Adam Ostrow: After your final status update

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

By the end of this year,

สิ้นปีนี้

there'll be nearly a billion people on this planet

จะมีคนเกือบสิบล้านคนบนโลกนี้

that actively use social networking sites.

ที่ใช้เว็บไซต์เครือข่ายสังคมต่างๆ

The one thing that all of them have in common

สิ่งหนึ่งที่ึคนเหล่านี้มีเหมือนๆกัน

is that they're going to die.

คือพวกเขาจะต้องตายในวันหนึ่ง

While that might be a somewhat morbid thought,

ขณะที่ความคิดนี้ดูออกจะน่ากลัว

I think it has some really profound implications

ผมคิดว่ามันมีความหมายลึกซึ้งกว่านั้น

that are worth exploring.

ที่เราควรเอามาคุยกัน

What first got me thinking about this

สิ่งแรกที่สะกิดใจผมเกี่ยวกับเรื่องนี้

was a blog post authored earlier this year by Derek K. Miller,

คือการเขียนบล็อกของนักเขียนที่ชื่อ เดเร็ก เค มิลเลอร์ เมื่อต้นปีที่ผ่านมา

who was a science and technology journalist

เดเร็กเป็นนักข่าวด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี

who died of cancer.

ที่เสียชีวิตลงด้วยโรคมะเร็ง

And what Miller did was have his family and friends write a post

และสิ่งที่มิลเลอร์ทำคือ ให้ครอบครัวและเพื่อนของเขาเขียนโพสข้อความ

that went out shortly after he died.

ลงบนบล็อกหลังจากเขาตาย

Here's what he wrote in starting that out.

นี่เป็นข้อความที่เขาเขียน

He said, "Here it is. I'm dead,

เขาพูดว่า "และแล้ว ผมก็ตาย

and this is my last post to my blog.

และนี่เป็นโพสต์สุดท้ายของบล็อกผม

In advance, I asked that once my body finally shut down

ผมได้บอกล่วงหน้ากับครอบครัวและเพื่อนๆว่า เมื่อร่างกายผม

from the punishments of my cancer,

ถึงขีดสุดของการทรมานจากโรคมะเร็ง

then my family and friends publish this prepared message I wrote --

ให้เอาข้อความที่ผมเขียนเตรียมไว้พิมพ์ลงเน็ตให้ด้วย

the first part of the process

ซึ่งเป็นส่วนแรกของขั้นตอน

of turning this from an active website to an archive."

ในการเปลี่ยนจากเว็บไซต์ที่มีการเปล่ียนแปลง ให้เป็นคลังข้อมูลเก่า"

Now, while as a journalist,

ขณะเขาเป็นนักข่าว

Miller's archive may have been better written

เอกสารสำคัญของมิลเลอร์คงจะเขียนได้ดี

and more carefully curated than most,

และจัดเก็บได้มีประสิทธิภาพมากกว่า

the fact of the matter is that all of us today

อย่างคนอื่นทั่วไปอย่างเราในทุกวันนี้

are creating an archive

ที่สร้างการจัดเก็บ

that's something completely different

ในรูปแบบที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

than anything that's been created

กว่าทุกสิ่งที่เคยสร้างมา

by any previous generation.

ในยุคก่อนๆ

Consider a few stats for a moment.

ลองมาดูสถิติกันสักครู่

Right now there are 48 hours of video

ในตอนนี้มีการอัพโหลดวิดีโอยาว 48 ชั่วโมง

being uploaded to YouTube every single minute.

ลงยูทูบ ทุกๆนาที

There are 200 million Tweets being posted every day.

200 ล้านข้อความที่ถูกทวีตในทุกๆวัน

And the average Facebook user

และโดยเฉลี่ยนคนใช้เฟสบุ๊ค

is creating 90 pieces of content each month.

ในการสร้างเนื้อหากว่า 90 ชิ้นต่อเดือน

So when you think about your parents or your grandparents,

ดังนั้นเมื่อคุณคิดถึงพ่อแม่หรือปู่ย่า ตายายของคุณ

at best they may have created

พวกเขาคงเก็บความทรงจำโดย

some photos or home videos,

ถ่ายภาพ ถ่ายวีดีโอ

or a diary that lives in a box somewhere.

หรือเขียนไดอารี่แล้วเก็บไว้ในกล่องสักใบ

But today we're all creating this incredibly rich digital archive

แต่ทุกวันนี้ พวกเราได้สร้างระบบจัดเก็บดิจิตอลนี่ขึ้น

that's going to live in the cloud indefinitely,

ซึ่งจะอยู่ในโลกจินตนาการไม่รู้จบนี่

years after we're gone.

