Listening to shame | Brené Brown | TED

Translator: Bank Light Reviewer: Thipnapa Huansuriya

ฉันจะขอเล่าให้ฟังกันสักนิด

I'm going to tell you a little bit about my TEDxHouston Talk.

เกี่ยวกับการปราศรัยของฉันที่ TEDxHouston

I woke up the morning after I gave that talk

หลังจากวันที่ขึ้นพูด ฉันตื่นขึ้นมา

with the worst vulnerability hangover of my life.

กับอาการแฮงค์เพราะความเปราะบางทางใจ

แบบสุดๆ ในชีวิต

And I actually didn't leave my house for about three days.

ที่จริง ฉันไม่ได้ออกจากบ้านไปไหน

เป็นเวลา 3 วันเต็ม

ครั้งแรกที่ออกมาคือตอนไปเจอเพื่อน เพื่อกินข้าวเที่ยงด้วยกัน

The first time I left was to meet a friend for lunch.

And when I walked in, she was already at the table.

ตอนเดินเข้าไป เพื่อนฉันนั่งรออยู่ที่โต๊ะก่อนแล้ว

I sat down, and she said, "God, you look like hell."

พอฉันนั่งลง เธอก็ทักว่า

"โอ้พระเจ้า เธอดูอย่างกับผีดิบเลย"

I said, "Thanks. I feel really --

ฉันตอบกลับว่า "ขอบใจนะ ฉันรู้สึกว่า...

ไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไรเอาเสียเลย"

I'm not functioning."

And she said, "What's going on?"

เพื่อนก็ถามกลับว่า "เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

And I said, "I just told 500 people

ฉันบอกไปว่า "ฉันเพิ่งบอกคน

500 คน ไปว่า

that I became a researcher to avoid vulnerability.

ฉันหันมาเป็นนักวิจัย

เพื่อหลีกหนีความเปราะบางทางใจ

And that when being vulnerable emerged from my data,

และเมื่อข้อมูลของฉันค่อยๆ เผยออกมาว่า

ความเปราะบางนั่นเอง

ที่เป็นแก่นสำคัญ

as absolutely essential to whole-hearted living,

ในการใช้ชีวิตอย่างเต็มสุดหัวใจ

I told these 500 people that I had a breakdown.

ฉันบอกผู้ฟังทั้ง 500 คนนั้น

ว่าฉันมีอาการป่วยทางจิตไปเลย

I had a slide that said 'Breakdown.'

ฉันมีสไลด์ที่เขียนว่า 'ป่วยทางจิต' เลยนะ

At what point did I think that was a good idea?"

และตอนไหนล่ะ ที่ฉันคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดี?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And she said, "I saw your talk live-streamed.

แล้วเพื่อนก็บอกว่า "ฉันเห็นเธอพูดผ่านเน็ตสดๆ นะ

It was not really you.

มันดูไม่เหมือนเธอที่ฉันรู้จัก

It was a little different than what you usually do.

มันต่างจากสิ่งที่เธอทำโดยปกติ

แต่มันดีมากเลยล่ะ"

But it was great."

And I said,

ฉันบอกกลับไปว่า

"This can't happen.

"ไม่นะ! Youtube เหรอ

YouTube, they're putting this thing on YouTube.

ถ้าเขาเอาวิดีโอนี้ขึ้น Youtube

And we're going to be talking about 600, 700 people."

แล้วคงมีคนดูแค่ 600 - 700 คนน่ะเหรอ? เชอะ!"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And she said, "Well, I think it's too late."

เพื่อนฉันบอกว่า "อืม ฉันว่ามันคงสายไปแล้วล่ะ"

And I said, "Let me ask you something."

ฉันก็บอกกลับไปว่า "ถามอะไรหน่อยนะ"

เธอตอบว่า "ได้สิ"

And she said, "Yeah."

I said, "Do you remember when we were in college,

ฉันถามไปว่า "จำได้ไหมตอนที่เราเรียนอยู่วิทยาลัย

really wild and kind of dumb?"

ที่เราสุดซ่า และ บ้าๆ บอๆ กันน่ะ"

เธอบอกว่า "จำได้สิ"

She said, "Yeah."

ฉันถามต่อว่า "จำได้ไหม ที่เราฝากข้อความเสียงโง่ๆ ไว้

I said, "Remember when we'd leave a really bad message

on our ex-boyfriend's answering machine?

ในเครื่องตอบรับข้อความของแฟนเก่า

แล้วเราก็แอบเข้าไปถึงห้องพักพวกเขา

Then we'd have to break into his dorm room and then erase the tape?"

เพื่อลบมันทิ้ง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

และเธอก็ประมาณว่า "โอ้ว จำไม่ได้แล้วอ่า"

And she goes, "Uh... no."

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

ก็นั่นแหละ สิ่งที่ฉันคิดได้ต่อจากนั้นคือ

Of course, the only thing I could say at that point was,

"Yeah, me neither.

"เออ เหมือนกัน

ฉันก็จำไม่ได้เหมือนกัน"

Yeah -- me neither."

And I'm thinking to myself,

แล้วฉันก็คิดในใจต่อว่า

"เบรเน่ นี่เธอทำอะไรอยู่เนี่ย นี่เธอทำอะไรอยู่

"Brené, what are you doing?

Why did you bring this up?

จะพูดถึงเรื่องนี้อีกทำไม บ้าไปแล้วเหรอ

Have you lost your mind?

Your sisters would be perfect for this."

น้องสาวของเธอคงเหมาะสุดสำหรับเรื่องบ้าๆอย่างนี้"

(Laughter)

So I looked back up and she said,

จากนั้นฉันก็มองกลับขึ้นมา และเธอก็พูดว่า

"Are you really going to try to break in and steal the video

"จะพังเข้าไป

ขโมยวีดีโอจริงๆ เหรอ

before they put it on YouTube?"

ก่อนที่เค้าจะอัปโหลดขึ้น YouTube น่ะ"

(Laughter)

And I said, "I'm just thinking about it a little bit."

