How autism freed me to be myself | Rosie King

رُزی کینگ: چگونه اوتیسم مرا آزاد کرد تا خودم باشم

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

I haven't told many people this,

من این را به افراد زیادی نگفتم

but in my head, I've got

اما در سرم هزاران جهان

thousands of secret worlds all going on

پنهان و اسرار آمیز همزمان

all at the same time.

خطور می کند.

I am also autistic.

همینطور اوتیسم دارم.

People tend to diagnose autism

مردم تمایل دارند که تشخیص اوتیسم را

with really specific check-box descriptions,

با توصیفات واقعا خاص تیک زدنی انجام دهند،

but in reality, it's a whole variation as to what we're like.

اما در واقع، اوتیسم کل است با تنوعی از آنچه که ما هستیم .

For instance, my little brother,

برای مثال، برادر کوچک من،

he's very severely autistic.

اوتیستیک شدید است.

He's nonverbal. He can't talk at all.

او صامت است و اصلا حرف نمی زند.

But I love to talk.

اما من عاشق حرف زدن هستم.

People often associate autism

اغلب مردم تصور می کنند پیوندی بین اوتیسم و

with liking maths and science and nothing else,

ریاضی و علوم هست و نه چیز دیگری،

but I know so many autistic people

اما من افراد اوتیستیک زیادی را می شناسم

who love being creative.

که عاشق آفرینش و خلاقیت هستند.

But that is a stereotype,

این یک کلیشه از پیش قضاوت شده است،

and the stereotypes of things

و اغلب کلیشه ها، اگر نگوئیم همیشه

are often, if not always, wrong.

اشتباه هستند.

For instance, a lot of people

برای مثال، همه مردم وقتی به اوتیسم فکر می کنند

think autism and think "Rain Man" immediately.

بلافاصله به یاد فیلم " مرد بارانی" می افتند.

That's the common belief,

این باور عمومیست،

that every single autistic person is Dustin Hoffman,

که بیماران اوتیستیک مانند شخصیت بازی شده توسط داتسین هافمن هست،

and that's not true.

و این درست نیست.

But that's not just with autistic people, either.

اما این تفکر تنها مربوط به اوتیسم نیست.

I've seen it with LGBTQ people,

من دگرباشان جنسی،

with women, with POC people.

زنان لزبین،افراد رنگین پوست را دیده ام.

People are so afraid of variety

مردم از تنوع و گوناگونی می ترسند

that they try to fit everything into a tiny little box

و سعی بر این دارند که همه چیز را در یک قالب کوچکی

with really specific labels.

با یک برچسب خاص قرار دهند.

This is something that actually

این چیزی که در زندگی واقعی

happened to me in real life:

برای من اتفاق افتاده است:

I googled "autistic people are ..."

" افراد مبتلا به اوتیسم... " را گوگل کنید

and it comes up with suggestions

لیستی از پیشنهادات را دریافت می کنید

as to what you're going to type.

که مرتبط با اینکه که چی تایپ کردید، هستند.

I googled "autistic people are ..."

من " افراد مبتلا به اوتیسم... " گوگل کردم

and the top result was "demons."

و اولین نتیجه "شیاطین" بود.

That is the first thing that people think

این اولین چیزی است که مردم هنگامی

when they think autism.

که راجع به اوتیسم فکر می کنند به ذهنشان خطور می کند.

They know.

آنها می دانند.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

One of the things I can do because I'm autistic —

چونکه من اوتیستیک هستم یکی از کارهایی که می توانند بکنم ـــ

it's an ability rather than a disability —

این یک تواناییست به جای ناتوانی ـــ

is I've got a very, very vivid imagination.

این است که من تخیلات بسیار بسیار روشن و واضحی دارم.

Let me explain it to you a bit.

بگذارید کمی برایتان توضیح دهم.

It's like I'm walking in two worlds most of the time.

مثل اینکه من در بیشتر اوقات در دو جهان راه می روم.

