How to stay calm when you know you'll be stressed | Daniel Levitin | TED

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Pachaya Sailamul

A few years ago, I broke into my own house.

ไม่กี่ปีก่อน ผมวิ่งรี่เข้าไปในบ้าน

I had just driven home,

ผมเพิ่งจะขับรถกลับบ้าน

it was around midnight in the dead of Montreal winter,

มันเป็นตอนราวเที่ยงคืนอันเงียบสงัด ในมอนทรีออล ในฤดูหนาว

I had been visiting my friend, Jeff, across town,

ผมไปเยี่ยมเพื่อนของผม ที่ชื่อเจฟ ที่เมืองข้าง ๆ

and the thermometer on the front porch read minus 40 degrees --

และปรอทที่ด้านหน้าบ้านอ่านได้ ลบ 40 องศา --

and don't bother asking if that's Celsius or Fahrenheit,

และไม่ต้องถามเลยว่า มันเป็นองศาเซลเซียสหรือว่าฟาเรนไฮน์

minus 40 is where the two scales meet --

ลบ 40 เป็นจุดที่สองระบบมาพบกัน --

it was very cold.

มันหนาวมาก

And as I stood on the front porch fumbling in my pockets,

และเมื่อผมยืนอยู่ที่หน้าบ้าน ล้วงกระเป๋าควานหาของ

I found I didn't have my keys.

ผมก็รู้ว่าผมไม่มีกุญแจ

In fact, I could see them through the window,

อันที่จริง ผมมองเห็นมันได้ผ่านหน้าต่าง

lying on the dining room table where I had left them.

วางอยู่บนโต๊ะอาหาร ที่ซึ่งผมลืมมันไว้

So I quickly ran around and tried all the other doors and windows,

ผมก็เลยรีบวิ่งอ้อม และพยายามเปิดทุกประตูและหน้าต่าง

and they were locked tight.

และพวกมันก็ปิดสนิท

I thought about calling a locksmith -- at least I had my cellphone,

ผมคิดว่าจะโทรเรียกช่างกุญแจ -- อย่างน้อยผมก็มีโทรศัพท์มือถือ

but at midnight, it could take a while for a locksmith to show up,

แต่ ณ เวลาเที่ยงคืน ช่างกุญแจคงใช้เวลาสักพักกว่าจะมาถึง

and it was cold.

และมันก็หนาว

I couldn't go back to my friend Jeff's house for the night

ผมกลับไปที่บ้านของเจฟเพื่อนของผมก็ไม่ได้

because I had an early flight to Europe the next morning,

เพราะผมต้องขึ้นเครื่องบินไปยุโรป ในตอนเช้า

and I needed to get my passport and my suitcase.

และผมก็ต้องไปเอาหนังสือเดินทาง และกระเป๋า

So, desperate and freezing cold,

ทั้งกังวลและหนาวยะเยือก

I found a large rock and I broke through the basement window,

ผมเจอหินก้อนใหญ่ และใช้มันพังเข้าไป ผ่านหน้าต่างห้องใต้ดิน

cleared out the shards of glass,

ผมปัดกวาดกระจกที่แตก

I crawled through,

และคลานเข้าไป

I found a piece of cardboard and taped it up over the opening,

ผมเจอชิ้นส่วนกระดาษของกล่อง และเอามันปิดช่องนั้นกลับไป

figuring that in the morning, on the way to the airport,

คิด ๆ ว่าตอนเช้า เมื่อเดินทางไปยังสนามบิน

I could call my contractor and ask him to fix it.

ผมน่าจะโทรเรียกผู้รับจ้าง ให้มาซ่อมมันได้

This was going to be expensive,

มันคงจะแพง

but probably no more expensive than a middle-of-the-night locksmith,

แต่บางที มันคงจะไม่แพงไปกว่า การตามช่างกุญแจตอนเที่ยงคืน

so I figured, under the circumstances, I was coming out even.

ฉะนั้นผมรู้ว่า ภายใต้สถานการณ์นั้น ผมว่าผลมันออกมาเท่ากัน

Now, I'm a neuroscientist by training

ทีนี้ ผมถูกฝึกมาในฐานะนักประสาทวิทยา

and I know a little bit about how the brain performs under stress.