แล้วฉันก็บอกว่า "อืมก็คิดๆ อยู่นิดส์นึงอ่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

She said, "You're like the worst vulnerability role model ever."

เธอตอบกลับมาว่า "เธอนี่เป็นตัวอย่างของ ความเปราะบางทางใจที่แย่ที่สุดเลยนะยะ"

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Then I looked at her and I said something

จากนั้นฉันก็มองเธอ แล้วพูดอะไรบางอย่างที่

that at the time felt a little dramatic,

ตอนนั้นฟังดูดราม่าไปนิด

but ended up being more prophetic than dramatic.

แต่มันกลับกลายเป็นคำทำนายมากกว่าดราม่า

ฉันบอกไปว่า

"If 500 turns into 1,000

"ถ้า 500 คน กลายเป็น 1,000

or 2,000,

หรือ 2,000 คน

my life is over."

ชีวิตฉันคงสิ้นสุดลง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I had no contingency plan for four million.

ฉันไม่ได้เตรียมแผนสำรองสำหรับ 4 ล้านคนหรอก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And my life did end when that happened.

และชีวิตฉันก็จบลงจริงๆ ตอนสิ่งนั้นเกิดขึ้น

And maybe the hardest part about my life ending

และบางทีสิ่งที่ยากที่สุด ตอนที่ชีวิตของฉันจบลง

is that I learned something hard about myself,

คือการที่ฉันได้เรียนรู้บางอย่างที่ขัดแย้งในตัวฉัน

and that was that,

นั่นคือ

as much as I would be frustrated

ในขณะที่ฉันหงุดหงิด

about not being able to get my work out to the world,

ที่ไม่สามารถเผยแพร่งานของฉัน สู่สายตาชาวโลกได้

there was a part of me that was working very hard

แต่บางส่วนลึกๆ ในตัวฉัน ก็กำลังทำงานอย่างหนัก

to engineer staying small,

เพื่อจะแอบๆ ขดตัวเล็กๆ ซ่อนอยู่

staying right under the radar.

อยู่เบื้องหลังห่างจากการเป็นเป้าเรดาร์

But I want to talk about what I've learned.

แต่ฉันอยากพูดถึงสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้

There's two things that I've learned in the last year.

มีอยู่ 2 สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ในช่วงปีที่ผ่านมา

The first is:

สิ่งแรกคือ

vulnerability is not weakness.

ความเปราะบางทางใจ หาใช่ ความอ่อนแอ

And that myth is profoundly dangerous.

และความเชื่อผิดๆ แบบนั้น

ก็อันตรายมากๆ ทีเดียว

ฉันถามคุณตรงๆ นะ

Let me ask you honestly --

และฉันขอเตือนก่อนนะ

and I'll give you this warning,

I'm trained as a therapist,

ว่าฉันถูกฝึกให้เป็นนักจิตบำบัด

so I can out-wait you uncomfortably --

ฉันจึงอดทนรอคำตอบของคุณได้ แม้บรรยากาศจะอึดอัด

so if you could just raise your hand that would be awesome --

ฉะนั้น ถ้าคุณรีบยกมือตอบมา ก็จะเยี่ยมมากเลยนะคะ

how many of you honestly,

ในพวกคุณ ด้วยความสัตย์จริง มีกี่คนที่

when you're thinking about doing or saying something vulnerable

คิดว่าจะทำอะไรบางอย่างที่แสดงความเปราะบาง

หรือพูดอะไรบางอย่างที่สะท้อนความเปราะบาง

think, "God, vulnerability is weakness."

แต่ฉุกคิดว่า "โอ้พระเจ้า ความเปราะบาง คือ ความอ่อนแอ"

How many of you think of vulnerability and weakness synonymously?

ใครคิดว่า "ความเปราะบาง" กับ "ความอ่อนแอ" ความหมายเหมือนกัน?

ส่วนใหญ่เลย

The majority of people.

ทีนี้ ขอถามอีกว่า

Now let me ask you this question:

This past week at TED,

สัปดาห์ที่ผ่านมาที่งานประชุม TED

how many of you, when you saw vulnerability up here,

ใครบ้างที่ได้เห็นคนที่ขึ้นมาพูด และแสดงความเปราะบางบนเวทีนี้

thought it was pure courage?

แล้วรู้สึกว่ามันเป็นความกล้าเพียวๆ เลย

Vulnerability is not weakness.

"ความเปราะบางทางใจ" หาใช่ "ความอ่อนแอ"

I define vulnerability as emotional risk,

ฉันให้ความหมาย "ความเปราะบางทางใจ"

ว่าเป็นการกล้าเสี่ยงทางอารมณ์

exposure, uncertainty.

การเปิดเผย ความไม่มั่นคง

It fuels our daily lives.

มันเป็นแรงขับเคลื่อนชีวิตประจำวันของเรา

And I've come to the belief --

และในที่สุดฉันก็เชื่อ

this is my 12th year doing this research --

คือ นี่ก็เข้าปีที่ 12 ที่ฉันทำงานวิจัยเรื่องนี้แล้วนะ

that vulnerability is our most accurate measurement of courage --

ตอนนี้ฉันเชื่อว่า "ความเปราะบางทางใจ"

เป็นตัววัดที่เที่ยงตรงที่สุด

ของ "ความกล้าหาญ"

to be vulnerable, to let ourselves be seen,

การเป็นคนที่เปราะบางทางใจ ยอมให้คนอื่นเห็นตัวตนข้างใน

to be honest.

และมีความซื่อตรง

One of the weird things that's happened is, after the TED explosion,

สิ่งที่น่าแปลกสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นคือ

หลังจากวิดีโอการพูดที่ TED ของฉัน กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

I got a lot of offers to speak all over the country --

ฉันได้รับคำเชิญจากทั่วประเทศให้ไปพูด

everyone from schools and parent meetings

ตั้งแต่งานประชุมผู้ปกครองในโรงเรียนต่างๆ

to Fortune 500 companies.