There's the real world, the world that we all share,

یکی جهان واقعی که برای همه ما مشترک است،

and there's the world in my mind,

و دیگری جهانی در ذهن من،

and the world in my mind is often so much more real

و جهان ذهن من اغلب اوقات خیلی حقیقی تر

than the real world.

از جهان واقعی است.

Like, it's very easy for me to let my mind loose

برای من بسیار راحت است که اجازه دهم که اندیشه ام رها شود

because I don't try and fit myself into a tiny little box.

زیرا من سعی نمی کنم که خودم را در یک جعبه کوچک قرار دهم.

That's one of the best things about being autistic.

این یکی از بهترین ها چیزها برای اوتیستیک بودن است.

You don't have the urge to do that.

شما مجبور به اینکار نیستید

You find what you want to do,

هر کاری را که بخواهید بکنید

you find a way to do it, and you get on with it.

خودتان راهش را پیدا می کنید، و از همان راه آن را انجام می دهید.

If I was trying to fit myself into a box,

اگر سعی می کردم خودم را در این جعبه قرار دهم،

I wouldn't be here, I wouldn't have achieved

نمی توانستم الان اینجا باشم، نمی توانستم نیمی از

half the things that I have now.

چیزهایی که الان دارم را داشته باشم.

There are problems, though.

هر چند مشکلاتی وجود دارد.

There are problems with being autistic,

مبتلا به اوتیسم بودن مشکلاتی را در بر دارد،

and there are problems with having too much imagination.

یکی از مشکلات داشتن تخیلات بسیار زیاد است.

School can be a problem in general,

بطور کلی مدرسه می تواند یکی دیگر از مشکلات باشد،

but having also to explain to a teacher

توضیح دادن هر روز

on a daily basis

به معلم

that their lesson is inexplicably dull

که درسی که میدهد به شدت کسل کننده است

and you are secretly taking refuge

و به طور پنهانی به پناهگاهی

in a world inside your head in which you are not in that lesson,

در دنیای درون سرت فرو می روی که به درس گوش ندهی،

that adds to your list of problems.

به لیست مشکلاتت اضافه میشود.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Also, when my imagination takes hold,

همچنین، هنگامی که تخیلات من مرا تصرف می کنند

my body takes on a life of its own.

بدنم زندگی خودش را شروع می کند.

When something very exciting happens in my inner world,

هنگامی که یک چیز بسیار جالب در دنیای درونی من اتفاق می افتد،

I've just got to run.

من باید بدوم.

I've got to rock backwards and forwards,

باید مثل گهواره بدنم را به جلو و عقب ببرم،

or sometimes scream.

یا گاهی اوقات فریاد بزنم.

This gives me so much energy,

این به من انرژی بسیار زیادی می دهد،

and I've got to have an outlet for all that energy.

و من باید این انرژی را بیرون بریزم.

But I've done that ever since I was a child,

اما من این کارها را از زمان کودکی انجام می دادم،

ever since I was a tiny little girl.

از همان موقعی که یک دختر بچه کوچکی بودم،

And my parents thought it was cute, so they didn't bring it up,

برای پدر و مادر من این بامزه هست، بنابراین این موضوع را مطرح نکردند،

but when I got into school,

اما هنگامی که به مدرسه رفتم،

they didn't really agree that it was cute.

آنها قبول نداشتند که این کارها بامزه است.

It can be that people don't want to be friends

مردم نمی توانند با دختری دوست باشند

with the girl that starts screaming in an algebra lesson.

که در کلاس درس جبر فریاد می کشد.

And this doesn't normally happen in this day and age,

معمولا در روزها و این دوره این موارد اتفاق نمی افتد،

but it can be that people don't want to be friends with the autistic girl.

اما افراد می توانند نخواهند دوست یک بیمار اوتیسمی باشند.

It can be that people don't want to associate

مردم می توانند نخواهند که با

with anyone who won't or can't fit themselves

کسی که با آنها تناسبی ندارد

into a box that's labeled normal.

در یک جعبه با برچسب طبیعی خورد قرار بگیرند.