ต่อไปอีกหลายปีหลังเราจากโลกนี้ไป

And I think that's going to create some incredibly intriguing opportunities

และผมคิดว่านี่จะสร้างโอกาสอันน่าสนใจให้กับ

for technologists.

เหล่าผู้เชี่ยวชาญเทคโนโลยีทั้งหลาย

Now to be clear, I'm a journalist and not a technologist,

เพื่อให้เข้าใจตรงกัน ผมเป็นนักข่าว และไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญทางเทคโนโลยี

so what I'd like to do briefly

ดังนั้นสิ่งที่ผมอยากทำอย่างเร็ว

is paint a picture

คือวาดภาพ

of what the present and the future are going to look like.

ว่าในปัจจุบันและอนาคตจะเป็นอย่างไร

Now we're already seeing some services

พวกเราได้เห็นบริการหลายอย่าง

that are designed to let us decide

ที่ออกแบบให้เราเลือกจัดเองได้ว่า

what happens to our online profile and our social media accounts

ตัวประวัติออนไลน์และสื่อสังคมของเราจะหน้าตาอย่างไร

after we die.

หลังจากพวกเราตาย

One of them actually, fittingly enough,

หนึ่งในนั้น เป็นระบบที่ดีมาก

found me when I checked into a deli

ซึ่งผมได้เจอตอนเช็คอิน

at a restaurant in New York

ที่ภัตตาคารแห่งหนึ่งในนิวยอร์ค

on foursquare.

บนโฟร์สแควร์

(Recording) Adam Ostrow: Hello.

(เสียงบันทึก) อดัม ออสโตร: ฮัลโหล

Death: Adam?

ความตาย: อดัมหรอ

AO: Yeah.

อดัม: ใช่

Death: Death can catch you anywhere, anytime,

ความตาย: ความตายสามารถไล่ตามคุณทุกที่ ทุกเวลา

even at the Organic.

แม้แ่ต่จะเป็นปุ๋ยก็ตาม

AO: Who is this?

อดัม: นั่นใครหน่้ะ

Death: Go to ifidie.net

ความตาย: ไปที่ 'ถ้าฉันตายดอตเน็ต'

before it's too late.

ก่อนที่มันจะสายเกินไป

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Adam Ostrow: Kind of creepy, right?

อดัม ออสโตร: ออกจะหลอนๆ ว่าไหมครับ

So what that service does, quite simply,

สรุปอย่างง่ายในสิ่งที่บริการนี้ทำ

is let you create a message or a video

คือให้คุณสร้างสรรค์ข้อความหรือวิดีโอ

that can be posted to Facebook after you die.

ที่สามารถโพสลงเฟสบุ๊คหลังคุณตายได้

Another service right now

อีกบริการนึงที่มีตอนนี้

is called 1,000 Memories.

เรียกว่า 'หนึ่งพันความทรงจำ'

And what this lets you do is create an online tribute to your loved ones,

และที่เจ้าสิ่งนี้ให้คุณเล่นคือทำของขวัญให้คนที่คุณรัก

complete with photos and videos and stories

แบบครบสูตรทั้งรูป วิดีโอและเรื่องราว

that they can post after you die.

ที่พวกคุณสามารถโพสต์ออนไลน์หลังตาย

But what I think comes next is far more interesting.

แต่สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นเป็นสิ่งที่ผมคิดว่ามันน่าสนยิ่งกว่า

Now a lot of you are probably familiar with Deb Roy

เอาละ พวกคุณหลายคนคงจะคุ้นเคยกับ เด็บ รอย

who, back in March,

คนที่เมื่อตอนเดือนมีนาคม

demonstrated how he was able to analyze more than 90,000 hours of home video.

สาธิตว่าเขาประมวลผลวิดีโอส่วนตัวกว่า 90,000 ชั่วโมงได้อย่างไร

I think as machines' ability

ผมคิดว่าด้วยความสามารถของเครื่องจักร

to understand human language and process vast amounts of data

ในการเข้าใจภาษาของมนุษย์และประมวลผลข้อมูลมากมาย

continues to improve,

ที่พัฒนามาอย่างต่อเนื่อง

it's going to become possible

จะทำให้มันเป็นไปได้

to analyze an entire life's worth of content --

ที่จะประมวลบริบททั้งชีวิต

the Tweets, the photos, the videos, the blog posts --

ในTweet รูปภาพ วิดีโอ ลงบล็อกต่างๆ

that we're producing in such massive numbers.