ไปจนถึงองค์กรยักษ์ที่มีชื่อติดอยู่ในนิตยสาร Fortune 500

And so many of the calls went like this,

และโทรศัพท์หลายสายที่เข้ามาก็ประมาณว่า

"Dr. Brown, we loved your TED talk.

"สวัสดีค่ะ ดร. บราวน์ เราชอบ TED ทอล์คของคุณมาก

We'd like you to come in and speak.

เลยอยากจะเชิญคุณมาพูดที่นี่

We'd appreciate it

(แต่) เราจะขอบคุณมากๆ เลย

if you wouldn't mention vulnerability or shame."

ถ้าคุณจะไม่เอ่ยคำว่า 'ความเปราะบาง' หรือ 'ความละอายใจ' น่ะค่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

What would you like for me to talk about?

แล้วคุณจะให้ฉันพูดเรื่องอะไรดีล่ะ?

มี 3 คำตอบหลักๆ

There's three big answers.

This is mostly, to be honest with you, from the business sector:

เอาจริงๆ นะคะ คำตอบพวกนี้ส่วนใหญ่มาจากภาคธุรกิจ:

innovation, creativity and change.

นวัตกรรม, ความคิดสร้างสรรค์

และ การเปลี่ยนแปลง

(Laughter)

So let me go on the record and say,

ฉันขอพูดอย่างเปิดเผยตรงนี้เลยนะคะ

ฉันจะบอกว่า

vulnerability is the birthplace of innovation, creativity and change.

ความเปราะบางทางใจเป็นแหล่งกำเนิด

ของนวัตกรรม, ความคิดสร้างสรรค์ และ การเปลี่ยนแปลง

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

To create is to make something that has never existed before.

การสรรค์สร้างคือการสร้างบางอย่างที่

ไม่เคยมีมาก่อน

There's nothing more vulnerable than that.

ไม่มีอะไรที่ทำให้คุณอยู่ในภาวะ เปราะบางไปกว่านั้นแล้ว

Adaptability to change is all about vulnerability.

การปรับตัวรับความเปลี่ยนแปลง

ก็เป็นภาวะเปราะบางเช่นกัน

อย่างที่ 2

The second thing,

in addition to really finally understanding

นอกเหนือจากความเข้าใจที่ลึกซึ้งในความสัมพันธ์

the relationship between vulnerability and courage,

ระหว่างความเปราะบางทางใจ กับ ความกล้าหาญ

the second thing I learned, is this:

สิ่งที่ 2 ที่ฉันได้เรียนรู้ก็คือ

We have to talk about shame.

เราจำเป็นต้องพูดถึง ความละอายใจ

And I'm going to be really honest with you.

ฉันจะพูดกับคุณแบบตรงไปตรงมาเลยนะ

When I became a "vulnerability researcher"

ที่ฉันกลายเป็น "นักวิจัยความเปราะบางทางใจ"

and that became the focus because of the TED talk --

ที่มาทำวิจัยหัวข้อนี้ ก็เพราะการพูดที่ TEDTalk

and I'm not kidding.

ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ

I'll give you an example.

ฉันจะยกตัวอย่างให้ฟัง

About three months ago, I was in a sporting goods store

ราวๆ 3 เดือนก่อน ฉันไปร้านเครื่องกีฬา

เพื่อซื้อแว่นดำนำ้ และสนับแข้ง

buying goggles and shin guards

and all the things that parents buy at the sporting goods store.

และสิ่งต่างๆ ที่พ่อแม่ทั่วไปจะซื้อจากร้านแบบนั้น

ห่างออกไปราวๆ 30 เมตรก็มีเสียงแว่วมาว่า

About from a hundred feet away, this is what I hear:

"Vulnerability TED! Vulnerability TED!"

"นั่นคนพูดที่ TED เรื่องความเปราะบางทางใจนี่ ! คุณหญิงผู้เปราะบางแห่ง TED !"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter ends)

I'm a fifth-generation Texan.

ฉันเป็นชาวรัฐเทกซัสรุ่นที่ 5

Our family motto is "Lock and load."

คำขวัญของเราคือ "จงเตรียมสู้หรือหนี ไว้เสมอ"

I am not a natural vulnerability researcher.

ฉันไม่ใช่นักวิจัยความเปราะบางทางใจอยู่แล้ว โดยธรรมชาติ

So I'm like,

ฉันก็เลยแบบว่า

just keep walking, she's on my six.

แสร้งเดินดุ่มๆ ไม่สนใจ แต่คุณเธอก็ตามมาติดๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then I hear, "Vulnerability TED!"

และฉันก็ได้ยินอีก "คุณหญิงผู้เปราะบางแห่ง TED"

I turn around, I go, "Hi."

ฉันเลยหันไป พูดว่า "สวัสดีค่ะ"

She's right here and she said,

คุณเธออยู่ซะประชิด และก็บอกฉันว่า

"You're the shame researcher who had the breakdown."

"คุณใช่ไหม นักวิจัยความละอายใจคนนั้น ที่เคยป่วยทางจิต"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

At this point, parents are, like, pulling their children close.

ณ ขณะนั้น

พ่อแม่ที่อยู่แถวนั้นก็ดึงลูกๆ เข้าหาตัว

(Laughter)

"Look away."

"หันหน้าหนีไปทางโน้นลูก"

And I'm so worn out at this point in my life,

ฉันแบบว่าเหนื่อยหน่ายสุดๆในชีวิต

I look at her and I actually say,

ฉันมองหน้าคุณเธอคนนั้นและพูดออกไปจริงๆ ว่า

"It was a fricking spiritual awakening."

"มันคือการรู้แจ้งทางจิตวิญญาณย่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And she looks back and does this,

และเธอก็มองกลับแล้วตอบว่า

"อ๊ะ ฉันรู้หรอกน่า"

"I know."

(Laughter)

และเธอก็ต่ออีกว่า

And she said,

"เราได้ดู TEDTalk ของคุณ ในชมรมนักอ่านของฉันด้วย

"We watched your TED talk in my book club.

