How autism freed me to be myself | Rosie King

Translator: Rajagopal v Reviewer: Vijaya Sankar N

I haven't told many people this,

நான் பலரிடம் இதைச் சொன்னதில்லை,

but in my head, I've got

ஆனால் என் தலைக்குள்

thousands of secret worlds all going on

ஆயிரக் கணக்கான உலகங்கள்

all at the same time.

அனைத்தும் ஒரே நேரத்தில் ஓடுகின்றன.

I am also autistic.

எனக்கு "ஆடிஸம்" இருக்கிறது.

People tend to diagnose autism

எல்லா ஆடிஸத்தையும்

with really specific check-box descriptions,

மக்கள் ஒரே மாதிரி விவரிக்கிறார்கள்.

but in reality, it's a whole variation as to what we're like.

ஆனால் உண்மையில் அவை பலதரப்பட்டவை.

For instance, my little brother,

உதாரணத்திற்கு என் தம்பி இருக்கிறான்,

he's very severely autistic.

அவனுக்கு கடுமையான ஆடிஸம்.

He's nonverbal. He can't talk at all.

அவனால் பேசக்கூட முடியாது.

But I love to talk.

ஆனால் எனக்கு பேசுவது பிடிக்கும்.

People often associate autism

மக்கள் அடிக்கடி ஆடிஸத்தை , கணக்கு மற்றும்

with liking maths and science and nothing else,

விஞ்ஞானத்தோடு மட்டும் இணைக்கிறார்கள்.

but I know so many autistic people

ஆனால் நானறிந்த பல ஆடிஸம் நபர்கள்

who love being creative.

ஆக்கபூர்வமாக இருக்கிறார்கள்.

But that is a stereotype,

ஆனால் அதுவும் ஒரு வகை தான்

and the stereotypes of things

ஒரே மாதிரி இருக்கும் விஷயங்கள்

are often, if not always, wrong.

சில நேரங்களில் தவறாகவும் இருக்கலாம்.

For instance, a lot of people

உதாரணத்திற்கு பலர் ஆடிஸம் என்றவுடன்

think autism and think "Rain Man" immediately.

"ரெய்ன் மேன்" பற்றி நினைக்கிறார்கள்.

That's the common belief,

ஒரு பொதுவான எண்ணம் நிலவுகிறது,

that every single autistic person is Dustin Hoffman,

எல்லா ஆடிஸம் நபரும் டஸ்டின் ஹாஃப்மேன் என்று.

and that's not true.

அது உண்மையில்லை.

But that's not just with autistic people, either.

இது ஆடிஸம் பற்றி மட்டுமல்ல

I've seen it with LGBTQ people,

LGBTQ மக்கள் பற்றியும் இப்படித் தான்,

with women, with POC people.

பெண்கள் , POC மக்கள் பற்றியும் இப்படியே.

People are so afraid of variety

இயல்பிலிருந்து மாறுபட்டால் மக்களுக்கு பயம்

that they try to fit everything into a tiny little box

எல்லாவற்றிற்கும் ஒரு சிறிய பெட்டி

with really specific labels.

குறிப்பிட்ட தலைப்புகளுடன் அடைக்கிறார்கள்.

This is something that actually

இது நிஜமாக

happened to me in real life:

என் வாழ்க்கையில் நடந்த சம்பவம்.

I googled "autistic people are ..."

ஆடிஸம் நபர்கள் யாரென்று கூகுள் செய்தேன்

and it comes up with suggestions

உடனே தேர்ந்தெடுக்க ஒரு பட்டியல்

as to what you're going to type.

ஆலோசனைகள் வந்தன.

I googled "autistic people are ..."

கூகுள் செய்தேன் "ஆடிஸம் நபர்கள் ..."

and the top result was "demons."

முதலில் வந்தது "அரக்கர்கள்."

That is the first thing that people think

ஆடிஸம் பற்றி நினைக்கும்போது

when they think autism.

மக்கள் முதலில் நினைப்பது அது தான்.

They know.

அவர்களுக்குத் தெரியும்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

One of the things I can do because I'm autistic —

என்னால் செய்ய முடிந்த ஒன்று-

it's an ability rather than a disability —

அது உண்மையில் என் ஊனமல்ல, திறமை-

is I've got a very, very vivid imagination.

சிறந்த உயிர்ப்புள்ள கற்பனைகள்.

Let me explain it to you a bit.

சற்று உங்களுக்கு விளக்குகிறேன்.

It's like I'm walking in two worlds most of the time.

அதாவது நான் பெரும்பாலும் இரண்டு உலகங்களில் நடப்பதுபோல.

