How to stay calm when you know you'll be stressed | Daniel Levitin | TED

Translator: Maral Sheikhzadeh Reviewer: soheila Jafari

A few years ago, I broke into my own house.

چند سال پیش، من مجبور شدم به زور وارد خانه ام شوم.

I had just driven home,

تازه به خانه رسیده بودم

it was around midnight in the dead of Montreal winter,

حدود نیمه شب بود و در وسط سرمای مرگ آور مونترال

I had been visiting my friend, Jeff, across town,

من از پیش دوستم جف، در آن سر شهر، می‌آمدم

and the thermometer on the front porch read minus 40 degrees --

و دماسنج روی ایوان جلویی منهای ۴۰درجه را نشان می داد.

and don't bother asking if that's Celsius or Fahrenheit,

و خودتون رو با پرسیدن فارنهایت یا سلیوس بودن دما اذیت نکنید

minus 40 is where the two scales meet --

منفی ۴۰ جاییه که دو مقیاس به هم می‌رسند

it was very cold.

آن شب واقعا سرد بود

And as I stood on the front porch fumbling in my pockets,

و همینکه من روی ایوان جلویی ایستادم و در جیب‌هایم میگشتم

I found I didn't have my keys.

متوجه شدم که کلید ندارم

In fact, I could see them through the window,

در واقع، می تونستم کلیدهایم رو از پنجره ببینم

lying on the dining room table where I had left them.

همان‌جایی که رهایشان کرده بودم، یعنی روی میز غذاخوری بودند.

So I quickly ran around and tried all the other doors and windows,

من به سرعت دور خانه دویدم و بقیه درها و پنجره‌ها را چک کردم،

and they were locked tight.

متاسفانه همه به خوبی قفل شده بودند.

I thought about calling a locksmith -- at least I had my cellphone,

فکر کردم به قفل ساز زنگ بزنم، حداقل تلفن همراهم را با خود داشتم

but at midnight, it could take a while for a locksmith to show up,

ولی نصف شب بود و مدت زمان زیادی طول می‌کشبد تا قفل‌ساز برسد

and it was cold.

و هوا سرد بود.

I couldn't go back to my friend Jeff's house for the night

من نمی‌توانستم به خانه دوستم جف برگردم و شب آن‌جا بمانم

because I had an early flight to Europe the next morning,

چون فردا صبح زود به اروپا پرواز داشتم

and I needed to get my passport and my suitcase.

و باید پاسپورت و کیف دستیم را برمی‌داشتم.

So, desperate and freezing cold,

پس، مستاصل و یخ زده از سرما،

I found a large rock and I broke through the basement window,

یک سنگ بزرگ پیدا کردم و شیشه زیرزمین را شکستم

cleared out the shards of glass,

خرده شیشه ها را کنار زدم

I crawled through,

و به داخل خانه خزیدم،

I found a piece of cardboard and taped it up over the opening,

یک تکه مقوا پیدا کردم و روی شیشه شکسته چسباندم

figuring that in the morning, on the way to the airport,

و فکر کردم که صبح در راه فرودگاه

I could call my contractor and ask him to fix it.

می‌توانم به پیمانکار زنگ بزنم و بخواهم شیشه را تعمیر کند.

This was going to be expensive,

تعمیر شیشه گران می شد

but probably no more expensive than a middle-of-the-night locksmith,

ولی احتمالا گرانتر از قفل‌ساز در نیمه‌ شب نمی‌بود.

so I figured, under the circumstances, I was coming out even.

پس فکر کردم، با در نظر گرفتن شرایط حداقل ضرر نمی کنم.

Now, I'm a neuroscientist by training

خوب، من یک عصب شناس تجربی هستم

and I know a little bit about how the brain performs under stress.

و اطلاعاتی در مورد رفتار مغز تحت استرس دارم

It releases cortisol that raises your heart rate,

مغز کورتیزول آزاد می‌کند که باعث بالا رفتن ضربان قلب می شود

it modulates adrenaline levels

سطح آدرنالین را تحت تاثیر قرار می دهد

and it clouds your thinking.

