدرسه و یا جامعه تان می رفت،

But now, it's the online community too.

اما امروزه به جامعه آنلاین نیز می رود.

Millions of people, often anonymously, can stab you with their words,

میلیون ها نفر، اغلب ناشناس،

می توانند شما را با کارشان خنجر بزنند و این بسیار دردناک است،

and that's a lot of pain.

And there are no perimeters around how many people can publicly observe you

و هیچ فضای احاطه شده ای وجود ندارد برای اینکه چند نفر

می توانند بصورت عمومی شما را مشاهد کنند

and put you in a public stockade.

و شما را روی در یک حصار بندی عمومی قرار دهند.

There is a very personal price to public humiliation,

این قیمت شخصی بسیار بالایی

برای تمسخر عمومی دارد،

and the growth of the internet has jacked up that price.

و با رشد اینترنت قیمت آن بالاتر نیز می رود.

اکنون نزدیک به دو دهه،

For nearly two decades now,

we have slowly been sowing the seeds of shame and public humiliation

ما به آرامی تخم شرم و تمسخر عمومی را

in our cultural soil, both on- and offline.

در خاک فرهنگ خود بصورت آنلاین و غیر آنلاین کاشته ایم.

Gossip websites, paparazzi, reality programming, politics,

وب سایت های شایعه سازی و عکاسان مجلات شایعه ساز( پاپاراتزی) برنامه های تلوزیونی واقعی، سیاست

news outlets and sometimes hackers

رسانه های خبری و گاهی اوقات هکرها تمامی در این شرم رفت و آمد داردند.

all traffic in shame.

It's led to desensitization and a permissive environment online,

این به حساسیت زدایی و یک محیط مجاز آنلاین منجر می شود

which lends itself to trolling, invasion of privacy and cyberbullying.

که حرکت دایره وار به خود، تهاجم به حریم خصوصی، و مزاحمت سایبری منجر می شود.

This shift has created what Professor Nicolaus Mills calls

این تغییر چیزی را خلق کرده که پرفسور نیکولاس میلز آن را

"a culture of humiliation."

فرهنگ تحقیر نامیده است.

Consider a few prominent examples just from the past six months alone.

چند نمونه برجسته آن را در شش ماه گذشته در نظر بگیرید.

Snapchat, the service which is used mainly by younger generations

انسپ چت Snapchat(یک برنامه ارسال دریافت تصاویر مخصوص پلتفرم موبایل می‌باشد) و بیشتر نسل جوان از آن استفاده می کنند

and claims that its messages only have the life span of a few seconds.

و ادعا می کند که پیامهای آنها تنها طول عمری

چند ثانیه دارند.

You can imagine the range of content that that gets.

می توانید محدوده ارتباطاتی که می گیرند را تصور کنید.

A third-party app which Snapchatters use to preserve the life span of the messages

اپلیکشن سومی که استفاده کنندگان اسنپ چت از آن برای نگهداری گفتگوها

در پیام های هک شده استفاده می کنند،

was hacked,

و حدود ۱۰٫۰۰۰ گفتگوی شخصی، عکس و ویدئو بطور آنلاین درز پیدا کرد

and 100,000 personal conversations, photos and videos were leaked online,

to now have a life span of forever.

و حالا برای همیشه ماندگار خواهند شد.

Jennifer Lawrence and several other actors had their iCloud accounts hacked,

آیفون جنیفر لورانس و تعداد دیگری از هندپیشگان زن هک شد،

and private, intimate, nude photos were plastered across the internet

و عکسهای خصوصی، صمیمی، عکس های برهنه آنها در سراسر اینترنت پخش شد

without their permission.

بدون اجازه شان.

One gossip website had over five million hits

یک وب سایت شایع پراکنی بیش از پنج میلیون نفر

for this one story.

به آن مراجعه کردند برای یک داستان.

And what about the Sony Pictures cyberhacking?

و در مورد شرکت سونی پیکچرSony Pictures که قلدری و مزاحمت های سایبری داشت چه؟

The documents which received the most attention

مدارکی که بیشترین توجه را به خود جلب می کنند

were private e-mails that had maximum public embarrassment value.

ایمیل خصوصی بودند که اکنون حداکثر ارزش خجالت عمومی دارند.

اما در این فرهنگ تحقیر،

But in this culture of humiliation,

there is another kind of price tag attached to public shaming.

برچسب قیمت دیگری وجود دارد مرتبط به شرمندگی عمومی است.

The price does not measure the cost to the victim,

آنها قیمت را می سنجد نه هزینه قربانی را،

which Tyler and too many others --

تیلر و افراد بسیار زیادی

notably, women, minorities and members of the LGBTQ community --

و به طور قابل توجهی زنان، اقلیت ها،

و جامعه همجنس گرایان هزینه آن را می پردازند،

have paid,

but the price measures the profit of those who prey on them.

اما سنجش این قیمت سودی هست برای آنان که ( قربانیانشان را) شکار می کنند.