และรู้มานิดหน่อยว่า สมองทำงานอย่างไรภายใต้ความกดดัน

It releases cortisol that raises your heart rate,

มันปลดปล่อยคอร์ติซอล ที่ทำให้หัวใจเต้นแรง

it modulates adrenaline levels

มันปรับระดับอะดรีนาลีน

and it clouds your thinking.

และมันทำให้ความคิดคุณขุ่นมัว

So the next morning,

ฉะนั้น เช้าวันรุ่งขึ้น

when I woke up on too little sleep,

เมื่อผมตื่นขึ้นมาหลังจากนอนได้นิดเดียว

worrying about the hole in the window,

กังวลเรื่องรูที่หน้าต่าง

and a mental note that I had to call my contractor,

และเรื่องที่ทดไว้ในสมอง ว่าต้องเรียกผู้รับจ้าง

and the freezing temperatures,

และอากาศที่เย็นยะเยือก

and the meetings I had upcoming in Europe,

และการประชุมในยุโรปที่ผมต้องไป

and, you know, with all the cortisol in my brain,

และด้วยคอร์ติซอลในสมองของผม

my thinking was cloudy,

ความคิดของผมขุ่นมัว

but I didn't know it was cloudy because my thinking was cloudy.

แต่ผมไม่รู้ว่ามันขุ่นมัว เพราะความคิดของผมมันขุ่นมัว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And it wasn't until I got to the airport check-in counter,

และกว่าผมจะนึกได้ว่าไม่มีหนังสือเดินทาง

that I realized I didn't have my passport.

ผมก็ไปถึงเคาท์เตอร์ขึ้นเครื่องแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I raced home in the snow and ice, 40 minutes,

ผมก็เลยเผ่นกลับบ้าน ฝ่าหิมะและน้ำแข็ง 40 นาที

got my passport, raced back to the airport,

คว้าหนังสือเดินทง และเผ่นกลับไปยังสนามบิน

I made it just in time,

ผมไปทันเวลาพอดี

but they had given away my seat to someone else,

แต่เขายกที่นั่งของผมให้คนอื่นไปแล้ว

so I got stuck in the back of the plane, next to the bathrooms,

ผมต้องไปนั่งที่ทางข้างหลังเครื่อง ติดกับห้องน้ำ

in a seat that wouldn't recline, on an eight-hour flight.

บนเก้าอี้ที่ปรับนอนไม่ได้ ในการเดินทางแปดชั่วโมง

Well, I had a lot of time to think during those eight hours and no sleep.

ครับ ผมมีเวลาคิดเยอะเลย ระหว่างแปดชั่วโมงนั่นที่ไม่ได้นอน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I started wondering, are there things that I can do,

ผมเริ่มนึก มันมีอะไรไหมนะที่ผมจะทำได้

systems that I can put into place,

ระบบที่ผมจะทำให้มันเข้าที่เข้าทาง

that will prevent bad things from happening?

ที่จะป้องกันเรื่องแย่ ๆ ไม่ให้มันเกิดขึ้น

Or at least if bad things happen,

หรืออย่างน้อย ๆ ถ้าเรื่องแย่ ๆ จะเกิดขึ้น

will minimize the likelihood of it being a total catastrophe.

จะลดความน่าจะเป็น ที่มันจะเป็นหายนะ

So I started thinking about that,

ฉะนั้น ผมเริ่มคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้

but my thoughts didn't crystallize until about a month later.

แต่ความคิดของผมไม่ได้ตกผลึก จนกระทั่งอีกเดือนถัดมา

I was having dinner with my colleague, Danny Kahneman, the Nobel Prize winner,

ผมกำลังรับประทานอาหารเย็นกับแดนนี่ คาห์นีแมน (Danny Kahneman) เจ้าของรางวัลโนเบล

and I somewhat embarrassedly told him about having broken my window,

และผมก็บอกกับเพื่อนของผมอย่างอาย ๆ เรื่องที่ผมพังหน้าต่าง

and, you know, forgotten my passport,

และลืมหนังสือเดินทาง

and Danny shared with me

และแดนนี่แบ่งปันให้ผมฟัง

that he'd been practicing something called prospective hindsight.

