3 rules to spark learning | Ramsey Musallam

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Unnawut Leepaisalsuwanna Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

I teach chemistry.

ผมสอนวิชาเคมี

(Explosion)

(เสียงระเบิด)

All right, all right.

โอเค โอเค

So more than just explosions,

นอกจากระเบิดแล้ว

chemistry is everywhere.

วิชาเคมีซ่อนตัวอยู่ทุกหนแห่ง

Have you ever found yourself at a restaurant spacing out

คุณเคยนั่งในร้านอาหาร นั่งฝันกลางวัน

just doing this over and over?

แล้วทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาหรือเปล่า

Some people nodding yes.

มีบางคนพยักหน้านะครับ

Recently, I showed this to my students,

ผมเพิ่งแสดงสิ่งนี้ให้นักเรียนของผมดู

and I just asked them to try and explain why it happened.

ผมขอให้พวกเขาไปลองทำดู แล้วอธิบายว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร

The questions and conversations that followed

คำถามและการสนทนาที่ตามมา

were fascinating.

มันช่างน่าทึ่งมาก

Check out this video that Maddie

ลองดูวีดีโอที่แมดดี้

from my period three class sent me that evening.

นักเรียนจากคาบที่ 3 ส่งให้ผมเย็นวันนั้น

(Clang) (Laughs)

(เสียงกระทบ) (เสียงหัวเราะ)

Now obviously, as Maddie's chemistry teacher,

ในฐานะที่ผมเป็นครูสอนเคมีของแมดดี้

I love that she went home and continued to geek out

ผมดีใจที่เธอกลับไปบ้าน แล้วทดลองทำ

about this kind of ridiculous demonstration

สิ่งที่คล้ายกับการสาธิตฮาๆ

that we did in class.

ที่เราทำในชั้นเรียน

But what fascinated me more is that Maddie's curiosity

แต่สิ่งที่ผมประทับใจยิ่งกว่า คือความใฝ่รู้ของแมดดี้

took her to a new level.

ที่ก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง

If you look inside that beaker,

ถ้าคุณมองเข้าไปในแก้วใบนั้น

you might see a candle.

คุณจะเห็นเทียนเล่มหนึ่ง

Maddie's using temperature to extend this phenomenon

แมดดี้ใช้อุณหภูมิ เพื่อต่อยอดปรากฎการณ์นี้

to a new scenario.

ให้เป็นสถานการณ์ใหม่

You know, questions and curiosity like Maddie's

คำถาม และความใครรู้แบบแมดดี้นี้

are magnets that draw us towards our teachers,

เป็นแม่เหล็กที่ดึงพวกเราเข้าหาอาจารย์ของเรา

and they transcend all technology

เหนือกว่าเทคโนโลยีทุกอย่าง

or buzzwords in education.

หรือกระทั่งศัพท์สวยๆในวงการการศึกษา

But if we place these technologies before student inquiry,

แต่ถ้าเราใช้เทคโนโลยี ก่อนที่นักเรียนจะตั้งคำถามเหล่านี้

we can be robbing ourselves

เราอาจจะกำลังทำให้ตัวเอง

of our greatest tool as teachers: our students' questions.

ถูกปล้นเครื่องมือที่สุดยอดที่สุดของเหล่าอาจารย์ นั่นก็คือความขี้สงสัยของนักเรียน

For example, flipping a boring lecture from the classroom

ยกตัวอย่าง การนำการสอนที่น่าเบื่อจากในห้องเรียน

to the screen of a mobile device

ไปใส่ไว้บนจอมือถือ

might save instructional time,

อาจจะช่วยประหยัดเวลาในการสอน

but if it is the focus of our students' experience,

แต่ถ้านั่นเป็นจุดศูนย์กลางของประสบการณ์ ของนักเรียนของเรา

it's the same dehumanizing chatter

มันก็จะเป็นแค่การพูดพล่ามที่ไร้ชีวิต

just wrapped up in fancy clothing.

ที่ถูกห่อขึ้นใหม่ด้วยปกสีสันสดใส

But if instead we have the guts

แต่ถ้าเรามีความกล้าพอ

to confuse our students, perplex them,

ที่จะทำให้นักเรียนงุนงง พิศวง

and evoke real questions,

และเร้าให้ตั้งคำถามใหม่ๆ

through those questions, we as teachers have information

ด้วยคำถามเหล่านั้น คุณครูแบบเรามีข้อมูล

that we can use to tailor robust

ที่เราสามารถใช้ปรับแต่งเพื่อสร้าง

and informed methods of blended instruction.