และเมื่อได้อ่านหนังสือที่คุณแต่ง

Then we read your book and we renamed ourselves

เราก็เปลี่ยนชื่อชมรมเราเป็น

'The Breakdown Babes.'"

"สาวๆจิตป่วง" (Breakdown Babes)

(Laughter)

And she said, "Our tagline is:

และเธอก็บอกว่า "คำขวัญของเราก็คือ...

'We're falling apart and it feels fantastic.'"

'พวกเราจิตหลุด แต่รู้สึกซาบซ่านสุดๆ'"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You can only imagine what it's like for me in a faculty meeting.

คุณคงจินตนาการออกนะว่า

ตอนฉันนั่งประชุมอาจารย์ในมหาวิทยาลัย มันจะเป็นยังไง

(Sighs)

So when I became Vulnerability TED,

ดังนั้น เมื่อฉันได้กลายเป็น คุณหญิงผู้เปราะบางแห่ง TED

ก็เหมือนกับตัวการ์ตูนแอคชั่น

like an action figure --

Like Ninja Barbie, but I'm Vulnerability TED --

คล้ายๆ นินจา บาร์บี แต่ฉันเป็น "คุณหญิงผู้เปราะบางแห่ง TED"

I thought, I'm going to leave that shame stuff behind,

ฉันเลยคิดว่า ฉันคงต้องทิ้งไอ้เจ้าความน่าละอายไว้ข้างหลัง

because I spent six years studying shame

เพราะว่าฉันใช้เวลา 6 ปี ศึกษามัน

before I started writing and talking about vulnerability.

ก่อนที่ฉันจะเริ่มเขียนและพูด เกี่ยวกับความเปราะบาง

And I thought, thank God, because shame is this horrible topic,

ฉันคิดว่า ขอบคุณพระเจ้า เพราะว่าความละอายใจเป็นหัวข้อที่แย่เอามากๆ

no one wants to talk about it.

ไม่มีใครอยากจะพูดถึงหรอก

It's the best way to shut people down on an airplane.

มันเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเลี่ยง บทสนทนาบนเครื่องบิน:

"What do you do?" "I study shame." "Oh."

"คุณทำอาชีพอะไรเหรอ?" "อ๋อ ฉันศึกษาความละอายใจ อ่ะค่ะ"

(Laughter)

"โอ่ววววว์... เหรอครับ..." (เสียงหัวเราะ)

And I see you.

และฉันก็เห็น (ความละอายของ) คุณนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But in surviving this last year,

แต่การเอาตัวรอดจากปีที่แล้ว

ได้เตือนให้ฉันคิดถึงกฎเหล็กข้อหนึ่ง

I was reminded of a cardinal rule --

not a research rule,

ไม่ใช่กฎการทำวิจัย

but a moral imperative from my upbringing --

แต่เป็นความจำเป็นทางจริยธรรม

ที่ฉันถูกสอนมาตั้งแต่เด็ก

"you've got to dance with the one who brung ya".

นั่นคือ คุณจะต้องเต้นรำกับคนที่พาคุณมา

ฉันไม่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับความเปราะบางทางใจ

And I did not learn about vulnerability

and courage and creativity and innovation

และความกล้าหาญ ความคิดสร้างสรรค์ และนวัตกรรม

from studying vulnerability.

จากการศึกษาความเปราะบางทางใจ

I learned about these things from studying shame.

ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้

จากการศึกษาเรื่องความละอายใจ

And so I want to walk you in to shame.

ฉันจึงอยากจะพาพวกคุณเข้าไป

สำรวจเจ้าความน่าละอายนี้ใกล้ๆ

Jungian analysts call shame the swampland of the soul.

นักจิตวิเคราะห์สายคาร์ล ยุง เรียกความน่าละอายนี้ว่า

'บึงตมแห่งจิตวิญาณ'

And we're going to walk in.

เราก็จะเดินลุยไปด้วยกัน

And the purpose is not to walk in

เป้าหมายไม่ใช่เพื่อเดินลุยเข้าไป

and construct a home and live there.

แล้วสร้างบ้านและปักหลักอาศัยที่นั่น

หากแต่เป็นการใส่รองเท้าบูท

It is to put on some galoshes --

and walk through and find our way around.

และเดินลุยสำรวจและหาทางกลับให้ได้

เหตุผลก็คือ

Here's why.

We heard the most compelling call ever to have a conversation in this country,

ตอนนี้เราได้ยินเสียงเรียกร้องที่ดังมาก

ให้มีการพูดคุยกันในประเทศนี้

and I think globally, around race, right?

และฉันก็คิดว่าทั่วโลกด้วย

ในเรื่องเกี่ยวกับเชื้อชาติ ใช่ไหมคะ?

ใช่ไหมคะ? เราทุกคนได้ยินมาหมดแหละ

Yes? We heard that.

Yes?

ใช่ไหมคะ?

Cannot have that conversation without shame.

เราไม่สามารถ ถกประเด็นนี้ได้ โดยไม่รู้สึกละอายใจ

Because you cannot talk about race without talking about privilege.

เพราะคุณไม่สามารถพูดเรื่องเชื้อชาติ โดยไม่พูดถึงสิทธิพิเศษ

และเมื่อคนพูดถึงสิทธิพิเศษ

And when people start talking about privilege,

they get paralyzed by shame.

เขาก็จะนิ่งงันไปเพราะความละอายใจ

We heard a brilliant simple solution to not killing people in surgery,

เราได้ยินทางออกง่ายๆ ที่สุดเจ๋ง

ในการป้องกันการเสียชีวิตของผู้ป่วย ที่ได้รับการผ่าตัด

which is, have a checklist.

โดยมีรายการที่ต้องตรวจสอบทำตามขั้นตอน

คุณไม่สามารถแก้ปัญหานั้นได้ หากไม่จัดการกับความอาย

You can't fix that problem without addressing shame,

เพราะเมื่อหมอศัลยกรรมเหล่านั้น เรียนรู้การเย็บแผล

because when they teach those folks how to suture,

they also teach them how to stitch their self-worth

พวกเขาถูกสอนให้ถักทอคุณค่าของตัวตนด้วย

to being all-powerful.

จนกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่คิดว่าตนรอบรู้ทุกสิ่ง

And all-powerful folks don't need checklists.

พวกผู้ยิ่งใหญ่ก็จะไม่เอา checklist เหล่านั้น

And I had to write down the name of this TED Fellow

ฉันได้เขียนชื่อของเพื่อน TED Fellow คนหนึ่งไว้

so I didn't mess it up here.

เพราะกลัวพลาด

คุณ มิชกิน อินกาวาเล (Myshkin Ingawale)

Myshkin Ingawale,

ฉันหวังว่าคงอ่านชื่อคุณถูกนะคะ

I hope I did right by you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I saw the TED Fellows my first day here.

ฉันเห็นเพื่อน TED Fellow คนนี้วันแรกที่นี่

And he got up and he explained how he was driven to create

เขาลุกขึ้นและอธิบายว่า

เขาเกิดแรงบันดาลใจอยากสร้าง

some technology to help test for anemia,

เทคโนโลยีเพื่อตรวจภาวะโลหิตจาง

because people were dying unnecessarily.

เพราะมีผู้ป่วยผ่าตัดหลายคน เสียชีวิตทั้งที่ไม่น่าจะต้องมาเสียชีวิต

และเขาก็บอกต่อว่า "ผมเห็นความจำเป็นนี้

And he said, "I saw this need.

So you know what I did? I made it."

รู้ไหมว่าผมทำไง ผมก็สร้างมันขึ้นมาเลย"

And everybody just burst into applause, and they were like "Yes!"

แล้วทุกคนก็ปรบมือเชียร์กันกราว พวกเขาก็แบบว่า "เย้!"

แต่ปรากฎว่า มันไม่สำเร็จ

And he said, "And it didn't work.

(Laughter)

แล้วผมก็พยายามอีก 32 ครั้ง

And then I made it 32 more times,

and then it worked."

แล้วก็สำเร็จในที่สุด"

You know what the big secret about TED is?

พวกคุณรู้ไหมว่าความลับที่น่าทึ่ง ของ TED คืออะไร?

ฉันรอที่จะบอกไม่ไหวแล้วล่ะ

I can't wait to tell people this.

I guess I'm doing it right now.

เอ... แต่ฉันก็จะบอกอยู่แล้วเนี่ย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This is like the failure conference.

ที่นี่ คืองานประชุมของความล้มเหลว

(Laughter)

No, it is.

ไม่ขำค่ะ เรื่องจริงค่ะ

(Applause)

(เสียงหัวเราะ)

You know why this place is amazing?

รู้ไหมคะว่าทำไมที่นี่ถึงได้น่าทึ่ง?

Because very few people here are afraid to fail.

เพราะคนที่นี่ มีไม่กี่คนหรอก

ที่กลัวความล้มเหลว

เท่าที่ฉันเห็น คนที่ขึ้นมาพูดบนเวที ไม่มีใครเลยที่ไม่เคยล้มเหลวมาก่อน

And no one who gets on the stage, so far that I've seen, has not failed.

I've failed miserably, many times.

ฉันเองก็ล้มจนหมดท่า หลายครั้ง

I don't think the world understands that,

ฉันไม่คิดว่าโลกจะเข้าใจ

because of shame.

ก็เพราะความอาย

There's a great quote that saved me this past year

มีคำคมอันหนึ่งที่ช่วยชีวิตฉันไว้ในปีที่ผ่านมา

โดยท่าน ธีโอดอร์ รูสเวลต์ (Theodore Roosevelt)

by Theodore Roosevelt.

A lot of people refer to it as the "Man in the Arena" quote.

หลายคนตั้งชื่อคำคมนี้ไว้ว่า "บุรุษผู้กล้าในสนามประลอง"

And it goes like this:

ซึ่งกล่าวไว้ว่า:

"It is not the critic who counts.

"มันไม่ได้อยู่ที่คนวิจารณ์

It is not the man who sits and points out

หรือคนที่นั่งดู ชี้นิ้วบอกนั่นนี่

how the doer of deeds could have done things better

ว่าบุรุษในสนามประลองควรทำอย่างไรจึงจะชนะ

and how he falls and stumbles.

หรือชี้ว่าทำไมเขาถึงล้มลุกคลุกคลาน

The credit goes to the man in the arena

คนที่สำคัญคือบุรุษในสนามประลองคนนั้น

ที่หน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

whose face is marred with dust and blood and sweat.

และฝุ่น อีกทั้งเลือดและหยาดเหงื่อ

But when he's in the arena,

แต่ขณะที่ยังอยู่ในสนาม

ดีสุด ก็ชนะ

at best, he wins,

ร้ายสุด ก็แค่แพ้

and at worst, he loses,

but when he fails, when he loses,

แต่เมื่อเขาล้ม เมื่อเขาแพ้

he does so daring greatly."

เขาก็ยืดอกยอมรับผลลัพธ์ อย่างหาญกล้า"

สำหรับฉัน นั่นแหละคือแก่นแท้ของ TED

And that's what this conference, to me, is about.

Life is about daring greatly, about being in the arena.

ชีวิตก็เป็นเช่นนั้น กล้าหาญที่จะทำสิ่งยิ่งใหญ่

เสมือนการก้าวสู่สนามประลอง

When you walk up to that arena and you put your hand on the door,

เมื่อคุณก้าวไปถึงสนาม มือคุณจับอยู่ที่ประตู

and you think, "I'm going in and I'm going to try this,"

แล้วคุณคิดว่า "ฉันจะลองมันสักตั้ง"

ความอาย ก็เหมือนกับสัตว์ประหลาดน้อย

shame is the gremlin

who says, "Uh, uh.

ที่บอกแต่ว่า "อ๊ะ อ๊ะ

You're not good enough.

คุณมันดีไม่พอหรอกนะ

You never finished that MBA. Your wife left you.