این تهاجم به دیگران مود خامی است

This invasion of others is a raw material,

efficiently and ruthlessly mined, packaged and sold at a profit.

که موثر و بی رحمانه استخراج شده، بسته بندی شده و برای سود به فروش رسیده.

بازار پدید آمده که در آن تحقیر عمومی کالا است

A marketplace has emerged where public humiliation is a commodity,

و شرم صنعت.

and shame is an industry.

پول چگونه بدست می آید؟

How is the money made?

Clicks.

کلیک،

The more shame, the more clicks.

شرم بیشتر، کلیک بیشتر.

The more clicks, the more advertising dollars.

کلیک بیشتر، پول تبلیغات بیشتر.

We're in a dangerous cycle.

ما در چرخه خطرناکی هستیم.

The more we click on this kind of gossip,

هر چه بیشتر ما روی این شایعات کلیک کنیم،

the more numb we get to the human lives behind it.

بی حس و بی تفاوتی بیشتری نسبت به زندگی انسانها در پشت آن است،

And the more numb we get, the more we click.

و بی تفاوتی و بی حسی بیشتری را که دریافت می کنم، بیشتر کلیک می کنیم.

All the while,

تا زمانی کسی با آن پول ( شایعات) می سازد

someone is making money off of the back of someone else's suffering.

در پشت آن درد و رنج شخص دیگری هست.

With every click, we make a choice.

با هر کلیک، ما یک انتخاب می کنیم.

The more we saturate our culture with public shaming,

فرهنگمان بیشتر از شرمندگی عمومی اشباع می شود،

the more accepted it is,

و هر جه بیشتر این مورد قبول واقع شود،

the more we will see behavior like cyberbullying, trolling,

ما رفتار قلدرمآبانه و مزاحمت های سایبری،

گردش شایعات، انواع هک کردن ها،

some forms of hacking

و آزار و اذیت آنلاین را می بینیم.

and online harassment.

Why? Because they all have humiliation at their cores.

چرا؟ زیرا در هسته همه آنها تحقیر وجود دارد.

This behavior is a symptom of the culture we've created.

رفتار و اعمال نشانه ای از فرهنگی است که ما ساخته ایم.

Just think about it.

تنها به این فکر کنید.

Changing behavior begins with evolving beliefs.

تغییر رفتار شروعی برای تحول باورهاست.

We've seen that to be true with racism, homophobia

ما امروز و در گذشته این را در رابطه با نژادپرستی،

and plenty of other biases,

همجنسگرا ستیزی، و تعداد زیاد دیگری از تعصبات دیده ایم.

today and in the past.

As we've changed beliefs about same-sex marriage,

همانطور که ما باورهایمان را درباره ازدواج هم جنسان تغییر دادیم،

more people have been offered equal freedoms.

همانطور که آزادی برابر به افراد بیشتری ارائه شده است.

When we began valuing sustainability,

هنگامی که ما شروع به ارزش نهاد به پایداری برای محیط زیست کردیم،

more people began to recycle.

مردم بیشتری شروع به بازیافت زباله ها کردند.

So as far as our culture of humiliation goes,

خُب تا زمانی که فرهنگ تحقیر ادامه دارد،

what we need is a cultural revolution.

چیزی که ما نیاز داریم یک انقلاب فرهنگی است.

Public shaming as a blood sport has to stop,

شرمندگی عمومی به عنوان خونی در جریان باید متوقف شود،

and it's time for an intervention on the internet and in our culture.

و زمان مداخله در اینترنت و فرهنگ ما هست.

The shift begins with something simple,

تغییر با چیزی ساده شروع می شود، اما این ساده نیست.

but it's not easy.

We need to return to a long-held value of compassion,

ما نیاز داریم به ارزش ماندگار همدردی، همدلی و شفقت داریم.

compassion and empathy.

آنلاین، ما کمبود شفقت داریم،

Online, we've got a compassion deficit,

an empathy crisis.

بحران همدلی و شفقت.

Researcher Brené Brown said, and I quote,

برنه بروان که یک پژوهشگر است گفت، و من آن را نقل قول می کنم،

"Shame can't survive empathy."

"شرم نمی تواند همدلی و شفقت را زنده نگه دارد"

Shame cannot survive empathy.

شرم نمی تواند همدلی و شفقت را زنده نگه دارد.

I've seen some very dark days in my life.

من روزهای تاریک و سیاهی را در زندگیم دیده ام،

It was the compassion and empathy from my family, friends, professionals

و این شفقت و همدردی که از طرف خانواده، دوستان افراد حرقه ای

و حتی گاهی غریبه ها بود که مرا نگه داشت.

and sometimes even strangers

that saved me.

Even empathy from one person can make a difference.

حتی همدلی از طرف یک نفر هم می توانم تفاوت ایجاد کند.

The theory of minority influence,

تئوری اثر اقلیت ها

proposed by social psychologist Serge Moscovici,

که توسط روانشناس سرگی ماسگویچ مطرح شده،

says that even in small numbers,

می گوید که حتی با تعداد کم،

when there's consistency over time,

هنگامی که پایداری در طول زمان وجود داشته باشد،

change can happen.