There's the real world, the world that we all share,

நம் எல்லோருக்கும் தெரிந்த உலகம் ஒன்று,

and there's the world in my mind,

மற்றொன்று என் மனதில் உள்ள உலகம்,

and the world in my mind is often so much more real

உண்மை உலகத்தை விட,

than the real world.

அனேகமாக என் மன உலகமே எனக்கு நிஜம்.

Like, it's very easy for me to let my mind loose

என் மனதை கட்டவிழத்து விடுவது எனக்கு சுலபம்.

because I don't try and fit myself into a tiny little box.

ஏனெனில் அதைப் போட சிறிய பெட்டி வேண்டாம்.

That's one of the best things about being autistic.

ஆடிஸம் நபராய் இருப்பதின் தனிச் சிறப்பு

You don't have the urge to do that.

உங்களுக்கு அந்த உந்துதல் இல்லை.

You find what you want to do,

என்ன செய்ய வேண்டுமென்று நினைக்கிறீர்கள்,

you find a way to do it, and you get on with it.

அதற்கு வழி தேடி அதைச் செய்கிறீர்கள்

If I was trying to fit myself into a box,

என்னை ஒரு பெட்டிக்குள் அடக்க முயன்றால்,

I wouldn't be here, I wouldn't have achieved

நான் இங்கு இருந்திருக்க மாட்டேன்; என்னுடைய

half the things that I have now.

சாதனைகளில் பாதி இருந்திருக்காது.

There are problems, though.

பிரச்சினைகள் இல்லாமலில்லை,

There are problems with being autistic,

ஆடிஸம் ஒரு பிரச்சினைதான்,

and there are problems with having too much imagination.

அதிகமான கற்பனைகளும் பிரச்சினை தான்,

School can be a problem in general,

பொதுவாக பள்ளி ஒரு பிரச்சினையாக இருக்கும்,

but having also to explain to a teacher

நான் என் ஆசிரியரிடம் விளக்க வேண்டும்

on a daily basis

ஒவ்வொரு நாளும்

that their lesson is inexplicably dull

உங்களுடைய பாடம் ரொம்ப சோர்வு தருகிறது

and you are secretly taking refuge

அதனால் நான் ரகசியமாக சரணடைகிறேன்

in a world inside your head in which you are not in that lesson,

உங்கள் பாடமில்லாத என் மன உலகில் என்று

that adds to your list of problems.

பிரச்சினைப் பட்டியலில் மேலும் ஒன்றாக சேருகிறது.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

Also, when my imagination takes hold,

என் கற்பனை என்னை ஆட்கொள்ளும்போது

my body takes on a life of its own.

என் உடல் வேறொரு வாழ்க்கையை எடுக்கிறது.

When something very exciting happens in my inner world,

என் உள் உலகம் மிக சுவாரசியமாக ஆகும்போது,

I've just got to run.

நான் ஓடிப் போயே ஆக வேண்டும்

I've got to rock backwards and forwards,

முன்னும் பின்னும் ஆட வேண்டும்

or sometimes scream.

சில சமயம் கூக்குரலிட வெண்டும்.

This gives me so much energy,

அது எனக்கு அவ்வளவு சக்தி தருகிறது

and I've got to have an outlet for all that energy.

என் சக்திக்கெல்லாம் ஒரு வடிகால் வேண்டுமே.

But I've done that ever since I was a child,

குழந்தைக் காலம் முதல் இதைச் செய்கிறேன்.

ever since I was a tiny little girl.

சின்னஞ்சிறு சிறுமியாக இருந்த போதும்,

And my parents thought it was cute, so they didn't bring it up,

என் பெற்றோர்கள் இதை அழகென்று நினைத்தார்கள்

but when I got into school,

ஆனால் நான் பள்ளிக்குச் சென்றபோது,

they didn't really agree that it was cute.

அவர்கள் அதை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை.

It can be that people don't want to be friends

ஒரு வேளை மக்களுக்கு அல்ஜிப்ரா பாடத்தின் போது கத்தும் பெண்ணுடன்

with the girl that starts screaming in an algebra lesson.

நண்பர்களாக இருக்க பிடிக்கவில்லை போலும்.

And this doesn't normally happen in this day and age,

ஆனால் இப்பொழுது அது அவ்வளவாக நடப்பதில்லை

மக்களுக்கு ஆடிஸம் பெண்ணைப்

but it can be that people don't want to be friends with the autistic girl.

பிடிக்காமலிருக்கலாம் .

It can be that people don't want to associate

தங்களிடமிருந்து வேறுபட்டவர்களை

with anyone who won't or can't fit themselves

into a box that's labeled normal.