ว่าเขาเคยฝึกอะไรบางอย่างที่เรียกว่า การคาดคะเนการเข้าใจปัญหาเมื่อเกิดขึ้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's something that he had gotten from the psychologist Gary Klein,

มันเป็นอะไรบางอย่างที่เขาได้มา จากนักจิตวิทยา แกรี่ ไคลน์ (Gary Klein)

who had written about it a few years before,

ผู้เขียนบทความเกี่ยวกับมันเมื่อสองสามปีก่อน

also called the pre-mortem.

และเรียกว่า วิธีก่อนเหตุการณ์ (the pre-mortem)

Now, you all know what the postmortem is.

ทีนี้ ทุกคนรู้ว่าอะไรคือ หลังเหตุการณ์ (the postmortem)

Whenever there's a disaster,

เมื่อใดที่เกิดความหายนะ

a team of experts come in and they try to figure out what went wrong, right?

หน่วยพิเศษจะเข้ามาและพวกเขาจะพยายามค้นหา ว่าเกิดอะไรเขึ้น ใช่ไหมครับ

Well, in the pre-mortem, Danny explained,

ครับ ในกรณีของ หลังเหตุการณ์ แดนนี่อธิบายว่า

you look ahead and you try to figure out all the things that could go wrong,

คุณมองไปข้างหน้า และพยายามที่จะค้นหา ทุกอย่างที่อาจผิดพลาด

and then you try to figure out what you can do

และจากนั้นก็พยายามค้นหาว่า คุณจะทำอะไรได้บ้าง

to prevent those things from happening, or to minimize the damage.

เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้น หรือทำให้ความเสียหายน้อยที่สุด

So what I want to talk to you about today

ฉะนั้น สิ่งที่ผมอยากจะบอกในวันนี้

are some of the things we can do in the form of a pre-mortem.

คืออะไรบางอย่างที่เราสามารถทำได้ ในรูปแบบของก่อนเหตุการณ์

Some of them are obvious, some of them are not so obvious.

บางอย่างเห็นได้ชัดเจน บางอย่างไม่ชัดเจนนัก

I'll start with the obvious ones.

ผมจะเริ่มจากสิ่งที่เห็นได้ชัดเจนก่อน

Around the home, designate a place for things that are easily lost.

รอบ ๆ บ้าน ระบุตำแหน่งซึ่งของมักจะหาย

Now, this sounds like common sense, and it is,

ครับ มันฟังดูเป็นการตัดสินใจแบบพื้น ๆ และมันก็เป็นเช่นนั้น

but there's a lot of science to back this up,

แต่มันมีวิทยาศาสตร์อยู่เบื้องหลัง

based on the way our spatial memory works.

ที่ตั้งอยู่บนวิธีการทำงานของ ความทรงจำเชิงพื้นที่ของเรา

There's a structure in the brain called the hippocampus,

มีโครงสร้างหนึ่งในสมองเรียกว่า ฮิปโปแคมปัส (hippocampus)

that evolved over tens of thousands of years,

ที่วิวัฒนาการมาตลอดหลายหมื่นปี

to keep track of the locations of important things --

มันคอยติดตามตำแหน่งของสิ่งสำคัญ

where the well is, where fish can be found,

เช่น บ่อน้ำอยู่ไหน ปลาหาได้ที่ไหน

that stand of fruit trees,

ตรงนั้นเป็นที่ที่มีต้นไม้มีผล

where the friendly and enemy tribes live.

ตรงไหนที่เป็นที่อยู่ของเผ่าที่เป็นมิตร และเผ่าที่เป็นศัตรู

The hippocampus is the part of the brain

ฮิปโปแคมปัสเป็นส่วนของสมอง

that in London taxicab drivers becomes enlarged.

ที่ขยายใหญ่ขึ้นในสมองของคนขับแท็กซี่ ในลอนดอน

It's the part of the brain that allows squirrels to find their nuts.

มันเป็นส่วนของสมอง ที่ทำให้กระรอกเจอลูกนัทของพวกมัน

And if you're wondering, somebody actually did the experiment

และถ้าคุณสงสัย ใครสักคนได้ทำการทดลองนี้

where they cut off the olfactory sense of the squirrels,

ที่ประสาทสัมผัสการดมกลิ่นของกระรอกถูกตัดออก

and they could still find their nuts.