تغییر می تواند اتفاق بیفتد.

In the online world, we can foster minority influence

در جهان آنلاین، ما می توانیم اثر اقلیت را با

by becoming upstanders.

تبدیل شدن به افرادی مقاوم پرورش دهیم.

To become an upstander means instead of bystander apathy,

برای تبدیل شدن به افراد مقاوم به جای بی تفاوتی به اطرافیان،

we can post a positive comment for someone or report a bullying situation.

ما می توانیم یک نظر مثبت برای شخص یا گزارشی که در موقعیت قلدری قرار گرفته ارسال کنیم.

Trust me, compassionate comments help abate the negativity.

به من اعتماد کنید، ارائه نظرات دوستانه و همدلی کمک به فروکش کردن آثار منفی می کند.

We can also counteract the culture by supporting organizations

ما همچنین می توانیم این فرهنگ را با حمایت از سازمانهایی

that deal with these kinds of issues,

که با اینگونه مسائل مقابله می کنند بی اثر و خنثی کنیم،

like the Tyler Clementi Foundation in the US;

مانند بنیاد تیلر کلمنتی در ایلات متحده،

in the UK, there's Anti-Bullying Pro;

در انگلستان، برنامه ضد قلدری وجود دارد،

and in Australia, there's PROJECT ROCKIT.

در استرالیا ، پروژه ریکیت Rockit هست.

We talk a lot about our right to freedom of expression.

ما درباره آزادی بیان مان بسیار صحبت می کنیم،

But we need to talk more about our responsibility

اما نیاز داریم که بیشتر درباره

وظایف مان برای بیان آزادی سخن بگویم.

to freedom of expression.

ما همه می خواهیم که صدایمان شنیده شود،

We all want to be heard,

but let's acknowledge the difference between speaking up with intention

امابگذارید اقرار کنیم که بین سخن گفتن با مقصود و مراد

and speaking up for attention.

با سخن گفتن برای توجه تفاوت است.

The internet is the superhighway for the id.

اینترنت شاهراهی برای این نهاد است،

But online, showing empathy to others benefits us all

اما نشان دادن همدلی و شفقت بطور انلاین به دیگران

به نفع همه ما برای ایجاد جهانی آرام تر و بهتر است.

and helps create a safer and better world.

We need to communicate online with compassion,

ما نیاز داریم تا بصورت آنلاین گفتگو کنیم،

consume news with compassion

اخبار را با همدلی و شفقت دنبال کنیم،

and click with compassion.

و با شفقت و همدلی کلیک کنیم.

Just imagine walking a mile in someone else's headline.

فقط تصور کنید که یک مایل بر روی زندگی شخصی یک نفر راه بروید.

I'd like to end on a personal note.

می خواهم با مسئله شخصی خودم سخنم را به پایان برسانم.

In the past nine months,

در ۹ ماه گذشته،

the question I've been asked the most is "Why?"

سوالی که بیشتر از من شده این است چرا.

Why now?

Why was I sticking my head above the parapet?

چرا حالا؟ آیا به اندازه کافی برای بیان نظراتم که ممکن است مردم را ناراحت کنند شجاع هستم؟

You can read between the lines in those questions,

می توانید بین خطوط این پرسشها را بخوانید،

and the answer has nothing to do with politics.

و پاسخ این است که هیچ ربطی به سیاست ندارد.

The top-note answer was and is "Because it's time."

پاسخ کلی من این است که هیچ ربطی به سیاست ندارد:

Time to stop tiptoeing around my past,

زمان آن فرا رسیده که سرک کشیدن درباره گدشته من متوقف شود؛

زمان آن فرا رسیده که زندگی با ننگ را متوقف کنم؛

time to stop living a life of opprobrium

and time to take back my narrative.

و زمان آن فرا رسیده که داستانهایم را باز پس گیرم.

It's also not just about saving myself.

همچنین این تنها برای نجات زندگی خودم نیست،

Anyone who is suffering from shame and public humiliation

هر کسی که از شرم و تحقیر عمومی رنج می برد

needs to know one thing:

نیاز دارد که یک چیز را بداند:

You can survive it.

می توانید زنده بمانید.

I know it's hard.

می دانم سخت است.

It may not be painless, quick or easy,

بدون درد، سریع و آسان نخواهد بود،

but you can insist on a different ending to your story.

اما می توانید برای داشتن یک پایان متفاوت برای داستانتان اصرار کنید.

Have compassion for yourself.

با خودتان همدلی و شفقت داشته باشید.

We all deserve compassion

همه ما سزاوار داشتن شقفت و همدلی

and to live both online and off in a more compassionate world.

و همچنین داشتن زندگی آنلاین و زندگی بدون اینترنت در جهانی شفیق تر و دلسوزتر هستیم.

Thank you for listening.

سپاسگزارم برای شنیدن سخنانم.

(Applause and cheers)

( تشویق تماشاگران)