இயல்பாக இல்லாதவர்களை

But that's fine with me,

என்னை அது பாதிக்கவில்லை, ஏனெனில்

because it sorts the wheat from the chaff,

அது கோதுமையை பதரிலிருந்து நீக்குகிறது

and I can find which people are genuine and true

நல்லவர்களை என்னால் அறிய முடிகிறது

and I can pick these people as my friends.

அவர்களை என் நண்பர்களாக்கிக் கொள்ளலாம்

But if you think about it, what is normal?

சிந்தியுங்கள்! எது இயல்பானது?

What does it mean?

அதன் பொருள் என்ன?

Imagine if that was the best compliment you ever received.

உங்களுக்கு கிடைக்கும் சிறந்த பாராட்டு

"Wow, you are really normal."

"வாவ், நீ உண்மையாகவே இயல்பாக இருக்கிறாய்."

(Laughter)

(சிரிப்பு)

But compliments are,

பாராட்டு எப்படி இருக்க வேண்டும்,

"you are extraordinary"

"நீ அசாதாரணமானவன்" அல்லது

or "you step outside the box."

"நீ புதியதாக சிந்திக்கிறாய்"

It's "you're amazing."

"நீ ஆச்சரியப்படுத்துகிறாய்"

So if people want to be these things,

மக்கள் உண்மையிலேயே இதை விரும்பினால்

why are so many people striving to be normal?

ஏன் இயல்பாக இருக்க விரும்புகிறார்கள் ?

Why are people pouring their brilliant individual light into a mold?

தம் தனி ஒளியை ஏன் அச்சில் ஊற்றுகிறார்கள்?

People are so afraid of variety that they try and force everyone,

வகைகள் இருப்பதை ஒத்துக் கொள்ள முடியவில்லை

even people who don't want to or can't, to become normal.

இயல்பாக இருக்க கட்டாயப்படுத்துகிறார்கள்

There are camps for LGBTQ people

LGBTQ / ஆடிஸம் மக்களுக்கு தனி முகாம்

or autistic people to try and make them this "normal,"

இப்படி அவர்களை இயல்பாக்க முயலுகிறார்கள்

and that's terrifying that people would do that in this day and age.

இந்த யுகத்தில் இப்படியா? பயமாக இருக்கிறது

All in all, I wouldn't trade my autism and my imagination for the world.

என் ஆடிஸமும் கற்பனையும் விலை மதிப்பற்றது

Because I am autistic,

எனக்கு ஆடிஸம் இருப்பதால் , பீ பீ ஸீ க்கு

I've presented documentaries to the BBC,

டாகுமென்டரிகள் செய்து கொடுத்திருக்கிறேன்

I'm in the midst of writing a book,

ஒரு புத்தகம் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன்

I'm doing this — this is fantastic —

நான் - இதைச் செய்வது அற்புதமல்லவா-

and one of the best things that I've achieved,

நான் சாதித்தவைகளில் சிறந்தது

that I consider to have achieved,

அப்படி நான் நினைக்கிறேன் -

is I've found ways of communicating

தொடர்பு கொள்ள வழி கண்டு பிடித்தது

with my little brother and sister,

என் சின்னத் தம்பியோடும் தங்கையோடும்

who as I've said are nonverbal. They can't speak.

அவர்களால் பேச முடியாது - முன்பே சொன்னேனே

And people would often write off someone who's nonverbal,

பேச முடியாதவர்களை மக்கள் ஒதுக்குகிறார்கள்

but that's silly, because my little brother and sister

மிக மோசம் . என் தம்பியும் தங்ககையும்

are the best siblings that you could ever hope for.

எனக்கு கிடைத்த சிறந்த உடன் பிறப்புகள்

They're just the best, and I love them so much

அவர்களை நான் மிகவும் நேசிக்கிறேன்

and I care about them more than anything else.

வேறு எதையும் விட அவர்கள் எனக்கு முக்கியம்

I'm going to leave you with one question:

கடைசியாக உங்களிடம் ஒரு கேள்வி

If we can't get inside the person's minds,

ஒருவர் மனது புரியாவிட்டால் அவர்களுக்கு

no matter if they're autistic or not,

ஆடிஸம் இருந்தாலும் இல்லையானாலும்

instead of punishing anything that strays from normal,

இயல்பிலிருந்து மாறுபட்டதை தண்டிக்காமல்

why not celebrate uniqueness

அதன் சிறப்பை ஏன் கொண்டாடக் கூடாது?

and cheer every time someone unleashes their imagination?

அவர் கற்பனைகளை ஏன் பாராட்டக் கூடாது?

Thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கை தட்டல்)