ที่พวกเราได้สร้างขึ้นมาจำนวนมหาศาลได้

And I think as that happens,

และถ้าสิ่งนี้เกิดขึ้น ผมคิดว่า

it's going to become possible for our digital personas

มันเป็นไปได้ว่าประวัติข้อมูลดิจิตอลของเรา

to continue to interact in the real world long after we're gone

จะดำเนินต่อไปอีกนานในโลกปัจจุบันหลังพวกเราจากไปแล้ว

thanks to the vastness of the amount of content we're creating

ต้องขอบคุณความล้นหลามของเนื้อหาที่พวกเราสร้าง

and technology's ability to make sense of it all.

และความสามารถทางเทคโนโลยีที่ทำให้มันเข้ากันได้

Now we're already starting to see some experiments here.

ตอนนี้เราก็เริ่มได้เห็นการทดลองพวกนี้แล้ว

One service called My Next Tweet

บริการอันนึงเรียกว่า 'ทวีตต่อไปของฉัน'

analyzes your entire Twitter stream, everything you've posted onto Twitter,

ที่ประมวลผลทุกข้อความที่คุณเขียนลงทวิตเตอร์

to make some predictions as to what you might say next.

เพื่อทำการคาดเดาว่าคุณจะพิมพ์อะไรครั้งต่อไป

Well right now, as you can see,

ณ ตอนนี้ อย่างที่พวกคุณได้เห็น

the results can be somewhat comical.

ผลต่างๆที่ได้อาจน่าขำสักหน่อย

You can imagine what something like this might look like

คุณคงนึกออกว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นอย่างไรในอีก

five, 10 or 20 years from now

ห้าปี สิบปี หรือยี่สิบปีนับจากนี้ไป

as our technical capabilities improve.

เมื่อความสามารถทางเทคโนโลยีรุกหน้ากว่านี้

Taking it a step further,

อีกย่างก้าวหนึ่ง

MIT's media lab is working on robots

ห้องทดลองของเอ็มไอที ได้ทดสอบหุ่นยนต์

that can interact more like humans.

ที่สามารถตอบสนองได้คล้ายมนุษย์แล้ว

But what if those robots were able to interact

แต่ถ้าเกิดหุ่นเหล่านั้นสามารถตอบสนอง

based on the unique characteristics of a specific person

โดยใช้เอกลักษณ์เฉพาะของบุคคลใดบุคคลหนึ่งได้ละ

based on the hundreds of thousands of pieces of content

หรือใช้เนื้อหาร้อยพันชิ้น

that person produces in their lifetime?

ที่คนๆนึงสร้างขึ้นมาทั้งชีวิตได้ละ

Finally, think back to this famous scene

สุดท้ายแล้ว ทำให้นึกย้อนกลับไปฉากดัง

from election night 2008

เมื่อตอนคืนเลือกตั้งปี 2008

back in the United States,

ที่สหรัฐอเมริกา

where CNN beamed a live hologram

ซีเอ็นเอ็นฉายภาพถ่ายทอดสด สามมิติ

of hip hop artist will.i.am into their studio

ของศิลปินฮิปฮอป 'วิลล์ไอแอม' ในสตูดิโอของเขา

for an interview with Anderson Cooper.

สำหรับการสัมภาษณ์กับแอนเดอร์สัน คูเปอร์

What if we were able to use that same type of technology

ถ้าเกิดพวกเราสามารถใช้เทคโนโลยีเดียวกันนี้

to beam a representation of our loved ones into our living rooms --

ฉายภาพคนที่เรารักในห้องนั่งเล่น

interacting in a very lifelike way

ตอบสนองเหมือนคนที่มีชีวิตจริง

based on all the content they created while they were alive?

โดยใช้เนื้อหาที่พวกเขาเคยสร้างตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ได้

I think that's going to become completely possible

ผมคิดว่า มันเป็นเรื่องที่เป็นไปได้

as the amount of data we're producing

ด้วยปริมาณข้อมูลที่พวกเราใช้

and technology's ability to understand it

และความสามารถในการเข้าใจของเทคโนโลยี

both expand exponentially.

ทั้งสองจะพัฒนาได้อย่างไม่มีสิ้นสุด

Now in closing, I think what we all need to be thinking about

โดยสรุป ผมคิดว่าสิ่งที่พวกเราจำเป็นต้องคิด

is if we want that to become our reality --

คือ เราต้องการให้มันเป็นจริงหรือไม่

and if so,

และถ้าเป็นอย่างนั้น

what it means for a definition of life and everything that comes after it.

อะไรคือความหมายของชีวิตและทุกสิ่งที่เป็นหลังจากนั้น

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)