و موجب پریشان فکری شما می شود

So the next morning,

حالا صبح روز بعد،

when I woke up on too little sleep,

وقتی بعد از یک خواب کوتاه بیدار شدم

worrying about the hole in the window,

در حالیکه نگران شکستگی پنجره بودم

and a mental note that I had to call my contractor,

و به این فکر میکردم که باید با پیمانکارم تماس بگیرم

and the freezing temperatures,

و اینکه هوا بشدت سرده

and the meetings I had upcoming in Europe,

و به جلساتی که در اروپا پیش رو داشتم

and, you know, with all the cortisol in my brain,

و باید بدونید که با همه اون کورتیزولی که توی مغزم بود

my thinking was cloudy,

افکارم پریشان شده بود

but I didn't know it was cloudy because my thinking was cloudy.

ولی من متوجه نبودم که پریشانم چون فکرم درهم برهم بود

(Laughter)

( خنده )

And it wasn't until I got to the airport check-in counter,

و زمانی که توی فرودگاه میخواستم وسایلم رو تحویل بدم

that I realized I didn't have my passport.

متوجه شدم که پاسپورتم رو نیاوردم

(Laughter)

( خنده )

So I raced home in the snow and ice, 40 minutes,

به سرعت، در عرض ۴۰ دقیقه میون اون همه برف و یخ برگشتم خونه

got my passport, raced back to the airport,

پاسپورتم رو برداشتم و باز هم به سرعت به فرودگاه برگشتم

I made it just in time,

درست سر وقت رسیدم

but they had given away my seat to someone else,

ولی جای منو به فرد دیگه ای داده بودن

so I got stuck in the back of the plane, next to the bathrooms,

خب در نتیجه منو چپوندن عقب هواپیما یه جا روبرویه دستشویی

in a seat that wouldn't recline, on an eight-hour flight.

رو یه صندلی که پشتش خم نمیشد اونم توی یک پرواز ۸ ساعته

Well, I had a lot of time to think during those eight hours and no sleep.

خب توی اون ۸ ساعت یه عالمه وقت داشتم که فکر کنم بدون اینکه بخوابم

(Laughter)

( خنده )

And I started wondering, are there things that I can do,

واین سوال برام مطرح شدکه آیا کاری هست که بتونم انجام بدم

systems that I can put into place,

یا سیستم هایی که بتونم ازشون استفاده کنم

that will prevent bad things from happening?

که از افتادن اتفاقات بد جلوگیری کنند؟

Or at least if bad things happen,

یا حد اقل اینکه اگه اتفاق بدی هم میوفته

will minimize the likelihood of it being a total catastrophe.

بشه احتمال فاجعه شدنش رو به حداقل رسوند؟

So I started thinking about that,

پس شروع کردم به فکر کردن

but my thoughts didn't crystallize until about a month later.

ولی افکار من شفاف نشدند تا حدود یک ماه بعد

I was having dinner with my colleague, Danny Kahneman, the Nobel Prize winner,

وقتی که داشتم با همکارم دنی کاهنمن که برنده جایزه نوبل هست، شام می خوردم

and I somewhat embarrassedly told him about having broken my window,

و من کمی با خجالت جریان شکستن پنجره

and, you know, forgotten my passport,

و فراموش کردن پاسپورتم رو بهش گفتم

and Danny shared with me

و دنی هم به من گفت که

that he'd been practicing something called prospective hindsight.

او هم داشته روی موضوعی به نام "درک آینده" کار می‌کرده

(Laughter)

(خنده)

It's something that he had gotten from the psychologist Gary Klein,

این چیزی بود که او از روانشناس "گری کلین" یاد گرفته بود

who had written about it a few years before,

کسی که در این رابطه چندین سال پیش نوشته بود

also called the pre-mortem.

در ضمن بنام pre-mortem( بازبینی پروژه‌های ناموفق که تمامی حرکت‌ها مجددا از آخر تا به اول بررسی میشوندبرای مدیریت اینده) هم معروفه

Now, you all know what the postmortem is.

احتمالا شما میدونید بررسی رو به عقب پروژه شکست خورده چیه.

Whenever there's a disaster,

هرموقعه فاجعه ای اتفاق می افته

a team of experts come in and they try to figure out what went wrong, right?