แต่พวกมันยังสามารถหาลูกนัทเจอ

They weren't using smell, they were using the hippocampus,

พวกมันไม่ได้ใช้การดมกลิ่น พวกมันใช้ฮิปโปแคมปัส

this exquisitely evolved mechanism in the brain for finding things.

กลไกที่วิวัฒนาการมาอย่างประณีตในสมองนี้ มีไว้สำหรับการหาสิ่งต่าง ๆ

But it's really good for things that don't move around much,

แต่มันดีเฉพาะกับสิ่งที่ไม่เคลื่อนไปไหนมากนัก

not so good for things that move around.

ไม่ได้เหมาะกับสิ่งที่เคลื่อนไปไหนมาไหน

So this is why we lose car keys and reading glasses and passports.

ฉะนั้น นั่นเป็นเหตุว่าทำไมผมถึงทำกุญแจรถ แว่นสายตา และ พาสปอร์ตหาย

So in the home, designate a spot for your keys --

ฉะนั้น ในบ้าน กำหนดที่เฉพาะสำหรับกุญแจของคุณ --

a hook by the door, maybe a decorative bowl.

ตะขอข้างประตู หรืออาจเป็นถ้วยแต่งบ้านสักอัน

For your passport, a particular drawer.

สำหรับหนังสือเดินทาง อาจเก็บไว้ในลิ้นชักอันใดอันหนึ่ง

For your reading glasses, a particular table.

สำหรับแว่นอ่านหนังสือ อาจเป็นโต๊ะสักตัว

If you designate a spot and you're scrupulous about it,

ถ้าคุณกำหนดจุดและใช้มันอย่างเคร่งครัด

your things will always be there when you look for them.

ของของคุณจะอยู่ตรงนั้นเสมอ เมื่อคุณตามหามัน

What about travel?

แล้วเรื่องเดินทางล่ะ

Take a cell phone picture of your credit cards,

ใช้โทรศัพท์มือถือของคุณ ถ่ายภาพบัตรเครดิต

your driver's license, your passport,

ใบขับขี่ หนังสือเดินทาง

mail it to yourself so it's in the cloud.

ส่งอีเมลล์หาตัวเอง มันจะได้อยู่ในคลาวน์(cloud)

If these things are lost or stolen, you can facilitate replacement.

ถ้าสิ่งเหล่านี้หาย หรือว่าถูกขโมย คุณสามารถหาสิ่งทดแทนได้อย่างรวดเร็ว

Now these are some rather obvious things.

ครับ สิ่งเหล่านี้ค่อนข้างเห็นได้ชัดเจน

Remember, when you're under stress, the brain releases cortisol.

จำไว้ว่า เมื่อคุณอยู่ภายใต้ความกดดัน สมองปลดปล่อยคอร์ติซอล

Cortisol is toxic, and it causes cloudy thinking.

คอร์ติซอลเป็นพิษ และมันก่อให้เกิดความคิดที่ขุ่นมัว

So part of the practice of the pre-mortem

ฉะนั้น ส่วนหนึ่งของการฝึกก่อนเหตุการณ์

is to recognize that under stress you're not going to be at your best,

คือจดจำว่า ภายใต้ความกดดัน คุณจะไม่ได้ทำได้ดีที่สุด

and you should put systems in place.

และคุณควรนำระบบเข้ามา

And there's perhaps no more stressful a situation

บางทีอาจไม่มีเหตุการณ์ใดกดดันไปกว่า

than when you're confronted with a medical decision to make.

การที่คุณต้องเผชิญกับการตัดสินใจทางการแพทย์

And at some point, all of us are going to be in that position,

และ ณ บางจุด พวกเราทุกคน อาจอยู่ในสถานการณ์

where we have to make a very important decision

ที่เราจะต้องทำการตัดสินใจที่สำคัญมาก

about the future of our medical care or that of a loved one,

เกี่ยวกับทิศทางของการรักษาโรคของเรา หรือของคนที่เรารัก

to help them with a decision.

เพื่อที่จะช่วยพวกเขาตัดสินใจ

And so I want to talk about that.

ทำให้ผมอยากจะพูดเกี่ยวกับสิ่งนี้

And I'm going to talk about a very particular medical condition.