คุณไม่ได้จบ MBA เมียก็ทิ้ง

I know your dad really wasn't in Luxembourg,

ฉันรู้น่า ว่าพ่อคุณไม่ได้อยู่ที่เมืองลักเซมเบิร์ก

เขาอยู่ในซอยคาวบอยตะหาก

he was in Sing Sing.

I know those things that happened to you growing up.

ฉันรู้น่าว่าคุณเจอสิ่งเหล่านั้นตอนโตมา

I know you don't think

รู้ว่าคุณไม่คิดว่าตัวเองหน้าตาดีพอ

that you're pretty, smart, talented or powerful enough.

ฉลาดพอ หรือมีพรสวรรค์เพียงพอ หรือมีอำนาจพอ

I know your dad never paid attention, even when you made CFO."

ฉันรู้ด้วยว่าพ่อคุณไม่ไยดี ถึงคุณจะได้เป็น ผู้บริหารทางการเงิน (CFO) แล้วก็ตาม"

Shame is that thing.

ความอายคือเสียงเหล่านั้น

And if we can quiet it down and walk in

และเมื่อเราลดเสียงมันลงและเดินเข้าไป

and say, "I'm going to do this,"

และบอกว่า "ฉันจะทำสิ่งนี้"

we look up and the critic that we see pointing and laughing,

เราก็เงยหน้ามาเจอนักวิจารณ์

ชี้นิ้วตัดสิน และเย้ยหยัน

99 percent of the time is who?

แต่แทบทุกครั้ง ร้อยละ 99 เลย เสียงนั้นคือใครกันล่ะ?

Us.

ก็เราเองนั่นแหละค่ะ

Shame drives two big tapes --

ความอายคอยเปิดเทปอยู่ 2 เสียง

"never good enough" --

"แกมันไม่ดีพอ"

and, if you can talk it out of that one,

และเมื่อผ่านด่านนั้นมาได้แล้ว เทปต่อมาก็คือ

"who do you think you are?"

"คุณคิดว่าคุณเป็นใคร หา?"

The thing to understand about shame is, it's not guilt.

ที่เราควรรู้ไว้เกี่ยวกับความละอายคือ มันไม่ใช่ความรู้สึกผิด

ความละอายพุ่งเป้าไปที่ ตัวตน แต่ความรู้สึกผิดพุ่งเป้าที่ การกระทำ

Shame is a focus on self, guilt is a focus on behavior.

Shame is "I am bad."

ความละอายคือ "ฉันมันแย่"

Guilt is "I did something bad."

ความรู้สึกผิดคือ "ฉันทำบางอย่างที่แย่"

How many of you,

ในที่นี้ มีกี่ท่านคะ

if you did something that was hurtful to me,

ที่หากทำบางอย่างกระทบต่อฉัน

would be willing to say, "I'm sorry. I made a mistake?"

แล้วพร้อมที่จะบอกว่า "ขอโทษนะ ฉันทำผิดเอง" ?

มีกี่ท่านคะที่พร้อมพูดเช่นนั้น?

How many of you would be willing to say that?

Guilt: I'm sorry. I made a mistake.

นั่นคือความรู้สึกผิด "ฉันขอโทษ ฉันทำผิดพลาดไป"

Shame: I'm sorry. I am a mistake.

ส่วนความละอาย จะบอกว่า "ฉันขอโทษ ฉันคือความผิดพลาดเอง"

There's a huge difference between shame and guilt.

มันเป็นความแตกต่างที่ใหญ่มาก ระหว่างสองพี่น้องคู่นี้

And here's what you need to know.

และนี่คือสิ่งที่คุณจำเป็นจะต้องรู้ไว้ค่ะ

Shame is highly, highly correlated

ความละอาย มีความสัมพันธ์สูงมากๆ

with addiction, depression, violence, aggression,

กับการเสพติด โรคซึมเศร้า การใช้ความรุนแรง ความก้าวร้าว

bullying, suicide, eating disorders.

การกลั่นแกล้งรังแก การฆ่าตัวตาย โรคความผิดปกติในการกิน

And here's what you even need to know more.

และนี่คือสิ่งที่คุณยิ่งต้องรู้ไว้

Guilt, inversely correlated with those things.

ว่าความรู้สึกผิดมีความสัมพันธ์ แบบตรงกันข้ามกับสิ่งเหล่านั้น

The ability to hold something we've done or failed to do

ความสามารถที่จะยกสิ่งที่เราทำ หรือพลาดที่จะทำ

มาเปรียบเทียบกับคนแบบที่เราอยากจะเป็น

up against who we want to be is incredibly adaptive.

เป็นความสามารถที่ช่วยในการปรับตัว อย่างเหลือเชื่อ

It's uncomfortable, but it's adaptive.

มันทำให้คุณรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ช่วยให้คุณปรับเปลี่ยนตัวเอง

The other thing you need to know about shame

อีกอย่างที่ต้องรู้เกี่ยวกับความละอายก็คือ

is it's absolutely organized by gender.

มันถูกจัดการแตกต่างกันตามเพศ

หากความละอายโถมซัดใส่ฉัน กับคุณคริส

If shame washes over me and washes over Chris,

เราจะรู้สึกเหมือนกัน

it's going to feel the same.

Everyone sitting in here knows the warm wash of shame.

ทุกๆ ท่านที่นั่งอยู่ในนี้ทราบดีว่า ความละอายนั้นรู้สึกอย่างไร

We're pretty sure that the only people who don't experience shame

เราค่อนข้างมั่นใจว่า คนที่ไม่มีความรู้สึกละอายนั้น

คือพวกที่ไม่มีความสามารถที่จะ

are people who have no capacity for connection or empathy.

เชื่อมโยงกับผู้อื่น หรือเห็นใจผู้อื่น

ซึ่งอาจจะหมายความว่า ใช่ ฉันรู้สึกละอาย แต่แค่นิดเดียว

Which means, yes, I have a little shame;

หรือ ไม่ก็ ไม่เลย ฉันเป็นคนโรคจิตที่เย็นชา

no, I'm a sociopath.