تیمی از متخصصان میان و سعی میکنن بفهمند که مشکل از کجا بوده درسته؟

Well, in the pre-mortem, Danny explained,

خُب در« بررسی پروژهای شکست خورده،»

you look ahead and you try to figure out all the things that could go wrong,

دنی توضیح داد که: با این روش شما سعی میکنید تمام چیزهاییکه ممکنه مشکل ساز شوند رو پیدا کنید

and then you try to figure out what you can do

و بفهمید چه کاری میتونید انجام بدید تا

to prevent those things from happening, or to minimize the damage.

از این اتفاقات جلوگیری کنید و یا میزان خسارات رو به حداقل برسونید

So what I want to talk to you about today

پس چیزی که امروز میخوام دربارش با شما صحبت کنم

are some of the things we can do in the form of a pre-mortem.

کارهایی هست که ما میتونیم با «بررسی پروژه‌های شکست خورده» انجام دهیم

Some of them are obvious, some of them are not so obvious.

که بعضی هاشون بدیهی هستند ولی بعضی هاشون خیلی مشخص نیستند

I'll start with the obvious ones.

با اونایی که بدیهی هستند شروع میکنم

Around the home, designate a place for things that are easily lost.

درگوشه و کنار منزل محلی که اشیا به آسانی گم می شوند رو مشخص کنید

Now, this sounds like common sense, and it is,

خوب این خیلی بدیهی به نظر می رسد و همینطور هم هست،

but there's a lot of science to back this up,

ولی دنیایی از علم در پس این موضوع وجود دارد

based on the way our spatial memory works.

و این علم بر مبنای روش عمل کردن حافظه فضایی مون کسب شده.

There's a structure in the brain called the hippocampus,

ساختاری در مغز وجود داره بنام هیپوکامپ،

that evolved over tens of thousands of years,

که بیشتر از دهها هزارساله که تحت تاثیر تکامل قرار گرفته

to keep track of the locations of important things --

تا مکانها وچیز های مهم رو ردیابی و شناسایی کند --

where the well is, where fish can be found,

مثلا چاه اب کجا هست یا کجا میشه ماهی پیدا کرد

that stand of fruit trees,

محل درختان میوه کجاست

where the friendly and enemy tribes live.

جاهایی که قبایل دوست ودشمن زندگی میکنند کجاست

The hippocampus is the part of the brain

هیپوکامپ، قسمتی از مغزهست که

that in London taxicab drivers becomes enlarged.

در مغز راننده ‌های تاکسی لندن خیلی بزرگ شده.

It's the part of the brain that allows squirrels to find their nuts.

قسمتی از مغز هست که اجازه میده سنجابها غذاشون رو پیدا کنند

And if you're wondering, somebody actually did the experiment

و اگر حرفم را باور نمی کنید، بدونید که این آزمایش قبلا انجام شده است.

where they cut off the olfactory sense of the squirrels,

که در آن حس بویایی سنجاب هارو از کار انداختند

and they could still find their nuts.

ولی اونها هنوز محل غذاشون رو پیدا می کردند

They weren't using smell, they were using the hippocampus,

اونها نه از قوه بویایی شون، بلکه از هیپوکامپ استفاده میکردند

this exquisitely evolved mechanism in the brain for finding things.

مکانیزمی به غایت تکامل یافته در مغز برای پیدا کردن

But it's really good for things that don't move around much,

البته این مکانیزم برای چیزهایی که زیاد حرکت نمیکنند خوبه

ولی برای چیزهایی که خیلی حرکت می کنند خوب نیست

not so good for things that move around.

So this is why we lose car keys and reading glasses and passports.

پس به این دلیل هست که ما کلید ماشین عینک مطالعه و پاسپورتمون رو گم میکنیم

So in the home, designate a spot for your keys --

پس بهتره که تو خونه محلی رو برای کلید ها معین کنیم

a hook by the door, maybe a decorative bowl.

مثل قلاب پشت در یا داخل یک ظرف تزئینی

For your passport, a particular drawer.

برای پاسپورتتون یک کشو مخصوص معین کنید

For your reading glasses, a particular table.