ผมกำลังจะกล่าวถึงอาการทางการแพทย์ จำเพาะอาการหนึ่ง

But this stands as a proxy for all kinds of medical decision-making,

แต่มันสามารถเป็นตัวแทนได้สำหรับการตัดสินใจ ในทางการแพทย์ทุกชนิด

and indeed for financial decision-making, and social decision-making --

และแน่นอน สำหรับการติดสินใจทางการเงิน และการตัดสินใจทางสังคม --

any kind of decision you have to make

และการตัดสินใจใด ๆ ที่คุณทำ

that would benefit from a rational assessment of the facts.

ที่อาจเป็นประโยชน์ต่อการประเมินข้อเท็จจริง อย่างเป็นเหตุเป็นผล

So suppose you go to your doctor and the doctor says,

สมมติว่าคุณไปหาหมอ และหมอก็บอกว่า

"I just got your lab work back, your cholesterol's a little high."

"ผมเพิ่งได้ผลการตรวจจากห้องแล็บ คลอเรสเตอรอลคุณสูงไปหน่อย"

Now, you all know that high cholesterol

ทีนี้ คุณรู้ว่าคลอเรสเตอรอลสูง

is associated with an increased risk of cardiovascular disease,

มีผลต่อความเสี่ยงโรคหลอดเลือดหัวใจที่สูงขึ้น

heart attack, stroke.

หัวใจวาย เส้นเลือดอุดตันในสมอง

And so you're thinking

และคุณกำลังคิดว่า

having high cholesterol isn't the best thing,

การมีคลอเรสเตอรอลสูงไม่ใช่สิ่งที่ดี

and so the doctor says, "You know, I'd like to give you a drug

และหมอก็บอกว่า "คุณรู้ไหม ผมอยากให้ยากับคุณ

that will help you lower your cholesterol, a statin."

ที่จะช่วยคุณในการลดคลอเรสเตอรอล ยาสแตติน"

และคุณคงเคยได้ยินชื่อ สแตติน มาแล้ว

And you've probably heard of statins,

คุณรู้ว่ามันเป็นหนึ่งในยาที่สั่งจ่ายให้คนไข้ อย่างแพร่หลาย

you know that they're among the most widely prescribed drugs

in the world today,

มากที่สุดในโลกเราทุกวันนี้

คุณอาจรู้จักคนที่ใช้ยานี้ด้วยซ้ำ

you probably even know people who take them.

และคุณกำลังคิดว่า "เอาสิ จ่ายยาสแตตินมาให้ผมเลย

And so you're thinking, "Yeah! Give me the statin."

But there's a question you should ask at this point,

แต่มันมีคำถามที่คุณควรถาม ณ จุดนี้

a statistic you should ask for

สถิติที่คุณควรถาม

that most doctors don't like talking about,

ที่หมอส่วนใหญ่ไม่ชอบพูดถึง

and pharmaceutical companies like talking about even less.

และบริษัทยายิ่งพูดถึงน้อยเข้าไปอีก

It's for the number needed to treat.

มันคือจำนวนที่ต้องใช้ในการรักษา (number needed to treat)

Now, what is this, the NNT?

ทีนี้ อะไรคือ NNT

It's the number of people that need to take a drug

มันคือจำนวนของคน ที่ต้องใช้ยานี้

or undergo a surgery or any medical procedure

หรือได้รับการผ่าตัด หรือรับการรักษาทางการแพทย์ใด ๆ

before one person is helped.

ก่อนที่จะมีสักคนหาย

And you're thinking, what kind of crazy statistic is that?

และคุณก็คิดว่า มันเป็นสถิติบ้าบออะไร

The number should be one.

จำนวนควรที่จะเป็นหนึ่ง

My doctor wouldn't prescribe something to me

หมอคงจะไม่จ่ายยาอะไรให้ผม

if it's not going to help.

ถ้ามันจะไม่ช่วยอะไร

But actually, medical practice doesn't work that way.

แต่อันที่จริง การแพทย์ไม่ได้เป็นแบบนั้น

And it's not the doctor's fault,

และมันก็ไม่ใช่ความผิดของหมอ

if it's anybody's fault, it's the fault of scientists like me.