But that's fine with me,

من با این مشکلی ندارم،

because it sorts the wheat from the chaff,

چونکه گندم باید از کاه اش جدا شود،

and I can find which people are genuine and true

من می توانم افراد خالص و درستی را

and I can pick these people as my friends.

پیدا کنم و آنها را به عنوان دوست انتخاب کنم.

But if you think about it, what is normal?

اما اگر راجع به اینکه عادی چیست فکر کنید؟

What does it mean?

این به چه معناست؟

Imagine if that was the best compliment you ever received.

تصور کنید اگر بهترین تعریفی که از شما بکنند این باشد که

"Wow, you are really normal."

"وای، تو واقعا عادی هستی."

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

But compliments are,

اما تعریف

"you are extraordinary"

"تو فوق العاده هستی"

or "you step outside the box."

یا "تو در خارج جعبه ایستادی"

It's "you're amazing."

این "تو شگفت انگیز هستی."

So if people want to be these things,

پس اگر مردم بخواهند این نوع چیزها باشند،

why are so many people striving to be normal?

چرا خیلی از مردم تلاش می کنند که عادی باشند؟

Why are people pouring their brilliant individual light into a mold?

چرا مردم الماس درخشان شخصیت فردی شان را در یک قالب می ریزند؟

People are so afraid of variety that they try and force everyone,

مردم از متفاوت بود بسیار می ترسند، و تلاش می کنند همه را مجبور می کنند که عادی باشند

even people who don't want to or can't, to become normal.

حتی افرادی را که نمی خواهند و یا نمی توانند عادی باشند.

There are camps for LGBTQ people

کمپین هایی وجود دارد که تلاش می کنند افراد دگرباش جنسی

or autistic people to try and make them this "normal,"

یا مبتلایان به اوتیسم را "عادی" کنند

and that's terrifying that people would do that in this day and age.

و در این دوره و زمانه این یک موضوع وحشتناک است.

All in all, I wouldn't trade my autism and my imagination for the world.

من اوتیسم و تخیلاتم را برای این جهان مبادله نمی کنم.

Because I am autistic,

چونکه من اوتیستیک هستم،

I've presented documentaries to the BBC,

من مستنداتی را به خبرگزاری BBC دادم،

I'm in the midst of writing a book,

من در حال نوشتن یک کتابم،

I'm doing this — this is fantastic —

من قصد دارم اینکار را بکنم ــ این بی نظیره ـــ

and one of the best things that I've achieved,

و یکی از بهترین چیزهایی که من بدست آوردم،

that I consider to have achieved,

فکر می کنم بدست آوردم،

is I've found ways of communicating

من راهی برای ارتباط برقرار کردن

with my little brother and sister,

با برادر و خواهر کوچکترم پیدا کردم،

who as I've said are nonverbal. They can't speak.

همانطور که گفتم صامت هستند و حرف نمی زنند.

And people would often write off someone who's nonverbal,

اغلب مردم کسانی را که حرف نمی زنند افرادی بی ارزش میدانند،

but that's silly, because my little brother and sister

اما آنها احمق اند، چونکه برادر و خواهر کوچک من

are the best siblings that you could ever hope for.

بهترین خواهر و برادری هستند که کسی می تواند داشته باشد .

They're just the best, and I love them so much

آنها بهترین هستند، و من خیلی دوستشان دارم

and I care about them more than anything else.

و از هر چیز دیگری، بیشتر به آنها اهمیت می دهم.

I'm going to leave you with one question:

می خواهم شما را با یک پرسش ترک کنم:

If we can't get inside the person's minds,

اگر بتوانیم وارد ذهن یک فرد شویم،

no matter if they're autistic or not,

مهم نیست که اوتیستیک باشد یا خیر،

instead of punishing anything that strays from normal,

به جای اینکه آنها را به خاطر غیرعادی بودنشان مجازات کنیم

why not celebrate uniqueness

چرا از منحصربفرد بودنشان تجلیل نمی کنیم

and cheer every time someone unleashes their imagination?

و هر کسی که تخیلات رها شده دارد را تشویق نمی کنیم؟

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)