یا عینک مطالعه تون رو روی میز جدا گانه ای بگذارید

If you designate a spot and you're scrupulous about it,

اگه محلی رو تعیین کنید و نسبت به اون دقیق باشید

your things will always be there when you look for them.

وسایلتون همیشه اونجا خواهند بود زمانیکه دنبالشون میگردید

What about travel?

تو مسافرت چکار کنیم؟

Take a cell phone picture of your credit cards,

با تلفن همراهتون از کارت های اعتباریتون،

گواهینامه وپاسپورتتون عکس بگیرید،

your driver's license, your passport,

و به خودتون میلش کنید.

mail it to yourself so it's in the cloud.

If these things are lost or stolen, you can facilitate replacement.

اگه این چیزها گم بشن یا دزدیده بشن شما میتونید مراحل جایگزینیشون رو سریع کنید.

Now these are some rather obvious things.

خب اینها موارد نسبتا واضحی هستند.

Remember, when you're under stress, the brain releases cortisol.

بیاد داشته باشید زمانی که مضطرب هستید مغز کورتیزول آزاد میکنه.

Cortisol is toxic, and it causes cloudy thinking.

کورتیزول سمی هست که باعث تشویش افکار میشه.

So part of the practice of the pre-mortem

خوب بخشی از انجام« بررسی پروژه‌های شکست خورده»

is to recognize that under stress you're not going to be at your best,

این هست که تشخیص دهید که شما هنگامی که تحت استرس هستید بهترین کارایی را ندارید،

شما باید سیستم هایی را بنا بگذارید.

and you should put systems in place.

And there's perhaps no more stressful a situation

به احتمال زیاد پر اضطراب ترین حالت

than when you're confronted with a medical decision to make.

زمانی هست که شما گفته می‌شود که باید تصمیمی مرتبط با درمان‌تان بگیرید.

And at some point, all of us are going to be in that position,

و در مقاطعی از زندگی، همه ما در چنین شرایطی قرار خواهیم گرفت،

where we have to make a very important decision

زمانی که باید تصمیم بسیار مهمی بگیریم

about the future of our medical care or that of a loved one,

تصمیمی درباره آینده درمان خودمان و یا یکی از عزیزان مان

تا در تصمیم گیری به آنها کمک کنیم.

to help them with a decision.

And so I want to talk about that.

و خوب من می خواهم در این باره صحبت کنم.

And I'm going to talk about a very particular medical condition.

و میخواهم درباره یک شرایط پزشکی به خصوص صحبت کنم.

But this stands as a proxy for all kinds of medical decision-making,

اما این به شکل واسطه ای برای همه تصمیم گیریهای پزشکی عمل می کند.

and indeed for financial decision-making, and social decision-making --

و برای تصمیم گیری های مالی و ‌ اجتماعی هم همینطور--

any kind of decision you have to make

برای هر نوع تصمیمی که باید بگیرید

that would benefit from a rational assessment of the facts.

ارزیابی منطقی حقایق در این مورد موثر و مفید است.

So suppose you go to your doctor and the doctor says,

خوب، فرض کنید به دکتر رفتید و او به شما می گوید:

"I just got your lab work back, your cholesterol's a little high."

من نتیجه آزمایش‌ها رو دیدم، کلسترولت کمی بالاست.

Now, you all know that high cholesterol

حالا همه شما می دانید که کلسترول بالا

is associated with an increased risk of cardiovascular disease,

باعث می شود احتمال بیماری های قلبی-عروقی را بیشتر می کند،

حمله قلبی - سکته.

heart attack, stroke.

And so you're thinking

و بنابراین به این فکر می کنید

having high cholesterol isn't the best thing,

که کلسترول بالا داشتن خیلی اتفاق خوبی نیست،

and so the doctor says, "You know, I'd like to give you a drug

و بعد دکتر می گوید، می دونی، فکر کنم بهت یه دارو بدم

that will help you lower your cholesterol, a statin."

که بهت کمک کنه کلسترولت بیاد پایین، یک« استاتین»

And you've probably heard of statins,

احتمالا اسم استاتین رو شنیده باشی،

you know that they're among the most widely prescribed drugs

و می دونی که اونها در دنیای امروز

in the world today,

جزو پرتجویز ترین داروها هستند،

شاید افرادی رو هم بشناسی که اونها رو مصرف می کنند.

you probably even know people who take them.