ถ้ามันจะเป็นความผิดของใครสักคน

มันเป็นความผิดของนักวิทยาศาสตร์อย่างผมนี่แหละ

We haven't figured out the underlying mechanisms well enough.

เรายังไม่เข้าใจกลไกเบื้องหลังของมันดีพอ

But GlaxoSmithKline estimates

แต่ แกล๊กโซ สมิท ไคลด์ (GlaxoSmithKline) คะเนว่า

that 90 percent of the drugs work in only 30 to 50 percent of the people.

90 เปอร์เซ็นต์ของยา ใช้ได้ผล กับคนแค่ 30 ถึง 50 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น

So the number needed to treat for the most widely prescribed statin,

ฉะนั้น จำนวนที่ต้องการการรักษา (NNT) ด้วยยา สแตตินที่ถูกจ่ายให้กับคนไข้อย่างแพร่หลายนี้

what do you suppose it is?

คุณคิดว่ามันเป็นเท่าไร

How many people have to take it before one person is helped?

มีกี่คนที่ต้องใช้มัน ก่อนที่จะมีใครสักคนหาย

300.

300

This is according to research

นี่เป็นไปตามการวิจัย โดยผู้ประกอบการวิจัย

by research practitioners Jerome Groopman and Pamela Hartzband,

เจอโรม กรูปแมน (Jerome Groopman) และ พาเมลา ฮาซแบนด์ (Pamela Hartzband)

independently confirmed by Bloomberg.com.

ที่ถูกพิสูจน์อย่างอิสระโดย บูมเบอร์ก ดอท คอม (Bloomberg.com)

I ran through the numbers myself.

ผมอ่านผ่านตัวเลขนั้นคร่าว ๆ

300 people have to take the drug for a year

คน 300 รายต้องใช้ยาต่อปี

before one heart attack, stroke or other adverse event is prevented.

ก่อนที่อาการหัวใจวาย เส้นเลือดอุดตันในสมอง หรืออาการอื่น ๆ จะป้องกันได้

Now you're probably thinking,

ตอนนี้คุณคงกำลังคิดว่า

"Well, OK, one in 300 chance of lowering my cholesterol.

"เอาล่ะ โอกาสหนึ่งใน 300 ในการลดคลอเรสเตอรอล

Why not, doc? Give me the prescription anyway."

ทำไมจะไม่ล่ะหมอ สั่งยามาเลยก็แล้วกัน"

But you should ask at this point for another statistic,

แต่คุณควรที่จะถามหาสถิติอีกอันหนึ่ง ณ จุดนี้

and that is, "Tell me about the side effects." Right?

และมันก็คือ "บอกผมถึงผลข้างเคียงหน่อย" ใช่ไหมครับ

So for this particular drug,

สำหรับยานี้

the side effects occur in five percent of the patients.

ผลข้างเคียงเกิดขึ้นในคนไข้ห้าเปอร์เซ็นต์

And they include terrible things --

และมันก็รวมถึงอาการแย่ ๆ --

debilitating muscle and joint pain, gastrointestinal distress --

กล้ามเนื้อล้า ปวดข้อ มีปัญหาในกระเพาะและลำไส้

but now you're thinking, "Five percent,

แต่ตอนนี้คุณกำลังคิด "ห้าเปอร์เซ็นต์

not very likely it's going to happen to me,

มันไม่น่าจะเกิดขึ้นกับผม

I'll still take the drug."

ผมจะยังใช้ยาอยู่ดี

But wait a minute.

แต่เดี๋ยวก่อน

Remember under stress you're not thinking clearly.

จำได้ไหมว่าภายใต้ความเครียด คุณไม่ได้คิดอย่างถ้วนถี่

So think about how you're going to work through this ahead of time,

ฉะนั้น ลองนึกดูว่าคุณจะจัดการกับมัน ก่อนเหตุการณ์อย่างไร

so you don't have to manufacture the chain of reasoning on the spot.

ทำให้คุณไม่ต้องสร้างลำดับเหตุผลในตอนนั้น

300 people take the drug, right? One person's helped,

คน 300 รายใช้ยา ใช่ไหม แล้วคนหนึ่งหาย

five percent of those 300 have side effects,

ห้าเปอร์เซ็นต์จาก 300 รายนั้น ได้รับผลข้างเคียง

that's 15 people.