วิธีการเรียนการสอนแบบผสมผสาน ที่แข็งแกร่ง และให้ความรู้

So, 21st-century lingo jargon mumbo jumbo aside,

ดังนั้น ถ้าตัดศัพท์สวยๆ ยุคศตวรรษที่ 21 ออกไป

the truth is, I've been teaching for 13 years now,

คือผมเป็นคุณครูมากว่า 13 ปีแล้ว

and it took a life-threatening situation

และผมต้องผ่านเหตุการณ์ที่คุกคามชีวิตผม

to snap me out of 10 years of pseudo-teaching

เพื่อทำให้ผมตื่นขึ้นจากการสอนแบบเทียมๆ ที่ทำมากว่า 10 ปี

and help me realize that student questions

แล้วทำให้ผมเข้าใจว่า คำถามของนักเรียนนี่แหละ

are the seeds of real learning,

คือเมล็ดพันธุ์แห่งการเรียนรู้ที่แท้จริง

not some scripted curriculum

ไม่ใช่หลักสูตรที่ถูกเขียนขึ้นมา

that gave them tidbits of random information.

เพื่อให้ข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ ตรงโน้นที ตรงนี้ที

In May of 2010, at 35 years old,

ในเดือนพฤษภาคม 2010 ขณะที่ผมอายุ 25 ปี

with a two-year-old at home and my second child on the way,

ลูกของผมเพิ่งอายุได้ 2 ปี อีกคนก็ใกล้จะคลอด

I was diagnosed with a large aneurysm

ผมถูกวินิจฉัยว่ามีหลอดเลือดโป่งพอง

at the base of my thoracic aorta.

บริเวณฐานของเส้นเลือดแดงใหญ่ในทรวงอก

This led to open-heart surgery. This is the actual real email

ซึ่งผมต้องผ่าตัดเปิดหัวใจออก นี่เป็นอีเมลจริงๆ

from my doctor right there.

จากหมอของผม

Now, when I got this, I was -- press Caps Lock --

ตอนที่ผมได้รับเมล์ ด้วยความตกใจจริง

absolutely freaked out, okay?

และขวัญกระเจิงสุดๆ

But I found surprising moments of comfort

แต่ผมก็รู้สึกอุ่นใจอย่างน่าประหลาด

in the confidence that my surgeon embodied.

จากความมั่นใจที่หมอผ่าตัดของผมมี

Where did this guy get this confidence, the audacity of it?

หมอคนนี้เอาความมั่นใจ และความกล้านี้มาจากไหน

So when I asked him, he told me three things.

ผมถามเขา และเขาก็ตอบมา 3 อย่าง

He said first, his curiosity drove him

หนึ่ง ความอยากรู้อยากเห็นของเขา

to ask hard questions about the procedure,

ผลักดันให้เขาถามคำถามยากๆ เกี่ยวกับการผ่าตัด

about what worked and what didn't work.

เกี่ยวกับสิ่งที่ทำได้สำเร็จ และล้มเหลว

Second, he embraced, and didn't fear,

อย่างที่สอง เขาเชื่อมั่น และไม่หวั่นต่อขั้นตอนที่ยุ่งเหยิง

the messy process of trial and error,

ของการลองผิดลองถูก

the inevitable process of trial and error.

ซึ่งเขาถือว่าหลีกเลี่ยงไม่ได้

And third, through intense reflection,

และข้อสาม ด้วยการย้อนมองตัวเองอย่างหนัก

he gathered the information that he needed

ทำให้เขาสามารถรวบรวมข้อมูลที่เขาต้องใช้

to design and revise the procedure,

ในการออกแบบ และปรับปรุงกระบวนการผ่าตัด

and then, with a steady hand, he saved my life.

และด้วยมือที่มั่นคงของเขา เขาได้ช่วยชีวิตผมไว้

Now I absorbed a lot from these words of wisdom,

ผมซึมซับคำพูดแห่งปัญญานี้ไปเยอะมาก

and before I went back into the classroom that fall,

และก่อนที่ผมจะกลับไปสอนที่โรงเรียน ตอนฤดูใบไม้ร่วงนั้น

I wrote down three rules of my own

ผมเขียนกฎ 3 ข้อของผมขึ้นมาเอง

that I bring to my lesson planning still today.

ซึ่งผมยังคงใช้ ในการวางแผนการสอน จนถึงทุกวันนี้

Rule number one: Curiosity comes first.

กฎข้อแรก: ความอยากรู้อยากเห็นต้องมาก่อน

Questions can be windows to great instruction,

การตั้งคำถามเป็นประตู สู่การอธิบายที่ดีเยี่ยม

but not the other way around.

ไม่ใช่ในทางกลับกัน

Rule number two: Embrace the mess.

กฎของที่สอง: จงอ้าแขนรับความยุ่งเหยิง

We're all teachers. We know learning is ugly.