And so you're thinking, "Yeah! Give me the statin."

و بنابراین فکر می کنید، «آره، به منم استاتین بده»

But there's a question you should ask at this point,

اما در این لحظه باید سوالی بپرسی،

a statistic you should ask for

باید آماری رو از دکترت بخواهی

that most doctors don't like talking about,

که بیشتر دکترها دوست ندارند دربارش صحبت کنند،

and pharmaceutical companies like talking about even less.

و شرکت های تولید کننده دارو حتی کمتر دوست دارند دربارش صحبت بشه.

It's for the number needed to treat.

این تعداد افرادیه که باید تحت درمان قرار بگیرند.

Now, what is this, the NNT?

این تعداد افرادی که باید تحت درمان قرار بگیرند چیه؟

It's the number of people that need to take a drug

این تعداد افرادیه که باید دارو رو مصرف کنند

or undergo a surgery or any medical procedure

یا تحت یک عمل جراحی یا فرآیند درمانی قرار بگیرند

before one person is helped.

قبل از اینکه به کسی کمک شود.

And you're thinking, what kind of crazy statistic is that?

و شما فکر می کنید، این چه آمارو احتمالات عجیبیه؟

این عدد باید یک باشه

The number should be one.

My doctor wouldn't prescribe something to me

دکتر من نباید دارویی رو برای من تجویز کنه

if it's not going to help.

اگر قرار نیست این دارو به من کمکی کنه.

But actually, medical practice doesn't work that way.

اما در عمل، پزشکی به این شکل عمل نمی کنه.

And it's not the doctor's fault,

و این تقصیر پزشک ها هم نیست،

if it's anybody's fault, it's the fault of scientists like me.

اگر این تقصیر کسی باشه، این تقصیر دانشمندانی مثل منه.

We haven't figured out the underlying mechanisms well enough.

ما هنوز مکانیزمهای درونی رو به خوبی نشناختیم.

But GlaxoSmithKline estimates

اما گلسواسمیت کلین تخمین زده که

that 90 percent of the drugs work in only 30 to 50 percent of the people.

۹۰ درصد از داروها تنها برای ۳۰ تا ۵۰ درصد از مردم جواب می دهد.

So the number needed to treat for the most widely prescribed statin,

پس تعداد افرادی که باید درمان شوند برای استاتین پرتجویز،

what do you suppose it is?

فکر می کنید چند است؟

How many people have to take it before one person is helped?

فکر میکنید چند نفر باید این دارو رو مصرف کنند تا یک نفر مورد درمان قرار بگیرد؟

300.

۳۰۰ نفر.

این بر مبنای تحقیقات انجام شده

This is according to research

by research practitioners Jerome Groopman and Pamela Hartzband,

توسط پژوهشگرانی به نام جروم گروپمن و پاملا هارتزبند است،

که به طور مستقل توسط سایت بلومبرگ تایید شده است.

independently confirmed by Bloomberg.com.

I ran through the numbers myself.

من خودم نیز اعداد را از نو محاسبه کردم.

300 people have to take the drug for a year

۳۰۰ نفر باید برای مدت ۱ سال دارو رو مصرف کنند

before one heart attack, stroke or other adverse event is prevented.

تا تنها از یک حمله قلبی، سکته یا مشکلی مانند این جلوگیری شود.

Now you're probably thinking,

حالا ممکن است فکر کنید،

"Well, OK, one in 300 chance of lowering my cholesterol.

خوب باشه، شانس بدی هم نیست ۱ به ۳۰۰.

Why not, doc? Give me the prescription anyway."

چرا که نه دکتر؟ به هر حال دارو رو برایم تجویز کن.

But you should ask at this point for another statistic,

اما در این هنگامه که باید یک آمار دیگه هم از دکترت بخواهی.

and that is, "Tell me about the side effects." Right?

و اون آمار رخ دادن عوارض جانبیه دارو هست

So for this particular drug,

برای این داروی شناخته شده

the side effects occur in five percent of the patients.

عوارض جانبی در ۵ درصد از بیماران رخ می دهد.

