3 rules to spark learning | Ramsey Musallam

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: soroush sabouri Reviewer: soheila Jafari

I teach chemistry.

من شیمی تدریس می‌کنم.

(Explosion)

(صدای انفجار)

All right, all right.

خُب، خیلی خُب.

So more than just explosions,

علاوه بر این انفجارها

chemistry is everywhere.

شیمی همه‌جا هست.

Have you ever found yourself at a restaurant spacing out

تا حالا شده ببینید در رستورانی دارید

just doing this over and over?

دائم این کار را تکرار می‌کنید؟

Some people nodding yes.

بعضی‌ها با سر تأیید می‌کنند.

Recently, I showed this to my students,

اخیرا، من این را به شاگردانم نشان دادم،

and I just asked them to try and explain why it happened.

و از آنها خواستم تا سعی کنند توضیح بدهند که چرا این اتفاق می‌افتد.

The questions and conversations that followed

سؤال‌ها و بحث‌هایی که شکل گرفت

were fascinating.

خیلی جالب بود.

Check out this video that Maddie

این ویدئو را که «مَدی»

from my period three class sent me that evening.

از دوره سه کلاسم آن روز عصر فرستاد ببینید.

(Clang) (Laughs)

(صدای جرنگ) (خنده)

Now obviously, as Maddie's chemistry teacher,

واقعا، به‌ عنوان معلم شیمی مَدی

I love that she went home and continued to geek out

خوشم آمد که رفته به خانه و

about this kind of ridiculous demonstration

that we did in class.

انجام دادیم را ادامه داده.

But what fascinated me more is that Maddie's curiosity

اما چیزی که بیشتر متعجبم می‌کند این است که کنجکاوی مَدی

took her to a new level.

او را به سطح بالاتری رسانده.

If you look inside that beaker,

اگر داخل آن لیوان را ببینید،

you might see a candle.

یک شمع آنجاست.

Maddie's using temperature to extend this phenomenon

مَدی از دما برای گسترش این پدیده

to a new scenario.

به یک سناریوی جدید استفاده می‌کند.

You know, questions and curiosity like Maddie's

مشابه مدی، سؤال‌ها و کنجکاوی

are magnets that draw us towards our teachers,

جاذبه‌هایی هستند که ما را به سمت معلم‌هایمان می‌کشد،

and they transcend all technology

و آنها باعث تعالی همه تکنولوژی‌ها

or buzzwords in education.

یا مفاهیم گنگ در آموزش م‌ی‌شوند.

But if we place these technologies before student inquiry,

ولی اگر این تکنولوژی‌‌ها را قبل از تحقیق به دانش اموزان بدهیم

we can be robbing ourselves

خودمان را محروم کرده‌ایم از

of our greatest tool as teachers: our students' questions.

بزرگترین ابزار معلمها یعنی «سؤالات دانش آموزانمان»

For example, flipping a boring lecture from the classroom

مثلا، منتقل کردن یک درس خسته‌کننده از کلاس

to the screen of a mobile device

به روی صفحه موبایل

might save instructional time,

شاید زمان آموزشی را بهینه کندُ

but if it is the focus of our students' experience,

ولی اگر روی تجربه شاگردانمان تمرکز کنیم

it's the same dehumanizing chatter

این همان پچ پچ بی ادبانه است

just wrapped up in fancy clothing.

که فقط ظاهرش شیک و قشنگ شده.

But if instead we have the guts

ولي اگه به جاي آن جرات داشته باشيم

to confuse our students, perplex them,

تا شاگردانمان را گیج و بهت زده کنیم

and evoke real questions,

و سوالات واقعی را بیرون بکشیم،

through those questions, we as teachers have information

از طریق سوالات ما معلمها اطلاعاتی خواهیم داشت

that we can use to tailor robust

که می‌توانیم از آنها برای متناسب کردن

and informed methods of blended instruction.