So I would opt for, yes, you have a little shame.

ฉะนั้น ฉันอยากจะขอสรุปว่า ทุกท่านที่นี้คงจะรู้สึกละอายได้นะคะ

Shame feels the same for men and women,

ความละอาย ให้ความรู้สึกเช่นเดียวกัน ในทั้งชายและหญิง

but it's organized by gender.

แต่มันถูกจัดการต่างกันตามเพศ

สำหรับผู้หญิงแล้ว

For women,

ตัวอย่างที่ดีที่สุดที่ให้ได้คือ

the best example I can give you is Enjoli, the commercial.

นำ้หอม Enjoli

โฆษณา (จากยุค '80) ที่บอกว่า

"I can put the wash on the line, pack the lunches, hand out the kisses

"ฉันสามารถตากผ้าได้

ห่ออาหารเที่ยง จูจุ๊บ

and be at work at five to nine.

และทำงานจากตีห้าถึงสามทุ่ม

เอาเบคอนกลับบ้าน ลงกระทะทอด

I can bring home the bacon, fry it up in the pan

and never let you forget you're a man."

และทำให้คุณรู้เสมอว่าคุณเป็นชายในฝันคนนั้น"

For women, shame is, do it all,

สำหรับผู้หญิง ความละอายทำให้คุณทำทุกสิ่ง

do it perfectly

ทำอย่างสมบูรณ์แบบ

and never let them see you sweat.

และไม่ให้ใครได้เห็นเหงื่อของคุณ

I don't know how much perfume that commercial sold,

ฉันไม่รู้หรอกว่าโฆษณานั้น ช่วยขายนำ้หอมได้เยอะแค่ไหน

but I guarantee you,

แต่ฉันรับประกันได้เลยว่า มันช่วยให้

it moved a lot of antidepressants and anti-anxiety meds.

ยาต้านอาการซึมเศร้า หรือวิตกจริต ขายดีขึ้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Shame, for women, is this web

ความละอาย สำหรับสาวๆ คือโยงใยของ

of unobtainable, conflicting, competing expectations

ความคาดหวังที่ลมๆ แล้งๆ ที่ขัดแย้ง ที่แข่งขันสูง

เพื่อเป็นผู้หญิงคนนั้นที่พวกเธอควรจะเป็นให้ได้

about who we're supposed to be.

And it's a straight-jacket.

มันคล้ายกับเสื้อคลุมที่มัดมือคนบ้าไว้

For men,

สำหรับหนุ่มๆ

shame is not a bunch of competing, conflicting expectations.

ความละอาย ไม่ใช่ความคาดหวังแบบนั้น

Shame is one,

ความอายของผู้ชายคือ

do not be perceived as what?

อย่าให้ใครมาเห็นได้ว่าคุณ... อะไรนะคะ?

Weak.

อ่อนแอ

I did not interview men for the first four years of my study.

ฉันไม่เคยสัมภาษณ์ผู้ชาย ตลอด 4 ปีแรกที่ทำงานวิจัยนี้เลย

It wasn't until a man looked at me after a book signing, and said,

จนกระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่งมองฉันตอนเซ็นหนังสือ

และบอกว่า "ผมชอบสิ่งที่คุณพูด เกี่ยวกับความละอายนะ

"I love what say about shame,

แต่สงสัยว่าทำไมคุณไม่กล่าวถึงผู้ชายเลยครับ"

I'm curious why you didn't mention men."

แล้วฉันก็บอกเขาว่า "ฉันไม่ได้ศึกษาผู้ชายค่ะ"

And I said, "I don't study men."

And he said, "That's convenient."

เขาตอกกลับ "ก็ง่ายดีนะครับ"

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ฉันก็ถามต่อ " ทำไมเหรอคะ?"

And I said, "Why?"

And he said, "Because you say to reach out,

เขาบอกว่า "ก็เพราะคุณบอกว่า ให้ยื่นมือออกไปหาคนอื่น

tell our story,

กล้าบอกเรื่องราวของตัวเอง

be vulnerable.

กล้าเปิดใจที่เปราะบาง

But you see those books you just signed for my wife and my three daughters?"

แต่คุณเห็นหนังสือที่คุณเซ็น

ให้ลูกสาว 3 คน กับเมียผมไหม?"

ฉันบอก " เห็นค่ะ"

I said, "Yeah."

"ตอนนี้น่ะ พวกเขายอมให้ผมตายบนหลังม้า

"They'd rather me die on top of my white horse

than watch me fall down.

มากกว่ายอมเห็นผมล้มลงมาด้วยซำ้

เมื่อพวกเรายื่นมือออกไปขอความช่วยเหลือ และกล้าเผยความอ่อนแอบ้าง

When we reach out and be vulnerable,

we get the shit beat out of us.

ชายหนุ่มอย่างเรา กลับถูกยำซะ เละเลย

และไม่ต้องบอกผมนะ

And don't tell me

it's from the guys and the coaches and the dads.

ว่ามันมาจากผู้ชาย โค้ช หรือพ่อๆ ทั้งหลายของเรา

เพราะผู้หญิงในชีวิตครอบครัวผมเองนี่แหละ โหดกับผมสุดๆ แล้ว"

Because the women in my life are harder on me than anyone else."

ฉะนั้น ฉันจึงเริ่มสัมภาษณ์คุณผู้ชายบ้าง

So I started interviewing men and asking questions.

และถามคำถามต่างๆ

And what I learned is this:

และนี่คือสิ่งที่ฉันเรียนรู้:

You show me a woman who can actually sit with a man

ถ้าผู้หญิงคนหนึ่งยอมนั่งเคียงข้างผู้ชาย

in real vulnerability and fear,

ที่อยู่ในภาวะเปราะบาง และกลัวสุดๆ

นั่นแหละคือกุลสตรีผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง

I'll show you a woman who's done incredible work.