And they include terrible things --

و اونها شامل موارد وحشتناکی می شوند --

debilitating muscle and joint pain, gastrointestinal distress --

تحلیل عضلات و درد مفاصل ناراحتی های گوارشی --

but now you're thinking, "Five percent,

اما حالا فکر می کنید، ۵ درصد

not very likely it's going to happen to me,

خیلی هم محتمل نیست که برای من هم اتفاق بیافته،

I'll still take the drug."

هنوز فکر کنم دارو رو بخوام مصرف کنم.

But wait a minute.

اما یک لحظه دقیقه صبر کنید.

Remember under stress you're not thinking clearly.

به یاد بیاورید که تحت استرس خیل خوب فکر نمی کنید.

So think about how you're going to work through this ahead of time,

پس قبل از این موقعیت درباره نحوه تصمیم گیری تون فکر کنید.

so you don't have to manufacture the chain of reasoning on the spot.

که لازم نباشه در همون لحظه مجبور بشید مجموعه همه این افکار رو تولید کنید.

300 people take the drug, right? One person's helped,

۳۰۰ نفر این دارو رو مصرف می کنند، درسته؟ یکی درمان می شود.

five percent of those 300 have side effects,

۵ درصد از این ۳۰۰ نفر عوارض دارو رو تجربه می کنند.

that's 15 people.

این می شه ۱۵ نفر

You're 15 times more likely to be harmed by the drug

شما ۱۵ بار بیشتر ممکنه که توسط دارو مورد آسیب قرار بگیرید

than you are to be helped by the drug.

تا اینکه مورد درمان و کمک قرار بگیرید.

Now, I'm not saying whether you should take the statin or not.

البته منظورم این نیست که به شما بگویم استاتین مصرف کنید یا نه.

I'm just saying you should have this conversation with your doctor.

فقط می گویم باید این مکالمه رو با پزشکتان داشته باشید.

Medical ethics requires it,

اخلاقیات پزشکی این رو الزامی می دونه.

it's part of the principle of informed consent.

این بخشی از اصول پذیرش آگاهانه است.

You have the right to have access to this kind of information

شما حق دسترسی داشتن به چنین اطلاعاتی رو دارید.

to begin the conversation about whether you want to take the risks or not.

تا بتونید درباره اینکه می خواهید ریسکش رو بپذیرید یا نه تصمیم بگیرید.

Now you might be thinking

حالا شاید فکر کنید

I've pulled this number out of the air for shock value,

من این عدد رو برای جلب توجه شما از خودم در آوردم،

but in fact it's rather typical, this number needed to treat.

اما در واقع این عدد عجیبی نیست.

For the most widely performed surgery on men over the age of 50,

برای متداول ترین جراحی ها بر روی مردان بالای ۵۰ سال،

removal of the prostate for cancer,

که در آوردن پروستان هست

the number needed to treat is 49.

این عدد لازم به تحت درمان قرار گرفتن ۴۹ است.

That's right, 49 surgeries are done for every one person who's helped.

بله درسته، ۴۹ جراحی انجام می شود تا فقط یک نفر درمان شود.

And the side effects in that case occur in 50 percent of the patients.

و در این مورد عوارض جانبی در ۵۰ درصد از بیماران دیده می شود.

They include impotence, erectile dysfunction,

که شامل ناتوانی جنسی،

urinary incontinence, rectal tearing,

نداشتن کنترل ادرار، پارگی مقعدی

fecal incontinence.

و نداشتن کنترل دفع می شود.

And if you're lucky, and you're one of the 50 percent who has these,

و اگر خوش شانس باشید، و یکی از این ۵۰ درصد باشید،

they'll only last for a year or two.

تنها یکی دو سال بیشتر زنده می مانید.

So the idea of the pre-mortem is to think ahead of time

بنابراین ایده «بررسی پروژه های شکست خورده»: به معنای فکر کردن پیشاپیش

to the questions that you might be able to ask

به سوالاتی است که می توانید از خود بپرسید

that will push the conversation forward.

که شما را جلو می اندازد.

You don't want to have to manufacture all of this on the spot.

شما نمی خواهید همه تصمیم مات تان را در لحظه بگیرید.

And you also want to think about things like quality of life.