و پیدا کردن روشهای آموزشهای ترکیبی استفاده کنیم.

So, 21st-century lingo jargon mumbo jumbo aside,

عجی مجی لاترجی‌های قرن بیستمی را که بگذاریم کنار،

the truth is, I've been teaching for 13 years now,

حقیقت این است که الان ۱۳ سالی است که تدریس می‌کنم،

and it took a life-threatening situation

و باید دچار بیماری مهلکی می‌شدم تا

to snap me out of 10 years of pseudo-teaching

متوجه ۱۰ سال آموزش کاذب خود شوم،

and help me realize that student questions

و کمکم کند بفهمم سوالات دانش آموزان

are the seeds of real learning,

بذرهای واقعی یادگیری هستند.

not some scripted curriculum

نه برنامه‌های درسی از پیش نوشته شده

that gave them tidbits of random information.

که خرده اطلاعات تصادفی را به آنها می‌دهد.

In May of 2010, at 35 years old,

در ماه می ۲۰۱۰ وقتی ۳۵ سالم بود

with a two-year-old at home and my second child on the way,

یک بچه دو ساله داشتم و دومی هم در راه بود،

I was diagnosed with a large aneurysm

مشخص شد یکی از شریان‌های آئورت من

at the base of my thoracic aorta.

دچارمشکل شده.

This led to open-heart surgery. This is the actual real email

نتیجه‌اش جراحی قلب باز شد.

from my doctor right there.

این اصل ایمیلی هست که دکتر به من زد.

Now, when I got this, I was -- press Caps Lock --

زمانی که این ایمیل را گرفتم

absolutely freaked out, okay?

اشکارا ترسیده بودم.

But I found surprising moments of comfort

اما به شکل شگفت آوری

in the confidence that my surgeon embodied.

وقتی اعتماد به نفس جراحم را دیدم آرام شدم.

Where did this guy get this confidence, the audacity of it?

واقعا این آدم این اعتماد به نفس و جسارت را از کجا آورده بود؟

So when I asked him, he told me three things.

وقتی از او پرسیدم، سه چیز را به من گفت.

He said first, his curiosity drove him

گفت: اول از همه، کنجکاویش منجر شد تا

to ask hard questions about the procedure,

در مورد این عمل سوالهای سختی بپرسد،

about what worked and what didn't work.

از کارهایی که شده تا کارهایی که انجام نشده.

Second, he embraced, and didn't fear,

دوم، از آزمون و خطا نترسیده

the messy process of trial and error,

و از کارهای طاقت فرسا استقبال کرده،

the inevitable process of trial and error.

روند اجتناب ناپذیر آزمون و خطا.

And third, through intense reflection,

و سوم، از طریق تفکر زیاد

he gathered the information that he needed

او اطلاعاتی که لازم داشت را جمع کرده بود.

to design and revise the procedure,

تا این روش را طراحی و اصلاح کند،

and then, with a steady hand, he saved my life.

بعد با دستان توانمندش، زندگی‌ام را نجات داد.

Now I absorbed a lot from these words of wisdom,

حالا من مجذوب این کلمات حکیمانه شده بودم.

and before I went back into the classroom that fall,

قبل از اینکه به کلاس درس آن پاییز برگردم،

I wrote down three rules of my own

سه قانون خودم را نوشتم

that I bring to my lesson planning still today.

که تا امروز هم جزو برنامه درسی من هستند.

Rule number one: Curiosity comes first.

قانون شماره یک : کنجکاوی قبل از هر چیز،

Questions can be windows to great instruction,

سوالات می‌توانند پنجره‌ای به آموزش خوب باشند.

but not the other way around.

و راه دیگری هم وجود ندارد.

Rule number two: Embrace the mess.

قانون شماره دو : به آغوش دشواری بروید.

We're all teachers. We know learning is ugly.

ما معلم هستیم. می‌دانیم که یادگیر بدقواره است.