นั่นเท่ากับ 15 คน

You're 15 times more likely to be harmed by the drug

คุณมีโอกาส 15 เท่าที่จะถูกทำร้ายโดยยา

than you are to be helped by the drug.

มากกว่าที่คุณจะได้รับความช่วยเหลือจากยา

Now, I'm not saying whether you should take the statin or not.

ทีนี้ ผมไม่ได้บอกว่า คุณควรใช้ยาสแตตินหรือไม่

I'm just saying you should have this conversation with your doctor.

ผมแค่บอกว่า คุณควรที่จะได้คุยเรื่องนี้กับหมอ

Medical ethics requires it,

มันเป็นสิ่งที่กำหนดไว้ในจรรยาบรรณทางการแพทย์

it's part of the principle of informed consent.

มันเป็นพื้นฐานหนึ่งของ การยินยอมโดยได้รับการบอกกล่าว

You have the right to have access to this kind of information

คุณมีสิทธิที่จะเข้าถึงข้อมูลแบบนี้

to begin the conversation about whether you want to take the risks or not.

เพื่อที่จะเริ่มการสนทนาเกี่ยวกับว่า คุณจะทำการเสี่ยงหรือไม่

Now you might be thinking

คุณอาจคิดว่า

I've pulled this number out of the air for shock value,

ผมอาจจะหยิบยกจำนวนนี้ขึ้นมา เพื่อให้น่าตระหนกตกใจ

but in fact it's rather typical, this number needed to treat.

แต่อันที่จริง มันเป็นอะไรที่ธรรมดา จำนวนนี้ต้องได้รับการพิจารณา

For the most widely performed surgery on men over the age of 50,

สำหรับการผ่าตัดชายที่อายุมากกว่า 50 ปี โดยทั่วไป

removal of the prostate for cancer,

เพื่อตัดมะเร็งต่อมลูกหมาก

the number needed to treat is 49.

จำนวนที่ต้องการรักษาคือ 49

That's right, 49 surgeries are done for every one person who's helped.

ครับ การผ่าตัด 49 หน เพื่อให้ได้คนที่จะหายหนึ่งราย

And the side effects in that case occur in 50 percent of the patients.

และผลข้างเคียงเกิดขึ้นกับคน 50 เปอร์เซ็นต์

They include impotence, erectile dysfunction,

นั่นรวมถึงการเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ การแข็งตัวอย่างผิดปกติของอวัยวะเพศ

urinary incontinence, rectal tearing,

การอั้นปัสสาวะไม่อยู่ การฉีกขาดของไส้ตรง

fecal incontinence.

การอั้นอุจจาระไม่ได้

And if you're lucky, and you're one of the 50 percent who has these,

และถ้าคุณโชคดี คุณจะเป็นหนึ่งใน 50 เปอร์เซ็นต์ ที่มีอาการเหล่านี้

they'll only last for a year or two.

พวกมันจะกินเวลาประมาณปีหรือสองปี

So the idea of the pre-mortem is to think ahead of time

ฉะนั้น แนวคิดเรื่องก่อนเหตุการณ์ คือคิดล่วงหน้าก่อนเวลานั้น

to the questions that you might be able to ask

เกี่ยวกับคำถามที่คุณอาจจะถามได้

that will push the conversation forward.

ที่จะนำการสนทนาให้ดำเนินต่อไป

You don't want to have to manufacture all of this on the spot.

คุณไม่ต้องการที่จะสร้างคำถามเหล่านี้​ ณ เดี๋ยวนั้น

And you also want to think about things like quality of life.

และคุณยังต้องการที่จะคิดถึง สิ่งที่เกี่ยวกับคุณภาพชีวิต

Because you have a choice oftentimes,

เพราะว่าคุณมีทางเลือกเสมอ ๆ

do you I want a shorter life that's pain-free,

คุณอยากจะมีอายุสั้นไม่เจ็บปวด

or a longer life that might have a great deal of pain towards the end?

หรือชีวิตยืนยาวที่อาจเจ็บปวดจนไปถึงวันสุดท้าย

These are things to talk about and think about now,

นี่คือสิ่งที่จะพูดถึง และพิจารณาตอนนี้

with your family and your loved ones.