و می خواهید به موضوعاتی مثل کیفیت زندگی هم بیاندیشید.

Because you have a choice oftentimes,

چون اغلب اوقات حق انتخاب دارید،

do you I want a shorter life that's pain-free,

آیا زندگی کوتاه تر ولی بدون درد رو می خواهم

or a longer life that might have a great deal of pain towards the end?

یا زندگی طولانی تری که ممکنه تا انتها همراه با درد زیادی باشه؟

These are things to talk about and think about now,

اینها مواردی هستند که باید همین حالا دربارشون

with your family and your loved ones.

با خانواده و عزیزان تون فکر و صحبت کنید.

You might change your mind in the heat of the moment,

شاید در لحظه وقوع نظرتون عوض شود،

but at least you're practiced with this kind of thinking.

اما لااقل در این شکل از فکر کردن وارد تر هستید.

Remember, our brain under stress releases cortisol,

به یاد داشته باشید که مغز ما در شرایط پراسترس کورتیزول ترشح می کند،

and one of the things that happens at that moment

و یکی از اتفاقاتی که در آن لحظات می افتد این است که

is a whole bunch on systems shut down.

بسیاری از بخش های سیستم بدن از کار می افتد.

There's an evolutionary reason for this.

و البته دلایل تکاملی ای پشت این موضوع هست.

Face-to-face with a predator, you don't need your digestive system,

وقتی در مقابل خطر قرار می گیرید، به فعالیت سیستم گوارش نیازی ندارید،

or your libido, or your immune system,

یا میل جنسی، یا حتی دستگاه ایمنی بدن،

because if you're body is expending metabolism on those things

زیرا اگر جسم شما انرژیش را صرف این موارد کند

and you don't react quickly,

و شما با سرعت کافی عکس العمل نشان ندهید،

you might become the lion's lunch, and then none of those things matter.

ممکن است شما غذای شیر شوید و دیگر هیچیک از ‌آن موارد مهم نباشند.

Unfortunately,

بد بختانه،

one of the things that goes out the window during those times of stress

یکی از چیزهایی که در زمانهای پراسترس از دست می دهیم

is rational, logical thinking,

تفکر عقلانی و منطقی است.

as Danny Kahneman and his colleagues have shown.

همانطور که دنی کاهنمن و همکارانش نشان داده اند.

So we need to train ourselves to think ahead

ما باید خودمان را در پیشاپیش فکر کردن درباره

to these kinds of situations.

این موضوعات ورزیده کنیم.

I think the important point here is recognizing that all of us are flawed.

فکر می کنم نکته مهم در اینجا پذیرفتن این موضوع است که همه ما مرتکب اشتباه می شویم.

We all are going to fail now and then.

و همه ما هر از چندی خطا می کنیم.

The idea is to think ahead to what those failures might be,

نکته این است که پیشاپیش به این شکست ها هم فکر کنیم،

to put systems in place that will help minimize the damage,

تا به نحوی عمل کنیم که آسیب را به حداقل برسانیم،

or to prevent the bad things from happening in the first place.

یا اصلا از رویدادن اتفاقات بد به طور کلی پیشگیری کنیم.

Getting back to that snowy night in Montreal,

برگردیم به داستان آن شب برفی در مونترال،

when I got back from my trip,

زمانی که از سفرم برگشتم،

I had my contractor install a combination lock next to the door,

از پیمانکارم خواستم یک قفل دیجیتال کنار در نصب کند،

with a key to the front door in it, an easy to remember combination.

همراه یک کلید زاپاس در جلویی در درونش، (در واقع قفل دیجیتال جای پنهان کردن کلید بود)

And I have to admit,

و باید اعتراف کنم که،

I still have piles of mail that haven't been sorted,

هنوز هم انبوهی از نامه ها رو دارم که مرتبطشون نکردم

and piles of emails that I haven't gone through.

و انبوهی از ایمیل ها که هنوز نرفتم سراغشون.

So I'm not completely organized,

پس من خیلی آدم مرتبی نیستم،

but I see organization as a gradual process,

اما نظم رو به شکل یک فرآیند تدریجی می بینم.،

and I'm getting there.

و بهش می رسم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)