พวกเราทุกคนเป็นครู เรารู้ว่าการเรียนนั้นยากลำบาก

And just because the scientific method is allocated

ถึงแม้ว่า วิธีการทางวิทยาศาสตร์ (scientific method)

to page five of section 1.2 of chapter one

จะอยู่ในหน้า 5 ขององค์ที่ 1.2 บทที่ 1

of the one that we all skip, okay,

ซึ่งเราทุกคนไม่เคยสนใจก็ตาม

trial and error can still be an informal part

การลองผิดลองถูก ยังคงเป็นส่วนหนึ่ง

of what we do every single day

ของสิ่งที่เราทำในทุกๆ วัน

at Sacred Heart Cathedral in room 206.

ในห้อง 206 ของโรงเรียนโบสถ์พระหฤทัยของเรา (Sacred Heart Cathedral)

And rule number three: Practice reflection.

และกฎข้อที่สาม: จงย้อนมองตัวเองบ่อยๆ

What we do is important. It deserves our care,

สิ่งที่เราทำนั้นสำคัญ มันควรที่จะได้รับการดูแล

but it also deserves our revision.

และรับการตรวจทาน

Can we be the surgeons of our classrooms?

เราสามารถเป็นหมอผ่าตัด ประจำห้องเรียนได้หรือไม่

As if what we are doing one day will save lives.

ประหนึ่งว่าสิ่งที่เราทำอยู่ คือการช่วยชีวิตผู้คน

Our students our worth it.

เด็กนักเรียนที่ล้ำค่าของเรา

And each case is different.

และแต่ละคนก็มีปัญหาต่างกันไป

(Explosion)

(เสียงระเบิด)

All right. Sorry.

โทษทีครับ

The chemistry teacher in me just needed to get that

ครูเคมีที่อยู่ในตัวผม ต้องการระบาย

out of my system before we move on.

ก่อนที่ผมจะเล่าต่อไป

So these are my daughters.

นี่คือลูกสาวของผมครับ

On the right we have little Emmalou -- Southern family.

ขวามือคือ เอมมาลู ครอบครัวคนใต้ครับ

And, on the left, Riley.

และซ้ายมือคือ ไรลีย์

Now Riley's going to be a big girl in a couple weeks here.

ไรลีย์กำลังจะโตเป็นสาวในอีกไม่กี่อาทิตย์นี้

She's going to be four years old,

เธอกำลังย่าง 4 ขวบ

and anyone who knows a four-year-old

และทุกคนรู้ว่าเด็ก 4 ขวบ

knows that they love to ask, "Why?"

ชอบถามว่า "ทำไม?"

Yeah. Why.

จริงๆ นะ ทำไม

I could teach this kid anything

ผมสามารถสอนอะไรก็ได้ให้เด็กพวกนี้

because she is curious about everything.

เพราะเธอขี้สงสัยไปซะทุกอย่าง

We all were at that age.

เราเคยเป็นเด็กอายุ 4 ขวบมาแล้วทั้งนั้น

But the challenge is really for Riley's future teachers,

แต่สิ่งที่ท้าทายจริงๆ นั้น ตกอยู่กับครูในอนาคตของไรลีย์

the ones she has yet to meet.

ครูที่เธอยังไม่ได้พบเจอ

How will they grow this curiosity?

ครูเหล่านั้นจะผลักดันความขี้สงสัยต่อไปอย่างไร

You see, I would argue that Riley is a metaphor for all kids,

ผมคิดว่า ไรลีย์ เป็นตัวแทนของเด็กทุกคน

and I think dropping out of school comes in many different forms --

และผมคิดว่า การหยุดเรียนกลางคัน มีหลายรูปแบบ

to the senior who's checked out before the year's even begun

ทั้งเด็กม.ปลายที่หยุดเรียน ก่อนที่จะเปิดเทอมเสียอีก

or that empty desk in the back of an urban middle school's classroom.

หรือโต๊ะที่ว่างเปล่า ในโรงเรียนมัธยมต้น ใจกลางเมือง

But if we as educators leave behind

แต่ถ้าพวกเรา ในฐานะนักการศึกษา

this simple role as disseminators of content

ละทิ้งหน้าที่ของการเป็นผู้เผยแพร่เนื้อหา

and embrace a new paradigm

และเชิดชูกระบวนทัศน์ใหม่

as cultivators of curiosity and inquiry,

ว่าครูเป็นผู้ปลูกฝัง ความอยากรู้อยากเห็นและการตั้งคำถาม

we just might bring a little bit more meaning

เราก็อาจทำให้ โรงเรียนมีความหมายมากขึ้น

to their school day, and spark their imagination.

และจุดประกายจินตนาการของเด็กๆ ได้

Thank you very much.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)