กับครอบครัว และคนที่คุณรัก

You might change your mind in the heat of the moment,

คุณอาจเปลี่ยนใจในวินาทีนั้น

but at least you're practiced with this kind of thinking.

แต่อย่างน้อย คุณได้ฝึกที่จะคิดในแบบนี้

Remember, our brain under stress releases cortisol,

จำไว้ว่า สมองภายใต้ความกดดัน จะปลดปล่อยคอร์ติซอล

and one of the things that happens at that moment

และสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นในวินาทีนั้น

is a whole bunch on systems shut down.

ก็คือระบบมากมายจะปิดตัวลง

There's an evolutionary reason for this.

มันมีเหตุผลทางวิวัฒนาการสำหรับสิ่งนี้

Face-to-face with a predator, you don't need your digestive system,

เมื่อคุณตาต่อตากับผู้ล่า คุณไม่ต้องการระบบย่อยอาหาร

or your libido, or your immune system,

หรือความต้องการทางเพศ หรือระบบภูมิคุ้มกัน

because if you're body is expending metabolism on those things

เพราะว่า ถ้าร่างกายของคุณ แบ่งเมตาบอลิซึมไปให้สิ่งเหล่านั้น

and you don't react quickly,

และคุณไม่ได้ตอบสนองอย่างรวดเร็ว

you might become the lion's lunch, and then none of those things matter.

คุณอาจกลายเป็นอาหารเที่ยงของสิงโต และจากนั้นทุกอย่างที่ว่านี้ก็ไม่มีความสำคัญ

Unfortunately,

โชคไม่ดี

one of the things that goes out the window during those times of stress

หนึ่งในสิ่งเหล่านี้ที่หลุดกระเด็นออกไป ในช่วงเวลาที่กดดัน

is rational, logical thinking,

คือความเป็นเหตุเป็นผล การคิดอย่างเป็นตรรกะ

as Danny Kahneman and his colleagues have shown.

ดังที่ แดนนี่ คาห์นีแมน และผู้ร่วมงานของเขาได้แสดง

So we need to train ourselves to think ahead

เราต้องฝึกฝนตัวเองให้คิดล่วงหน้า

to these kinds of situations.

ถึงสถานการณ์เหล่านี้

I think the important point here is recognizing that all of us are flawed.

ผมคิดว่าจุดสำคัญตรงนี้ก็คือ การจดจำว่าพวกเราทุกคนมีจุดผิดพลาด

We all are going to fail now and then.

เรากำลังจะทำพลาดไม่วันนี้ก็วันหน้า

The idea is to think ahead to what those failures might be,

เราจะต้องคิดล่วงหน้า ว่าความผิดพลาดจะเป็นอะไรได้บ้าง

to put systems in place that will help minimize the damage,

เพื่อที่จะนำระบบจัดการเข้ามา และช่วยลดความเสียหาย

or to prevent the bad things from happening in the first place.

หรือป้องกันสิ่งแย่ ๆ ไม่ให้เกิดขึ้นแต่แรก

Getting back to that snowy night in Montreal,

กลับไปยังเรื่องคืนหิมะตกในมอนทรีออล

when I got back from my trip,

เมื่อผมกลับมาจากการเดินทาง

I had my contractor install a combination lock next to the door,

ผมให้ผู้รับจ้างมาทำตัวล๊อคแบบรหัสข้างประตู

with a key to the front door in it, an easy to remember combination.

ที่ใส่กุญแจประตูหน้าไว้ข้างใน เป็นอะไรที่จำได้ง่าย ๆ

And I have to admit,

และผมต้องยอมรับว่า

I still have piles of mail that haven't been sorted,

ผมยังมีจดหมายมากมายเป็นกอง ที่ยังไม่ได้จัดการ

and piles of emails that I haven't gone through.

มีอีเมลอีกมากมาย ที่ผมยังไม่ได้ดู

So I'm not completely organized,

ฉะนั้น ผมก็ไม่ได้เรียบร้อย มีการวางแผนสมบูรณ์หรอกครับ

but I see organization as a gradual process,

แต่ผมเห็นว่าการวางแผน เป็นกระบวนการที่ค่อยเป็นค่อยไป

and I'm getting there.

และผมก็จะทำได้ในที่สุด

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)