You show me a man who can sit with a woman

ถ้าผู้ชายคนหนึ่งสามารถนั่งกับผู้หญิง

who's just had it,

ที่รับเอาทุกอย่างมาสุดๆ แล้ว

she can't do it all anymore,

เธอไม่สามารถทำทุกอย่างได้ต่อไปแล้ว

โดยชายผู้นั้นไม่ได้บ่นกลับว่า

and his first response is not,

"ผมเก็บจานออกจากเครื่องล้างจานแล้วไง"

"I unloaded the dishwasher!"

(Laughter)

แต่เขากลับรับฟังอย่างแท้จริง

But he really listens --

because that's all we need --

เพราะนั่นคือสิ่งที่เราทุกคนต้องการ

I'll show you a guy who's done a lot of work.

นั่นแหละ ชายที่แมนสุดๆ

ความละอายเป็นโรคติดต่อในวัฒนธรรมของเรา

Shame is an epidemic in our culture.

And to get out from underneath it --

และการที่จะหลุดพ้นจากมัน

เพื่อหาทางกลับมาเข้าใจกันมากขึ้น

to find our way back to each other,

we have to understand how it affects us

เราจำเป็นต้องเข้าใจว่ามันส่งผลต่อเราอย่างไร

and how it affects the way we're parenting,

และมันส่งผลต่อวิธีที่เราจะเลี้ยงดูลูกหลานอย่างไร

the way we're working, the way we're looking at each other.

ไปจนถึงวิธีที่เราทำงาน วิธีที่เรามองกันและกัน

Very quickly, some research by Mahalik at Boston College.

สั้นๆ จากงานวิจัยของ มาฮาลิค (Mahalik) จากวิทยาลัยบอสตัน

He asked, what do women need to do to conform to female norms?

เขาถามว่า ผู้หญิงต้องทำอย่างไร จึงจะเป็นไปตามบรรทัดฐานของผู้หญิงส่วนใหญ่?

The top answers in this country:

คำตอบฮิตของประเทศนี้ คือ

nice, thin, modest

ดีต่อคนอื่น ผอม อ่อนน้อมถ่อมตน

and use all available resources for appearance.

และใช้ทรัพยากรที่มีทั้งหมดเพื่อรูปร่างหน้าตา

(Laughter)

เมื่อถามผู้ชาย

When he asked about men,

what do men in this country need to do to conform with male norms,

ผู้ชายต้องทำอย่างไร

ให้ตรงตามบรรทัดฐานชายส่วนใหญ่?

the answers were:

คำตอบคือ

always show emotional control,

ควบคุมอารมณ์ได้เสมอ งานมาอันดับหนึ่ง

work is first,

ไขว่คว้าเอายศตำแหน่ง และความรุนแรง

pursue status and violence.

หากว่าเราจะหาทางหันกลับเข้าหากันมากขึ้น

If we're going to find our way back to each other,

we have to understand and know empathy,

เราต้องเข้าใจและรู้จัก ความเห็นใจผู้อื่นอย่างลึกซึ้ง

because empathy's the antidote to shame.

เพราะความเห็นอกเห็นใจ คือยาแก้ความละอายใจนั่นเอง

If you put shame in a Petri dish,

หากเราเอาความละอายใจมาใส่ในจานเพาะเชื้อ

it needs three things to grow exponentially:

มันต้องมีสามอย่างเพื่อการเติบโตแบบพุ่งทะยาน

secrecy, silence and judgment.

ความลับ ความเงียบ และการตัดสิน

If you put the same amount in a Petri dish and douse it with empathy,

หากคุณใส่ความละอายแบบเดียวกัน แต่เหยาะความเห็นอกเห็นใจลงไป

it can't survive.

ความละอายใจก็จะตายไปเอง

The two most powerful words when we're in struggle:

มีคำอยู่ 2 คำ ที่ทรงพลังมากที่สุด เวลาเรากำลังต่อสู้ดิ้นรนอย่างยากลำบาก:

me too.

"ฉัน (ก็) เหมือนกัน"

And so I'll leave you with this thought.

ฉันจะทิ้งสิ่งต่อไปนี้ให้ขบคิดต่อนะคะ

หากเรากำลังหาทาง

If we're going to find our way back to each other,

หันหน้าเข้าหากันมาขึ้น

vulnerability is going to be that path.

การยอมเปิดใจที่เปราะบาง คือหนทางเดียว

And I know it's seductive to stand outside the arena,

การยืนอยู่นอกสนามประลองมันสบายกว่า

because I think I did it my whole life,

เพราะฉันเคยทำมาเกือบทั้งชีวิต

and think to myself,

และคิดกับตัวเองว่า

I'm going to go in there and kick some ass

ฉันจะกล้าเข้าไปและเตะก้นใครบางคน

when I'm bulletproof and when I'm perfect.

ก็ต่อเมื่อฉันมีเกราะกำบัง และพร้อมอย่างสมบูรณ์แบบ

คนเรามักชอบคิดแบบนี้

And that is seductive.

But the truth is, that never happens.

แต่ความจริงก็คือ ความสมบูรณ์แบบไม่มีวันเกิดขึ้นหรอก

And even if you got as perfect as you could

และแม้จะรอจนสมบูรณ์แบบที่สุด

และมีเกราะป้องกันมากเท่าที่คุณต้องการ

and as bulletproof as you could possibly muster

when you got in there,

เมื่อคุณลงสนาม

that's not what we want to see.

นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เราอยากเห็น

We want you to go in.

เราอยากเห็นคุณเข้าไป

We want to be with you and across from you.

เราอยากจะอยู่กับคุณ อยู่เคียงข้างคุณ

และเราแค่ต้องการ

And we just want,

for ourselves and the people we care about

ให้พวกเรา และคนที่เราใส่ใจ

และเพื่อนร่วมงาน

and the people we work with,

ได้ต่อสู้อย่างกล้าหาญ

to dare greatly.

So thank you all very much. I really appreciate it.

ขอบคุณที่รับฟังค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ

(Applause)

(((เสียงปรบมือยาว)))