And just because the scientific method is allocated

و فقط به خاطر اینکه در صفحه پنجم بخش ۱.۲ از فصل یک

to page five of section 1.2 of chapter one

روش علمی آمده،

of the one that we all skip, okay,

ما از آن می‌گذریم.

trial and error can still be an informal part

ازمون و خطا هنوز می‌تواند بخشی آگاهی‌بخش

of what we do every single day

از آنچه هر روز دراتاق ۲۰۶ کلیسای جامع

at Sacred Heart Cathedral in room 206.

انجام می‌دهیم باشد.

And rule number three: Practice reflection.

و قانون شماره سه : تمرین بازتابش.

What we do is important. It deserves our care,

کاری که می کنیم مهم است. باید حواسمان به آن باشد.

but it also deserves our revision.

اما همچنین لازم است در آن تجدید نظر کنیم.

Can we be the surgeons of our classrooms?

آیا ما هم می‌توانیم جراح کلاسمان باشیم؟

As if what we are doing one day will save lives.

تا آنچه انجام می‌دهیم روزی زندگی کسی را نجات دهد.

Our students our worth it.

دانش آموزان ما ارزش دارند.

And each case is different.

و ارزش هر مورد متفاوت است.

(Explosion)

(انفجار)

All right. Sorry.

خیلی خب ، ببخشید

The chemistry teacher in me just needed to get that

معلم شیمی درونم به انجام آن نیاز داشت

out of my system before we move on.

قبل از این که بخواهیم کار دیگری کنیم.

So these are my daughters.

اینها دختران من هستند

On the right we have little Emmalou -- Southern family.

سمت راستی امولو کوچولو

And, on the left, Riley.

و سمت چپی رایلی است.

Now Riley's going to be a big girl in a couple weeks here.

چند هفته دیگر رایلی برای خودش دختر بزرگی می‌شود.

She's going to be four years old,

و در آستانه چهار سالگی است

and anyone who knows a four-year-old

و هر کسی که چهار ساله‌ها را می‌شناسد

knows that they love to ask, "Why?"

می‌داند که آنها چقدر سوال با «چرا» می‌پرسند.

Yeah. Why.

بله. «چرا».

I could teach this kid anything

من می‌توانم به این بچه هر چیزی یاد بدهم.

because she is curious about everything.

بخاطر اینکه او راجع به همه چیز کنجکاو است.

We all were at that age.

ما همه در سن و سال او بودیم.

But the challenge is really for Riley's future teachers,

اما چالش اصلی برای معلمهای آینده رایلی است،

the ones she has yet to meet.

آنهایی که هنوز ملاقاتشان نکرده.

How will they grow this curiosity?

آنها چطور این کنجکاوی را پرورش می‌دهند؟

You see, I would argue that Riley is a metaphor for all kids,

رایلی راو نماینده همه بچه ها فرض می‌کنیم،

and I think dropping out of school comes in many different forms --

من فکر می‌کنم ترک تحصیل شکلهای مختلفی دارد

to the senior who's checked out before the year's even begun

برای دانش آموز سال آخری که قبل از شروع سال تحصیلی بیخیال مدرسه می‌شود

or that empty desk in the back of an urban middle school's classroom.

یا آن نیمکت خالی در کلاس یک مدرسه متوسط شهری.

But if we as educators leave behind

اما اگر ما به عنوان مدرس

this simple role as disseminators of content

این نقش ساده تولید محتوا را رها کنیم

and embrace a new paradigm

و الگوی جدیدی در پیش بگیریم

as cultivators of curiosity and inquiry,

برای محیا کردن بستر کنجکاوی و پرس و جو،

we just might bring a little bit more meaning

بلکه شاید بتوانیم مقدار بیشتری معنا به

to their school day, and spark their imagination.

روزهای مدرسه‌شان بیاوریم و تخیل آنها را برانگیزیم.

Thank you very much.

ممنون از شما.

(Applause)

(تشویق حضار)